Angstig bij feestjes ed
Mijn zoon voelt zich niet op zijn gemak in groot gezelschap. Op verjaardagen bij anderen kruipt hij vaak weg in een hoekje op de gang, of blijft heel lang buiten voor hij naar binnen durft (laatst ook bij mijn zus, waar een aantal mensen was die hij niet kende) en kort geleden bij een feestje van de buren. Het was daar inderdaad vrij druk. Zoon trok helemaal in zijn schulp. ALs ik vroeg of hij wat wilde drinken, haalde hij zijn schouders op, keek naar de grond en zei niks. Pas toen ik mijn oor bij zijn mond hield durfde hij 'ja' te fluisteren. Hij dronk zijn limo op, ik draai me om en hij had de benen genomen. Ik vond hem thuis, sip op de bank (via de tuinen kon hij makkelijk naar huis, achterdeuren stonden open) echt duidelijk van slag. Hij wilde onder geen voorwaarde terug, vond het veel te druk. Hij leek echt wel angstig op dat feestje. Ik heb hem maar gelaten. Ik moest wel terug naar het feestje omdat zijn broertje daar in het zwembad was en hem in de gaten wilde houden. Uiteindelijk si mijn man naar hem toe gegaan (die ook op het feestje was) en bij hem gebleven. Hoe doen jullie dit als jullie dit herkennen? Nu kon hij ten minste naar huis, maar dat kan niet altijd. Bij mijn zus ging hij uiteindelijk naar boven naar de kamer van zijn nichtje, liet zich beneden bijna niet zien. En een keer bij een vriendin heeft hij zich continu aan mij of zijn vader vastgezogen.
herkennen jullie dit? Hoe gaan jullie daar mee om?
Vroegâh
Ja, vroeger had onze zoon daar ook last van. Toen we nog niet wisten dat ie ADHD had. Vooral bij de Sinterklaasintocht had hij het heel zwaar, keerde helemaal in zichzelf. Het bleek dus een kwestie van véééél te veel prikkels te zijn. Daar kon hij niet mee omgaan met als gevolg het in zich zelf terugtrekken. Achteraf één van de vele duidelijke aanwijzingen dat ie niet doorsnee was.
Maar er is hoop! Hij is toch wel gewend geraakt aan dergelijke situaties. We hebben hem er wel mee geholpen, dus in minder heftige gezelschappen hebben we hem gestimuleerd om zich niet in zich zelf te keren, maar voorzichtig mee te proberen doen. In het begin betekende dat dus op een verjaardag zitten terwijl hij de hele tijd op schoot dat (of achter mijn rug op de bank). Voorzichtigjes kwam hij dan na een tijdje uit die hoek tevoorschijn. Inmiddels is hij zover dat ik hem nog nauwelijks zie bij feestjes, dan is hij boven aan het spelen met de andere kinderen. En ja, medicijnen hebben hem geholpen om te leren omgaan met dergelijke situaties. Met een rustig hoofd zijn al die prikkels tenslotte beter te verwerken, én natuurlijk het leereffect dat van een geslaagd feestje uitgaat.
BIj ons was het dus een kwestie van respecteren en voorzichtig stimuleren. Ik vermoed dat je ook reacties zult krijgen van mensen waarbij dat niet gelukt is, die dus dergelijke gelegenheden moeten vermijden.
Te veel prikkels of..
Ik vermoed dat niet alleen de prikkels een rol spelen bij zoon. Hij lijkt gewoon geen raad te weten met zichzelf, weet niet wat er van hem verwacht wordt. Te veel prikkels zullen ook wel een rol spelen hoor. Maar als ik kijk naar andere situaties met nog meer prikkels is hij ook niet op zijn gemak maar lijkt hij toch minder angstig. Bijvoorbeeld laatst bevrijdingsfeest in het Stadshart, ben ik even met hem heen geweest. Ik merk dat die prikkels wat doen met hem, maar toch is de impact anders, minder heftig. Het is dus ook zo dat hij bijvoorbeeld als we bij mijn zus op bezoek zijn en er is toevallig ander bezoek hij ook zich niet laat zien.
