Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op
gelegenheidsnick

gelegenheidsnick

18-10-2011 om 18:21

Agressieve aspergerzoon op school

I.v.m. herkenbaarheids nu een gelegenheidsnick.

Zoon, net 6 weken op speciaal voortgezet onderwijs, afkomstig uit speciaal basisonderwijs.
Heeft enorm veel problemen met zijn tolerantie-vermogen. Sluit zich af, loopt weg. Thuis is het nog redelijk te doen, op school minder. Op de basisschool al problemen hiermee, maar het leek me dat het daar toch onder de knie kon worden gehouden door de leerkrachten. Tenminste, dat werd me verteld.
Er waren wel eens incidenten, meest in de vorm van blokkeren of weglopen uit de klas, en kind ontkende dat altijd of legde de schuld bij een ander, zoals "ik werd gepest" (kind werd dan niet gepest maar ergerde zich aan iemand, of ervaarde bepaald gedrag onterecht als pesten). Eén keer had hij een stoel omgestoten in zijn boosheid, hij heeft altijd geroepen dat dat toevallig gebeurde, maar het is wel degelijk met opzet gebeurd.

In de anderhalve maand voortgezet onderwijs zijn er inmiddels zo'n vijf geregistreerde geweldsuitbarstingen gebeurd. Varierend van met dingen gooien tot een kind fysiek aanvallen, en verder opnieuw weglopen uit de les of weigeren ergens aan mee te doen.

In verband met de veiligheid van de andere leerlingen heeft school nu gezegd dat een nieuwe explosie zal leiden tot schorsing. Ik weet dat ze al meer hebben getolereerd dan officiëel de bedoeling is, maar de maat is nu vol.

Ik weet van de lage frustratie-tolerantie, maar dat hij zo gewelddadig blijkt te zijn schokt me enorm. En vooral dat het in zo'n korte tijd zo vaak is voorgekomen.

Zoon leeft erg in een eigen wereldje. Ervaart dingen al gauw als pesten of zo, beleeft de wereld heel anders dan anderen. Hij heeft talenten, maar daarmee zal hij het echt niet redden in de maatschappij en hij loopt in toenemende mate tegen frustraties op waar hij niet mee uit de voeten kan.

N.a.v. het gesprek van vandaag heb ik de leerkracht gemaild dat ik, samen met zoon, met hem om de tafel wil gaan zitten en een goed gesprek wil: hoe nu verder, en wat, als...?

Dit was een lang verhaal. Samenvatting: ik ben de wanhoop nabij en zie verschrikkelijke scenario's aankomen, zowel voor de directe toekomst (schorsing) als de verre toekomst.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
anna van noniemen

anna van noniemen

18-10-2011 om 18:38

Sterkte...

zoals je kan zien zit ik in soortgelijke problemen, alleen dan met regulier onderwijs. Ik wens je veel sterkte. Ben wel verbaasd overigens, want juist van VSO zou je toch wel meer mogen verwachten in begeleiding.

Karmijn

Karmijn

18-10-2011 om 18:46

Strategie van onze zoon

Hoi,

Mij valt het op in je verhaal, dat je het weglopen van je zoon als een negatief gegeven ziet. Onze zoon loopt ook weg, als het hem teveel wordt. Dat is juist goed, zo hebben wij het met hem afgesproken. Het staat ook in zijn handelingsplan. Dat weglopen heeft denk ik al talloze agressieve periodes voorkomen.
Hij mag de school niet uit gaan, natuurlijk, hij mag weglopen naar een rustige plek, waar hij dan tot zichzelf kan komen.
Een andere belangrijke afspraak is dat de docenten hem met rust moeten laten, als hij het moeilijk heeft. Geen gesprekjes dus op die momenten. Hij wordt met rust gelaten en mag zelf bepalen of hij wel of niet in de situatie blijft.
Denken kan hij niet als hij boos is, dus gesprekken en 'lesjes' van de leerkrachten zijn zinloos. Het gaat erom:
1 zorgen dat het niet erger wordt (laat hem met rust)
2 schade beperken (geef hem de ruimte)
3 rustig worden (geef hem de ruimte en laat hem met rust)
4 verder gaan met de orde van de dag (negeer hem als hij weer mee gaat doen met de les)
5 later op een rustig moment de situatie evalueren en afspraken maken om herhaling te voorkomen. (doe dit met zijn ouders, wij doen dat middels CPS uit het boek 'Het explosieve kind')

anna van noniemen

anna van noniemen

18-10-2011 om 18:57

Wauw karmijn

En staat dat ook zo expliciet in het handelingsplan? Als ik hier het handelingsplan lees, denk ik, wat een geneuzel. Dit zijn gewoon duidelijk afspraken en duidelijk stappenplan en deze zou zomaar toepasbaar zijn op onze zoon....

