van sociaal wijkteam naar jeugdbescherming
Ik zou graag advies ontvangen als dat kan.
De situatie is in het kort zo. We hebben als gezin een half jaar therapie gehad door hulpverleners van het sociaal wijkteam. Dit omdat we hadden aangegeven dat we met bepaalde opvoedingsproblemen zaten. Eigenlijk waren die niet heel ernstig, maar mijn partner vond ze ernstig en het zat hem zelf te hoog. Dat heeft dan weer een slechte invloed op het gezin. Ook lukte het ons niet om op één lijn te komen.
Ik heb veel geleerd van dit half jaar. Maar de sessie zelf verliepen vaak heftig. Mijn partner bepaalde vaak de sfeer en ik werd vaak als lastig gezien als ik ook wat wilde zeggen. Nu zal ik dat ook niet altijd zo verstandig hebben gedaan als ik achteraf wel wilde dat ik dat had gedaan.
Maar ik heb het gevoel dat ik niet uit de verf gekomen ben. De hulpverleners hadden veel moeite met hoe de sessies verliepen. De kinderen zijn er maar 3 keer bij geweest.
Een tijdje geleden werd ons verteld dat ze stoppen met ons, omdat er geen vooruitgang is. Maar dat ze wel de raad van de Kinderbescherming gaan inschakelen. Want de jongste zat vaak te huilen als hij erbij zat en de sfeer ruzieachtig werd en de middelste die sloot zich af en wilde er eigenlijk niet zitten. Ze hebben nooit de kinderen apart gesproken.
Een paar dagen later vertelden ze dat niet direct de raad van de kinderbescherming wordt ingeschakeld, maar de jeugdbescherming. En dat er voor ons intensieve gezinstherapie wordt gezocht. Toen ik ging lezen over jeugdbescherming werd ik er niet veel geruster op.
We zijn nu aan het afwachten. En eigenlijk had ik de mensen van het sociaal wijkteam nog willen vertellen dat ik echt heel veel van hen geleerd heb, maar dat ik gemerkt heb dat zij niet een goed beeld van mij hebben. En dat ik het daar nog over wil hebben. Maar ja, het is al afgesloten en ik was van plan om het er maar bij te laten zitten.
En nu ben ik toch van plan om te gaan vragen of ik ons dossier in mag zien. Zou dat een goed idee zijn?
Ik snap heel goed dat ze zich zorgen maken. Ze konden zelf mijn partner niet aan. Maar nu ben ik er bang voor dat het beeld wordt geschetst dat ik er helemaal aan onderdoor ga en niet weet wat er nodig is voor de kinderen. Ik zou daar echt heel erg van balen en het voelt ook als onrechtvaardig.
Ik voel mij wel krachtig nu en door de schrik en door het gevoel van: laten we het zelf weer eens proberen zonder hulpverleners (die komen straks natuurlijk wel weer..) zijn we veel meer bereid om het over 'samen' te hebben en niet meer in een strijd te zitten. Soms voel ik mij zo krachtig dat ik denk: laat maar dat dossier, ik zie de mensen wel komen van jeugdbescherming en wat dan ook. Maar ik lees zoveel waarschuwingen op internet, ook hier op het forum, dat ik nu denk: doe ik mezelf niet te kort als ik niet dat dossier ga opvragen?
Karakter
Vergeet ook niet dat je kinderen mogelijk wat van het karakter van je man hebben geerfd. Sluit je hem buiten kan dat uberhaupt kinderen een naar gevoel over zichzelf geven. Dus het is belangrijk dat je op de bal blijft spelen, ook bij je man, en niet op de man.
Psychiater
O, en kan het zijn dat de psychiater die je destijds zo vertrouwde, jou misschien nu wel in behandeling kan nemen? Al is het even, niet te lang, wachten?
Misschien is de situatie wel veranderd. En hij wordt nu expliciet door jou gevraagd en niet door een wijkteam of zoiets, aan wie hij moet rapporteren.
Samengesprek
En mocht het tot een gesprek wij de praktijkondersteuner komen samen met je man doe je best om niet jezelf of hem te verdedigen. Speel wel goed in op zijn gedrag en probeer hem te kalmeren met weinig woorden. Houd jezelf uiterst kalm, laat de rest maar praten. Dat is geen zwaktebod dat ziet er juist sterker uit, dan dat je van alles begint uit te leggen, te vertalen, of af te zwakken. Of te bemiddelen. Blijf bij je zelf en laat zien dat je het begrijpt. Luister liever wat er gezegd wordt en denk er over na. Je hoeft niet meteen te beslissen.