Overigens
is hij niet bang voor mensen, geen moeite mee om vreemden op straat aan te spreken. We stimuleren hem mild, maar pushen hem zeker niet. Maar hij vindt het niet leuk om ergens heen te gaan, (bij mensen thuis dan, een grote speeltuin oid heeft hij geen moeite mee) en dat is soms wel lastig.
Ken ik
Ja, dat ging bij ons ook goed. Maar zodra er een drukke verjaardag was, of die intocht....
Bij die feestjes spelen de verwachtingen over het gewenste gedrag mogelijk ook mee. En het missen van de vertrouwde omgeving. Dus bij elkaar zijn dat heeeeel veel dingen die omgaan in zo'n hoofdje.
Veiligheid is dan heel belangrijk, maar die probeer je natuurlijk al te geven. Wij zijn wel zachte druk gaan uitoefenen om hem te leren zich socialer te gedragen, want we wisten dat hij het dus wel kón. Dus door hem gewoon hallo en dag en ja en nee te laten zeggen, en hem daar heel erg voor te prijzen.
Ik zou de bezoeken voorlopig kort houden en hem daarna (als het goed is gegaan) belonen met extra voorrechten (eindelijk die coole film kijken met papa). Desnoods gaat één van jullie al na een half uurtje weg met medeneming van oudste zoon. Of als het verder weg is, uit de situatie en dan even naar de speeltuin in die buurt. Daarna eventueel weer terug.
Je zoon staat nog aan het begin van zijn vernieuwde leventje, hij moet nog heel veel oppakken waar hij eerder de kans niet voor heeft gekregen. Het kan jaren duren voordat hij dat een beetje heeft ingehaald!
Overigens
Overigens heb ik altijd de neiging mijn zoon erg op de jouwe te projecteren, of andersom. Misschien moet ik dat niet teveel doen, het kan ook een ASS-achtig trekje zijn. Maar dat dachten ze bij onze zoon ook altijd, nou, ik zag alleen een paar gedragingen die ook op de ASS-lijst staan. En moet je mijn zoon nu eens zien! Geen ASS-achtige dingen meer te bekennen, sinds zijn ADHD redelijk gecontroleerd verloopt en wij hem hebben gestimuleerd om over zijn oude angsten heen te groeien.
Projecteren
Ach dat is logisch. En ik heb ook wel veel aan jouw inzichten hoor. Maar ik moet ook bekennen dat ik in die situaties en ook andere wel steeds denk, zou het toch iets ASS-achtigs zijn. Maar goed, zoon heeft inderdaad nog behoorlijk veel in te halen en het is heel goed mogelijk dat hij hier, dankzij medicatie en begeleiding ed overheen groeit.
Vanmiddag vieren we zijn feestje in een grote buitenspeeltuin en hij heeft er veel zin in. Dan heb je ook geen kind aan hem, als het goed is.
Misschien....
houdt hij gewoon niet zo van dat soort dingen? Waarom zou er altijd iets moeten zijn? Je zegt zelf dat hij gewoon vreemden aanspreekt op straat en dat hij uitkijkt naar zijn feestje. Je hoeft toch niet altijd en overal maar vrolijk en vrij te zijn? Laat hem lekker en als hij niet wil, prima. Wil hij wel, ook prima. Ik zou er niet direct wat achter gaan zoeken hoor. Ik had het als klein kind ook niet zo op sommige feestjes en holde het liefst hard weg; en er is toch echt niets mis met mij hoor.
Lindsey
Ik snap je punt, maar het lijkt bij hem verder te gaan dan alleen er niet van houden: hij klapt dicht, wordt vastklamperig of gaat zoals laatst gewoon naar huis in zit op de bank helemaal van slag en bleek en huilerig.
En je kan wel zeggen, laat hem lekker als hij niet wil, maar dat betekent dus dat we nooit meer ergens met hem heen kunnen gaan. Niet dat we vaak gaan, maar toch.
