Verlies en Verdriet Verlies en Verdriet

Verlies en Verdriet

Zelfmoord van tiener meisje voorkomen

Gisteren reed ik vanaf mijn werk terug naar huis.
Mijn aandacht gaat opeens naar een tiener meisje dat bij een spoorwegovergang staat en direct gaan de alarmbellen rinkelen.....DIT KLOPT NIET!

Auto aan de kant en 112 bellen en terwijl ik 112 bel, probeer ik contact te leggen met het meisje.
Het meisje kijkt naar beneden en loopt de andere kant op....gelukkig denk ik nog, daar staan hekken langs het spoor.
Dan hoor ik dat de slagbomen dichtgaan en de trein in beweging komt.
Het meisje hoort dit ook en begint te rennen naar het hek, klimt er op en wil springen.
Gelukkig kan ik het meisje bij dr haren pakken en van het hek gooien....kwestie van een seconde of ze lag er onder.

Het meisje draait helemaal door als ze de politie met toeters en bellen aan hoort komen.
Door mijn defensie achtergrond weet ik het meisje goed in bedwang te houden.

Een dag later vooral gedachten hoe haar ouders er mee om zullen gaan en of ze het weer zal doen.

Mijn vraag dan ook:
-Zijn er ouders hier op het forum die kinderen hebben die een zelfmoordpoging hebben ondernomen?

- Hoe gingen jullie er mee om?

- Zijn er daarna meer pogingen ondernomen?

Mams

Mams

18-04-2019 om 21:59

Jeetje

Wat een heftige gebeurtenis! En wat goed gehandeld.
Hier thuis nog jonge kinderen, geen ervaring.
Jarenlang in de jeugd ggz gewerkt. Op de ic afdeling worden jongeren opgenomen na suicidepogingen als deze. Sommigen proberen het daarna nog (veel) vaker, anderen niet. Hangt erg af van of een kind behandeling krijgt en of dat aansluit.

Hetty

Hetty

18-04-2019 om 22:14

Niet mijn kind

Wel een vriendin en later haar dochter. Bij beiden mislukt, gelukkig. De angst dat het er ooit toch van moet komen heb ik wel een tijd gevoeld, maar dat is gelukkig ook weer gesleten.

Jij was op het juiste moment op de juiste plaats. En dan ook nog handelen... geweldig. Het meisje kan je nu vast nog niet dankbaar zijn, haar familie en vrienden oneindig veel, vermoed ik.

Trotse Vader

Trotse Vader

18-04-2019 om 22:18 Topicstarter

Inderdaad

Een heftige gebeurtenis.
Ben meestal erg koel bij bepaalde gebeurtenissen, want 112 bellen en hulp bieden is bijna een 6e zintuig, maar dit zal me wel een tijd bijblijven.
Vooral het feit dat het nog een tiener betrof en dat het op een haar na goed ging.

Trotse Vader

Trotse Vader

18-04-2019 om 22:24 Topicstarter

Bloemetje

De politie was mij wel dankbaar, want een dag na dato heb ik een dikke bos bloemen mogen ontvangen. Klein gebaar, maar het voelt als een gigantische beloning.

Sarah

Sarah

18-04-2019 om 22:36

Ervaring

Mijn zoon heeft een bijna gelukte poging gedaan, nu 7 weken geleden. Maar het lijkt gisteren. Het was geen poging met een trein maar eentje die veel voorbereidingstijd kostte, dus geen impulsieve actie.
Hij woont sindsdien weer thuis en dat is zwaar.
Aangezien de oorzaak niet weggenomen kan worden, zal de angst voor herhaling blijven.

Trotse Vader

Trotse Vader

18-04-2019 om 22:48 Topicstarter

Sarah

Praat je er wel over met je zoon of is dat een onderwerp dat vermeden wordt?

Ik hoop in ieder geval dat 'mijn' slachtoffer wel de nodig steun en hulp krijgt.

Jackie

Jackie

18-04-2019 om 23:58

ook op werk

Hier ook nog kleine kinderen dus gelukkig nooit meegemaakt. Wel op werk, ook jaren in jeugd ggz gewerkt met jongeren in crisis. Een paar keer op werk meegemaakt dat het een patient bijna lukte, ik was net op tijd. Je handelt dan inderdaad direct, bijna automatisch. Pas daarna voel je hoe heftig het is. Op mijn werk was het in het verleden een paar patienten ook wél gelukt om zelfmoord te plegen. Wat lijkt me dat vreselijk zeg voor de ouders. Dan is je kind ergens opgenomen maar waar je zo bang voor bent gebeurt dan alsnog. Hoe wanhopig zal zo'n kind dan wel niet zijn, om dan met beperkte middelen en binnen een gesloten instelling toch een weg te zoeken om er een eind aan te maken.

