Afscheid van moeder en en de cohort-regels
Mijn lieve moeder is deze week op hoge leeftijd overleden. Ze was net 90, maar lichamelijk op en dus heb ik er vrede mee en ben ik blij dat ze maar een kort maar wel pijnlijk einde heeft moeten meemaken ipv een langdurig lijden.
Haar vragende ogen om hulp bij zware pijn in de darmen of die optrekkende schouders van ‘ik weet het ook niet meer’ omdat ze door de dementie zich ook niet goed kon verwoorden, zijn haar niet meer tot last.
Ik had het al een tijdje zien aankomen en al een uitvaart in gedachte zoals ik dat ook voor mijn vader toentertijd geregeld had. Maar een cohort op de afdeling haalt overal een streep door heen. Ze mocht zodoende niet opgebaard worden op haar kamer. Ik kan niet in eigen tempo deze week van rouw vorm geven. Ze is ook dezelfde dag overgebracht naar uitvaartcentrum, niet eens in een kist met bloemen erop zoals eertijds het geval bij mijn vader.
Ik voel een boosheid op komen. Het is niet terecht want onmacht, maar het is als een verwachting die in water valt. Ik merk dat het mij ook niet meer boeit hoe nu verder de uitvaart verloopt. Ik hou wel een speech en ben als graf eigenaar betrokken bij het verdere verloop. Maar mijn broer en schoonzus waren bij de uitgeleide omdat ze dichtbij wonen en ik geen behoefte meer had om een halve dag te moeten wachten op die uitgeleide als gevolg van de deceptie. Broer en schoonzus hebben, omdat ze dichtbij wonen, ook vandaag haar kamer leeg gemaakt. Ik voel een leegte omdat ik die gesprekken met de verzorgend op haar afdeling nu zo mis, terwijl die eertijds bij mijn vader juist mij die troost boden bij het rouwproces. ik mis de lieve woorden van mensen die in de laatste jaren haar dagelijks zagen en verzorgden, die haar kenden.
En het verbaast mij zo dat ik er tegelijk zo onverschillig in sta. Dat ik het allemaal wel prima vind wat anderen doen of uitkiezen. En dat allemaal door die cohort-regels. Ik baal tot in mijn tenen. Geen idee hoe lang die deceptie stand aanhoudt.
Misschien dat lezers het gevoel van deceptie tijdens afscheid herkennen nu we al twee jaar in een tijd leven waarin afscheid nemen niet meer zo vanzelfsprekend is.
Gecondoleerd Flanagan met het verlies van je moeder. Ik hoop voor jou dat het toch een mooi afscheid wordt.
Gecondoleerd met het verlies van je moeder, zoiets is al moeilijk genoeg en zeker als het anders loopt dan je had gehoopt.
Wij moesten begin vorig jaar naar een uitvaart van een familielid waar door de corona maatregelen maar 15 mensen bij mochten zijn (in een grote kerk) en uiteraard allemaal op afstand van elkaar, geen gelegenheid om naderhand bij elkaar te zitten. Geheel anders dan de overgebleven partner voor ogen had uiteraard. De uitvaartdienst was wel heel mooi, ze heeft zelf iets voorgedragen. Maar het voelde toch heel raar allemaal dus ik kan me wel voorstellen hoe je je zo ongeveer voelt.
Oh Flanagan, Het was dus een heel complex aan scheve dingen die allemaal tegelijkertijd opspeelden. Wat bedoel je eigenlijk met 'cohort'? Corona?
Je broer mag dan wel alle spullen hebben weggehaald, maar hij zal ze toch ergens moeten bewaren in verband met de erfenis.
Er zijn nu nog twee grote punten over als ik je verhaal zo lees: het feit dat je broer en zijn vrouw zonder overleg de kamer hebben leeggehaald; en de uitspraak van je schoonzus na de begrafenis over je kinderen (loeifout!).
