Even niet zo goed...

Ik doe mijn best. Het is niet makkelijk maar ik zet stappen. Deze nacht was erg onrustig. Kon niet in slaap komen, warm, veel piekeren en tranen. Maar elke ochtend kruipt mijn lieve meisje bij me in bed om samen te knuffelen en wakker te worden en die momenten zijn echt goud waard. 

Gisteren had mijn dochter een mindere dag. Veel verdriet om 'gewoon alles' zoals ze het zelf zei. Het is me gelukt om simpelweg naast haar te zitten en haar te laten huilen, zonder haar echt te troosten of te bemoedigen of af te leiden en ook zonder ongeduldig of boos te worden. En dat vond ze heel fijn, zei ze in de avond. Het geeft me vertrouwen in mezelf en mijn kind dat we het best wel kunnen met zijn tweeën.
Komende week gaan we lekker op vakantie. Mijn man heeft het gips inmiddels van zijn pols, dus hij kan weer zwemmen. Ik kijk er echt naar uit. 

Dankjewel, die vakantie komt vast goed.
Het is inderdaad heel fijn om een keer te ervaren dat soms niets zeggen maar er gewoon zijn ook een oplossing is en misschien nog wel beter dan dat eeuwige geanalyseer van mij. Er is van alles voorbij gekomen, van alle fysieke ellende die haar is overkomen tot het ongeluk van mijn man, mijn situatie en ook de ruzies en botsingen die we hebben gehad. Zo alles bij elkaar is het heel logisch dat ze daar verdriet om heeft. 
Ik heb ook veel geleerd over hoe ik in het vervolg beter met haar kan omgaan. 
Ouders vinden het vaak lastig om te zien dat hun kind verdriet of pijn heeft en willen dat op een of andere manier wegnemen. Maar dat kan niet altijd. Soms moeten ze er gewoon doorheen en die signalen heeft dochter al vaker afgegeven. Maar dan wilde ze ook niet getroost worden, niet aangeraakt worden. Nu wel. Ik heb nu het gevoel dat ik haar eindelijk heb kunnen geven wat ze nodig had. 

We zijn terug van onze vakantie en het is echt ontzettend fijn geweest. Lekker genieten van elkaar, leuke dingen doen, ontspannen. De hele week geen botsingen en ruzies gehad. Dochter zei al 'mama, we zijn al de hele week lief voor elkaar, ik denk dat we maar op vakantie moeten blijven wonen'. Maar het sterkt me wel in het vertrouwen dat dat thuis ook moet kunnen.
Dochter heeft één keer even een flinke huilbui gehad gisteravond. Een vervelende opmerking van een ander kind was de trigger maar vermoeidheid en overprikkeling speelden ook mee. Ze liet zich gelukkig wel troosten. 

Er was ook ruimte voor hele fijne en goede gesprekken met mijn man. Het feit dat hij, ondanks dat ik afgelopen tijd niet altijd even gezellig en met momenten ook een hele lelijke versie van mezelf ben geweest, toch trots is op mij en hoe ik met mezelf aan de slag ben, is voor mij heel veel waard. Ik ben met momenten echt wel bang geweest dat hij het niet meer zou trekken en dat zou ik mezelf nooit vergeven hebben.

Ik heb vandaag voor het eerst weer een halve dag gewerkt en dat was fijn.
Ik had wel wat spanning vooraf, maar het was goed om mijn collega's weer te zien, in een werkomgeving te zijn, weer rustig op te starten met werk. 
Ook in het algemeen gaat het al stukken beter dan toen ik dit topic opende. Ik ben emotioneel veel stabieler, heb weer meer geduld, kan meer hebben en heb ook weer de ruimte en de energie om iets voor een ander te doen. 
Ik heb de hoop en het vertrouwen dat ik deze positieve trend kan voortzetten en hoop nooit meer te belanden op het punt waar ik voor de zomer was, want die versie van mezelf wil ik niet zijn.