Heb je nog tijd?
Kun je nog op een A4tje het verloop van alles op een rijtje zetten? wie heeft wanneer wat gedaan of gezegd?
'Ze zal wel iets gaan zeggen over dat het niet vrijblijvend is dat wij hulp zoeken, maar dat daar toch altijd nog drang en anders dwang achter zit. Dat was tenminste het idee van het sociaal wijkteam en ze hebben regelmatig contact gehad over ons. ' Dat zal dan gaan over het feit dat je man geen hulp meer wil. Je kunt vragen of het in het kader van de WGBO mogelijk is om iemand voor een persoonlijkheidsstroonis gedwongen een behandeling te laten ondergaan. Noem de WGBO, want als praktijkondersteuner (en anderen trouwens) heb je daarmee te maken: je kunt een behandeling niet gedwongen opleggen, hooguit een opname, maar dan moet er wel heel wat gebeuren.
Ik zou zeker aangeven dat je heel veel geleerd hebt en inmiddels een paar dingen echt veranderd hebt: je gaat je inzetten om de relatie met je man zo gezond mogelijk te maken en je gaat er niet meer van uit dat hij zal veranderen; en je neemt meer de regie in handen in je gezin. Als het kan, noem dan een klein voorbeeldje aan de hand waarvan je kunt laten zien dat dat ook beter gaat, zowel voor jou als je gezin.
Daarmee zou ik hopen dat het wat de praktijkondersteuner betreft afgesloten wordt.
Het sociaal wijkteam is nog wat anders. zij zijn blijkbaar op eigen houtje analyses aan het maken en rapporten aan het schrijven en dwangmiddelen aan het bedenken. Ik zou op een iets later tijdstip, als het allemaal wat rustiger is, inderdaad kontakt met hen opnemen om je dossier in te mogen zien of een kopie daarvan te krijgen en aan de hand daarvan nog eens een gesprek met hen te hebben, of een brief toe te voegen, of bezwaar in te dienen. Ligt eraan wat erin staat.
Tsjor
WGBO
Geen idee wat WGBO is, wet... heb even geen tijd om het op te zoeken.
Goed idee om een overzicht te maken hoe het verlopen is. Ik hou wel een dagboek bij, maar dat is weer te uitgebreid. Ik denk dat je dit ook zegt omdat ik soms wat chaotisch overkom. 
Ik ben aan de andere kant ook wel analytisch ingesteld, dus ik ben zelf niet zo bang dat ik het niet meer op een rijtje krijg... Maar het is wel heel handig om toch te kijken hoe ik het op een A4tje krijg, omdat je dan vanzelf wat zakelijker moet kijken. En als ik laat merken dat ik nog wel een heel helder overzicht heb, kom ik ook sterker over.
AnneJ
"Wat je ook benoemd van je man, liever houd je daar zoveel mogelijk mee op en houdt het klein,"
Ik snap dat je dat zegt. Maar mijn man had wel allerlei negatieve verhalen over mij. Achteraf denk ik, ik had gewoon ook elke keer keurig: ik herken mij daar niet in... Ik was toen alleen nog niet zo handig..
Dit Tsjor
Voorstellen om te overleggen of de ex van Thera mogelijk met een maatregel in de WGBO, de BOPZ, kan worden opgenomen voor behandeling.
Dat is toch echt wel het laatste dat ik hier zou voorstellen. De kans dat dit gehonoreerd wordt is nagenoeg afwezig, daarvoor zou de ex een veel groter en onvoorspelbaarder fysiek gevaar voor anderen of zichzelf moeten zijn.
En Thera wordt weggezet in de hoek van rancuneuze bijna ex, komt vaker voor, zo'n gevalletje zelfdiagnosticering. Vrouwen hebben borderline en mannen narcisme, of autisme. Gaat niet gebeuren.
En daarmee zuigt ze zichzelf verder het moeras van de dwanghulpverlening in. Ook haar man zal dat niet echt kunnen waarderen en dat kan een onthechtend scheidingsproces op scherp zetten met iemand die geestelijk uitgedaagd is.
Maar Thera, zoals je ziet zijn de inzichten ook verdeeld. Dat komt omdat er geen duidelijke weg naar de uitgang is. Het kan vriezen het kan dooien wat je ook doet.Behalve richtlijnen als kalmte, geen mededelingen, geen verhalen. Misschien ook nog wel alvast een advocaat zoeken, Richard Korver biedt een laagdrempelige dienst aan waarin alvast een dossier wordt opgebouwd als er hommeles van komt.
Maar op het punt van samenwerken of niet zijn de meningen verdeeld.
