Religie en Spiritualiteit Religie en Spiritualiteit

Religie en Spiritualiteit

Kinderen Islamitisch opvoeden wegens Moslim man


Zane schreef op 11-02-2022 om 12:46:

[..]


ik geloof dat het vanaf een jaar of 5/6 is tot 16.

Afgezien van de vraag of je na al die jaren zoveel uren per week les nóg niet genoeg weet, is hier toch helemaal geen tijd voor voor een middelbare scholier? Tenzij die niets anders mag doen aan sport of hobby's en schoolwerk en schoolniveau ook ondergeschikt zijn aan de godsdienstles. 

Zane schreef op 11-02-2022 om 12:06:

Bedankt voor al jullie reacties.

Het gaat om Islamitische les van maandag t/m donderdag anderhalf uur per dag. Volgens hem is er nog voldoende tijd voor sport etc (wat hij zelf ook erg belangrijk vindt gezien zijn liefde voor sport), maar ik heb daar zo mijn twijfels over. Het gaat inderdaad niet om 6 uur boven de Koran hangen, maar ook om de taal leren, de geschiedenis leren en ze leren daar ook vriendjes en vriendinnetjes kennen natuurlijk.

Hoofddoek zou niet verplicht zijn voor een eventuele dochter. Hij heeft zelf ook een zus die geen hoofddoek draagt bijvoorbeeld. We hebben het nooit specifiek over groep 8 kamp gehad oid, maar hij is zelf redelijk vrij opgevoed en vrouwen in zijn familie zijn voor zover ik weet vrij in dat soort zaken geweest.

Om naast dit programma nog andere activiteiten en contacten te hebben, moet je enorm extraverte kinderen krijgen met heel veel energie. Ik sta op zich best positief tegenover een religieuze/spirituele opvoeding maar als je dit programma van je vijfde tot je zestiende moet volhouden, wordt je wereldje erg klein. En deze levensstijl wijkt enorm af van wat normaal is, in onze samenleving. Je kinderen zijn dus altijd anders dan anderen: er is een duidelijke buitenwereld en een binnenwereld. Dat is niet op zichzelf per se verkeerd. Maar het kan wel tot wrijving leiden en kinderen zouden op een gegeven moment andere keuzes moeten kunnen maken. Als dit móet van je vriend, kun je erop wachten dat er conflicten over ontstaan. Zodra één van de kinderen er vanaf zou willen, heb je een crisis in je huwelijk. Want het is één om te denken: oké, als het dan zo belangrijk is voor hem, vooruit dan maar. Maar het is iets anders om een levensstijl waar je zelf eigenlijk ook niet echt achter staat te handhaven bij een kind wat dat niet meer wil. 

Ik zou hier niet optimistisch over denken. Als je die kinderen eenmaal met hem hebt gekregen, is scheiden geen oplossing meer voor conflicten die hieruit zouden voortvloeien. Dit zijn zulke ingrijpende en fundamentele opvoedingskeuzes dat je ze mijns inziens alleen kunt maken met twee ouders die daar intrinsiek op dezelfde manier instaan, er zélf de waarde van inzien en allebei heel gemotiveerd zijn om het te laten werken. 

Valeria schreef op 11-02-2022 om 12:57:

[..]

Afgezien van de vraag of je na al die jaren zoveel uren per week les nóg niet genoeg weet, is hier toch helemaal geen tijd voor voor een middelbare scholier? Tenzij die niets anders mag doen aan sport of hobby's en schoolwerk en schoolniveau ook ondergeschikt zijn aan de godsdienstles.

Dat ook ja. Ik had op de middelbare echt geen tijd voor zes uur per week godsdienstlessen en zeker niet ten koste van andere hobby's of schoolwerk.
Daarnaast vind ik het idee dat religie belangrijker is dan school een heel verkeerd signaal naar kinderen. Je kunt je ook teveel richten op het hiernamaals. Je leeft nu.
Geloof betekent vertrouwen. Vertrouwen dat er een God is, is iets anders dan leven in angst dat je niet goed genoeg bent voor de hemel. 