Niet

Niet

19-04-2019 om 21:57

Ben ik de enige?

Ben ik de enige die vindt dat je dat meisje geen plezier hebt gedaan? Zij wilde zelfmoord plegen en jij hebt dat tegengehouden. Voor de machinist natuurlijk wel fijn want iemand voor je trein is afschuwelijk maar dat meisje zal boos zijn

Jackie

Jackie

19-04-2019 om 22:19

Niet

Zou jij haar gewoon laten springen dan? Ga jij er van uit ze - als puber - een weloverwogen beslissing heeft genomen, en er vast goed over heeft nagedacht?
Wij kregen op de instelling wel eens bezoek (of een telefoontje) van inmiddels volwassen oud-patienten. Waar het echt heel goed mee ging. Die wilden als puber ook dood, en hadden vaak ook pogingen daartoe ondernomen, maar door anderen 'gered'. Ik bedoel maar.

40er

40er

19-04-2019 om 22:23

Niet

Dat geld niet alleen voor de machinist hoor. De boel moet ook opgeruimd worden om het even oneerbiedig te zeggen. Ik vind dat trotse vader met recht trots mag zijn hoor!

@trotse vader, heb je verder nog iets gehoord? Fijn dat je dit zo hebt gedaan!

Jackie

Jackie

19-04-2019 om 22:32

ja dat vroeg ik me ook af

Heeft de familie nog contact opgenomen met jou Trotse Vader?

Angela67

Angela67

19-04-2019 om 22:34

Niet

Het schijnt zo te zijn dat er een bepaald percentage zelfmoordenaars is die niet echt dood willen, maar het vervelende is: bij het redden weet je niet welk percentage je aan het helpen bent. Dus het heeft totaal geen zin om topicstarter hierop aan te spreken (misschien deed je dat niet. overigens, maar goed, je begrjipt wat ik bedoel). Of zou jij in zijn geval eerst gevraagd hebben: eh, niet om het een of ander, maar eh weet je misschien bij welk percentage jij hoort? Dan weet ik even wat ik moet dan namelijk.
gr Angela

Jackie

Jackie

19-04-2019 om 22:40

Ja, en

Dat percentage lijkt me toch echt een stuk hoger onder de tieners die een poging doen.

Trotse Vader

Trotse Vader

19-04-2019 om 23:14 Topicstarter

Toevallig

kreeg het verhaal een 'staartje'.
Ik liep zonet van een avondje uit naar huis en zie bij een kantoorvilla dat het inbraakalarm afgegaan is. (Optische flitslamp ging af)
Hou toevallig een voorbij rijdende politiewagen staande om het te melden.
Stappen precies dezelfde agenten uit en de verbazende blikken spreekt voorzich.

De agenten lieten mij zien hoe de melding binnenkwam en zodoende hoorde ik ook dat het meisje net 30 min met verlof was.
Het meisje staat nu onder rechtelijk toezicht, maar de agenten waren het er ook over eens, zonder mij zou ze gesprongen zijn.

Doordat ik de agenten in kwestie nu persoonlijk sprak ook bedankt voor het bloemetje die ik thuisgestuurd kreeg van hun.

Wat NIET ook zegt, ik besef heel goed dat het meisje niet blij is en ik haar geen plezier heb gedaan, maar het is mijn burgerplicht om te handelen als dat mogelijk is zonder mijn leven in gevaar te brengen.

Ik zou de volgende keer precies hetzelfde doen.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

20-04-2019 om 00:44

Lijkt me ook terecht

Zo’n meisje heeft ook familie. Je moet wel erg losstaan van je gevoel als je in zo’n geval alleen toekijkt en denkt: het zal vast wel goed zijn zo.

Met recht een trotse vader dus.

Ik denk het wel

'Ben ik de enige die vindt dat je dat meisje geen plezier hebt gedaan?' Ik denk dat je inderdaad de enige bent. Ik zie weinig mensen om me heen die op zo'n moment denken: goed zo, gelukkig, mooi dat het lukt. De hypothetische kwestie dat je het zou moeten kunnen denken strookt niet met het primaire gevoel van dat moment. Primair is toch: pas op, doe het niet, stop.
Zoals Chabot ooit zei: zelfdoding is een permanente oplossing voor een tijdelijk probleem. Door dat te voorkomen schep je ruimte voor andere oplossingen, en zelfs voor een nieuwe poging, als iemand persé wil. Je mag hopen dat er tot op het laatste moment mensen zullen zijn die dit tegen willen houden.