Ja of scoren
Thuis had ik wel eens een gesprek met mijn exman waarin ik op een schoolbord bijhield hoeveel negatieve opmerkingen hij achter elkaar over mij maakte.
Ideetje misschien? Tijdens het gesprek met streepjes, weet je wel 4 staande en dan 1 er dwars doorheen, scoren hoeveel lelijke woorden of opmerkingen er ongeveer gemaakt worden. Dan wordt ook duidelijk ook outerspace dat is.
Je kunt je tegen ongein ook niet verdedigen. Hoe eerder je dat snapt hoe beter. Geeft een hoop rust.
WGBO: Wet op de Geneeskundige Behandelings Overeenkomst. Patiëntenrechten dus.
BOPZ: wet Bijzondere Opnemingen Psychiatrisch Ziekenhuis.
WGBO
Is de wet op de geneeskundige behandelovereenkomst. Daarin staan je rechten als patiënt, onder andere dat je niet zonder toestemming een medische behandeling opgedrongen kunt krijgen. Geldt ook voor psychologische behandeling etc. Is een belangrijk recht.
Je hoeft de wet niet te kennen, als je de afkorting maar kent en vraagt: is die drang en dwang wel in overeenkomst met de WGBO? Als de praktijkondersteuner dan scheel gaat kijken is er iets mis met zijn/haar deskundigheid. Dan zeg je: ik denk het niet, maar ik denk dat het goed is als we daar volgende keer op terugkomen.
Tsjor
AnneJ
Je snapt er echt niets van, zet een bepaalde blik op en verliest elk gevoel met de realiteit.
Ik zet het even voor je op een rijtje, maar daarna ga ik dit soort opmerkingen echt negeren.
Dit gebeurt er.
'Half april meldde ik dat bij de huisartsenpraktijk, bij de praktijkondersteuner die de verwijzing had gedaan en ook met ons gesprekken had gevoerd. Er ging wat tijd overheen, eigenlijk best wel veel, voor ik iets hoorde. Ze belde mij. We hadden op zich wel een goed gesprek. Ze is het er niet mee eens dat mijn man nu geen hulp meer zoekt.' (Mind you!)
Dan volgt dit: 'Ze wilde contact opnemen met de huisarts en ook met het sociaal wijkteam. Daar hadden wij nooit meer iets van gehoord. En ik zei dat ik dat niet wilde, voordat ik hen zelf nog een keer gesproken heb over waar ik nog mee zat in de manier waarop ze ons benaderd hebben..' (Mind you!)
Dit is allemaal half april. Ondertussen is er wat geharrewar over een gesprek dat Terza wil met het sociale wijkteam, maar het sociale wijkteam wil dat niet en wordt het onduidelijk of het sociale wijkteam zich nog wel of niet met de situatie bezig houdt.
Dan gebeurt er een tijd niets.
En dan gebeurt dit: 'Uiteindelijk wil de praktijkondersteuner ons nu morgen beiden spreken, dat stond op de voicemail. Ze zal wel iets gaan zeggen over dat het niet vrijblijvend is dat wij hulp zoeken, maar dat daar toch altijd nog drang en anders dwang achter zit. Dat was tenminste het idee van het sociaal wijkteam en ze hebben regelmatig contact gehad over ons.'
Daar gaat dus heel veel mis.
Het sociale wijkteam blijkt op de achtergrond de praktijkondersteuner van de huisarts aan te sturen; de praktijkondersteuner van de huisarts neemt maar even over dat 'drang en dwang (ondertussen weet niemand meer waar dat over gaat, maar het klinkt zo goed) toegepast kan worden.
en dan is het superrelevant dat je de WGBO erop naslaat (of noemt), want dwang en drang in de medische gezondheidszorg kan helemaal niet. Het kan niet, het mag niet. Zelfs als je gedwongen opgenomen bent, als je de grootste crimineel bent, dan nog mag je geen gedwongen behandeling geven. en voor ene gedwongen opname moet je een rechterlijke machtiging hebben. Hoe moeilijk het is om dat te krijgen kan de familie van de verwarde Syrische man (o.a.) je uitleggen.
Met andere woorden: ik stel dus helemaal niet voor wat jij, AnneJ, zegt dat ik voorstel. Deze opmerking slaat nergens op: 'Voorstellen om te overleggen of de ex van Thera mogelijk met een maatregel in de WGBO, de BOPZ, kan worden opgenomen voor behandeling. Dat is toch echt wel het laatste dat ik hier zou voorstellen.'
