(adhd) hoe houden jullie het leuk?

Ook wel eens

Ach Stelle, dat overkomt mij ook regelmatig, zo'n mopperdag. Het klinkt erg bekend en menselijk.
Neemt niet weg dat het volgens mij niet goed is voor een adhd-er om steeds zo op de huid gezeten te worden. (Voor het gemak ga ik er even vanuit dat je zoon het inderdaad heeft!) De boodschap is eigenlijk: "Ik word doodmoe van je, kun je het nu nooit eens goed doen?". En dat is erg slecht voor zijn zelfbeeld/zelfvertrouwen. Feitelijk doet ie het natuurlijk goed, de (mogelijke) adhd in aanmerking genomen. Dus het is weer een zaak van je eigen verwachtingen aanpassen, in combinatie met manieren om je kind te stimuleren zijn grenzen te verleggen. En dat laatste is weer een samenstelsel van vertrouwen hebben (en laten merken dat je weet dat ie dingen kan!), belonen en ook af en toe straffen als de grenzen worden overschreden.
Kun je van een jonge adhd-er verwachten dat ie de hele tijd aan tafel erbij blijft zitten? Ik denk zelf van niet, als mijn zoon zijn eten op heeft, dan mag hij zijn bord in de keuken zetten en van tafel. Tot op zekere hoogte mag hij wiebelen, kennelijk moet hij zijn bewegingsonrust kwijt (wiebelkussen nemen?).
Voor het luisteren: ik klap vaak eerst in mijn handen om zijn aandacht te trekken, zorg dat ie niet wordt afgeleid door de tv en vraag ná de boodschap of ie me begrepen heeft. Wel vergeet ie dan vaak dat ie ook nog een bepaalde actie moet gaan uitvoeren....
Het is en blijft vermoeiend voor de ouder, "zo'n" kind. Maar er staan ook weer veel positieve zaken tegenover, zoals bijvoorbeeld zijn energie, enthousiasme en vrolijkheid. Als ie 's morgens alwéér zingend zijn bed uitkomt, prijs ik me gelukkig en kan ik wel weer wat adhd-gedrag verdragen.

Hm, is dit een Zenbenadering?

Stelle

Als ik me betrap op constante kritiek dan maak ik de afspraak met mezelf elk uur iets aardigs te zeggen of een compliment te maken, al was het maar: 'wat wiebel je mooi'.

Dat dwingt je de leuke kanten van je kind weer te gaan zien (en er zijn altijd leuke kanten als je maar goed kijkt...) en meestal reageert zoon ook positief op complimentjes en luistert weer beter. (luisteren is ook weer de moeite waard als je kans hebt iets vriendelijks te horen)

Pff

Wat heb ik een lang stuk geschreven zeg, hierboven. En dan vergeet ik toch nog iets belangrijks.
Ik wil je sterkte toewensen. Het is namelijk hartstikke moeilijk. Positief blijven terwijl je het zo zat bent. Rustig blijven terwijl er een drukte maker hysterisch voor je staat te doen. Brrrr
Wij hebben de fout gemaakt dat we veel te lang het zelf hebben proberen op te lossen. We hebben de adviezen van de kleuterjuffen veel te serieus genomen omdat we dachten dat zij verstand zouden hebben van zorgenkinderen (niet dus). Het is echt van belang om tijdig hulp te zoeken bij mensen die wél verstand van adhd hebben. Dan merk je pas dat het geen onwil is, maar onvermogen. Ook van jezelf... En dat je het jezelf mag vergeven als je weer eens een keer uit je slof bent geschoten.
Pippin

Ha, dank voor jullie reacties. Fijn, die herkenning! Ik ben inderdaad erg bang voor zijn zelfbeeld (hij krijgt vanuit school al regelmatig negatieve reacties, moet dat dan thuis ook nog eens een x?), dus meestal weet ik me gelukkig in te houden. Maar je hebt van die ochtenden...
Het meeste van wat jullie beschrijven doen (/proberen) we idd wel. De humoristische benadering, navragen of hij het begrepen heeft, gewoon laten stuiteren of als je het even teveel wordt, hem vragen even op zijn eigen kamer verder te stuiteren, enz. En dat aan tafel zitten tot iedereen klaar is, heb ik al laaaang geleden opgegeven, haha. (Het arme kind is bovendien dubbel erfelijk belast met een moeder die voortdurend opspringt omdat dit-en-dat nog moet gebeuren en een vader die letterlijk niet kan eten zonder tegelijkertijd iets te lezen - al is het maar de tekst op een pak hagelslag.) Moest ook erg lachen om Rixt's complimentenbenadering: 'wat stuiter je mooi!' Haha, die houd ik erin.
Ik merk overigens dat het hier veel te maken heeft met hoeveel haast ik heb. Haast werkt altijd contraproductief. Hoe meer ik hem aanmaan tot dooreten (ja, wel op zijn plek aan tafel omdat hij het anders gewoon vergeet en al kwekkend achter me aan blijft lopen), hoe trager het gaat. Zal ook daar eens over een positieve benadering dneken. De lol van 'een wedstrijd met zijn broertje' was er helaas snel af
Iig, dank voor jullie leuke reacties!!!

