Angst ten aanzien van zorgenkind
Hoi,
Ik zit ergens mee en zou graag van andere moeders in eenzelfde situatie ( of ken je misschien iemand die in een soortgelijke situatie zit/gezeten) horen hoe ze met bepaalde dingen zijn omgegaan.
Ik heb één zoon van bijna 7 jaar met een verstandelijke beperking (iq tussen 50 en 70). We hebben best een heel zware tijd (nog steeds wel bij tijd en wijlen) achter de rug. Dat heeft te maken met zijn hoger-dan-hooggevoeligheid, zijn onvermogen om zichzelf te reguleren (sensorische integratiestoornis) en uit te spreken. Heel lastig voor een jong mannetje om al die gevoelens en prikkels geen plaats te kunnen geven.
Omdat ik altijd graag nog een kindje heb gewild en manlief er ook aan toe is eindelijk, komen er toch veel angsten om de hoek kijken. Eerlijk is eerlijk, ik heb ook een gegeneraliseerde angststoornis die met dit soort dingen graag zijn kop opsteekt.
De angst voor nog een gehandicapt kind is niet zo groot omdat ik weet dat ik er net zoveel van zal houden. Maar mijn angst dat mijn zoon zijn moeder kan verliezen (in dit geval bv tijdens een bevalling) is zo groot dat ik een soort van verlamd raak. Het is een hardnekkige angst die altijd terugkomt (dat kind alleen overblijft of het zware verdriet door moet maken van verlies moeder/ vader). Ik durf niet eens met mijn man een weekendje weg omdat ik bang ben dat er iets gebeurt waardoor zoon alleen komt te staan. Onze familie is ook zo vreselijk klein en ik kan me niemand in mijn omgeving voorstellen die hem op zou kunnen/ willen nemen.
Ik denk dat deze angst veel minder groot was geweest als ik een 'regulier' kind had gehad. Maar hij is zo kwetsbaar...
Herkent iemand dit en wat heb je gedaan. Hoe groot is de kans nu eenmaal dat ik doodga tijdens de bevalling en is dat een reden om het maar niet te doen. Ben bang dat ik daar spijt van krijg.
Bedenken en bespreken
Het leven kan onverwacht vol moeilijke situaties zijn. En toch gaat het leven altijd door! Wat je misschien kunt doen is bespreken met je man wat te doen in zo'n situatie. Er zijn mogelijkheden voor je man alleen of in een pleeggezin of instelling. Natuurlijk altijd minder ideaal dan bij jou, maar het leven is soms niet anders. Orienteer je eens op die zaken.
En bedenk dat als je een gezond kind krijgt dat die dan later mogelijk er ook op toe kan zien dat je zorgenkind goed terecht blijft komen, dat is toch wel een voordeel.
En ook al heb je een kleine familie, komt tijd komt raad en dan zijn er onverwacht toch nieuwe mogelijkheden of ineens mensen die je helpen als je maar om raad en hulp durft te vragen.
Tot nu toe maak ik wel zorgen hoe mijn kinderen, met autisme maar een 'gezond' verstand terecht komen als ik er ineens niet meer zou zijn. Maar ze hebben in elk geval geleerd om een vraag te formuleren en met instanties om te gaan, en verder hebben ze gelukkig wel familie en vrienden, hoewel het altijd afwachten is hoe het zal gaan als er echt iets aan de orde is, want niemand houdt van een extra belasting in het leven en mensen kunnen ook afhoudend zijn, maar ze kunnen je ook ineens heel erg verrassen.
Ja, loslaten kan moeilijk zijn, vooral als je de neiging hebt om het glas eerder halfleeg dan halfvol te zien. Dat heb ik niet. Dus dat zal voor jou wel een uitdaging blijven. Heb je er al eens hulp bij gehad? Mijn dochter heeft nog steeds therapie bij haar angsten en vergeleken met vroeger is ze het glas toch veel meer halfvol gaan zien en heeft geleerd om zichzelf om te denken.
Mooie reactie, bedankt!
Mooie reactie , bedankt!
Glas halfvol, hmmm dat is een goeie. Ik ben niet pessimistisch, maar ook niet heel optimistisch. Ik zit er een beetje tussenin. Realistisch noem ik dat graag haha. Maar die angsten zijn wel een beetje pessimistisch inderdaad.
