Adhd: en nu dan ook 'echt'
Ik heb hier al veel vaker geschreven over onze 'stuiterbal' van acht, met toch wel erg veel ADHD-kenmerken. Geen testtraject doorlopen, wel voor concrete hulp bij kinderpsycholoog (en eerder al logopedie en fysiotherapie). Omdat we met medicatie willen starten, moest er nu toch een psychiater aan te pas komen. En deze schoof daarom gisteren aan bij onze afspraak met de kinderpsycholoog. Hij had het dossier bestudeerd, en we hadden nog wat nieuwe vragenlijsten moeten invullen. Zoonlief liet zich van zijn beste kant doen door op een draaistoel te gaan zitten en lekker te gaan draaien... Maar dat was voor de psychiater niet eens nodig. Op basis van het dossier en de vragenlijsten, en het feit dat het voor ons en de kinderpsycholoog al overduidelijk is, stelde hij in de eerste minuut de diagnose vast. Daarna hebben we nog een half uurtje over koetjes en kalfjes (en pillen) gesproken, en toen stonden we weer buiten. Helaas nog geen recept, daarvoor hebben we over drie weken een afspraak met een andere psychiater (de arts van gisteren werkt normaal niet in deze stad, en doet daarom geen medicatie-begeleiding).
We hebben het met zoon natuurlijk al vaker gehad over ADHD, maar daar wilde hij niets van horen. Toen de arts gisteren ADHD liet vallen, keek hij dan ook verbaasd op en riep heel hard 'nee hoor!'. Toen we buiten stonden, hebben we het er nog even met hem over gehad. Zoon boos, de dokter was een leugenaar, en nee, ik wil er niet over praten, ik ga gewoon nooit meer praten. Nooit meer! Op de fiets hield hij inderdaad zijn kaken stijf op elkaar. Tegen de tijd dat we bij ijswinkel stonden (lente!), besloot hij dat 'de rest van zijn leven zwijgen' toch wel erg lang was en begon hij weer lekker te kletsen. Zorgvuldig het bezoek aan de arts mijdend.
Gisteravond tijdens het eten riep hij opeens spontaan (met een mix van verbazing en trots op zijn gezicht) tegen zijn grote broer: "ik heb ADHD!". Waarop broer verbaasd reageerde: "Echt waar? Wauw, cool!!" (een betere reactie kan een grote broer natuurlijk niet geven). Vervolgens hadden ze er samen grote pret over. Maar toch ook weer: "de dokter kan dat helemaal niet weten. Om mijn hersenen te bekijken heb je speciale apparaten nodig. Dus ik denk dat hij liegt."
Laten we het er maar op houden dat hij nog een beetje in de ontkenningsfase zit, ha ha. En hij is ook een beetje bang dat hij ermee gepest gaat worden. We hebben ook met hem besproken dat hij dit ook helemaal niet hoeft te vertellen (we twijfelen zelf ook nog wat we richting school gaan doen). (Egberdien, als je meeleest, graag nog wat discretie 
)
Hm, waarom schrijf ik dit eigenlijk? Ik heb geen specifieke vragen hoor, maar het is toch wel even lekker om het op te schrijven. In tegenstelling tot wat ik hier ook geregeld lees, zijn wij dus niet geschrokken, verdrietig, opgelucht of wat dan ook maar. We hebben niets gehoord wat we nog niet wisten... Hoewel ik gisterochtend toch ook wel even heb gedacht: stel je nu eens voor dat de arts het allemaal niet ernstig genoeg vindt voor een diagnose (want het gaat eigenlijk wel heel goed met hem), en we geen medicatie krijgen, wat dan?
Maar goed, vanaf nu ben ik dus ook 'officieel' in deze rubriek!
Herkenning
onze zoon (ruim 10 1/2) heeft ook heellang ontkend adhd te hebben. We mochten het woord niet eens noemen. Afgelopen najaar heeft hij van de psychiater een adhd-kwartet gekregen dat hij ook met anderen kon spelen. Ging oa over vooroordelen over adhd (is niet alle dagen hele druk etc), wat is belangrijk voor je vrienden om te weten etc. Toen heeft hij een tijdje zitten nadenken en met mij veel gepraat en inmiddels ontkent hij het niet meer maar zal het niet snel tegen anderen zeggen. Wel herkent hij adhd bij anderen.