Tijgeroog schreef op 11-02-2022 om 11:57:

Ik kan me niet zo goed voorstellen dat je moslim wordt terwijl je niet gelooft dat de bijbehorende God bestaat. Dat is toch de basis van een religie?
Ik zou m'n kinderen dan ook niet religieus op willen voeden, als dat niet strookt met m'n eigen overtuiging. Ik denk dan ook dat ik niet zo geschikt zou zijn voor een relatie met kinderen met een man die op zulke fundamentele punten in hoe ik in het leven heel erg anders denkt dan ik.

Volgens mij blijkt uit de openingspost duidelijk dat ze moslima geworden is voor haar man. Zelf is ze er niet zo fanatiek in. Manlief wel en die wil dat ook overbrengen op de kinderen. Zij blijkbaar niet.

Goed dat ze hier vooraf gesprekken over hebben en niet pas als de kinderen er zijn of zij zwanger is. 

Ik vind ook dat hij overdrijft. Blijkbaar mogen deze kinderen van hem niet gewoon kind zijn, maar moeten ze al vanaf heel erg jonge leeftijd veel te veel bezig zijn met godsdienst. En moet hun sociaal leven e.d. daar helemaal op ingericht worden. Voor typische kinderdingen lijkt weinig tijd en ruimte te zijn.

Ik denk dat als je graag kinderen wilt, je die beter niet krijgt met deze man. Daarvoor verschillen jullie teveel van mening over dit soort elementaire dingen. Als je geen kinderen wilt, maar hij wel, dan komt er vroeg of laat ook discussie. 

Het klinkt misschien wat cru, maar is wel oprecht goed bedoelde raad. 

Ik heb dit nooit met moslimouders besproken, maar volgens mij is 6 uur godsdienstles door de week vrij ongebruikelijk. Hier is de buurt gaan wel veel kinderen een ochtend in het weekend naar koranonderwijs in de moskee, maar volgens mij is het dat ook wel.
En als dat klopt, dan heb jij kennelijk iemand getroffen die zijn geloof meer dan gemiddeld belangrijk vindt. Dat gaat zich dan waarschijnlijk op allerlei manieren uiten, niet alleen in hoeveel tijd je kinderen ermee aan de slag gaan, maar ook in wat je aan de muur hangt, naar welke muziek je luistert, hoe iedereen in het gezin zich kleedt, en noem maar op. 
Ik vind het heel verstandig dat je nu al over dit soort dingen nadenkt. Als jij meer van de richting Islam Light bent en hij is veel strenger in de leer (je dochter hoeft misschien geen hoofddoek, maar mag ze als ze 13 is wel in bikini op het strand?) dan zie ik het somber in voor je relatie op de lange duur, en dan lijkt het me verstandig om er nu al een punt achter te zetten. Hoe rot het ook is.

Bijtje82

Bijtje82

11-02-2022 om 22:12

De Islamitische reliegie is best een strenge op veel punten. Als je nu al merkt dat er onenigheid ontstaat, dan weet je eigenlijk al dat het gedoemd is te mislukken. 
Soms kun je elkaar erg leuk vinden, maar zal reliegie altijd tussen jullie in staan. Of zelfs boven jou. De relatie is niet meer gelijkwaardig en de kans dat je ongelukkig wordt is groot.
Als er daarna ook nog kinderen bij betrokken raken is de kans nog groter dat er problemen ontstaan. Scheiden met kinderen in niet gelovige gezin en is al lastig, maar scheiden in een sterk religieus gezin is nog veel moeilijker.
Het kind moet en de scheiding verwerken en zit tussen geloof en ongeloof in. 

