Werk, Recht en Geld Werk, Recht en Geld

Werk, Recht en Geld

Groentje

Groentje

08-06-2012 om 10:08

Wennen in nieuwe baan en aansluiting vinden

Dag allen,
Een maand geleden ben ik intern (overheid) gewisseld van functie. Mijn nieuw functie is op een andere locatie. Ik had enorm veel zin in mijn nieuwe baan, maar op het moment valt het allemaal erg tegen. Vooral het contact met collega's vind ik moeilijk. Ik hoop op tips om meer aansluiting te vinden. Ik zal even wat meer uitleggen...
In mijn vorige baan was ik een van de meer ervaren collega's in het team, een vraagbaak en vaste waarde. Mijn nieuwe functie ligt op een terrein waarin ik nog veel moet leren. De collega's zijn allemaal stukken ouder (vijftigers en zestigers, terwijl ik begin dertig ben) en werken allemaal al tientallen jaren op deze locatie. Iedereen heeft vaste kamers, vaste kamergenoten, vaste lunchplekken en weet alles al van elkaar. Tijdens de lunch probeer ik belangstellende vragen te stellen en aansluiting te vinden, maar het gaat al snel over collega's van vroeger en gesprekken bestaan dan uit veel voorinformatie, waarbij ik niet kan aansluiten.
Pfff, ik vind het gewoon moeilijk! In groepen met vrienden voer ik vaak het hoogste woord, ik ben sociaal en heb veel contacten, maar op de een of andere manier lukt het me nu gewoon niet. En ik voel me daardoor steeds onzekerder worden alsof alles wat ik zeg niet leuk is.
En ondertussen probeer ik het contact met mijn oud-collega's, die regelmatig mailen hoe het gaat, op een laag pitje te houden, omdat ik dan heimwee krijg en graag terug wil. Terwijl er genoeg inhoudelijk argumenten zijn om niet terug te willen naar mijn vorige baan. En in het contact doe ik alsof het reuzeleuk is in mijn nieuwe baan, omdat ik blijkbaar dat imago in stand wil houden.
Iemand een idee hoe lang ik dit de tijd nog moet geven, kan ik bij mijn leidiggevende aanzwengelen dat ik me niet zo op mijn plek voel in de groep (of is dat veel te voorbarig?). Andere input?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Ook zo

Dag Groentje,

Ik zit in een vergelijkbare situatie. Ben gestart met een nieuwe baan. Kom uit een baan waar ik precies mijn weg wist, met iedereen redelijk tot goed kon samenwerken. En met hele prettige collega's. Ik was inderdaad ook die vraagbaak, die steun voor iedereen. En ik werd vooral gewaardeerd om wat ik kon en wie ik was.
Mijn nieuwe baan is inhoudelijk uitdagender. Wat ik ook graag wilde. Maar ik moet zo enorm wennen aan de cultuur, de mensen, de werkwijze, de collega's. Ik lijk niets goed te doen, alles pakt verkeerd uit, ik voel me kleiner en kleiner worden en herken me zelf niet meer terug. Ik hoor alleen wat ik verkeerd doe en niet wat ik goed doe.

Ik heb dit uiteindelijk met mijn directe collega gesproken en mijn gevoelens en ervaringen op tafel gelegd. En dat opende bij collega de ogen wel wat. Maar dat deed ik pas op het moment dat ik op het punt stond, en echt bereid was, om mijn baan op te zeggen. Ik kon of weglopen of confronteren (wat heel moeilijk is als je je zo klein en onzeker voelt).
Het heeft een klein beetje geholpen. Ik moet nu kijken hoe het de komende weken gaat.

Misschien moet je toch één van je nieuwe collega's of je leidinggevende aanspreken en vertellen hoe het voor jou is. Wat voel jij, wat merk jij, wat ervaar jij. Niet aanvallend, maar echt vanuit jezelf. Super lastig, ik weet het. Maar ze hebben je niet voor niets aangenomen. Ze hadden iemand nodig en hebben voor jou gekozen. Misschien realiseert niemand zich hoe jij je voelt en wat hun houding voor effect heeft. En je leidinggevende wil toch ook een team dat lekker loopt?

Veel sterkte. Niet aan jezelf twijfelen. Jij weet wat je waard bent en wat je kunt. Ik ben benieuwd naar de tips die nog verder binnen komen.

Groentje

Je bent denk ik wat voorbarig, wat is nou een maand? Voor jou duurt die maand al lang, omdat alles nieuw en indrukwekkend is, maar de ervaren collega's hebben in die tijd bij wijze van spreke twee keer met hun ogen geknipperd.