Tsjor

Kaaskopje

Kaaskopje

21-04-2019 om 16:48

Niet

Ik ben verbaasd dat jij verbaasd bent omdat niemand zich afvraagt of het meisje blij is met haar redding.

Sommige mensen zitten zo diep met het gevoel dat ze dood willen, dat je ze 3 keer, 5 keer kunt redden, maar dat is dan alleen maar uitstel van het onvermijdelijke. Er zijn ook mensen, die ergens door radeloos zijn, of met het misverstand zitten dat ze onbelangrijk zijn en zo meer hersenkronkels die niet per se betekenen dat ze echt dood willen, maar niet weten hoe dan wel verder te moeten. Die zijn op termijn dan misschien toch blij genoeg met het leven, waardoor ze hun redding als positief kunnen beoordelen. Ook met kronkels valt te leven, als je maar kunt leren hóe.

Tamar

Tamar

21-04-2019 om 22:15

Hier ook

Een vriendin van dochter (16) heeft een wederzijdse vriendin net kunnen redden. Behoorlijk traumatisch voor beiden. Gelukkig krijgt het meisje nu hulp. In dit geval was het waarschijnlijk een schreeuw om hulp en die krijgt ze nu. We zijn de dappere vriendin allemaal erg dankbaar.

molletje

molletje

29-04-2019 om 12:04

hier niet gelukt

De zoon van één van mijn beste vriendinnen had een poging gedaan en is toen gered. Hij werd opgenomen in een psychiatrische kliniek en wist de mensen daar ervan te overtuigen dat het iets eenmaligs was, waarna hij weer naar huis mocht. Twee weken later is het hem alsnog gelukt om een einde aan zijn leven te maken. De hele kring om hem heen (ouders, broers, vrienden, familievrienden) is compleet ontwricht. Het is werkelijk afschuwelijk om een 20 jarige jongen verminkt in een kist te zien liggen. Mijn dochter, die vanaf haar geboorte minstens 2x per week over de vloer kwam bij het gezin en de jongen als haar broer beschouwde, heeft maandenlang nachtmerries gehad. Ze bleef maar vragen "waarom?" Maar wij wisten het ook niet. Alle instincten die je hebt willen je in leven houden. Het is niet te begrijpen dat iemand juist het tegenovergestelde wil bereiken.

Kaaskopje

Kaaskopje

29-04-2019 om 12:34

Beelden

Ik denk in plaatjes, dus toen mijn vriendin een poging had gedaan en verteld hoe ze gevonden is en hoe ze het op touw gezet had, had ik er een redelijk goed beeld bij denk ik. Afschuwelijk voor de personen die haar gevonden hebben. En dan later hetzelfde liedje met een kind. Daar krijg je zo'n tik van! Ik zelf heb die (in mijn fantasie gemaakte) beelden niet lang voor me gezien, maar de echte beelden kunnen je leven lang boven komen.

Paasei

Paasei

29-04-2019 om 13:40

Hier ook niet gelukt

Mijn (toen nog) man is net op tijd gevonden door de hulpdiensten en met gillende sirenes naar het ziekenhuis gebracht, waar zijn maag werd leeggepompt en hij op de intensive care belandde. Ik sta nog altijd versteld over hoe laconiek het ziekenhuis er mee om ging.. hij stond binnen 48 uur weer buiten. Naar buiten geschopt, bijna. Kreeg duidelijk het idee dat het personeel hem alleen maar lastig vond; hij nam het bed in van een 'echte' patiënt.
Overigens is de nazorg niet zo vanzelfsprekend; van opname in een psychiatrische kliniek is lang niet altijd sprake. Dat moet de patiënt zelf willen namelijk. En een patiënt zonder ziekte-inzicht zal dat niet nodig vinden. Of de hulpverleners een rad voor ogen draaien, zoals in het verhaal van Molletje.

Quote van Tsjor: 'Zoals Chabot ooit zei: zelfdoding is een permanente oplossing voor een tijdelijk probleem. Door dat te voorkomen schep je ruimte voor andere oplossingen, en zelfs voor een nieuwe poging, als iemand persé wil.'

