Afscheid van moeder en en de cohort-regels

Mijn lieve moeder is deze week op hoge leeftijd overleden. Ze was net 90,  maar lichamelijk op en dus heb ik er vrede mee en ben ik blij dat ze maar een kort maar wel pijnlijk einde heeft moeten meemaken ipv een langdurig lijden.
Haar vragende ogen om hulp bij zware pijn in de darmen of die optrekkende schouders van ‘ik weet het ook niet meer’ omdat ze door de dementie zich ook niet goed kon verwoorden,  zijn haar niet meer tot last. 

Ik had het al een tijdje zien aankomen en al een uitvaart in gedachte zoals ik dat ook voor mijn vader toentertijd geregeld had. Maar een cohort op de afdeling haalt overal een streep door heen. Ze mocht zodoende niet opgebaard worden op haar kamer. Ik kan niet in eigen tempo deze week van rouw vorm geven. Ze is ook dezelfde dag overgebracht naar uitvaartcentrum, niet eens in een kist met bloemen erop zoals  eertijds het geval bij mijn vader.

Ik voel een boosheid op komen. Het is niet terecht want onmacht, maar het is als een verwachting die in water valt. Ik merk dat het mij ook niet meer boeit hoe nu verder de uitvaart verloopt. Ik hou wel een speech en ben als graf eigenaar betrokken bij het verdere verloop. Maar mijn broer en schoonzus waren bij de uitgeleide omdat ze dichtbij wonen en ik geen behoefte meer had om een halve dag te moeten wachten op die uitgeleide als gevolg van de deceptie. Broer en schoonzus hebben,  omdat ze dichtbij wonen,  ook vandaag haar kamer leeg gemaakt. Ik voel een leegte omdat ik die gesprekken met de verzorgend op haar afdeling nu zo mis, terwijl die eertijds bij mijn vader juist mij die troost boden bij het rouwproces. ik mis de lieve woorden van mensen die in de laatste jaren haar dagelijks zagen en verzorgden, die haar kenden.
En het verbaast mij zo dat ik er tegelijk zo onverschillig in sta. Dat ik het allemaal wel prima vind wat anderen doen of uitkiezen. En dat allemaal door die cohort-regels. Ik baal tot in mijn tenen. Geen idee hoe lang die deceptie stand aanhoudt.
Misschien dat lezers het gevoel van deceptie tijdens afscheid herkennen nu we al twee jaar in een tijd leven waarin afscheid nemen niet meer zo vanzelfsprekend is.