Gesommeerd door bedrijfsarts
Ben aantal weken ziek thuis, vanwege operatie. Zonet belde mijn leidinggevende en ik moet dinsdagochtend bij de bedrijfsarts verschijnen. Volgens haar heb ik geen keuze en moet ik gaan. Nou wil ik best gaan en ik snap dat het moet, dat is het probleem niet. Het probleem is het tijdstip en de dag. Op een andere dag kan ik eventueel een oppas regelen voor mijn baby en peuter, op dinsdag echt niet, dan werkt werkelijk iedereen die ik ken. Mijn 2 kinderen meenemen gaat ook niet, ik moet dan met ov, eerst er heen lopen, dan met de randstadrail en dan of een stuk lopen of met de bus. En ik kan dat niet opbrengen in mijn conditie.
Mijn vraag is: kun je zo maar gesommeerd worden door de bedrijfsarts, ook als je niet kan? Overigens zijn ma en vrij mijn werkdagen. Kan ik gedwongen worden om op de dagen dat ik niet werk (mijn vrije dagen dus) op mijn werk te verschijnen?
Heel goed fianna
en wat maakt het uit als het op roze papier is 
Inderdaad, laat man nu voor zegels zorgen en jij gaat ff rusten! We wachten gespannen af!
Op de bus
Heb toch nog een postzegel gevonden. Meteen op de bus gedaan. Zal wel een aantal weken duren voordat de uitslag er is. Ben heel blij dat ik het gedaan heb. Ook al is de uitslag in mijn nadeel, ik heb mijn best gedaan.
Bedankt he, allemaal voor het meedenken en mij over de streep te trekken om toch die 2nd opinion aan te vragen.
Ik laat wel weten wat er uit komt.
Meelezer
Hoi fianna,
ik ben ook een meelezer. Ik begin zelf na een periode van 5 mnd thuis volgend week weer met 2x4 uur werken. Burnout/depressie gehad.
Wat jij beschrijft over hoe je je voelt, is zoals ik me aan het begin van die periode voelde. MOE MOE MOE.
Als jij je nu zo voelt, ga dan alsjeblieft niet werken. Goed dat je een second opinion hebt gevraagd. En laat zien aan de bedrijfsarts dat je niet kunt werken. Maar dat je wel graag wilt werken aan je herstel. Ik heb het 1e gesprek alleen maar zitten huilen. Vandaag was ik er weer, ben nog niet m'n oude ik, maar wel duidelijk aan het herstellen.
Het duurt zo lang, en ik heb geen idee wat ik die 5 maanden heb gedaan.
Tips voor herstel waar ik wat aan heb gehad:
- regelmaat met slapen, elke avond dezelfde tijd naar bed
- goed voor jezelf zorgen, extra vitamines (multi, B en C)
- een uur per dag wandelen/fietsen/zwemmen. GEEN zware inspanning zoals echt sporten, hardlopen oid
- kleine doelen stellen, niet meer dan 2 uur per dag aan het huishouden besteden (dit haalde ik niet met 3 kleine kids, maar leerde me wel m'n tijd beter in te delen)
- rust nemen op de dag. Ik ging als de oudste 2 op school waren en de jongste sliep ook een uur of langer op de de bank liggen.
- leuke dingen doen. Bv. puzzelen, lezen, borduren, film kijken. Bewust iets wat JIJ leuk vindt en waar je energie van krijgt. Dit vond ik de moeilijkste.
- vraag hulp!
heel veel sterkte gewenst. Denk aan jezelf, dat is echt het allerbelangrijkste, ook voor je kinderen.
Een dikke knuffel!
Wiggie
Hoi wiggie,
Dank je voor je lieve berichtje. Herkenning doet me al zo veel goed! Ik voel me nl continu schuldig en schaam me voor mezelf.
Dank voor je lijst met tips. Die ga ik uitprinten. Sommige dingen vind ik heel lastig om te doen, zoals een uur wandelen, fietsen (durf ik niet met mijn gezwabber) en zwemmen met een peuter en baby thuis. Maar de andere dagen moet ik wat regelen. Ik merk dat ik van de zee rustig word, die moet ik vaker zien op te zoeken, alleen is dat zo'n gedoe om er te komen.