Karmijn

Karmijn

18-10-2011 om 19:07

Handelingsplan en nog iets belangrijks

Nee, Anna, zo staat het niet in zijn handelingsplan. Wel dat hij met rust gelaten moet worden en dat de ouders betrokken moeten worden (door de coach) in het oplossen van conflicten.
Maar eigenlijk is zoon al heel lang niet meer zo boos geweest. De laatst keer dat hij de klas uit is gelopen, is alweer bijna een jaar geleden. *duimt heel hard dat het zo goed blijft gaan*
Wat ik vergeten was te melden, het is van het grootste belang, dat deze stappen niet alleen doorlopen worden op school, als het helemaal uit de hand lijkt te lopen.
Ook thuis doorlopen wij deze stappen, en we doorlopen ze ook bij schijnbaar onbenullige kleine probleempjes. (het vergeten van schone sokken voor l.o. bijvoorbeeld) Juist omdat wij het zoveel met zoon oefenen, ook met kleine dingen, die eigenlijk niet zoveel emotie oproepen, gaat het bij de grote dingen ook goed. Zelfs een geergerde zucht, een mopper of een gespannen blik, is voor mij een signaal om problemen op te gaan lossen met zoon. 'Wat is er aan de hand?'
Zoon heeft er vertrouwen in gekregen, dat hij 'het wel aan kan', zo'n boze bui. En dat vertrouwen zorgt ervoor dat hij veel meer werkgeheugen over houdt over adequaat te reageren op zaken.

gelegenheidsnick

gelegenheidsnick

18-10-2011 om 19:30

Handelingsplan

Vandaag werd het handelingsplan besproken en kwam dit ter sprake. En natuurlijk ook dat hij hierop wordt aangesproken, maar het hoe en wat ontbrak verder, en er werd expliciet gezegd dat schorsing op de loer is om de veiligheid van de kinderen te garanderen. Ik heb inmiddels weer gemaild dat ik een gesprek wil met zoon erbij, over hoe nu verder, en dan niet alleen hoe we het op school aanpakken. Want thuis ontploft hij niet zo erg, maar dat komt ook omdat ik de buien voel aankomen en al kan ingrijpen voor een ander iets merkt.
Verder heeft school veel meer prikkels natuurlijk, zelfs speciaal onderwijs. Een ander kind kan om niets zijn frustratie oproepen. Een kind dat dingen roept kan hem enorm prikkelen of kan (onterecht) als pester worden gezien door hem. En dan ontploft mijn zoon en is de veiligheid van andere kinderen in het gedrang.

Ja, dit gaat om speciaal onderwijs. En ja, ze willen er aandacht aan besteden en aan gaan werken, maar geweld (gooien, smijten, kind aanvallen, dat soort dingen) wordt niet meer getolereerd en draait uit op schorsing. Dat staat ook in de schoolregels. Het weglopen, dat is tot daar aan toe, maar qua geweld is er een no tolerance beleid waar ze eigenlijk al overheen zijn gegaan.

En ik ken de koppigheid van mijn zoon, het moeilijk bereikbaar zijn, ht afsluiten (weglopen) en de enorme woede als hij die time-out niet krijgt (geweld op school), maar aan de andere kant: het is zo'n kruidje roer me niet dat hij dan echt regelmatig zo'n time-out neemt.

Heel eerlijk gezegd: dit kind is niet geschikt voor school en andere vormen van "groepen". Dat is al vaker gebleken, en eerst was geweld incidenteel, maar nu blijkbaar niet meer. Het gaat heel veel van de leerkracht vragen om dit kind te begeleiden, mogelijk ten koste van andere kinderen. Ik merk dit zelf al jaren thuis. Als hij volwassen is zal hij waarschijnlijk in een instelling komen, omdat hij echt weinig "sociaal besef" heeft en al vaker begeleiding hierbij heeft gehad, met maar heel weinig resultaat. Dit kind kan zich heel slecht aanpassen aan het normale leven, explodeert als hij druk voelt dit toch te doen (thuis kan ik dat opvangen omdat er dan één op één begeleiding is en ik het vroeg zie aankomen), en naarmate hij ouder wordt, wordt het ook heftiger.

Ik ga binnenkort terug naar GGZ, die afspraken staan al omdat ik me zorgen maak, maar het blijkt nog erger te zijn dan ik dacht en daarom ben ik nu in een soort paniek. Zie al schorsing, problemen met de leerplichtambtenaar, jeugdinstellingen of erger, een sneeuwbaleffect. Deze gedachten helpen ons niet, vandaar dat ik nu probeer weer in mijn kracht te komen door het op dit forum te zetten.

gelegenheidsnick

gelegenheidsnick

18-10-2011 om 19:59

Karmijn

Weglopen is inderdaad een goede time-out, maar het zal bij mijn kind heel vaak gebeuren. En in groepsverband zal hij zich toch echt aan bepaalde regels moeten houden, zelfs met time-out-mogelijkheid.
Ik ga dit wel verder bespreken, ik heb een nieuw gesprek aangevraagd omdat ik vanmiddag erg overdonderd was. Kind heeft die time-out gewoon nodig, maar ik betwijfel ten zeerste of hij ooit in staat is gewoon met het groepsgebeuren om te kunnen gaan, inclusief mogelijke frustraties zoals een kind dat hem irriteert (soms is die irritatie nergens op gebaseerd) of "pest", of dat hij verliest met een spel, of wordt aangesproken op iets waar hij het niet mee eens is.

Het is de hele dag door één groot op-de-tenen-lopen en zo af en toe ontploft hij. En in de afgelopen anderhalve maand is dat gemiddeld ééns per week op dusdanige ernstige manier gebeurd dat hij een volgende keer geschorst kan worden volgens de regels (en ze hebben hem de handen al flink boven het hoofd gehouden n.a.v. de rapportages die de basisschool heeft meegegeven en de intake).

