Verkering tussen gelovige en niet-gelovige

Dat hangt van henzelf af

Staan ze sterk genoeg in hun schoenen om dit het hoofd te bieden? Ik hoorde gister van een collega dat de mening van de familie wel belangrijk voor haar was en zou meespelen in de partnerkeuze. Als deze jongen zijn familie ook belangrijker vindt dan zijn meisje, ja dan is de relatie gedoemd te mislukken. Ikzelf zou kiezen voor de relatie, daar moet je tenslotte mee door het leven. Maar dat geldt lang niet voor iedereen, heb ik gezien en gehoord.

moeilijk hoor

Een nichtje van ons (niet gelovig) heeft verkering met een heel gelovige jongen en dat gaat al jaren goed. Zijn wel iets ouder (zij was 20 en hij 25 toen ze verkering kregen) en dat scheelt denk ik wel dan ben je toch al iets minder afhankelijk van je familie. Je moet wel heel sterk in je schoenen staan als je (schoon)ouders jou/je vriendin niet accepteren! Mag ze wel bij vriendje thuiskomen?
De vriend van ons nichtje heeft er meer moeite mee gehad dan zij, hij is erg aan het zoeken geweest naar in hoeverre hij de wensen van zijn ouders moest respecteren (niet samen op vakantie, niet bij elkaar logeren etc), en wat hij nou eigenlijk zelf vond. Uiteindelijk is de praktijk dat ze erom heen draaien, familieweekendje weg? dan heeft hij bij haar broer op de kamer geslapen (niet dus).
Hij gaat zondags 2x naar de kerk en zij gaat soms mee en soms niet. Ze wonen nog bij hun ouders en hij gaat bijna op zichzelf wonen, zij wil dan ook het huis uit en bij hem wonen maar ik denk dat ze dan wel voor die tijd gaan trouwen want ongetrouwd samenwonen is een brug te ver schat ik.

Veel stiekem...

Dochter mag wel bij vriendje thuiskomen, maar dan mogen ze niet samen op zijn kamer zijn. Ze zijn dus eigenlijk altijd hier en vriendje moet veel stiekem doen. Samenwonen of trouwen is nog lang niet aan de orde, maar ik heb wel van vriendje begrepen dat hij trouwen niet zo'n must vindt.
Bedankt voor jullie reacties, het is fijn als mensen meedenken en er hun licht over laten schijnen!

Snap het wel

Ik snap die ouders wel. Hun zoon heeft een zeer 'kwetsbare' leeftijd en zijn geloof is misschien nog niet heel 'stevig'. Ze zullen allicht bang zijn dat onder de invloed van een ongelovig meisje en daardoor misschien ook een meer seculiere omgeving hij verder van het geloof af zal raken. Op die leeftijd hebben leeftijdsgenoten vaak een grotere invloed dan ouders. Dat is uiteraard ook normaal want het kind is op die leeftijd bezig met volwassen te worden en zelf zijn weg te vinden. Echter als mens bestaan we niet in een vacuüm en worden we altijd beïnvloed door anderen en door de wereld om ons heen. Ik snap dus best dat die ouders de invloed van een meisje met een wereldbeeld en levenshouding wat zo anders is niet toejuichen. Ze willen hun zoon beschermen en behouden. De kans is dat hij mede door haar invloed verder van de kerk komt te staan als hij zelf ook niet zo stevig in zijn geloof en zijn overtuiging staat.

...

Natuurlijk is het makkelijker als ze qua geloof op één lijn zitten, dat zou ik voor mijn dochter ook fijner vinden. Maar ik denk wel dat ze daar zelf een weg in moeten vinden? Ik snap ook dat de ouders van het vriendje hem voor het geloof willen behouden, maar hij is 17,5. Hoelang kunnen ze hem nog verbieden met mijn dochter om te gaan? Hij wordt sowieso erg kort gehouden, mag niet uit, moet bijv. in het weekend rond 22 uur thuis zijn. Dat is toch niet meer van deze tijd? Op deze manier jagen zijn ouders hem juist de kerk uit, zegt hij zelf. Dat zouden wij niet erg vinden...Hij voelt zich op dit moment erg verscheurd, wil wel naar de kerk blijven gaan maar wil ook zonder te moeten liegen met zijn vriendin omgaan, uitgaan en naar de bioscoop gaan (hij ziet graag fantasyfilms maar die mag hij eigenlijk van het geloof van zijn ouders niet zien).