Werkelijk, AnneJ dit maakt mij heel boos. Of je leest bar slecht, of je zet al je energie in om mij zwart te maken, of je begrijpt er niets van.
Tsjor
Het tweede punt
Thera, naar d epraktijkondersteuner toe zou ik duidelijk maken dat je heel veel geleerd hebt door de gesprekken al, door het boek, dat je daardoor sterker geworden bent en weer ins taat bent om d eregie in je gezin op je te nemen.
Of je man wel of geen hulp gaat zoeken, laat dat over aan het gesprek tussen je man en de praktijkondersteuner, bemoei je daar niet mee. alleen als de praktijkondersteuner begint over drang en dwang, vraag dan even of ze de WGBO kent en snapt dat je geen behandeling kunt afdwingen.
Er is wel een ander zorgelijk punt en dat is de rol die het sociale wijkteam op de achtergrond speelt. Vraag na of de praktijkondersteuner daarmee kontakt heeft gehad. Vraag inzage: wat is daar besproken? Welke aantekeningen heeft ze daarover gemaakt.Is dat gesprek wel over jullie gegaan, maar zonder jullie? Hoezo dan?
Geef aan dat je zelf geen kontakt meer krijgt met het wijkteam, dus dat je dacht dat zij zich daarmee niet meer bemoeiden. Maar blijkbaar dus toch via de praktijkondersteuner. Kom samen tot de conclusie dat dat niet wenselijk is. Hoe ga je daar dan verder mee om? De praktijkondersteuner heeft geen kontakten meer met het sociale wijkteam zonder jouw toestemming. Jij neemt met het wijkteam kontakt op om het dossier op te vragen, te vragen wat hun bemoeienis nu nog eigenlijk is en welk doel zij hebben en aan te geven dat gesprekken over jullie gezin met jou en je man worden gevoerd. en niet met de praktijkondersteuner van de huisarts.
Als je daar niet uitkomt wendt je je tot de huisarts en geef je aan waarom het niet wenselijk is verder te gaan met de praktijkondersteuner. Ik verwacht dat de huisarts beter de grenzen van het medisch beroepsgeheim kan bewaren.
Tsjor
Nog even voor de helderheid
AnneJ: 'En Thera wordt weggezet in de hoek van rancuneuze bijna ex, komt vaker voor, zo'n gevalletje zelfdiagnosticering. Vrouwen hebben borderline en mannen narcisme, of autisme. Gaat niet gebeuren.
En daarmee zuigt ze zichzelf verder het moeras van de dwanghulpverlening in. Ook haar man zal dat niet echt kunnen waarderen en dat kan een onthechtend scheidingsproces op scherp zetten met iemand die geestelijk uitgedaagd is.'
Zet je dit nu op mijn conto? Onder het motto 'verschil van inzicht'?
Tsjor
Duidelijk Tsjor
"Dat zal dan gaan over het feit dat je man geen hulp meer wil. Je kunt vragen of het in het kader van de WGBO mogelijk is om iemand voor een persoonlijkheidsstoornis gedwongen een behandeling te laten ondergaan."
Jij bedoelt het zodat Thera kan laten merken dat ze weet dat er patiëntenrechten zijn en dat ze daarmee kan aangeven dat de praktijkondersteuner wel kan willen dat haar man zich laat behandelen maar dat je dit toch niet kan afdwingen. Klopt dit?
Tegelijk geldt dit dan ook voor haarzelf, dat licht je toe in een latere mail.
1. Ik zou de stoornis helemaal niet meer noemen en daar niet de aandacht op vestigen. Vragen of iets wel kan kan ook een gedachtenstroom op gang brengen van positieve mogelijkheden.
2. Een man waarvan in het gesprek openlijk duidelijk wordt dat je hem niet kan dwingen, maar daarmee wel de stoornis boven water houdt is aanleiding voor verdergaande bemoeienis van dwangzorg.
3. Thera kan het beter bij zichzelf houden en het klein houden.
Geen toegevoegde waarde en risicovol.
He, he
'Klopt dit?' Ja dat klopt. De dokter kan constateren dat je kanker hebt en dat je een chemokuur moet ondergaan, met goede kans op genezing. Maar jij mag zo de praktijk uitlopen en alle verdere behandelingen weigeren. Dat geldt ook voor elke psychologische en psychiatrische behandeling.
Tenzij je een gevaar vormt voor jezelf of je naasten. Dan kom je op de BOPZ. Maar dat is echt een heel ander verhaal. Absoluut niet aan de orde.
