Verschillende opvattingen - uit elkaar groeien
Na lang aarzelen heb ik besloten om hier mijn verhaal te doen. Mijn man is de afgelopen jaren anders over bepaalde dingen gaan denken en dit heeft direct invloed op ons gezin en ook op mij. Mijn man en ik komen allebei uit een Christelijk gezin. Ik ben Christelijk en mijn man was dit ook altijd. Vanuit dat oogpunt zijn we getrouwd en hebben we kinderen gekregen met als doelstelling om ze binnen het geloof op te voeden. De laatste jaren is mijn man echter steeds meer gaan twijfelen aan het geloof en vooral aan onze manier van geloofsbeleving. Hij zegt dat hij wel in God gelooft maar dat hij niet meer zich kan vinden in de manier waarop wij het geloof beleven. Als het nu alleen om ons tweeen ging dan kwamen er wel uit. Echter gezien dat we ook kinderen hebben wordt dit een stuk moeilijker. Mijn man wil zich steeds meer terugtrekken uit de kerk en het geloof en brengt dat ook over op de kinderen. Gewoontes die we door de jaren heen gehad en van huis uit hebben meegekregen worden door hem in twijfel getrokken. Dat gaat dan om dingen die voor mij heel belangrijk zijn zoals dagelijks samen bidden, bijbel lezen en vrijwilligerswerk voor de kerk doen. Ook de ideeen van mijn man over veel onderwerpen zijn aan het veranderen. Ik ben zelf niet echt veranderd en misschien juist eerder orthodoxer geworden.
Ik vind het erg moeilijk om hierin nu mijn weg te vinden en ook mijn man vindt het moeilijk. Uit elkaar gaan zou natuurlijk kunnen maar ten eerste hou ik nog steeds van hem en ten tweede zou een scheiding alleen maar nadelig zijn voor onze kinderen. Bovendien kunnen we wel uit elkaar gaan maar het echte probleem over hoe we onze kinderen opvoeden blijft liggen. Onze families staan aan mijn kant. Ook mijn schoonouders zijn het volledig met mij eens. Ik vind het alleen heel moeilijk om hierin mijn weg te vinden. Ik ben ook bang dat mijn man steeds verder afdwaalt van het geloof.
Ik weet dat ik geen pasklare oplossing kan verwachten maar ik zou het wel aardig vinden om de gedachten van anderen hierover te horen. In mijn eigen omgeving krijg ik namelijk van iedereen die op de hoogte is gelijk maar dat is niet zo raar want dat zijn ook allemaal mensen van de kerk. Met mensen die verder weg staan heb ik het niet besproken en dat ga ik ook niet doen. Ondanks dat zou ik het wel vinden om de meningen te horen van buitenstaanders.
Roos vicee
Dank je wel voor je reactie.
Het is inderdaad uit mijn handen. Ik leg het bij God neer en uiteraard hoop en bid ik dat hij de weg terug mag vinden maar dit moet zijn keuze zijn. Het is niet mijn keuze. Ik kan dat niet voor hem kiezen hoe moeilijk dat ook is. De keuze is niet aan mij om te geven. God geeft hem die keuze maar hij kan zelf weten wat hij daarmee doet.
De kinderen zal ik inderdaad het proberen uit te leggen. Ze zullen er verdriet van hebben (de oudsten) maar hopelijk zullen ze dat verdriet bij God neer kunnen leggen. Misschien vergis ik me wel. Kinderen kunnen je soms verrassen. Misschien zullen ze er helemaal geen moeite mee hebben om hier hun weg in te vinden.
Voor mezelf vind ik inderdaad veel rituelen en regels fijn. Ik denk dat je uit de Bijbel gewoon heel veel kan halen over wat de juiste manier is om te leven en dat als je op die manier leeft je veel meer voldaan en tevreden in het leven staat. Het geeft mij zo'n rust.
Is het volgen van alle regels noodzakelijk om God te volgen? nee dat denk ik niet maar het maakt het leven hier op aarde voller en mooier.
Ik wil overigens nogmaals zeggen dat ik er niet zo veel moeite mee zou hebben als mijn man gewoon de hoeveelheid kerkelijke activiteiten wilde minderen of wat wereldser zou willen leven. Mijn moeite zit hem in dat het hele Christelijke geloof is weggevallen en ik maak me dan ook zorgen om hem. Ik leg die zorgen bij God neer maar uiteindelijk ben ik maar een zwak mens en ik maak me dus nog steeds zorgen; al weet ik dat dit eigenlijk geen zin heeft.
