Add: opluchting en verdriet

Lezen

Als ik jou was, zou ik voor ik beslissingen nam over mijn kinderen, heel veel gaan lezen. Hier heb je twee links, die ik heel goed vind.
http://www.steunpuntadhd.nl/
http://www.adhd-xtra.nl/
Ik vind dit waardevolle websites, omdat ze vanuit ervaringsdeskundigheid zijn opgesteld.

Over het wel of niet geven van medicatie is hier al zoveel geschreven. Misschien kun je in het archief zoeken naar draadjes? Er is onlangs ook nog een draadje over geweest, die staat denk ik nog niet eens in het archief.

wij hebben bij onze zoon eerst geprobeerd om het zonder medicatie te redden, maar dat bleek op een gegeven moment geen optie meer. Nu gebruikt hij heel wat jaren methylfenidaat naar tevredenheid.

Wat heel belangrijk was, is dat wij zoon zoveel mogelijk geholpen hebben om te leren om te gaan met zijn stoornis. Dat is niet altijd makkelijk, daarom is het zo belangrijk dat je als ouder (die, ondanks alle professionals en leerkrachten, toch degene zal zijn, die de bepalende factor wordt) zoveel mogelijk begrijpt van de stoornis. Lezen dus.

Nog twee links

http://www.adhd-xtra.nl/driven/50tipsAdultAttentionDeficit.pdf
http://www.adhd-xtra.nl/driven/driven.pdf
Nog twee links van de adhd-xtra site

Ava

Toen wij de diagnose ADHD kregen voor onze zoon begon men ook gelijk over beginnen met medicatie. Wij hebben toen besloten om eerst een korte time out te nemen om zelf allerlei informatie op te zoeken over ADHD, medicatie en andere mogelijkheden van behandeling. We hebben ook contact gezocht met andere ouders en hebben geprobeerd om zoveel mogelijk informatie tot ons te nemen.Daarna hebben we het nog een paar weken laten bezinken. Dit onder het motto dat hij na de diagnose niet anders was dan voor de diagnose en dat we dus best nog even wat langer konden wachten.

Wij hebben vervolgens besloten om in eerste instantie het zonder medicatie te proberen. Dit was ook omdat wij thuis eigenlijk niet echt het idee kregen dat hij daar last had van ADHD. De problemen speelden vooral op school. Niet dat het thuis weg is maar thuis was het minder problematisch. Omdat het dus zo omgeving afhankelijk was kwamen wij tot de conclusie dat we eerst zouden gaan kijken of we de school omgeving aan konden passen...

Daarna volgde een lang traject inclusief een school wisseling, een probeer periode medicatie, cursussen... en uiteindelijk hebben we onze weg gevonden. Mijn zoon gebruikt geen medicatie en heeft ook geen enkele andere hulp. Wel een school die rekening houdt met zijn zwakke punten en bereid is om een aantal kleine praktische aanpassingen te doen die helpen.

Of je wel of niet aan medicatie moet beginnen weet ik niet. Je kan altijd nog wat extra tijd nemen om te beslissen als je er nog niet achter bent. Zoiets staat en valt heus niet met een maand eerder of later beginnen.

Mijn zoon redt het prima zonder maar dat zal niet voor alle kinderen gelden. Persoonlijk zou ik wel proberen om eerst de leefomgeving zo optimaal mogelijk aan te passen en pas als dat ook niet voldoende soelaas brengt verder te gaan kijken.

Wel medicatie

Ook ik was blij met de diagnose. Maar dat was/is juist omdat het op school heel goed gaat maar thuis niet. Mijn zoon wordt volgende maand 7 jaar. Thuis was het echt niet meer te doen. Dat hij de hele dag aan een stuk door praat oke, dat was nog wel te doen. Maar staand, op of onder tafel eten, 20x tijdens het eten opstaan, geen gesprek mee kunnen voeren want hij was in zijn hoofd al bij het volgende, niet bij hem binnenkomen als je wat zei en dus alles 3x herhalen, letterlijk stuiterend door huis en de belangrijkste niet de rust kunnen vinden om iets te gaan doen en dan altijd maar je kleine zusje pesten. Het is natuurlijk niet allemaal opgelost maar hij is wel rustiger.