Ik had het hier nog met mijn man over. Hij is docent levensbeschouwing dus religie is best wel iets waar hij beroepsmatig veel mee bezig is.
Toch vindt hij zoveel godsdienstonderwijs geen goed idee voor kinderen. Hij was van mening dat hij thuis toch vooral papa is en dat geloof verweven is met het dagelijks leven maar niet op een prominente manier. De zin 'dat moet/mag niet van God/geloof' valt hier thuis nooit.
Godsdienstles geven doet hij wel in de baas zijn tijd, want dan krijgt hij ervoor betaald. En mocht dochter de ambitie hebben om op de een of andere manier beroepsmatig religieus te worden, dan kan ze daarvoor kiezen als ze volwassen is. Dat is vroeg genoeg. 

Een religie is zo streng als degene die erin gelooft wil. Kleine kinderen er uren per week zich verplicht mee bezig laten houden en hen veel van een normaal kinderleven ontzetten, vind ik erg extreem. 

Wat ik ook niet helemaal begrijp is waarom hij een niet-islamistische vrouw zoekt, die dan moslima moet worden om vervolgens te willen gaan voor kinderen die dan opgevoed moeten worden volgens zijn vrij extreme ideeën, waar zij het niet mee eens is.

Heel plat gezegd: zoek dan 'n moslima die de opvoeding van de kinderen ook zo ziet. Dan vind ik dat nog extreem en jammer voor die kinderen, maar dan is er tussen de ouders onderling in elk geval geen discussie. En dan hoeft hij er niet nachten wakker van te liggen dat z'n kinderen mogelijk niet in de hemel komen. 

Omgekeerd zou hij het waarschijnlijk ook niet accepteren als jij na 'n paar weken of maanden relatie zou hebben gezegd van bij het eten drinken we een wijntje, op de barbecue mikken we ook varkensvlees en kinderen gaan we niet urenlang per week naar allerlei godsdienstlessen sturen. 

Niet om te generaliseren. Mijn zusje heeft een Marokkaanse vriend gehad. Hij heeft haar leren kennen, terwijl ze dronk, rookt, weleens een rokje of topje draagt, gaat zwemmen met een bikini, geen maagd meer was, etc. Na 'n paar maanden verkering was dat opeens allemaal een probleem. Ze is er toen mee gestopt, maar vraag me dan af waarom 'ie niet vanaf het begin iemand zocht die niet drinkt, niet rookt, geen rokje draagt, geen topje draagt, niet gaat zwemmen en nog wel maagd is. 

Zane

Zane

12-02-2022 om 08:25 Topicstarter

Vanuit zijn standpunt begrijp ik wel dat je kinderen naar een koranschoool met syllabus stuurt. Islam is een levensstijl en om dit goed te kunnen uitvoeren en wellicht minder twijfels te hebben op latere leeftijd wil je dat het kind er zoveel mogelijk vanaf weet en echt volledig met Islam opgroeit. De Koran en de Arabische taal zijn niet zomaar geleerd. Lastige kwestie..

Omtrent waarom hij dan niet een moslim-vrouw heeft gezocht met soortgelijke ideeën.. Ik denk dat je niet altijd in de hand hebt op wie je verliefd wordt. Het is op een bijzondere manier ontstaat bij ons wat zeker niet gepland was. Daarnaast denken mensen hier ook niet persé overna als ze nog niet in een soortgelijke situatie hebben gezeten. Hij heeft in het begin wel eens gevraagd of ik er open voor sta kinderen Islamitisch op te voeden. Mijn antwoord daarop is ja maar toen wist ik nog niet wat dat allemaal inhield volgens hem. Ook hij is er pas later over na gaan denken wat dat voor hem allemaal inhield. Gelukkig nog wel ruim op tijd voordat er werkelijk kinderen zijn.. 

"Ik denk dat je niet altijd in de hand hebt op wie je verliefd wordt. Het is op een bijzondere manier ontstaat bij ons wat zeker niet gepland was"

Het is altijd beter even te wachten tot de roze wolk voorbij is getrokken voordat je zaken gaat doen met je partner. Of je nou een huis gaat kopen of samen kinderen gaat opvoeden of wat dan ook. 
In jullie geval zou ik maar even wachten tot die roze wolk weg is. 
Ik spreek erg vanuit mijn referentiekader, dat weet ik. Maar ik vind het onbegrijpelijk dat je in een open samenleving waar je zelf deel van uitmaakt je zo opstelt tov je vrouw en kinderen.