Hij wil heel graag verder met mijn dochter (wat dat betreft zie ik het nog niet gauw uitgaan, ze zijn heel serieus in hun relatie), omdat hij het anders allang had uitgemaakt om van het gezeur met zijn ouders af te zijn.

geloof is wat anders dan het volgen van regels

als gelovig leven voor de vriend van je dochter echt iets is wat zijn hart raakt, dan zal dat duurzaam blijken. Maar kennelijk hebben zijn ouders daarin geen vertrouwen, en daarom zijn ze zo met hun (aan hun geloof gelinkte) regels in de weer. Het is voor hen vast moeilijk om vertrouwen te hebben dat datgene wat in hun ogen zo belangrijk is - gelovig leven- bij hun zoon stand zal houden. Dat ze nu alleen maar extra hindernissen opwerpen hebben ze kennelijk niet in de gaten (zie het boek 'de vader en de zoon' van journalist te Velde, zoon van Feike).

Of de relatie stand zal houden, ach, dat hangt van zoveel af. Ze zijn nog jong, hun leven is nog volop in verandering qua studie en toekomstplannen - de tijd zal het leren.

Respectvol en vriendelijk zijn is het beste wat je kunt doen.

Dat vind ik een mooie!

'Geloof is wat anders dan het volgen van regels', dat vind ik een mooie uitspraak. Ze (de ouders) hangen inderdaad wel heel erg aan regels. Ik denk zelf, dat als je gelooft, dat je dat met je hart doet op die manier waarvan jij denkt dat het goed is. Je kunt iemand, ook al is het je eigen kind, toch geen geloof opdringen? Iedereen gelooft op zijn eigen manier.

Of de relatie stand houdt, geen idee. Er speelt misschien ook wel mee dat hoe meer je een puber verbied een bepaald vriendinnetje te hebben, hoe meer hij zich juist tot het vriendinnetje aangetrokken voelt. Maar juist daarom zou er niet zo moeilijk moeten worden gedaan over hun relatie, zodat ze er zelf rustig achter kunnen komen of ze echt bij elkaar willen blijven. Denk ik.

mijn centen

Hoi,

Ik had in het topic over fantasy al een een stukje geschreven over angst.

Misschien helpt die gedachte? Orthodox gelovige mensen zijn vaak erg bang. Bang bijvoorbeeld dat hun kind een ander pad, dan het hunne kiest. Ik noem de pinkstergemeente voor het gemak ook 'orthodox'. Dat doe ik, omdat zij een aantal dogmatisch regels aanhangen, die ik vanuit mijn achtergrond herken. Het geloven dat de bijbel van kaft tot kaft feitelijk juist is. De nadruk op het einde der tijden. Het geloof in visioenen en bekering middels een grote ingrijpende openbaring.

Omdat orthodox gelovigen vanuit angst geloven, gaan ze altijd ingewikkelde regels en rituelen bedenken, om die angsten te bezweren. Die rituelen/regels herken je bijvoorbeeld in de rokjes, hoedjes, kousen. In het afwezig zijn van een kerstboom, een televisie. In sommige kerken zie je zo ook in een soort van dwangmatige blijdschap, dankbaarheid. Men is daar zo dankbaar en blij, helemaal gelukkig, want dat moet van God. Het lijkt een soort wedstrijd van dankbaarheid en blijdschap. Ik ben blijer dan jij.

