wat te doen bij mogelijk misbruik

oei

Eerlijk gezegd vind ik wel dat iemand zoiets moet weten maar of jij nu degene bent die dat moet vertellen, dat weet ik niet. Ik weet ook niet of zoiets gezond voor jezelf zal zijn.

Omweg

Het is misschien niet erg sociaal. Maar ik zou zelf uitzoeken waar ze werkt en dan een anoniem briefje in de bus doen, speciaal aan haar gericht. Goed dichtgeplakt met een opmerking Persoonlijk 'in handen van'. Kan ook thuis maar dan heb je kans dat haar vriend dat onderschept. Met wat jou met deze man is overkomen. En misschien heeft hij zijn leven gebeterd maar een gewaarschuwd mens telt voor twee.

Ja, dat moet je doen

Goed idee van tsjor.
Benader slachtofferhulp. Zij hebben beslist vaker met dat bijltje gehakt.

Andere ervaring

Wat afschuwelijk dat je nu weer geconfronteerd wordt met je herinneringen Anoniem8881. En dat de angst weer boven komt drijven snap ik heel goed. Helaas onderschrijf ik niet het advies om slachtofferhulp in te schakelen. Zij zijn daar niet voor. Ze helpen je n advocaat te vinden, maar dat kun je zelf ook. En ze helpen je met het begrijpen van moeilijke juridische teksten of met het aanvragen van een schadevergoeding als de dader bijv. ook berecht is. Zonder aangifte en zo lang geleden kunnen ze niets mee. Jammer maar helaas waar. Probeer de situatie te vermijden en een plek te geven. Daar liggen grotere kansen.

Ook bij aangifte

Ook al was er wel aangifte gedaan dan nog kan slachtofferhulp niet meer doen dan wat ik hierboven benoemd heb. De naam slachtofferhulp wekt de indruk dat ze meer doen, maar ik wil TS behoeden voor een teleurstelling. Dan kun je je druk maken over verjaring, maar dan nog is dat niet de juiste plek.

Dat lijkt me een goed begin

Doenja, al die zaken die je hier noemt lijken me een goed begin in de situatie van Anoniem.
In haar situatie breekt een complex aan problematiek aan waar ze zelf op dit moment ook geen zicht of vat op heeft. Ik ga dat hier niet allemaal uitspellen om geen “oh ja, nu je het zegt” belevingen op te roepen zonder dat er een ingang naar professionals is.
Slachtofferhulp kan die inzichten wel verschaffen.
Stap voor stap mogelijk.

toch niet

Toch is mijn ervaring dat slachtofferhulp niets anders doet dan je doorverwijzen, een naam of instantie geven waar je dan terrecht moet. Het is mij enorm tegen gevallen destijds, en als ze wel hadden gedaan wat ze zelf noemen, was ik veel beter beslagen ten ijs gekomen. Wellicht vind TS iemand bij slachtofferhulp die buiten de lijntjes kleurt, maar ik wil TS behoeden voor een teleurstelling. Bekijk wat slachtofferhulp zegt wat ze doen en doe het zelf. Hou de regie in eigen hand, en ga niet afwachten dat je hulp krijgt. En daarna teleurgesteld zijn, of teveel tijd voorbij laat gaan. Maar wat belangrijker is, wat kan TS nu nog doen? Heel weinig vrees ik. Politiekorpsen hebben geen tijd, en met iets uit het verleden waar geen aangifte van is gedaan en allang geen bewijzen meer van zijn of getuigen, daarvan is de kans groot dat een eventuele aangifte linia recta in het sepo-bakje verdwijnt. Gewoon de realiteit.

Begin van de kluwe

Doenja, dat doorverwijzen is in dit geval mogelijk een goed begin.
“Waar moet ik beginnen” is misschien wel de belangrijkste vraag van TS.

wat ik wel zou doen

In navolging op deze vraag en de reacties ben ik weer eens gaan zoeken en toen kwam ik deze site tegen: https://www.slachtofferwijzer.nl/
Als ik een tip mag geven aan TS, dan zou ik me daar eens in gaan verdiepen wat bij haar past.

