moederverdriet (kleinkind in de couveuse)
Onze oudste dochter verwacht haar eerste kindje. Eind vorige week braken de vliezen (eerst niet onderkend) en ze ligt in een academisch ziekenhuis. Begin deze week was ze 24 weken zwanger.
Moeilijke beslissingen zijn genomen door de ouders, door hun tranen heen en in grote verbondenheid.
Het kindje leeft nog, maar nu zijn er weeën.
Het is zo ontzettend veel te klein, zo onrijp.
Vorige week, de nacht voordat ze in het ziekenhuis belandde, droomde ik over een catalogus met kleertjes voor kindjes die niet meer in leven zijn, met vermelding 30-33 cm. Ik zei tegen degene met wie ik dat blad bekeek: hoezo zouden kinderen die niet meer leven andere kleertjes aan moeten dan levende baby's? Rare droom he. En bij het ontwaken vertelde mijn man me dat dochter in het ziekenhuis was beland.
Ik maakte me al een paar weken zorgen over haar zwangerschap, ze had kwaaltjes die ik me totaal niet herinnerde van mijn eigen zwangere tijden.
Straks ga ik naar haar toe. Als de ontstekingswaarden laag zijn (ze waren vanochtend weer gedaald) krijgt ze opnieuw weeënremmers. Maar ja, waar moet je op hopen?
Dochter werkt al vele jaren bij mensen met een beperking en weet uit ervaring hoe verschillend de levens van deze mensen zijn in de praktijk; de zorg, de bezuinigingen, geluk en ongeluk.
Ik wilde dit even met jullie delen. De zorgen van moederschap (en de vreugde niet te vergeten!!) duren een leven lang.
vertrouwen
ja, het gaat momenteel snel, het is voor de ouders best lastig te geloven dat het allemaal goed zou kunnen aflopen, dit avontuur waar ze zo plotseling in gestort zijn.
Komende week komt de oogarts, weer een belangrijk moment want kleine oogjes kunnen sterk te lijden hebben onder vroeggeboorte.
Verder - ze vinden het nu vooral lastig worden dat ze zo weinig thuis zijn en dat het dagelijks leven zo volgepland is en volgens schema loopt, mede door het kolven. Hebben het gevoel dat dat anders zal zijn als het kleine meisje op een dag thuis zal zijn.
Nou, tja, dat zullen we zien 
Ach
Dat komt er natuurlijk ook nog. Het enorme verschil (voor de meesten) dat een baby in huis maakt op je leven. Ik snap zo goed dat ieniminiemeisje thuis nu het punt is waar ze zich op richten, bijna een boei om naartoe te zwemmen en zich vast te klampen. En dat jij als moeder van prille moeder denkt aan alles wat er dan nog komt. Stap voor stap natuurlijk. Maar het lijkt me een hele heftige intense bubbel waar jullie -en vooral zij- inzitten.
Een kaarsje met hoop en vertrouwen in moederliefde, en vaderliefde natuurlijk
Het wordt dan net zo vol met een schema als nu, alleen minder officieel en zonder uiteindelijk de angst.
Dat gaan ze zelf ervaren, ik begrijp dat al de tijd in het ziekenhuis je bijna vervreemd van je eigen thuis en dat dan rustig thuiskomen zo ontspannen moet lijken en iets waar je naartoe werkt.
volgroeide baby
Ik vond het. al zo spannend, een netjes op tijd pasgeboren baby helemaal zelf in het wiegje en bij langer stil dan normaal, de schrik, is alles nog goed? Dus heel veel sterkte met deze geweldig spannende mijlpaal.
FIjn om na de vakantie zulke positieve berichten te lezen
Lieve Tonny, wat fijn voor jullie dat het zo goed gaat en dat ienieminikleindochter zo sterk en wilskrachtig is. Ik hoop voor jullie dat ze dat voort mag zetten en dat er een dag komt dat jij haar als trotse oma in haar eigen bedje thuis kan leggen.
niet alleen in verre oorden
Ook "gewoon" hier in Nederland brandt af en toe een kaarsje voor het minimeisje.