Het heeft hem (of eigenlijk, ons) in zekere zin inderdaad wel geholpen. Dit was zo drastisch dat het wel consequenties moest hebben. Ik vond eindelijk de kracht om een scheiding aan te vragen. Geen idee of ex het nog eens heeft geprobeerd maar volgens mij heeft ie ondertussen aardig leren leven met zijn 'kronkels' (quote van Kaaskopje).

Jackie

Jackie

01-05-2019 om 10:22

Paasei

"Overigens is de nazorg niet zo vanzelfsprekend; van opname in een psychiatrische kliniek is lang niet altijd sprake. Dat moet de patiënt zelf willen namelijk. "

Bij jongeren wordt er bij een poging volgens mij altijd een gedwongen opname overwogen. Als er wordt ingeschat dat de patient een gevaar voor zichzelf vormt hoort hij of zij toch tegen zichzelf in bescherming worden genomen? Of dat dit in ieder geval wordt beoordeeld door de crisisdienst? Ik heb niet in de volwassen-ggz gewerkt maar bij jongeren gaat dat wel zo.

Paasei

Paasei

02-05-2019 om 08:45

Jackie

Ik kan me voorstellen dat dat bij jongeren (> 18) zo werkt. Dan heb je immers te maken met de ouders, die een vinger in de pap hebben. En die zullen willen dat hun kind hulp krijgt. Een jongere heeft minder eigen beslissingsbevoegdheid.
Een volwassene daarin tegen mag alles zelf beslissen. En je wordt alleen als een gevaar gezien als je met een mes staat te zwaaien; dan dan kan er gedwongen opname volgen. Anders niet. De gevolgen kennen we allemaal; de verhalen over cq incidenten met 'verwarde personen' in de media.

Ik zag je berichtje gisteren al maar heb expres een dag gewacht met reageren. Om de eerste opborrelende emotie te laten zakken. Breek me de bek niet open over de GGZ.. Het is al vele jaren geleden en ik kan mijn boosheid en machteloosheid over het gebrek aan hulp toen nog zo voor de geest halen.

Jackie

Jackie

02-05-2019 om 10:44

Ja ik kan het me voorstellen die boosheid. Nu is de jeugd ggz wel wat 'beschermender' en wordt er sneller ingegrepen zoals je zegt, maar van collega's die ook met volwassenen hadden gewerkt hoorde ik wel andere verhalen. Rot om als naasten van een patient machteloos te staan.

Mijn vorige Nick vergeten

Mijn vorige Nick vergeten

02-05-2019 om 11:22

Nou

Na de bijna geslaagde poging van mijn (net meerderjarige) zoon, ‘s avonds nog naar de huisartsenpost en die zei dat de eigen huisarts het zou oppakken. Eigen huisarts werd een vervanger en die vond het wel meevallen want dacht dat er alleen maar een voorbereiding was geweest. Toen werd ik wel boos. De zoon kwam weer thuis wonen en oude huisarts nam het over. Die pakte het goed op maar als ouders van een meerderjarig kind sta je machteloos. Ik kan ook niet zeggen dat het zo gezellig is nu en de brussen die nog thuis wonen hebben er ook echt last van.
Soms denk ik dat ie beter gewond in het ziekenhuis terecht zou zijn gekomen, dan stonden de peuten en de logen te dringen om hulp te bieden.

Anuschka

Anuschka

25-07-2019 om 21:36

Mijn dochter pleegde zelfmoord

Bijna een jaar geleden pleegde mijn dochter (míjn dochter?!) van 16 zelfmoord. Ik schrijf sinds december een blog over mijn emoties. Bekenden uit mijn verleden vinden het fijn om te lezen hoe het met me gaat en hebben baat bij mijn woorden/gedachtengangen voor hun eigen verwerking.
De daad van mijn dochter heeft op heel veel verschillende nivo’s enorme impact. Zelfs de onbekende buren waren van slag. En dat lees ik ook hier op dit forum.
Ik zat wat te surfen naar forums over zelfdoding bij kinderen en zie vooral dat het vaak vooral NIET mag van ons, volwassen levenden.
Ik mis mijn mooie meisje enorm, maar wil met dit bericht gelijk mijn grote respect voor haar keuze en daad delen. Zij deed wat ze moest doen. En van ons mag dat niet.
Ik heb veel met haar gesproken en uit respect voor haar deel ik mijn blog nu hier. Wellicht kunnen ook vreemden steun ervaren. Je staat vaak alleen als je, naast het enorm pijnlijke gemis, vrede hebt met wat je kind deed. Hoe jong ze ook was.
Ik kom hierop terug, maar start deze avond met dit:

