Evc afgerond, maar niet eens met de evaluatie
Ik heb net een EVC - afgerond, ik heb het gehaald alles was prima dus geen problemen.
Maar, net de evaluatie gehad en ik ben het niet eens met de evaluatie van mijn praktijkopdracht.
Nou vond ik de praktijkopdracht al idioot (ik mocht het met mijn eigen kinderen doen) maar de evaluatie slaat gewoon nergens op.
Maar ik heb het wel gehaald. Dus daarom mijn vraag: zouden jullie hier nog wat mee doen?
Praktijkopdracht, ontwikkelingsactiviteit met een kind
Gekozen: tekenen en stempelen met mijn zoon 2 jaar 4 maanden.
Ging allemaal prima, mijn zoon was een sterretje en liet aan de vreemde mevrouw al zijn trucjes zien. Wilde vervolgens alleen nog maar dat mamma letters en woorden schreef en hij ze opnoemde.
Nu bij de evaluatie staat er dat ik het belangrijk vond dat het kind al kon lezen en schrijven voor het naar school ging. (niet waar)
Dat het kind op een te hoog niveau werd aangesproken en dat de stof dat werd aangeboden te hoog was voor zijn leeftijdsgroep en dat ik hoge eisen stelde.
Het was een evaluatie van ruim een A4tje hoor, de rest was uitermate positief en zoals ik al zei heb ik het gewoon gehaald, maar hier viel ik gewoon over.
Want het IS gewoon niet zo, ik ken mijn kind, hij wil het zelf, ik ben überhaupt al niet degene die hem dit geleerd heeft. Dat heeft hij zelf gedaan. Ik stel geen hoge eisen (denk ik) en als hij het niet leuk vond was hij er toch niet zelf over begonnen. Wat betreft het hoge niveau klopt ook niet want anders zou hij me volledig blanco aan zitten kijken en hij snapt en verstaat me prima.
Ik begon notabene met poppetjes tekenen 
en dan dit
Ik zit nu een beetje in dubio, ga ik moeilijk doen over dat stukje in de evaluatie terwijl de rest uitermate lovend is of negeer ik het als onzin en ben juist blij met hoe ik ben beoordeeld
Wat zouden jullie doen
Eehh
Hier kun je vrienden mee kwijtraken, is mijn ervaring.
Dit soort onderwerpen ligt zooo gevoelig.
Het is ook lastig om mensen te bereiken op dit terrein. Maar goed, dan gaat het in mijn ervaring echt heel specifiek over kinderen met een ontwikkelingsvoorsprong.
Misschien is deze dame een uitzondering en snapt ze het wel als je het uitlegt. Dan is het een goede oefening voor de komende jaren.
Verreweg de meeste ouders die ik ken hebben dit soort acties snel laten varen. In dit geval is ook nog eens het belang van je kind er niet bij betrokken, dat zal de komende jaren nog wel anders worden.
Het Maaiveldverhaal...
ik zou het laten gaan.
Niets doen
Ik denk dat jij vooral geraakt bent omdat het over je eigen zoon gaat en over jouw kwaliteiten als moeder.
Deze beoordeling gaat over jou als vakkracht. En dus is het achteraf gezien onhandig dat je dit met je eigen kinderen mocht doen. Als moeder weet je veel meer over je kind dan al vakkracht.
Echt waar rodebeuk?
denk je dat ik dit nog meer ga meemaken, wat een deprimerende gedachte. Ik vind het nu al irritant en dan is hij pas twee.
Ik krijg bij dat soort opmerkingen juist heel erg de neiging om dan te benadrukken wat hij allemaal nog niet kan, omdat je anders een pushende moeder ben.
Inge, je hebt helemaal gelijk dat ik dit beter met een ander kind had moeten doen. Dat was ook eerst de bedoeling hoor, maar de flexibiliteit van de assesor was dusdanig slecht dat dit dus over ging
Beemer, dank je wel voor de heldere opsomming, ik denk inderdaad dat dit mij als moeder raakt (omdat zij niet de eerste is) en dat zij maakt dat ik ga twijfelen aan mijzelf en na de evaluatie ben ik dus mijn hele doen en laten onder de loep gaan nemen (en tot de conclusie gekomen dat het niet eerlijk is) en daar baal ik van.
Ik baal ervan dat een volslagen vreemde, die mij en mijn jochie een uurtje gezien heeft, mij aan het twijfelen maakt.
Als ik dus heel eerlijk naar mezelf toe ben is het dus gekwetste eer.
Ik heb dus besloten er niets aan te doen omdat mijn motieven slechts eerzuchtig waren (en ik denk dat als ik er tegenin ga, ik alleen haar beeld van pushende moeder bevestig)
Kiki
Ga maar eens met een klokkijkende peuter naar de leidster om uit te leggen dat je zoontje zich verveelt op het kdv (ik weet dat jouw jongens daar niet heengaan 
.
Of aansluitend naar de kleuterschool om te vragen wat ze met zo'n voorsprong doen, als je ziet dat je kind daar ophoudt met tekenen en weer gaat krassen om erbij te horen.
Grootste faux pas was op een verjaardag, toen oudste net versneld was, eerlijk zijn over mijn zorgen hoe we hem de schooltijd doorkrijgen, dit nav mijn eigen vervelende jaren 70-schooltijd. Dat is me echt knetterkwalijk genomen door goede vriendinnen die vonden dat ik hun kinderproblemen bagatelliseerde door de mijne te noemen.
Pff.. als ik het opschrijf ga ik het zelf al overdreven van mezelf vinden. Terwijl oudste nu in de zomervakantie zoooveel beter slaapt dan in de schoolweken.
Nou ja, was maar een kleine illustratie.