Tsjor
Dezelfde woorden, totaal andere achtergrond
Voor zover ik weet is 'drang en dwang' geïntroduceerd door radar in Rotterdam, toen een wethouder meer middelen wilde om hulp te geven aan gezinnen, maar tegelijkertijd niet overal een OTS etc. van wilde maken. 'Drang' was dan een lichtere vorm, waarbij mensen overgehaald werden om hulp te accepteren, met als dreigement dat er bijvoorbeeld gekort zou worden op de sociale uitkering. zo wilde men dwangmaatregelen voorkomen.
In de GGZ bestaat dwang al langer, namelijk de maatregelen die voortvloeien uit de BOPZ. Daar wordt nu ook de term 'drang' gehanteerd, maar dan als mildere vorm: mensen ertoe overhalen om vrijwillige hulp te accepteren in plaats van over te gaan naar gedwongen hulp. Daar gaat het om mensen die psychotisch, ernstig depressief of manisch zijn.
Ondertussen wordt alles maar op een hoop gegooid en lijkt het erop alsof het wijkteam via de praktijkondersteuner een behandeling voor een persoonlijkheidsstoornis (ervan uitgaande dat dat het probleem is) kan opleggen.
Het klopt gewoon niet, helemaal niet.
Tsjor
De lijn is dun Tsjor
Dat zie je aan de twijfel in het verhaal om jeugdbescherming in te schakelen, dan weer het wijkteam. Hoe lager profiel je daar inneemt, en hoe hoog kan het zijn als ze je een jaar laten wachten, des te beter.
Maar de lijn is dun. Teveel mensen worden van vrijwillige hulp naar drang naar dwang geleid. Vooral als jezelf aangeeft dat er een bestaand probleem is dat niet opgelost wordt. Dan gaat men opschalen.
Zie dan maar eens een behandelingsvoorstel af te wijzen op grond van de WGBO.
Half jaar
Half jaar dus, een periode waarin Thera het ook rustig heeft gehad volgens haar bericht, in elk geval voor haar overzichtelijker.
Op een rijtje
Ik ben nog niet gebeld (ik vraag me ineens af of ik zelf niet moest bellen.. Zal ik zo maar even proberen.. Ondertussen gedaan, maar ze is heel druk zeggen ze de praktijkondersteuner)
Zomer 2016 zegt mijn man niet meer te kunnen houden van de twee kinderen die puber geworden zijn. Hij is vaak heel negatief naar ze, ik vind dat schadelijk. Ik probeer te bemiddelen, maar dat lukt niet. Onze relatie is ook niet goed.
Ik wil dat mijn man hulp vraagt. Maar omdat dat confronterend is om het zo te stellen dat mijn man de opvoeding niet aan kan en daar hulp bij nodig heeft, dacht ik dat het beter was het zo te brengen dat het gaat om zorgen om onze oudste die teveel op zichzelf is en waarvan mijn man niet weet wat hij daarmee aan moet.
Eerst komt de praktijkondersteuner. Er zijn twee gesprekken. Dan stopt het een paar maanden omdat mijn man een tijd teveel last van zijn rug heeft.
Pas voorjaar 2017 wordt het weer opgepakt. Het wordt dan al gauw overgedragen aan het sociaal wijkteam omdat het niet alleen over onze relatie gaat, maar ook over de kinderen en jeugd en gezin valt onder hen.
We hebben tot in de zomer gesprekken zonder de kinderen steeds met een maatschappelijk werker en een systeemtherapeut. Dan een paar keer met de kinderen. Dan komt het bericht: we stoppen, er is geen vooruitgang, maar we hebben wel de kinderen gezien, we maken ons zorgen en gaan de kinderbescherming inschakelen.
Ik reageer direct met zeggen dat er juist wel verbeteringen waren tussen mijn man en de kinderen en dat er toch juist verder 'gewerkt' moet worden aan een herstel van de relatie tussen mij en mijn man.
De therapeut maakt dan een afspraak met ons bij de huisarts. Ze hebben het dan over de ggz in Drenthe waar je als gezin kan worden opgenomen. En dat daarnaast de jeugdbescherming piketpaaltjes gaat slaan. Als ik zeg dat ik eigenlijk graag een ambulant iemand wil die af en toe thuis kom en dat ik niet steeds weer met alle 5 ergens naar toe wil, worden letterlijk de drang en dwangtermen gebruikt. Ook wordt de afspraak gemaakt bij de psychiater.
Daar zijn we geweest, samen met de maatschappelijk werkster. De psychiater zegt: geen interventie en zorg dat deze mensen meer contact krijgen met andere gezinnen met een gemengde culturele achtergrond. Omdat mijn man over een bepaald onderwerp niet met de psychiater verder wilde praten, kon hij ons verder niet helpen.
