Add en woedeaanvallen
Mijn zoontje van 9 met ADD reageert de laatste tijd nogal hevig op elke kleinigheid. 't Is een heel lief en makkelijk kind. Sinds vorig jaar zit hij in het BO en dat gaat uitstekend. Maar al sinds de vakantie verliest hij zo snel zijn geduld. Als veters binden niet gelijk lukt vliegt de shcoen door de kamer. Vorige week sloeg hij een meetlat stuk op tafel. En ik heb het ook altijd gedaan. Kreeg laatst het verwijt dat ik hem twee lekkere dingen had meegegeven naar school : fruit en een wafeltje. En toen moest hij kiezen. Dus nu geef ik maar 1 tussendoortje meer mee.
Meestal duurt die boosheid maar een paar tellen, met humor is hij meestal snel af te leiden. Maar de buien volgen elkaar wel snel op.
Ik dacht eerst dat het met externe redenen te maken had : vermoeidheid, frustratie over zijn papa die deze vakantie nauwelijks tijd voor hem had.
Mar nu las ik op een ADD forum een heleboel berichten over stemmingswisseling en boosheid. Heeft dit dan toch met zijn ADD te maken ? En hoe pak ik dit best aan. Hij mag van mij best boos worden. Maar 't is zijn manier van het uiten : dingen gooien, weglopen, die ik wil veranderen. En waarom zo vaak boos?
Hij is gelukkig op school. Heeft dit jaar zelfs een leuk vriendje in de klas. Waar hij vorig jaar nog problemen had met aansluiting vinden. Ik wil dit gedrag bijsturen voor het erger wordt.
Een ADD'er
is net zo goed impulsief als een ADHDer. En als het niet goed gaat met een ADDer is het voor hem moeilijker dan voor anderen om zijn boze impuls te onderdrukken. Dus ja, het hoort echt bij zijn ADD; maar het gaat even minder goed met hem. Dat er trouwens periodes zijn dat het beter en minder gaat is ook iets wat erbij hoort.
Probeer hem telkens duidelijk te maken dat hij best boos mag worden maar geen dingen mag gooien of stukmaken. En geef hem ook aan wat hij wel mag als hij boos is. Bijv. op een kussen slaan, op de grond stampen, alleen op zijn kamer lelijke woorden zeggen? Help hem zijn woede te kanaliseren!
Er is overigens ook een manier om dit aan te leren die heet de stoplichtmethode. Die kan ik verder uitleggen als je wil.
Verder is het goed om te kijken of er iets is waardoor hij uit zijn doen is.Dat heb je al geprobeerd, maar ...Misschien moet je hem gewoon een poosje extra verwennen met samen iets doen en eens kijken of dat helpt.
Kan het zijn dat hij meer besef krijgt van zijn ADD en daar last van heeft?
Van alles een beetje?
Misschien speelt het allebei een beetje. Hij wordt 10 dit jaar. Maar omdat hij nog zo jong is in zijn gedrag verwacht ik nog geen puberkuren.
Wellicht heeft het gebrek aan routine de afgelopen vakantiemaanden het versterkt? Ik heb hem zeker genoeg verwend, een beetje té zelfs omdat ik probeerde te compenseren voor mijn ex.
En ja,het gebrek aan aandacht van z'n vader de laatste tijd heeft toch ook een efect denk ik. Dat heeft een paar maanden geleden voor een enorme uitbarsting gezorgd. Heb hem nog nooit zo overstuur gezien. Maar helaas vind papa het allemaal onzin. Dus ik denk dat hij daar ook wel wat mee zit.
Maar die impulsieve uitbarstingen, die moet ik toch aanpakken want ik ben bang dat hij daar problemen mee krijgt. 't Is zo'n rustig ventje verder. Toen hij vorige week uitviel naar een vriendin van me was ze echt geschrokken. Niemand verwacht het van hem.
