Asperger?

Autisme

Asperger is een vorm van autisme, waarom denk je meteen aan deze specifieke vorm? Mijn dochter heeft pdd-nos, ik dacht ook aan asperger, maar die twee dingen liggen zo dicht bij elkaar. Mijn zoon heeft klassiek autisme, maar juist deze was, voordat hij naar school ging, veel minder "problematisch". Nu er steeds meer eisen aan hen gesteld gaan worden zie ik dat overigens wel veranderen, en zie ik ook dat mijn dochter sociaal gezien toch wel wat handiger is dan zoon.
Maar even ter geruststelling; je krijgt geen label in het autisme spectrum als er eigenlijk niets aan de hand is! Deze diagnose mag alleen gesteld worden door een psychiater, en die zijn daar eerder wat terug houdend in dan te snel.
Onze kinderen hadden al jong een diagnose (oudste al met 3 jaar), en sinds ze naar school gaan zijn wij eigenlijk alleen maar duidelijker gaan zien dat die ook klopt! Maar het is op deze leeftijd vaak echt moeilijk om eruit te filteren wat nou gewoon kleuter gedrag is, en wat autisme. Maar nogmaals, bij twijfel hoor je gewoon geen diagnose te krijgen!
Ik kan me voorstellen dat je geen "autistische benadering" wilt van de juf naar je kind. Als er eenmaal een diagnose is is het ook erg verleidelijk om ieder probleem daar maar aan op te hangen, terwijl er misschien een hele simpele oplossing is die je voor een ander kind ook zou gebruiken. Toch is het een feit dat de hersentjes van deze kinderen nou eenmaal anders werken, en als je meer weet over autisme, en daarop in kunt spelen kun je daar veel baat bij hebben (en je kind ook). In die zin is een diagnose wel handig.
Maar goed, de onderzoeksmolen is lang en traag en verre van plezierig... alhoewel het kind daar niet echt last van hoeft te hebben. Je kunt het vast aankaarten bij de huisarts, zonder meteen school erbij te betrekken, dan kijken die in ieder geval nog even met een niet gekleurde bril
groetjes, Tess

Probleem?

Hallo onzekere moeder, ik kan me voorstellen dat je wat onzeker wordt als je je zoon vergelijkt met andere kinderen. Maar ik denk ook dat dat op deze leeftijd erg moeilijk is, de ene kleuter ontwikkelt zich heel anders dan de andere. Het ene onderdeel kan wat sneller gaan dan het andere onderdeel zeg maar. Uit je beschrijving maak ik vooral op dat je een hele leuke kleuter hebt die nog wat moeite heeft met de sociale contacten. Dat kan met wat extra aandacht vanzelf goed komen. En die specifieke interesses: dat zijn er heel veel, en hele gewone voor een kleuter!
Ik zou me niet gek laten maken door die lijstjes waarop staat wat er allemaal bij een bepaalde aandoening hoort. Als je daarnaar kijkt heeft iedereen wel kenmerken van die aandoeningen. En het is heel moeilijk om op kleuterleeftijd al een diagnose te stellen.
De vraag die bij mij opkomt is: ervaren jullie of jullie zoon het allemaal als een probleem? Zo nee, dan zou ik het zeker voor nu op zijn beloop laten, met wat extra aandacht voor het praten over gevoelens en andere sociale vaardigheden. Zo ja, dan kun je tegen zijn 6e jaar een keer met een kinderpsycholoog gaan praten, dat kun je dan helemaal buiten school om doen.

Wat is het probleem?

Ik sluit me aan bij Guinevere: als ik het zo lees is je zoon geen 'gemiddeld' kind (welk kind is dat wel, trouwens?) maar is er niet een concreet probleem. Niet op school en niet thuis. Dan zou ik er ook vooral niets aan (proberen te) doen.
In jouw beschrijving van je zoon herken ik trouwens helemaal mijn zoon met ADD. Je ziet, met deze 'symptomen' kun je alle kanten op en het kan ook nog eens zo zijn dat er niets aan de hand is.

Engeltje

Guinevere en t&t!

Bedankt voor jullie reacties!
Wat fijn dat jullie hiervoor even de tijd nemen!
Ik ben er ook door gerustgesteld!