Welke therapie doet uw dochter, psychotherapie?
Therapeut op school
Mijn dochter heeft al een aantal jaren gesprekken met een psychiatrisch opgeleidde therapeut op school. Geen psychiater maar ik weet niet welke opleiding.
Het personeel op school is ook gewend om kinderen te helpen met hun gedachten, dus soms komt er een originele gedachte of helpende gedachte wel binnen.
In jou geval zou ik naar de huisarts gaan en vragen of hij iemand kent die bij jou vragen zou passen. Of misschien zijn er wel boeken of internetsites over een meer optimistische levenshouding? Zonder al te uppie te doen uiteraard. Het is best wel een lichtzinnige gedachte geweest denk ik wel eens om aan kinderen te beginnen.
Maar het heeft toch wel met je eigen instelling te maken, je karakter dat voor een deel echt wel een gegeven is, of je je erdoor uit het veld laat slaan of mogelijkheden en kansen blijft zien.
testament
Ik weet niet hoe je bevalling was, misschien was die vrij traumatisch voor je?
Maar je zou dit met je gynaecoloog/verloskundige bespreken, over een evt. volgende zwangerschap en je angsten daarover. En allereerst met je huisarts. Mogelijk kan die je angsten relativeren of je doorverwijzen. Evt ook naar een psycholoog.
En hebben jullie een testament? Hierin kan je een voogd aanwijzen. En dat kan wel wat rust geven.
Ik herken wel eea van je angsten, ons jongste kind is ernstig verstandelijk gehandicapt. Ik hoop ook dat er later iemand naar hem omkijkt .Wij moeten ons testament wijzigen, een (oude) vriendin is voogd, al denk ik dat een nicht van mij geschikter is. Wij hebben nog een ander kind. Ons kind woont intussen niet meer thuis, dus het is niet meer zo belastend en we hebben vertrouwen in de organisatie. Maar een zorgenkind is wel een lesje loslaten ja.
Lukt het om op een besloten facebookgroep hierover met andere ouders te praten?
Ja we hebben een testament. Mijn zwager staat erin als wettelijk vertegenwoordiger als wij er niet meer zijn. Hij moet dan beslissen, in ieder geval heeft hij het dan financieel voor het zeggen. Het liefst zouden we zoon natuurlijk in de familie willen houden als ons iets overkomt. Ik zie het alleen niet zo voor me op dit moment. Mijn schoonzus (zijn vrouw) mag ik graag maar ze is best een harde tante (streng/prestatiegericht t.a.v. eigen kids) en mijn zoon heeft daar niks mee. Dan zou ik hem misschien liever in een heel liefdevol gezin zien die er veel affiniteit mee heeft. Maar wie weet is dat niet eens nodig en verandert mijn schoonzus in een engeltje als het erop aan komt 
. Zelf heb ik een broer met een persoonlijkheidsstoornis waar ik geen band mee heb, dus hij komt niet ter sprake.
Ik was net van Facebook af maar heb er niet bij stil gestaan dat er besloten groepen waren hiervoor. Wellicht de moeite waard om me daarvoor toch weer aan te melden.
Bedankt!
Behandeling
Word je wel behandeld voor die gegeneraliseerde angststoornis? Want die kan je leven behoorlijk verpesten als hij heftig is. Het leven IS gewoon heel onzeker en zeker mensen met deze stoornis lijken die onzekerheid te willen bestrijden met piekeren. Ik heb / had het ook maar therapie heeft echt geholpen, het verziekte een tijdlang mijn leven behoorlijk en nu heb ik er nauwelijks last van.
Antwoord
Hoi,
Ja ik zit er wel aan te denken, therapie. Het verziekt inderdaad de levensvreugde🤪. Had je cognitieve gedragstherapie of iets anders?
CGT
Cognitieve Gedragstherapie inderdaad. Gecombineerd met mindfulness. Doet geen wonderen maar het is echt zoveel beter geworden! Ik zal altijd wel iemand blijven die zich makkelijk zorgen maakt maar nu is het een karaktertrek, geen stoornis meer.