Dat van die gesprekken met voorinformatie dat herken ik, en is vervelend, maar er is niks aan te doen. Het enige dat daartegen helpt is tijdsverloop. Op een gegeven moment heb je namen vaak horen langskomen, en verder komen er op enig moment nieuwe mensen binnen en gaan oude weg en heb jij ineens ook voorkennis die anderen niet hebben. Daar zit ik nu zo'n beetje, ik heb ook jarenlang het idee gehad dat ik op mijn plek net kwam kijken maar inmiddels zijn er een paar weg en een paar bij en nu ben ik bijna oude hap Je kan af en toe (ook niet bij elk gesprek natuurlijk) eens een aanvullende vraag stellen. En dan maar proberen zoveel mogelijk info te onthouden ("was dat niet ook die collega waarvan jullie vertelden dat hij zichzelf in de bezemkast had opgesloten"?)

Voor het werk zou ik ondertussen proberen aansluiting te zoeken bij 1 of 2 collega's die je redelijk sympathiek lijken en die je kunnen helpen met het 'goh, hoe doen jullie dat hier eigenlijk'.

Je zult nog wel geruime tijd het jonkie blijven, totdat er nog jongere jonkies bijkomen. Ook daar is niks aan te doen. Je blijft mogelijk zo wel tot tegen je 40e de jonge blom, da's dan wel weer grappig. Ik ben zelf pas sinds relatief kort niet meer het jonkie, en ik ben nu 43!

Even doorbijten. Je zit er net, het komt vast goed.

Groeten,

Temet

Vic

Vic

08-06-2012 om 13:18

Oh ja

Wat herkenbaar! Volgens mij gaat het overal binnen de overheid zo. Wij zijn nu bezig met een inwerkpakket voor nieuwe medewerkers, want het hing er altijd maar net vanaf wie op een bepaald moment aanwezig was voor het opvangen van nieuwe collega's. Een maand is nog echt heel kort. Bij ons mag je dan blij zijn als al je autorisaties geregeld zijn
Toen ik 9 jaar geleden op deze afdeling begon, precies in de vakantieperiode, was slechts 1 van mijn nieuwe kamergenoten aanwezig. Ik kwam binnen, zei goedemorgen, en hing mijn jas op. Bromde kamergenoot: 'Dáár staat jouw kapstok' (andere hoek van de kamer). Dat was nog eens een leuke binnenkomer Nadat ik twee dagen een beetje thuisloos had rondgezworven ben ik maar eens bij de coördinator gaan vragen of hij ook nog werk voor me had. Toen op zoek gegaan naar een collega die met me mee wilde en me een beetje wilde inwerken. Ondertussen veel rondgebabbeld, alle verhalen uit het verleden aangehoord (die ik nog eens in boekvorm ga uitgeven). Inmiddels hoor ik er gelukkig wel al bij. In mijn team ben ik nog steeds de benjamin, met bijna 40. Bij nieuwe collega's zie ik dat het ongeveer een jaar duurt voor ze een beetje geworteld zijn. Gelukkig krijg je daar over het algemeen ook tijd voor bij de overheid.

Groentje

Groentje

08-06-2012 om 13:27

Kersi

Ergens toch fijn dat we in hetzelfde schuitje zitten! Wat jij schrijft over het kleiner en kleiner worden dat herken ik helemaal. Toen ik in mijn sollicitaiteprocedure zat voor deze baan, had ik het idee dat ik op deze afdeling echt iets toe kon voegen. Nu voel ik met dus echt een Groentje, dat niets weet en er ook in de samenwerking niet toe doet.
Ik hoop dat jij ook wat hebt aan de tips die binnenkomen en je tips over niet twijfelen aan mezelf, neem ik zeker ter harte!

Groentje

Groentje

08-06-2012 om 13:30

Temet

Dank voor de geruststelling! Fijn dat ik nog heel lang jong zal lijken op deze afdeling, haha!
Ik begrijp het wel hoor dat iedereen elkaar al kent en het daardoor moeilijker is om bij gesprekken aan te sluiten. Maar zelf ben ik zo, en zo was het ook in mijn vorige team, dat nieuwe mensen een beetje onder hun hoede werden genomen. Even langs lopen om te vragen hoe het is, of het allemaal lukt, of iemand hulp kan gebruiken. Deze vanzelfsprekendheid zit er hier niet in en daardoor voel ik me een soort meubelstuk, iets wat er wel is maar niet echt wordt opgemerkt.
En het zijn veel wissleende collega;s die er wissleende dagen zijn, waardoor ik het nog lastig vindt om te onthouden wie nu waar zit en wie welke bijzonderheden heeft. Maar, ik zal zeker nog even doorbijten!