Alternatief

Mijn zoon mag de klas uit lopen naar een afgesproken, veilige plek als 'het' hem teveel wordt. Vorig jaar had hij flinke problemen (werd gepest) en aan het eind van het jaar heeft hij heel veel tijd buiten de klas doorgebracht. Dit jaar gaat het veel beter. Mijn zoon heeft er, uit onmacht, ook wel eens op geslagen. Helaas wordt er dan niet meer gekeken naar oorzaak of aanleiding, maar gaat het alleen nog maar om dat geweld. Daardoor werd de oorzaak niet meer aangepakt, met vervelende gevolgen voor zoon. Wat is de aanleiding voor jouw zoon om zo te reageren?

Ik denk dat je een alternatief moet vinden voor hem om zich te uiten, al is het maar dat hij tegen een boksbal kan slaan of zo. Als geweld een patroon wordt is het moeilijk daar weer vanaf te komen. Als hij veel gebruik maakt van een time out, heeft hij dat blijkbaar nodig. Laat hem dan daar controle over houden, omdat hij die verder mist. Ik vind weglopen ook niet zo erg. Je kunt het ook positief zien: hij creëert afstand omdat hij misschien anders iemand een trap verkoopt.

gelegenheidsnick

gelegenheidsnick

18-10-2011 om 20:36

Rixt

Daar sla je de spijker keihard op de kop: als hij gaat gooien en smijten (of slaan) is het meteen focus dáárop, en niet op de aanleiding! Dan sla je alle deuren meteen dicht. Aanleiding is vaak overprikkeling, kan ook door iets heel onnozels. Er zit een kind in de klas dat hem enorm prikkelt, terwijl dat arme kind zich nergens van bewust is. Of er wordt iets van hem gevraagd dat hij niet wil, durft of kan. Verder is mijn zoon heel erg aanwezig in de klas, eist alle aandacht op, praat veel, wil "zijn wereld" dolgraag delen, maar hij is niet alleen op de wereld.
Het is verder geen rotkind, het is een heel creatief kind, slim ook (als hij dat wil), maar ook ontzettend energievretend, claimend en absoluut niet in staat zich aan te passen. En zo komt het probleemkind steeds meer aan de oppervlakte, zeker op een middelbare school waar, zelfs bij speciaal onderwijs, veel van je wordt verwacht en je niet het middelpunt bent waar alles om draait.
Thuis kan ik dat handelen, ook al is het zwaar. Ik kan hem tot de orde roepen en heb daar ook begeleiding bij, hier is het ook veilig en tot een bepaalde mate prikkel-arm. Nog wel, tenminste. Thuisonderwijs of één-op-één-onderwijs zou een ideale oplossing zijn, maar volgens mij is dat onmogelijk, en als hij straks moet gaan werken moet hij zich toch ook kunnen gedragen.

Die time-out, dat is denk ik inderdaad heel belangrijk. Ook al doet hij dat meermalen per dag, misschien zelfs per uur. Ik denk dat ik daar extra op ga hameren op de gesprekken die ik op school wil gaan voeren. Ik ben benieuwd of ze daarvoor open staan, want nogmaals, mijn zoon vraagt ontzettend veel aandacht en aanpassingen. En dat kan ten koste gaan van de rest.

Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer vraagtekens ik ook bij het gesprek heb. Het was het eerste officiële gesprek (te vergelijken met een tienminutengesprek) en het ging wel meteen van auw, zonder overleg met als thema "hoe gaan we dit aanpakken om herhaling te voorkomen".

mari39

mari39

18-10-2011 om 20:38

Karmijn

wat een super stappenplan! Ik zie het ook voor me hoe het werkt, bij een erge boze bui. Maar hoe doe je dat dan bij een klein probleem (bijv, schone sokken vergeten?) of je hoort je zoon zuchten? Ik vind dat moeilijker om in een strategie te gieten.
Ben heel benieuwd.

Begeleiding

Even wat me opvalt. Zo'n opmerking dat zoon er op aangesproken is. Wat verwachten zijn begeleiders daar dan van? Je zoon weet vast wel dat geweld niet kan maar ziet geen kans om zijn emoties in toom te houden. Klinkt als ondoordachte pedagogiek.
Kun je hem meer rust thuis bieden zodat hij iets meer kan hebben op school?
Het is een hele stressvolle periode de overgang naar de middelbare school. Kun je thuis meer hulp bieden en vooral meer rust bieden? Alleentijd? Of moet hij thuis ook aan regeltjes voldoen waar hij eigenlijk niet tegen opgewassen is?
Bespreekt de school wel met je kind wat er gebeurt? En wat je zoon kan bedenken dat hij er aan kan doen? Nemen ze hem wel serieus? Of komen ze dan weer met een regeltje waar hij niet aan kan voldoen?
De kracht van een speciale school kan zijn dat juist uitgezocht wat het probleem is, bijvoorbeeld een gebrek aan vaardigheden of perceptie en dat daar aan gewerkt kan worden.
En ja, weglopen lijkt me ook een goede remedie maar laten ze hem dan ook met rust of moet hij al gauw zich weer verantwoorden in dialogen die hij niet beheerst?
Heb je gedacht aan zaken waarmee hij mogelijk zijn emoties wat beter kan leren te balanceren? Paardrijden of haptotherapie? Heeft hij een dier?
Ik zou hier toch niet al te negatief over zijn. Er kan een dag komen dat het kwartje valt en dat je zoon een groeispurt maakt en zelf oplossingen gaat verzinnen als hij daar maar steun voor krijgt thuis en op school.
Is het mogelijk om hem voorlopig op een vaste dag thuis te houden en dan thuis werken? Om de druk van de ketel te halen. Is er op school een plek waar hij even alleen kan werken?

mari39

mari39

18-10-2011 om 20:44

Gelegenheidsnick

ik heb geen ervaring met VSO (alleen SO) maar is er dan op school geen time out plek standaard aanwezig? Ik zou zeggen dat je zoon niet de enige is die daar soms behoefte aan heeft op school, gezien de leerlingenpopulatie. Hier op het SO heeft elke klas een time out plek waar kinderen op eigen initiatief heen gaan. Mij lijkt dat die kinderen daar op het VSO ook nog behoefte aan kunnen hebben (waaronder jouw zoon). En als er voor hem geen vooraf afgesproken terugtrekruimte is, dan loopt de frustratie wel op kan ik me zo voorstellen.