Ja of

Een andere mogelijkheid is een gesprek aanvragen met de wijkrechercheur. Het gevolg is dat jij bekend bent als de aangeven, maar dat is net per se negatief, kan een probleem worden. Maar dan kan de politie besluiten hoe daar mee om te gaan of zaken in de gaten te houden. Per slot is misbruik strafbaar.
Mogelijk adviseren zij je alsnog aangifte te doen of dat soort zaken. Je wordt weer geconfronteerd met je eigen verleden. Maar dat is natuurlijk wel de weg om te gaan. Hoe veel druk het kan leggen op je eigen gezin en je eigen situatie.
Misbruik is strafbaar ook al lukt het niet altijd om het te bewijzen. Je gooit het open.
Wees er wel op bedacht dat je dan zelf ook geregistreerd staat, met eventuele kinderen.

verjaringstermijn

van seksueel misbruik van een minderjarige is 15 jaar vanaf 18e verjaardag van de minderjarige...
Dus als dat nog niet zo lang geleden is, kun je er alsnog over nadenken om dit te doen.

Mijn stiefdochter is ook misbruikt door de vriend van haar moeder. Het duurde lang voordat zij hier uberhaupt over praatte. Uiteindelijk heeft ze dit wel gedaan. Deze persoon is veroordeeld, heeft jaren in de gevangenis gezeten en moest haar ook een schadevergoeding betalen.

Ik zou je dit eerlijk gezegd aanraden, om allerlei redenen maar niet in het minst om jezelf...
Je zegt nu zelf dat je je zorgen maakt om de dochter van de nieuwe vriendin. Een drijfveer om alsnog aangifte te doen is inderdaad om te helpen voorkomen dat het nog eens gebeurt.

Je verhaal doen bij slachtifferhulp

https://www.slachtofferhulp.nl/gebeurtenissen/seksueel-misbruik-geweld/

Het verhaal waar je mee startte kun je ook en als he dat wil, anoniem doen bij Slachtofferhulp. Ik zou het doen, het is heel laagdrempelig, kan telefonisch en in de chat, zodat je niet direct face to face met iemand hoeft te praten, als dat lastig is.

Het juridische verhaal (waar Doenja het over heeft), als daar nog sprake van kan zijn is bij deze hulplijn niet wat als eerste aan bod komt. Je verhaal doen wel en dat lijkt me bij jou een goede ingang. Er zitten daar specialisten die je als dat nodig is, goed kunnen doorverwijzen.

Huisarts kan ook, maar ook die zal doorverwijzen.

En beter goed doorverwezen dan met een weer opspelend trauma blijven zitten.

Anoniem881

Er is echt geen enkele reden waarom jij je hier moet uitleggen of zelfs verdedigen waarom je geen aangifte hebt gedaan. Ik vind het zelfs een impertinente vraag.
Het is al erg genoeg dat dit je overkomen is.

Mijn ervaring

met slachtofferhulp is wat Doenja beschrijft. De naam suggereert meer dan ze voor je kunnen doen. Het is vooral handig voor mensen die niet zo mondig zijn en niet goed weten wat ze met al die wetten en regels aanmoeten, bij wie ze waarvoor kunnen aankloppen. Slachtofferhulp is een soort verkeersbord, wat op zich heel handig kan zijn, maar dat wil niet zeggen dat ze ook leiden naar bruikbare en concrete hulp bij al je vragen.

Wat zou ik doen in jouw situatie? Voor ik naar de politie zou stappen zou ik naar een raadsheer gaan denk ik, omdat je op dit moment wat kwetsbaarder bent dan normaal en het handig is om te weten hoe de wet in jouw situatie in elkaar steekt. De politie weet ook niet alles (weet ik uit ervaring) en kan lang niet alles. Ze zijn vaak te druk om zich in de situatie te verdiepen of missen de ervaring. Daardoor blijven aangiftes soms onderbelicht, slecht opgesteld en kan het OM er niet veel mee. Een raadsheer (of dame) in het strafrecht is vaak goed op de hoogte van wat gangbaar is bij de politie en wat niet, hoe je waar een beroep op kan doen etc.. Mijn ervaring is dat de raadsheer waar ik bij te rade ging, meer wist hoe het gaat bij de politie en het OM dan de agent zelf die mijn aangifte opnam.

