Zwangere collega's

Tara

waarom denk jij trouwens dat ik mij aangesproken voel ?

Madarijn

Afgeven op andere culturen en mensen die dat allemaal niet doen zoals jij heeft gewoon geen zin.

Ik heb wel eens vernomen dat jij gevoelig bent zodra het woord andere culturen , kleurlingen etc valt..

En terug naar de discussie, het is een feit voor mij helaas maar jij gelukkig kunt dat in jouw beleving ontkrachten.,
Verder wil ik graag ontopic blijven en niet meegaan in het eeuwige verzanden in zijstraatjes omdat iemand zich aangevallen voelt, al is dat slechts mijn beleving ..smile... xxx

Tara

Ik weet uit ervaring dat in elke cultuur mensen zijn die de kantjes eraf lopen. Ik heb jaren in de verpleging gewerkt met mensen uit alle windstreken. Je kunt er werkelijk niks over zeggen,echt niet. En als ik het wel zou doen: surinaamse en antilliaanse vrouwen, wauw, dat zijn bikkels.

Kuddegedrag

Als je zwanger bent en je hebt rugpijn en je voelt je moe en ziek. Dan twijfel je of je gaat werken. Als je dan weet dat je collega, die in hetzelfde schuitje zit, zich vorige week nog, in een soortgelijke situatie ziek heeft gemeld, is voor jou de drempel een stuk lager om je ook ziek te melden.
Volgens mij is het net als met het effect van vuilnis op straat. Als er vuil ligt, gaan mensen, die dat normaal niet zouden doen, ook dingen op de grond gooien. Ik gooi altijd alle vuilnis keurig in de vuilnisbak, maar als ik op een popconcert ben, en ik sta op allemaal kapot getrapte bekers, ga ik niet braaf door al die mensen lopen op zoek naar een prullenbak, dan kan die beker van mij er ook nog wel bij.
De keuzes die mensen maken, zijn een stuk minder rationeel dan we denken. We zijn kuddedieren die zich conformeren aan de groep om ons heen.
Volgens mij is dit een probleem van de leidinggevende.

Indd izar

wat bereikt Tara zelf met haar constatering dat die andere groep het doet ? Bevestiging dat ze bij de juiste groep zit ? En wat haalt ze daar voor zichzelf dan uit ? Blijkbaar heeft ze dat nodig, geeft haar werkgever te weinig blijk van waardering.

Dat is het daadwerkelijke probleem, de baas moet mensen die meer doen ook meer kansen bieden op betere functies, ontwikkeling/leren en dus erkenning geven. De sfeer zal dan competatiever worden maar ik denk dat dat in deze situatie wel goed zou kunnen werken en als je als werknemer ziet dat X en Y opeens leuker werk krijgen of weg gaan voor een betere baan dan werkt dat inspirerend.

Anderzijds blijf ik bij mij stelling dat Tara te eenzijdig de discussie aangaat over die mensen die de kantjes er van af lopen. Dat is niet handig voor Tara zelf, zeker niet als zij zelf denkt dat ze het beste met de baas voor heeft en daar twijfel ik dus aan. En dat is op zich niet erg maar dan moet Tara voor zichzelf duidelijk krijgen wat zij nou uit haar werk wil halen en daar proactief iets mee gaan doen.

Dus nogmaals, eenzijdig klagen en daarmee de sfeer verzieken lost niets voor jezelf op.

Kijk zoals bij vic

weet iedereen wel dat die persoon niet optimaal wil, ook de baas ziet dat en onderneemt actie.

Nou dan heb je dus geen probleem.

O het is gelukkig een buítenlandse cultuur

Ik heb de openingsposting nog eens even gelezen en Tara meldt expliciet dat het gaat om mensen van een buitenlandse cultuur. Pfffffffffff. Gelukkig maar. Ik dacht even dat het misschien ging om 'randstadcultuur'. Of 'plattelandscultuur', je weet het maar niet. Of iets streng gerefomeerds ofzo (maak dan je borst maar nat, die krijgen er elk jaar eentje).

