Toekomstbestendige relaties

Naar aanleiding van een draadje in Echtscheiding en erna, kwam dit bij me op.

De opmerking daar was het nadenken over de consequenties van je keuzen binnen je huwelijk voor als je ooit uit elkaar zou gaan. Ik zie af en toe dingen voorbijkomen van tbm's die samenwonen met de vader van hun kinderen zonder samenlevingscontract, zonder erkenning. En dan vertrekt hij opeens.

Of vrouwen die hun baan opzeggen voor de kinderen, maar geen stevige alimentatieafspraken in hun contract vastleggen. Of mensen die een eigen zaak starten, maar geen huwelijkse voorwaarden hebben of laten opmaken. Of mensen die samenwonen in de koopwoning van de een en die na de scheiding geen overwaarde meekrijgen hoewel ze jarenlang meebetaald hebben. Of mensen die geen medehuurder zijn en daardoor de woning uitgezet kunnen worden.

Natuurlijk valt niet alles van te voren te bedenken. Maar als je weet dat 1 op de 3 relaties stukloopt, dan lijkt het mij zo vanzelfsprekend dat je die situatie bespreekt en vastlegt. Juist als je relatie nog goed is.

Waar ik nu zo benieuwd naar ben: waarom regelen mensen dit soort zaken niet? Is dat omdat je het vervelend vindt om te benoemen dat je ook wel eens uit elkaar zou kunnen gaan? Of zelfs maar om er aan te denken dat dit zou kunnen gebeuren? Of is het omdat je partner het niet wilde? Of waren er goede bedoelingen, maar kwam het er steeds niet van? Of kreeg je ruzie met je partner toen je het wilde regelen? Of verwachtte je dat je er bij een scheiding samen ook wel goed uit zou kunnen komen?

Ik kan me nu niet voorstellen dat mijn man en ik elkaar ooit naar het leven zouden staan. Maar tegelijkertijd weet ik dat juist als je tot een scheiding zou komen, dit nu precies is wat er gebeurt. Het lijkt mij dan veel prettiger dat je zelf het maatwerk van te voren al vastgelegd hebt in plaats van dat je aangewezen bent op een rechter die standaardmodellen hanteert.

Tihama