Met hem of haar zou ik bespreken wat ik in eerste instantie wil en wat in tweede, wat ik niet wil en hoe ik dat aanpak in het gesprek met de politie. Zo kan die je hopelijk vertellen dat je, als je toch nog aangifte wil en kan doen (en waarom je dat dan wilt), een afspraak kan maken met een agent die bekend is met zedenzaken, je kan specifiek naar een vrouw kan vragen. Het kan vervelend zijn als je op het politiebureau aankomt en je treft iemand die geen ervaring heeft met zedenzaken. Zo zou ik willen weten of de wijkagent bijvoorbeeld met mijn aangifte bijvoorbeeld even langs dat adres kan gaan (als je dat wilt). En als wat jij graag wil niet kan op deze manier, zou ik in jouw schoenen willen bespreken hoe je zo'n moeder dan wel op de hoogte brengt zonder dat het schadelijk is voor jou. Maar kan aangifte niet meer (of als je dat niet wilt), wat kan je dan eventueel nog doen?

Dat hoeft geen lang gesprek te zijn maar daar steek je toch vaak wat van op. Als je dan je mening bijstelt, weet je precies waarom je voor het ene kiest en niet het andere. Hoewel mijn aangifte geen zedenzaak betrof (maar dagelijkse intimidatie, agressie, discriminatie gedurende een paar jaar door een labiele (en waarschijnlijk) verslaafde buur) heb ik veel aan zo'n gesprek gehad met onze raadsheer. Niet alleen in concrete zin maar ook mijn gemoedsrust nam toe. Met name gevoelens van onmacht en boosheid namen af omdat ik de kennis had hoe ik de zaken moest insteken. Dat gaf mij gevoel weer grip op de situatie te hebben. Ik voelde mij niet meer zo afhankelijk van de labiele buur en van het humeur van de agent aan de telefoon. Goed, ik zat in een overlast situatie maar ik wist nu wat ik ging doen. Het advies van de raadsheer heeft voor mij uiteindelijk naar een aangifte geleid waar het OM wél iets in zag en dat leidde naar de eerste veroordeling. Dat was ook wat nodig was in deze situatie maar voor de jouwe is dat iets anders zijn.

Wat ‘onder een andere’ zegt

Je zegt t heel treffend ‘onder een andere’, slachtofferhulp is een verwijsinstantie voor mensen die eigenlijk niet weten waar ze moeten zijn en hulp bieden bij t invullen van formulieren. Ze doen zelf niks. Toen ik na een jaar in contact met ze trad, met wat ik nu weet post traumatische klachten, zeiden ze; je moet hulp zoeken. Dat was t antwoord. Maar ik was toch bij slachtofferhulp voor hulp? Nee zij deden niks. Dat ik niet geholpen werd ivm de heftigheid van mijn situatie en klachten, daar konden ze niks aan doen. Ze konden niks voor me doen. En die zin hebben ze wel 10 x herhaald. Ik heb wel vaker gesproken hier over mijn ervaringen en zoektocht, en ben zo vaak weggezet als leugenaar.
Ik ben blij dat je wel hulp hebt gekregen van de sociaal raadslieden. Ook die konden niks voor me doen omdat ze maar niet begrepen wat er gebeurt was. T was te laat om nog iets te doen aan mijn zaak. Teveel tijd is er versleten met het uitleg geven over de situatie aan personen en instanties die daarna zeiden: we kunnen niets voor u doen.
Daar wil ik TS voor behoeden. T idee dat je hulp gaat krijgen, maar dat de teleurstelling zo enorm is als ze niks kunnen doen. Niet dat jullie hier geen goede tips geven, maar in mijn geval werkten ze niet.

Verkeerd beeld

Doenja, dan begrijp ik je teleurstelling: 'Maar ik was toch bij slachtofferhulp voor hulp?' Ik heb niet het beeld dat slachtofferhulp psychologische hulp geeft, of juridische hulp etc. Wel dat ze de weg wijzen naar, nou ja, het hele lijstje dat je opgeschreven hebt.

Ik weet dan weer niet zo goed wat Onder een andere.... bedoeld met 'raadsheer', die advies zou kunnen geven. Een raadsheer is, voor zover ik begrijp, iemand die lid is van een gerechtshof of van de Hoge Raad. Dat zij advies gaan geven over wat je moet doen in de situatie die hier beschreven is heb ik nog nooit gehoord.