We horen een tijd niets. Wel zijn de kinderen apart van ons nog een keer naar het sociaal wijkteam geweest op hun verzoek. Hen werd gezegd: wat vreselijk moeilijk voor jullie, we begrijpen niet dat jullie het vol kunnen houden. Willen jullie hulp?
Onze dochter had al hulp bij diezelfde praktijondersteuner, met later een doorverwijzing naar de ggz. Jongste en oudste zoon wilden dat niet.
Op een gegeven moment als het thuis na een periode waarin het redelijk gaat, toch weer blijkt dat het opeens weer slechter kan gaan, (en we verder nog niks gehoord hebben) zeg ik tegen mijn man dat ik wil dat hij zelf hulp gaat vragen omdat ik het anders niet met hem vol kan houden. Ik zeg dat het ook beter is om zelf daarin de regie te nemen. In februari dit jaar doet hij dat, met tegenzin. Het is op advies van een kennis, een praktijk voor mensen met een cultureel niet Nederlandse achtergrond. Ik zou daar dan ook een verwijzing voor kunnen krijgen.
Als de praktijkondersteuner een keer belt om te zeggen dat de problemen van mijn dochter nauw samenhangen met de spanningen tussen ons, vertel ik haar dit.
Midden april trekt mijn man zich terug. Ik meld dit de praktijkondersteuner per mail. Ik hoor 8 mei pas iets van haar. Ik zeg dat ik me er bij neer ga leggen dat ik mijn man niet kan dwingen hulp te zoeken. Maar wij willen dat wel zegt ze. Ze wil weer contact opnemen met het sociaal wijkteam (die al heel lang geen contact met ons hebben) en dan mijn man benaderen. Vorige week stond ze op mijn voicemail dat ze ons heel graag wil spreken.
Voor de kinderen is het verder lastig dat het niet duidelijk is of wij bij elkaar blijven of niet. Wel is het rustiger geworden in huis, ik denk voornamelijk omdat ik meer geleerd heb. En ik moet zeggen dat mijn man nog steeds met de kinderen zijn best doet.
Goed toch?
Goed bezig Thera. Vooral ook die praktijk gespecialiseerd in cultuurverschillen. Hopelijk is het wel wat.
Daar zou ik me op richten en verder je gang gaan. De rest zou ik op afstand houden. Als ze zelf contact opnemen prima, jij gaat je eigen weg.
Ik wens je heel veel sterkte en succes met je gezin, hoe het ook gaat aflopen. Je kunt het.
Afweging
Het komt vaker voor dat een ouder moeite heeft met pubers. Die gaan steeds meer hun eigen weg en kunnen zich daarin ook afzetten tegen wat jij van ze wil. Het hangt er dan helemaal vanaf hoe je die relatie als ouder vormgeeft. En het word natuurlijk steeds gelijkwaardiger. Daar kan niet iedereen goed tegen.
Of dat nou een gewoon, regulier, cultureel, rigide of anderszins karakter is. Je kunt er je handen aan vol hebben. Maar in alle gevallen geldt dat het zin kan hebben om zaken uit te leggen. In concrete termen. En dat te herhalen.
En sommige ouders kunnen het echt niet aan. Soms kun je ze van hun opvoedingstaak ontheffen en ze de gelegenheid geven zich, waar nodig, per direct terug te trekken. Jij neemt het dan over.
AnneJ
ja, leek mij ook wel wat die praktijk. Maar mijn man heeft zijn aanmelding daar dus ingetrokken. Dan heeft die van mij ook niet zoveel zin meer.
Ik ben gebeld. Ik vroeg door hoeveel zij nu eigenlijk nog met het sociaal wijkteam te maken heeft. Ze voelt zich wel verantwoordelijk om er op toe te zien of wij hulp krijgen, met het oog op de melding die sociaal wijkteam gedaan heeft dat er problemen zijn. Maar er is een mogelijkheid dat het sociaal wijkteam wordt afgekoppeld volgens haar. Dat is omdat de ggz waar onze dochter behandeld gaat worden ook gesprekken met de ouders heeft. Als dat behulpzaam blijkt te zijn (we hebben inderdaad al twee gesprekken gehad die onder intake vielen en waar ik best positief over was omdat het een evenwichtige mevrouw was en bovendien ik daar al anders binnenkwam door schade en schande wijzer geworden..) dan kan dat gezien worden als de hulp die sowieso gegeven mòet worden en kan het verhaal van het sociaal wijkteam worden afgesloten. Ik zou haar daarvan op de hoogte houden.