Ook hij rolde trowuens over de grond toen gekeken werd of hij adhd had of niet, hij liet zich van zijn goede kant zien, zeg maar.
Nu hopen voor je kind dat de medicatie aanslaat.
Welkom
in deze rubriek, gezellig! Wij hebben ook sinds maandag een officieel "zorgenkind". Waar wij verdrietig om zijn het nu 'echt' te weten, is ook de onzekerheid of onze zoon goed leert te praten (het is niet zo simpel meer iets als 'de oren') en het idee dat hij straks zoveel tijd naar school gaat, eerder dan verwacht. Maar er is ook zeker opluchting, dat er nu hulp in gang wordt gezet. Ik wil ons zoontje als hij wat groter is ook uitleggen wat hij heeft, het lijkt me erg belangrijk dat hij er zelf ook wat van snapt en ivm acceptering!
Join the club!
Nou, toch maar "welkom bij de club" denk ik?
Wel prachtig, die reactie van je oudste! "Cool, ADHD", haha. Met ontkenning heb ik geen ervaring, want wij hebben het zoonlief al van jongs af aan verteld.
Thanx
Goed om te horen dat zoon dus blijkbaar niet de enige is die 'in de ontkenning' zit. We merken sowieso dat hij moeite heeft om te praten over dingen die hij niet fijn vindt, dan sluit hij zich helemaal af. Maar hopelijk went hij snel aan het idee (en duurt dat niet tot z'n 41e Didi, lol!). Vanmiddag stonden we bij de kassa van de supermarkt, en toen zei hij opeens: 'ik wil geen ADHD meer hebben'. Het houdt hem blijkbaar toch wel bezig. Maar voorlopig moeten we het nog maar even stil houden, vindt hij. Prima natuurlijk, voor anderen voegt het ook niets toe. Maar hem kennende, verbaast het ons ook niet als hij het volgende week van de daken schreeuwt en het aan iedereen die het maar horen wil gaat vertellen.
Rafelkap, ik heb je verhaal hierboven gelezen. Heftig hoor, en je kindje is ook nog zo klein! Ik kan mij voorstellen dat je dan onzeker wordt over de toekomst. Onze situatie is wat dat betreft echt minder spannend. Zoon is natuurlijk al acht, we weten hoe hij in elkaar steekt, kennen zijn gebruiksaanwijzing, hebben nu al vier jaren basisschool achter de rug met hem. En hij doet het gewoon best goed, ik kan niet anders zeggen. Voor de gebruiksaanwijzing of acceptatie hebben we de officiële diagnose dan ook niet nodig. Maar ja, wel voor de medicatie, dus we ontkwamen er niet aan.
Ijsvogeltje
Hoi, nou, join the club. *lacht vriendelijk*
Ik vind alleen niet dat je nu pas 'echt' hier thuishoort, hoor! Ik vind dat ook mensen zonder diagnose, maar wel met zorgen(kinderen), het grootste recht hebben om hier hun verhaal te doen. Ik moest best wel over een drempel heen, voordat ik hier durfde te posten. Toen had zoon nog geen diagnose, maar ik had juist toen zoveel vragen. Maar goed dat terzijde.
Verder valt het mij op dat onze zoon echt een proces doorgaat met zijn 'diagnose'. In eerste instantie vond hij het alleen maar cool. Wij hadden veelal positieve kanten van adhd benadrukt en hij vond het allemaal prima. Maar langzamerhand wordt het steeds meer een gevoelig punt voor hem. We mogen nu geen adhd-grapjes meer maken. Een paar jaar terug vond hij dat alleen maar leuk. En hij noemt het zelf nu een 'handicap'. Hij voelt de beperking. Dat is soms ook wel verdrietig voor hem. Hij merkt dat hij bepaalde dingen toch echt niet aan kan. Dat dit niet komt doordat de hele wereld alles verkeerd doet, (dit was vroeger altijd zijn verklaring, het zou niet zo moeilijk voor mij zijn, als jullie maar niet...) maar omdat hijzelf een handicap heeft. Auw.
Succes met alles!
Ook sinds kort
Ik hoor ook sinds kort bij 'de club'. Mijn dochter vond het fijn om de diagnose bevestigd te krijgen. Dat verklaarde een boel.
Ook bij de club
dubbel nog wel, eigenlijk 3 dubbel ! jaaaaa ik heb het getroffen,
de reaktie van de heren hier was: ja en?
dus daar kan ik het voorlopig mee doen!