Huishouden is lastig inderdaad met zo veel kinderen en overdag rust nemen ook met een peuter die niet meer slaapt, maar goed we hebben een dvdspeler 
Ik moet ook inderdaad even ontdekken wat ik leuk vind om te doen. Niks geeft eigenlijk bevrediging, lezen lukt me niet, ik kijk wel wat tv, maar dat gaat ook steeds meer langs mee heen. Ik heb gewoon helemaal nergens zin in. Ik vond vroeger koken heel leuk, vind ik nou ook geen reet meer aan. Met rust gelaten worden en alleen zijn, daar heb ik nog de meeste behoefte aan.
En hoe gaat het nu met jou wiggie? Denk je dat je helemaal hersteld bent? Had jij problemen met je werkgever/arboarts. Heb je therapie gehad en/of medicijnen?
Wandelen
Wandelen was helemaal mijn ding.
Ik moest van mezelf iedere dag verplicht minimaal een half uur wandelen en dat hielp mij heel goed om mijn hoofd leeg te maken.
Ik moet wel zeggen dat ik toen geen hele kleine kindjes thuis had, en dat maakt zoiets natuurlijk wel simpeler.
Maar voor mij was dat dus echt DE therapie. Ik knapte er iedere dag weer enorm van op en vond het op een gegeven moment zelfs niet erg meer om in de regen te lopen (als je me zou kennen zou je weten dat dat echt heel bijzonder is....)
Je moet natuurlijk iets doen wat bij je past, maar een dagelijkse terugkerende bezigheid zoeken die helpt om de boel even stil te leggen (de mallemolen waar je je in bevindt) en je hoofd leeg te maken helpt vaak wel en geeft je houvast.
Ik had altijd de neiging om 's middag (nadat ik de kinderen naar school gebracht had) te gaan slapen, omdat ik zo moe was. Dit is mij echter zeer indringend uit het hoofd gepraat. Ik kreeg de tip dat ik dan beter kon gaan wandelen en achteraf moet ik zeggen dat dat een heel goed advies was.
Fianna
Waarom zou je je schuldig moeten voelen?
Heftige operatie. Veel gezondheidsklachten. Een kind dat de nodige energie vraagt. Er zijn mensen die om kleinere dingen afknappen!
Schuldgevoel helpt niet... Integendeel, je gaat je er alleen maar rotter om voelen.
Je hebt gisteren ervaren wat voor onderneming het voor je was voor je die brief op de post had. Dat zegt toch wel genoeg? Dat jouw lijf gewoon STOP krijst momenteel...
Liefs van Fladder, zelfde schuitje maar zónder heftige operatie, hoe schuldig zou ik me dan moeten voelen
Fianna
Fianna, goed zo. Geef jezelf nou eens schouderklopjes voor ieder ding dat je bewerkstelligd hebt, hoe klein ook. Ik zit momenteel ook aardig in de overspannenheid/lichte depressie gecombineerd danwel veroorzaakt door lichamelijke problemen en mijn therapeute zei dat ik moet kijken naar de dingen die ik wel kan en doe; niet naar wat ik momenteel niet kan en niet doe. Heb je de afwas gedaan? Hartstikke goed, dat heb je toch maar weer gedaan! Avondeten gekookt? Schouderklopje! Brief op de post gedaan? Toppie! Alleen al het feit dat je bent opgestaan is al een pluim waard. Het zit hem in de kleine dingen.
Moeder zijn, huishouden, kleine kinderen. Wij werken al meer dan fulltime, zelfs als we ziek zijn. We veronachtzamen onszelf. En dan zeggen je lijf en geest een keer "tot hier en niet verder". Dat is heel normaal en maar goed ook.
Dus neem de rust en de tijd; stapje voor stapje wordt je weer sterker en wordt je draagkracht weer groter. Tot die tijd is het de rem zetten op je leven, alles afstoten wat nu niet belangrijk is en zoeken naar wat voor jou energie en draagkracht geeft. Dat kan lang duren; ik ben hier nu al ruim een jaar mee bezig en geef mezelf nog een jaar. En als het nodig is nog langer. Net zolang totdat ik de geestelijke en lichamelijke stabiliteit weer hervonden heb.
Het komt weer goed hoor, echt!
Wandelen
Ja dat is denk ik ook iets waar ik van opknap. Heerlijk de wind in mijn gezicht, het liefst op het strand of in een bos. Helaas, en daar begint mijn gezeur weer: hoe kom ik daar (hoop gedoe met ov) en die baby en peuter werken niet mee. Ik heb gisteren wel in de buurt gewandeld, maar vond het maar vermoeiend met dochterlief. Ze heeft echt de leeftijd dat ze stronteigenwijs is en dat frustreert en leidt zo af
Ik doe me best om me niet schuldig te voelen, maar dat vind ik wel moeilijk hoor!
