Religie en Spiritualiteit Religie en Spiritualiteit

Religie en Spiritualiteit

Waarde van bijbelverhalen

Wie kan mij vertellen wat voor hem of haar de waarde is van het vertellen van bijbelverhalen aan je kinderen? Ik ben benieuwd hoe al dan niet gelovige ouders daarover denken.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Tihama

Tihama

25-08-2009 om 22:41

Interessant

Ik ben niet gelovig, maar ik vertel mijn kinderen wel bijbelverhalen.

Dat doe ik om 2 redenen. De eerste is dat ik vanuit cultuurperspectief wil dat mijn kinderen de achtergrond kennen van de christelijke feestdagen. Die zijn namelijk in ons land officiele vrije dagen.

De tweede reden is dat ik merk dat ik m.n. sommige parabels heel mooi vind om filosofische, ethische zaken te bespreken. Bijv. de wijnplukkers met hun dagloon, of het verhaal van de talenten.

Tihama

Starry Night

Starry Night

27-08-2009 om 16:16

Ik schaar mij....

.... woordelijk achter Tihama in deze.

Geerke

Geerke

27-08-2009 om 19:07 Topicstarter

Dank

Dank jullie wel! Ik was benieuwd.

Pippin

Pippin

27-08-2009 om 20:34

Mooi, maar soms ook niet

Ik ben gelovig. Ik vind het fijn om bijbelverhalen te vertellen aan de kinderen, veel verhalen zijn mooi en leerzaam. Er is vaak veel wijsheid uit te halen. Ik vind het ook leuk om verwijzingen naar deze verhalen in films en boeken met hen te bespreken.
Maar ik heb met veel 'romantische' verhalen ook wel veel moeite. De ark van noach (schattig hoor, al die dieren van die playmobil doos, maar al de anderen dan, die niet meemochten?), de tocht door de rode zee (dat liedje van Hanna Lam, 'zing de Heer want hij is hoog verheven, het paard en zijn ruiters stortte Hij in zee'), de plagen van Egypte. Allemaal toch wel heel erg gruwelijk.
Het helpt ook niet mee, dat mijn zoon dat gruwelijke gelijk ziet en benoemt. Ik was mij daar als kind niet van bewust, maar hij wel. 'God is een kindermoordenaar, want hij heeft in Egypte alle eerstgeborenen laten vermoorden' Daar komt hij dan mee thuis na de godsdienstles op onze pc school. En toen stond ik toch even met de mond vol tanden.
Ik heb het oude testament toen benoemd als een boek met mooie verhalen, die voordat ze opgeschreven zijn, generaties lang mondeling zijn overgedragen. Sommige verhalen kun je beter als wijze levenslessen lezen dan als een beschrijving van hoe God is. Want ik geloof, maar niet in een gruwelijke God.
Ik kom uit een streng hervormde familie, met veel zondebesef en weinig genade. De hierbij horende angsten wil ik mijn kinderen niet mee geven.

Dirkje

Dirkje

27-08-2009 om 21:49

Best moeilijk

Ik beschouw mij als gelovig en we voeden onze kinderen ook gelovig op, al geloof ik wel anders dan 20 en 10 jaar geleden.
Ik zie bijbelverhalen niet als geschiedenisverhalen waarin staat wat precies wanneer gebeurde. Ik zie het vooral als heel waardevolle geloofsverhalen, verhalen waarin mensen vertellen hoe zij Gods aanwezigheid hebben ervaren in hun leven. Niet dat ik denk dat er helemaal geen historiciteit in bijbelverhalen zit, want die is er wel degelijk. Maar niet alles is historisch en bovendien is dat het niet wat de verhalen voor mij waardevol maakt. Bijvoorbeeld: of een wonder als een genezingsverhaal historisch gebeurd is, vind ik niet interessant. De boodschap die er in zit dat God iemands onmacht en uitsluiting wil doorbreken, die is voor mij betekenisvol.
Ik zie bijbelverhalen trouwens niet als zo maar ervaringsverhalen zoals die van mijzelf. Omdat er een lijn in zit van gedeelde ervaring van mensen door de eeuwen heen maakt dat die ervaring universeler, waardevoller en niet zo prive is. Dat maakt dat bijbelverhalen voor mij op een hoger plan staan (gezaghebbender is) dan een prive ervaring van mijzelf of iemand anders.
Groet,
Dirkje