Asha
het kost je heel wat tijd, steeds een persoonlijk antwoord aan iedereen - zo kom je amper aan vakantie toe 
Of heb je je laptop mee?
Het lijkt me goed als je contact legt met andere ouders die ook een partner hebben die niet (meer) gelooft, daar heb je vast het meeste aan.
Hoe mensen ertoe komen niet meer/anders te geloven, die weg is voor ieder anders en het is voor je man heel belangrijk dat je naar hem luistert hoe het voor hem is; discussies lossen niks op, als het om al dan niet gelovig leven gaat. Elkaar vertrouwen en serieus nemen is daarentegen van levensbelang.
De een kan rede en geloof in de zoektocht niet combineren, de ander wel, dat is voor iedereen verschillend en er is op dat gebied heel wat gestudeerd en geschreven - en dus te lezen.
Dat je man allerliefst zou verhuizen en 'blanco' opnieuw beginnen kan ik me voorstellen, want ook al hebben jullie familieleden en vrienden het niet steeds over geloofskwesties, ze zijn er - zeker in zijn ogen- nadrukkelijk mee verweven en dat vind hij moeilijk. Dat jij niet wilt verhuizen en/of de kinderen van school wilt laten veranderen is even vanzelfsprekend. Ik hoop dat jullie iemand vinden die samen met jullie kan nadenken over deze situatie, iemand in wie jullie allebei vertrouwen hebben. Voor jullie allemaal is het van groot belang om in vertrouwen en onderlinge waardering jullie weg in het leven voort te zetten.
Tonny
We gaan uiteindelijk donderdag pas weg, een week later dan gepland maar dat kwam beter uit want mijn man had nog een spoedklus gekregen. Gelukkig hebben we niks geboekt. We gaan rondtrekken! We nemen wel een laptop mee maar ik weet niet of ik veel tijd ga hebben om te kijken.
Ik heb hem voorgesteld om met een neutrale derde te gaan praten. Hij wil er even over nadenken. Het lijkt me inderdaad een goede keuze.
Ik snap ook wel dat verhuizen hem makkelijker lijkt maar dat is natuurlijk ook de weg van de minste weerstand. Dit is nu eenmaal waar hij leeft en hij zal zich hier een weg moeten zien te vinden.
Wat hem dwars zit zei hij gisteren is dat hij weet dat wat ik ook zal zeggen tegen hem en wat ik ook zal doen hij precies weet wat ik denk. Hij weet dat ik altijd denk dat ik zo hoop dat hij het geloof weer terug zal vinden. Ik kan best net doen alsof dat niet zo is maar hij weet dat ik dat toch altijd zal denken. Dat vind hij lastig want hij voelt zich zo niet geaccepteerd. Hij weet dat het maar fake is als ik net doe alsof dat wel zo is.
Derde
Tja, is inderdaad erg lastg. Goed dat je man dit zo verwoordt.
Ik hoop dat jullie een geschikt persoon vinden om mee in gesprek te gaan. 'Fake' leidt nergens toe als je oprecht en in liefde met elkaar wilt samenleven. Elkaar accepteren is de grond van een goed contact. Veel wijsheid gewenst!
(Oh ja, met dat verhaal over zout en zoutpotje en zo bedoelde ik niet zozeer evangelisren, zoals je eruit opmaakte. Maar gewoon, alledaags goed contact met mensen die niet of anders geloven. Zeker als je zoveel omgaat met gelijkgestemden. Het klinkt je misschien wat vreemd in de oren, maar toch - het is belangrijk als je evenwichtig en met begrip voor anderen in het leven wilt staan. )
Asha
Ik ben nu even te gemakzuchtig om alles terug te lezen, maar naar mijn idee heb ik niet gezegd dat gelovigen denken dat ze betere mensen zijn
Wat mij stoort (neem het woord stoort aub met een enorme korrel zout) is dat gelovige mensen zich zo afhankelijk opstellen. "Zonder mijn geloof was mij dit niet gelukt." Nou... echt wel! In mijn ontwikkeling van gelovig naar ongelovig heb ik aanvankelijk nooit steun, aanmoediging, goedkeuring, etc., gevoeld vanuit het geloof, helaas misschien. En zeker in het begin wilde ik dat wel zo voelen hoor. Gewoon, omdat ik om mij heen zag dat anderen het zo voelden. Een beetje omdat dat zo in de lijn der verwachtingen lag. Maar nee, ik heb dus nooit het gevoel gehad dat ik het niet zelf zou kunnen behappen zonder steun van God. Nu ik definitief besloten heb om mijzelf niet meer gelovig te noemen ervaar ik hetzelfde gevoel. Ik ervaar het niet als gemis dat ik geen steun van 'boven' krijg, maar als iets heel natuurlijks. Ik zal niet opsommen wat ik op eigen kracht en tussen geliefden inmiddels al heb meegemaakt, maar ik kan mij niet voorstellen dat het voor mij moeilijker is geweest als voor iemand met Geloof. Ziek is ziek, dood is dood, problemen zijn voor iedereen problemen. Zo is het leven nu eenmaal. Ik heb volledig vertrouwen in het feit dat er na het leven niets meer is, dus dat ons niets engs of fijns te wachten staat. Dat we het met het hier en nu mogen doen. Ik heb daar dus geen zorgen over. Ook niet als het een ander betreft.