Fianna
Ja, dat zijn extra energiezuigertjes die je nu net niet kan hebben...
Je hebt geen sociaal vangnet die regelmatig even de kinderen over kunnen nemen zodat jij even je therapeutische wandeltje kan doen?
Of ehhh... Durf je die niet "lastig te vallen" omdat je je dan "nog schuldiger voelt"...? *wees eens eerlijk?*
Liefs van Fladder, die een ander excuus heeft: geblesseerde voet & kan niet fietsen met wind...
Fladder
'Je hebt geen sociaal vangnet die regelmatig even de kinderen over kunnen nemen zodat jij even je therapeutische wandeltje kan doen?
Of ehhh... Durf je die niet "lastig te vallen" omdat je je dan "nog schuldiger voelt"...? *wees eens eerlijk?*'
Beide. Ik word nu keihard met mijn neus op de feiten gedrukt: ik heb een heel beperkt vangnet (aai dat doet pijn) de goede vriendinnen die ik heb: of werkt fulltime, of heeft een hernia, of woont te ver of snapt het niet en denkt dat het wel over gaat. Ik moet al geregeld de 1 van de buufs vragen voor andere zaken (voor ziekenhuis bezoeken ed, zoals voor vanmiddag) en inderdaad ik durf hen dan niet te vragen voor meer, want dan voel ik me lastig. Maar ik ga het dan toch maar doen.
Fietsen kan ik ook niet hoor, jammer genoeg. Ten eerste zwiep ik af en toe heen en weer, durf het dus niet en ten tweede het gebied daar beneden is er nog te gevoelig voor Jammer anders zou ik met 1 kind voor en 1 kind achter de polders in fietsen.
Het is nu trouwens perfect uitwaai weer!
Fianna
Hoi Fianna,
fijn dat je wat aan m'n berichtje hebt. Het is geen makkelijke periode, en het wordt echt weer beter voor je.
Nog iets dat ik vergeten had: doe vandaag niet wat nog 2 dagen kan blijven liggen. Alleen het hoognodige. Kleine doelen stellen. Simpel eten, kinderen maar een keer langer/extra voor DVD, kleren een dag langer aan dan normaal, bedden een week later verschonen enz.
Over schamen: dinsdag was ik bij arboarts, zij gaf aan dat meer mensen wel dan niet zoiets hebben meegemaakt. Dus schaam je vooral niet (en dana nog, ook al zou je de enige zijn). En aan schuldgevoel heeft niemand iets. Het is zoals het is, je bent ziek, niet in staat om te werken en het is al een hele prestatie dat je je huishouden draaiend weet te houden. Wees maar trots op jezelf, dat dat lukt!
En ik ben nog niet weer in orde, maar voel me langzaam wel beter. Kan weer genieten van de kinderen, gelukkig. Zo lang alleen maar bezig geweest met zorgen dat alles geregeld was (was, brood smeren, koken en die 1000 andere dingen die je op een dag doet).
Ik probeer echt tijd voor mezelf te nemen. Ook soms ff 5 minuten, bijvoorbeeld als ik aan het koken ben, zet ik even alles uit en ga ik even met een kopje thee meekijken met de kids naar Sesamstraat. Gewoon omdat ik dat echt gezellig vind.
En voor mij is het nu best makkelijk, want ik werk normaal 3,5 dag en kids gaan dus naar school/NSO/KDV en heb 0,5 dag een oppas thuis.
Ik heb geen medicijnen gehad (gebruik als gezegd wel extra vitaminen en 's avonds melatonine om goed te slapen). Ik ben naar een psycholoog geweest, daar heb ik wel wat aan gehad, maar ook niet alles.
Tip van de psycholoog: probeer weer grip op de dag te krijgen. Ik moest een dagindeling maken met 4 dingen: huishouden (max 2 uur), rust, buitenactiviteit, iets leuks. 's Avonds opschrijven voor de dag erna.
Ik merkte dat internet me erg veel tijd kostte en erg weinig opleverde. Dat heb ik bewust geminderd en ik probeer nu 1x per dag een half uur mail te checken en te internetten. En verder gericht naar bepaalde sites gaan, niet van de 1 naar de ander surfen. Dat geeft zoveel onrust.
