Advies...reden om te testen (lang)

Tsja

Van een diagnose wordt je kind niet ineens makkelijker. Je blijft dezelfde opvoedingsproblemen houden. Alleen, en dat is wel belangrijk, je kunt anders leren kijken naar je kind en dus ook anders reageren op je kind. Dat kan tot meer harmonie leiden. De vraag is, of je dat ook kunt zonder diagnose. Kun je heel objectief naar je kind kijken en zien wat hij werkelijk nodig heeft? Hoe zijn de explosieve buien te voorkomen? Misschien dat je daar achter kunt komen met hulp van een kinderpsycholoog/ orthopedagoog, zónder te testen.
Wat betreft school: een etiketje is niet zaligmakend. Zie het verhaal van Lidwientje Walg in 'ouders en school'. Hoppa, naar SO met dat kind. Dat risico loop je. Wil je dat en kun je dat aan?
Als ik jou was zou ik de hulp inroepen van een particuliere kinderpsycholoog. Kijken of je met die begeleiding verder komt.

Ik denk

Ik denk dat ik eigenlijk ook een beetje op zoek ben naar erkenning voor mijzelf. Het is zo heftig zo af en toe en dat ben ik zo zat. Onze zoon is een prachtig kind, met hele mooie eigenschappen die zich bij anderen vaak prima gedraagt, maar dan thuis weer afreageert. Gevolg dat veel andere ouders er niets van snappen als ik wat loslaat over de dingen waar ik tegenaan loop.

Maar ja, dat mag natuurlijk niet de reden zijn om hem te laten onderzoeken. Dat draad van Lidwientje Walg is voor mij inderdaad onder andere reden om niet al te enthousiast te zijn om direct te gaan testen. Vooral omdat het vaak best heel goed gaat zowel thuis als op school.
De tip van de particulieren kinderpsycholoog, daar kan ik wat mee, maar hoe vind je iemand die echt goed is?

Hier

heb ik nog weinig nadelen ondervonden van de diagnose, alleen maar voordelen. Deuren die anders dicht bleven worden nu wel geopend!Zoon is met sprongen vooruit gegaan in zowel leren als gedrag....maar, of dat voor jullie ook zal gelden, dat kan ik zo niet beoordelen....voor mij is het belangrijkste, loopt mijn kind vast? Dan moet er iets gebeuren....

Onze ervaring

Je schrijft dat jij ook een beetje op zoek bent naar erkenning voor jezelf. Dat herken ik wel. Maar de diagnose heeft juist onze zoon zoveel opgeleverd. Hij voelde zich toen ook erkent. Zie je wel, ik probeer alsmaar, en steeds gaat het mis. Dat is niet omdat ik dom ben, of omdat ik niet wil, maar dat komt door die adhd. Dat was een enorme boost voor zijn negatieve zelfbeeld.
Zo benoemen we het nog steeds regelmatig tegen hem. Dan is er een probleem, analyseren we het. En dan kan ik voor bepaalde dingen benoemen: 'Kijk Zoon, dat komt nu van de adhd, dat het niet lukt.' Niet om daar dan in te berusten, maar om het te begrijpen. We komen dan vaak samen tot handvatten om het probleem in de toekomst anders aan te pakken.
Enne, over school. Die diagnose, die is voor jullie en voor je zoon. Als het op school goed gaat, hoef je er daar niets mee te doen. Het kan ook voldoende zijn om op school wat uitleg te geven aan de hand van beperkingen en mogelijkheden, daar hoeft niet altijd perse een diagnose bij.

Agchie

Heel herkenbaar wat je schrijft. Ik heb hier ooit een soortgelijk draadje gestart, want wij stonden voor datzelfde dilemma.
Wij hebben er voor gekozen om (voorlopig) niet te testen. Zoals ik hier wel vaker heb geschreven: we willen de gebruiksaanwijzing voor onze zoon helder hebben. Een diagnose levert je niet direct een kant-en-klare gebruiksaanwijzing op. Maar je moet niet blijven afwachten en stil zitten. Fysiotherapie (hij heeft o.a. SI-problemen) heeft ons veel inzicht gegeven in hoe hij in elkaar steekt. Sinds een aantal maanden gaan we met hem naar een kinderpsycholoog. Deze helpt hem vooral om beter om te gaan met zijn frustraties en boze buien. We hebben gewoon via google gezocht naar een psycholoog in de buurt en kwamen toen bij deze uit. De website sprak ons erg aan én er was geen wachtlijst. We hadden een verwijsbrief van de huisarts nodig (dat was met 1 telefoontje geregeld), er is volledige vergoeding van de zorgverzekering.
Ik vind het echt geweldig om te lezen dat voor sommige kinderen opeens deuren opengaan als er een heldere diagnose is. Als je het gevoel hebt dat nu allerlei deuren dicht blijven, zou dat een argument kunnen zijn om te gaan testen. Voor ons geldt dat absoluut (nog) niet; alle hulp die wij momenteel nodig hebben, krijgen we. Ook de leerkracht is zeer bereidwillig om dingen aan te passen en geeft onze zoon ook ruimte om te 'stuiteren' in de klas.
Helaas kan een diagnose ook negatief uitpakken (want de gemiddelde Nederlander kan geen betekenis geven aan een etiket), en ik merk dat ik daar erg beducht voor ben.
Binnenkort schuift bij de psycholoog ook een kinderpsychiater aan, want we zijn er inmiddels zeker van dat medicatie onze zoon een stuk verder kan helpen. Het is fijn dat de psycholoog nauwe contacten heeft met een GGZ-instelling; wij hoeven niet weer naar een andere plek, maar de psychiater schuift gewoon bij ons aan. Het kan zijn dat we de medicatie gaan krijgen op basis van alles wat al van onze zoon bekend is, maar het kan ook zijn dat de arts zelf een officiële diagnose wil stellen (hangt blijkbaar van de arts af). Het kan dus zijn dat we tegen wil en dank zo meteen toch een diagnose krijgen (ADHD, daar twijfelen we niet aan), dat is dan maar zo. Maar voorlopig zullen we die dan echt voor ons zelf houden, het levert ons niets op door mensen daar over te vertellen.

Terughoudend met diagnose

Wij zijn zelf ook etrughoudend geweest met het melden van de diagnose aan deze en gene, omdat het de meeste mensen niets zegt. Ik geef liever praktische tips als: tja, hij vindt het prettig dingen ruim van tevoren te horen, je moet dingen soms een paar keer tegen hem zeggen, enz. Ind e opvoeding had ik geen baat bij een diagnose. Veel wist ik zelf al wel, en de rest was op he niet van toepassing. Maar, zoals ik in een anderd draardje al zei: het leverde wel een zak geld voor hem op die we nu hard nodig hebben voor school (niet thuis).