Kaaskopje
Klopt, mijn levensinstelling hoeft niet afhankelijk van een kracht buiten mij om te zijn. Hoeft niet, maar dat is het nu wél.Ik ben wél veranderd, voorheen dacht ik idd niet afhankelijk te zijn, nu zie ik dat ik afhankelijk ben van God. Ik wil dat graag!Ik onderschat mijn eigen kunnen niet , ik denk dat ik het nu op de juiste waarde schat , nu ik mijn afhankelijkheid erken. Voorheen óverschatte ik juist mijn eigen kunnen.Ik dacht het allemaal wel prima alleen te kunnen. Ging ook prima! Nu zie ik dat Hij mij wel degelijk beschermde en leidde, al wist ik dat niet zo heel bewust..
Ik vind het helemaal niet erg om afhankelijk te zijn van God, het geeft mij geborgenheid, Hij heeft alle kennis en macht, dus om van Hém afhankelijk te zijn is fijn! (ik zou op zo'n manier NOOIT van n mens afhankelijk willen/kunnen zijn..ben je mal, daarvoor ben ik een veels te vrijgevochten vrouw )
Ja ik begrijp dat de onbaatzuchtigheid voor mijn man je beter ligt, dat is een heel logische en menselijke gedachte. Vind ik zelf ook wel eens. Daarom zei ik al dat mijn man soms ook een beter ''christen'' lijkt, is soms zoveel vrijgeviger en idd onbaatzuchtiger dan mij! Een geweldige leerschool voor mij dus. Daaraan zie ik dus ook dat je geen kracht nodig hebt om goede dingen te doen, die kracht had ik voorheen ook niet nodig om dingen te doen.
Voorheen deed ik goede werken ''gewoon omdat dat in mijn aard zit'', nu doe ik hetzelfde maar met een extra réden.
Niet bewust, wel als leveninstelling. Het is een opdracht om je naaste lief te hebben.
Maar over het algemeen -zeg ik heel voorzichtig-geven mensen uit humaniteit alleen aan goede doelen, doen goede werken waar ze zélf ook ''plezier'' aan hebben/achter staan. Niet altijd heb je zin om n ouder iemand/ziek te bezoeken of geld te geven aan arme/zieke mensen etc. Over t algemeen - nogmaals zeg ik dat vóórzichtig-gaan mensen , als ze geen zin hebben, dan niet. (of geven niet veel, gaan daar liever zelf iets anders van doen). Ik ervaar (is ook onderzocht)om me heen, dat christenen tóch vaker wel gaan/geven, wellicht dus soms uit plichtsgevoel. Ik denk dat daar écht geen kwaad in zit! Vaak ben je achteraf toch blij dat je gegaan bent?!
Ik zelf moest er ook aan wennen, dat men in de kerk véél geld gaf, aan collecte, aan de kerk, aan goede doelen etc. Iets om stil bij te staan, voor mezelf. Maar wél nodig! Een tiende telt voor mij net zo, als in de tijd van de bijbel. En of dat geld, tijd of energie is, geeft niet, maar het is wél de opdracht, al heb je geen zin.
Dus het klopt: God is goed voor mij en ik doe (dus)iets voor mijn medemens! Het is de opdracht én ik doe het uitdankbaarheid. Ik denk dat je me goed begrepen hebt, maar het alleen niet met me eens bent
Kaaskopje; zou t kunnen dat...?
ik las je bericht aan Asha en wil toch even reageren.Je schreef dat jij zoveel zélf hebt gedaan.Zonder kracht van boven.
Nu heb ik gelezen dat je dochter zo ziek is (geweest).