Ik heb geen problemen met arboarts of werkgever gehad gelukkig. Wat denk ik scheelt is dat ik er al ruim 12 jaar werk, dat ik een aardige arboarts heb (die ik al kende) en dat er momenteel ivm een fusie heel weinig werk te doen is op de afdeling.
Ik begrijp je met rust gelaten worden en alleen zijn helemaal. Mijn man was werkeloos en ik haatte hem soms omdat hij ook thuis was. Ik wilde niet dat hij vroeg of ik ook koffie wilde om 10 uur, of wat zullen we vanavond eten. Ik wilde niks, nergens aan hoeven denken, alleen zijn.
Zo'n dagplan helpt daar wel bij, dan weet je wanneer je tijd voor jezelf hebt en kun je er een beetje naar toe leven.
Misschien kun je 1x per week naar zee gaan. Het hoeft niet gelijk elke dag. En ik ben een keer 2 dagen alleen weggegaan. Naar de sauna, een overnachting en de volgende dag gewandeld in het bos. Zo heerlijk, niemand die aan je kop zeurt, alleen aan jezelf denken, na het ontbijt nog even terug in bed kruipen. Misschien kun je zoiets regelen? Een overnachting in een hotel aan zee? Probeer het in te plannen, al is het pas voor over een maand.
Wellicht een beetje rommelig berichtje, als het niet duidelijk is hoor ik het wel. Sterkte en wees lief voor jezelf, niet zo streng!
X Wiggie
Avondwandeling
Misschien zeg ik nu iets heel geks, maar is een avondwandeling geen optie? En dat je man dan voor de kinderen zorgt.
Of een wandeling met een speeltuintje als tussenstop?
Ik snap je probleem, met kinderen is het uitje al gauw meer voor de kinderen dan voor jezelf.
Ikzelf vond het eigenlijk het prettigste om alleen te wandelen. En ik zou dus proberen om het zo te regelen dat je dat zo vaak mogelijk kunt doen.
En is het geen optie om tijdelijk een (betaalde) oppas te regelen voor dat uurtje? Dat zou je toch ook de kop niet kosten denk ik.
Hoi
wiggie en Rosase dank voor het meedenken!
Huishouden ligt al op een heel laag pitje.
En dat alleen zijn, dat doet me echt goed! Wat een ramp Wiggie, dat je er ook nog een werkloze man bij hebt gehad.
Zo'n dagplan is misschien een goed idee.
En Rosase, ik heb inderdaad al rondgevraagd naar een oppas voor overdag. k heb nog niks gevonden, maar ik geef niet op.
's Avonds wandelen is ook een idee.
Hadden jullie ook dat jullie ineens dingen niet meer konden.
Ik heb net de kinderen weggebracht en wilde AH in gaan voor een brood. Ik loop de winkel in, zie al die mensen en draai me om en loop er weer uit. Ik kon de winkel niet in. Gisteren toen ik de kinderen wegbracht was het heel druk in de hal op school, al die mensen kwamen op me af leek wel, en ik moest me ergens aan vasthouden en heb wel even zo gestaan. Nou ja, goed ik heb ook wel een aantal paniekaanvalletjes gehad, dus dat hangt wrs wel samen. Waar dat vandaan komt??
Leidinggevende is bang dat ik niet uit dienst kan als ik ziek be
Net belde mijn leidinggevende. Was een vervelend gesprek, althans zo ervoer ik het. Maar goed, komt er op neer dat ze graag wil weten waar ze aan toe is, er snel een plan van aanpak moet komen. Ik voel me een beetje onder druk gezet, want ik moet toch zsm weer aan het werk.
En nou komt het: ik ben ambtenaar en mijn contract loopt af half feb (gewoon tijdelijk contract wat niet verlengd wordt) en zij is bang dat ik als ik dan nog ziek ben, niet uit dienst kan. Kennelijk zijn er andere regels bij ambtenaren en kunnen zij niet ziek uit dienst, ook niet als het contract gewoon van rechtswege afloopt.
Klopt dit??
Fianna
"Hadden jullie ook dat jullie ineens dingen niet meer konden. [volgt voorbeeld]"
Nee, dat heb ik zelf gelukkig nooit gehad, maar ik heb beroepshalve de nodige arbeidsongeschiktheidsdossiers zien langskomen en ik kan je verklappen dat dit veel vaker voorkomt. Met name het onvermogen om drukke winkels in te gaan etc.