Groetjes Sandra

Inderdaad eerst alles proberen

Wij hebben ook eerst geprobeerd zijn omgeving op hem aan te passen. Pas toen dat toch niet voldoende bleek om hem in het regulier onderwijs te houden, gingen we aan de pillen. Nu presteert hij uitstekend op school. Thuis hebben we nooit problemen gehad, dus het omgekeerde van Sanrica. Dus slikt hij alleen medicatie gedurende schooltijd. Elk kind is anders en het is altijd goed om eerst het uiterste te proberen (en te vragen van school;niet bescheiden zijn, het hoort gewoon bij hun werk!).

Informatie en school

Bedankt voor jullie reacties. Ik ben druk met lezen. Het is prettig om in elk geval iets te doen. Ik heb nog niet alles bekeken maar er zitten goede sites tussen. Ik kan niet alles plaatsen (sommige tips van de 50 tips bijv).

Wat moet ik mij voorstellen bij een coach? Hoe kom je aan een coach? Waarschijnlijk hebben mijn man en ik ook ADD. Ik herken ons hier en daar in sommige aspecten van ADD. Dat wordt nog bekeken, later. Eerst de kinderen op de rit. Dat wil ik ook.
Is ADD reden voor een rugzakaanvraag? Bedoel je dat, Evanlyn? of moet ik aan andere dingen denken.
Wij hebben al veel aangepast, thuis. Ik denk dat er nog wel wat bij kan maar wij hebben te horen gekregen dat we echt de medicijnen een kans moeten geven. Maw we doen al veel en nu rest ons de medicijnen. We hadden zelf al goede inschatting gemaakt van wat nodig was en ook veel gevonden. Dat was op instinct gezocht en gevonden. Het voordeel van de diagnose is dat we opeens serieuzer worden genomen en ik niet eerst het verhaal hoef te vertellen. Ook lijkt het erop dat ik me niet meer te verantwoorden of uitgebreid uitleg hoef te geven. Maar nu hoor ik coach en school.

Coach en school

Die 50 tips, zijn vooral bedoeld voor volwassenen met ad(h)d. (in Amerika heet adhd ook add). Ik had die link gegeven, omdat, als je een stoornis wilt begrijpen, het heel verhelderend kan zijn, om te lezen hoe mensen de stoornis ervaren. Dus vanuit de visie van de volwassenen met adhd begrijp ik mijn zoon veel beter.
Over een coach, het gaat er m.i. om dat het heel handig is, als je als adhd-er een redelijk subjectieve buitenstaander in je leven laat, die je vertrouwt en die je helpt om je problemen van een andere kant te zien.
Op school heeft mijn zoon bijvoorbeeld een docent als coach. Als hij vastloopt met iets, kan zij hem helpen, zij is ook de contactpersoon tussen ons en de overige leraren (hij zit op het VO) en zij bespreekt zoon ook met de ambulant begeleider (zoon heeft een rugzak).
Voor de andere zaken in het dagelijks leven geldt ik denk ik als coach voor mijn zoon. Ik help mijn zoon met het organiseren van zaken (huiswerk, maar ook eraan denken om een kado te kopen voor zijn jarige zus), ik geef hem feedback op zijn gedrag en ik help hem om zaken in perspectief te zien. Ook houd ik in de gaten, of hij zich genoeg ontwikkeld. Als het een tijdlang goed gaat, dan ga ik kijken waar we nog aan kunnen werken, om hem weer meer zelfstandigheid te geven. Er zijn mensen die zich verhuren als adhd-coach, ik hoor dat je daar best veel aan kunt hebben, ook als ouder, maar voor ons is dat nog niet nodig geweest.
Over school, op de website van steunpunt adhd staan heel veel tips over adhd in de klas. Maar het is in ieder geval belangrijk dat er begrip is voor je kind. Het is geen onwil, maar onvermogen. Dan kun je samen met school gaan werken om de problemen die er zijn, een voor een op te lossen. Een rugzakje krijg je alleen als er sprake is van vergaande problematiek en als de school 'handelingsverlegen' is. Dan moet er een begeleidingstraject op gezet worden en als dat niet lukt, kan je, samen met de school een rugzakje aanvragen. Ik heb vanuit jouw posts niet de indruk gekregen dat dit nodig is.