( zijn nu weekend weg... heerlijk rustig hier)
ik begrijp ook nu pas waarom dat de heren ook nooit 1 seconden stil lagen bij het verschonen van de luier om maar iets te noemen. Ik begreep dat nooit, ik dacht een kind moet toch na tig luiers wel snappen dat gewoon ff stil liggen makkelijk is omdat het dan sneller voorbij is en hij weer kan gaan spelen. Achteraf... ja achteraf.. hadden we alles veeeeeel eerder kunnen weten..
maar ach.
"het blijft toch je soon he"
whahahahahhah
IJsvogeltje
Wat een geweldige oudere broer heeft je 8 jarige!!
Haha, de ontkenningsfase. onze bikkel is alleen autistisch wanneer het hem uit komt.
Hij wil er echter niks over lezen en helemaal niks van horen. Wel moppert hij met grote regelmaat op zijn vader. Zoals een echte puber betaamt riep hij laatst....je kan wel zien dat hij autistisch is zeg!
Zowel man en ik hebben er behoorlijk om gelachen dandat we zoon flink haden berispt om zijn brutale opmerking (dit zeg je niet tegen je vader, punt!)
Je bent toch altijd op je plek in deze rubtriek wanneer je zorgen om je kind hebt? Daarom heet het zorgenkinderen!
Voel mij hier al heel lang thuis
Pippin,
ik voel mij al heel lang prima thuis in deze rubriek hoor, ik bedoelde het dus niet al te letterlijk. Het komt ook vooral door dit forum komt, dat we zelf de puzzelstukjes in elkaar konden schuiven, en dingen steeds duidelijker werden. En vooral de tips hier natuurlijk ('het explosieve kind' - weet niet wie het hier als eerste noemde, maar daar hebben we echt veel aan gehad!). Maar goed, het voelt nu toch wel als 'echt'.
Polly, jij krijgt het inderdaad wel dubbel en dwars over je heen! Ik realiseer mij steeds weer dat wij gewoon in een 'luxe' positie zitten. Onze oudste van 12 is een typisch niets-aan-de-hand-kind, dat bovendien heel rustig is. Dat is erg plezierig voor een stuiterend jonger broertje... (en voor ons, ha ha). Op school hebben we dit jaar een erg goede leerkracht, dus ook daar loopt het lekker. We hebben een fijne kinderpsycholoog. O ja, 'k heb ook nog een zus die orthopedagoog is, is ook buitengewoon prettig.
Kaaskopje, jullie zijn er helemaal laat bij. Fijn dat je dochter baat heeft bij haar diagnose.
Nikus
We zaten gelijktijdig te typen. Geweldig die opmerking van je zoon!
Leesvoer voor kids?
Nikus schrijft ´hij wil er ook helemaal niets over lezen´. Daar ben ik wel door getriggerd. We hebben hier ook al een tijdje wat boeken liggen. ´Ze vinden me druk´ van Martine Delfos. En ´ben jij anders?' van Yvonne Gerrits. Het eerste boek vind ik voor onze zoon helemaal niets. Het is te weinig herkenbaar. Het tweede boek is wel wat beter, vooral om wat uit voor te lezen, zodat we bepaalde stukken kunnen overslaan. Nadeel vind ik dus dat er veel wordt gerefereerd aan ruzies thuis, boze ouders, mopperende leerkrachten, slecht contact met andere kinderen en tegenvallende leerresultaten ('ze vinden mij dom'). Dat is hier dus gewoon niet aan de orde. Hij heeft veel vriendjes, een schat van een juf, is de slimste van de klas en heeft ook nog lieve en geduldige ouders...
Heeft iemand nog goede leestips voor kinderen zelf?
IJsvogeltje
We zijn er inderdaad laat bij. Dat vind ik ook jammer. Ze is ons 'moeilijke' kind altijd geweest en met deze kennis had ik misschien toch met een andere insteek op haar kunnen reageren. Maar dat is achteraf praten.
IJsvogeltje
He, ik dacht wel dat je het zo bedoelde hoor. Maar ik 'moest' het van mezelf toch even noemen. Misschien leest hier wel iemand mee, die zoekende is, en vol twijfels. En ik zou het jammer vinden als zo iemand niet durft te posten, omdat ze bang zijn dat je eerst door een ballotage commissie heen moet. Vandaar 
))
Dat met die boeken, dat vind ik ook wel een probleem. Eigenlijk vindt mijn zoon geen enkel kinderboek geschikt. De adhd boeken voor kinderen die ik heb gelezen zijn nogal negatief. Alsof het een verschrikkelijke ziekte is, waardoor je allerlei gedragsproblemen krijgt, waar je niets aan kunt doen, dus ben je heel erg zielig, en dan neem je een pilletje, en ze leefden nog lang en gelukkig.
