Angsten

Ja, je weet niet beter...

Je bent met dit kind "opgegroeid" als moeder en dus weet je niet beter. Ik heb twee kinderen met een vorm van autisme, en ja, het gaat er hier vaak anders aan toe dan in andere gezinnen... maar voor ons werkt het zo! Als een ander dan zegt dat het best pittig is, tja, voor haar ws wel, en als jij er van de ene op de andere dag zo ingevallen was was het voor jou ook zwaar geweest, maar zo gebeurd het natuurlijk nooit.
Ik probeer mijn kinderen niet meer teveel met anderen te vergelijken, ze zijn gewoon heerlijk zichzelf; op bepaalde punten langzamer, soms sneller, vaak banger, en ja ze hebben best wel wat begeleiding nodig, maar goed; welk kind niet?
Het is nu ook een hele pittige tijd, er gebeurd zoveel wat niet in het "normale schema" past, en dat is voor autisten vreselijk... ik probeer ze zo goed mogelijk voor te bereiden (toverwoord: plennen!) maar dan nog gaat het wel eens mis. Heb ook even getwijfeld om mijn dochter thuis te houden uit school, ze zit zo op het randje van paniek vaak, maar thuis blijven is ook weer een verstoring van het ritme (hoe lekker ze dat ook vind ) dus ze is gewoon naar school. Ik ben altijd blij als die gekke feestdagen weer achter de rus zijn...
groetjes, Tess

Eigenbelang

Mijn ervaring is dat het moeizaam gaat om iets in te slijpen. Het kan. Het snelste gaat het als kind het zelf bedacht heeft en daar kun je mogelijk ook op sturen, bij Autisme Centraal heb je daarvoor de training het Socratisch Gesprek.
Als kind er belang bij heeft kan het ineens opgelost zijn. Zoon trok het niet meer op de overblijf en mocht dan vanaf 10 jaar thuis komen lunchen in zijn eentje. Aanvankelijk bellen als hij van school vertrok, thuis aankwam en weer weg ging, liep dat verder probleemloos.
Mijn kinderen hadden al vroeg een mobiel (6 en 8 jaar) en als ze dan een vraag hebben, alleen thuis, bellen ze mij. Ook overigens natuurlijk de zaak afgedekt. Extra huissleutel in de schuur, wie kun je aanspreken: de buurvrouw, vriendinnen, de postbode, de bakker, wat doe je bij brand, voor niemand opendoen, niet de vaste telefoon opnemen, enzovoort.

Fijn

om jullie antwoorden te lezen. Ik heb er wel wat aan. Het is eigenlijk wel weer heel herkenbaar.
T&t, dat op het randje van paniek herken ik zeker; voor mij een teken dat hij moe is inderdaad of niet lekker. Dan kan hij ook veel minder hebben. Vergelijken met andere kinderen doe ik steeds minder. We proberen naar hem te kijken met een andere bril dan leeftijdsgenoten (ook gehoord van onze begeleider).
Sini; ik weet niet wat Emdr voor therapie is; ik zal er eens op googlen. Net als op de traning het socratische gesprek. Je hebt daar wel een punt. Dingen gaan zeker beter als hij zelf wil.
En Gonzo; dat claimen herken ik. Wij zien het alleen anders; wij zien het als in ik ben er de hele dag; dus ik ben voor hem een steunpunt. Als papa dan wat zegt wil hij ook bevestiging van mij (Pas dan is hij zeker). Dat is (zeker ook voor papa) best weleens frusterend.