Wat houdt die stoplichtmethode in? Is dat zoiets als time out ? Want vaak gebeurd zoiets op een moment dat je je toch al zit op te jagen en dan is er geen tijd om hem opzij te zettn. Ik snap trouwens wel dat het irritant is voor hem om 20 keer 'doe je schoenen aan'te horen maar als ik hem niet aanmaan valt hij stil.
Boek
Hoi Magraat,
Ik heb het al eerder gepost, maar ik heb hier echt een heel goed boek over gelezen. Onze zoon is ook zeer ontvlambaar. Met behulp van de methode uit het boek, zijn de driftbuien nu een wekelijks gebeuren in plaats van drie keer per dag.
Het heet: 'Het explosieve kind' en het is geschreven door Ross W Greene. De strekking is dat je gaat zoeken naar de aanleidingen van de driftbuien en dan (op een rustig moment) samen met je kind gaat kijken hoe je deze aanleidingen een voor een uit de weg kunt ruimen.
Bij ons was het opstaan en klaarmaken voor school bijvoorbeeld een ramp. Echt elke dag ruzie. Nu hebben we samen met zoon een andere volgorde afgesproken, we doen het elke ochtend op deze manier en het gaat zo veel beter. Hij staat nu bijvoorbeeld 3 (!) kwartier eerder op. Hij bleek veeeeel meer tijd nodig te hebben.
Ik leef met je mee. Het is superlastig, die driftbuien, je krijgt het gevoel dat je op eieren moet lopen, brrrr.
Succes, Pippin
Vroeger opstaan?
Ochtenden zijn inderdaad kritieke momenten. Hij heeft ontzettend veel tijd nodig. Maar hij staat nu al op om 6.20u om om halfacht de deur uit te zijn. Soms laat ik hem nog even liggen terwijl ik dan al alles klaarzet. Hij hoeft alleen zijn kleren aan te trekken, te onbijten en wassen en tanden poetsen. Ik laat hem eerst zijn kleren aantrekken, dan hebben we dat tenminste gehad. Boterham niet op tijd op, dan haal ik hem weg. Ik heb geen speling want ik moet een trein halen.
Maar op die momenten snap ik die buien wel. Ik hang ook de hele tijd rond hem om te zien dat hij zijn pijama niet opnieuw aantrekt bv.
Maar als je net gezellig zit te praten, ik snap niet onmiddellijk wat hij bedoelt (hij kan nogal middenin een onderwerp vallen), dan zo'n snauw krijgen van ' je luistert nooit' ja, da's effe schrikken. Dat onredelijke.
En hij is nogal een dramaqueen, alles is meteen ontzettend erg. 
Ik ga dat boek eens zoeken.
Pippin
Ja Pippin, dat boek is geweldig. Dat heb ik ook.
En hoe stom, hier ook veel boze buien de laatste tijd (adhd) en ik ben dat dus helemaal vergeten. We praten er wel over maar ik heb blijkbaar in een soort blindheid gezeten. Stom stom stom. We gaan er weer tegen aan. Want die methode is echt heel mooi, respectvol voor het kind.
Pippie
Glijdende schaal
Pippie ik vind het heel herkenbaar hoor. Opeens zitten we soms midden in een periode waarin het eigenlijk helemaal niet meer gaat. En als we dan terug gaan denken is het eigenlijk al weken bergafwaarts aan het gaan. We merken dat in eerste intantie niet op, omdat het zo geleidelijk gaat.
Totdat we ons op een moment opeens realiseren: 'Ja, zo kunnen we niet verder, dit is geen leven meer!' En dan moeten we weer gaan analyseren: Wat gaat er mis? Waar zitten de problemen? Tegenwoordig lukt het dan wel weer om het tij te keren. Met behulp van de methode uit het boek. Maar ik word er soms zo MOE van!