Claimen

En manipuleren. Valt me op dat je dat zo benoemt. Dat lijkt me niet juist. Deze kinderen kunnen je zeer nodig hebben en vragen het uiterste ook als je moe bent en geen zin hebt, maar als je ze dan geen antwoord of steun biedt loopt de stress op en wordt het aandacht vragen dwingender. Je kunt ze niet ' af' zetten en het beste is, in mijn ervaring, om in zo'n situatie gewoon alles even tijdig te laten vallen en eerst kind weer op weg helpen voor het te hoog oploopt. Anders ervaren ze gewoon een gebrek aan noodzakelijke steun en voelen zich niet begrepen en kunnen zichzelf niet hanteren daarin.

Alcedo atthis

Alcedo atthis

18-10-2011 om 20:55

Wat mij opvalt

Wat een nare situatie.
Wat mij opvalt in jouw postings, is dat je een aantal opties lijkt weg te schuiven 'omdat dat later ook niet kan' of omdat 'dat vervelend is voor de rest'. Maak je het daarmee niet te groot en vooral te onoplosbaar? Ik denk dat je de focus op je zoon moet houden, en op de korte termijn. Niet teveel zorgen over 'als hij later werkt, kan hij ook niet weglopen'. Je leeft nu, en hebt nu oplossingen nodig. Voor nu is het van belang dat je zoon zich goed kan handhaven op school. En als daar een time-out voor nodig is (desnoods ieder uur), dan is dat maar zo.

gelegenheidsnick

gelegenheidsnick

18-10-2011 om 21:17

Ik ben heel blij met de reacties!

Ik zit momenteel erg in mijn emotie en benoem de dingen dan ook niet altijd even goed. Ik ben blij dat een aantal van jullie me daarop wijzen.

Ik kan hem een redelijk prikkelvrij huis geven, maar we hebben wel een ernstig ruimteprobleem, we wonen op elkaars lip en dat prikkelt natuurlijk ook. Maar toch explodeert het thuis zelden. Ik denk dat het ook komt omdat hij hier wel een time-out "mag", en ook omdat ik al in een heel vroeg stadium een uitbarsting zie aankomen en hierop kan inspelen.

Over het wegschuiven van mogelijkheden: ja, ik betrap mezelf nu ook wel erg dat ik dingen voor school ga invullen terwijl ik nog niet eens opnieuw in gesprek ben gegaan. Mea culpa en het helpt niemand.

Time-out... Het is heel duidelijk dat dáár het probleem zou kunnen liggen. Dat handelingsplan dat Karmijn noemt ga ik eens uitprinten en meenemen, want hoe meer ik hierover na denk, hoe meer ik denk dat daar het probleem ligt.

AnneJ, wat jij zegt klopt, maar het komt er dus op neer dat bij geweld de deur dicht gaat. En dat er een schorsing zit aan te komen terwijl kind nog geen twee maanden op school zit. Ja, de veiligheid van de kinderen gaat voor, maar dit gaat dus echt niet goed.

Over hobbies of trainingen: voor paardrijden ontbreekt me helaas het geld. Sporten is uitgelopen op een drama. Begeleiding gebeurt één op één op een zo min mogelijk prikkelende manier. In het verleden hebben we daar met heel veel schade en schande van geleerd. Elke vorm van druk is al een heel grote prikkel. Bijvoorbeeld elke woensdagmiddag "iets doen" is al een heel grote prikkel: "Dan heb ik eindelijk vrije tijd en dan MOET ik weer van alles!" De begeleiding gebeurt dan ook spelenderwijs, de ene keer gaan ze koken, de andere keer fietsen, en dan weer leren met het OV te reizen, echt met één op één begeleiding, en dan kijken hoe hij om gaat met prikkels. Dat gaat redelijk goed, overigens, we hebben veel bereikt maar er is nog een boel te bereiken.
Logeerweekends hebben we gestopt omdat hij er doodongelukkig is.
Thuiswerken kan een idee zijn, hoewel ik niet weet of ik zelf wel in staat ben les te geven (niet qua stof, maar qua "en nu ga je ook dat vak doen waar je niks van wil weten"). Maar het is een mogelijkheid.
Mari, ik weet niet of er een time out plek is. Ze zitten in een noodgebouw en school heeft net een ingrijpende verhuizing achter de rug. Het leerlingenaantal is erg aan het groeien. Ik geloof niet dat dat ook positief werkt.
Over manipuleren: ik weet even geen andere term. De feiten verdraaien, aanpassen aan zijn eigen belevingswereld om het voor hem hanteerbaar te maken, zoiets. Vergeef me mijn woordkeuze. Ik ben er thuis voor hem, heb zelfs mijn werk flink moeten indammen omdat dat niet te combineren was met de zorg voor hem, en dat werkt prima. Het vraagt heel veel van me, maar het levert ook wat op. Geen explosies in ieder geval
En voor de rest: ja, de toekomst moet ik nog even loslaten, en kijken wat we NU kunnen doen.
En dat is: gesprek met school, met mijn zoon erbij, en het belang van de time-out benadrukken, want ik heb heel sterk het idee dat dáár wel eens de kern zou kunnen zitten. Aan school de uitdaging daar iets mee te doen, dacht ik zo. En ik zou ook graag wat meer inzicht willen krijgen in de methode van school m.b.t. mijn zoon.
Adem in, adem uit, pffffff....

