Anderen uitlachen
Zoon (adhd, pdd) heeft sterke neiging om in de klas de andere kinderen uit te lachen. Jammer want juist op deze SBO heerst een prettig klimaat waarin uitlachen not-done is.
Zelf, als hij bijv. bij de juf moet komen voor iets, merkt zij dat hij erg om zich heen zit te scannen of hij niet uitgelachen wordt door iemand. Als er dan iemand begint te lachen denkt hij meteen dat het om hem is.
Juist omdat hij niet uitgelachen wil worden durft hij zich ook niet te uiten. Zo had hij heel veel moeite om in de klas te vertellen over zijn verhuizing en zijn verhuisboekje wat ik gemaakt had te laten zien (met fotootjes oud/nieuw huis en zo) En nu gaat het momenteel met zijn oma niet goed en wil hij dit ook niet vertellen in de klas. Terwijl ik denk dat hijn dat ergens juist wel wil, maar hij is bang uitgelachen te worden.
Wij proberen thuis al eens met hem te praten erover en hem te stimuleren wel dingen te vertellen en ook om hem aan te spreken dat het niet leuk is, anderen uit te lachen. Thuis doet hij dat ook een beetje; als iemand iets laat vallen of zo.
Wie heeft tips; waarom doet hij dit, wat zouden we kunnen doen, behalve praten erover?
Ik dacht een beetje hetzelfde als Anna. Hij heeft wat moeite de situatie in te schatten, voelt zich ongemakkelijk en van de zenuwen gaat hij lachen.
Daarom denkt hij zelf ook dat hij "om niets" uitgelachen wordt. Ook dat voelt hij niet aan.
Je legt hem al uit dat "uitlachen" niet leuk is. En waarschijnlijk begrijpt hij dat best, maar hij heeft het niet goed onder controle. Ik vond de tip van Anna een goede. Als hij uitgelachen is zou hij naar de ander toe kunnen gaan en zijn gevoel onder woorden brengen."Sorry dat ik zo ging lachen, maar ik werd een beetje zenuwachtig."
Het heeft niets met gemenigheid van hem te maken, althans zo komt het verhaal niet op mij over. Beetje sociaal onhandig....wat een herkenning. Ik word altijd wat nerveus op begrafenissen en crematies. Zie allerlei dingen in mijn hoofd als film afspelen en heb ook eens de slappe lach gekregen. Omdat ik geen kind meer ben heb ik mijn lachbui gesmoord in een zakdoek. Jeetje, wat leek ik verdrietig,de tranen biggelden over mijn wangen. Ik moest wat....