Stom genoeg, als er dan eens iets ergs gebeurde (overigens altijd iets waar ik dan net NIET over had gepiekerd) bleek dat ik dat prima aankon. Piekeraars overschatten het risico op rampen en onderschatten hun eigen vermogen om er mee om te gaan....
Maar ik dwaal af! Een tweede kindje dat je graag wil niet krijgen uit angst zou natuurlijk erg jammer zijn.
Relativerend
Fantastisch, bedankt voor je tips! Wat fijn dat het zo goed gewerkt heeft bij je! Grappig dat je dat zegt, dat we veel meer aankunnen dan we denken en dat we dingen ten onrechte zo vreselijk groot kunnen maken. Relativeert wel. Hele kunst om in het moment/nu te blijven.
Het gekke is dat ik ergens heel goed weet dat ik vaak zwaar overdrijf. Aan de andere kant begrijp ik ook weer niet zo goed dat mensen zo zorgeloos door het leven kunnen gaan (que sera) gezien alle onzekerheden. Ik benijd ze wel, al zijn er echt wel tijden dat ik dat ook beter kan. Vanwege mijn zoon voel ik me zo kwetsbaar en die angsten voelen weer heel realistisch..
Eerste bevalling was trouwens super zwaar en meer 'traumatisch' voor man dan voor mij 🥴. Ook aardig wat bloed verloren (niet levensbedreigend maar genoeg om niet meer thuis te mogen bevallen), dat laatste vind ik wel eng voor de volgende. Maar dat moet ik goed bespreken met de gynaecoloog tegen die tijd.
POP poli
Als je eenmaal zwanger bent, is het misschien goed voor je om naar een POP poli te gaan? Ik weet dat er bij het OLVG eentje is, maar vast ook bij andere ziekenhuizen: http://www.poppoli.nl/pop-poli/
Dit is de inleiding op hun site:
Ongeveer twee op de tien zwangere vrouwen en kraamvrouwen heeft een psychiatrische aandoening zoals een ernstig depressieve stoornis, een paniekstoornis, een postpartum (na de bevalling) psychose of een postpartum depressie. OLVG, locatie West heeft voor deze doelgroep een expertise en behandelcentrum opgericht: het POP expertisecentrum of de POP-polikliniek. Binnen het expertisecentrum en de polikliniek werken de vakgroepen Psychiatrie, Obstetrie (verloskunde) en Pediatrie samen.
Goede tip!
Lynna, wat een goede tip! Dat was er in mijn tijd nog niet (Jongste is 13). Ik heb na mijn oudste een zeer ernstige Post partum depressie gekregen (ook geen feest) en was natuurlijk bang voor herhaling. De zwangerschappen daarna (waarvan 1 met een premature, dood geboren tweeling) was er door mijn gynaecoloog, psychiater en mezelf een heel plan gemaakt voor na de geboorte.
Als je er voor gaat: je bent niet alleen. Als je eerlijk bent over je angsten en zorgen zijn er vaak best oplossingen. Dat is namelijk het derde probleem van piekeraars: ze onderschatten de steun die er beschikbaar is vanuit de omgeving.
POP is bekend terrein
Ja je hebt gelijk, als het lukt om zwanger te raken dan meld ik me meteen aan bij de POP poli. Het is voor mij bekend terrein want ik heb een hele zware depressie gehad in de eerste drie maanden van mijn eerste zwangerschap. Ik moet er deze keer dus meteen bovenop zitten. Ik moest toen wel aan de medicijnen, hopelijk komt het niet meer zo ver.
De ppd/pnd is bij jou één keer voorgekomen, daarna niet meer?
Wat verschrikkelijk om te lezen trouwens dat je de tweeling bent verloren, kan me voorstellen dat je daar een hele grote klap van hebt gehad!
Wel vaker
Jawel hoor, meerdere depressieve periodes maar nooit meer zo erg gelukkig.
Die tweeling was een vreselijke klap inderdaad. Het is 15 jaar geleden dus nu is het gesleten, maar dat heeft echt lang geduurd en vergeten doe je het nooit.
Maar gek genoeg was ik toen niet depressief, alleen ontzettend verdrietig en dat is echt een totaal ander gevoel.