Link verwijderd door forumbeheer. Zie de forumregels:
Spelregels

Door mee te doen aan het forum verklaart u zich akkoord met de volgende spelregels:

1. Alleen voor en door ouders - Dit forum is bedoeld voor informatie-uitwisseling tussen ouders. De volgende berichten zijn niet toegestaan:

commerciële berichten
oproepen van journalisten, programmamakers en (film-)productiebedrijven
aankondigingen van organisaties
berichten waarin een (eigen) website of weblog gepromoot wordt

Anuschka

Anuschka

26-07-2019 om 08:32

Blog

Ik lees zojuist dat het forumbeheer de link naar mijn blog heeft weg gehaald. Ik heb geen commerciële doelen gehad met het plaatsen van de link, maar snap het uiteraard. In mijn blog kom ik vaak op voor mijn meisje en haar daad omdat zij echt niet op deze wereld wilde zijn. Dat wist ze eigenlijk al heel jong. Mensen om mij heen zagen een vrolijke sterke meid en maar weinigen wisten hoe diep verankerd haar sombere kijk was en hoe ze dit alles had voorbereid en naast mijn enorme pijn en ongeloof merk ik dat ik een sterke behoefte voel om het ‘voor haar op te nemen’. Eerst in de kleinere kring. Nu ook in de grotere kring. In welke vorm ik dat moet gieten daar denk ik nog over na.
Tot later?

Sarah

Sarah

26-07-2019 om 09:39

Anouschka

Ik snap helemaal wat je bedoelt. Alleen is onze zoon ee nog. En dat is zwaar, woont weer thuis. Maar ook met zijn reden konden we vrede hebben.

Vrede

Dag Sarah,
Het ís zwaar om je kind zo te zien lijden en strijden, zeker wanneer het geen ‘puberale opwelling’ is. Ook al weet je dat feitelijk ook nooit helemaal. Want wat gebeurt er wanneer je kind een stuk ouder is; wat voor ontwikkelingen gaat hij/zij dan nog maken; bij mijn dochter heb ik daar eigenlijk (juist achteraf gezien) een hard hoofd in. Duidelijk wordt het steeds meer dat waar zij in en mee zat al vanaf dat ze een jaar of 8 was vorm ging krijgen en daar zou ze denk ik, hoe graag ik dat ook zou willen, helemaal niet ‘overheen groeien’. Dat kan namelijk ook.
Er zijn veel pubers tegenwoordig depressief, er is veel op social media te vinden, teveel in mijn optiek voor de kinderhersens, maar het kan ook zo zijn dat mijn meisje net als oudere ‘voorgangers’ het niet verder aan wilde zien hoe de wereld verkloot wordt.
Ze was dan wel jong, maar haar gedachten waren verregaand oud en wijs. En misschien uiteindelijk gezien somberder dan ik zelf heb mogen meekrijgen/ervaren.
Het serieus nemen is in alle soorten van afloop volgens mij het beste wat een ouder en omgeving kan doen.
Het is allemaal al lastig genoeg wanneer je aan de dood denkt. Dat mag namelijk nooit van de buitenwereld. Hoe eenzaam is dat?
Sterkte met alle gevoelens rondom je zoon.
Geef maar veel onvoorwaardelijke liefde. Dat is onze kracht, als ouders zijnde.
Lieve groet, Anuschka

Wendelmoed

Wendelmoed

02-11-2019 om 19:04

Apart

Jaren geleden was een schoolgenoot van mijn zoon voor de trein gesprongen. Of eigenlijk, tegen de trein. Dus hij lag zwaargewond in het ziekenhuis.
Ik was blij en opgelucht toen ik dat hoorde, denkend aan zijn ouders. Mijn zoon daarentegen zei "ik vind het wel zielig voor hem, hij dacht van zijn problemen af zijn en nu heeft hij overal pijn".
Dat gaf me erg te denken, mijn eigen eerste reactie ging helemaal niet over de jongen zelf maar over zijn ouders.
Mijn zoon dacht echter juist aan die jongen, en hoe naar het moest zijn om zwaargewond te zijn en pijn te hebben. Dat vond ik een stuk empatischer dan mijn eigen reactie...
Inmiddels is de betreffende jongen al jaren een goede vriend van mijn zoon en ik heb de indruk dat hij wel blij is er nog gewoon te zijn.

Moraal van mijn verhaal: geen.

Maar ik hoop dat ook dat meisje op een dag blij is dat ze er nog is. In ieder geval is die kans er nu nog.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.