Afgewezen voelen? (lang)
Naar aanleiding van een ander draadje waarin iemand aangeeft zich gekwetst te voelen door een vriendin die haar op haar verjaardag op een ander moment uitnodigt dan de overige visite, in verband met haar (jonge) kinderen, merkte ik dat een dergelijk incident in mijn familie me nog steeds bezig houdt.
Ik schrijf het hier, misschien omdat ik herkenning zoek of relativering.
Het gaat om de afgelopen kerst. Ik had mijn moeder voor tweede kerstdag uitgenodigd en aan schoonmoeder gevraagd wat zij de eerste kerstdag ging doen. Zij bleek beide kerstdagen naar mijn schoonzus te gaan, die dichtbij ons woont. Wij hebben twee kinderen, 12 en 17 jaar, waarvan één met ADD en één met ADHD. Onze kinderen zijn nogal druk, zeker onder bijzondere omstandigheden. Een aantal dagen voor de kerst belde schoonmoeder met de mededeling dat schoonzus het erg druk had gehad en niet beide dagen wilde koken. Daarom had zij gereserveerd in een chic restaurant en wij waren van harte uitgenodigd, zonder kinderen. Want voor de kinderen is zo'n restaurant niks, dan moeten ze maar stil zitten en dingen eten die ze niet lusten, vandaar dat het voor de kinderen beter was als ze niet mee zouden gaan. Ik heb gezegd dit met man te bespreken, maar eigenlijk was ik heel boos en vooral heel verdrietig. Ik was niet van plan mijn kinderen met kerst alleen te laten zitten en ik begrijp niet, dat als schoonfamilie iets met ons zou willen doen, dat er dan niet een klein beetje rekening kan worden gehouden met de kinderen. Een pizzeria was bijvoorbeeld heel geschikt geweest of ik had ook met liefde een diner bij ons thuis gekookt. Maar dat bleek geen optie.
Ik ben er dus nog steeds een beetje naar van en ik weet niet zo goed waarom. Het is toch hun goed recht om de kerst zo door te brengen als ze willen. Ik had alleen liever de uitnodiging niet gehad, want het voelt alsof mijn kinderen worden afgewezen (en dat is niet de eerste keer).
Geennaam
wat vervelend! Ik zou denk ik vriendelijk bedankt hebben voor de uitnodiging en gezegd hebben dat ik niet van plan was mijn zeer drukke kinderen alleen te laten met Kerst, wat kón er wel niet gebeuren! (en dat met een flinke dosis sarcasme!). Ik snap je gevoel heel goed, maar ik heb inmiddels geleerd te begrijpen dat niet iedereen ons begrijpt. So be it.
Wat heb je uiteindelijk gedaan, want dat haal ik nergens uit je berichtje. En wat zei je man?
Sjonge
Het ligt aan díe mensen, dat moet je echt voorop stellen, zíj zijn degene die beperkt zijn! Ik maak ook bijna dagelijks mee dat ik het gevoel heb dat mensen mijn prachtige kind afwijzen, gatver. In mijn hoofd draai ik dan het zinnetje:"Alles is voor Bassie" af, uit mijn jeugd. Mensen zijn zo bezig met zichzelf, er is geen ruimte, geen tijd en geen begrip. Daar moeten we het als moeders van speciale kinderen mee doen. Ik had geloof ik de kok gebeld dat ze erg houden van zeer gepeperd eten en afgebeld! Zijn ze nou helemaal?
Inderdaad vriendelijk bedankt
Mijn man hoorde al aan mijn stem, terwijl ik met zijn moeder aan de telefoon was, hoe voor mij de vlag erbij hing, en hij zei meteen, dat gaan we natuurlijk niet doen. Hij heeft haar de volgende dag teruggebeld en toen is afgesproken dat zij, voordat ze naar schoonzus ging, bij ons zou komen. Ze had een heerlijke appeltaart gemaakt en we hebben een prachtige winterwandeling gemaakt. Aan het eind van de middag hebben we haar naar schoonzus gebracht en daar met het hele gezin een borrel gedronken. Het was een gezellige dag.
Vandaar mijn opmerking dat ik liever niet was uitgenodigd. Het was (weer) een uiting van afwijzing van mijn kinderen. Ik snap dat het ook voor (schoon-)familie niet altijd makkelijk is, maar deze kinderen moeten toch ergens zichzelf kunnen zijn? Dat zou in de schoot van de familie toch moeten kunnen? Ik denk dat daar mijn verdriet zit, omdat het zelfs daar niet kan.
Lilajolie
Ik moest toch wel lachen (terwijl ook de tranen over mijn wangen lopen, wat ik ben toch een watje als het over mijn kinderen gaat) om je berichtje. Dank je wel!
Het helpt me relativeren.
Anna
Uit jouw reactie merk ik dat je wat verder in dit proces zit dan ik. Maar, hoe doe je dat? Accepteren dat zelfs in de familie geen plek is voor je kinderen?
