Zonder moeder...
Ik vraag me vaak af waarom ik ben geworden wie ik ben. Op de een of andere manier is het me nooit gelukt om zelfvertrouwen te krijgen. Het komt er altijd weer op neer dat ik me niet welkom voel. Alsof anderen wel recht hebben op simpele dingen als erbij horen en een baan hebben en ik niet. Ik ben vaak bang en durf veel niet. Dan denk ik kon ik maar gewoon in mijn auto stappen en lekker de snelweg op en zonder bang te zijn. Of gewoon lekker in het park wandelen zonder bang te zijn voor elke grote hond die ineens opduikt. Of gewoon een praatje maken met iemand zonder te denken dat ze me toch niet mogen, ik er niet bij hoor. Een baan te hebben zonder het gevoel te hebben te falen. Geloof me, niet mijn hele leven is negatief. Het is alleen maar een deel die ik bij me draag. Ik heb drie super leuke kinderen. Tenminste is dat goed gegaan 
.
Ook geef ik (en mijn man) ze veel liefde. Ik merk dat ze goed in hun vel zitten. Dus daar ben ik heel blij mee.
Aan mij zie je niet dat er iets is. Maar dat gevoel raak ik niet kwijt. Steeds denk ik eraan "hoe komt dit nou". Is het mijn karakter? Toch denk ik er ook vaak aan dat het ook komt omdat mijn moeder me vroeger in de steek heeft gelaten. Toen ik 9 was is ze weggegaan. Ze werdt verliefd op een andere man. We zijn toen ook verhuisd met mijn vader. Toen heeft ze nooit meer op mijn op mijn brieven gereageerd. Ik heb haar nooit meer gezien... Jaren heb ik in mijn bed om haar gehuild. Vanaf die tijd ben ik angstig geworden en aan mezelf gaan twijfelen. Het is dan net of je er niet toedoet. Ik zag dan dat er voor vriendinnetjes uit mijn klas altijd een moeder klaarstond om voor ze op te komen. Ik stond altijd alleen. Mijn zus heeft zelfmoord gepleegd toen ze 17 was. Dus mijn zus heb ik verloren. Mijn vader heeft wel zijn best gedaan maar was niet echt bereikbaar voor mij. Hij kwam niet echt op voor ons. Nu nog mis ik mijn moeder, vooral toen ik kinderen kreeg. Vlak na de geboorte heb ik zo gehuild om mijn moeder. Waarom denk ik dan... Geen roze wolk voor mij maar veel verdriet. Zal ook wel de hormonen geweest zijn. Maar ja, het is nou eenmaal zo gelopen... Ze was altijd goed voor me geweest en dan ineens weg.
Is er iemand die ook door zijn moeder in de steek is gelaten en dit gevoel herkend. Helaas heb ik niet zo'n goede band met mijn vader. We zijn zo anders...
Maar vooral het gemis van een moeder zou ik met iemand willen delen. Ik vind het bv heel moeilijk om mijn kindern los te laten. Wie herkent dit gevoel...
Oh lieve misje!
Wat een intens verdrietig bericht, ik zit met tranen in mijn ogen. Ik mis mijn moeder ook, omdat ze overleden is, maar ze heeft me niet in de steek gelaten, maar ik wilde je even laten weten hoe verdrietig ik dit voor je vind. Het lijkt me vreselijk en onverdraagbaar als je moeder weggaat en niets meer van zich laat horen. Met mijn moederhart kan ik daar echt niet bij, het zijn toch je kinderen die je gedragen en opgevoed hebt! Heb je echt nooit iets gehoord? Weet je niet waar ze woont of hoe ze nu leeft? En wat erg dat je nu ook je zus niet meer hebt.... wat moet je je soms alleen voelen! Ik kan me voorstellen dat je je moeder heel erg mist.... ik kan je niet zo goed helpen, maar leef erg met je mee!
liefs Geerke
Hier ook..
Hierboven heb ik een oproep geplaast ivm mijn pas vastgestelde hechtingsstoornis. Weinig reactie helaas.
Nu lees ik jouw verhaal en zie tussen de regels 'het grote lege gat', wat je maar niet begrijpt.(-neem ik aan). Maar als ik jouw verhaal lees, heeft dat veel raakvlakken met mijn jeugd. In de steek gelaten en afgewezen. Nu nog altijd met een intens gevoel van verdriet naar mijn eigen kinderfoto's kijken.
Ik begrijp je. Nu bij mij is vastgesteld 'wat er mis is met me' vallen er een hoop gevoelens voor mij op zijn plaats.
Mij is aanbevolen om psychotherapie te gaan volgen. Niet dat ze je kunnen veranderen, maar wel om je handgrepen aan te reiken om het leven iets lichter te maken. Ik sta er open voor.
Wil je van gedachten wisselen...ik lees het wel.