Leeftijd

Ik zou ook kijken naar de leeftijd van je kinderen, en dan vooral je oudste. Als je oudste in een van de hogere groepen zit, gaat hij al snel in de richting van het voortgezet onderwijs. In vergelijking met het bo is het vo een stuk ongestructureerder (en onvoorspelbaarder). Ik zou dan in rap tempo inzetten denk ik toch op starten met medicatie omdat, helaas, een schooladvies heel erg gericht is op werkhouding. Dan kan medicatie, als het aanslaat, gunstig zijn.
Als je kinderen nog jong zijn en de schoolprestaties zijn nog niet zo dat het potentiële zittenblijvers zijn dan zou ik eerst kijken met school wat daar nog mogelijk is. Eventueel kun je een andere school overwegen als dat voor je kinderen beter zou zijn.
Je hoeft ook niet direct met beide kinderen aan de medicatie te gaan. Je kunt ook bedenken of de een het harder (schooladvies, (te) slechte prestaties) nodig zou kunnen hebben als de ander.
Mijn dochter heeft geen ad(h)d maar slikt wel methylfenidaat en ik heb er spijt van dat ze er niet eerder mee begonnen is.

Vera

Therapie?

Ava, ik weet niet hoe oud je kinderen zijn. Mijn man heeft een jaar geleden pas de diagnose gekregen. Hij heeft bahandelingsgesprekken gehad,en impuls-controle-training. Daarna zou hij medicatie krijgen, maar we vinden het na de therapieëm helemaal niet nodig. De therapieën hebben echt heel goed geholpen, hij is heel erg veranderd ( positief) en kan er nu prima mee overweg.
voor kinderen moet er toch ook zoiets zijn? Informeer daar eens naar. Ik dacht dat medicatie meestal ook niet los van therapie gegeven werd.

Jasset ot

Ik dacht dat medicatie meestal ook niet los van therapie gegeven werd.
Oh ja, hoor, mijn zoon volgt geen therapieen en krijgt wel medicatie. En ik ken een andere jongen die nu vijf jaar medicatie gebruikt, je kan immers niet eeuwig door therapieen. Maar de medicatie heeft hij gewoon nodig.

Hier

Onze dochter van 10 heeft ook ADD.
Thuis gaat het heel goed. Maar op school heeft ze het best moeilijk.
Wij zijn een maand of 4 geleden met medicatie gestart en het lijkt te helpen.
Ondanks dat ze behalve Add nog wat andere problemen heeft waardoor het op school niet lekker gaat was het volgens school niet mogelijk om hier een rugzakje voor te krijgen.
Wel krijgt ze 1 keer per week Ambulante hulp via school die haar helpt met haar werk.
Therapie hebben we even geprobeerd maar dat werkte niet voor onze dochter.
Maar die therapie was dan ook niet echt op de ADD gericht naar mijn idee. Ik weet ook niet of dat er wel is.

Therapie

Als een instelling therapie biedt, die specifiek op add gericht is, dan komt het vaak neer op psycho-educatie en lotgenotencontact. Dat zijn natuurlijk ook belangrijke zaken.
Maar de problemen waar ad(h)d-ers tegen aanlopen en de 'beste' manier om die problemen op te pakken, verschillen per individu zo enorm, dat het volgens mij niet mogelijk is, om een allesomvattende therapie voor add te ontwikkelen.
Ik zou er eerder voor gaan om heel goed te inventariseren waar je kind tegen aanloopt, wat precies de problemen zijn (concreet en specifiek), en dan daar samen met hem (en met een eventuele therapeut) oplossingen voor te zoeken.
Voor alle therapieen geldt, dat hoe hard je ook werkt bij de therapeut, je moet er vooral zelf heel hard voor gaan om het in je dagelijks leven te integreren. En dan komt het bij kinderen met ad(h)d toch vaak op papa en mama neer.
Toen wij de diagnose van onze zoon kregen, hoopte ik, dat wij nu een goede oplossing zouden kunnen vinden voor de rotsituatie waarin we zaten. Nu is het vijf jaar verder en het gaat veel beter. Maar er is nooit sprake geweest van een 'oplossing'. Het is een moeizaam proces van voortschrijdende inzichten, waar we voorlopig nog lang niet klaar mee zijn. Moeilijk, maar de moeite waard.

Dûh fiorucci

Ik bedoel starten met therapie in combinatie met medicatie, natuurlijk niet je hele leven therapieën!

Hoe is het bij jullie geregeld?

Bedankt voor jullie reacties. ADD is dus bij niemand hetzelfde. Welke hulp heb je voor je kinderen geregeld en heeft je gezin ook hulp?