Overigens ging het ook niet zo lekker op zijn feestje zaterdag, het was toch veel te veel voor hem. En dat hij vreemden op straat aanspreekt is omdat hij volgens mij 1 volwassenen niet eng vindt, hij gaat bijvoorbeeld staan kijken als iemand zijn tuintje aan het wieden is en vraagt: wat ben je aan het doen?
Ander voorbeeld: gisteren zwemles, man bracht hem er heen. Hij gaat er normaal met veel plezier heen nadat hij gewend is, kleine zwemgroep met max 5 kinderen. Gisteren bleek zwemles niet door te gaan, mijn man wil naar binnen om te vragen waarom niet en zoon wilde dat niet, hij was ineens bang, durfde niet.
Op de peuterspeelzaal heeft hij het eerste jaar praktisch geen woord gezegd en op school klapt hij ook regelmatig dicht en durft niks te zeggen. Ik vind het niet zo vreemd dat ik me daar een beetje zorgen om maak. Het lijkt er op dat hij bij 1 op 1 contacten geen problemen heeft maar in grote groepen angstig wordt.
Overigens was mijn insteek van het draadje niet om dit gedrag aan een etiketje te verbinden, maar hoe ga je er mee om?
Deels herkenbaar
Het leek hier niet zo erg als jij beschrijft. Bovendien was het heel wisselend, sommige sociale situaties gingen, soms buiten verwachting, opeens wél heel goed.
Maar als ik jouw verhaal lees, dan denk ik laat hem alsjeblieft! Het lijkt nu zóó moeilijk voor hem. Hem laten klinkt erger dan het is. Als je ervoor zorgt dat hij niet meehoeft, heb je zelf ook meer rust en kun je genieten van feestjes, je maakt me niet wijs dat je dat nu kunt. Bovendien is het NU moeilijk voor hem. Over een poosje misschien al veel minder. Kinderen worden ouder. En misschien vinden jullie in de tussentijd wel zijn gebruiksaanwijzing, en kun je hem beter helpen dit soort situaties te handelen.
Ik denk ook niet dat het vanzelf beter zal gaan door hem nu in het diepe te laten zwemmen. Het enige dat hij er nu van leert is dat feestjes ed niet leuk zijn.
Het voorbeeld van de zwemles klinkt alsof hij er moeite mee heeft dat de situatie anders is als verwacht. Hij heeft dan misschien tijd nodig zich een nieuw beeld te vormen van de bestaande situatie.
Veel succes, ik weet hoe moeilijk het kan zijn.
Billie
Ik wil hem ook geen feestjes opdringen. Maar nogmaals, gelukkig gaan we zelden hoor! 3 a 4 keer per jaar. Zoiets als bij de buren is simpel inderdaad, kan hij gewoon naar huis, maar mijn zus geeft wel eens een feest en dan is het moeilijker. Ik wil daar graag heen, voor mij moeilijker om te gaan zonder man en zoon, want geen rijbewijs (ben er mee bezig). Gelukkig zijn die feestjes van mijn zus alleen n het begin een probleem en op een gegeven moment speelt hij of buiten of op de kamer van zijn nichtje en we gaan meestal op tijd weg. Dus de extreemste reactie die ik beschreef was bij de buren en dat is heel simpel inderdaad naar zoiets neem ik hem gewoon niet meer mee naar toe.
Niet zwart-wit
Ik vind zelf dat je een kind toch moet helpen met dergelijke situaties om te gaan. Niet te snel besluiten om dergelijke situaties dan maar te vermijden, omdat hij het niet leuk vindt. Dat zou ik pas doen als het écht, écht niet gaat. Maar duw 'm er ook niet hoppa! in, want dat is veel te heftig voor hem.
En als ik het zo lees, houdt Sharonzoon best van sociale situaties. Alleen weet hij mede door de overprikkeling niet altijd hoe hij er mee om moet gaan. Ik denk dat dit een kwestie is van langzaam opbouwen, iedere keer hem helpen om die grens nét weer wat verder te leggen. En die grens kan hij zelf mede bepalen, door met hem voor te bespreken wat het voor een gelegenheid wordt, met hem af te spreken dat hij naast je mag blijven zitten en dat dat prima is. En dat hij mag bepalen wanneer het genoeg voor hem is geweest. Dan houdt hij zelf het gevoel van controle.