Ook

als Tihama. Niet gelovig (meestal) maar vind wel dat mijn kinderen bijbelverhalen moeten kennen om de achtergrond van een cultuur te kennen die toch op het christendom gebaseerd is. Daarbij zou ik het prettig vinden als ze ook meer over andere geloven leren, waar ik zelf schandelijk weinig vanaf weet. (misschien dan nu de tijd maken om me daar eens in te verdiepen).

Verder vond ik als katholiek opgevoed kind het altijd fantastisch om van die ontzettend gereformeerde boekjes te lezen. Ze waren erg dramatisch en als je maar geloofde kwam alles uiteindelijk goed. Dat leek me als kind nou helemaal het einde. (als het zo zou zijn nog steeds trouwens

Bastet

Bastet

28-08-2009 om 07:29

Net als tihama

Ook ik schaar me achter Tihama ,mooi gezegd.Overigens gebeurt het in ons geval op school,mijn kinderen zitten op een katholieke school.
Groetjes,bastet

Starry Night

Starry Night

28-08-2009 om 10:31

Overigens...

... moet ik hierbij wel bekennen dat ik de bijbel als niet-gelovige benader en daarmee dus anders dan een gelovige. Voor een gelovige komen de verhalen rechtstreeks van God en vullen de geloofsbeleving aan (of vul ik dat verkeerd in?). Voor ons is alles in zijn geheel puur een menselijke kwestie en zo benaderen we het ook. Het religieuze aspect - daar ontkomen we niet aan - benaderen we dus als een 'menselijke behoefte' en de lessen als een manier om mensen in het gareel te houden of richting te geven. Soms zeer geslaagd (de druivenplukkers inderdaad, de verloren zoon), maar soms ook - in onze ogen - minder (gruwelijk soms) of verouderd (in onze ogen onrechtvaardig bijvoorbeeld).

Toevallig kreeg ik onlangs een tekst uit Genesis onder ogen, waarin Adam zich tegenover de Heer verontschuldigt over het eten van de verboden vrucht. De manier waarop hij daarbij onmiddellijk naar Eva wijst en zich aldus verontschuldigt komt mij wel zo ongelofelijk LAFHARTIG voor!!!

Pippin

Pippin

28-08-2009 om 19:15

Starry night

Je hebt gelovigen in alle smaken hoor. Ik geloof echt niet dat God de bijbel aan ons mensen gedicteerd heeft. Het zijn doorgegeven verhalen, die na verloop van tijd op zijn geschreven. Sommige hoofdstukken gaan meer over politiek dan over geloof. En ik vind dat je vragen mag stellen en kritisch mag zijn en sommige hoofdstukken mag overslaan. ( de opsomming van alle stammen in Numeri bijvoorbeeld)
Adam lafhartig is, ja natuurlijk. Dat is voor mij juist een van de lessen van het verhaal. Mensen hebben nogal de neiging om na een foute daad, de schuld te leggen bij een ander, terwijl we precies weten wat we zelf fout hebben gedaan. (boom van de kennis van het goed en het kwaad) En God doorziet dat.
Ik vind een van de charmes van de bijbel, dat de verhalen nooit over perfecte mensen gaan, die alles goed doen. Het gaat juist steeds weer opnieuw over mensen die boos worden op God, vragen stellen, fouten maken, laf zijn, dom zijn en hoogmoedig zijn. Zelfs koning David heeft hele verkeerde dingen gedaan. Dat maakt de bijbel voor mij een levend boek waar ik nog steeds in kan lezen.

Starry Night

Starry Night

28-08-2009 om 19:25

Pippin

Maar waar ik op doelde is datgene waarvan bijvoorbeeld je zinnetje "En God doorziet dat" getuigt. Dat stukje ontbreekt bij ons. In die zin 'ondergaan' wij de bijbel dus wel anders dan een christen.