School

Stelle, je zegt dat je zoon op school negatieve reacties krijgt. Het lijkt me hoog tijd voor een gesprek met de leerkracht. Dit is niet de manier om zijn zelfbeeld goed te houden. Wat zeggen ze eigenlijk? En hoe gaat school ermee om?
Dat zelfbeeld werken we hier bewust aan. Ik ben bang dat we een beetje zijn doorgeslagen: zoon is er nu van overtuigd dat ie dankzij zijn ADHD de slimste is van alle groep-3 kinderen van de school. Hij vergelijkt zich graag met Einstein, er zijn geruchten dat ie ook ADHD gehad zou kunnen hebben. Ik heb 'm gezegd dat als ie zo slim wil worden als Einstein, hij er dan wel heel wat voor moet doen! In elk geval, Einstein is een held voor hem geworden en zijn grote voorbeeld. Het geeft hem het gevoel dat kinderen waar "iets" mee is wel degelijk heel veel kunnen bereiken. Een enorme "boost" voor zijn zelfvertrouwen. Hij heeft het elke dag over Einstein. Misschien heeft jouw zoon ook een held nodig?

Meelezen

Hallo

ik heb ff met jullie meegelezen... sinds 2 weken weten wij ook dat onze zoon van 8 adhd en add mixform heeft (weet niet goed het in Nederlands genoemd wordt wij wonen nl in Duitsland) Ik heb nu al veel aan jullie tips en Stelle wat herken ik dat wat je schrijft. Ook ik neem me steeds voor om de volgende dag engelen geduld te hebben maar het lukt me gewoon niet. Hij mocht al 2 x rond de tafel lopen tijdes het eten, maar dat kon alleen bij ons thuis want niet iedereen vind dat 'normaal'
Ons manneke (mag ik niet zeggen want hij is natuurlijk al 8 en dus megacool) is zoals jullie ook zeggen vrolijk, enthousiast en zo lief soms kan ik hem wel opvreten en soms met veel liefde achter het behang plakken (als hij maar even stil zou staan zou het lukken

En dat wat wiebel je mooi: dat gaat onze lijfspreuk worden ik voel het. Ik vind het de mooiste opmerking die ik de laatste tijd heb gehoord

Veel liefs van een nog verse ADHD-ADD moeder

Hansje

Hoi Hansje, "welkom" hier dan maar he...
Mijn eigen ervaring is dat je echt een heel proces moet doormaken als ouder zijnde. Eerst de ontkenningsfase, die heb je zo te zien al gehad. Daarna moet je het leren accepteren en ga je alles lezen en uitzoeken wat los en vast zit. Ikzelf heb bijvoorbeeld geleerd dat ADHD beslist veel meer is dan alleen maar hyper en concentratieproblemen, het blijkt dat mijn zoon er een heel andere denkwijze op na houdt dan de meeste andere kinderen. En nu zit ik al in de fase dat ik het bijna normaal vind.
En tussendoor verandert mijn houding richting mijn zoon dus ook. Eerst vond ik hem tamelijk lastig, zat ook constant op zijn huid. Nu ik doorheb dat ie overall een tikkeltje anders in elkaar zit dan andere kinderen, kan ik hem met een andere bril bekijken. Ik probeer hem meer vanuit zijn krachtige punten te benaderen dan vanuit zijn zwakkere punten. En dat wérkt gewoon, ik ben minder lang geïrriteerd als ie niet luisterend keihard pratend zit te stuiteren op zijn stoel terwijl ik hem iets probeer uit te leggen. Meestal blijkt ie mijn boodschap trouwens prima opgepikt te hebben, maar hij is dan nog teveel met zichzelf bezig om te reageren.
Blijf hier vooral posten, ik heb er zelf veel aan gehad.

je hebt wel eens zo'n dag waarop het je niet lukt om vooral op de goeie dingen te letten en om niet zo veel te mopperen.
Als ik dat merk dan vertel ik hem in de avond nog eens heel bewust;'En al mopper ik heel vaak op jou.... je bent toch het allerliefste jongetje van de hele wereld'
En dan ben ik zeker weten toch de allerliefste moeder van de hele wereld!

