
Gonzo18
01-08-2010 om 10:19
Anderen en hoe leg je dat naast je neer?
Gisteren was ik met mijn dochterje en een vriendin en haar dochter een middag weg. We zijn ook wezen eten. Dat is niet makkelijk met mijn dochtertj want ze lust weinig. Of vanwege smaak of vanwege de structuur van het eten. De strijd ga ik al lang niet meer aan want dan wordt het alleen maar erger. Nu had ik 's middags al het gevoel dat mijn vriendin vindt dat ik mijn dochtertje niet goed aanpak maar bij het eten helemaal. Nu weet ik dat je niets aan de buitenkant van mijn dokter kunt zien en dat mensen dan makkelijk oordelen. Maar nu die vriendin dat deed kwam het wel heel dichtbij en had ik er moeite mee. Ik begrijp dat je een olifantenhuid moet ontwikkelen, hoe gaan jullie hiermee om?
Groetjes, Gonzo

T&T
01-08-2010 om 11:55
Never explain!
Your friends don't need it
and your enemy's won't believe you anyway...

fladder
01-08-2010 om 12:06
Wat t&t zegt
Pas toen ik die quote leerde kon ik het goed loslaten.
Ik reageer de laatste tijd minder vaak, maar heb vaker erg herkenbare dingen van je gelezen. Hier gaat het momenteel stukken beter, maar ik herken veel oud gevoel in wat jij schrijft. Hoe ga je ermee om, en zo... Je bent volgens mij volop aan het verwerken en geloof me: het gaat stukken beter worden naar mate je meer ervaring en inzicht hebt in dat hele autisme-gebeuren!
Ik hoop dat je een sociaal vangnet om je heen hebt, en wat tijd voor jezelf, zodat je af en toe ook even gewoon Gonzo kan zijn i.p.v. auti-mama. Is superbelangrijk!
By the way: leuke nick heb je! Ook Hunter S. Thompson-fan?

Dees *
01-08-2010 om 14:02
Ligt eraan...
Als het echt een goede vriendin is zou ik er een goed gesprek aan wagen. Een echt goede vriendin staat in mijn ogen ook open voor dat soort informatie. Misschien snapt ze het niet, maar wil ze het wel graag leren begrijpen.
Mijn ervaring is dat buitenstaanders vaak moeite hebben met te "snappen" hoe het nu echt is om dag-in dag-uit om te gaan met een kind met een etiketje. Mijn ervaring is echter ook dat de goeie mensen in mijn omgeving wel moeite willen doen om dat te leren snappen.
Voor de rest sluit ik me T&T aan.

Gonzo18
01-08-2010 om 17:40
Fladder
Yep, Hunter S. Thompson-fan, zit jij soms ook in dat vak?
En ja, volop in het acceptatieproces. Hoewel... Meer in het bijstellen van van alles. Een klein jaar afvragen wat is er met haar aan de hand en een aantal weken geleden dan het antwoord. Op zich geen moeite met de diagnose want nu weten we tenminste wat er aan de hand is en kunnen we eindelijk dingen doen. Ik heb meer moeite met dat mijn wereld is veranderd en toch ook weer niet. Ik heb geloof ik meer moeite met dat de wereld ons anders is gaan zien. Terwijl ik al veel dingen onbewust anders deed met haar. En ook al merkte dat anderen dat soms veroordeelden. En ik mezelf ook soms want ik heb veel getwijfeld aan mezelf. Maar nu krijg ik daar zelf wel wat vrede mee. Want blijkbaar moeten een aantal dingen anders dan bij niet-andere kinderen. En ach, wat de wereld denkt... Wat vrienden denken, dat trek ik me dus wel erg aan. En die vriendin weet wel alles, ze weet wat we allemaal hebben meegemaakt. Misschien is ze minder vriendin dan ik dacht en zit me dat meer dwars. En komt dat naar boven via mijn dochtertje. Dat doet pijn.
En ik heb een aardig vangnet maar ken niemand met een kind dat anders is en heb geloof ik erg behoefte aan iemand die weet wat je doormaakt, aan tips, niet alles zelf hoeven uitvinden. Dus was ik blij dat ik dit forum hervond Hier leer ik een hoop en uit jouw reactie begrijp ik ook weer dat dit er allemaal bijhoort en het ook weer makkelijker wordt.
En ik heb ook steun aan mijn man, weer wel nu hij zijn anders zijn ook heeft geaccepteerd. Alleen vraagt hij me wel de leiding te nemen in de opvoeding dus ik heb erge honger naar informatie
Jij reageert niet vaak meer schrijf je, fijn dat je dat nu wel deed!
Groetjes, Gonzo