Tsjor

Raadsheer

Ik denk dat daar Sociaal Raadslieden mee bedoeld wordt. Sociaal raadsheer of Sociaal Raadsvrouw(e). Een onderdeel van maatschappelijk werk die vooral op het juridische vlak de weg weten. Denk aan uitkeringen aanvragen en brieven schrijven naar officiele instanties.

raadsheer

Sorry, voor de verwarring.

'Mijn' zaak zat in de hoek van het strafrecht. Bij zulke zaken pakt het OM die op (als ze de zaak sterk genoeg achten voor een veroordeling, dit nav de aangifte). Kort daarvoor had ik een strafrecht advocaat benaderd omdat het frustrerend was dat al die aangiftes niet resulteerden in een rechtszaak met veroordeling (en die was nodig naar mijn idee om de agressie en overlast te doen stoppen). Daarna is er weer iets aangiftewaardigs gebeurd en hoewel minder 'erg' dan bij de andere keren dat ik aangifte had gedaan, wist ik nu beter, vanwege dat gesprek met deze advocaat, wat ik moest zeggen. Eigenlijk maakte ik de aangifte helderder voor de agent en daarmee was het kennelijk ook helderder voor het OM die de aangifte van de politie doorgespeeld kreeg.
Die aangifte is opgepakt door het OM en daarvan kwam een rechtszaak en toen heb ik de advocaat weer benaderd omdat ik eigenlijk graag met de Officier van Justitie wilde praten over wat de overlast inhield in wat de impact er van was op mijn leven. Slachtofferhulp heeft mij hierin niet kunnen helpen. De strafrecht advocaat was er dus niet om mij bij te staan bij de rechtszaak (die ging tussen het OM en de verdachte, feitelijk was ik daarin geen partij maar slachtoffer: ik mocht bij de zitting zijn en als de rechter iets wilde vragen, mocht ik antwoorden, meer niet) maar om inzicht te geven en raad te geven hoe dat zo gaat, hoe de OvJ te benaderen en hoe kort samengevat de situatie het beste weer te geven.

Met raadsheer bedoel ik dus, in mijn situatie dan, een advocaat maar omdat die mij niet bij hoefde te staan in een rechtszaak en verder ook geen correspondentie heeft hoeven voeren voor de zaak, maar raad en inzicht heeft gegeven, zo.

De sociale raadslieden raad ik je af. Die zijn prima voor eenvoudige huis, tuin en keuken dingen, zijn breed inzetbaar maar niet specialistisch genoeg. Je hebt echt iemand nodig die gespecialiseerd is in zedenzaken.

Nog ff verduidelijken

Ik haak nog even in op mijn verhaal dat slachtofferhulp niks doet, want ik ben niet duidelijk genoeg geweest. Ik was verbaasd dat bij mijn vraag om hulp slachtofferhulp alleen maar kon zeggen dat ik een psycholoog nodig had om t trauma te verwerken. Dat vond ik zo’n open deur! Die psycholoog had ik zelf allang benaderd maar ik werd ivm de heftigheid vh trauma juist niet geholpen. En toen ik aangaf dat mijn kinderen in de knel zaten en dat VT dat ook niet oppakte oo adequare wijze, daar konden ze ook niks aan doen. En mijn laatste vraag of ze hulp hadden bij mijn dreigend dakloosheid en inkomensverlies, ook daar konden ze niks doen. Voelde me zo in de steek gelaten door slachtofferhulp. Ze bleven maar zeggen dat ze niks voor me konden doen. Wat een domper, en t was niet de enige domper in mijn situatie helaas...
Onder andere...; ben blij dat je zo goed geholpen bent. En ik snap nu ook een beetje waarom er met mijn zaak niets gedaan is. Blijkbaar heb ik niet de aangifte op de juiste manier geformuleerd. Daar heb ik ook geen hulp bij gekregen omdat ik dat deed nadat ik in paniek gevlucht was. Was ik maar beter voorbereid geweest denk ik nu...