Groentje

Groentje

08-06-2012 om 13:35

Vic

Ja, het is wat met de overheid! Mijn autorisaties waren deze week geregeld, dus ik kon ook nog erg weinig doen. Terwijl het juist bij mij past om aan de slag te gaan.
De afdeling waar ik nu zit is misschien meer een achter overheidsafdeling, anders dan mijn vorige baan, ook overheid, die dynamisch was en in een team vol jonge mensen.
En zo bont als jou kamergenoot heeft nog niemand het gemaakt. Jee, wat een gastvrijheid door je even op je eigen kapstok te wijzen. Een collega zei wel geringschattend tegen mij, 'oh ben jij nieuw daar en daar, ik kende X net, die heeft er toch drie maanden gezeten?'.
Mijn plan B, een soort uitweg als ik het echt heel stom vind) is overigens een tweede kind krijgen en maximaal verlof opnemen. Dat zal ze leren, ha!

Ach joh

Misschien bedoelde diegene die het zei het wel helemaal niet 'rot' was het gewoon een 'overdenking' die eruit flapte...Ooit heb ik in een gesprek met een nieuwe collega vol verbazing gezegd: "O gut jij wérkt hier? Ik dacht dat je stagaire was..." En dat was écht niet rot bedoeld, ik dat écht al weken dat ze stagaire was....En was gewoon stomverbaasd...Niet dat ze het zo slecht deed, dat was helemaal niet zo, ik vond het al zo'n goede stagaire eigenlijk. En toen me duidelijk werd dat ze dus géén stagaire was vielen bij mij de kwartjes op z'n plaats en dat flapte ik er nog uit ook....(ja stom, stom, stom) Gelukkig zag ik wel meteen dat het een nogal lullige opmerking was (aan haar gezicht) en heb het meteen uitgepraat en we werken nu al héél lang samen en hebben best een 'klik' samen dus bepaalde dingen waarbij moet worden samengewerkt zoeken we elkaar op. Nu kan ze erom lachen...om wat ik toen zei. Want nu ként ze me en weet ze dat ik soms gewoon een flapuit ben en gedachten uitspreek voor ik nagedacht heb over wát ik zeg....Zeker in een onstspannen situatie zoals ie op dat moment was (pauze na hard werken). Maar toén kende ze me nog niet....En dat was de clou denk ik. Die collega van die kapstok is misschien wel iemand die enorm hecht aan vaste plekjes of erg pietje precies is....weet jij veel. Alle collega's kennen 'm en weten dat ie over zulke kleinigheidjes moeilijk kan doen en daarom kiezen ze de makkelijkste weg en nemen de hen toegewezen kapstok. En dan kom jij, jij weet van niks en doorbreekt het 'protocol'. Over een half jaar kén je 'm en lach je er misschien om...Hij ook altijd,die pietje precies met z'n gedram om vaste plekjes. Je moet zoiets niet persoonlijk opvatten.
En ik weet hoe het is om ergens 'nieuw' en het broekie te zijn ondanks je jarenlange ervaring. Je moet er doorheen. Geen uitwegen zoeken, gewoon doorgaan...Goed opletten,vooral in gezellige kletspraat momenten komen er schatten aan informatie naar je toe. Dus niks gezellig meekletsen, opslaan al die info en onthouden. Ik moet ondanks mijn vaste werkplek waar ik al jaren werk heel vaak dingen 'opzetten' op andere locaties. En niet altijd dingen waar de locatie blij mee is of achter staat. Dus mijn beginpositie is nóg slechter...ik kom al vervelend binnen, want de directie wil zo nodig.....En ze zitten dus helemaal niet op me te wachten. Maar het is me tot nu toe altijd gelukt en ik heb/houd er leuke contacten en een groot netwerk aan over en natuurlijk de voldoening als het goed loopt en uiteindelijke iedereen er tóch tevreden mee is. Wel heb ik het 'geluk' dat ik uiteindelijk altijd terugkeer naar mijn vaste werkplek Dus ik hoéf niet te blijven. Maar onlangs heb ik een langlopend iets van 6 jaar (!!!) afgesloten. En 6 jaar is écht te lang om je er niet thuis te gaan voelen. Ik merk altijd in het begin dat ik me teveel inspan dat mensen me aardig vinden. Ik haal teveel kopjes koffie voor anderen en doe teveel wissewasjes waar niemand zin in heeft. Maar knoop daarbij dan wel contacten aan die ik later weer kan gebruiken. Ik voel me je mee...de eerste weken zijn het zwaarst. Probeer iemand te vinden die je mentor kan zijn, iemand die er al lang werkt en die open staat voor je vragen....Over wissewasjes desnoods (waar staat de kopiëermachine, waar is het personeelstoilet?) en later over diepgaandere details (wie moet je toestemming vragen voor grote uitgaven?) en ga gewoon aan het werk. Laat zien wat je kunt en kunt waarmaken, ook dat dwingt respect af. En je zult zien na een half jaartje ofzo dan begin je je weg te vinden en word het gezellig. Na een jaar begin je er écht bij te horen en na nog langer ben je er thuis.
groeten albana

