Veel verdriet, ervaringen?
Beste lezers,
Aarzelend wend ik mij toch tot jullie. Vanuit het idee dat reacties iets kunnen betekenen en helpen om verder te komen.
7 jaar geleden meldde mijn vrouw te willen scheiden. Kort daarna werden mijn vader en moeder ziek, kanker. De jaren daarna waren erg verdrietig en stressvol. Veel heftige life events tegelijk. Ik heb mij daarna gericht op werk en kinderen. Verder moesten allerlei praktische zaken rond scheiding en erfenis worden afgehandeld. Emotioneel zwaar.
Het leek beter te gaan tot vorig jaar zomer. Toen kreeg ik last van klachten: slecht slapen, veel dromen, hoofdpijn en weinig energie.
Heeft iemand ook een vergelijkbare periode meegemaakt? Tips? Ik geef mezelf de tijd, probeer niet onrealistisch te zijn, te accepteren en niet in paniek te raken. Ik vind het moeilijk om alles te combineren, mijn klachten, werk en zorg voor mijn kinderen.
Hoor graag
Wat rot dat je zulke nare dingen hebt meegemaakt. Ik ken in mijn eigen leven ook heftige tijden: mijn vader stierf op de dag dat mijn man onverwacht terminaal verklaard was. Toen heb ik nog tijden voor mijn man gezorgd terwijl ik ook mijn moeder op moest vangen (en ik zelf chronisch ziek was) Tien jaar later kreeg ik (met een andere man dus) een kind, man peerde hem van de ene dag op de andere toen kind een paar maanden was. Toen stond ik alleen voor de opvoeding van kind met geboortedefect. Weer tien jaar later kreeg ik een relatie met iemand die later narcistische persoonlijkheidsstoornis bleek te hebben, ja met diagnose maar voordat dat ontdekt werden heb ik hele rare zware jaren gehad. En dat terwijl mijn kind een geboortedefect had waarvoor ik de hele naar ziekenhuizen moest, voor mijn moeder zorgde (die dement was geworden en ook NPS (narcistisch met diagnose) had) en nog steeds zelf ziek was. Kortom veel eenzaamheid en verdrietige toestanden. Wat mij geholpen heeft? Creativiteit: tekenen, schrijven, dansen, muziek maken, zingen. Nee je hoeft geen talent te hebben, het gaat niet om het product het gaat om het uiten van jouw pijn en gevoel want dat werkt altijd bevrijdend. Ja ik heb ook therapie gehad én ik ben zelf creatief therapeut geworden. Maar pijn naar buiten brengen, niet alleen door te praten maar door spelend en razend vorm te geven, daar heb ik de beste resultaten mee gehad en het meeste plezier aan beleefd.
sterkte!
Ja, ik herken het. Ik heb ook een periode gehad waar veel narigheid tegelijkertijd kwam. Het overlijden van een vriendin, het vreemdgaan van mijn ex-man en zijn alcoholisme, mijn (vecht)scheiding, een andere vriendin met kanker, zelf ziek, gedoe op het werk. En nog veel meer. En dat allemaal in een jaar tijd.
Ik ging destijds ook steeds maar door. Totdat het er toch “uit” kwam. Wat mij toen heel erg geholpen heeft, is om de lat laag te leggen en goed naar mijn lichaam te luisteren. Extra lief voor mezelf te zijn. Dingen van me af te schrijven. En soms gewoon de dag laten voor wat het is en vroeg op bed gaan. Na een nachtje slapen ging het dan weer wat beter.
Waarom maak je niet een afspraak met de praktijkondersteuner van de huisarts? Dat soort mensen kunnen je laagdrempelig handvatten aanreiken. En sowieso is het lekker om het even van je af te praten.
Sterkte! 
Je hebt zo te lezen veel op je bordje gekregen. Je zit vermoedelijk nog in een rouwproces. Niet alleen van afscheid van je ouders maar vooral je eigen leven. Er is veel afscheid geweest. Je bent zo druk geweest met doorgaan, met overleven. Je lichaam geeft nu signalen dat het tijd is voor pas op de plaats. Wat mij hielp: geef ruimte voor je gevoel. Ga praten via de huisarts met de psycholoog/praktijkondersteuner. Praat erover. Doe eens een dag helemaal niets. Niks moet, alles mag. Ga sporten, dit geeft afleiding en goede stofjes in je lijf. Doe eens een tijdje vooral alleen wat jij leuk vindt. Wees lief voor jezelf. Misschien uit je comfortzone stappen en je lichaam van binnen schoonmaken in een kuuroord (kort vasten- ja ook mannen doen dat). Er zijn plekken waar zo ook inzoomen op je mindset.
Blijf positief denken. Ons hoofd neigt naar de zware kant toe. Lastige gedachtes. Breng je aandacht heel bewust naar mooie dingen. Wat je goed doet of hebt gedaan. Je bent het waard.
Voor mij was 2016 zo'n rampjaar. Op dat moment ga je door, maar later word je toch teruggefloten door je eigen lichaam. Iedereen geeft al goede adviezen, maar het kan zijn dat je brandstof op is en dan heb je geen mogelijkheid meer om nieuwe activiteiten op te pakken. Rust is dan het belangrijkste, niet meer doen dan het noodzakelijke.
In de rust ook kijken naar jezelf, naar je eigen leven. Hoe heb je alles gedaan, zijn er dingen die nog blijven liggen, die zich vastgezet hebben in je hoofd, of kun je alles echt loslaten. Wat past bij jou, welk eten, welke kleuren, welke activiteiten, wie was je ook alweer.
Ik heb een belangrijke les geleerd van een Francaise die de fabriek uitveegde: in alles wat je doet moet wel iets zitten wat je leuk vindt. Niet alles is leuk, veel moet, maar ook in de dingen die moeten kan wel iets zitten wat je leuk vindt. Het verfrist om dat terug te vinden.
En dan toch langzamerhand weer meer naar buiten kijken, eerst naar wat sociale contacten. De helpers (als er iets is, bel me maar). Is er iemand die iets voor je kan doen, aarzel niet om te vragen. Dat kan zijn dat je even koffie wil drinken, wil wandelen, iemand die je in vertrouwen wil nemen op je werk bijvoorbeeld, aan wie je wil vertellen hoe je je echt voelt etc. Het kan zijn dat het goed is om op je werk dit e gaan bespreken, misschien moet je tijdelijk minder spanning ervaren op je werk of minder uren werken, misschien kan er vanuit je werk tijdelijk begeleiding worden geregeld.
Dat is mijn ervaring: eerst even terugtrekken, de cocon in, jezelf weer hervinden, en dan langzaam weer opbouwen naar buiten toe.