Succes,
Pippin
Afzwakken
Ik merk bij mezelf heel sterk de neiging om het te vergoelijken. Mijn kind is niet aggressief. Ok hij trapt wel eens ergens tegenaan en hij sloeg vorige week een lat (een klein, licht latje) stuk op tafel. Maar ach, 't is voorbij na twee tellen. En met humor kun je hem altijd wel afleiden. Oh en hij heeft me één keertje bij mijn keel gegrepen maar toen had hij wel gelijk dat ie boos was. Ik zat toen echt fout. Al heb ik hem wel duidelijk gemaakt dat pijn doen niet mag, ook al heb je gelijk om boos te worden.
Maar hij is juist helemaal geen aggressief of moeilijk kind. Integendeel, hij is véél te meegaand en inschikkelijk. Hij zal nooit reageren op pesterijen, noch fysiek, noch verbaal. Hij is heel snel bang te maken.
Daarom dat die uitvallen in zo'n schril contrast staan met zijn gewone gedrag. 't Is meer de toenemende frequentie dan de graad van woede die me zorgen baart. Vroeger was dat af en toe een keertje, nu toch haast dagelijks. En dan nog die huilbuien, ook zeer kort maar zeer frequent.
Oei
Ik schrik daarvan, Magraat, dat ie je bij de keel heeft gegrepen. En dat je dan de schuld bij jezelf zoekt. Dat gedrag kan niet, nooit, dus dat moet je nooit toestaan.
Volgens mij laat je zoon door zijn ADD de spanning veel te lang oplopen. Hij irriteert zich al langer aan iets, maar pas als het hem écht te ver gaat, dan komt opeens de explosie. Ik denk dat je hem moet leren eerder te praten over zijn gevoelens en zijn mening. Dus als je iets niet leuk vindt, dan zeg je het gelijk in plaats van dat je na 5 minuten ontploft en rare dingen gaat doen. Dat meegaande en inschikkelijke, is juist gekoppeld aan die agressie, want het is m.i. maar schijn. Als hij eens wat minder "inschikkelijk" zou worden, dan reageert hij ook niet meer zo extreem. En iemand bij de keel grijpen, dat vind ik dus wel aggressief. Goed dat je er iets aan wilt doen, je kunt natuurlijk ook bij een psycholoog te rade gaan.
Nee hoor
Dat keel grijpen was zeer uitzonderlijk. Hij deed een touwparcour in Planckendael en er kwam een kindje van de andere kant. Ze bleven allebei klem staan. Die papa van 't andere kindje deed niks en ik, kieken altijd bang voor conflicten, tilde mijn zoontje eraf. En toen greep hij me. Maar het was dom van me. Want hij is al zo weinig weerbaar en dan ga ik hem ook nog eens aanleren dat hij moet toegeven om conflicten te vermijden. Helemaal fout. Dat heb ik hem achteraf, toen hij gekalmeerd was, ook gezegd. Dat ik ongelijk had en dit nooit meer zou doen. We hebben ons allebei verontschuldigd. Hij voor zijn aanval, ik voor mijn foute ingrijpen.
Normaal gezien wordt hij nooit fysiek hoor. Zelfs als hij een schoen weggooid is dat nooit hard. Hij weet immers best dat het niet mag.
Maar ik maak me gewoon zorgen dat het een patroon wordt om zich zo te uiten en dat het dan wel verergerd.
Ik heb alvast het boek van die Greene besteld. Es kijken wat die methode inhoudt.
Ik denk nog altijd dat het grotendeels met zijn vader te maken heeft. Hij heeft geprobeerd, op mijn aanraden, met zijn vader te praten over hoe hij zich voelde onder het gebrek aan aandacht. Vader heeft dat afgekapt met een kort 'dat is niet waar' en dus blijft het kind zitten met zijn klachten. Maar helaas kan ik aan die toestand niets veranderen. Ik kan alleen proberen hem te helpen om te gaan met frustraties.
Therapie
Margraat, gaat jouw zoon naar een psycholoog of iets dergelijks? Als ik het zo lees zijn er best wel dingen waar hij mee zit. Onze zoon heeft er heel erg veel aan om dit soort zaken met een objectief iemand te bespreken.
Wat ik me ook afvraag, in hoeverre is hij zich bewust van zijn add? Misschien maakt hij zich zorgen over zijn 'anders zijn'.