Oh ja....

dat zegt hij dan he!

Ik wil maar zeggen, al gaat het soms slecht, probeer dan allicht de goeie momenten bewust te plannen. Dat maakt echt wel een hoop goed.

Guinevere

Einstein als held! Klnkt goed. Wij hebben hier wel een tijdje Leonardo als superhero gehad (nadat we naar een expo daarover waren geweest), maar die is weer wat naar de achtergrond verdwenen en is het weer gewoon pokemon, helaas. Zal weer eens heel subtiel wat boeken over Leonardo (of Einstein natuurlijk) neerleggen...
School gaat op zichzefl heel goed met hem om hoor, ben meer dan tevreden. Juf is fantastisch, geeft hem veel ruimte voor zelfstandigheid en veranwoordelijkheid en als hij merkt dat hij dat ook aan kan is dat weer een enorme oppepper. Soms als hij zich niet kan concentreren mag hij in een andere klas werken (als die klas net gaat gymmen of zo) en zegt ze er nadrukkelijk bij: 'je weet dat dit niet voor straf is, he'. Volgens haar is zijn concentratie- en zelfstandig werkniveau inmiddels 'gemiddeld' en ik dnek dat dat voor een groot deel aan haar aanpak te danken is.
Maar goed, er zijn ook altijd nog bloedfanatieke gymleraren, die kennelijk niet begrijpen dat niet iedereen lyrisch wordt van een partij voetbal, of simpelweg niet in staat is de volgorde van een hink-stap-sprong te onthouden. Of een overblijfjuf die alleen maar een drukke spelverstoorder ziet en nog altijd denkt dat meisjes braver (want rustiger) zijn dan jongens. Medekinderen die - heel begrijpelijk maar toch pijnlijk- het onstopbare geklets zat worden en hem steeds wegduwen...
Maar goed, ik prijs me al gelukkig dat hij niet meer om de haverklap bij de directeur in de hoek moet staan, zoals op de vorgie school.

Herkenning

"Medekinderen die - heel begrijpelijk maar toch pijnlijk- het onstopbare geklets zat worden en hem steeds wegduwen"

hiervan breekt mijn hart want het is zo herkenbaar, dit is ook "Het Probleem" van onze zoon. Sport vind hij daarentegen erg leuk, vooral voetbal, hijzelf vind ook dat hij het fantastisch kan en heeft z'n hele voetbalcarriere al uitgestippeld hahaha

Hebben jullie nog tips voor goede boeken of is het vooral internetten en forums bezoeken?

Liefs

Hansje

p.s. het is stil in huis, de jongens hebben vakantie en zijn bij oma...

Goede juf, stelle!

Die juf van je zoon klinkt helemaal geweldig, Stelle! Kun je niet een keer een gesprek aangaan met die gymleraar en die overblijfkracht? Steeds maar eisen aan een kind stellen waar hij misschien wel aan wíl maar niet kán voldoen, dat werkt natuurlijk niet.
En dat eeuwige geklets, hm, ja dat herken ik. Een vriendje van mijn zoontje zei het laatst ook al tegen mij: "Ja, X-z'n-moeder, X praat áltijd he?". Ik zou wel willen weten hoe ik 'm kan helpen af en toe stil te zijn, maar hij lijkt het echt niet te kunnen....

Hansje, boek

Hansje, ik vond het boek uit de link hieronder heel erg to the point.
http://mom.biblion.nl/olifant/olifant.dll?doctype=AI&ppn=278572278&isbn=9066111305&lid=2005300123&aut=rodrigues+pereira&ti=stuiterend+door+het+leven&bibliotheek=ProBiblio&style=0
Verder kijk ik veel op de site van Balans.
Leuk dat je zoon zo van voetbal houdt, wie weet kan hij ook een "voetbalheld" vinden die ADHD heeft? Zoon hier gaat een grootse carriere in de sterrenkunde tegemoet. Elk boek over sterrenkunde is in zijn beleving door Einstein geschreven, haha.