Klopt....
ik ben daar al een stuk verder in, maar dat is niet 1 2 3 gekomen hoor....dat nou ook weer niet. Gelukkig heb ik in de familie bijna alleen maar "stoornissen", dat klinkt vreemd, maar daardoor heb ik in de familie weinig problemen en onbegrip. Alleen mijn eigen ouders die het nooit hebben begrepen, maar daar is nog meer aan de hand zal ik maar zeggen. Het voert te ver dat hier allemaal te plaatsen, maar mijn relatie met mijn ouders is minimaal zal ik het maar noemen.
De omgeving lijkt het echter altijd beter te weten met mijn kinderen. En daar ben ik inmiddels wel zo ver in dat ik denk: ach, het is maar goed dat deze kinderen bij MIJ geboren zijn en niet bij jou....Ze zouden er niet mee overweg kunnen vrees ik...
Omgeving
Dat de omgeving het altijd beter weet, dat herken ik. Vooral familie is daar ijzersterk in.
"Bij ons zijn ze altijd lief en gezellig! Ja, ze hebben natuurlijk wel baat bij regelmaat. En jullie moeten ze wat meer AANPAKKEN! Dan gaat het vanzelf beter."
Yeah, right! Terwijl ze weten dat we allerlei vormen van opvoedingsondersteuning hebben gehad en dat we niet nog regelmatiger kunnen leven dan we al doen. We gaan bijvoorbeeld zelden weg of op vakantie, om de regelmaat maar niet te verstoren. Je ziet, ik kan me er nog steeds over opwinden, zucht...
Onwetendheid
Ik ken de pijn ook wel, wanneer mensen het niet begrepen. Ik heb er voor mezelf wel een oplossing voor gevonden.
Als ik terug denk aan de tijd dat ik nog geen kinderen had, toen dacht ik, dat ik mezelf wel ongeveer kon voorstellen hoe het is om moeder te zijn.
Mijn eerste was nog geen dag oud, toen ik me realiseerde dat dit beeld zo'n zwakke afspiegeling was van de werkelijkheid. Alsof je een vakantiefoto van een bergpanorama vergelijkt met zelf tussen die bergen staan. Moeder zijn is zoveel meer dan je je van te voren kunt voorstellen. Ik kan proberen de woorden te vinden om te beschrijven hoe het voor me voelt, maar daarmee zal ik nooit écht duidelijk kunnen maken aan een ander hoe het is om moeder te zijn.
En zo is het voor mensen zonder zorgenkinderen onmogelijk om zich te kunnen voorstellen wat het is om ouder te zijn van een zorgenkind. De pijn die het doet, de zorgen, de frustratie. Ook de mooie kanten, echt wel.
Maar vooral ook, hoe elke dag 24 uur, je bezig bent met het realiseren van randvoorwaarden waarmee je je kind wil ondersteunen en laten ontwikkelen. De druk die dat geeft, is onvoorstelbaar voor iemand die niet zelf in die situatie heeft gezeten.
Vandaar dat de 'buitenwereld' gedoemd is mis te schieten bij het beoordelen van jouw situatie. Want ze kunnen zich er geen voorstelling van maken, niet echt.
Stof tot nadenken
Ik denk dat je gelijk hebt, Kobalt, dat anderen er zich geen voorstelling van kunnen maken. Maar van familie in de directe omgeving verwacht ik dat kennelijk wel.
En daar word ik, denk ik, zo verdrietig van. Ik merk dat ons sociale leven erg is afgebrokkeld, omdat we niet vaak naar vrienden gaan en het voor vrienden niet altijd gemakkelijk is om hier te komen. Juist daarom zou het fijn zijn, als je wat meer steun zou ervaren van familie. Maar helaas, dat is niet zo, ik zal mijn verwachtingen moeten bijstellen. Het geeft stof tot nadenken.
Inderdaad
daar leg je de vinger ook op de zere plek, je zult je verwachtingen moeten bijstellen. Dan kan het nooit (zo erg) tegenvallen. En inderdaad, ze weten niet beter, hou dat voor ogen....
Je verwacht teveel
Het feit dat ze jouw familie zijn wil nog niet automatisch zeggen dat ze het dan ook snappen. Het is gewoon helaas niet iedereen gegeven om begrip op te brengen voor kinderen met "iets".
En dat heeft niets te maken met jou of met je kinderen, maar alles met de blinde vlek van de ander. En dan is het gewoon extra zuur als die ander familie is waardoor je er min of meer aan vast zit.
Snap overigens wel dat het pijn doet!