Pippin
Binnen school
Wel hij zit in type 8 onderwijs dus hij krijgt binnen de school logopedie en kinesitherapie en dit jaar wordt hij ook begeleid door een orthopedagoge omdat zijn sociale vaardigheden niet bepaald leeftijdsadequaat zijn. Ik heb hem, toen hij door de kinderpsychiater getest werd, wel uitgelegd waarom dat was, dat zijn hoofd anders werkte dan bij de meeste mensen waardoor hij meer moeite had met sommige dingen (hij zat toen nog in gewoon onderwijs en het ging gewoon niet) maar hij andere dingen juist beter kon.
Hij is zich er wel van bewust dat hij 'anders' is maar nu alle kindjes in zijn klas wel iets hebben valt het minder op. En ik wil hen nu niet nog eens naar therapie en zo laten gaan om hem nu de kans te bieden gewoon te zijn. Hij is al zo lang een buitenbeentje. En ik denk ook niet dat hij over die problemen met zijn vader wil praten met een derde. Dat zorgt vrees ik toch wel voor een loyaliteitsconflict. Bovendien zou zijn vader toch nooit toestemming geven hiervoor. Die is nog altijd kwaad dat hij in het BO zit.
Enne...
En de orthopedagoge, kan zij er misschien iets mee? Ik weet niet of jijzelf daarbij bent, bij die begeleiding, anders zou ik eens contact met haar opnemen.
Onze zoon (die op school bijvoorbeeld zeer gesloten is) vindt het heel fijn om te kunnen praten over de dingen die hem dwars zitten, JUIST omdat dit een 'derde' is. Als je met je vader of moeder praat, zit er altijd een verwarrende lading onder. Een kind wil dan toch vooral een 'goed' kind zijn. Tegen iemand die wat verder weg staat, is het makkelijker je frustraties te uiten.
Het lijkt mij namelijk een zeer frustrerend leventje, of je nu add, adhd hebt of iets anders. Ik maak het bij mij zoon van de zijlijn mee, en ik word er al zo moe van, hoe moet dat voor zo'n kind dan wel niet voelen? Ik kan 's avonds nog even afstand nemen, hij heeft zichzelf altijd bij zich.
Pippin
Ortho
Met die van dit jaar heb ik nog niet gesproken. De juf van vorig jaar is met moederschapsverlof. Maar ik ga haar wel opzoeken op het oudercontact. Ik ga haar zeker vragen opmerkzaam te blijven op gedragsproblemen. Ze praat normaal gezien elke week met hem dus als ze een band kan opbouwen zal hij haar zeker dingen vertellen.
Ze zijn op deze school wel zeer alert voor problemen van de kinderen. Tenslotte hebben veel van de kinderen het behoorlijk zwaar gehad voor ze hier terecht kwamen. Pesterijen, frustraties. Voor mijn zoontje was het ook een enorme boost om voor het eerst met een goed rapport thuis te komen. En dit jaar heeft hij een leuk vriendje in de klas. Dat is geleden van in zijn kleutertijd. Hij had wel een paar vriendjes buiten school maar hij is nogal onhandig in contactleggen. Hij zit meestal niet eens op dezelfde planeet.
Dus op schoolgebied loopt alles lekker.
Boek gelezen
Mijn eerste reactie was van oh, ik heb geen probleem, dat soort uitbarstingen heeft mijn zoon niet.
Maar naarmate ik verder las kwam de herkenning. Ik besef nu dat ik het normaal ben gaan vinden dat mijn zoon 'hou je bek' roept, of 'jij verpest mijn leven', ' niemand houdt van mij'. Ik reageer er luchtig op of troostend, naargelang de uitspraak.
Ik besef, na het lezen van dit boek, dat het ook niet nodig is om er overdreven op te reageren, maar het is wel gedrag dat niet door de beugel kan.
Hij is nu bij z'n vader maar volgende week ga ik zeker beginnen oefenen met de plan B techniek uit het boek.