Communicatie

met school lijkt me een aandachtspunt. Meer luisteren dan zelf praten lijkt me handig en vooral dat ene punt: timeout en wat er dan volgt zou al kunnen helpen denk ik.
Verder gaan mijn kinderen hier na school eerst naar hun kamer om af te koelen van een overdosis sociaal contact op school.
De waarheid verdraaien is zoals jij het ziet. Misschien kun je proberen te accepteren dat je zoon het vertelt zoals hij het ziet, het is zijn waarheid, en daarom niet minder waardevol. Je kunt hem rustig bevestigen in hoe hij het ervaart. Hij heeft blijkbaar nog even geen ruimte voor zelfreflectie dat kan later wel weer. Hooguit kun je aangeven dat het precies dat is, zijn eigen waarheid, iedereen heeft een eigen waarheid. Hij overziet het nog niet zoals je het zelf denkt te overzien.
Ook denk ik dat zo'n woensdagmiddag training wel erg nuttig is maar mogelijk ook wat veel gevraagd aan het begin van de brugklas. Als het goed loopt en het levert geen stress op zou ik het laten, maar misschien is het daar ook mogelijk om eerst bij te komen van school voor hij aan de training begint. Kinderen die overprikkeld zijn en gestresst kunnen niet leren, dat heeft geen zin. En het betekent ook verder niets in het leren benoemen en balanceren van zijn emoties. Bij kinderen met autisme kan hun gevoel, welk gevoel dan ook, snel onbeheersbaar oplopen. Uitleven was hier dan ook niet de oplossing, dat voedde alleen maar het gevoel, maar wel leren balanceren. Doet je zoon wel dingen die hij zelf leuk vind en waar hij zelf voor gemotiveerd is?

Doemdenken

Zelf was ik hier ook een periode zwaar getroubleerd door de opmerkingen van de jeugdhulpverlening, de prognose was niet goed want.... Met alles wat we voor hem hebben kunnen doen en wat hij vervolgens goed opgepakt heeft is het inmiddels een leuke sociale jongen, wel wat bijzonder, waar ik geen enkele zorg meer over heb dat hij zogenaamd gewelddadig zou zijn. Hij weet zelfs goed op te treden als er klasgenoten uit hun pan dreigen te gaan. En is zich bewust van zijn valkuilen als flippen en dergelijke en weet daar mee om te gaan en er helder over te spreken.

Karmijn

Karmijn

18-10-2011 om 22:31

Mari

Mari, met een klein probleem, gaat het ongeveer zo:
Zoon komt thuis, ziet er wat gespannen uit en zucht:
Dan geef ik hem eerst rust en ruimte. Als hij thuis komt uit school, gaat hij altijd eerst even wat eten en wat drinken. Ik geef hem dat zonder dat ik ook maar iets tegen hem zeg. En dan laat ik hem met rust. Ik merk vanzelf wanneer hij zich minder rot voelt. Dan komt hij uit zichzelf in mijn buurt staan, of reageert hij op iets wat hij zegt. Dan bijt ik nog eerst op mijn tong en pas als er weer een paar 'normale' reacties zijn geweest en hij helemaal ontspannen is. Komt het 'Wat is er aan de hand?' gesprek. 'Ik zag dat je gespannen was, toen je uit school kwam, wat is er aan de hand?' En dan zegt hij bijvoorbeeld dat de geschiedenis leraar stom tegen hem had gedaan. Waar ik dan weer op reageer door te vragen wat er dan precies speelde. En als ik dat dan snap, gaan we samen een oplossing bedenken. Soms is die oplossing ook dat we helemaal niets doen en niets veranderen.
Zo probeer ik 'het omgaan met frustraties' aan hem aan te leren.
Vroeger deed ik het op twee manieren verkeerd. Soms zat ik veel te veel op zijn huid. Dan zag ik aan zijn gezicht dat er iets was gebeurd en raakte ik daarzelf gestresst van, ging 'zeuren' omdat ik wilde weten wat er was gebeurd. Dit leidde altijd tot explosies.
Daarna kwam er een periode dat ik afgestompt raakte. Toen bespraken we alleen maar de zaken die echt verschrikkelijk mis waren gegaan. Als hij op school bijvoorbeeld uit zijn dak was gegaan. Het nadeel daarvan was, dat je alleen maar bezig bent met het blussen van branden en dat hij daar zo weinig van leert. Juist van die kleine onbenullige dingen, die eigenlijk helemaal niet zo belangrijk zijn, helpen hem aan een manier van denken die dan bij de grotere dingen ook helpt.

Snap je het nog een beetje? ik ben moe, volgens mij ben ik warrig.