Pijn
die pijn is erger als het bij familie vandaan komt, helaas heb ik dat dan ook nog wel ondervonden. Mijn moeder, nu dement, heeft het nooit begrepen. Pas vorig jaar hoorde ik via een vriendin van mijn moeder, midden in allerlei geregel en toestanden die ik er eigenlijk niet bij kon hebben, maar uit plichtsgevoel dan toch maar deed, dat mijn moeder het nooit begrepen heeft. Volgens haar werd het gedrag van mijn zoon veroorzaakt doordat ik een tweeling kreeg en hij daardoor minder aandacht kreeg....Dan heb je het dus echt niet begrepen...
Onwetendheid
Het is al door diverse mensen hier gezegd: het is vaak onwetendheid. Mensen praten vanuit hun eigen referentiekader. En dat is gewoon heel menselijk, doen we allemaal. Je ziet/hoort/leest iets, en hebt onbewust al een mening gevormd. En die mening wordt vervolgens gevoed door van alles: berichten in de pers, gesprekken op het schoolpein. De mens neemt nu eenmaal zeer selectief waar.
Trek het je dus niet te persoonlijk aan. Als jij in hun schoenen stond, zou je wellicht hetzelfde hebben gedaan.
En wees verder realistisch. Dat je je als gezin aanpast aan je kinderen, is heel vanzelfsprekend. Maar dat betekent niet dat je kan verwachten dat familieleden dan ook maar hun kerstdiner in de pizzeria willen doorbrengen. Dat hoeft niet, zij mogen hun eigen keuzes maken.
Je schrijft dat je liever niet was uitgenodigd. Het is heel makkelijk gezegd dat de ander (zoals een familielid) iets beter wel/niet had kunnen doen, maar het heeft eigenlijk geen zin. Je kan hen niet veranderen. Mensen zullen altijd dingen blijven doen die jij liever anders had gezien. Wat je wel kan veranderen, is de manier waarop je met dit soort situaties omgaat. Daar heb je meer aan; je bent immers zelf verantwoordelijk voor je eigen gevoel.
Sterkte, het is niet altijd makkelijk!
Begrijp het wel
Onze families snappen het ook niet, hebben ook hun oordeel klaar en dat trek je je soms ontzettend aan. Wat ik nog het grootste gemis vind is niet zo zeer dat ze het niet begrijpen maar niet zien en je bij voorbaat al diskwalificeren. Daarbij lijkt het mij niet alleen pijnlijk om te voelen dat mijn kinderen afgewezen worden maar ook dat ik voor die keuze gezet wordt: of kiezen voor (schoon)moeder of kiezen voor kinderen. Natuurlijk kies je voor je kinderen maar het is niet netjes iemand voor die keuze te zetten.
Dank voor de reacties
Ja, ik denk dat ik inderdaad teveel verwacht. Mijn schoonfamilie was juist de familie waar ik beter mee kon opschieten dan met mijn eigen. Mijn familie accepteert mijn kinderen, en als ik eerlijk ben, juist vanuit een soort onverschilligheid. Ook niet altijd leuk, maar beter te behappen.
Mijn schoonmoeder heeft veel aandacht voor de twee kinderen van haar zoon, die in het buitenland woont en de kinderen wonen bij haar in de buurt (bij hun moeder).
Deze kinderen logeren heel vaak bij haar en ze onderneemt veel met ze, alsof ze de afwezigheid van haar zoon moet compenseren. Als één van deze kinderen een wens uit, wordt dit eigenlijk altijd gehonoreerd. Dat maakt haar houding naar onze kinderen extra wrang, ach misschien ben ik wel gewoon jaloers. Ik weet ook dat mijn schoonmoeder zich in allerlei bochten zou wringen, als we haar hier op zouden wijzen. Ik moet inderdaad mijn verwachtingen bijstellen, zoals ik al eerder heb gezegd. Maar dat vind ik wel moeilijk en ik zal nooit begrijpen hoe iemand zo'n onderscheid kan maken in haar kleinkinderen.
Geennaam
Dat is het "verlies" van je schoonmoeder, dat ze niet inziet hoe leuk jouw kinderen zijn en hoeveel ze daarvan zou kunnen genieten. ZIJ mist veel! Hou dat in je achterhoofd.
Misschien
wil ze wel maar weet ze niet hoe. Er kunnen zoveel redenen zijn behalve onwil. Wat ik maar wil zeggen is dat het best zonde is, voor alle partijen, als je die optie niet onderzoekt. Wie weet wat er gebeurt als je eens een open gesprek met haar hebt.
Beetje late reactie
Maar mijn schoonfamilie wilde toen onze dochter 8 maanden was ofzo naar een "heel sjiek restaurant" en daar hebben ze geen kinderstoelen. En het was zo sjiek, dat onze dochter dus niet mee mocht.
Ik heb toen gelijk gezegd dat wij, mijn man,dochter en ik, 1 geheel vormen. Als je ons uitnodigt, nodig je het hele gezin uit en niet een deel en ik heb bedankt voor de eer.
Ze zijn toen bijgedraaid en hebben ergens anders geboekt. De discussie is nooit meer gevoerd want het was duidelijk voor alle partijen 
kaat