Daar kunnen sommigen heel dwangmatig in zijn. Mijn oma kon helemaal over de rooie raken, als een van haar dochters een broek aan wilde. Of haar haar wilde afknippen. Daar werd ze hysterisch van, door die angst. Stel nu dat dit ene ding, nu net het gene is, waar het kind (en daarmee de ouder zelf ook) op afgerekend zal worden door de Heer, op de dag des oordeels?

Ik weet (gelukkig) niet meer op welke bijbeltekst het was gebaseerd, maar mijn opa en oma, bijvoorbeeld, geloofden met overtuiging, dat zij afgerekend zouden worden, op de zonden van hun kinderen. Als hun kinderen ongelovig zouden worden, zouden zij daarvoor gestraft worden door God.
Bij hun Bijbelstudies (veel, vaak) legden ze alle, positieve bemoedigende teksten over de liefde van God, uit als 'de liefde van God voor zijn perfecte volgelingen'. Ze waren geen perfecte volgelingen, dus de liefde ging voor hen niet op. Vreugdeloos. Mijn oma en opa zijn overleden in de overtuiging dat zij niet in de hemel zouden komen. Volgens mij is het bij de Pinkstergemeente gelukkig wel 'makkelijker' om goed genoeg te zijn, om in de hemel te komen. Bij het geloof van mijn opa en oma was dat schier onmogelijk.

Erg jammer. Zonde.

Ik als Christen, zou het heel erg jammer vinden, als jij zou denken dat het overal zo gaat, met gelovigen. Bij ons in de kerk (gewoon PKN) wordt er geen angst gepredikt. Het is geen ideale kerk (die bestaan niet) maar het is wel een kerk met liefde en vertrouwen. Dat kan dus ook.

Ik denk dat jij het beste gewoon kunt blijven doen wat je altijd doet. Die jongen ruimte en vrijheid geven. Om zelf na te denken. Waarom vind ik dit? Waarom wil ik dit? Hij is misschien
(waarschijnlijk, ik ken hem niet natuurlijk) gewend om zo te denken. Maar zo kun je hem echt helpen.

En ook al blijkt het dan uiteindelijk af te lopen, die verkering. Op niets uit te lopen. Dan heeft hij een heel waardevolle ervaring gehad. Dan heeft hij kennis kunnen maken met een andere manier van denken.

Succes!

en hoe zou je er over denken

als het niet om de Pinkstergemeente ging, maar om een moslim-jongen? Zou je dan nog steeds vinden dat de verkering aan moet blijven?

Lekker laten gaan

Ik zou me helemaal niet zo bemoeien met een puberliefde (zolang het een gelijkwaardige relatie is zonder geweld). Wat mij betreft mag mijn dochter thuiskomen met wie ze wil en als andere ouders daar andere ideeën over hebben is dat hun ding en dan ga ik niet op zoek naar redenen waarom ze het op die manier doen.
Hadewich, wat wil je nu eigenlijk? Wil je die ouders erop aanspreken dat ze niet zo streng moeten zijn, of overweeg je stiekem om die jongen in huis te halen? Laat het lekker gaan. Die jongen is bijna meerderjarig en dan moet hij zijn eigen weg gaan vinden. Als dat 'onder het juk' van zijn ouders is, dan is dat zijn keuze, en gaat hij er misschien op termijn nog anders over denken, of niet.
Een paar jaar geleden was op 'OO oud' iemand waarvan de echtgenoot ineens van zijn geloof was gevallen. Die nam het zijn ouders heel erg kwalijk dat zij hem hun waarheid hadden opgelegd. Aan de andere kant was heel die familie in rep en roer omdat hij van het pad was geraakt en zelfs zijn kinderen vertelde dat hij het allemaal niet meer zo wist met het geloof. Was heel verhelderend om dat eens van de kant van een 'streng gelovige' te horen.