Jeetje. Wie had dat gedacht he, dat al die Belgen, Duitsers en Fransen zich meteen ziekmelden als ze zwanger zijn. En zwangerschap dan ook nog als een feest beleven, hele dagen partyfoto's op Hyves zetten. Tsk. Het is toch wat.

Tirza

Nou izar

Aangeboren misschien niet, maar het scheelt weinig, zoals een goede bekende (streng gereformeerd) van mij zegt: je weet niet beter, het wordt met de paplepel ingegoten. Het is wie je bent, en iedereen om je heen leeft zo, het is je identiteit. In eerste instantie is het geen keuze, je wordt zo grootgebracht.

Beetje verwend ja...

... daar herken ik wel wat in.

Moeders van nu zijn eerder toe aan 'nu even niet' en moeten geregeld wat tijd voor zichzelf. Dat kán ook, weet ik wel, maar dertig jaar geleden was dat toch anders.

Moeders van dertig, vijfendertig jaar geleden hadden minder werk buitenshuis maar wel een gezin dat niet naar de NSO / BSO en wat al niet ging, terwijl de zwangerschap en de babytijd toch ook vermoeidheid veroorzaakten. Meer doorbijten geblazen, meer uithoudingsvermogen, het 'Kies voor jezelf' was nog niet aangebroken.

Er is nu meer luxe dan dertig, vijfendertig jaar terug. Veel moeders hebben en houden een eigen auto, hebben een vaatwasser, wasdroger, magnetron, hulp in de huishouding, Albert voor de boodschappen, noem maar op. Het zou makkelijker moeten zijn allemaal, het dagelijks leven.
Een beetje verwendheid zit er wel bij ja. Maar goed, alles is relatief, het is maar net wat je gewend bent. Tijden veranderen. Elke tijd heeft zijn eigen schaduwzijde.

Arbeidsmoraal

Zover had ik deze draad nog niet gelezen, maar daar hebben jullie inderdaad een punt.
Je hebt mensen die altijd graag met zo weinig mogelijk moeite hun salaris binnenhalen. Erg jammer. Jammer dat ze geen werk hebben gezocht waar ze echt plezier in hebben en waarvoor ze zich willen inzetten.

Mensen die niet komen werken maar wel naar feestjes gaan en dan foto's op hyves zetten - sorry, daar snap ik hélemaal niks van. Wat doe je trouwens als je dat ziet??

Manda(ot)

Ze mogen denken wat ze willen, alleen het niet hardop zeggen.....

Heeft niks met zwangerschap te maken

Het eerste wat in mij opkwam: dit heeft niks met zwangerschap te maken!! Dit is een kwestie van mentaliteit. Niet van zwangerschap.

Heb niet alles gelezen maar ergens een opmerking van Susanne voorbij zien komen en die is o-zo waar.

Er zijn nu eenmaal mensen die bij elk pijntje meteen de ziektewet in rennen. Dat is vooral vervelend voor de collega's die daadwerkelijk door omstandigheden vrij snel ziek zijn (maar die dus erg vaak dan weer te lang blijven doorlopen).

Vaak is mentaliteit ook afdelingsgebonden. Ik hoor het ook van mijn man; één afdeling wordt al 'ziekzwakmisselijk' genoemd.. (en nee op die afdeling is niemand zwanger).

Goh...

Buitenlanders, zwangere vrouwen, allemaal watjes... En mensen met een gebroken been die vrolijk thuis lopen te tuinieren... 't Is toch slecht gesteld met de Moderne Werknemer...
Je zal toch werkelijk ziek zijn en echt niet kunnen werken (dus ook niet kunnen feesten en zo)... Je zou je haast schuldig gaan voelen...