Ik las dat toen (toevallig?) en heb elke dag gebeden voor haar, voor jou en je gezin. Toen het beter ging heb ik God bedankt dat het gelukkig weer beter ging.En dat jullie de situatie aan leken te kunnen, zover ik dat las.Dat er weer wat vertrouwen kwam en rust. Voor mij (!) is het Gód geweest die haar heeft laten genezen. Niets wat de artsen alleen hebben gedaan.Ik heb gebeden voor kracht van boven voor jou, je dochter en je gezin. Maar het gaat helemaal niet om mij, maar zou het kunnen dat jij tóch kracht en je dochter genezing hebben gekregen, van God? Ook al ervaar jij dat niet zo?
Asha acceptatie/fake
je kan próberen je man te accepteren (er bij neerleggen) in hoe hij nu denkt, maar je mag toch hopen dat het ánders wordt? Je hoeft toch niet het idee nu al te accepteren dat hij zo blijft denken? Tot aan zijn dood mag je blijven hopen, dat kan hij je toch niet afnemen? Uit je daden zal blijken of je hem nu kan accepteren, dat moeten niet alleen woorden zijn. Maar jouw gebed is van jou en jij mag toch aan God blijven vragen of je man weer bij God uit mag komen? Je hoeft denk ik niets te faken, juist eerlijkheid geeft rust en duidelijkheid.Ook ik bid voor mijn man, dat hij zich mag bekeren. Maar al zou dat nooit gebeuren, dan accepteer ik het in die zin: ik leg me er bij neer. Dat is iets ánders dan accepteren, dat ik het goed vind dat het niet gebeurd, want dat zeggen zou fake zijn; ik wil heel graag dat hij tot bekering komt. Ik hoop dat jullie allebei vrede in het hart mogen vinden, om sámen verder dit aan te gaan!! Fijne vakantie en hopelijk nu écht!
En toch
Kaaskopje 'Ziek is ziek, dood is dood, problemen zijn voor iedereen problemen. Zo is het leven nu eenmaal. '
Ik weet het niet. Aan de ene kant heb je gelijk, zo is het leven voor alle mensen, de een heeft meer tegenslag dan de ander, en of je gelovig bent of niet, het kan allemaal knap zwaar zijn.
Maar dat we alleen 'toen en nu' hebben, dat met de dood alles voorbij is - daar heb ik geen vrede mee.
Ik blijf verwachting koesteren in het koninkrijk van God, in een nieuwe aarde met vrede en gerechtigheid zoals Jezus verkondigde en zoals ook in oudere bijbelboeken geschreven werd over een Messiaanse tijd.
Als alles over en uit is in alleen dit leven, blijven er teveel 'open rekeningen' staan. Ik zie uit naar gerechtigheid. Daar wil ik in blijven geloven en dat inspireert mij.
Hoe dat zou zijn als ik niet gelovig was geweest, dat weet ik niet. Dit leven is dit leven, ik kan het niet een tweede keer op een andere manier proberen
Rugby 1
Wat je eerste reactie betreft: zolang je bij alles 'ik' zegt, kan ik alleen maar zeggen dat je uiteraard het recht hebt om je geloof op jouw manier te beleven en vorm te geven. Ik begrijp je verhaal en hoewel ik anders denk respecteer ik jouw gevoelens hierin.
Het Christendom heeft ons, naast zaken waar ik moeite mee heb, ook veel goeds en moois gebracht. Er is inderdaad veel uit Christelijke naastenliefde tot stand gekomen. Kijk ook eens naar het Leger des Heils. Een prachtig voorbeeld van hulp aan iedereen die dat nodig heeft. Het is niet te zeggen of dat soort instanties of bewegingen er zouden zijn gekomen zonder het geloof als drijfveer, laten we gewoon blij zijn dat ze bestaan. Maar ook op gebied van kunst is het geloof een enorme inspiratiebron geweest. Nogmaals.. naast de misstanden heeft het geloof ons ook iets gebracht, dat zal ik niet ontkennen.
Ik denk (ook heel voorzichtig) dat het in de menselijke aard ligt om voor elkaar te zorgen. Ik zie daar dus niet persé een goddelijke opdracht in. Er is ook genoeg in 'Goddelijke opdracht' gedaan wat een schande voor de mensheid te noemen is. Ik vind dat je dus heel erg moet uitkijken met het klakkeloos volgen van "Goddelijke opdrachten".
Als je zegt dat je nu iets goeds doet met éxtra motivatie, dat begrijp ik wel. Als je geloof je tot positieve actie aanzet is dat alleen maar mooi, zolang je het maar niet alleen doet omdat het de opdracht is.