Dan gaan we daar maar voor.
Aanmelding
Waarom zou het weinig zin hebben om alleen te gaan nu je man afhaakt?
Lijkt me juist prima en leerzaam om een klankbord te hebben met iets meer achtergrond waar jij de situaties mee kunt bespreken.
Ze hoeven je man daarvoor niet zelf te spreken. En je kunt hem ook altijd nog vragen om in het kader van jou behandeling een keer mee te gaan.
Verder
Het klinkt alsof er inderdaad afgekoppeld wordt. Dat is wel echt fijn.
En
Natuurlijk nog beter zou een forum of bekenden, ik zag dat je al mensen kent, met een vergelijkbare achterrond. Maar je moet er dan wel ervaringen mee kunnen uitwisselen.
AnneJ
"Waarom zou het weinig zin hebben om alleen te gaan nu je man afhaakt?"
Ik ben nog een beetje in dubio. Ik had wel gelijk gebeld naar die praktijk en ze snapten zelf dat ik dan ook wilde afhaken. Ik ging er toen vanuit dat m'n man ook niet mee zou gaan. Maar tot nog toe (omdat ik steeds de persoon die erover gaat niet te pakken krijg), ben ik volgens mij nog niet definitief uitgeschreven.
Laatst zei mijn man zelf dat ik het maar moest doen, dan zouden ze mij kunnen leren hoe ik half buitenlands moet leven, ik zou teveel Nederlands zijn. Toch nog maar eens bij hem op terug komen of hij dan wel eventueel een keer mee zal gaan.
Ik heb alleen te lang gedacht dat, zoals jij, AnneJ, ook zei (en misschien zelf ook wel gehad hebt) dat problemen wel door culturele verschillen alleen zullen komen. En narcisme is echt nogal wat hoor. Je weet minder waar je aan toe bent als bij autisme denk ik. Waarbij ik autisme niet wil onderschatten. Mensen vinden soms dat ik teveel met hem bezig ben, hoe hij denkt en doet enzo. Ze hebben gelijk als dat zou betekenen dat ik niet aan mezelf toe zou komen. Maar het advies bij narcisme is toevallig wel dat je er als partner maar zoveel mogelijk over kan weten. En ook bedacht moet zijn op manieren waarop je gemanipuleerd kan worden bijvoorbeeld.
Dat gaat steeds meer vanzelf.
Tsjor en AnneJ, trouwens echt bedankt voor het meedenken tot nu toe. Ik vind dat echt fijn.
Meegaan
Meegaan kan al zin hebben als de hulpverlener dan kan zien hoe je man zich presenteert. Niet iedereen heeft die culturele bias namelijk. En door mijn studie had ik al wat meer in de gaten dat het te eenvoudig gedacht is om slecht gedrag maar aan de cultuur te wijden.
Als er iets ongemakkelijks gebeurt ga je op je intuïtie af voor zover je je verbaast. Er is iets. Dan ga je uitzoeken wat dat is. Het kan gewoon zijn dat jij zelf uit onbegrip een lading legt achter een misschien wel onschuldige opmerking van iemand omdat je dat anders gewend bent. Je bezorgd jezelf dan een vervelend gevoel. Of je wordt sowieso wat argwanend als je iets niet begrijpt.Dat kan je op het spoor zetten om dit soort verbazingen te gaan bevragen. Wat gebeurt er eigenlijk.
Ook kan het zijn dat iemand met een persoonlijkheidsstoornis of anderszins een moeilijk karakter zich juist een vrouw (of man) zoekt binnen een andere cultuur. Omdat de kans dat dan zijn foutjes, die iemand zich heus wel beseft, door de andere partij geweten kan worden aan het cultuurverschil. Dat geeft minder ophef in de relatie dan iemand die, op grond van een goed vergelijkbare achtergrond (er zijn altijd meer soms onoverbrugbaarder verschillen) de foute reactie op een sociale situatie direct opvalt.
Juist iemand met wat meer tolerantie en flexibiliteit om een relatie met iemand uit een andere cultuur te overwegen.
Dit heb ik ook maar geleerd van anderen en dan gaat het je opvallen.
Thera
(en de anderen 
)
Ik heb net alle laatste berichten even bijgelezen. heb nu nog niks te melden behalve dat ik het samenvattende bericht van tsjor heel verhelderend vond en jouw bericht Thera, Op een rijtje, ook!
Dat is een hele duidelijke tijdlijn!
Verder is idd waar wat tsjor zegt over het afdwingen van psychische hulp (mag niet!), maar wat ik al vaker heb gehoord is dat er vervolgens wordt gedreigd met melden/ingrijpen door Jeugdzorg. Want: ouders werken niet mee. Krijg je dat weer...