Kaaskopje

Kaaskopje

09-06-2012 om 09:58

Voor iedereen wennen

Ik ben op mijn werk een van de langstzittenden en ik merk dat ik met nieuwe collega's ook de kat een beetje uit de boom kijk.
Alleen de collega's waar ik dagelijks bij zit ken ik redelijk tot goed. Met nieuwe collega's is het vaak maar net hoe toeschietelijk ze zelf naar mij toe zijn, of ik er snel contact mee krijg of niet. Ik ben vrees ik niet zo'n contact-aanduwer bij mensen die zelf wat stug overkomen. Deels omdat ik wat terughoudend ben in die dingen, geen onwil maar verlegenheid, of hoe je het ook wil noemen. Mensen waar ik een 'klik' mee heb, komen vanzelf wel bovendrijven, is mijn ervaring.
Jouw collega's moeten ook aan jou wennen. Maar dat gaat niet van de ene op de andere dag. Je hebt nog niet echt iets met je collega's gedeeld wat tot gezamelijke herinneringen en verhalen heeft geleid.
Een raar advies, waar je misschien ook voorzichtig mee moet zijn, is om op iets in te haken wat in de buurt van roddel of geruchten komt. Dan gewoon meteen in haken met 'Ken ik die al?' Of 'mag ik vragen waar jullie het over hebben?' Iets wat je samen deelt, roddel kan dat zijn, verstevigd de band. En daarmee bedoel ik niet dat je je als roddeltante moet gedragen, want dat werkt juist weer tegen. Pfff al die sociale regels ook!
Voor de rest ook op ander gebied geïnteresseerd reageren, vragen stellen, laten merken dat je nog niet alles onder de knie hebt en advies nodig hebt. Een open houding dus.

Jaymza

Jaymza

09-06-2012 om 11:27

Omwenteling

Alles met interesse gelezen. Hier staan we aan de vooravond van een reorganisatie. Het bedrijf wordt flink opgeschud. Alle funkties wijzigen, heel veel krijgen een andere of flink gewijzigde funktie, standplaatsen en teamindelingen worden omgegooid. Voordeel is wel dat het voor iedereen geldt, dus dat schept wel saamhorigheid.

Jaymza

Lietje

Lietje

09-06-2012 om 18:16

Hier ook

Sinds 4 weken een nieuwe baan na bijna 3 jaar op dezelfde plek gewerkt te hebben, met leuk werk, en leuke collega's.
En het is vreselijk wennen. Andere sfeer, nieuwe werkzaamheden, nieuwe collega's. Maar nu na 4 weken begin ik mijn draai te vinden, en kan ik redelijk zelfstandig met de werkzaamheden meedraaien. Maar de gezelligheid van mijn vorige werk met samen lunchen en ook wel eens wat borrelen na werktijd zal ik hier, denk ik niet vinden, door de aard van de werkzaamheden, waardoor iedereen om de beurt moet gaan lunchen.
Maar ik heb een baan, en ook nog in mijn woonplaats! Vanuit deze positie kan ik nog altijd verder solliciteren mocht het uiteindelijk niet bevallen, maar ik denk dat het wel los loopt. Moeilijk blijft het, je comfortzone is totaal veranderd en daar aan wennen kost tijd.
Sterkte Lietje

Karin

Karin

11-06-2012 om 22:35

Tijd!

Alles heeft tijd nodig, een nieuwe baan, een verhuizing etcetera. Dus verstand op nul en gewoon je ding doen.
Beetje open staan en niet teveel verwachten. Keulen en Aken zijn ook niet op een dag gebouwd! En je ongemakkeijke gevoel gewoon lekker hier bij ons luchten op het forum!

Succes meid!

Karin

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.