Rugby 2
Bij onderwerpen als dit ben ik toch altijd een beetje bang om iemand te beledigen of kwetsen, dat is niet de bedoeling. Laat ik beginnen met te zeggen dat ik het hoe dan ook waardeer dat je aan mijn dochter hebt gedacht en voor haar gebeden hebt. Het gebáár vind ik mooi. Maar zoals je waarschijnlijk begrijpt gaat mijn dankbaarheid toch echt naar de artsen uit. Die hebben een zeer knap staaltje vakmanschap laten zien in de operatiekamer. Ik zie daar ondanks alle gebeden geen tussenkomst van God in.
Stel dat mijn dochter wel op de operatiekamer was overleden (zover was het eigenlijk al), was het dan God geweest die haar heeft laten doodgaan, had hij de arts expres nét de andere kant op laten kijken voor hij had kunnen ontdekken waar ze nog steeds bloed verloor en haar had kunnen redden? Ik noem dat wreed. Ik zie daar niets moois in.
Even inbreken
Rugbey: "Voor mij (!) is het Gód geweest die haar heeft laten genezen. Niets wat de artsen alleen hebben gedaan.Ik heb gebeden voor kracht van boven voor jou, je dochter en je gezin. Maar het gaat helemaal niet om mij, maar zou het kunnen dat jij tóch kracht en je dochter genezing hebben gekregen, van God? Ook al ervaar jij dat niet zo?"
Nee, adequaat reageren en handelen van haar ouders en deskundigheid van artsen heeft haar het leven gered...
Kaaskopje en ellen: zo weer terug on topic
Ik kan alleen maar in de ''ik'' vorm spreken, anders zou ik mijn mening oplegggen aan een ander, en dat wil/kan/mag ik niet.
Het zorgen voor elkaar zit denk ik ook in de natuur, zo worden we sámen sterk en kunnen we overleven. Niet álles van de evolutie is mij vreemd
Mijn man en ik hebben vaker gesproken over of de behoefte aan een geloof in onze natuur zit. We denken alebei van wél, hij denkt dat ivm de evolutie, daardoor heeft n mens meer kans op overleven (groepsgevoel/waarden etc.). Ik lees in de Bijbel dat we het wel hebben in onze schepping, maar dat ons vlees sterker is. We hebben een keus om te geloven. Een verantwoording daarin. Beetje eens, beetje oneens dus.
En ja Kaaskopje, als jouw dochter was overleden, had God dat idd. toe gelaten. Ik zie dat niet als dat Hij de dood wilde, maar dat Hij het toelaat. En idd voelt dat natuurlijk voor mij ook als wreed. En ook ik zal dan vertwijfeld naar God uitroepen: WAAROM?! Inderdaad is het dan onbegrijpelijk zwaar en moeilijk om God dan nog te danken. Ik zou dan ook denken dat God niet alleen maar liefde is....MAAR: ik wéét (geloof) dat God wel alleen maar Liefde is. Hij ziet dan mijn verdriet, zal mij dragen in het ondraaglijke en ik vertrouw dan wel op dat Hij het ten goede zal keren. (Dit alles hoop ik dan zo te voelen, mijn kinderen leven nog gelukkig, dus ik weet het niet hoe ik mij zou voelen. Dit heb ik echter welervaren bij de dood van mijn vader toen ik 14 was..)
En Ellen...ik denk dat je daar raakt wat het verschil zal worden bij Asha en haar man: zij zal God danken(en de artsen) en hij (alleen) de artsen.
Het zal de kunst worden om niet zo te reageren als jij deed. Door heel duidelijk jouw antwoord lijnrecht neer te zetten met : ''nee....''
Ik zet neer dat voor mij ..met uitroepteken (!) iets zo is. Jij zet neer dat het gewoon niet zo is (zo komt het over).
Ik denk dat Asha en haar man juist zulke discussies moeten voorkomen, om het respect en de liefde niet voor elkaar te verliezen.
Natuurlijk dank ik ook de artsen, de ouders, de verpleegkundigen, dat we in dit deel van de wereld zijn geboren, waar we zo dichtbij de juiste artsen wonen etc.
Maar ik zie daar de leiding van God in. Als het t plan van God was geweest, dat iemand sterft, kunnen artsen niets beginnen. Als God wil dat iemand blijft leven, kan er n wonder gebeuren!
Maar om terug te komen dus bij het onderwerp: de juiste toon zoeken zal denk ik heel belangrijk worden, net als hier in dit onderwerp. En dat gaat toch prima ?! Het kan soms persoonlijk pijn doen, soms is er totale verbazing en zelfs onbegrip, maar er wordt geluisterd en men staat voor elkaar open..toch?! Mooi!