Karmijn

Karmijn

18-10-2011 om 22:40

Gelegenheidsnick

Het klinkt alsof je toch wel een goed plan hebt hoor.
Wat bij ons heel erg heeft geholpen, was het op school uitspreken, dat het helemaal niet het einde van de wereld hoeft te betekenen, als het een keertje mis gaat.
Dat is te verwachten. Bij jouw zoon is dat ook te verwachten. En als de school dan een daad wil stellen door hem te schorsen, vind ik dat jammer, want volgens mij leert hij daar helemaal NIETS van, maar dan moeten ze dat ook maar doen.
Maar dat betekent niet dat de moed opgegeven moet worden. Jouw zoon moet leren om dan weer op te staan en weer verder te gaan. Daar kan de school bij helpen. Hij mag fouten maken, hij mag onderuit gaan, maar we geven niet op. Want hij heeft nog een hoop dingen te leren, en dat gaat hij doen. Dat gevoel.
Als het 'mis' gaat, kun je daar verschrikkelijk van schrikken en in paniek van raken. Je kunt ook kalm proberen te blijven en de situatie gelijk aangrijpen als een leermoment.
Onze zoon kan inmiddels bijvoorbeeld heel erg goed zijn excuses aanbieden. Beter dan een gemiddeld kind van zijn leeftijd, beter dan menig volwassene. *glimlacht een beetje zuur* Je excuses goed aan kunnen bieden, is een belangrijke vaardigheid die hem nog veel van pas zal komen.
Als je die gedachtengang bij de school kunt planten, kun je nog ver met hen komen.
Wij merken dat het heel belangrijk is, dat ze op school weten, dat wij thuis erg uitgebreid dit soort nare situaties met hem na bespreken. Wij geven daar dan ook een gespreksverslagje van over de mail. Dat geeft de leerkrachten het idee: 'Zij zien ook dat het niet normaal is, zij doen er wat aan.' En dat wil je, dat ze dat denken.

Alcedo atthis

Alcedo atthis

18-10-2011 om 22:48

Net zo als bij karmijn

Mooi beschreven Karmijn. Wij doen het net zo - tenminste, dat proberen we. En het lukt steeds beter
De beste gesprekken met onze zoon hebben we trouwens op de fiets. Als hij in beweging is, lijkt hij beter in staat om te praten en naar zichzelf te kijken. Ik herken heel erg wat je schrijft, dat je soms op je tong moet bijten. Je ziet en voelt dat er wat aan de hand is, en je wilt zó graag weten wat er speelt. Geduld - geduld - geduld...

Gelegenheidsnick

Natuurlijk is je zoon geen rotkind, hij heeft het moeilijk en daardoor verlies je zijn sterke kanten uit het oog.
Hij voelt zich op school niet veilig, en reageert met vechten of vluchten. Dat zijn heel primaire reacties, voor hem ook moeilijk te beheersen. De aanleiding is voor hem blijkbaar níet onnozel. Soms kan het pubergedrag van klasgenoten ook bedreigend en moeilijk te snappen zijn voor kinderen die veel letterlijk nemen.

Het zou zo maar kunnen dat je zoon tóch wel tot enige aanpassing in staat is, mits hij zich eerst maar veilig en gesteund voelt. Hij heeft een escape nodig. En misschien ook iets positiefs, iets waarin hij kan uitblinken en waardoor hij zich gewaardeerd kan voelen. Dat moeten ze op school niet vergeten, want met schorsen en straffen alleen gaan ze het niet redden.

Tineke

Tineke

19-10-2011 om 11:10

Grenzen

Hoewel ik ook niet heel gecharmeerd ben van een schorsing, geeft school wel heel duidelijk grenzen aan. Tot hier en niet verder. En dat is eigenlijk wel weer mooi. Want dat is precies wat je zoon moet leren. Hij trekt zich veel teveel persoonlijk aan, hij maakt het veel te groot en hij uit dat met wel heel naar gedrag. School mag best aangeven dat ze dat gedrag niet accepteren, en natuurlijk moet het veilig blijven voor de andere leerlingen. Als er maar tegelijkertijd een zeer strak plan op tafel komt om de jongen te leren wat hij moet leren: omgaan met de buitenwereld, omgaan met zijn emoties.
Er moet dus heel goed gekeken worden naar wat hij nodig heeft. Dat kan een veel beschermder omgeving zijn. Misschien dat hij nu toch niet op de goede plek zit. Maar misschien kan het wel veiliger en leerbaarder voor hem worden door wat aanpassingen.
Hij moet zelf zijn grenzen leren voelen. Daar moet een plan voor komen. Als hij geïrriteerd raakt, moet hij A en B doen. Gezien zijn leeftijd wordt dit steeds meer zijn eigen taak (tenminste, heeft hij een normale intelligentie of zit hij daar ver onder?).
Tegelijkertijd wordt het tijd voor een heel positieve focus om zijn zelfvertrouwen een oppepper te geven. Van schilderen tot koken of borduren, iedere dag iets doen waar hij goed in is en wat hij leuk vindt.

mari39

mari39

19-10-2011 om 11:33

Karmijn

nee hoor, helemaal niet warrig, ik snap het helemaal. Dat is ook iets wat wij wellicht wat meer moeten doen: niet teveel woorden en niet op momenten dat het ons schikt (dus nog wat meer op de tong bijten).
Dank!

mari39

mari39

19-10-2011 om 11:38

Gelegenheidsnick

erik begrijp je neiging tot doemdenken in dat soort situaties helemaal. Ik heb daar zelf ook de neiging toe, als zoon slechte dagen heeft (vnl. wat betreft plannen, initiatief etc) dan denk ik: dit wordt later nooit wat (hij is nog maar 9), maar ik heb een zeer nuchtere en relativerende man en die zet me weer even in het heden ipv in de toekomst.Is er in jouw omgeving ook iemand die zo'n rol heeft of kan hebben?