Wat dat ambtenarenprobleem betreft: ik weet het niet uit mijn hoofd (foei), maar red mezelf eruit met de vraag die je altijd aan een ambtenaar moet stellen: rijks- of gemeenteambtenaar? Want voor verschillende ambtenaren gelden verschillende regels.
Groeten,
Temet
Temet
Rijksambtenaar.
Drukte
hoi Fianna,
Ik wil even reageren op het laatste deel van je berichtje, over dat je niet tegen de drukte kan, veel mensen.
ik heb 7 weken een buikoperatie gehad met wat complicaties daarna. Ik ben weer redelijk hersteld, ben alleen nog erg moe maar waar ik afgelopen weken erg veel moeite mee had was drukte, precies zoals jij het ook beschrijft. De supermarkt, school, maar ook als er thuis veel kinderen te spelen waren ik kan niet tegen te veel herrie/drukte. ik ben nu weer een paar uur per dag aan het werk maar ga niet naar de kantine, dat trek ik nog niet.
Voor mij heeft het echt te maken met de operatie, met de vermoeidheid, dit had ik daarvoor nog niet. ik hou mezelf voor dat het niet iets is om me druk over te maken, het gaat langzamerhand beter. ik hoop dat het bij jou ook zo zal gaan.
Gruffalo
Fianna
Fianna, ik heb het Algemeen Rijksambtenaren Reglement (ARAR) even vluchtig geraadpleegd. Zie ik het goed, dan kan je wel ziek uit dienst, maar je moet nog een tijdje doorbetaald worden.
Voor de volledigheid: het genoemde ontslag wegens art 98 lid 1 sub f is ontslag wegens ziekte (en dan heb je al twee jaar loon doorbetaald gekregen). Jouw ontslag is ontslag wegens het aflopen van de aanstelling, da's meen ik art. 95.
"Artikel 38
1. De gewezen ambtenaar die wegens ziekte, ontstaan voor het tijdstip van ingang van zijn
ontslag, na zijn ontslag anders dan op grond van artikel 98, eerste lid, onderdeel f, nog
ongeschikt is een naar aard en omvang soortgelijke functie te vervullen, heeft:
a. zolang hij ongeschikt tot werken is wegens ziekte, maar niet langer dan een tijdvak van
52 weken, recht op doorbetaling van zijn laatstelijk genoten bezoldiging vermeerderd
met de vakantie-uitkering en de eindejaarsuitkering;
b. zolang hij na afloop van het tijdvak, bedoeld in onderdeel a, nog ongeschikt is tot het
verrichten van arbeid wegens ziekte, gedurende maximaal 26 weken recht op
doorbetaling van 70% van zijn laatstelijk genoten bezoldiging vermeerderd met de
vakantie-uitkering en de eindejaarsuitkering"
Ik krijg trouwens de indruk dat voor ambtenaren ook andere regels gelden over medische beoordelingen, maar het spijt me, ik heb nu geen tijd om e.e.a. nog eens goed uit te zoeken. Ambtenarenrecht is niet mijn sterkte punt, dat blijkt maar weer.
Groeten,
Temet
Temet en gruffalo
Temet, wat ontzettend lief van je dat je dat droge epistel hebt doorgekeken! Ik kan dus gewoon uit dienst, stel dat ik dan nog ziek ben (wat ik niet denk, maar dat terzijde) maar dan zou ik 100% doorbetaald krijgen ipv 70% van de UWV (moet zeggen, klinkt wel aanlokkelijk )
Gruffalo, ik raak helemaal gedesorienteerd en krijg (lichte) paniekaanvallen, word echt angstig, echt heel vreemd.
Fianna
Qua desorientatie en paniek: herkenbaar.
En dat wordt niet veel beter als je geen kans mag hebben om te herstellen. Fijne wereld leven we in waar iemand na zo'n zware ingreep zoals jij plus naverschijnselen die best begrijpelijk zijn zo in een hoek wordt gedreven...
Sterkte!
ik dacht net stoer te doen en met mijn dochters mee te gaan naar de fancy fair op school. Man is nog op zijn werk, dus ik kon niet anders.
-tig kinderen in elk klaslokaal, gillen en schreeuwen. muziek er over heen en een stel hyper-ouders. ik red het niet, paniek, voel me alsof ik flauw ga vallen, voel me beroerd: hoe kom ik hier zo snel mogelijk weg?
gelukkig wilde een ouder van een vriendinnetje op mijn kinderen letten tot mijn man er is, ik kon weg.
ik moet dinsdag naar de bedrijfsarts, ga zeker even vragen waar dit vandaan komt. zoals je zegt, het is heel eng en raar.