Katniss

Ik weet zelf ook niet zo goed wat ik wil. Ik wil het proberen te begrijpen (ik zoek wel redenen, omdat ik het in dit geval echt niet begrijp). En ik wil die jongen wel helpen. Hij zit echt flink in de knoop door de situatie thuis en kan niet tegen zijn ouders op. Het moet thuis zoals zij zeggen en naar hem wordt niet geluisterd. Dus ik probeer een luisterend oor te bieden en hij vind dat fijn. Dat hij altijd bij ons terecht kan en dat we hem helpen zijn gedachten op een rijtje te krijgen over wat hij nu wil. Maar dan moet ik ook de gedachtengang van zijn ouders proberen te begrijpen. Hij begrijpt die gedachtengang zelf ook vaak niet, vandaar dat ik hier mijn licht eens opstak. Hij voelt zich bij ons meer thuis dan bij zijn ouders.

Hij is inderdaad bijna meerderjarig en daar kijkt hij erg naar uit. Hij wil ook als het even kan zo snel mogelijk het huis uit. Maar voorlopig woont hij nog thuis en moet omgaan met de situatie daar.

Geloven in een sprookjesboek

Mensen geloven niet in een ( sprookjes) boek. Ze geloven in God.

Ik vind het altijd wat apart als niet- gelovigen stellig beweren wat volgens hen gelovigen geloven. Laat die gelovigen dat zelf vertellen .

Voor mij is de bijbel belangrijk. Maar de bijbel is niet een op een gelijk met mijn geloof. Ik geloof in God, die was er allang voor de bijbel ontstond. De bijbel is geen boek dat je leest als een of andere roman of voor mijn part een sprookjesboek. Daar is- ie veel te ingewikkeld en meerduidig voor.

(Over de Koran of andere geloofsboeken kan ik niets zeggen, daar weet ik te weinig van. )

euh Tonny

'Ik geloof in God, die was er allang voor de bijbel ontstond.'

Als god niet bestaat, bestond-ie ook niet voor de bijbel ontstond.

Hmmm

Ik ben er inmiddels wel van overtuigd dat God niet bestaat, maar de saamhorigheid van een kerkdienst vind ik wel wat hebben. Mijn schoonfamilie is behoorlijk gelovig maar ze staan wel heel open en tolerant naar anderen (omdat God houdt van iedereen, ongeacht welke regeltjes je volgt). Ik denk dat een relatie tussen een gelovige en een ongelovige best kan werken als je elkaar niet probeert te overtuigen van je eigen gelijk. Als er kinderen zouden komen zou je die ook prima kunnen vertellen dat bijv. papa wel en mama niet gelooft. Dat kan natuurlijk alleen als je allebei kunt leven met dat je kind uiteindelijk zelf kiest welk pad hij inslaat.

Nou Knurf

Mijn man gelooft niet in God en ik wel. En we zijn al 21 jaar zeer gelukkig getrouwd. Dat kan dus heel erg goed.

Hij noemt de bijbel geen sprookjesboek gelukkig, want dat zou ik toch wel een beetje dom van hem vinden. Noem het dan in ieder geval een sprookjes omnibus. De bijbel bestaat uit veel verschillende boeken. Met het ene bijbelboek heb ik meer, dan met het andere.

Kijk, het is wel jammer dat mijn man niet gelooft. Dat stukje kunnen we dus moeilijk delen, dat persoonlijke stukje. Maar de rest wel prima. Ik ben actief betrokken bij de kerk en ook dat kan ik prima met hem delen. Hij helpt ook soms mee met praktische zaken en geeft mij advies als ik er om vraag.

Maar het is ook geen ramp, dat hij niet gelooft. Het is zijn leven, zijn keuze. Ik vind dat mensen zelf mogen beslissen hoe ze hun leven leiden. En dat iemand anders daar niet zo veel mee te maken heeft.

Mijn man en ik hebben werkelijk nog nooit strijd over het geloof gehad. Waarom denk je dat het strijd op zou moeten leveren? Dat snap ik echt niet. Waar zou die strijd dan over moeten gaan?