Liefs en sterkte, Nachtegaal
Lieve nachtegaal
Ik herken je gevoelens. Bij mij was het zo dat mijn vader zo veel aandacht van mijn moeder opeiste, dat mijn broer en ik systematisch genegeerd werden. Wij moesten ons allen aan mijn vader aanpassen. Kindzijn was ons eigenlijk bij onze geboorte al ontzegd. Ik had nog nooit van de term "onveilig hechten" gehoord, maar heb er sinds jouw posting veel over gelezen.
Als ik aan mijn jeugd denk en foto's zie van mij als kind, kan ik bijna geen ademhalen. Ik stik bijna van verdriet en mijn hele lijf doet pijn. Dit pas sinds kort omdat ik het nu kan plaatsen. Al die jaren heb ik me geweerd tegen dat verdriet door middel van allerlei schermen, rollenspelen, afleidingen. Maar dat wil en kan ik nu gewoon niet meer.
Ik draag het mijn hele leven ak met me mee en beinvloedt mijn denken, voelen en handelen en vooral in relaties. Ik heb gister eindelijk contact weten te krijgen met een nederlandsprekende therapeute en op 24 februari heb ik mijn eerste sessie en het werd hoog tijd. Temeer omdat vriendlief (ja, die uit het draadje liefdesverdriet van vorig jaar), het weer niet zag zitten maar dit keer niet door stiekeme acties van mijn kant. Ik wilde niet weer door die onzekere wachtkamer-hel en heb zelf definitief de lijn doorgeknipt.
Het verdriet dat ik weer voelde kon ik direct daar plaatsen waar het ook bij hoorde: mijn jeugd.
Ik wens je veel kracht en liefs,
Fély
Ik mis je
Mijn posting was trouwens ook aan jou gericht hoor. En het gevoel mijn kinderen niet kunnen loslaten herken ik ook.
Liefs,
Fély
Mis je
Lieve Mis je,
Wat erg voor je dat je dit allemaal mee hebt moeten maken.
Kinderen geven zichzelf vaak de schuld van de fouten die ouders maken.Onterecht want hen treft geen enkele schuld,ze zijn juist slachtoffer van de situatie.Vandaaruit kun je allerlei angsten en gevoelens krijgen die het leven erg moeilijk kunnen maken.
Het is wel belangrijk dat je niet eeuwig slachtoffer blijft maar het leven weer in de hand hebt en gelukkiger wordt.Want dat verdien je.
Misschien kan het boek "Niemandskinderen" van Carolien Roodvoets je helpen. Een heel practisch boek.Te lezen samen met een flinke doos Kleenex maar echt de moeite waard.Je zult er veel in herkennen, vooral hoe in je jeugd bepaalde gevoelens ontstaan die later erg in de weg kunnen gaan zitten.Hier is een beschrijving te vinden: http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/niemandskinderen/1001004002907539/index.html#product_description
Verder raad ik je aan in therapie te gaan, dat lijkt me erg belangrijk.Zoek iemand die goed bekend staat en met wie je een klik hebt.
Sterkte, Damajo
Fély/mis je
Fély en Mis Je,
Ik ben zo blij dat wat ik altijd voelde nu een naam heeft. Voel me zelfs al beter.
Mijn moeder had voor/tijdens/na mijn geboorte een verhouding met een getrouwde man(-ze was zelf ook getrouwd) de psychiater vermoed dat haar hoofd toen naar andere dingen stond. Na de scheiding kwam mijn stiefvader(mijn bio heeft nooit naar mij omgekeken zei mijn moeder altijd-net na mijn 20e heb ik hem opgezocht; hij ontkende mijn vader te zijn maar ik mocht wel zijn achternaam dragen/vaag is dat). Ondertussen kleineerde en vervloekte mijn stiefvader mij, spanning, angst, vernedering en ongewenst zijn kleurde alles. Mijn moeder kwam er altijd tussen.
Dat mijn moeder nooit echt mijn kant heeft gekozen en gescheiden is(ze heeft me geparentificeerd) dekte ik altijd met de mantel der liefde.
Totdat ze na de dood van mijn stiefvader een vriend kreeg; ze heeft me laten barsten. De maat is vol.
Ik ben haar egoïstische slachtofferrol zat, ik heb nu een helder overzicht.
Ik ben geen slachtoffer(nooit geweest ook), ik zie de feiten nu hoe ze zijn, de diagnose heeft erg verhelderend gewerkt en ik hoop dat de voorgestelde psychotherapie zijn vruchten zal afwerpen.
Fély ik begrijp dat ik je op één of andere manier geïnspireerd heb op je zoektocht; succes met je therapie.
Mis je; zoek hulp om de dingen te plaatsen/hanteren, sterkte.
Happy thoughts voor jullie beiden 
Nachtegaal