Mijn zoon werkt zelf altijd heel erg hard om uit de problemen te blijven, soms te hard. Hij vindt dit dus te simpel geredeneerd. Ik lees hem soms stukjes uit boeken voor volwassenen voor, of uit balans magazine. Er stond laatst een artikel in over iemand die naar een adhd-conferentie in de VS was geweest. De hoofdlijnen leg ik dan aan hem uit. Zo blijft hij toch wel op de hoogte. Hij vond het bijvoorbeeld interessant dat nu steeds duidelijker wordt, dat sporten en bewegen een positief effect heeft op adhd.
Ik heb laatst het boek: Alleen een moeder kan van zo'n jongen houden, gelezen. Die schrijver had enorme problemen op school, en is ook depressief geweest. Voor zoon was het wel interessant om te horen hij niet de enige adhd-er is, die dat heeft. Maar dan lees ik heel selectief, hier en daar een stukje voor.
Eigenlijk gaat het 'verwerken' van de diagnose hier op een enorme adhd-manier. Hollen of stilstaan, hap-snap. Inderdaad, je staat bijvoorbeeld bij de kassa en opeens zegt hij iets, en dan hoor je hem er maanden niet meer over. Ik volg dat maar zo'n beetje.
IJsvogeltje,
Ik zal het dan maar niet rondbazuinen dan, of dinsdag aan je zoon vragen hie het met zijn ADHD is .
Ken je het liedje van kinderen voor kinderen:
Die is wel leuk vind ik, en belicht het positief. Positieve kinderboeken over ADHD weet ik zo niet, ik heb wel eens boeken gelezen waar het ter sprake kwam maar weet niet meer welken dat waren.
Boeken
Hier staan wat titels:
http://adhdwatnu.punt.nl/index.php?r=1&id=381692
En de boeken van "wilde Mathilde" (Margot Edens) zijn misschien leuk. Margot heeft de boeken geschreven over haar dochter Hilde.
"Hoewel in het boek de naam van de stoornis nergens wordt
genoemd, zullen kinderen met ADHD zichzelf ongetwijfeld
herkennen in de spannende avonturen die de wilde, avon-
tuurlijke Mathilde allemaal beleeft. En met hen zullen ook veel ouders van kinderen met ADHD de situaties herkennen waarin je met zo’n kind allemaal verzeild kunt raken. Hilde heeft de diagnose ADHD, maar Margot Edens heeft er bewust voor gekozen die term in de boeken niet te noemen. Ze wil Mathilde vooral neerzetten als een avontuurlijk meisje dat heel impulsief is en daardoor in allerlei vreemde situaties terecht komt."
Deze rubriek
Nou, ik had zelf ook nooit gedacht in deze rubriek terecht te komen, haha. Ik dacht altijd "Ach, die arme ouders met al die probleemkinderen, gelukkig hoef ik niet in die rubriek te komen.". Dat had ik natuurlijk nóóit mogen denken, want nu ben ik vaste bezoeker hier, haha. Maar weet je, ik heb nu dan wel een kind met een "officieel probleem", het leven is er helemaal niet anders door geworden. Ik weet nu alleen dat zijn gedragingen in de categorie "Zorgenkinderen" thuishoren.
IJsvogeltje
welkom! )
Maar inderdaad, ook vóór een diagnose is deze rubriek heel handig!
Hier heeft oudste de ADHD inmiddels wel geaccepteerd, heeft het ook lang ontkend, of wilde het gewoon niet hebben, maar beseft inmiddels wel dat zijn ADHD hem ook veel goede dingen brengt (creatief bijv.).
Omslag lag denk ik een jaar of anderhalf geleden toen hijzelf aangaf liever naar 1 slikmoment over te stappen wat medicijnen betreft, vanaf dat moment is de acceptatie begonnen....hij besefte zelf dat de Concerta hem hielp bij zijn drukke hoofd en de overstap naar 1 slikmoment op de ochtend was voor hem veel fijner natuurlijk..... (niet steeds je spel onderbreken omdat ma weer met dat pilletje aankwam zetten....)