Voor mij is het bestaan van God net zoiets als het bestaan van de zon. Al zeggen honderd miljoen mensen dat de zon niet bestaat, dan voel ik nog steeds de warmte, dus dan weet ik wel beter. Als iemand anders niet geloofd, vind ik dat jammer voor hem/haar. Omdat ik een ander gun, wat ik zelf zo mooi vind. Maar ik voel niet de behoefte om met die ander een strijd aan te gaan.

En ik voel me ook absoluut niet bedreigd als iemand anders aanvallend is over het geloof. Dus strijd? nee, nooit.

Saamhorigheid van een kerkdienst o.t. Katniss

Laatst las ik over diensten die atheïsten beleggen. Met samenzang, bezinning, een overdenking van een thema. Dat zou dan wel wat voor je zijn

Knurf

Ik wil njet ( het geloof in ) God bewijzen, maar alleen melden dat ik als gelovige niet geloof in een (sprookjes) boek. Maar in God.

Katniss / andere draadje van Asha

Je schrijft "Een paar jaar geleden was op 'OO oud' iemand waarvan de echtgenoot ineens van zijn geloof was gevallen. Die nam het zijn ouders heel erg kwalijk dat zij hem hun waarheid hadden opgelegd. Aan de andere kant was heel die familie in rep en roer omdat hij van het pad was geraakt en zelfs zijn kinderen vertelde dat hij het allemaal niet meer zo wist met het geloof. Was heel verhelderend om dat eens van de kant van een 'streng gelovige' te horen."

Ik ben het helemaal met jou eens, was een zeer interessant draadje, nou ja, zeg maar draad!

Ik heb gezocht en het betreffende draadje (nog) niet gevonden, terwijl het er nog wel in zou moeten staan. Moet in 2011 of zo geweest zijn. Als iemand het kan vinden, krijg ik graag de link.

Ik vond wel dit vervolgdraadje over Asha.
http://www.ouders.nl/forum/religie-en-spiritualiteit/het-draadje-van-asha

snap ik, Tonny

'Maar de bijbel is niet een op een gelijk met mijn geloof. Ik geloof in God, die was er allang voor de bijbel ontstond.'

Je neemt (een aantal) verhalen uit de bijbel dus niet letterlijk, begrijp ik hieruit. Dat kan ik me voorstellen. Ook veel niet-gelovigen gaan er vanuit dat er wel 'een' Jezus heeft bestaan die met zinvolle ideeen kwam om het Joodse geloof op een andere manier te belijden waardoor het ook voor niet-Joden toegankelijk werd. Niet-gelovingen nemen alleen het 'zoon van God-'gedeelte van Jezus niet serieus.
Wat ik me dan afvraag is hoe je voor jezelf bepaalt welke verhalen wel echt zijn, en welke niet. Concreter: waarom is het scheppingsverhaal voor jou blijkbaar wel echt waar, en beschouw je andere verhalen als verhalen?

en koptelefoon

'Als iemand anders niet geloofd, vind ik dat jammer voor hem/haar. Omdat ik een ander gun, wat ik zelf zo mooi vind'

Dat is nou net wat ik zo storend vind aan gelovigen. Ze doen net alsof niet-gelovigen iets moois missen in hun leven. Net zoals ouders het soms zielig vinden voor hun kind dat die niet meer in Sinterklaas gelooft, omdat het feestje daardoor minder spannend is.

Voor mij is het geloof een soort Sinterklaas voor volwassenen. Kinderen vallen na een aantal jaar van hun Sinerklaas-geloof af, omdat ze zien dat het niet klopt. Die gaan vragen stellen: waarom verdwijnt ome Piet altijd vlak voordat Sinterklaas komt, en komt hij pas terug als de goedheiligman weer weg is? Waarom is zwarte piet wel zwart van de schoorsteen, maar zijn de kadootjes dat niet? Hoe komt het dat wij op Scheveningen de intocht van Sinterklaas met eigen ogen hebben gezien, maar op tv een hele andere Sinterklaas op een hele andere boot bij Groningen is ingehaald?

