Werk, Recht en Geld Werk, Recht en Geld

Werk, Recht en Geld

blanco

blanco

10-11-2010 om 20:52

Moet ik psychische problemen op werk melden?

Ik ben sinds enige tijd 'overgenomen' vanuit een detachering bij een nieuwe werkgever. Van de week het eerste functioneringsgesprek gehad. Nu wil het geval dat ik heel onzeker ben op het werk en heel wisselend presteer. Daar heb ik hulp voor gezocht. Ik ben doorgestuurd en er is nu een persoonlijkheidsstoornis geconstateerd. Best wel ernstig.

Maar wat doe ik nu op mijn werk? Ze hebben gezegd dat ik een prettig mens ben, kwa opleiding en ervaring goed pas maar dat ze nog te weinig een kijk op de kwaliteit van mijn werk hebben.

Dat klopt aardig, want ik heb idd heel veel moeite om mijn "ik" neer te zetten, om ruimte op te eisen. Ik heb zelf ook geen idee van mijn eventuele kwaliteiten. Ik heb dus vriendelijk geknikt, e.e.a. beaamd en zit nu te peinzen hoe ik me de komende tijd beter zichtbaar kan maken op het werk. In principe is er formatie om me blijvend aan te nemen, als ik dus maar dat smoel kan zien te krijgen.

De problemen zijn heel oud, eigenlijk al vanaf de middelbare school of daarvoor. Dat heb ik dus niet in 3 maanden opgepoetst. Het voelt op zich niet als falen, want alles wat ik heb bereikt (tijd voor mezelf gewerkt, groot netwerk, opleidingen afgemaakt, ook nog post HBO gedaan, woon samen met leuke vent & kids) heb ik ondanks de stoornis bereikt. Ik kan moeilijk zeggen of dit nog echt grondig zal veranderen of dat ik eigenlijk een beetje 'kreupel' zal blijven.

Wat doe ik nu? Speel ik open kaart? En zo ja, wat zeg ik dan? Of blijf ik mijn best doen zonder iets te zeggen? En als ik wat zeg, wat zeg ik dan.

De belangrijkste problemen die zijn geconstateerd zijn dat ik in bepaalde situaties moeite heb met inleven, dat ik zwart wit denk, gevoelens onderdruk, en niet goed in de peiling heb wat er bij mij van binnen gebeurt (introspectie). Dit kost allemaal bakken met energie en zorgt ervoor dat ik mijn producten niet uit handen durf te geven en eindeloos blijf vijlen en schaven. Klantcontacten gaan juist wel goed, ik ben een pleaser. Daarop hebben ze me ook overgenomen vanuit die detachering, maar nu ik 'binnen' werk moet ik ook meer inhoudelijk werk leveren, het accent is verschoven.

Ik hoop dat ik genoeg info heb gegeven zodat jullie hier iets over kunnen zeggen...

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Inge M

Inge M

10-11-2010 om 21:17

Zoek een coach

Ik herken de situatie. Zelf heb ik net iemand aangenomen die over een tijdje hetzelfde zou kunnen vertonen als jij (ik hoop van niet).
Het lijkt me niet handig om deze zwakheden te melden op je werk. Maar je hebt wel praktische hulp nodig hoe je beter kunt gaan functioneren.
Mijn tip is: zoek iemand in je omgeving die je kan coachen, vertel diegene waar je tegenaan loopt, spreek samen haalbare resultaten af (maar waar je wel je best voor moet doen). Bepaal een doel dat jij bereikt hebt als je volgende functioneringsgesprek daar is.
Op dat gesprek kun jij dan duidelijk aangeven waarin je al verbeterd bent (met heel veel geluk heeft jouw leidinggevende die dingen ook gemerkt), wat je volgende doelen zijn en hoe je daar aan gaat werken.
Meid, ze vallen van hun stoel af van bewondering!!!!!!
Maar dan wel serieus verder werken hè )))))

rozenstruikje

rozenstruikje

10-11-2010 om 21:20

Blanco

Ik denk niet dat je verplicht bent het te melden. Wel zeggen kan wel betekenen dat er meer begrip voor je is. Tegelijkertijd loop je bij vertellen het risico dat er onbegrip is en ze je dus misschien geen vervolgcontract bieden/ willen laten afvloeien naar ander werk, of zulk soort dingen.
Overleg anders eens met je huisarts of therapeut, die weet vast of je daartoe verplicht bent en dan kun je gelijk even brainstormen over wel/ niet vertellen en hoe/ wat dan vertellen aan wie/ wanneer.