Verder ben ik het wel helemaal eens met anderen: hij moet dagelijks iets doen waar hij heel goed in is, voor zijn zelfvertrouwen. Is er iets wat hij op school zou kunnen doen, wat hem een goed gevoel kan geven en hij op school ook positieve aandacht geeft?

gelegenheidsnick

gelegenheidsnick

19-10-2011 om 12:19

Eerst een algemene reactie

Het ontbreekt me helaas aan tijd om iedereen persoonlijk te bedanken voor de reacties. Ze zijn stuk voor stuk allemaal ontzettend goed bruikbaar en helpen me enorm om hier iets zinnigs mee te doen en uit mijn emotie te komen.
Ik heb er een nachtje over geslapen en merk vooral ongenoegen omdat het me even werd verteld tijdens een gesprek dat te vergelijken is met een tienminutengesprek. Dat er een schorsing boven het hoofd hangt kan ik begrijpen, dat het ons zo wordt gepresenteerd zónder uitgewerkt handelingsplan, zonder initiatief voor vervolggesprek (moet van mij komen), dat is niet goed bij mij gevallen.
Met negativiteit schiet je echter niks op en zoals gezegd heb ik per mail om een vervolggesprek gevraagd. Hier is heel positief op gereageerd, afspraak volgt snel.
Ik ben blij met die positieve reactie, had dit ook wel verwacht, maar opnieuw knaagt toch wel: waarom moet ik als ouder de volgende stap zetten? Ik heb het geluk dat ik inmiddels redelijk gepokt en gemazeld ben als auti-moeder, maar niet iedere ouder is dat.
Ik heb een mail gescheven (nog niet verstuurd, even laten zakken) waarin ik schreef dat ik het jammer vond dat ik het initiatief moest nemen voor een nieuwe afspraak, maar dat ik heel blij ben met de positieve reactie, dat ik verder vragen heb over concrete stappen (ik vind het stappenplan dat Karmijn heeft geplaatst echt helemaal super en die zal ik ook uitprinten) en de mogelijkheid voor time-out (is er niet) maar dat ik op een positieve, niet-aanvallende manier en opbouwende het gesprek wil aangaan en dat ik er van overtuigd ben dat we er wel uit zullen komen.

Ik vind het geweldig dat ik met jullie hierover kan brainstormen. Vader van zoon is wel in beeld en betrokken, maar overziet niet goed wat het probleem is. Vader heeft ook autistische trekken (waarschijnlijk ook Asperger) en heeft tot voor kort geweigerd de problematiek en de diagnose van zijn zoon te accepteren. Ik heb altijd alles alleen moeten doen m.b.t. begeleiding en school van onze zoon. Ik betrek hem er natuurlijk wel bij en hij is gelukkig tegenwoordig van goede wil, maar als ik echt serieus van gedachten wil wisselen en mijn emotie kwijt wil, en als er beslissingen moeten worden genomen, sta ik er helaas helemaal alleen voor. Dus ik ben heel blij met jullie!

gelegenheidsnick

gelegenheidsnick

19-10-2011 om 12:32

K.heksenvet

Die grens moet er zeker zijn, maar het voelt een beetje als "hier, moeder, vangen en zoek het maar uit." Maar goed, zoals ik net al schreef heeft het geen zin om daarin te blijven hangen en heb ik inmiddels verdr contact gezocht.

Dat strakke plan moet er zeker komen en in het handelingsplan staan nu wat algemene kreten waar ik weinig mee kan. Zoals ik al zei: dat stappenplan van Karmijn vind ik echt helemaal geweldig en neem ik mee naar het gesprek.
Zoon heeft inderdaad enorm veel begeleiding nodig en moet continu bijgestuurd worden. Ook thuis. Ook door zijn begeleidster. Heeft, je zegt het al, een heel veilige, beschermde omgeving nodig, anders gaat het mis. En dat is op school gebeurd.
Of deze school de beste is kan ik nu nog niet objectief bekijken.

Mijn zoon heeft wel heel duidelijke talenten op creatief gebied. School ziet dat ook en stimuleert dat gelukkig. Hij krijgt daar veel bewondering en respect voor en dat is echt goed voor hem!

Wat intelligentie betreft: TIQ 103, PPIQ 89, VIQ 115. Hij is verbaal zeer begaafd en heeft zichzelf bijvoorbeeld Engels geleerd. Maar hij heeft al een dikke 1 voor wiskunde binnen (blokkeert volkomen, hakken in het zand, totaal geen inzet al vind hij zelf van wel).

Als je mijn eerlijke, door intuïtie ingegeven persoonlijke mening vraagt is mijn zoon het best gebaat bij individueel onderwijs (mogelijk zelfs thuisonderwijs, gegeven door een goede leerkracht, niet door mijzelf).

Tineke

Tineke

19-10-2011 om 12:42

Ontheffing leerplicht

Thuisonderwijs kan best, zeker als je ontheffing van de leerplicht kunt krijgen. En die kans is behoorlijk aanwezig, als hij het op VSO niet redt (of als VSO het niet met hem redt). Hmz, het lijkt mij een heerlijk baantje. (win jij of ik de loterij?)
Ik kan me je frustratie trouwens helemaal voorstellen. Zomaar plotseling dreigen met een schorsing, zonder eerst een goed gesprek en een duidelijk plan van aanpak. Dat valt natuurlijk rauw op je dak. Zet 'm op!