Hart
Dat er een bovennatuurlijke kracht de oerknal heeft doen ontstaan, dat kan ik wel geloven (miljarde jaren geleden ipv duizende jaren!)
Maar, een (mannelijke) God welke een kind zou kunnen laten genezen of pijn lijden, afhankelijk of iemand een gebedje zou doen of niet...neen, zo sadistisch kan volgens mij geen God zijn
ondervoedde kinderen, mishandelingen, vrouwenonderdrukking, pijn en ziekten, zware pesterijen, uitmergelen van mens en dier...daar als God op toekijken, vol liefde terwijl Hij het helemaal in handen heeft daar wat aan te doen?
Een man, welke in dit geloof zijn weg zoekt, wordt door zijn familie negatief bekeken, echtgenote kijkt neerbuigend/minachtend op hem neer, Scheiden is zondig volgens de bijbel, maar echte liefde voel je er niet meer, hij zou de foute zijn, zij de 'goede' enkel omdat ze God aanbidt, terwijl haar houding naar haar man niet liefdevol te noemen is. Kinderen moeten binnen een gedwongen regime opgroeien, mogen niet omkijken
Voor mij zijn mensen heilig welke 'zelf' het leed en de ellende aanpakken, 'zelf'vanuit hun eigen hart liefdevol naar hun omgeving gericht zijn . Het pijnlijk verdriet wat sommigen aangedaan wordt kan niet toegestaan zijn door een liefdevolle God, maar moet aangepakt worden door liefdevolle mensen in de mate van het mogelijke. Ellende aanpakken doe je niet (alleen) door achter een boek te blijven prvelen, maar door liefdevol het aan te pakken
Rugby
Rugby, blijkbaar hebben we gelijktijdig gepost. Bij jou is het een beetje zoals bij ons. Ik waardeer het geloof van mijn man, spreek hem ook niet zo hard toe als ik hier doe, maar hij gaat ook begripvoller om met mijn standpunt en zoektocht, hij laat mij volledig in mijn waarde daarin, zoals jij ook naar je man toe doet. Maar ik vind het dus ergens toch wel een heel naieve manier van denken dat God naar dit alles toekijkt
Als je 2 personen hebt, 1 gelovige en 1 niet-gelovige. De niet gelovige geeft veel liefde en energie aan zijn omgeving, de gelovige zou vooral God aanbidden en neerkijken op de ongelovige... wie verdient dan de hemel ??
Niemand verdient de hemel. Je kan dat helemaal niet verdienen. Hoe goed en onbaatzuchtig je ook leeft. De mens is in staat tot het doen van goede dingen maar kiest te vaak voor het slechte. Elke dag begaat ieder van ons talloze zonden. Je kan de hemel dus helemaal niet verdienen. Het bloed van Christus heeft ons vrijgekocht. Alleen door genade kunnen we naar de hemel. God is rechtvaardig dus als zijn rechtvaardigheid zou gelden dan zouden alleen kleine kinderen en verstandelijk gehandicapten in de hemel komen. Mensen die niet bewust zondigen dus zeg maar.
Juist daarom heeft Hij Zijn Zoon voor ons geofferd. Zodat de prijs voor onze zonden is betaald met Zijn bloed.
Rugby
Hij snapt uiteraard wel dat ik dit hoop. Hij vindt het alleen moeilijk want hij ziet dat als gebrek aan acceptatie in zekere zin. Dat klopt misschien ook wel. Ik zal me er nooit bij neer kunnen leggen dat hij deze keuze maakt. Ik kan best beloven niks meer te zeggen en hem de vrijheid te geven om verder zijn weg te zoeken. Ik zal echter altijd voor hem blijven bidden dat hij zijn geloof weer mag vinden.
Maar hij heeft dus het idee (wat misschien ook klopt) dat de hele familie hem nu met een soort van medelijden beziet en hij vindt dat lastig.
De hemel verdienen
Ik ben niet Rugby maar voel me toch zo vrij om te reageren.
Geen van beide personen die jij noemt verdient de hemel. De ongelovige niet omdat hij, ondanks dat hij veel liefde en energie aan zijn omgeving geeft, niet gelooft. En de gelovige ook niet. Dat hij neerkijkt op de ongelovige getuigt m.i. van een niet op waarde schatten van de genade die hij zelf ontvangt! In die zin kun je je afvragen of hij echt gelooft... Hij is namelijk geen haar beter dan wie dan ook.