Oneens met oudere moeders

mijn moeder vindt dat de vrouwen van deze generatie het veel zwaarder hebben dan toen zij met ons (2 kinderen) thuis zat. Ze vond het ontzettend gezellig, met alle buurvrouwen, moeders van school, met de fiets naar de markt, kleren naaien.

De 'schaduwzijde' van nu is dat als ik mij niet lekker voel en door de baby weer slecht heb geslapen de volgende dag toch om 7 uur de deur uit moet stappen om naar mijn werk te gaan en soms pas weer om 23 thuis ben omdat ik er nog een lezing oid aan vast geplakt heb. Gelukkig heb ik vanaf januari nog een dag kinderopvang erbij kunnen krijgen dus dan hoef ik sávonds niet meer elke avond achter die computer.

Andere schaduwzijde is dat als je hier in Haarlem in een kindvriendelijke buurt met 4 slaapkamers en een tuin wil wonen je minstens 4 ton moet neerleggen. Dat was vroeger echt anders.

Mijn vader werktte, mijn moeder deed het huishouden zoals bij alle gezinnen het bij ons in de straat, een enkele moeder werktte in een bejaardenhuis. Mijn vader was wel geregeld langere tijd weg voor werk in het buitenland. Dat had als voordeel dat mijn moeder dan de auto had. Elke woensdag zaten al die buurvrouwen bij iemand binnen met sherry en sigaretten, een gekakel in een blauwe kamer kan ik mij nog herinneren.

Het is een wonder dat mijn zus en ik ondanks al die truttigheid en gebrek aan werkende moeders in onze omgeving zo zijn geworden. Dat komt dan vooral door mijn vader die van zijn dochters eiste dat ze "zelfredzaam" werden. Maar tips over hoe je dan zo'n carriere opzet ofzo hebben we nooit gehad, hebben we zelf allemaal gedaan. Het gekke is dan wel dat mijn ouders het raar vinden dat ik de overhemden van vriend niet strijk. De eerste opmerking die ik van ze kreeg toen ik hoofd van een projectbureau werd was "en wie moet X's overhemen dan strijken ?"

Oh ja en dan is er ook nog het verwijt

aan de hedendaagse werkende moeder dat ze zo mee doet met die slechte ratrace.

tja ik snap zelf nooit zo goed hoe die generatie die zo klaagt over ons verwende vrouwen de feministische golf niet hebben meegemaakt.

Ander nadeel van vroeger was dat die vrouwen niet weg konden uit een slecht huwelijk omdat ze de financiele middelen en logistiek die bij werken en kinderen opvoeden niet hadden. Oh en er werd toen ook al heel veel geroddeld, vooral over vrouwen die hun kind bij een "oppas achter" lieten, dat deed een goede moeder namelijk niet. Ja dat was op de Veluwe...

Ach manda

Als je niet meedoet met die ratrace is het ook niet goed en ben je een verwend prinsesje..

Buitenlandse cultuur

Ik maak dagelijks mee dat mensen van marokaanse, turkse en afrikaanse afkomst een andere pijnbeleving hebben dan de meeste autochtone nederlanders. Ik vind deze constatering geen discriminatie. Dit neem je mee in je behandeling.
Sterker nog, ik heb patiënten gehad die op dag 1 van de Ramadan zich ziekmelden met rug- of nekklachten (moeilijk te objectiveren), op dag 3 bij mij komen en na de Ramadan spontaan beter zijn. Ik geloof best dat ze ergens last van hebben, maar het is wel duidelijk dat de Ramadan een rol speelt. Als rasechte nederlander heb je dan de neiging om te zeggen, dan maar geen Ramadan, maar zo eenvoudig is het niet. Wel vind ik dat zo'n meneer dan maar vrij dagen op moet nemen.