Sommige ouders proberen dan nog een jaartje te doen alsof het kind de dingen niet goed gezien heeft, maar op een bepaald moment ontkomen ze er niet aan: je vertelt je kind dat Sinterklaas niet bestaat.
Bij het geloof ontbreekt dat mechanisme. Kinderen en jong-volwassenen (maar ook volwassenen) zien dat er dingen niet kunnen, dat er dingen niet kunnen kloppen. Maar dan mogen er geen vragen worden gesteld. Dan wordt er domweg gezegd dat je maar gewoon moet geloven.

Knurf

Ze doen niet alsof ze denken dat je wat mist in je leven. Ze vinden naar alle waarschijnlijkheid oprecht dat je wat moois mist.
Ik zie overigens niet welke dingen niet kloppen of niet kunnen. Voor mij is het geloof echt volkomen logisch. Het bestaan van God is voor mij dan ook geen kwestie van niet nadenken of mijn verstand uitschakelen.

logisch

Ik zou het ten eerste al niet logisch vinden dat er zoveel andere volkeren op aarde zijn met heel andere goden.

nou

'Ze vinden naar alle waarschijnlijkheid oprecht dat je wat moois mist.'

Maar dat is dan niet de blije naiviteit van het geloof. Dat is hooguit het gevoel van saamhorigheid dat je deelt met de andere mensen die hetzelfde geloof delen. En dat kun je ook in veel andere groepen vinden. Snappen gelovigen echt niet hoe neerbuigend het klinkt als je zoiets zegt?

En wat die andere goden betreft, ik heb me dat rond 21 december 2012 vaak afgevraagd. Niet vanwege het aflopen van de Maya kalender, maar meer in het algemeen: stel dat het einde der tijden inderdaad nabij is, zoals onheilsprofeten regelmatig roepen. En stel dat god inderdaad een aantal uitverkorenen bij zich heeft geroepen, zoals in heel veel geloofsboeken staat. Hoe lang duurt het dan tot de gemiddelde blije gelovige doorkrijgt dat hij of zij dus blijkbaar NIET bij die uitverkorenen hoorde?

Er zijn zo veel groepen die roepen dat ze uitverkoren zijn. Als de halve wereld uitverkoren is, haalt dat het speciale er wel een beetje af hoor.

Knurf

De samenhorigheid van gelovigen was ook niet echt bij mij opgekomen als iets wat nou echt een gemis is. Zo veel samenhorigheid is er lang niet altijd. Ik denk bijvoorbeeld helemaal niet dat niet gelovigen dat missen want inderdaad dat kan je ook in ander verband vinden.

Het gemis van geloof zelf vind ik wel een gemis maar uiteraard zal een niet gelovige dat niet als gemis ervaren. Hoe kan dat ook? Je kan immers niks doen om dat geloof wel of niet te hebben. Zelfs als je als niet-gelovige er van overtuigt zou zijn dat je wat mist kan je dan niet opeens gaan geloven. Je kan bewust op zoek gaan naar geloof maar als je die behoefte hebt dan is het geloof immers in eerste aanleg al aanwezig; namelijk de behoefte tot het hebben en volgen van een geloof. Dus gemis is inderdaad een lastig woord. Ik zou mijn geloof enorm missen als ik dat niet zou hebben en voor mij is mijn geloof zeer belangrijk; het begin en einde van wie ik ben. Mijn hele zijn wordt bepaald door mijn geloof. Zonder dat was ik niet wie ik nu ben.

Overigens heb ik weinig met ideeën van uitverkoren zijn of niet. De boodschap van God is universeel en bedoeld voor de hele mensheid en zeker niet alleen voor een kleine groep 'speciale' gelovigen. God is schepper van allen tenslotte.

Jaina

" Zonder dat was ik niet wie ik nu ben."

Ik kan me daar echt niets bij voorstellen. Wat zou je dan niet zijn? Wat wel?