Zeven weken
Als ik het goed heb is mupje vandaag zeven weken oud, en dus ook 31/32 weken. Die 32 weken wordt wel als grens beschouwd tussen zorgelijk prematuur en 'gewoon' prematuur, ook weer een mijlpaal toch?
skik
vandaag is minimeisje zeven weken
En de zwangerschapsduur staat op 31/2 weken. Het ziet ernaar uit dat ze eind deze week voor het eerst van haar leventje op reis gaat en wel naar een ander ziekenhuis. Objectief gezien een belangrijke stap in de goede richting!!
De ouders zien er tegenop 'hun' vertrouwde afdeling achter zich te laten, met alles wat ze daar hebben beleefd. Voor hen voelt het toekomstige verblijf 'amateuristisch' aan. Oeioei, laten ze het niet horen daar (al vind ik het wel wat knullig dat in de folder van de nieuwe afdeling enkele boeken staan die niet meer in herdruk gaan; er zijn inmiddels actuelere uitgaven)
Het blijft bijzonder Tonny
Zeven weken geleden leek er geen toekomst voor het nog ongeboren Ienieminimeisje. Ik herinner me je eerste berichten nog goed. Toen kwam de eerste verwondering dat ze er levend en wel was, de zorg omdat ze zo klein, kwetsbaar was, en van zover moest komen. En nu ligt ze in een bedje en mag ze naar een regionaal ziekenhuis.
Dat het kan hė, dat een kindje na zo'n zwangerschapsduur dan toch echt levensvatbaar kan zijn. Toen onze oudste geboren werd (ruim 16 jaar geleden) was 28 weken volgens mij een redelijk harde grens voor levensreddend handelen. Bij de zwangerschap van onze derde, ruim acht jaar geleden, werd in de USA het eerste kindje gered na volgens mij iets van 24 weken zwangerschap. Werd bijgezegd dat dat bijzonder was, maar dat het feit dat het een AfroAmerikaans meisje was in haar voordeel was: meisjes zijn sterker dan jongens en donkere mensen sterker dan blanke. Maar ik kon me er niets bij voorstellen in de realiteit. En zie nu dan jullie Ienieminimeisje, dat al een stuk minder ienieminie is dan in het begin: een Miniemeisje met een reeële toekomstverwachting in dit leven.
Lijkt me trouwens heel begrijpen dat het voor haar ouders wennen zal zijn. Ze hebben met de mensen daar zoveel meegemaakt en de zorg is daar natuurlijk van heel hoog niveau. En heel intensief. Dat geeft van een vertrouwd gevoel en dat moeten ze op de nieuwe plek nog waarmaken. Ik hoop dat de nieuwe plek gauw vertrouwen bij hen oproept.
Liefs,
Aagje
het is haast niet voor te stellen
dat zo'n heel heel klein ukkepukkie nu begint te groeien. In het begin voelde het voyeuristisch om in de couveuse te kijken, je zag een mensje-in-ontwikkeling dat nog niet voor mensenogen bestemd leek. Zo voelde het voor mij.
Ik zie haar niet elke week, de ouders vragen zo'n driemaal per week iemand mee, het is heel fijn dat naaste familie/vrienden meekrijgen wat ze beleven, want het is zo onvoorstelbaar allemaal.
Ik denk dat het scheelt dat het kindje tot moment van geboorte geen achterstand had opgelopen, de start was naar omstandigheden goed al besef ik dat 24 weken een heel wankel startmoment is - vijftien jaar geleden nog ondenkbaar.
We zijn heel blij en dankbaar dat sindsdien weinig incidenten op haar pad kwamen. Ze is er nog lang niet (ha, dat klinkt raar!) en er kan nog van alles gebeuren, dat besef ik sterk, maar de eerste onwezenlijkheid is eraf.