Angst hanteren

Voor mijn dochter ben ik op zoek naar een mogelijkheid om te leren met rust en nadenken te reageren op onverwachte situaties en onvoorspelbare mensen en niet standaard met angst. Zelf verwacht ze dat het vanzelf beter zal gaan als ze groter is en dat kan ook al zal het mogelijk later zijn dan andere kinderen haar vaardigheden nemen wel toe. Ze mag het zeggen.
Voorlopig help ik haar wel over de drempel maar ik push haar niet, dat is soms een lastige balans. Maar ik denk altijd maar dat je een driejarige ook niet op zichzelf aangewezen laat zijn. Zeker niet in stressvolle tijden.
Haar repertoire om te reageren is wel goed verbeterd met een training in vaardigheden via de school waar school en ikzelf ook in betrokken werden. Ze houdt veel van dieren en ook al vindt ze het eng om alleen over straat te gaan, ze doet het wel om op bezoek te gaan bij een lieve buurvrouw die een paar schattige poezen heeft.
Zoon heeft veel gehad aan emdr en haptotherapie.
Kinderen gebruiken mij als een soort reality check en daarvoor zijn de mobieltjes handig. Ze kunnen mij altijd bellen en dat geeft rust.
Er zijn trainingen voor kinderen om met hun angst te leren omgaan.

Annej, vraag training

Heb jij ervaring met een angsttraining? Of iemand anders? Hoe gaat dat in zijn werk? En hoe oud moet een kind daarvoor zijn?
Groetjes,
Gonzo

Leeftijd

ook hier merk ik wel dat dingen al beter zijn nu mijn zoon ouder wordt, maar ik vind het ook moeilijk om in te schatten wat ik van hem kan verwachten. Hij is niet te vergelijken met een normale 10 jarige, maar zit wel bij ze in de klas. Hij weet, ondanks de sova- training, vaak niet goed te reageren en dan zeker op die momenten dat ze onvoorspel reageren. Hij raakt nu nog te snel in paniek. Ik ben benieuwd hoe jij, anne, je dochter leert rustig te blijven. Mijn zoontje wil dit ook wel. Hij zegt ook dat hij dit probeert, maar ik mis nog wat trucjes om dit goed te leren.
Hij is ( logisch) een kind van regels en verwacht dat iedereen die ook volgt.

Nog niet klaar

Nog een vraagje Anne, wat zijn dat voor cursussen, om te leren omgaan met je angst?
Het alleen thuis zijn bouwen we nu heel langzaam op en ik ga zeker de punten die je aangaf met hem op papier zetten. Zou dat ook kunnen werken voor het uit school alleen naar huis komen?
Ga ook eens denken over een mobieltje.
Groetjes toja

Hier ook angsten

De angsten van mijn dochter (11) zijn ook zo intens. Het is er altijd en soms raak ik het kwijt waar het allemaal zit. Het besef voor haar dat wij, ouders, er ooit niet meer zullen zijn houdt haar ook heel veel bezig. Best logisch als ik zie hoe afhankelijk haar angst haar maakt van ons. Ook de weet dat ze nog een zeer zorgzame broer en lieve zus heeft, ook dan, geeft haar geen rust. Ze heeft voor zichzelf besloten dat ze eerder dood gaat dan wij. Voor haar geeft dat, nu, rust. Maar het is heel naar. Dochter is sociaal angstig en praat niet bij anderen.

Ik zie ook dat alles heel benauwend is en eigenlijk draait veel in het leven helemaal om haar. Ik kan niet meer echt werken en we hebben nog weinig sociale contacten. Maar ook hier is het zo dat we haast niet beter weten. Broer heeft ADHD en nu zien we pas aan kleine zus hoe anders (en makkelijker) het kan gaan. Dat doet best wel pijn.

Naast al dat rottige is er gelukkig ook heel veel plezier en geluk. Daar doen we het om. En dat geeft mij elke keer wel weer de energie om er lekker mee door te gaan.