Ava

De grootste problemen spelen zich op school af en dan voornamelijk op het leergebied.
Thuis gaat het eigenlijk prima dus we hebben ook geen begeleiding.
Wel gaat ze binnenkort een soort sova training doen. Gewoon om haar wat steviger in haar schoenen te laten staan en wat makelijker vrienden te maken.
Een soort therapie met alleen kinderen met add zou me ook wel wat voor haar lijken. Al was het alleen maar om haar te laten zien dat ze niet de enige is.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Vera?

geen adhd en toch ritalin?? Waarom dan?

Jasset

En hier geen therapie, ook niet in het begin. Omdat alle omstandigheden optimaal genoeg waren voor zoon. Therapie zou weinig toevoegen namelijk. Dus dat gebeurt toch wel vaker.

Mijn zoon

gaat binnenkort naar een boddaertcentrum na school. Dit is natuurlijk niet wat ik graag wil maar het kan niet anders. Op school gaat het heel goed maar thuis absoluut niet. Dit is om ons te ontlasten, en vooral ook zijn zusje, maar ook om hem dingen te leren. En hopelijk stopt mijn dochter dan met het nadoen van zijn gedrag. Daarbij heb ik een cursus gevolgd en ouderbegeleiding gehad en dat krijg ik straks weer. Mijn ervaring is wel dat met een diagnose er ineens allerlei deuren open gaan, waar je terecht kunt.

Groetjes Sandra

Ava

Thuis lopen we zelden tegen problemen aan dus de hulp die we hebben (gehad) was eigenlijk exclusief voor op school. Natuurlijk is hij thuis niet anders dan op school maar de problemen die hij heeft worden in een drukke, chaotische omgeving met vooral veel andere kinderen gewoon veel groter.
Hier thuis heerst een zekere rust en voorspelbaarheid en bovenal zijn er minder triggers. Bovendien hoeft hij thuis niet lang stil te zitten en kan hij gewoon veel wisselen van activiteiten ed. Allemaal dingen die er voor zorgen dat thuis de situatie veel minder chaotisch verloopt. Bovendien kennen we onze zoon dus we weten ook veel beter hoe we op hem in moeten springen.

Voor school heeft hij o.a. een sova training gevolgd, een training speciaal gericht op kinderen met ADHD, een training om aan te gaan met chaos in je hoofd en hij heeft op een gegeven moment toen hij wat in de knoei zat nog een aantal gesprekken bij een psycholoog gehad.

Inmiddels zit hij op de middelbare school en heeft geen enkele ondersteuning meer van buitenaf. De school is wel op de hoogte en houden rekening met hem. Zo zit hij bijvoorbeeld altijd vooraan in de klas en mag hij soms op de gang werken als het te onrustig is. Daarnaast zijn de meeste leerkrachten wel zo oplettend om als ze zien dat hij onrustig en vervelend wordt hem even de klas uit te sturen. Niet als straf of zo maar hem even de opdracht geven om krijtjes te halen bij de concierge of een kop koffie. Dan kan hij even lopen maar bovenal is hij dan uit de situatie. Hij kan namelijk enorm doorslaan en klieren in de klas en de clown uithangen. Hij kan dan heel moeilijk uit zichzelf stoppen. Door hem op het moment dat hij druk begint te worden gelijk even uit de situatie halen geven ze hem de kans om zichzelf weer onder controle te krijgen.

Met alleen al dit soort kleine aanpassingen wordt alles een heel stuk leefbaarder, zowel voor hemzelf, de leraren als de rest van de klas.

Ava - rugzak

Ik bedoelde eigenlijk niet direct een rugzak, al heeft mijn zoon die (nog) wel. Ik bedoel meer dingen zoals Jillian zegt: de plek in de klas, niet alles af hoeven maken als hij dat toch niet kan. Vooral dat laatste helpt mijn zoon. Hij snapt het toch wel en een wonder van snelheid zal hij nooit worden. Dan kan je hem beter de succes-ervaring geven dat hij het af heeft, dan weer zeggen: je hebt het niet af. Dat soort dingen. Het komt vaak neer op begrip van de omgeving. Als je zelf ook ADD hebt, zal dat het makkelijker voor je maken om de vertaalslag te maken voor zijn (leer-)omgeving. Maar als dat alles niet helpt, dan zijn er nog de pillen, die ons waanzinnig goed geholpen hebben. Maar inderdaad alleen op school.