Onder andere

Ik snap je verhaal, maar dan moet je zeker weten dat je aangifte wilt en kunt doen. En dat is voor anoniem8881 nog maar de vraag.
Simpele vragen staan nog open, bijvoorbeeld: stel dat het 15 jaar geleden is, kan ze dan nog aangifte doen (volgens mij wel, maar goed). Wat zijn de gevolgen als je aangifte doet, wat brengt dat met zich mee voor jou?
Of: Stel dat het 15 jaar geleden is, zou de man daarna nooit meer iets misdaan hebben op dit vlak? Zou er later of eerder aangifte zijn gedaan tegen hem, zodat hij wel bekend staat als zedendeliquent? Hoe kun je dat weten? Kan dat dan bekend worden gemaakt of is dat ergens bekend, zodat nieuwe vriendin daarvan op de hoogte is? Hoe groot is de kans dat hij nu wel iets zou doen als hij 15 jaar niets gedaan heeft?
Zijn er andere wegen dan aangifte doen, om de vrouw te waarschuwen? Kan de wijkagent daarin een rol spelen?
Hoe kan zij het beste omgaan met haar eigen ervaringen nu?
etc.etc.

Tsjor

Anoniem881

Het zit je dwars. Je hebt het tot nu kunnen wegstoppen, je wilde er niet meer aan denken, het was te pijnlijk (allemaal heel legitiem, dit is idd hoe het gaat...). Maar nu is het weer bovengekomen. Je schrijft dat je nu zelf ook kinderen hebt. Deze persoon woont nu weer in de buurt. Ik denk (uit ervaring) dat het niet meer weg gaat. Dit blijft je dwars zitten en misschien zelfs meer dan dat, misschien gaat het je leven bepalen, als het dat al niet deed.

Je bent idd geen verantwoording schuldig voor je keuzes, maar ik denk dat het wel goed is om erover te praten/schrijven, om voor jezelf helderheid te krijgen. Dat is belangrijk, gewoon voor jezelf. Dus ik snap ook dat het goed voor je kan zijn om hier je argumenten neer te schrijven. Het kan helpen. En wij zijn anoniem, dat is ook fijn, je hoeft jezelf niet te verdedigen, er zijn hier geen mensen die je kunt kwetsen.

Heel even, voor de duidelijkheid (ook al begrijp je het zelf rationeel wel): je bent niet, NOOIT, schuldig aan misbruik, als mensen over je grenzen heengaan. Het is een daad van agressie, van macht, en de schuld daarvoor ligt bij de dader!

Je hebt er dus voor gekozen om naderhand geen actie te ondernemen, om het te vergeten. Heb je hulp gehad? Psychische ondersteuning? Je schrijft dat het bij familie bekend is. Kon je er gewoon over praten, nam men je serieus? Of is het een soort geheim, dat iedereen wel weet maar waar niet over wordt gepraat...?
E.e.a. is kan meespelen in hoe het nu met je gaat...

Vanuit de ervaring die ik heb gezien bij mijn stiefdochter zou ik je willen aanraden om wel aangifte te gaan doen (als dat gezien de termijn nog mogelijk is... qua leeftijd toen zou het moeten kunnen...). Mijn stiefdochter is van slachtoffer, iemand die toch altijd een beetje schichtig om zich heen keek, angst had, snel geneigd was in haar schulp te kruipen, iemand die stiekem altijd nog het gevoel had dat zij er minimaal medeschuldig aan was, veranderd in een trotse, zelfbewuste jonge vrouw. Iemand die is bevestigd in haar zijn, iemand die de dader ten overstaan van ons allemaal schuldbewust in de beklaagdenbank heeft zien staan, die bevestigd heeft gekregen dat dit niet haar schuld was, iemand die het heft in eigen hand heeft genomen, en er zelf voor heeft gezorgd dat hij is gestraft! Dit werkt heel heilzaam, kan ik je vertellen, ook voor de familieleden... Wij hebben haar gevolgd, als zij ervoor had gekozen geen aangifte te doen, was het ook goed geweest. Maar zoals ik het zie, was dit de betere keuze.

Hoe dan ook was deze man bij jou fout bezig, was hij een dader die een slachtoffer heeft gemaakt. Ook al is hij nooit meer in de fout gegaan, toch is dat toen gebeurt. Jij bent nog steeds zijn slachtoffer.
Eerlijk gezegd boezemt het me angst in dat hij nu weer een vrouw met dochter heeft. Want dit soort mannen zoekt dit soort vrouwen vaak met zorg uit. Het kan haast geen toeval zijn... Zelf heeft dit bij jou ook iets geraakt. Je wilt in ieder geval graag voorkomen dat het weer gebeurt.