Ik begrijp eerlijk gezegd niet goed dat je zus van jou niet op de begrafenis van jullie moeder zou mogen komen. Daar zal veel pijn onder zitten uit het verleden, maar dat neemt neit weg dat het ook haar moeder is. Er zijn te vaak begrafenissen of uitvaarten waar kinderen niet bij mogen komen van andere kinderen. Ik vind dat altijd, voor zover ik het meemaak, zeer teleurstellend. In ons gezin is er ook een groot verschil in intensiteit in contact met onze moeder, maar toen ze overledenw as heb ik gezegd: ze heeft 5 kinderen en wat die kinderen ondertussen in hun leven ook gedaan hebben, het zijn n blijven allemaal kinderen van haar. We konden uiteindelijk de begrafenis gelukkig wel samen regelen.
Er komen nog veel regeldingen op je af, wij zitten er middenin, dat wil zeggen de kinderen zitten er middenin. Ik kijk vanaf de zijlijn een beetje toe, ik ben geen erfgenaam. Ik hoop dat het je lukt om samen met je zus en je broer dit aan te gaan en het werk onderling te verdelen. Als het moet/kan neem dan de tijd om eerst te bespreken wat je dwars zat. Als mededeling, dus geen eindeloze discussie als er een weerwoord op komt, neem dat voor kennisgeving aan en ga er verder niet op in. Zorg dat er geen partners bij betrokken raken, dus alleen jullie drieën. Jullie hebben ieder zo je eigen geschiedenis met je ouders. Als het mogelijk is om elkaar daarover te verhalen, dan zou dat mooi zijn. Maar dan moet er wel een klimaat zijn waarin je naar elkaar kunt luisteren.
Heb je zelf in beeld wat er allemaal geregeld moet worden? En wat jij zou willen doen?
Tsjor
@Tsjor, cohort houdt in schorten en bescherming dragen en max. 1 bezoeker per bewoner, liefs geen bezoek. De helft van de mensen op kleinschalig wonen waren namelijk positief op Corona. Maar mijn moeder zelf niet.
Het huis wilde geen aanloop van familie in deze omstandigheden. Vanaf gisteren is de cohort opgeheven.
Mijn zus en haar kinderen gaan we niet verbieden, ze heeft ook recht op bezoek aan kist op associatie. Maar van ons mag ze ook wegblijven want als ik de tv spots van oudermishandeling zie, denk ik aan haar. We zijn ook benaderd door een sociale rechercheur, dus geen kleine vergrijpen maar pure fraude op grote schaal over rug van mijn ouders.
Ze liep vandaag de associatie binnen en gaf aan mijn moeder te willen zien. Dat kon niet maar ze heeft wel meteen een paar bezoek tijdstippen willen plannen, terwijl we haar geschreven hadden dat ik in bezit ben van uitvaart nummer en over de toestemming van bezoek gaat. Ik ben achteraf door de associatie gebeld. Ze heeft toestemming gekregen, maar niet voor alle afspraken.
Mijn zus is er eentje waar je altijd rekening mee moet houden. Die vraag ik niet op de koffie voor gezellige nabespreking.
De loeifout van mijn schoonzus ben ik ook niet vergeten, maar ik gooi het maar op emoties en frustraties.
Verdeling van de spullen komt nog, maar mijn zus heeft al zoveel gestolen, geld als spullen oa mijn ring die ik van mijn moeder zou erven. Dus ze heeft al veel meer dan waar iemand normaal gesproken mag verwachten.
Gelukkig is de uitvaart zelf maar een half uurtje. Ik denk dat ze komt, en van mening is dat ze niets verkeerd heeft gedaan ( slachtoffergedrag omdat we haar niet gesteund hebben en ze op andere wijze zichzelf verrijkte). Maar wij hebben de uitdraaien van de jaaropgave die ze bewust voor ons verborgen hield, gezien. Ze heeft zelfs jaren urendeclaraties ingediend waarbij mijn vader voor een hulpbehoevende kleinzoon gewerkt zou hebben terwijl hij in alzheimer had en niet in staat was om naar haar toe te gaan en zelfs op gegeven moment in een verpleeghuis vertoefde. Ook terwijl hij 5-punts gefixeerd in ziekenhuis lag. Gelukkig is svb is haar op het spoor, die ontloopt ze niet meer.