Wat
Wat is een zorgenkind? Kijk ik naar mijn zoon, dan zie ik een vrolijke, intelligente, actieve jongen met humor die lekker zijn gang gaat en genoeg vrienden heeft. Daarnaast zie ik een jongen die eerst zegt en dan pas denkt, die afgeleid is door ieder geluidje in de klas, die overal op moet reageren, die onder kunnen presteert maar zijn rol als verstoorder van de tegenstander op het voetbalveld met verve speelt. Daar mag het, stoorzender zijn
Voor ons is zoon geen zorgenkind. Inmiddels denk ik dat hij er wel komt, wel met veel begeleiding (dingen die bij andere kinderen vanzelfsprekend zijn, zijn dat voor hem niet), maar hij gaat ondanks zijn beperkingen als een tierelier. Zijn medicatie is daarbij wel en goede en belangrijke ondersteuning.
Maar hij is het natuurlijk wel, in de ogen van school, van sommige ouders, sommige ouders van vriendjes etc. Daarom ben ik blij dat ik hier mijn verhaal kwijt kan.
Wat boeken betreft, ik heb wel eens iets van de bieb geleend maar dat weigert hij in te kijken. Hij praat soms wel eens met een meisje uit zijn klas, een lotgenote. Ik ga hem verder niets opdringen.
Pippin, hoe oud is jouw zoon eigenlijk?
Bikkel
Hij is nu elf jaar, Bikkel. Je maakt me nieuwsgierig, waarom wil je dat weten?
Pippin
Oh, niets speciaals hoor, don't worry. Ik dacht dat jouw zoon ongeveer even oud is als de mijne maar wist het niet zeker, vandaar mijn vraag. Maar jouw zoon is toch wat ouder, mijn zoon wordt elf eind deze zomer en zit in groep 7. Nou ja, het loopt niet veel uit elkaar.
Bikkel, mijn zoon zit ook in groep 7, vandaar denk ik, ik dacht ook dat jouw zoon even oud was. Als de school niet aan de oktobergrens vast had gehouden toen hij kleuterde, had hij nu in groep 8 kunnen zitten. Was hij een jaar eerder van de basisschool af geweest..
Maar ja, 't is nie anders.
Aha
I see. Mijn zoon is de jongste jongen in zijn klas, dat zit hem dwars, onterecht trouwens. Maar ja, hem zitten vaak kleine dingetjes dwars, terwijl hij grote dingen juist weer niet merkt/ziet.
Zou je zoon zich prettiger hebben gevoeld als hij een klas hoger had gezeten, denk je?
Moeilijk te zeggen
Dat vind ik echt zo moeilijk van opvoeden, je kunt het allemaal maar een keer doen. Je kunt dus zo moeilijk achteraf beoordelen wat er fout is gegaan en hoe het was geweest als je het anders had gedaan.
Op grond van sociaal-emotioneel (hij had toen thuis veel problemen, op school niet), niet overvragen, en dergelijke besloot de school dat 'vervroegd' naar groep 3 gaan geen optie was.
Nu weten we dat hij bovengemiddeld intelligent is. Nu weten we dat er wel meer kinderen met adhd zijn die thuis volledig instorten na een schooldag. En nu weet ik dat je juist met kinderen met adhd moet voorkomen dat ze zich vervelen... Achteraf was het anders gegaan.
'Makes much more sense to live in present tense.' Tenminste dat proberen we maar.
Wat een leuk liedje!
Egberdien, dank voor de link naar het liedje. Ik kende het niet, maar ik vind het leuk! En de boeksuggesties gaan we zeker bekijken.
Guinevere
Nou, ik had zelf ook nooit gedacht in deze rubriek terecht te komen, haha. Ik dacht altijd "Ach, die arme ouders met al die probleemkinderen, gelukkig hoef ik niet in die rubriek te komen.".
HAhahahaha ik moet erg lachen nu!
Guinevere
Ook ik vond de ouders die in deze rubriek "zaten" maar zielig en was blij dat ik zelf zulke makkelijke, niets-aan-de-hand kinderen had. Het gekke is dat ik nog steeds weinig problemen met mijn ASS kind heb, terwijl de familie soms nogal lijdt onder het temperament van een niets-aan-de-hand-zus. Het is dan een toer om uit te vinden wat er aan de hand is, terwijl mijn ASS zoon een open boek voor me is.