Angsttraining

Er zijn trainingen 'dappere kat', denken-durven-doen, helpende gedachten, voor kinderen. Aan de andere kant gaat het om het opbouwen van vertrouwen in verschillende situaties en met mensen, door het ontwikkelen van vaardigheden.
Je kunt je kind uitdagen om helpende gedachten in te zetten tegen angstige gedachten in de voorbereiding van een nieuwe situatie of een bekende angstige situatie.
Maar ik denk ook dat haptotherapie, mindfullness of yoga een bijdrage kan leveren aan vertrouwen. Het rechtstreeks confronteren van de angst ervaar ik bij mijn dochter als minder geschikt omdat de angst dan toch weer centraal staat.
Maar ik kijk om mij heen naar een goede training, bij een orthopedagogisch bureau bijvoorbeeld. En dan 1 op 1 met kind zou handig zijn, hoewel een klein groepje met gelijkgestemde zielen mogelijk ook effectief zou kunnen zijn.

Paardrijden

Overigens vind ik dat paardrijden en verzorgen mijn dochter geholpen heeft vertrouwen in zichzelf te krijgen. Met name door de rustige beleiding, de overzichtelijke ruimte en het contact met dieren en mensen dat haar daar goed afgaat. Wel een manege die gewend is om met gehandicapten om te gaan. Een commerciele manege ken ik niet.

Zelf kalm blijven

En er gaat niets boven zelf kalm blijven en je kind voorleven hoe je dat doet. Als ze groter worden kun je dat ook beter bespreken. Dat je bijvoorbeeld echt niet overal op hoeft te reageren. Je kunt ook altijd zeggen dat je daar even over moet nadenken, je komt erop terug. Of, ik weet het even niet zeggen en dat herhalen als er een woordenstroom komt uit de andere persoon. Mijn zoon kan goed uitleggen dat hij tijd nodig heeft om een antwoord te formuleren omdat er bij elke vraag zoveel bij hem boven komt. Als mensen dan kort door de bocht de vraag gaan herhalen en drukte maken geeft hij gewoon, al is het later, het gevraagde antwoord. Zoon laat zich tegenwoordig niet meer makkelijk van de wijs brengen.
Ik heb zelf passend gedrag leren herkennen en wijs mijn kinderen dan ook op andere volwassenen die een goed voorbeeld geven hoe je andere mensen kunt sturen in hun gedrag naar jou toe.

Kastanjet

Mag ik vragen hoe die therapeut te werk gaat! Een collega had het ook al eens geadviseerd maar ik ben zelf nogal nuchter. Hoewel ik door mijn dochtertje de wereld wel anders ga zien. En hoe ben je aan die therapeut gekomen? Hopelijk heb je tijd om er wat meer over te laten weten.
Groetjes,
Gonzo

Angststoornis

Het is lastig om aan de ene kant de angsten, of ze nou reeel of irreeel zijn, wel serieus te nemen maar er niet te veel in mee te gaan. Zoon (bijna 10) met ADHD, hoogbegaafd en gegeneraliseerde angststoornis gaat op veel gebieden een stuk beter sinds hij bij een integratieve kindertherapeut zit. Voor het eerst in 9 jaar slaapt hij zonder angsten en problemen vlot in en hij slaapt door. Ook zijn faalangst wordt al een stuk minder.
Zij werkt met een combinatie van speltherapie, gesprekstherapie, RET, mindfulness, ontspanningsoefeningen en zelfhypnose. Ik ben helemaal niet van het zweverige maar zij is behoorlijk nuchter en het werkt gewoon.
Wat de vorige therapeuten (orthopedagogen, kinderpsychologen etc.) in geen 5 jaar hebben bereikt heeft zij in 8 sessies voor elkaar gekregen. Het is wonderbaarlijk; zoon vindt het geweldig om naar haar toe te gaan en als hij terugkomt na dat uurtje ziet hij eruit alsof hij kilo's lichter is
De angsten mogen er gewoon zijn maar hij leert er rationeler mee om te gaan en ze te relativeren. De angsten beheersen hem niet meer; hij beheerst zijn angsten. Het is nu zelfs zo dat hij mij haar adviezen geeft mbt bepaalde problemen en het snijdt absoluut hout...