Mija schreef op 11-02-2022 om 13:58:

[..]

Om naast dit programma nog andere activiteiten en contacten te hebben, moet je enorm extraverte kinderen krijgen met heel veel energie. Ik sta op zich best positief tegenover een religieuze/spirituele opvoeding maar als je dit programma van je vijfde tot je zestiende moet volhouden, wordt je wereldje erg klein. En deze levensstijl wijkt enorm af van wat normaal is, in onze samenleving. Je kinderen zijn dus altijd anders dan anderen: er is een duidelijke buitenwereld en een binnenwereld. Dat is niet op zichzelf per se verkeerd. Maar het kan wel tot wrijving leiden en kinderen zouden op een gegeven moment andere keuzes moeten kunnen maken. Als dit móet van je vriend, kun je erop wachten dat er conflicten over ontstaan. Zodra één van de kinderen er vanaf zou willen, heb je een crisis in je huwelijk. Want het is één om te denken: oké, als het dan zo belangrijk is voor hem, vooruit dan maar. Maar het is iets anders om een levensstijl waar je zelf eigenlijk ook niet echt achter staat te handhaven bij een kind wat dat niet meer wil.

Ik zou hier niet optimistisch over denken. Als je die kinderen eenmaal met hem hebt gekregen, is scheiden geen oplossing meer voor conflicten die hieruit zouden voortvloeien. Dit zijn zulke ingrijpende en fundamentele opvoedingskeuzes dat je ze mijns inziens alleen kunt maken met twee ouders die daar intrinsiek op dezelfde manier instaan, er zélf de waarde van inzien en allebei heel gemotiveerd zijn om het te laten werken.

Helemaal mee eens.

Ik ben zelf getrouwd met een Marokkaanse man, wij hebben geen kinderen. Waren die er wel geweest, dan had dat echt wel tot wrijving geleid tussen ons, ondanks dat hij redelijk liberaal is.
Met de kinderen van zijn broer, hier in Nederland, ben ik ook altijd voorzichtig omgegaan. Ik wist dat wanneer zij in de pubertijd zouden komen, ze moeite zouden krijgen met de strenge normen/waarden thuis (broer is strikter dan mijn man) en mij wellicht zouden opzoeken voor steun (omdat ik het begrijp vanuit NL perspectief). Maar dat zou hun weer niet helpen, want loyaliteit naar ouders. Ze zijn inmiddels volwassen en heb ze hier en daar toch nog (stilletjes) kunnen helpen met moeilijke zaken. Het is heel ingewikkelde materie!

Over de shahada: je spreekt dan letterlijk uit dat er maar één God is, namelijk Allah en dat Mohammed zijn profeet is.
Ik ben bang dat je jezelf voor de gek houdt dat je beide kan doen: shahada uitspreken en twijfelen/zoekend zijn. Wees lief voor jezelf en keer op je schreden terug. Dit is het niet voor jou, deze relatie is veel te ingewikkeld voor je. Koester de liefde voor deze man in je hart en laat hem vervolgens los.

Temet schreef op 11-02-2022 om 19:28:

Ik heb dit nooit met moslimouders besproken, maar volgens mij is 6 uur godsdienstles door de week vrij ongebruikelijk. Hier is de buurt gaan wel veel kinderen een ochtend in het weekend naar koranonderwijs in de moskee, maar volgens mij is het dat ook wel.
En als dat klopt, dan heb jij kennelijk iemand getroffen die zijn geloof meer dan gemiddeld belangrijk vindt. Dat gaat zich dan waarschijnlijk op allerlei manieren uiten, niet alleen in hoeveel tijd je kinderen ermee aan de slag gaan, maar ook in wat je aan de muur hangt, naar welke muziek je luistert, hoe iedereen in het gezin zich kleedt, en noem maar op.
Ik vind het heel verstandig dat je nu al over dit soort dingen nadenkt. Als jij meer van de richting Islam Light bent en hij is veel strenger in de leer (je dochter hoeft misschien geen hoofddoek, maar mag ze als ze 13 is wel in bikini op het strand?) dan zie ik het somber in voor je relatie op de lange duur, en dan lijkt het me verstandig om er nu al een punt achter te zetten. Hoe rot het ook is.