Kaaskopje

Kaaskopje

29-08-2009 om 03:11

Inderdaad vanuit cultuurbesef

Ik ben zelf in theorie gereformeerd opgegroeid, maar in de praktijk was dat heel gematigd. Er werd rond het eten in stilte al dan niet gebeden en meer deden mijn ouders en wij dus ook er op den duur niet meer aan. Toch ben ik nog een tijdje in die sfeer gebleven in de vorm van Youth for Christ, maar daar vond ik het ook niet echt op den duur. Daarna is het geloof voor mij steeds minder belangrijk geworden en ben ik er totaal anders over gaan denken. Ik zou mijn kinderen daarom niet meer kunnen vertellen dat wat in de bijbel staat allemaal is zoals het er staat. Toch vind ik, net als Tihama (het wordt saai) het belangrijk dat mijn kinderen wel opgegroeid zijn met plukjes bijbelkennis die bij de christelijke feestdagen hoort. Ik heb ze om die reden ook (net als Bastet) op een katholieke school gedaan. Katholiek was niet een heel erg bewuste keus. Het werd óf katholiek óf protestants. De katholieke won. Ik moet eerlijk zeggen dat het met de bijbelkennis niet erg opschoot op de katholieke school. Daar werd wel aan godsdienst gedaan maar in een zodanig onherkenbaar jasje dat ze er geen bijbelverhalenkennis aan hebben overgehouden. Ik vond dat niet zo erg overigens, het verbaasde me wel een beetje.

tonny

tonny

29-08-2009 om 12:35

Dirkje

'k Kan me helemaal vinden in de visie van Dirkje. Ik ben gelovig, zelfs kerkelijk meelevend, maar anders dan 20 jaar geleden.

Mijn gedachten over bijbelverhalen zijn veranderd door de loop der tijd, en ze zijn er niet minder boeiend en belangrijk door geworden.

Het irriteert me als mensen er oppervlakkig over praten, simplistisch, stellig maar zonder kennis van zaken. Of als ze de indruk geven dat God al die verhalen letterlijk heeft gedicteerd. Maar ja als het buiten hun belevingswerld past kun je dat niet kwalijk nemen. Ik matig me ook niet aan verstand te hebben van de Islam of het Boeddhisme, ik weet daar gewoon te weinig van en het zit niet 'in mijn bloed'.

Bijbelverhalen horen bij onze cultuur, wanneer je ze niet kent, mis je een bepaalde basiskennis.

tonny

Starry Night

Starry Night

29-08-2009 om 13:22

Maar...

"Of als ze de indruk geven dat God al die verhalen letterlijk heeft gedicteerd."

Zijn het niet m.n. de orthodoxe christenen die dat doen? Niet direct een groep die ik ervan zou willen betichten geen verstand te hebben van het christendom en dat het buiten hun belevingswereld valt.

Kaaskopje

Kaaskopje

29-08-2009 om 15:56

Om even voor mijn beurt te praten

Ik heb om eerlijk te zijn juist van orthodoxe christenen het gevoel dat ze zo blind afgaan om op wat ze hóren te geloven dat ze verder weigeren na te denken.

Maylise

Maylise

29-08-2009 om 17:51

Waarde

Als Katholiek hebben bijbelverhalen voor mij natuurlijk zeker waarde. ik vind het dan ook wel belangrijk om die verhalen aan de kinderen door te geven.

Toen de kinderen nog echt klein waren hebben we een periode gehad dat mijn man (moslim) elke avond na het eten een verhaal vertelde uit de Bijbel of de Koran. Vaak verhalen uit het Oude Testament die ook in de Koran voorkomen al is dat vaak in iets andere vorm. Dat was altijd wel heel leerzaam en de discussies over die verhalen waren ook zeer waardevol. Toen de kinderen ouder werden is de klad daar wat ingekomen en dat doen we nu al jaren niet meer. Mijn jongste kinderen hebben er daardoor ook minder van meegekregen. Ik heb hun echter wel veel voorgelezen uit de kinderbijbel en veel verteld over hierover.

