(Gedeeltelijke) uitkering jongere

AnnaPollewop schreef op 02-12-2025 om 12:36:

[..]

Nou, dat zie ik ook wel zo, dat hij zeker soms vast zal lopen door de rigide opstelling. En ook door de rigide overtuigingen, waardoor iets wat even tegenzit, gelijk helemaal fout is, of veel te zwaar, of onmogelijk etc. Helpen doet dat natuurlijk niet. Het is alleen niet zo makkelijk om tegen iemand die erg rigide denkt, te zeggen dat hij erg rigide denkt en daarmee op moet houden. Nouja, het zeggen gaat wel, maar de succeskans schat ik niet zo hoog in. Dus daar zit ik wel wat mee. Je kunt aan mensen niet zo veel sleutelen, en veranderen zullen ze zelf moeten doen. Als dat al mogelijk is.

Daarnaast kun je aan iemand niet zien wat die doormaakt. Tegen een depressief iemand of iemand met postcovid kun je ook wel zeggen "je ziet er helemaal niet ziek uit, waarom ga je niet gewoon aan het werk? Iedereen is wel eens moe, kom op" maar dat is dan ook niet echt de juiste aanpak. Je kunt elk issue dat iemand opbrengt wel wegwuiven maar dat lost het niet op. We zullen het toch moeten doen met wat hij aangeeft, ook al weten we dat dat deels gekleurd is door zijn perceptie - voor hem is die perceptie immers de wereld zoals hij hem ervaart en waar hij in leeft. Iemand met wanen heeft niks aan de mededeling dat hij het verkeerd ziet. Maar erin meegaan is ook weer niet goed, lijkt me.

Met daarnaast nog wat (andere) problematiek zie ik de mogelijkheden soms wat somber in. Ook omdat je al niet makkelijk bij de GGZ aan de beurt komt, en dan is snel weer afhaken ook nog een risico. En dan ben je niet weer zo binnen. En lichamelijke klachten los je ook niet zomaar op, sommige dingen zijn chronisch. Liever doe ik net of het alleen maar aanstellerij is natuurlijk, maar op een gegeven moment is dat toch niet meer houdbaar.

Ik geef overigens geen geld, hij verdient wel wat maandelijks (ca 400 Eu) en heeft daarnaast spaargeld. Mijn vraag gaat vooral over: wat als de verdiencapaciteit toch (nu) niet voldoende is voor een minimum inkomen, welke mogelijkheden zijn er dan? Juist met het oog op zelfstandiger worden.

Of je dit eventjes oplost met hard aanpakken, grenzen stellen, eruit gooien yada yada weet ik nog niet zo zeker. Zoveel verwennen doe ik helemaal niet, hij doet veel zelf. En voor ik strakke kaders ga geven moet ik wel zelf eerst weten welke kaders dan en waarom, anders is het alleen maar gedoe. Nu loop ik vooral te twijfelen over alles. Dat schiet niet op. En mijn getwijfel en gedraal moet ook de hel zijn voor iemand die graag strakke kaders heeft. Wat dat betreft matchen we niet erg lekker.

Zie ook de "tiener op zolder" draad, je lost gewoonweg niet alles op met eventjes je kwaad maken en wat oneliners eruit te gooien. Ik hoef dit ook niet op te lossen, dat gaat ons niet lukken. Ik wil wel helpen waar mogelijk. En daarom vraag ik tips. Even sparren helpt ook al.

Het is op de korte termijn prima leefbaar met elkaar, het biedt alleen weinig toekomstperspectief.

Ik denk dat ik de laatste ben die een grote bek moet hebben over rigide denken en anderen dat verwijten. 

Maar inderdaad, de balans zoeken is vaak lastig. Van 400 euro per maand kun je niet rondkomen. Ja, bij je ouders thuis als je geen verder kosten hebt aan wonen en eten. Maar dan nog is naar festivals, op vakantie, uitjes niet goedkoop. 

De vraag is wel of een instantie als uwv meegaat in het 'ik kan niet/heel beperkt werken' en de gemeente legt doorgaans ook sollicitatieplicht op bij een uitkering.

Bij ons thuis was het wel 'je gaat of werken of naar school'. Als je ziek bent, is dat natuurlijk wat anders, maar ook dan is een vorm van dagbesteding/daginvulling wel goed. Juist bij depressie en ook bij iets als autisme is ritme en structuur belangrijk en helpend. Dat zelf organiseren maken die dingen juist weer lastig, dus wat dat betreft is het thuis wonen misschien wel een voordeel. 

Er zijn mensen die gewoon niet geschikt zijn om te voldoen aan het ideale plaatje. Vroeger gingen die in het klooster, op de wilde vaart of ze bleven gewoon altijd thuis wonen.
Zou je het kunnen accepteren als je zoon voor altijd in huis zou blijven wonen en een zeer bescheiden financiele bijdrage zou leveren?