T.a.v. zwangerschap. Zelf ben ik lang doorgegaan met werken en allerlei klachten totdat de verloskundige mij letterlijk verbood om nog te werken. Na de bevalling heeft het langer dan normaal geduurd totdat ik weer ging werken en werkte ik maar 2 uur per dag. Met dank aan het UWV moest ik op een gegeven moment voltijds gaan werken en was ik elke 4 - 6 weken een week echt ziek. 40 graden koorts etc. Dit heeft een jaar geduurd.
De een is meer gevoelig voor pijn dan de ander. De een blijft thuis bij een snotneus en de ander pas bij 40 graden koorts. Niet alleen bij de allochtonen speelt de thuissituatie een rol (vrouw wordt ontzien bij pijn e.d.), ook bij autochtonen. Iemand met pijn die een uiterst zorgzame echtgenoot heeft, zal langer en meer pijn hebben. Zijn pijngedrag wordt beloond met aanddahct, liefde, vervelende klusjes uit handen nemen.

Nou wat erg

goh dat er nu meerdere mensen zeggen dat Marokkanen, Turken en Afrikanen dus een andere pijnbeleving hebben en dus sneller thuis blijven ivm Ramadan ? Dus omdat ze dan met dat vasten zitten melden ze zich ziek ? Van afrikanen hoor je juist ook weer dat zij een heel hoge pijngrens hebben etc bla bla.

Nou ja iig je ziek melden terwijl je niet ziek bent vind ik niet kunnen. En als je verzwakt raakt door te weinig eten moet je maar een vrije dag nemen als dat iets is wat je kan plannen etc.

Nee ik zou niet blij zijn met werknemers die zo met mijn geld om zouden gaan. Idem types die zich vol gooien rond carnaval en dan zich ziek melden, ja daaag.

En misschien is het opgelost dus een verplichting aangaan dat rond de ramadan er alleen vrije dagen opgevraagd kunnen worden tenzij je echt ziek bent, maar dan krijg je dus ook een controle. Zoiets.

Verschil van mentaliteit

Verschil van mentaliteit zie je ook al tussen mannen en vrouwen. Het is misschien wat cliché, maar als een man zwanger zou zijn, zou hij veel vaker zwak, ziek en misselijk zijn volgens mij. Als ik snipverkouden ben, zoals nu, ga ik niet in bed liggen alsof die verkoudheid een griep is, ik blijf gewoon doen wat ik altijd doe. Mijn man kruipt zijn bed wel in. Het is misschien ook maar waarmee je bent opgegroeid. Een man krijgt blijkbaar de gelegenheid om zich zwak en ziek op te stellen. Sommige allochtone dames misschien ook wel. Ik kan dus een heel eind meegaan met de gedachtengang van Paramedicus. Maar je kunt er geen algemene uitspraken over doen vind ik. Zo heb ik een van oorsprong Surinaamse collega die jaar in jaar uit nóóit ziek is.
Persoonlijke beleving speelt een grote rol en kun je als buitenstaander niet zomaar voor belachelijk of onnodig uitmaken. Ik heb een collega die totaal overstuur was toen er vermoeden van kanker was. Het moest allemaal onderzocht worden, totaal nog geen definitieve uitspraak van wel of niet, maar ze is een week niet in staat tot werken geweest. Ze was doodsbang. Ze bleek op dit gebied gezond te zijn. Uiteraard heel fijn. Een ándere collega weet inmiddels wel zeker dat ze kanker heeft en komt dagelijks met een lach op haar werk. Tussendoor is ze afwezig voor de uitslagen en dergelijke, maar het leven gaat door. Beiden zijn Hollands, wat moet je ervan zeggen?

Manda

Een andere pijnbeleving is niet gelijk aan thuisblijven met Ramadan. Er zijn genoeg mensen die wel door blijven werken. Het gaat er mij om dat de Ramadan volgen niet als ziekte kan worden aangemerkt.

Er zijn onderzoeken zat die aangeven dat bepaalde culturen vaak een andere pijnbeleving hebben dan "westerlingen". Er zijn onderzoeken zat die aangeven dat mannen meestal een hogere pijngrens hebben dan vrouwen. Maar pijnbeleving veroorzaakt niet alleen het pijngedrag. Daar komen meer factoren bij kijken.