Karmijn

Karmijn

19-10-2011 om 13:20

Gelegenheidsnick

Weet je wat mij heel erg heeft geholpen vroeger:
De kinderpsycholoog wees mij erop dat je 'de school' (met alles erop en eraan) ook kunt beschouwen als een beperkt persoon. Bepaalde executieve vaardigheden ontbreken vaak bij scholen en daardoor komen de verwachtingen, die je als ouder hebt, niet uit. Dat frustreert enorm, maar als je het kunt gaan beschouwen met het 'gehandicapt'brilletje, lukt het vaak beter om ermee om te gaan.
Zoals ik jouw post lees, ontbreekt het de school van jouw zoon vooral aan inlevingsvermogen. Zij hebben al het een en ander met jouw zoon meegemaakt, er heeft zich een denkproces bij hen afgespeeld, en nu denken zij dat jij dat ook wel weet. Zij denken dat jij weet wat zij denken. (volg je me nog?) Maar dat is niet zo. Dat kun je aan hen uitleggen.
Vaak ontbreekt het scholen ook het vermogen om onderscheid te maken tussen feit en emotie, om flexibel te zijn, om pro-actief te zijn en om te plannen.
Daar zul je ze dus enigszins bij moeten ondersteunen. Het klinkt triest, het is ook triest, maar in het belang van jouw zoon, is het wel.
Voor mij maakte dit inzicht heel veel uit. In boos worden op school, ruzie maken en opkomen voor de rechten van mijn kind, ging veel energie verloren. Die energie kon ik niet missen, die moest ik in mijn zoon investeren.
Blijf zakelijk, blijf concreet, blijf kalm, blijf georganiseerd.
Sterkte ermee.

Evanlyn

Evanlyn

19-10-2011 om 15:38

Karmijn

Jouw wijze woorden ga ik inlijsten en boven mijn bed hangen!

Rosase

Rosase

19-10-2011 om 22:59

Karmijn

Wat heb jij een waardevolle aanvullingen in deze draad.

Ik heb ze allemaal opgeslagen voor het geval dat (mijn dochter nog verder uit de pas gaat lopen qua woede-uitbarstingen). Gelukkig gaat het nu best goed.

Nickelo

Nickelo

19-10-2011 om 23:25

Hier ook ervaring

Bij onze Aspergerzoon werden de explosies onhanteerbaar in groep 8. Toen hing ook een schorsing boven het hoofd.
We hebben toen met de school ook de afspraak gemaakt dat hij uit de les mocht weglopen naar een rustige plek. Hij kon niet overweg met de prikkelsituatie en als hij dan óók niet mocht weglopen, dan is er nog maar een uitweg: agressie. Je kunt het hem ook niet kwalijk nemen: hij kan niet anders.

We zijn destijds ook aan de slag gegaan met dramatherapie. Ik gaf aan de dramatherapeute situatievoorbeelden waar het mis ging. Zij oefende dat met hem. Daardoor kon hij door zijn gevoel heengaan in een veilige omgeving. Daarmee leerde hij strategieën om in soortgelijke situaties te exploderen.

Intussen moesten we kiezen of hij naar het gewone SO zou gaan of het SVO. Na lange overweging en veel gesprekken hebben we besloten het te gaan proberen op het gewone SO. Ik verwachtte in de brugklas problemen. Nieuwe school, nieuwe vakken, nieuwe leraren en nieuwe lokalen: je zou om minder van slag raken. We hebben daar toen een geweldige afspraak gekregen met een klassenassistent. Zij kon altijd de les uitlopen om in te grijpen als het mis ging.
In de brugklas werd ik minimaal 3 keer per week op mijn werk gebeld door een oversture zoon. Hij liep dan (volgens afspraak) de klas uit en ging naar de WC. Daar belde hij mij. Ik belde dan de klassenassistent. Zij zocht hem op en kon hem tot rust brengen. Een fantastische vrouw trouwens. Zij begeleidde hem dan weer terug naar de klas. Intussen gingen wij door met de dramatherapie.

We zijn nu 2 jaar verder en de problemen zijn weg. De Asperger is niet weg, maar zoon (14) heeft geleerd hoe hij met de wereld moet dealen. Hij hoeft niet meer weg te lopen, het lukt hem om zich af te sluiten als er teveel prikkels komen.

Jouw vrees over 'hij moet straks ook de maatschappij in' herken ik wel. Maar de positieve kant is dat een deel van zijn gedrag ook juist te maken heeft met het simpele feit dat hij nog een kind is. En puber, met hormonen.

Een oplossing die NU werkt, is de juiste keuze voor nu. Je kunt geen problemen oplossen die er nu nog niet zijn. Dus 1 stap tegelijk.

Ik heb overigens een leestip voor je zoon: Olifanten in mijn kop van Robin Raven. Het boek is net uit en gaat over een jongen met Asperger van 13 in groep 8. Hij heeft ook woede-aanvallen die hij zelf 'olifanten in mijn kop' noemt. http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/olifanten-in-mijn-kop/1001004011252396/index.html#product_description

Veel sterkte, want ik weet hoe wanhopig je er van kunt worden.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.