Hmmm… Anna. Dat weet ik niet hoor, of dat nou de nieuwe norm zou moeten worden. In principe breng je je kinderen groot zodat ze later hun eigen plek in de samenleving kunnen innemen. En daar hoort bij -in iedere samenleving en in iedere tijd- dat je in je eigen onderhoud moet kunnen voorzien. Natuurlijk zijn daar uitzonderingen op mogelijk: wie écht niet kan werken door ziekte of beperking, wordt geholpen. Vroeger door familie of liefdadigheidsinstellingen, tegenwoordig meestal door de overheid. Maar ja, daar zit een grens aan. En wees eerlijk: met jouw vraag wordt die grens aardig opgerekt.

Begrijp me niet verkeerd: het kan voor jongvolwassenen lastig zijn om de overgang naar het werkende leven te maken, dat vond ik vroeger zelf ook. In mijn eerste baan was ik om de haverklap ziek en ongelukkig. Terugkijkend moest ik vooral gewoon heel erg wennen.

Natuurlijk zet je je zoon niet op straat. En natuurlijk geef je hem te eten. Maar wat je daarnaast kan doen: duidelijk maken dat hij altijd thuis kan blijven en dat het dan gaat zoals het nu gaat (tenzij jullie dat financieel niet trekken, dan moeten er afspraken komen over kostgeld), maar dat als hij graag op zichzelf wil, hij toch met een haalbaar plan moet komen om dat te realiseren. En als je niet fulltime kunt werken, betekent dat een kleine beurs en dus beperkingen in wat je wel en niet kan doen. En als het beter gaat, en je meer kunt verdienen, dan is er weer meer mogelijk.

Ter bemoediging: ik werkte in die jaren (was ook 22 toen ik op de arbeidsmarkt kwam) ook maar 24 uur omdat ik het zo zwaar vond. Na drie jaar is dat uitgebreid naar 32 uur en weer later naar fulltime. Maar mijn ouders sprongen niet meer bij toen ik op mezelf ging: dit is nu jouw leven, en jij moet keuzes maken hoe je dat wil vormgeven. Daar is een uitkering niet voor bedoeld. Prima les geweest en alles is goedgekomen. 

'.... wat als de verdiencapaciteit toch (nu) niet voldoende is voor een
minimum inkomen, welke mogelijkheden zijn er dan? Juist met het oog op
zelfstandiger worden.'
Dan kan iemand een aanvullende uitkering krijgen via de gemeente. Dat zal nu waarschijnlijk niet zo gaan, omdat de helft van de minimumuitkering slechts iets boven wat hij verdient zit. Jammer, want dan had je hem mee kunnen nemen naar het loket bij de gemeente en hadden zij eisen aan hem kunnen stellen, zoals solliciteren, of naar school, of bedenken waarom het allemaal niet kan. 
Soms moet iemand stuiten op een grens, waarvan hij/zij denkt: dit kan echt niet zo. Dan wordt er actie ondernomen. Voorlopig is er voor hem geen enkele aanleiding om iets te gaan ondernemen. Ik denk dat hij eigenlijk geen enkel probleem ervaart, dus waarom zou je dan iets veranderen? 
Alternatief: toch via de huisarts wat onderzoekjes laten doen, bijvoorbeeld op pfeiffer (was bij mijn zoon een probleem, daardoor ook hem verkeerd achter de broek gezeten en heeft hij studieachterstand opgelopen). 

AnnaPollewop schreef op 02-12-2025 om 14:36:

[..]

Uiteindelijk komen wij toch uit op praten, overleggen, stimuleren, meedenken, adviseren en zeuren en mopperen. Tot zwaardere maatregelen ben ik niet bereid. Meestal is het ook wel voldoende. Maar soms is er wat meer hulp nodig dan wij kunnen bieden.

Mijn ervaring is wel dat overal wel wat is. Vrijwel elke volwassene die ik ken heeft wel een kind waar het minder lekker mee loopt. Misschien zou dat eens de norm moeten worden ipv als problematische uitzondering gepresenteerd worden.

Bijzondere omgeving. Hier mankeert echt niet ieder kind wat hoor. In mijn omgeving gaan kinderen naar school, sport en bijbanen en werken ze aan hun toekomst. Kinderen met beperkingen heb je natuurlijk ook maar die hangen niet thuis op de bank. Die gaan naar het speciaal onderwijs, wonen met begeleiding zelfstandig of hebben bijvoorbeeld aangepast werk of dagbesteding. Echt er zijn meer dan voldoende mogelijkheden. Maar ik lees hier niets van officiële diagnose. Begin daar eens mee. 

Een problematische uitzondering is absoluut niet de norm! Gelukkig niet zeg...

tsjor schreef op 02-12-2025 om 15:24:

Soms moet iemand stuiten op een grens, waarvan hij/zij denkt: dit kan echt niet zo. Dan wordt er actie ondernomen. Voorlopig is er voor hem geen enkele aanleiding om iets te gaan ondernemen. Ik denk dat hij eigenlijk geen enkel probleem ervaart, dus waarom zou je dan iets veranderen?

