verdenking sexueel misbruik?
Ik weet niet zo goed waar mijn bezorgdheid vandaan komt.. maar zit met iets..
Ik heb een dochtertje van 1,5.
Heel af en toe past er een broer op de kids als wij weg zijn.
Ze zijn duidelijk gek op elkaar! En hij gaat echt voor ze door het vuur, dus eigenlijk moet ik me rotschamen dat ik dit denk.. maar toen ik mijn dochter de ochtend na het oppassen verschoonde was het tussen haar schaamlipjes helemaal rood precies bij de vagina ingang.
Ook stonden de schaamlipjes een beetje "open".
Was me eigenlijk nooit eerder zo opgemerkt.
Ik dacht eerst aan luieruitslag en ze heeft wel eens vaker wat rode schaamlipjes maar ik wilde er wat sudocreme opsmeren en ze begon te huilen en haar beentjes stijf te houden zodat ik het niet kon insmeren.
Dit is nu nog steedz zo als ik even wil kijken hoe het er uit ziet en/of het in wil smeren.
Moet ik me zorgen maken? Zijn dit "signalen"?
Ik ben me er op de een of andere manier zo van bewust dat meisjes zo kwetsbaar zijn en ben zo bang dat haar iets 'naars' overkomt..
Sla ik door of kan iemand mij geruststellen??
Tsjor
google maar op " developmental trauma disorder", of op PTSS na vroegkinderlijk trauma. Er is genoeg over te vinden.
Zo'n trauma hoeft geen verwaarlozing of mishandeling te zijn, maar kan ook het meemaken(zien) van geweld zijn, of een ongeluk, een ziekenhuisopname/operatie etc. Punt is vooral dat een gezond kind in een gezonde situatie een eenmalig trauma over het algemeen prima kan verwerken, maar dat een meervoudig trauma vaak wel problemen in de hele rest van het leven geeft.
Tsjor
Er zijn wel degelijk onderzoeken die aangeven dat trauma's op heel jonge leeftijd onherstelbare schade kunnen veroorzaken. Heeft te maken met het aantasten van het basisgevoel van veiligheid bij heel jonge kinderen. Dat kan onder anderen problemen in de hechting veroorzaken. Het feit dat een kind jong was en geen specifieke herinnering heeft aan de traumatische ervaring doet daaraan niets af.
Ik heb geen links, maar zou wel kunnen zoeken naar een titel van een artikel hierover dat ik ergens in mijn studiemateriaal heb.
Ik vind overigens ook dat er niet te gauw uitgegaan moet worden van de gedachte dat er seksueel misbruik zou kunnen zijn. De meeste mensen zijn gewoon betrouwbaar en misbruiken niet. Maar het is wel goed om alert te zijn op het welzijn van je kind en eventuele signalen op te pakken. De signalen die ts beschrijft zouden voor mij niet direct betekenen dat ik aan seksueel misbruik zou denken.
Aagje
Een hiaat
Ik lees niet alles, maar wat ik lees geeft aan dat er termen gevonden worden voor een hiaat in de beschrijvingen; dat is dus een tijdelijke oplossing voor een ander probleem (de beschrijvingen.
Het gaat dan om problemen die mensen later in hun leven ervaren, maar er is geen duidelijkheid over hoe dat relateert met ervaringen in de eerste twee levensjaren, volgens mij blijft dat speculatie;
en die ervaringen worden omschrijven als het meemaken van veelvuldig en langdurig extreem stressvolle traumatische gebeurtenissen ondergaan over een periode van meer dan een jaar; evenals belangrijke wijzigingen in de primaire verzorging.
Het probleem van dergelijke aannames en beschrijvingen vind ik altijd, dat de 'oorzaak' gevonden wordt in een black box, dus iets waar eigenlijk niemand toegang toe heeft, behalve dan de deskundige die het nodig heeft voor een theorie.
Een tweede probleem is dat het moeilijk is om onderscheid te maken tussen de ervaring zelf en de wijze waarop de directe omgeving ermee omgegaan is.
Wees dus voorzichtig met dergelijke oordelen. Behoed het kind voor het opgroeien in een problematisch en getraumatiseerd leven (als misbruikt kind), terwijl het kind daar geen herinnering aan heeft. Voorkom dat het veilige zorgsysteem om het kind heen weg valt, omdat het een problematisch zorgsysteem wordt.