Je moet echt proberen om niet hardop te denken waar de hulpverlening/praktijkondersteuner/huisarts of weet ik wie bij zijn. Niet als kritiek bedoeld (ik heb dat zelf ook) maar als tip. Het wordt niet positief gewaardeerd, en spreekt eerder in je nadeel. Maar daar was je zelf ook al achter.
Verder: dan voor de tip tsjor om de WGBO te noemen...
is ook een handige tip voor mij/ons.
Verder nog even een beschouwende opmerking
Het is toch eigenlijk van de zotte dat je zelf komt om hulp/advies/begeleiding (weet ik wat) en dat je vervolgens moet gaan zitten uitkijken dat je niet ergens in verstrikt raakt wat de hele boel alleen maar erger maakt.
Ik maakte me zorgen
Thera, ik maakte me echt zorgen voor jou, met name om wat het wijkteam allemaal aan eht doen is op de achtergrond. Ik ben blij om te lezen dat zij afgekoppeld worden, omdat de psychiater nu de gesprekken met de ouders gaat doen. Laat dat vooral zo doorgaan.
Ik word hier recalcitrant van: jij gaat naar de praktijkondersteuner, die schakelt het wijkteam in, vervolgens gebeurt dit:
'Ze voelt zich wel verantwoordelijk om er op toe te zien of wij hulp krijgen, met het oog op de melding die sociaal wijkteam gedaan heeft dat er problemen zijn.'
Daar zitten veel verdraaiingen in: zij gaat erop toezien dat.... nou nee, dat is haar taak niet. Ze is geen toezichthouder.
'met het oog op de meldingen die sociaal wijkteam gedaan heeft dat er problemen zijn'. Nou nee, jij kwam met een probleem bij de praktijkondersteuner en die verwees je door naar het wijkteam.
En zo kan het gebeuren wat Mirreke al signaleerde: je komt met een probleem, je wordt doorverwezen, vervolgens doen anderen alsof zij problemen zien en dan gaan zij bedenken welke hulp er moet komen, als jij daar dan niet aan meewerkt, dan gaat alles op rood staan en kom je in een ongekende mallemolen terecht.
Ik twijfelde heel erg, of je niet meer achter dat wijkteam aan moest: wat zijn dan de problemen die zij signaleren, hebben ze dat naar jou toe goed gecommuniceerd, wat stat daarover in het dossier etc. Maar als het mogelijk is dat ze nu afhaken, omdat de psychiater het overneemt, dan is dat nog veel beter en zou ik geen slapende honden wakker maken.
Wees er wel alert op dat er ergens een hond ligt te slapen, die op een ongewenst moment kan gaan blaffen. Dus als je vreemde dingen opmerkt, bijvoorbeeld school die ineens bezorgd gaat doen of zoiets, zorg dat dat je doorvraagt en kijkt waar de bron is.
Voor mijn gevoel heb je echt in de gevarenzone gezeten, Thera. De gevarenzone is dan dat instanties achter je rug om van alles bij elkaar bedenken over problemen en hoe het zit en wat er zou moeten gebeuren, dat niet of onvoldoende met je communiceren, zelf al een plan hebben liggen, en als jij dan op een element afhaakt, dat ze dan overgaan tot drastischere stappen, omdat je niet meewerkt. Dan gaat het in een sneltreinvaart en heb je er nauwelijks nog grip op.
Ik hoop dat de kontakten met de psychiater iets goed opleveren, al is het maar dat je daardoor van het wijkteam af bent.
Tsjor
Tsjor
Ja, ik ben blij dat ik de praktijkondersteuner die vragen stelde. Ik zou daar misschien niet opgekomen zijn zonder het bericht van jou over wat ik allemaal kan doen. Ik had al wel zoiets van, ik ga mijn eigen lijn trekken. Hulpverleners ondertussen gewoon bevragen op hun lijn is handig merk ik. Als het goeie zijn, komt er meer vertrouwen. Als het geen goede zijn, is het spannend. Ze kunnen meer tegenover je komen te staan. Of ze worden wat inzeker en durven zelf niet zoveel meer. Dat idee had ik rigenlijk bij het sociaal wijkteam. Ik denk ook wel eens: ze hebben al begrepen dat ik overweeg het dossier in te zien. Zou dat meegeholpen hebben aan het feit dat ze zich zo stil houden. Maar dat blijft gissen. Ook besef ik dat hulpverleners indelen in goede en slechte te simpel is.