Mijn drie oudste kinderen heb ik katholiek opgevoed (de rest meer als een soort mengeling tussen Christen en Moslim wat uiteindelijk natuurlijk meer een soort van alles en niks wordt) en zij volgden ook Catechismus lessen. Ik heb jaren met de oudste kinderen elke dag de bijbel lezingen gedaan zoals die in Missaal staan. Voornamelijk de nieuwe testament lezingen. We hadden ook een Heiligen kalender voor kinderen dus altijd de Heilige van de dag wiens verhaal we konden lezen.

Nu met de jongste kinderen volg ik vaak een beetje het jaar en hang dingen daar wat aan op. Pasen, Pinksteren en zo. Nu bijvoorbeeld met Ramadan praten we weer veel over de Islam en lezen we daar veel over. ik heb door de jaren heen een paar goede boekjes voor kinderen ontdekt over de Islam hoewel er veel minder bestaat op dat gebied dan over het Christendom. Dit is een mooi moment om daar over te praten. Mijn dochter van 13 heeft besloten bijvoorbeeld om dit weekend mee te vasten.

Ik merk wel dat ik verhalen wel vlug presenteer als de waarheid dan een agnost bijvoorbeeld zou doen. Hoewel ik niet weten wat en of je iets letterlijk moet interpreteren of juist meer symbolisch moet zien doordrenk ik verhalen wel van een Godsbesef. Ik zeg niet dat alles waar is tegen mijn kinderen maar ik presenteer God wel als waar tegenover hen.

Maylise

Pippin

Pippin

29-08-2009 om 20:38

Kaaskopje

Dat gevoel herken ik. En vervolgens krijgen ze dan weer gewetenwroeging en gaan ze zich afvragen of ze wel 'oprecht' genoeg geloven.
Het zijn heel ingewikkelde gedachtenkronkels waar een weldenkend mens depressief van zou worden. (en dat zijn veel orthodoxe christenen dan ook)
Het lijkt net of ze het gedeelte in de bijbel over verlossing en vergeving, consequent overslaan.
Maar dat is mijn mening.

Roos Vicee

Roos Vicee

29-08-2009 om 23:12

Verlossing en vergeving

"Het lijkt net of ze het gedeelte in de bijbel over verlossing en vergeving, consequent overslaan.

Maar dat is mijn mening."
Ja! daar begrijp ik dus ook niets van eerlijk gezegd. Dat is nou juist het mooiste uit de hele bijbel! En dat willen ze niet zondermeer aannemen. Consequent overslaan doen ze denk ik niet. Maar ze zien het als niet zondermeer voor hen bestemd. Ze blijven maar hangen in dat zondebesef. Onbegrijpelijk!

Roos Vicee

Roos Vicee

29-08-2009 om 23:23

Net als dirkje

En om ook nog even weer terug te komen op de vraag van Geerke; ik denk eigenlijk net zo als Dirkje. Zij heeft het precies zo omschreven als ik het ook ervaar.
Ik geloof verder niet (zoals hier in deze draad ook genoemd) dat God de hele bijbel gedicteerd heeft oid. Maar ik geloof wel dat het het woord van God zelf is. Dat wat er in de bijbel staat door de Heilige Geest is ingegeven. Verhalen die geschreven zijn vele jaren nadat het daadwerkelijk is gebeurd, zie ik dus wel als waar en niet als een verhaal dat van mond-op-mond gegaan is en waar stukken af en aan zijn gedaan.
Verder moet ik eerlijk zeggen dat het zelf echt bijbelverhalen vertellen wat is verwaterd de laatste jaren. Onze oudste kinderen kregen elke dag minstens 1 maar meestal zelfs 2 keer een verhaal uit de (kinder)bijbel mee (tussen de middag aan tafel en 's avonds vaak nog een). Tegenwoordig lezen we eigenlijk niet meer uit de kinderbijbel en moet jongste het doen met wat er uit de gewone bijbel hardop aan tafel gelezen wordt. Daar staat dan wel weer tegenover dat er op school uitgebreid uit de bijbel wordt vertelt, dus hij mist wat dat betreft helemaal niets. Sterker nog, hij kan het 's avonds bij het naar bed gaan (of eerder) exact navertellen. Je kunt het haast wel zien als dat hij mij een bijbelverhaal vertelt

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.