Temet
Is dat zo? Dat er ook andere regels voor medische beoordelingen gelden. Ik heb al de nodige zaken zien langskomen de afgelopen jaren, maar zie daar niet veel verschil in ivm het bedrijfsleven.
Wat ik wel gemerkt heb is dat het bij "ons" niet automatisch zo is dat je na twee jaar ziek zijn ontslagen wordt. Ken collega's die na 3 of 4 jaar toch nog terugkomen op de werkplek, ondanks de moeite die de baas heeft gedaan om dat te voorkomen.
Ben trouwens gemeente-ambtenaar.
Rosase
Voor gemeenteambtenaren verschillen de regels per gemeente. Daar kan je dus alleen wat zinnigs over zeggen als je het betreffende gemeenteambtenarenreglement hebt.
Ik las zoals gezegd het ARAR vluchtig door en ik las iets over een soort beroep bij een commissie van deskundigen als je het niet eens was met een medisch oordeel, maar als ik het wel heb ging dat over het oordeel of iemand geschikt was zijn/haar functie uit te oefenen. Dat is bij Fianna niet aan de hand wat dat ze haar eigen werk niet in volle omvang kan doen is wel duidelijk, de vraag is in hoeverre ze aangepaste werkzaamheden - ev. op arbeidstherapeutische basis - wel kan doen. En of die bepalingen nou daar ook betrekking op hebben vraag ik me af, gezien het feit dat ook de arboarts Fianna kennelijk gewezen heeft op de mogelijkheid van een second opinion bij UWV ga ik ervan uit dat die regeling geldt en niet de afwijkende regeling van het ARAR.
Maar zoals gezegd: ik heb er niet voor doorgeleerd.
Groeten,
Temet
Temet
Wij hebben gewoon een CAO hoor waar de meeste dingen standaard in geregeld zijn. En daarboven op kunnen nog wel wat speciale dingen afgesproken zijn, die dus per gemeente kunnen verschillen.
Maar over het algemeen hebben alle gemeente-ambtenaren dezelde rechtspositieregeling. Daarom ook dat het staken bij ons zo goed werkt. Daar hebben we namelijk de brandweermannen, politie-agenten en vuilnismannen voor. Als die een dag staken, profiteren wij (gemeente-ambtenaren) daar allemaal van.
Verschil is volgens mij wel dat een gemeente niet bij het UWV aangesloten hoeft te zijn en de mogelijkheid heeft om zelf een fonds voor dit soort zaken op te richten. Het lijkt mij overigens echter zeer sterk dat de pseudo-uwvregeling een mindere regeling zou kunnen zijn dan wat UWV biedt (volg je me nog?).
Fianna
Hoe gaat het nu met je?
Gr. Poezie.
Poezie ea
Zie het berichtje nu pas!
Ik wilde net komen melden dat het wat beter gaat. Helaas door de kalmeringsmiddelen (ik merk het goed als ze uitwerken), maar kennelijk is dat even nodig. Mijn leidinggevende belde en wil me vrijdag zien om een plan van aanpak te maken. Ik kreeg de indruk dat ze me niet gelooft, of in elk geval denk dat ik me aanstel (haar woorden: eerst was het dit nu is er dat). In ieder geval oefent ze druk op me uit om weer te komen werken.
Van het UWV heb ik nog niks gehoord.
Maar nu overweeg ik om vrijdag toch te beginnen met 2 uur werk. Ik denk niet dat ik er heel veel van bak, maar voel me dusdanig beter dat ik me afvraag of ik nog wel voor mezelf kan verantwoorden dat ik 100% ziek ben. Moeilijk, want ik wil ook weer niet forceren.
En als ik nou besluit te gaan werken? Wat doe ik met de second opinion? Afzeggen?
Nee hoor
die laat je gewoon doorlopen, eerst nog maar zien dat je die 2 uur ook volmaakt (zie ook verhaal van Fladder)
Weer aan het werk
Ik heb besloten om morgen te beginnen met 2 uur werk. Ik voel me namelijk echt een heel stuk beter. Ik begin rustig aan en kijk hoe het gaat. Ik ben wel echt blij dat ik me zo veel beter voel, dat had ik echt niet gedacht, een week geleden! Toen dacht ik nog dat de wereld verging
Succes
Succes morgen, ik zal aan je denken. In elk geval: niet forceren!
Enenen?
Hoe ging het??