Ik heb een soortgelijke situatie gehad. Ben vanuit de het ene dochterbedrijf (dat heel slecht ging) overgegaan naar het andere dochterbedrijf in een periode dat ik net gescheiden was en ik flinke psychische problemen had. Ik heb enkel mijn nieuwe leidinggevende verteld dat ik onder behandeling was bij een psycholoog en psychiater maar niet waarvoor. Omdat ik ook net gescheiden was en jongste een baby was, kon die zich dat prima voorstellen. Ik wilde er niet over praten en leidinggevende heeft nooit doorgevraagd. Ik heb ongeveer 2,5 jaar therapie gehad maar dus nooit verteld op het werk waarvoor/ waarover. Ik wilde dat absoluut niet. Ik wilde niet dat mensen mij daarop zouden beoordelen (daar ben ik dus heel gevoelig voor) en ik wilde niet dat iedereen het wist en dat ik er dan daar ook over zou moeten praten (ik heb een soort van hekel aan medelijdende blikken/ nieuwsgierigheid van collega's).
Terwijl mijn problematiek zich zeker ook uitte op het werk, ik heb daar zeker minder door gepresteerd. Ik liet ook mijzelf niet of nauwelijks 'zien' en was heel stilletjes.
Mooi moment voor mijzelf was een paar maanden terug toen ik in een functioneringsgesprek terug hoorde dat ze vond dat het zo goed met mij ging en dat ze het zo leuk vond dat ik steeds meer van mijzelf liet zien. En het is ook zo dat het sinds driekwart jaar echt de goede kant op gaat met mij en ik voel me echt super.
Dit laatste stukje schrijf ik omdat jij schrijft dat je twijfelt of een en ander zal veranderen bij jou of dat je altijd kreupel zult blijven. Het is natuurlijk niet te voorspellen voor jou, maar het kan wel dat er heel veel verandert en verbetert! Ik hoop dat je hoop er in kunt houden voor jezelf!
Sterkte, rozenstruikje

blanco

blanco

11-11-2010 om 07:13

Vinger op de zere plek

Bedankt. Jullie leggen de vinger meteen op de zere plek. Ik heb al een coach versleten omdat de problemen veel dieper zaten dan die coach aan kon. Momenteel zit ik dus zonder. En net als bij rozenstruikje zit ik in een privé-klem waardoor de therapie op een heel laag pitje staat.

Daardoor kan ik ook niet het gevoel vasthouden dat er wat aan gebeurt want eigenlijk gebeurt dat nog niet.

Wat verhelderend weer, zo'n forum. Ik zal toch kijken of ik weer meer tijd kan maken voor die therapie. Het klinkt als een luxeprobleem maar ik zat privé echt met de rug tegen de muur (verhuizing, familieproblemen, ziekte). Dus ik wilde met de therapie wachten tot ik er ruimte voor heb in mijn hoofd, omdat het nu alleen maar onder werktijd kan. Mijn vrije dag zit helemaal vol, moet ook veel met mijn dochter naar het ziekenhuis.

rozenstruikje

rozenstruikje

11-11-2010 om 20:02

Blanco

Ik kan je echt aanraden aan goede therapie/ therapeut te vinden. Het is zeker mogelijk veel dingen aan te pakken/ om te buigen/ te beinvloeden, hoe je het ook noemt. Maar in je eentje, terwijl het patroon er dus al heel lang inzit, is dat echt heel erg moeilijk.
Je kunt nu bijv. bij een psycholoog starten met begeleidende gesprekken en pas later de echte therapie starten met doelen en alles erop en eraan. Dan kun je nu met de therapeut je dagelijkse dingen op orde proberen te krijgen en heb je en steuntje in de rug.
Kijk goed rond bij wie je wil en bij wie je snel terecht kan, je hebt ook therapeuten die in de avonduren werken. En kijk ook of je het, deels, vergoed kunt krijgen met een verwijzing van de huisarts.

Rozenstruikje

blanco

blanco

12-11-2010 om 12:07

Rozenstruikje: de psych heeft míj gebeld

Hij was wel meteen afhoudend toen ik aangaf ook hulp voor nu te zoeken, met dat functioneringsgesprek enzo. Dat vond hij veel te kort dag. Ik blijf hem betuttelend vinden, alsof hij maar erbij blijft dat ik zelf niet de ernst van de situatie inzie en alleen een soort van coach zoek. Nou ja. Da's mijn gevoel. Ik heb gezegd dat ik nou eenmaal op meerdere borden schaak, dat is niet anders.