Hij weet niet waar hij allemaal toe in staat is, want hij heeft het nooit hoeven proberen. Hij heeft altijd een dak boven zijn hoofd en eten. Dan is het erg makkelijk om te zeggen dat het niet lukt of dat je geen zin meer hebt. Consequenties voor je voortbestaan zijn er dan namelijk niet. 

In mijn ervaring is het trouwens helemaal niet zo dat iedereen wel zo'n kind heeft. En wat hééft deze jongen dan concreet? 

Verder heeft hij de pech dat het een jongen is. Een meisje kan zich nog een traditionele jongen zoeken jong aan kinderen beginnen en dan thuisblijven als huisvrouw. Maar de meeste geëmancipeerde vrouwen van deze tijd zitten absoluut niet te wachten op zo'n kansloze jongen die niets doet en thuis op de bank hangt te gamen. Een vrouw kan er nog mee wegkomen als ze als moeder en huisvrouw kan functioneren. Voor mannen is dit zelden van toepassing. Die eindigen vaak als thuiswonende vrijgezel. Nu heeft hij nog vrienden en feestjes. Maar die vrienden worden ouder en ontwikkelen zich wel. Die gaan trouwen, samenwonen en krijgen een gezin. En werken daarvoor ook volledig (om zo'n volwassen leven te bekostigen). En dan worden de feestjes snel minder en de kloof met jouw zoon groter. Die kan niet mee ontwikkelen en blijft alleen achter. Ik zou dat echt proberen te voorkomen. En dus in actie komen. 

Izza schreef op 02-12-2025 om 16:12:

Verder heeft hij de pech dat het een jongen is. Een meisje kan zich nog een traditionele jongen zoeken jong aan kinderen beginnen en dan thuisblijven als huisvrouw. Maar de meeste geëmancipeerde vrouwen van deze tijd zitten absoluut niet te wachten op zo'n kansloze jongen die niets doet en thuis op de bank hangt te gamen. Een vrouw kan er nog mee wegkomen als ze als moeder en huisvrouw kan functioneren. Voor mannen is dit zelden van toepassing. Die eindigen vaak als thuiswonende vrijgezel. Nu heeft hij nog vrienden en feestjes. Maar die vrienden worden ouder en ontwikkelen zich wel. Die gaan trouwen, samenwonen en krijgen een gezin. En werken daarvoor ook volledig (om zo'n volwassen leven te bekostigen). En dan worden de feestjes snel minder en de kloof met jouw zoon groter. Die kan niet mee ontwikkelen en blijft alleen achter. Ik zou dat echt proberen te voorkomen. En dus in actie komen.

Kom, kom, een beetje geëmancipeerder. Hij heeft ook recht op een toekomst met een vrouw die volledig werkt voor haar gezin, waardoor hij als huisman thuis kan blijven. 

Maar je hebt gelijk, het verschil tussen jongens en meisjes, hoe gekeken wordt naar ieders toekomstperspectief, het verschil in druk wat dat geeft, dat is nog steeds actueel. 

Ik ben het er overigens niet mee eens, dat de meeste jong-volwassenen zo keurig in het rijtje studie-werk-gezin lopen. Er zijn heel wat mensen, jongens vooral, die eerst een periode ik-weet-het-nog-niet doormaken. En dat kan op veel manieren. Honderd baantjes proberen, dat niets vinden, en dan op een dag precies op jouw plek terecht komen. 

De zoon is toch iemand die baantjes probeert. En een uitkering krijg je niet zomaar. Moeder is bang om te streng te worden, bang om de relatie met zoon te verliezen. Als hij naar de gemeente gaat krijgt hij in feite hetzelfde te horen als wat moeder zou willen zeggen (en vader denk ik?) maar die zijn verder niet zo bang om de relatie te verliezen. Wat dat betreft is het eigenlijk jammer dat hij zichzelf nu net kan redden met een klein beetje loon en zijn spaargeld, in elk geval voor de leuke dingen. Ouders kunnen nog kostgeld gaan vragen om de last wat zwaarder te maken, zodat zoon zich realiseert dat het leven wel wat meer in petto heeft dan een klein baantje, vakanties en feesten. Maar ik denk dat de boodschap op die manier niet over zal komen. 

Maar ook niet zo leuke bijdragen kunnen soms toch behulpzaam zijn doordat je dan voor jezelf beter helder krijgt wat wel en niet wenselijk is. Dat is de kracht van een forum en doordat de situatie niet helemaal duidelijk is krijg je ook reacties die niet van toepassing zijn en er zijn ook mensen die niet goed kunnen lezen en daardoor met een reactie komen die de plank misslaan. Maar iedereen heeft de moeite genomen om jou te antwoorden en dat is toch mooi?