Ik had graag gehad dat mijn zus eerlijker door het leven ging zodat we haar van harte welkom konden heten. Nu begrijp je beter dat er meer speelt en dat een prettig verloop van deze week zo wenselijk was.
Diverse informatie in deze post is best gevoelig, maar die valse mensen bestaan. En jammergenoeg is er eentje daarvan mijn zus.
Bij afscheid van mijn vader hield ik een speech voor mijn moeder. Nu houd ik een speech voor voor mijn kinderen, zodat ze kunnen terug kijken op een respectvolle uitvaart.
Wat een verdrietig bericht Flanagan. Zo’n verlies is al heel verdrietig en met veel emotie omgeven. Als er dan iets zo anders loopt dan gedacht, en er wordt om je heen gehandeld door broer en schoonzus (want zo klinkt het wel) is dat extra pijnlijk.
De emoties zijn zo rauw, mensen kunnen dan op hun best zijn maar zeker ook een rare kant van zichzelf laten zien.
Zo’n overlijd n, ook al zag je het aankomen, voelt toch vaak onverwacht omdat je je niet altijd kunt voorbereiden op de emoties die er bij vrijkomen. Het is heel fijn als er dan harmonie is onder de betrokken familieleden, en overeenstemming over de stappen. Maar dat loopt helaas vaak niet zo - ook niet in jouw geval.
Wat anderen hier al zeiden: probeer met mindfulness toch wat rust te vinden, zodat je zelf toch op jouw manier afscheid kunt nemen.
Tot slot: wat een rare, enorm ongepaste opmerking van schoonzus over je kinderen zeg! Wat blijkt het vaak moeilijker om even je mond te houden als je niets aardigs kunt zeggen zeg…
Probeer het bij haar te laten, het zegt vast van alles over haar - laat het deze dagen daar zoveel mogelijk.
Ik hoop dat je thuis wel wat rust kunt vinden. En ga lopen, wandelen in de natuur. Denk aan mooie momenten met je moeder: die zijn van jou en neemt niemand van je af! En ga zeker ook nog napraten met die lieve verzorgers… Veel sterkte!
Het is mij gelukt om een speech samen te stellen en andere taken die bij een uitvaart horen af te ronden.
Als tegengif op de nare reacties, ben ik meer gaan doen met mensen waar ik mee kan lachen. En soms zijn dat wildvreemde mensen op straat die opmerken dat na een tweede ontmoeting grappen maken over een derde. Ze weten niet eens hoe zeer ik hun grapjes waardeer.
Morgen heb ik een begrafenis van een achterbuurman. Ik heb zijn vrouw eenzelfde bos roosjes gebracht, als die hier op tafel prijken. Die mooie bloemen staan voor mijn moeder en nu ook voor het verdriet van mijn buurvrouw. Zo kan ik ook iets voor mijn buurvrouw doen, wetende dat ze dat zeer waardeert. Actief het leven oppakken werkt bij mij het best.
Vandaag was de uitvaart/begrafenis. Een onzekere start want niet bekend of zus en haar gevolg ook kwamen. Gelukkig waren er een paar kinderen van schoonzus zodat sfeer minder beladen uit pakte.
Zus is weggebleven en we hebben op ontspannende wijze een respectvol en warm uitvaart meegemaakt. Regen bleef ook uit, in plaats daarvan scheen de zon. Ik voel me moe maar ben trots op mijn inzet in kader van deze uitvaart. Het was fijn de mensen te kunnen bedanken voor hun aanwezigheid.
Flanagan veel sterkte.
Begrafenissen/crematies overlijden brengen vaker meer pijn naar boven dan enkel het overlijden zelf. Kijk alleen al naar spullen waar het zo vaak verkeerd gaat.
Op mijn netvlies staan de verhalen van dichtbij en ver, van schoonfamilie (partners van kinderen) die in de weg staan, spullen die al verdeeld zijn voor je überhaupt er zelf bij kon. En dan uiteraard familie die het onderling al verpest heeft.