Maar goed, er is geen mens die de hemel verdient! Ook niet als de door jou genoemde gelovige wél liefde en energie aan zijn omgeving zou geven. Het is allemaal genade. Genade die je ontvangt wanneer je Jezus als Redder aanneemt. Dat is het cruciale in het hele christelijke geloof. Wanneer je dit werkelijk en echt gelooft gaat er iets veranderen in je leven.
Punt is alleen dat veel mensen denken te geloven terwijl het eigenlijk meer religie is, of hun geloof is alleen op hoop gebaseerd. Dat is m.i. niet echt geloven en dan verandert er ook weinig... Maar goed dat is een gevaarlijke uitspraak dat erken ik gelijk. Voor je het weet lijkt het of je een oordeel uitspreekt over iemands geloof en dat kan en mag natuurlijk nooit!
Maar in elk geval: geen mens verdient de hemel.
Of bijvoorbeeld
stel voor dat we besluiten om op woensdagavond te gaan bowlen ipv naar de kerk te gaan. Ik noem maar iets als voorbeeld. Dan ga ik daar mee akkoord en dan hebben we vast best een gezellige avond. Toch zou ik liever naar de kerk zijn gegaan. Mijn man weet dat ook wel en dat vind hij dus moeilijk. Dat zelfs als ik uiterlijk wel mee willen werken aan veranderingen hij wel weet hoe ik er echt over denk.
Kaaskopje
Maar misschien is dat wel het verschil dan, in jouw gedachte is de dood inderdaad de dood. Voor mij is de dood pas het begin. Ik weet inderdaad niet hoe mensen het verwerken van het verlies van een dierbare lukt zonder God. Het verdriet is voor mij al imnens terwijl ik verder leef met hoop. Hoop op een betere toekomst, hoop op een wederzien en een eeuwig samenzijn. Zonder dat zou ik het niet kunnen verdragen.
Ik zie God's hand overal in; Zijn aanwezigheid is zo voelbaar. Ik onderschat mijn eigen kunnen niet. Ik denk eerder dat veel mensen hun eigen kunnen overschatten. Zonder God zijn we niks, met God heb je alles wat je kan wensen.
Natuurlijk gebeuren er hier op aarde verschrikkelijke nare dingen maar dat is niet de schuld van God. De mensheid heeft zelf de zonde in de wereld geholpen. Ik snap meestal ook niet waarom slechte dingen gebeuren. Niemand snapt dat echt. Ik heb echter vertrouwen in God's plan en ik vertrouw op Zijn woorden waardoor ik zeker weet dat ik later mijn dierbaren weer zal zien en eeuwig met hun samen zal zijn.
Maar asha
Ik denk dat het voor jullie nu vooral geven en nemen wordt. Jouw man moet nu leren accepteren dat jij concessies doet en andersom zal dat ook gebeuren. Jouw man accepteert toch ook gewoon dat jullie kinderen christelijk onderwijs e.d. blijven krijgen? Terwijl ik me goed kan voorstellen dat als hij echt afstand van het geloof wil nemen, hij ook liever ziet dat jullie kinderen op afstand gehouden worden. En zo zullen er vast en zeker nog veel meer dingen zijn. Hij moet concessies doen, jij ook. En dat zul je van elkaar moeten aannemen zonder er steeds bij te denken: ja maar ja eigenlijk wil hij/zij dat niet. Iedereen 100% naar de zin maken dat lukt nooit.
Roos
Hij zegt dus wel dat hij misschien de kinderen op een andere school wil en dat hij wil verhuizen en zo. Ik heb gezegd dat ik dat dus echt niet wil & daar stokt het gesprek. Hij is erg kritisch op wat ze op school te horen krijgen en hij zou liever een andere school willen.
Niemand kan de hemel verdienen
ik geloof (en daar vraag je naar) dat niemand de hemel kan verdienen. Niet met goede werken, niet door een goede levensinstelling of door wat dan ook. Ik geloof dat het pure genade is, van God, als je Hem in geloof aanneemt. Geloof krijg je ook van God.n waarom ik wel en een ander niet?Ik weet het niet, waarom neem ik wel het geloof aan en waarom mijn man niet? Ik weet het niet. God rijkt het iedreen aan, diegene die het aanneemt mag er op vertrouwen dat ie naar de hemel gaat.
Als je me vraagt of het christelijk is dat je neer kijkt op een ongelovige? NEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!!!!