Maar ik vond het wel fijn dat hij belde want naarmate de dagen verstreken voelde ik me toch behoorlijk alleen met mijn diagnose. Beetje verrot. Ik was ook al van plan om hem zelf te gaan bellen, maar ik waardeer zijn gebaar (of ben ik nou weer te weinig ik-gericht?).

Ik heb nu een afspraak gemaakt, besproken wat de mogelijkheden waren en ik denk dat een jaar lang om de week gaan haalbaar moet zijn. Alleen al het feit dat hij me (na 25 jaar her en der eens een jaartje therapie) eindelijk wat duidelijkheid verschaft maakt dat ik niet zomaar ga wisselen. Ik denk dat ik er wat aan kan hebben.

rozenstruikje

rozenstruikje

13-11-2010 om 10:13

Blanco

Ha wat fijn dat hij belde en dat je de mogelijkheid tot therapie hebt.

Maar ik vraag mij wel af of dit de juiste persoon is voor jou. Je schrijft: Betuttelend, afhoudend, geeft eindelijk duidelijkheid, ik denk dat ik er wat aan kan hebben. Dat klinkt niet heel goed en positief. Wat vind je zelf?

Ik heb flink wat verschillende psychologen en psychiaters gehad en ook maatschappelijk werkers, relatietherapeuten en sociaal psychiatrisch verpleegkundigen. De mensen met wie ik al direct goed kon praten, de mensen die mij aanvoelden en bij wie ik mijzelf kon en durfde te zijn, aan die contacten heb ik heel veel gehad. De anderen, met wie ik dan geen klik had, hebben echt heel weinig geholpen en dat, therapie waar je nauwelijks iets aan hebt, maakte mij dan weer wanhopig.
Ik wil je dus aanraden nog even goed na te denken of dit de juiste persoon is voor jou? Je kunt ook op een eerste gesprek gaan bij een ander, om daarna te beslissen. Jouw problematiek is niet uniek. Ook andere hulpverleners kunnen jou daarbij helpen, ook al kennen ze je geen 25 jaar. En misschien is een andere kijk wel verfrissend. Want ik vraag mij dan ook af waarom deze psychiater de diagnose pas na 25 jaar kon stellen. Of heb ik dat verkeerd begrepen.

Fijn weekend,
Rozenstruikje

blanco

blanco

14-11-2010 om 21:58

Rozenstruikje

Bedankt voor het meedenken. Mijn man vindt ook dat ik verder moet kijken. Het is niet zo dat deze man al 25 jaar aan de bak is. Ik heb 3x eerder een psycholoog geraadpleegd, en daarbij is nooit over dit soort stoornissen gerept. Nu ben ik al bijna 2 jaar bezig met allerhande omwegen om iemand te vinden die me met werkproblemen kan helpen en ik heb wel het idee dat die man een behoorlijk inzicht heeft in wat er zou kunnen schorten. Ik voel niet 100% klik, en ik weet hoe belangrijk klik is. Maar het is nu thuis zo druk en er loopt zoveel privé dat ik het liefst alle beslissingen uitstel die uitgesteld kunnen worden.

Ik heb over 2 weken een afspraak met de huisarts, da's nog voordat ik weer de therapeut spreek. Daar zal ik even de opties doornemen. Ik heb erg veel vertrouwen in mijn huisarts.

Oh brr... bij heel veel dingen in het dagelijks leven (vriendin bellen, internetten, kinderen opvoeden) zit ik nu naar mezelf te kijken en me af te vragen of het is omdat ik zo ben, of het moet veranderen, en of het verband houdt met die stoornis.
Ik zal nog eens goed nadenken over wat jij zei. Zeker in mijn laatste zoektocht heb ik al zo vaak mijn been gestoten dat ik echt onzeker geworden ben. Ik kon maar niet iemand vinden die mijn probleem aankon of er in wilde duiken. Van buiten lijk ik heel sterk en assertief. Het lijkt wel of mensen er maar op 2 manieren op reageren. Jij redt jezelf wel, of jij moet helemaal overnieuw beginnen.
Vragen, vragen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.