Nog afgezien van de vraag of er werkelijk iets gebeurt is. Ook afgezien van de te volgen aanpak: mocht er een serieuze verdenking zijn, dan zou de politie daarbij ingeschakeld moeten worden. Dat zijn serieuze zaken, waarin je je geen amateurisme kunt veroorloven.
Het meest afschuwelijke drama op dit gebied hebben we meegemaakt met Robert M. Voor zover ik begrepen heb kozen veel ouders ieder voor een eigen manier om ermee om te gaan, wel of niet met hulp van deskundigen etc. Mogelijk kunnen we ooit, later, iets leren van deze kinderen en hun ouders over wat het betekent, wat mogelijke gevolgen zijn, wat een goede aanpak van ouders is etc. etc. Voorlopig is het vooral speculatief.
Tsjor
Tsjor
Interessant. Ik heb me ook wel eens afgevraagd wat ik zou hebben gedaan als een van mijn kinderen slachtoffer zou zijn geweest van Robert M.
Verhuizen en nooit meer aan denken zou mijn eerste impuls zijn. Het is de vraag of je dat als ouders natuurlijk lukt en of je toch niet de neiging zult hebben om ieder probleem (altijd problemen zat) zeker als het met sex te maken heeft aan eerder misbruik te wijten. Maar daar bewijs je het kind vast geen dienst mee. Misschien is het trauma van de ouders nog wel groter dan dat van het kind. Die kunnen zelf niet vergeten. En dat een trauma van ouders kan doorwerken in het kind weten we sinds de nazi-kampen.
http://www.volkskrant.nl/archief/leven-verwoest-van-ouders-slachtoffers-robert-m~a3413966/
Dit soort berichten neem ik met een korrel zout:
http://www.ad.nl/amsterdam/slachtoffers-robert-m-herinneren-misbruik~ab5d3dff/
We herinneren ons natuurlijk maar al te goed de 'therapeuten' die soms onder hypnose volstrekt ingebeeld misbruik in hun patienten omhooghaalden. Als er dan ook nog eens 'echt' misbruik onder ligt is dat natuurlijk helemaal een eitje.
Persoonlijk vind ik dit dan nog een lezenswaard citaat:
"'Ik denk wel eens dat ik gestraft ben voor mijn openheid en mijn "politieke correctheid”,' verzucht Louisa. 'De eerste keer dat ik naar de crèche ging, twijfelde ik of het wel de juiste plek was voor onze zoon. De sfeer was warm, maar het voelde niet 100 procent goed. Ik weet het niet, ik aarzelde. Na een paar maanden kwam Robert op de crèche werken. Robert was aardig, kon goed praten, maar was op een bepaalde manier ook anders. Nu heb ik veel vrienden die wat anders zijn, excentriek zijn. Ik dacht dat hij ook een vriend was. Uiteindelijk kwam hij bij ons thuis babysitten.
Later las ik in kranten reacties van andere mensen, mensen die zeiden dat ze nooit een man, laat staan een buitenlander, op hun kind zouden laten passen. Wat als ik naar mijn eerste gevoel geluisterd had? Wat als ik mijn kind NIET op die crèche zou hebben gebracht? Ik heb niet geluisterd naar mijn eerste gevoel en daardoor mijn kind in gevaar gebracht. Tegelijk weet ik dat ik zo niet moet denken, zo kan ik niet leven. Maar toch... waar zouden we zijn als dit allemaal niet gebeurd was? Als mijn kind nog heel was, niet stukgemaakt? Ik heb inmiddels besloten: voortaan volg ik ALTIJD mijn gevoel, ook als dit minder “politiek correct” is."
http://www.augeomagazine.nl/nl/magazine/6066/732942/interview_ouders.html
Jullie weten wat een bloedhekel ik aan geforceerde politieke correctheid heb. Ik zou zelf nooit een man (en ik ben er zelf een) en zeker geen homo op mijn kinderen laten passen. Het risico is gewoonweg te groot. Vrouwen en meisjes zijn gewoon veel betrouwbaarder. Als de betreffende man dan ook nog een beetje excentriek is en een buitenlander dan al helemaal niet.