Ook voor de buitenwereld, die de eerste week geschokt reageerde en dag in dag uit vroeg hoe het ging. Zo gaat dat met 'wereldnieuws' - er gebeuren weer volop andere dingen. Maar voor de ouders van minimeisje is het leven voorgoed veranderd en ze hebben nog maar een schaduw van een idee hoe dat zal zijn. Zo gaat dat, bij de komst van een kindje. Je kunt veel horen, lezen, zien - maar je Eigen ondervinding is onvervangbaar.
Oooh ja,
niets zo ingrijpend in een mensenleven aks het krijgen van een kind volgens mij. En als dat met zo veel zorgen en angst gepaard gaat als bij jouw dochter en schoonzoon, lijkt me dat ingrijpend in het kwadraat en onwezenlijk. Niet te bevatten. Ik hoop dat ze ondanks alles ook wat kunnen genieten van hun kleine meisje.
Het feit dat je zegt 'ze is er nog niet', betekent dat dat ze nog niet uit de gevarenzone is? Of is het meer dat ze nog een lange weg te gaan heeft om op een 'normaal' (excusez le mot, ik weet even geen betere uitdrukking) ontwikkelingsniveau is?
Trouwens, wat verwoordt je dat toch weer mooi als je zegt dat je het gevoel had dat zo'n klein mensje in ontwikkeling nog niet voor mensenogen bestemd was. Heel treffend.
Aagje
Steeds aan minimensje gedacht
al die weken steeds even gekeken hoe het met minimensje ging. Vorige week was het voor mij 16 jaar geleden dat ik na 26 weken zwangerschap moeder werd. ik herken ook steeds wat je schrijft. Ik ben enorm blij dat minimensje zo goed vooruit gaat. Ze is vast net zo'n sterk meisje als haar moeder en oma !
Moemie
16 jaar geleden, 26 weken. Dus ik zat fout met mijn 28 weken. Dat was toch de grens van levensvatbaarheid in mijn herinnering. Maar blijkbaar werd er wel actief behandeld als een kindje eerder kwam.... En met resultaat dus... Fijn dat het met jouw kind zo goed gekomen is.
Aagje
nog even geen verhuizing
dat vinden de ouders wel prima zo!
De oogarts kon zijn onderzoek nog niet naar behoren doen, kindje is nog te klein. Hij wil minimeisje gezien haar zeer vroege start nog even in de buurt houden.
Ambulance is afgebeld, ze blijft nog een week in elk geval.
Fijn
dat het voor de ouders van minimeisje geruststellend is!
Aagje
Filmpje
Dit jongetje werd 3,5 maanden te vroeg geboren. Wat is dat allemaal ontzettend klein. Mijn kleinste kind was 39,5 weken, 50 cm en 3950 gram dus ik kon me bij 24 weken niks voorstellen tot ik dit zag. Wat een zorg en wat een geluk dat het ieniemienie meisje het zo goed doet. Ik duim dat het zo goed blijft gaan
http://ongelooflijk.co/ze-mocht-haar-baby-voor-de-eerste-keer-vasthouden-maar-wat-er-dan-gebeurt-gaf-ons-tranen-in-de-ogen/
Poe
Wat een bijzonder filmpje. Daar heb ik ff bij zitten huilen hoor. Het gezicht van de moeder als ze hem voor het eerst vast heeft.... Poe
prachtig filmpje
wij zouden ook graag weten waar we over een jaar zijn....
Ons minimeisje was nog kleiner dan dit jochie, op haar lichtst slechts 555 gram. En haar vader was de eerste die haar op zijn borst kreeg, op dag twee na de geboorte.
Ouders van minimeisje waren minder gekleed/opgemaakt voor de filmset dan deze jonge moeder maar ja dit is Nederland he. In tijden van crisis heb je op dag twee andere dingen aan je hoofd dan je eyeliner en oogschaduw.
sorry beetje knorrig
excuus.
Geen excuses hoor Tonny
Ik begrijp precies wat je bedoelt......je leeft in deze periode als moeder op de automatische piloot. niets anders telt dan je kind, toch. Je cijfert jezelf gewoon tijdelijk weg. Ik hoop dat het goed gaat met ienieminimensje !