Eens
Ja, ik ben het wel met je eens Guinevere. Helemaal nergens meer heen met hem lijkt me ook zo drastisch en niet nodig. Een feest wat heel druk is en waar hij vrijwel niemand kent, zoals bij de buren, zoiets doen we inderdaad maar even niet (vind ik zelf ook niet zo erg).
Hij houdt inderdaad van sociale situaties, weet vaak alleen niet hoe hij er mee om moet gaan, wat er van hem verwacht wordt. Ik ga Guinevere's methode de volgende keer gebruiken. Alhoewel we dat al voor het grootste gedeelte doen hoor. Als hij zich een half uur in de gang wil verstoppen laten wij hem en ik instrueer de gastheer-vrouw en ander bezoek hem maar met rust te laten (hoewel niet iedereen dat kan, ergernis..)
Dat schrijf ik toch
Ik schrijf toch dat het gaat om het vinden van zijn gebruiksaanwijzing, om hem juist wel te kunnen helpen hierin. Nu kun je dat blijkbaar onvoldoende. (niet gek, hoor!) Ik snap niet goed hoezo dat zwart wit is. En uiteraard heb ik het over de grote feesten waarin hij nu laat zien ze niet aan te kunnen.
Ik heb het over (tijdelijk) aanpassen van verwachtingen, feestjes zijn niet voor iedereen leuk, en voor hem blijkbaar vreselijk.(nu)
En ik heb het erover dat wachten wonderen kan verrichten. Ik probeer mijn kind zo vaak *op te voeden*, cq te begeleiden, stimuleren, enz enz enz. Terwijl dan blijkt dat hij het op een bepaald moment helemaal vanzelf oppakt, blijkbaar is hij er dan aan toe. Het gaat bij dit soort kinderen niet altijd om een ontwikkeling die anders verloopt, maar soms simpelweg vertraagd. Een jaar kan zoveel doen.
Billie
Ik heb je denk ik dan verkeerd begrepen. Maar drukke feesten doe ik niet meer met hem, wel wat kleineren bijeenkomsten.
Overigens geven we zelf een feest over anderhalve week, ben benieuwd hoe dat gaat. In principe kent hij de meeste mensen en kinderen, maar toch zal het moeilijk zijn voor hem, maar hij kan buiten spelen, naar zijn kamer.
en billie, inderdaad, wie weet hoe het volgend jaar gaat.
Billie, zw/w
Ja Billie, achteraf vind ik mijn posting ook wel wat te zwart wit gesteld. Jouw bericht verdiende dat niet omdat er achteraf meer nuance in zat dan direct door mij was opgemerkt. Ik dacht dat je Sharonzoon alle feestjes wilde laten vermijden...
Oke!
Sharon, misschien is het hem vooral niet duidelijk wat er van hemzelf verwacht wordt, daar zou ik iig aandacht aan besteden. (moet hij wel/niet iedereen een hand geven, iid mag hij boven gaan spelen etc) Misschien kan hij zelf wel goed aangeven wat hij wil/verwacht/ bang voor is etc? En vooral; wat helpt hem, kunnen heel concrete dingen zijn.
Zoon is hier op jongere leeftijd ook weleens volledig dichtgeklapt op feestjes (niet op eigen terratorium!) en eigenlijk gaat het nu heel goed. Bij hem is het zo dat hij zich moeilijk een houding weet te geven.
Billie
Ja, ik denk dat we wel wat duidelijker kunnen zijn. Iedereen handjes geven enz dat hoeft hij niet, dat weet hij ook. En bij de meeste feestjes waar we heen gaan is dat ook niet gebruikelijk. Hij weet ook dat hij boven mag spelen en hij weet ook dat hij buiten mag blijven of in een hoekje in de gang. maar ik zal dat de volgende keer toch nog een keer met hem doornemen. Ik zal hem ook duidelijk maken dat hij echt geen gesprek hoeft te voeren met een volwassene en als hij niet met andere kinderen wil spelen, ook goed.