Nooit, ik ben als gelovige-nix meer en nix minder dan een ongelovige. Ik heb nix gedaan waardoor ik het geloof heb gekregen, verdiend. Ik heb het geloof aangenomen, maar ik heb het niet verdiend. Ik ken zoveel mensen die de hemel in mijn ogen zouden verdienen (mijn man!) maar ik neem de Bijbel als mijn basis, en daarin staat dat niemand de hemel verdient, ook een christen kan de hemel niet verdienen.
Als je in God gelooft, mag je vertrouwen dat je naar de hemel gaat (= na de dood naar Hem toe zal gaan).Niet omdat je het verdient maar uit Genade. Omdat God dat zegt.In de BIjbel.
Ik weet vanuit de Bijbek dat er ook staat dat je als gelovige ook een extra taak hebt...als gelovige wéét je hoe het moet (niet neerkijken op n ander) en als je dat doet wordt het je extra aan gerekend, want je wist dat het niet moet!
Asha
Het lijkt me voor de kinderen ook beter dat ze niet van school hoeven te wisselen. Dus ik zou dat ook zo lang mogelijk vast proberen te houden. Maar als hij het echt wil zou ik er geen halszaak van maken. Zou er dan niet een tussen oplossing zijn? Ik weet niet wat voor soort school je kinderen nu gaan, maar ik stel me zo voor dat het een bijzondere school is. Daarmee zou je ook een compromis kunnen maken en ze naar een gewone (goede!) christelijke school kunnen doen. Dan is het voor allebei geven en nemen.
Hemel? - beetje o.t.
Het gaat in het geloof toch helemaal niet om 'de hemel verdienen' of 'in de hemel komen'? Dát is het doel niet. Ik weet dat dit zo in het alledaagse spraakgebruik is geslopen en dat er gesproken wordt dat iemand na dit leven 'naar de hemel gaat', maar de hemel is niet de bestemming voor de mens.
School en nog ff over de hemel
mijn man en ik hebben expres voor een openbare school gekozen. Omdat wij zo die byzondere combinatie ook kunnen uitdragen naar de kinderen. Ik vertel over het Christendom, maar ik heb altijd erbij verteld dat er mensen zijn die ook ánders geloven, zoals papa, maar ook over de Islam en bhoedisme etc. (heb ik veel over geleerd in mijn opleiding) Op een byzondere school, waar de kinderen de juf en klasgenoten enz allemaal ook weer tegn zpuden komen in de kerk, alsof er nix ánders bestaat, paste niet bij hoe wij het thuis hebben.
Ik geloof ook niet om de hemel. Ik weet dat dat wel eens gebruikt wordt, om mensen nieuwsgierig of hoopvol te maken. Maar ik geloof gewoon dat God er is en vanuit dát standpunt ben ik gaan zoeken wie God precies is en wat Hij van mij wil. Toen bleek dat er een hemel is, was dat ''mooi mee genomen'', ik zie het écht als een wonderlijk kado. Als het alleen dit leven zou zijn, had ik ook geloofd in God. En dan was het ook goed geweest. Maar het idee dat er ooit geen pijn meer zal zijn is wel heel geweldig.
Tonny
Ik snap denk ik wel wat je bedoelt maar toch komt het op mij niet helemaal goed over wat je zegt..., wat is er mis mee om dat zo te noemen? De bijbel zelf spreekt daar toch ook over? Vooral Mattheus staat vol met verwijzingen naar het Koninkrijk van de Hemel dat eraan komt.
Toch te snel...
Hmmm... ik was geloof ik toch te snel met reageren... Natuurlijk gaat het er in het christelijk geloof niet in de eerste plaats om of je wel of niet in de hemel komt... maar dat is wel het geweldig mooie gevolg wanneer je gelooft. Overigens is het Koninkrijk van de hemel m.i. wel onze bestemming. Hoe zie jij dat dan?
Het koninkrijk o.t.
Het koninkrijk van God of het koninkrijk ' der hemelen' , allebei genoemd in de evangelieen, is niet hetzelfde als ' de hemel'. Het gaat om de heerschappij van God, ' uw koninkrijk kome', om een nieuwe aarde waar gerechtigheid woont. Mensen gaan niet ' naar de hemel' als uiteindelijke bestemming.
Maar kom, dit voert ver voor deze draad. Lees eens ' Verrast door hoop' van Tom Wright, dan snap je wat ik bedoel.
Tonny
Ik zal het boek op mijn lijst met nog graag te lezen boeken neerzetten Overigens snap ik nu heel goed wat je bedoelde, maar goed... idd erg OT