Rodebeuk,
Lol, mijn zoontje kan ook klokkijken, de hele uren althans.
Nee vervelen op het kdv of in mijn geval bij de oppas/opa/oma doet hij gelukkig niet. Maar hij heeft natuurlijk alle aandacht in de opvang.
Ik zal het allemaal wel zien, hij is nog zo klein.
Ik kom uit een vrij prestatiegerichte omgeving zoals je weet, waarin je pas meetelde als je presteerde (wat ik niet deed)
Ik ben gewoon extreem gevoelig als het gaat om het labeltje pushende moeder, gewoon omdat mijn ouders heel extreem zijn. Ik kan dan helemaal gaan twijfelen aan mezelf, je bent toch een product van je opvoeding. Het laatste wat ik wil is mijn kinderen het idee geven dat ze pas meetellen als ze presteren.
Ik erger me ook enorm aan mezelf dat ik niet zonder zorgen kan genieten over de ontwikkeling van mijn zoontje.
Toen mijn zoontje met anderhalf de letters van het alfabet begon aan te wijzen, was ik supertrots. Ik schrok eigenlijk van mezelf hoe trots. Onwillekeurig vond ik het wel een kick geven, hoewel ik er niets mee te maken had en hij het zichzelf geleerd had. Maar onwillekeurig denk je dan 'wow, mijn kind kan iets heel bijzonders wat andere kinderen niet kunnen' en daar schrok ik van. Kennelijk heb ik toch ergens die hang naar prestaties van mijn ouders overgenomen. Ik kan het niet goed onder woorden brengen. Dus ik ben sindsdien heel voorzichtig om mijn zoontje niet het idee te geven dat letters en cijfers kennen belangrijker is als je brood eten, liedjes zingen of jezelf aankleden.
Kijk dat kan zo'n assesor natuurlijk niet weten en dat neem ik haar natuurlijk niet kwalijk nu ik het wat beter overdacht heeft.
Kiki - genieten zonder vergelijken
Ik kan er ook een lied van zingen.. bij mij gaf mijn moeder nog wat tegenwicht tegen dat prestatiegerichte. Maar omdat ze net zo slim als (of eigenlijk nog slimmer dan) mijn vader was, leerden we van haar wel dezelfde onhandige copingmethodes. Nou ja eigenlijk non-coping.
Bij mijn oudste heb ik zijn ontwikkeling geremd. Boekjes weggedaan rond deze leeftijd. Ongelofelijk he (maar dus ingegeven door hetzelfde mechanisme wat jou ook zo doet twijfelen). Was uiteindelijk natuurlijk niet te remmen maar hij is er denk ik wel onnodig onzeker van geworden, voelde zich misschien zelfs ongezien. Bij mijn jongste ben ik er makkelijker mee geworden, maar daardoor bots ik weer meer met de omgeving.
Even terug naar jouw situatie: in mijn ervaring is het prachtig om te zien wat ze kunnen - los van of dat vroeg is. Gewoon, meeleven met wat ze ontdekken en hoe blij ze daarvan worden. Ik heb op mijn werk een brief van jongste hangen, dat ontroert me gewoon. Een paar weken geleden toen ik heel verdrietig was over de ziekte van mijn moeder lag er spontaan een brief onder mijn kussen met de datum half in spiegelbeeld (hij is heel erg met tijd bezig) en een hele lap tekst "live mama, dike zoen voor mama, hip hip hoera voor mama van XXXX" envovoort enzoverder. Dat is toch prachtig, ook los van zijn leeftijd? Hij uit zijn emotie en hij gebruikt daarvoor de middelen waar hij over beschikt.
Dus volgens mij kun je N en Y gewoon volgen los van hun leeftijdgenoten. Oh ja en die worm daarbinnen natuurlijk 
.
Pas als ze naar school gaan breekt in mijn ervaring echt de pleuris uit. Dus loop daar maar niet te veel op vooruit met je zorgen, dat zie je dan wel weer.
Nou ja, beetje lang verhaal. Wilde alleen maar vertellen dat ik bij twijfel weer even ophoud met vergelijken en geniet van hun eigen ontdekkingstocht.
Update:
Ik heb het uiteindelijk toch gezegd, ze belde eigenlijk zelf op om te vragen of ik nog vragen/opmerkingen had. Dus toen heb ik aangegeven dat ik de opmerkingen over mij op niets gebaseerd vond en dat ik het storend vond dat ze dit in mijn evaluatie zette op basis van de interactie van mij en mijn kind in een uurtje.
Daar kwam uiteindelijk aan dat haar hele manier van pedagogisch denken op de ideeën van Steiner gebaseerd zijn. Maar ze kon dat niet goed met feiten stoelen het was eerder een gevoel van haar dat het niet goed is om kinderen van twee jaar al met letters bezig te laten zijn, maar laat ik nou mijn scriptie destijds tijdens mijn studie over Steiner gehouden hebben 
(en van zijn aanhangers niet echt onder de indruk zijn)
Op een gegeven moment werd het wel wat heftiger, zij was het niet met mij eens maar kreeg dat niet goed overgedragen. Ze kon uiteindelijk niets anders meer zeggen 'dat voel ik nou eenmaal zo' en ik was al moe en misselijk dus ik zei op een gegeven moment dat ik het ongelooflijk vond dat ik zoveel geld betaalde voor een EVC en dan een assesor trof die haar eigen vage gekleurde mening niet uit kan zetten en dan haar persoonlijke mening die 'ze nou eenmaal voelt' in mijn evaluatie zet.
Toen waren we wel uitgepraat
Ik laat het er verder maar bij, ik ben alleen wel blij dat haar mening over mij niet gebaseerd is op wat ze observeerde, maar gebaseerd was op de uitgangspunten van Steiner.