Even een paar antwoorden: mijn stiefdochter is destijds naar de politie gegaan, dus niet eerst naar een andere instantie of persoon, en is daar zeer goed en menselijk geholpen. Wij zijn zeer goed op de hoogte gehouden van het politieonderzoek. Men heeft nadrukkelijk ook naar overige slachtoffers gezocht, zijn gangen nagegaan. Daarover is ook met ons gesproken. Wij werden goed geïnformeerd. Ze is altijd heel serieus genomen, en er kon altijd iemand van ons met haar mee bij verhoren en gesprekken. Er is heel goed voor haar gezorgd ter voorbereiding van en tijdens de rechtszitting.

Wat ik zou doen als ik jou was: ik zou denk ik gewoon bij de politie naar binnen stappen, eventueel eerst een afspraak maken. En ik zou dit gaan bespreken. Je kunt vragen wat je kunt doen, wat er mogelijk is. Of je iemand kunt waarschuwen. Je kunt zijn naam noemen, zodat de politiek kan zoeken of hij als zedendelinquent bekend staat. Misschien zijn er wel meer jonge vrouwen die ooit een melding hebben gedaan, maar geen aangifte bijvoorbeeld. Mijn ervaring is dat je hierin serieus wordt genomen, dat je zelf de keuze krijgt om wel of geen aangifte te doen (als dat mogelijk is, dat laatste kun je evt. wel navragen bij een juridisch loket).

Hoe dan ook, hoop ik dat je rust krijgt bij de beslissing die je neemt. Ik wens je heel veel sterkte en kracht in je leven.

Als laatste, als je besluit om aangifte te doen: het is niet makkelijk. Al het oude zeer wordt opgerakeld, de beschrijvingen die je moet geven zijn heel erg gedetailleerd, het is echt slopend... Ook je moeder zal verhoord gaan worden en eventuele andere mensen die destijds in jullie omgeving waren. Maar volgens mijn stiefdochter is het het echt waard geweest...

Doenja

Dat zelfde heb ik dus ook. De overlastveroorzaker had (of heeft, ik denk dat hij ondertussen in de gevangenis zit voor een of ander delict) ook mijn kinderen in het vizier. Die zijn een hele tijd angstig en zoiets slijt heel langzaam; het vertrouwen dat de omgeving een vertrouwde en betrouwbare omgeving is groeide heel langzaam terug. Maar met hulp daarvoor kon ik niet terecht bij slachtofferhulp (voor bijvoorbeeld de naam van een therapeut(en)collectief of de naam van een of andere therapie). Het resulteerde erin dat ik teleurgesteld was en besefte dat je er alleen voorstaat. Slachtofferhulp is een woord dat veel groter bleek dan wat zij kunnen aanbieden.

Ik weet trouwens niet of het een vrijwilligersbaan is maar daar deed het mij aan denken. Veel parttimers waardoor boodschappen doorgegeven moeten worden, dus terugbel afspraken, die vergeten worden of niet gedaan .. nouja, ik heb er vooral zelf veel achteraan moeten gaan. Slachtofferhulp is naar mijn idee bedoeld voor mensen die hulp nodig hebben bij een uitleg van de wet en van diverse juridische termen, die niet op het idee komen dat je een psycholoog nodig hebt. Maar toch was het soms wel handig ze wat te vragen (wat werd uitgezocht en waar ik weliswaar we achteraan moest) hoe zoiets juridisch nu ging en waarom het zo lang duurde voor de rechtszaak van start kon. Maar vaak zat ik alsnog aan de telefoon met een uitleg hoe eea was gegaan omdat mensen niet snel de neiging hebben terug te lezen in de computer. En voor wat betreft navragen van termijnen (bijv of het vonnis al was overhandigd aan de overlastveroorzaker) belde ik altijd nog een keer omdat daarin vaak andere data werd genoemd. Dan werd bijvoorbeeld het betekenen van het vonnis verward met het aanbieden van het vonnis ter betekening (als de veroordeelde niet bij zijn eigen rechtszaak aanwezig is, moet hem of haar de uitspraak aangetekend overhandigd worden, ik meen in persoon). Hoe dat precies zit, werd dan rommelig uitgelegd door Slachtofferhulp, niet iedereen is daar van alles even goed op de hoogte, maar de advocaat (raadsman) wist dat veel preciezer.