Kaaskopje

Het is niet zo zeer een mentaliteitsverschil, maar vaak aangeleerd gedrag. Misschien werd jouw man wel heel erg vertroeteld als klein kind en kreeg hij zo meer aandacht. Er kunnen heel veel factoren zijn waarom hij zo reageert. En niet elke man kruipt in bed bij een snotneus.
Die algemene uitspraken kun je wel doen, omdat er onderzoeken naar zijn geweest. Het komt vaak terug. Maar natuurlijk zijn er uitzonderingen.

Persoonlijke beleving en ervaring speelt een grote rol (jij voelt een knobbeltje in je borst en je moeder is vorig jaar overleden aan borstkanker), maar ook copingstijl. De één komt bij de dokter met het verzoek "maak mij beter" , de ander vraagt "wat kan ik doen om van mijn klachten af te komen". De laatste patiënt herstelt meestal sneller/beter.
Ik vind ook dat je iemand niet kunt veroordelen als hij niet werkt terwijl hij in afwachting is van de onderzoeken van een mogelijk ernstige ziekte. Die onzekerheid vreet energie. Misschien zelfs dat daarom die andere collega wel aan het werk blijft. Ze weet wat ze heeft en heeft een manier gevonden om daarmee om te gaan. Vechten tegen een bekende vijand is gemakkelijker dan tegen een onbekende.

Natuurlijk

Ik zou het ook vreselijk vinden die spanning. Als je het weet kun je actie ondernemen, dan lijkt het of je er weer iets over te zeggen hebt.

Gevaarlijk

Gevaarlijk vind ik die (voor)oordelen over andere pijn- en ziektebeleving bij andere culturen. Een Ghanese vriendin die ineens hevige buikpijn kreeg halverwege haar zwangerschap, is vanwege dit vooroordeel door de vervangende huisarts totaal niet serieus genomen. Het heeft hele vervelende gevolgen gehad voor haar en ze heeft bijna haar kind verloren. Huisarts heeft later min of meer toegegeven dat hij dacht dat ze zich aanstelde, Want ja.. andere cultuur hé? die uiten zich héél anders... (Echt een schande vind ik het, die man moet uit z'n vak worden gezet!)

Geen vooroordelen

Het zijn geen vooroordelen, het zijn feiten. Maar je moet zeker een onderscheid maken tussen acute pijn en langdurende pijn. Die huisarts heeft een fout gemaakt. Aan de andere kant, je neemt heel wat mee in het beoordelen van de klachten van iemand. Voorgeschiedenis (iemand die elke week bij de dokter zit en al uitgebreid onderzocht is zal toch eerder minder serieus genomen worden als hij met weer dezelfde klachten komt), de manier hoe de patiënt de klachten beschrijft, pijnbeleving (hier zijn meetmethodes voor en het is verbazingwekkend als mensen aangeven dat ze meest verschrikkelijke pijn hebben, maar wel gewoon fietsen, werken etc. ) etc. Dus ja, als de huisarts alleen op cultuur afgaat, maakt hij een fout. Dat is het moeilijke aan zo'n beroep. Je neemt in je beoordeling altijd je eigen kennis en ervaring mee, je eigen menszijn. Dat kun je gewoonweg niet helemaal uitschakelen. Ik denk ook dat die huisarts nooit meer een dergelijke situatie zal bagatelliseren, maar altijd in zijn achterhoofd dit voorval heeft zitten.
Overigens, een vergelijkbare situatie heb ik meegemaakt met een nederlandse vrouw na een knieoperatie met vreselijke pijn. Mevrouw had een verleden met psychische problemen en de huisarts gaf haar alleen anti-depressiva en kalmerende middelen. LAter bleek er toch iets anders aan de hand.