Ooit, in een 'toleranter' tijdvak kreeg ik eens een verkeerd bezorgde ansichtkaart in de bus waarop de (blijkbaar homo) afzender in geuren en kleuren beschreef hoe leuk hij het had in Tunesie. De aardige jonge jongens lagen er blijkbaar voor het oprapen. Het is uiterst politiek incorrect, maar homo's zijn een absolute risicogroep voor kindermisbruik. (maar goed het gaat hier om een meisje dus dat zal hier niet spelen)
Helaas
Ook vrouwen en meisjes zijn niet zonder meer betrouwbaar.
Tsjor
Tsjor
Natuurlijk niet. Ik herinner me een BSO 'juf' die vreemde dingen uithaalde, maar het risico is in ieder geval een stuk lager.
Als ik TS zou zijn
zou ik nooit 'gewoon' broer niet meer laten oppassen en dan proberen alles te vergeten 'want het kind kan het zich toch niet herinneren'.
Want ook als we er van uitgaan dat er eenmalig iets is gebeurd (als er al wat is gebeurd) en ik er ook voor kan zorgen dat betreffende persoon nooit meer alleen met de kinderen wordt gelaten én ik op een of andere manier er zeker van ben dat mijn kind er niks aan over heeft gehouden, ja dan nóg zou ik er wat mee doen. Omdat ik niet wil dat mijn broer er mee wegkomt en ook omdat ik dan zou willen dat hij zo snel mogelijk wordt geholpen. In die zin is het zelfs in zijn belang beter.
Maar inderdaad eerst langs de huisarts om i.e.i. alleen de klachten te bespreken zonder vermoedens uit te spreken zodat die er objectief naar kan kijken. Mocht de verklaring van de arts niet voldoen kan je daarop je onderbuikgevoelens delen zodat de arts ook vanuit die hoek met je mee kan denken en het ook zo kan beoordelen.
Jackie
Het probleem is dat je niet zeker weet of je vermoedens op waarheid berusten en dat je de relatie met je broer dan wellicht zonder reden onherstelbaar beschadigt.
Dat neemt niet weg dat je je kind moet beschermen tegen (zelfs) de minste verdenking. De voorgestelde handelwijze is dus volkomen logisch en rationeel.
"zodat de arts ook vanuit die hoek met je mee kan denken en het ook zo kan beoordelen."
Een verstandige arts zal hetzelfde adviseren. Er valt niets te bewijzen, dus doe of er niets gebeurd is maar laat je broer (voor de zekerheid) niet meer oppassen.
Eigen kind eerst!
Waarom is iedereen zo voorzichtig?
Als ik inval op kdv, heb ik een verklaring omtrent gedrag nodig. Volkomen terecht! Ik zou het totaal geen punt vinden als er camera's hingen. Het gaat om de veiligheid van kindjes. Nou zijn kinderen in een prive-omgeving nog veel kwetsbaarder voor misbruik en daar moeten we het met fluwelen handschoentjes aanpakken...
Ik zou het ook totaal geen punt vinden als er thuis bij mensen bij wie ik oppaste vroeger (tegenwoordig niet meer ivm eigen kind)een camera hing.
Nu begrijp ik wel dat het uiterst naar zou zijn op dit moment maatregelen te nemen en daardoor misschien een onschuldig iemand te beschuldigen. Maar ik zou iets verzinnen zodat het niet persoonlijk genomen zou worden. Zo van "naar aanleiding van dit of dat hebben we besloten dit als routine in te voeren".
Ik heb nooit oppas maar ik zou het wel weten hoor. Kinderen moeten beschermd, hoe dan ook. Beter een wat gekwetste volwassene dan een beschadigd kind.
Martha
Martha: Kinderen moeten beschermd, hoe dan ook. Beter een wat gekwetste volwassene dan een beschadigd kind.
Uiteraard. Maar het gaat natuurlijk wel wat verder dan een "wat gekwetste volwassene".
Als zo'n balletje (even vooral on-) gaat rollen is je leven naar de haaien. Is dat terecht dan lig ik daar niet wakker van, maar is het onterecht dan vind ik daar wel wat van.
Anno
Ja ik begrijp je helemaal: je wilt niet ten onrechte iemand van zoiets beschuldigen. Daarom zou ik ook iets verzinnen, desnoods een soort smoes wat maakt dat het niet persoonlijk wordt.