Tsjor

De raadsman benaderde ik ruim voor de aangifte. Ik wist ook niet of er nog een aangifte moment zou komen. Liefst niet. Liefst hield het meteen vanzelf op.
Want stalken, agressie en overlast zijn vervelend maar je moet aan kunnen tonen dat het iets is om aangifte over te doen en dat het die persoon was (en niet toevallig iemand anders). Je moet aantonen dat het hinderlijk is door middel van een patroon. Dat is lastig en kost veel tijd. Zoiets duurt jaren. Dat kan voor jou vaststaan en als er camera's hadden gehangen was het zichtbaar geweest, maar dat wil niet zeggen dat het ook voor de agent zo is die jouw aangifte moet opnemen. En dit soort 'tuig' opereert natuurlijk niet met allerlei getuigen erbij. Hij wist ook precies waar de camera's hingen. Ook 's nachts kan je in een zwoele zomernacht met een ijsblok van bovenaf een fiets kapot slaan. 's Ochtends heb je geen bewijs meer (gesmolten) en alle potentiele getuigen sliepen. En daar loopt TS ook tegenaan, want zoiets moet je plannen anders word je gepakt.

Toch heb ik veel gehad aan deze raadsman en ik denk dat TS dat ook zal hebben. Ten eerste weet zo'n raadsman veel meer dan alleen het juridisch: er komt natuurlijk heel veel langs in dossiers. Ik zou mij kunnen voorstellen dat je bij zo iemand jouw dilemma kan bespreken en een manier te bedenken dat die vrouw met dochter toch gewaarschuwd wordt. Je kan daarmee de nadelen en voordelen van diverse mogelijkheden bespreken. Dat alleen al, afgezien van enige verdere actie, geeft je het gevoel van empowerment terug. Daar kreeg ik mijn veerkracht van terug.

Een van de dilemma's voor het (al dan niet anoniem) benaderen van die vrouw met dochter is dat 'hij' natuurlijk wel weet wie TS is of wie het moet zijn. Waarschijnlijk is zij niet het enige slachtoffer (zulke mannen kiezen vaak zorgvuldig een ready-made gezin uit en maken tientallen slachtoffers). En wie zegt dat de vrouw het stil houdt als ze het hoort? Als ze het voor hem stilhoudt, dan weet ze eigenlijk al wel dat hij niet deugt. Heeft ze dat besef nog niet, en hij zal haar en haar dochter gegroomed hebben, zal ze er met hem over willen praten. En als hij TS dan nog een keer in de buurt ziet fietsen of lopen, kan hij op zijn vingers natellen dat het TS moet zijn geweest. Welke bescherming gaat hiervan uit? Geen. Mogelijk agressie en woede van hem naar TS (hij kan iets door haar verliezen). Maar meer nog, deze gebeurtenis is op dit moment een gedachte, een vreselijke ervaring en nog geen juridisch feit (ook een aangifte is dat nog niet, maar een mogelijk feit in wording (het moet bewezen worden)). En dus is een waarschuwing al snel laster. (Is het dat ook als er wel een aangifte ligt? Vraag ik mij af.) En dan kan het geheel omgedraaid worden en zit TS in een verdachtenbankje (als bewezen kan worden dat zij dat was die dat vertelde of schreef).

Slachtofferhulp is een ANWB paal, een politieman zal je vertellen dat iets niet mag, een advocaat kan je uitleggen hoe het wel mag zonder dat je de wet overtreedt.

Raadsheer

is dus een strafrechtadvocaat. Ik geloof niet dat ik daar zou beginnen, maar dat maakt verder niet zoveel uit. Ik heb ook goede ervaringen gehoord van slachtofferhulp, met name in de begeleidende sfeer tijdens een zwaar traject. Ik denk wel dat het goed is om je te realiseren wat er wel en niet mogelijk is. Er werken inderdaad vrijwilligers (1100) en betaalde krachten (460). Je kunt ervan uitgaan dat degene die het eerste de telefoon opneemt een vrijwilliger is.

Tsjor