Gonzo18
01-08-2010 om 17:41
T & t
Je hebt helemaal gelijk! Ga de spreuk op ons bord schrijven, dan lees ik hem steeds en zinkt ie vast in. Dank je wel!
Groetjes, Gonzo

Heirthe
01-08-2010 om 23:27
Goeie spreuk!
Ik ben inmiddels ook zover dat ik zo kan denken (meestal) en dat voelt goed! Maar je verliest een boel mensen waarvan je dacht dat het vrienden waren.
Een olifantenhuid kweken is niet iets wat vanzelf gaat maar idd bij het acceptatieproces hoort.
Gelukkig ben ik nu zover dat de mening van een ander me (bijna) niks meer kan schelen.

fladder
02-08-2010 om 00:54
Gonzo
Ik ben niet meer zo frequent meer online hier omdat dit toch een openbaar forum is, en omdat ik nogal eens de neiging heb me iets te kwetsbaar op te stellen.
Maar je mag me altijd mailen, als je er behoefte aan hebt. Ik heb niet altijd een pasklaar antwoord (integendeel), maar soms kan het zo lekker zijn om je hart te luchten
Mijn mailadres is fladderbeestje (apenstaart) gmail puntje com
En wat HST betreft: ik ben wel een soort collega, maar stukken minder beroemd, verder werkzaam in een ander genre, en ik leef ook een tikkie gezonder

Gonzo18
03-08-2010 om 12:28
Dank je fladder
Misschien mail ik je wel. Nu druk aan het inpakken want morgen gaan we met vakantie. Eerst dat maar eens doen
Groetjes, Gonzo

Magraat
04-08-2010 om 02:27
Tja
Het blijft pijlijk. Maar ik merk wel, bij familie, dat ls als ze hem dan eventjes langer zien, een hele dag bv, dat ze het dan wel zelf merken. En enerzijds doet dat ook pijn, dat het zo duidelijk is dat er iets anders is aan je kind. Maar dan snappen ze het tenminste. En zijn ze minder geneigd om je te vertellen dat het aan jou ligt.

lilajolie
06-08-2010 om 08:49
Adhd en opvoeding
Ik herken het helemaal. Mijn zoontje is supersnel overprikkeld en ontaard dan in een woede- aanval die kant nog wal lijkt te slaan. Compleet over zijn toeren en niets kan hem kalmeren als alleen een stevige grip zodat je hem daarna kan knuffelen. Mensen zijn dan zo niet- begripvol. In de supermarkt zeggen ze steevast dat ik dat rotjoch maar eens op moet voeden en zelfs opa's en oma's begrijpen er de ballen van. Die denken dat omdat wij het niet doen in hun visie, zij dan maar op elke slak zout moeten leggen, zodat wij een overprikkeld mannetje op de achterbank van de auto hebben zitten(als we hem dan al aan het zitten krijgen)
Ik vind mensen ronduit irritant, soms....

Maja
12-08-2010 om 13:01
Janken
Hoi, hoi,
Dit blijft pijn doen. Ik jank geregeld mijn ogen uit mijn kop en neem me voor om nooit over anderen te oordelen. Een betere wereld begint bij jezelf.

Moek
13-08-2010 om 02:29
Ook gevraagd
Ik heb zoiets ook eens gevraagd op dit forum. Veel tips kreeg ik niet, maar wel: het went en die olifantenhuid groeit vanzelf. Daar heb ik me maar aan vastgehouden en dat is ook wel gebeurd, tot op zekere hoogte.
Laatst kreeg hij op een terrasje een woede-aanval omdat hij geen ijsje kreeg. Onze schuld: we hadden veel te lang onduidelijk gelaten of er wel of niet nog een ijsje zou komen. Ik stond dus rustig bij hem en wachtte tot het over was, want dat is het enige dat je in zijn geval kan doen. Toen zag ik een paar vrouwen misprijzend naar me staren en kon ik me even niet meer inhouden. Ik riep: kun je 't zien zo, of moet ik even opzij gaan? Niks voor mij eigenlijk, maar op zo'n moeilijk moment kan ik me ontzettend ergeren aan zulke achterlijke trutten.