O Tonny
Ik kan me voorstellen dat zo'n filmpje bij jou niet in alle opzichten fijn aankomt. Maar de liefde en warmte die ik in jouw postings lees is met geen eyeliner te beschrijven!
Tonny
Ik lees dit nu pas.
Wat een ontzettend spannende tijd heb je achter de rug.
Om te beginnen van harte gefeliciteerd met je kleindochter. En heel veel sterkte voor de komende tijd.
liefs
Ik weet
Ik weet niet door wie het is gefilmd, ik vond het zelf erg mooi om te zien hoe zo'n klein kindje het gered heeft en begrijp als leek dat dit slechts een samenvatting is en niets weergeeft van emotie.
Maar ik denk dat ook deze ouders alle angsten gekend en doorlopen hebben. Persoonlijk en niet op afstand.
Misschien hebben deze ouders gefilmd of laten filmen omdat ze wisten dat het mis kon gaan en daarom elk beeld kostbaar was. Ik heb geen seconde gedacht over kleding of make up, alleen maar de gedachte dat het bijna ondoenlijk is om door zo'n situatie heen te moeten gaan.
Heerlijk
Heerlijk dat het naar verhouding zo goed gaat. Ik lees met bewondering jouw liefdevolle postings hier en ik leef zo met jullie mee!
Heftig
Ik vond het vooral een heftig filmpje omdat het zo goed weergeeft hoe kwetsbaar en onaf zo'n baby'tje is. En dan al die slangen en apparaten aan dat kleine lichaampje. Een pondje kind, dat is toch haast niet te bevatten.
Ik ben heel blij dat het zo goed gaat met jullie ienieminiemeisje.
heftig is het ook
en helemaal als je het in je eigen gezin meemaakt.
(toen ik ooit zelf een couveusekindje kreeg, 24 jaar geleden, heb ik een paar jaar geen filmbeelden zoals deze willen bekijken!)
Ik vond het zeker aan het begin voyeuristisch aanvoelen om naar haar te kijken, zoals ik eerder al schreef, niet voor mensenogen bested, zo klein en onrijp. Had ook weleens wat te doen met goede vrienden van vader die warden meegenomen, vooral de mannen hadden het zeer te kwaad. Maar ook wel weer goed dat ze zien waar hun maat die ze al sinds de kindertijd kennen doorheen gaat.
Nu wordt minimeisje groter, al is ze nog steeds erg klein. Apart he hoe relatief dat allemaal is.
(Het kindje op de film was in eerste instantie aan de beademing denk ik, dat heeft ons minimeisje niet gehad, die kreeg 'alleen' ondersteuning. )
Tonny; vraagje...
Hallo Tonny, je schrijft dat je zelf ook een couveusekindje hebt gehad. Was dat de moeder van ienieminimensje? Je begrijpt vast wel waarom ik dit vraag.....ik hoop dat er nog steeds een stijgende lijn zit in de groei en ontwikkeling van je kleindochter. Trouwens zegt het al heel veel hoe sterk ze is als ze alleen maar ondersteuning kreeg na haar geboorte. Wat een kleine kanjer!
@Moemie
Nee hoor, de moeder van Ienieminimeisje was geen couveusekindje, weliswaar dysmatuur geboren met 37 weken.
'Mijn' couveusekindje is onze jongste dochter, geboren na een zwangerschap van 32 weken. Die leeftijd bereikt onze kleindochter als het goed is morgen.
(Daartussen twee zonen, beide voorspoedig thuis geboren rond de uitgerekende datum, gemiddeld van gewicht)
Gisteren acht weken en vandaag:
op reis. Met de ambulance naar een ander ziekenhuis. Spannende dag voor de ouders, een nieuwe omgeving, andere mensen. Maar wat bijzonder dat het minimeisje nu 1600 gram weegt, dat hadden we echt nooit durven geloven toen ik dit draadje startte.
Klein wonder, grotto wonder!
Opa van papa's kant heeft prachtig geschilderd, zaterdag wordt er laminaat gelegd, maandag komt haar bedje, het wordt steeds echter.
Zo!
Dat is alweer een dikke drie pond, wat goed!