Doe het spiritueel over zoals jij je er prettig bij voelt, hoe jij het in gedachten had. Waar niemand zich mee kan mengen. Zo is het voor jou, op jouw manier.
Lijkt me niet gemakkelijk allemaal. Zeg ook het liefst wel tegen je broer dat zijn vrouw haar opmerking niet nodig was. Dan ben jij dat kwijt. Is toch onnodig waarom aanhang zulke tekst eruit flappen terwijl ze ondersteunend zijn.
Flanagan schreef op 01-10-2022 om 15:42:
Vandaag was de uitvaart/begrafenis. Een onzekere start want niet bekend of zus en haar gevolg ook kwamen. Gelukkig waren er een paar kinderen van schoonzus zodat sfeer minder beladen uit pakte.
Zus is weggebleven en we hebben op ontspannende wijze een respectvol en warm uitvaart meegemaakt. Regen bleef ook uit, in plaats daarvan scheen de zon. Ik voel me moe maar ben trots op mijn inzet in kader van deze uitvaart. Het was fijn de mensen te kunnen bedanken voor hun aanwezigheid.
Wat ontzettend fijn dat het op een voor jou passende manier is verlopen! Ik vond de uitvaart van mijn moeder heel 'bevredigend'. Ik vond dat we haar daarmee recht hadden gedaan en dat deed en gaf mij heel veel. Je kan dat niet afdwingen, zeker niet in de ingewikkelde familieomstandigheden die je hebt geschetst. Maar het is toch maar mooi gelukt! Mede doordat jij zelf koers hebt gehouden!
Als je moeder overlijdt komen die ingewikkelde familieverhoudingen nog eens extra onder een vergrootglas te liggen. Idealiter trek je naar elkaar toe en maak je er samen een mooi proces van waarin ieder ruimte krijgt om op zijn of haar manier te rouwen. Als dat niet lukt, stapelt dat nog extra pijn bovenop de pijn van het verlies. En dan kwam er bij jullie ook die Corona-uitbraak nog bij waardoor jij je grip op het proces deels verloor. En het komt allemaal onverwacht zodat er niet tegenop te plannen valt. Maar ik vind dat je je briljant hebt hersteld!
Ik hoop dat je het verlies van je moeder een plaats kunt geven de komende tijd. Hoe oud ze ook is, het is je móeder. Haar verliezen blijft verdrietig. 
Dat is fijn om te horen dat gezien de omstandigheden je je moeder recht hebt kunnen doen en jezelf hoog gehouden hebt. 🕊
Wat een achtbaan aan emoties Flanagan. Dat je toch hebt gesproken, vorm hebt kunnen meegeven op een manier die bij je past; petje af. Veel sterkte bij het verdriet wat zo’n overlijden met zich meeneemt.
Misschien minder gebruikelijk, maar toen ik je ervaringen las moest ik denken aan wat ik ooit tegen een coach heb gemopperd; Tegen sommige stapelingen van ellende valt niet op te mindfulnessen. Het is fijn als het je wel lukt, maar rauw verdriet om het verlies van je ouders plus het gedoe met je schoonzus en die zus; het is ook gewoon veel. Mocht je dan ook toch een keer uitbarsten in tranen bij die vriendelijke vreemdeling, of de ademhaling sessie afbreken; ik hoop dat je mild kunt zijn voor jezelf.
Sterkte!
Een soepel verloop van de uitvaart is zo helend en rustgevend. Ik ben ook blij dit draadje geopend te hebben, anders had ik het zonder jullie fijne reacties in deze dagen gestaan.
Flanagan, gecondoleerd ❤️
Flanagan schreef op 01-10-2022 om 23:30:
Een soepel verloop van de uitvaart is zo helend en rustgevend. Ik ben ook blij dit draadje geopend te hebben, anders had ik het zonder jullie fijne reacties in deze dagen gestaan.
Fijn Flanagan. Sterkte in deze zware tijd.