Maartje
13-08-2010 om 14:47
Ja hoor
Ik ken het gevoel maar al te goed,mensen die oordelen, je zoontje is wel erg druk he?
Kan je hem niet even in bedwang houden grrrrr
Het is echt een proces en knop die om moet...wat heb ik een verdriet gehad en me opgelaten gevoeld, en het gaat steeds beter, want hij kan er niks aan doen en ik ook niet..en het is gewoon een heerlijk ventje!
Gisteren zijn we naar de bieb geweest, we moesten wachten,dat is al een probleem, dus hij gaat op de grond liggen, rond drentelen en 2 keer met zijn tas gegooid en voelde de ogen prikken...en uiteindelijk beland hij in het sorteerhok van de bieb en mag hij mee helpen met de boeken opruimen...want zo ontwapend is hij wel om te vragen of hij mag helpen..

Jade
13-08-2010 om 22:15
Leuk
mijn zoon kreeg als jong kind ook heel veel leuke dingen voor elkaar........stonden wij hevig verbaasd te kijken: "Hoe krijgt ie dat nou weer voor mekaar?".
Ik heb me ook altijd vreselijk opgelaten gevoeld bij opmerkingen zoals: "Na een week bij ons is ie heel anders" (m.a.w.: opgevoed). Als ie enthousiast op school hard applauseerde en te hard ´gefeliciteerd´ riep en ik dan commentaar kreeg van een moeder: "Nou nou moet dat zo?". Ik kon me niet meer inhouden en tetterde in haar gezicht: "Ja, dat moet zo" en klapte net zo enthousiast zoals mijn zoon deed

Philou
14-08-2010 om 08:20
@jade
jade schreef:
"Ik kon me niet meer inhouden en tetterde in haar gezicht: "Ja, dat moet zo" en klapte net zo enthousiast zoals mijn zoon deed"
Heerlijk! oh, lijkt me heerlijk zo iets. *g*

Maartje
14-08-2010 om 14:00
Hihi
lijkt me idd heerlijk om zo te doen..ga het ook maar invoeren..
Vaak zeg ik als mensen bij wijzen op het drukke gedrag van mijn zoontje, dan zeg ik nee, hij is extrovert, enthousiast en bewegelijk Een heerlijk joch!!
Ik ga ook proberen om mezelf minder te gaan verontschuldigen en dingen uit te leggen..daaaag als ik daar mijn energie in moet gaan leggen, hou me liever bezig met mijn zoon om alles in goede banen te leiden.

maartje
14-08-2010 om 20:41
Beemer
Hier precies hetzelfde, hij krijgt zoveel voor elkaar, hij stapt gewoon op mensen af en regelt de boel, vanavond in het pannenkoekenhuis ging hij naar een serveerster toe en gaf zijn bestelling door, vraagt waar de wc is...hij is net 4 jaar.
Daartegen zit hij ook in de speelhoek boven op het speelhuisje en gooit het hele huisje vol met speelgoed en 10 min aan tafel zitten is echt de max.
En helaas blijft vaak het negatieve hangen...heb ik ook regelmatig last van..raar eigenlijk.

Jade
15-08-2010 om 10:37
Maartje,
"En helaas blijft vaak het negatieve hangen...heb ik ook regelmatig last van..raar eigenlijk."
Ik ook......gelukkig zie ik de positieve dingen wel, maar als er iets gebeurd (en dan natuurlijk met anderen erbij) dan blijft DAT hangen en dan zie ik de positieve dingen niet. Ik vind dat stom van mezelf
Op de vraag van Gonzo: ´Anderen en hoe leg je dat naast je neer?´ moet ik antwoorden: ´Het gaat steeds beter, maar helemaal lukt me nog niet´

Sharon*
15-08-2010 om 21:47
Andersom
Hier is het vaak andersom. Omdat mijn zoon (ADHD en ASS) vaak in andere situaties behalve thuis heel teruggetrokken, meegaand en rustig is (oa gewoon onzekerheid en soms angst in andere situaties) willen andere mensen vaak niet geloven dat hij echt problemen heeft. Ook heel frustrerend vind ik dat. Alsof ik steeds moet verdedigen waarom hij medicatie krijgt, etiketjes en binnenkort therapie.
Maar er is toch niks mis met hem. Het is zo'n lieve rustige jongen, blablabla.