Ook eens.

Leene

Leene

12-02-2022 om 13:23

Verliefd zijn alleen is niet genoeg. Ik ben bang dat jullie het niet gaan redden. Zeker niet als er kinderen komen. Mijn man en ik zijn gelovig. ( Overigens geloven de meeste mensen wel iets..) en wij vinden het christelijk geloof belangrijk. Vanzelfsprekend beïnvloed dit ook je keuzes in het leven. Ik zou het heel lastig vinden om dat niet te kunnen delen. Of maar half/ half. Wij beseffen ons wel dat onze kinderen een eigen keus moeten maken, dat kunnen wij ze nooit opdringen. Maar ongemerkt krijgen ze natuurlijk toch veel mee. Kerkgang, een maal Bijbelles in de week, er is een jeugd club 1x per maand ( waar ze overigens veel leuke dingen doen, van film kijken tot zelf koken, spellen, Klimbos etc). Anderhalf uur per dag koranles is enorm veel, als je daar niet beiden achterstaat heb je een probleem. Dat hebben kinderen zo in de gaten en voor je het weer sta je als man en vrouw tegenover elkaar.

Een ander ding is nog niet benoemd. De meeste moslims in ons land hebben een andere culturele achtergrond. Ik weet niet of jij een compleet Nederlandse achtergrond hebt. Maar alleen dat al maakt een relatie best ingewikkelder. Ik zeg niet dat het niet kan... Maar ik heb in mijn vorige baan veel gemengde relaties gezien en helaas liep dat niet altijd goed af. Al helemaal niet als er kinderen kwamen. Wij mensen zijn blijkbaar niet in staat om onze culturele bagage achter ons te laten. Dus los van het moslim geloof is het al een kluif om een relatie te hebben met iemand uit een andere cultuur.

" Mijn zusje heeft een Marokkaanse vriend gehad. Hij heeft haar leren kennen, terwijl ze dronk, rookt, weleens een rokje of topje draagt, gaat zwemmen met een bikini, geen maagd meer was, etc. Na 'n paar maanden verkering was dat opeens allemaal een probleem. Ze is er toen mee gestopt, maar vraag me dan af waarom 'ie niet vanaf het begin iemand zocht die niet drinkt, niet rookt, geen rokje draagt, geen topje draagt, niet gaat zwemmen en nog wel maagd is."

Voor zover ik weet is er een categorie Marokkaans-Nederlandse jongens voor wie dat zo werkt. Als tiener/jongvolwassene een tijdje lol maken, en daar hoort ook de omgang met zo'n lekker makkelijk Nederlands meisje bij, en dan na een tijdje "serieus worden" en daar hoort dan ineens de islam bij in een vrij conservatieve vorm, en daar moet de verkering dan ook aan voldoen. Zodat er in de familie- en kennissenkring niet geroddeld wordt. Snel afscheid nemen lijkt me dan voor zo'n niet-Islamitische vriendin de beste keuze. 
De jongen waar dit draadje mee begon is zo te lezen niet van die categorie, maar is nu al meteen vrij strikt in de leer en is daar ook meteen al duidelijk over. Dus hypocrisie kan je hem dan in elk geval niet verwijten.

"Over de shahada: je spreekt dan letterlijk uit dat er maar één God is, namelijk Allah en dat Mohammed zijn profeet is.
Ik ben bang dat je jezelf voor de gek houdt dat je beide kan doen: shahada uitspreken en twijfelen/zoekend zijn."

Het lijkt me eigenlijk vrij duidelijk dat ze voor hem moslima is geworden. Niet omdat ze daar zelf nu echt in gelooft of achter staat.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.