Het is inderdaad zo dat al die lijstjes wat gekmakend zijn. Misschien zijn mijn zorgen niet terecht. Ik heb voor mijn werk (journalist) veel research verricht mbt dit onderwerp, vandaar dat ik ook ben gaan nadenken. Die specifieke interesses en zijn gebrekkige sociale vaardigheden hebben me ook aan het denken gezet, plús dat de juffen het dus zelf aangekaard hebben in het 10-min gesprek. Bovendien is mijn schoonvader autistisch (ik weet niet welke vorm, het onderwerp is niet echt bespreekbaar, maar vermoed Asperger). Dus vandaar mijn zorgen.

Maar die heb ik niet elke dag. Soms denk ik: ik zit mezelf gek te maken, maar dan zijn er toch weer van die aanleidingen waardoor ik ga twijfelen. Jullie reacties hebben me geholpen voorlopig niet te gaan zitten tobben over mijn lieve mannetje. Ik ga inderdaad die sociale vaardigheden meer stimuleren. (Hoe zal ik dat doen? Meer kinderen over de vloer? Rollenspellen, maar welke dan?) En als mijn zorgen blijven, vind ik het een heel goed idee om (buiten school om) eens met een kinderpsycholoog te praten.

Nomaals veel dank! En mochten meer mensen willen reageren, dan heel graag.

Helpen en stimuleren

Hallo,

Wij zitten hier een beetje in dezelfde situatie, behalve dat ik (juf zag probleem niet zo)duidelijk observeerde dat m'n zoontje (5,5 jaar) niet zie meespelen met de andere jongens van groep 2 (maar soms wel met jongens/meisjes van net 4 wil spelen, of alleen ernaast speelt). Ik heb dit aangekaart bij de juf en ga dat over een paar weken weer doen. De juf zei letterlijk: 'hij speelt wel vaak alleen, maar daar heeft hij geen last van'. Dan denk ik: juist nu in groep 2 kunnen ze hem helpen om dat samenspelen te leren; dat gaat in de volgende klassen veel moeilijker. Dus daarom zit ik er vanaf nu bovenop. (temeer onze dochter op ditzelfde aspect in groep 6 helemaal vast loopt). Kortom ik kaart het op school aan en verder ben ik thuis ook aan de gang gegaan. Ik heb met hem afgesproken dat als hij afspraakjes maakt met kinderen uit z'n klas dat hij een kruisje krijgt. (kind uit groep 1 een kruisje; kind uit groep 2 twee kruisjes). En gelukkig na wat stimulatie is hij hier toch een beetje vatbaar voor. Wat ik uiteindelijk met die kruisjes ga doen: hij mag na bijv. 10 kruisjes een keer kiezen wat we gaan eten of zo. En verder proberen we thuis meer spelletjes met hem te doen; dan moet hij aan regels van iemand anders leren wennen en zich eraan houden.
Ik merk nu na 2 a 3 weken dat het bij hem helpt. Hij spreekt af (moet hem er wel toe zetten), en ook al speelt hij de helft van de tijd naast die kinderen i.p.v. samen, zie ik toch dat het beter gaat dan een paar weken geleden.

Karin

Maar toch...

Bedenk ik me zo bij dat laatste berichtje... heeft hij er last van?
Ik stimuleer mijn kinderen niet echt om afspraakjes te maken, help wel op weg als ik merk dat ze willen, maar bijvoorbeeld niet durven vragen, of als het qua organisatie wat moeilijker is (vriendjes die verder af wonen) spreek ik gerust met ouders een keer af voor een kop koffie en dan kunnen ze effe spelen.
Maar als ze niet willen... heb ik er ook zo weinig aan te willen. Mijn zoon hoeft echt geen afspraakjes, als hij de schooldag om heeft heeft hij wel effe genoeg kinderen gezien, en kan hij heerlijk in zijn eentje met de lego's zitten spelen zonder dat iemand hem "lastig" valt. Wie ben ik dan om hem te dwingen dan ook nog eens samen te spelen? Ik ben wel blij DAT hij naar school gaat, en dat hij zich in de klas kan aanpassen, maar daarna moet hij kunnen ontspannen op zijn eigen manier.
groetjes, Tess

Tess & kgo

Hoi Tess en KGO,

Ik probeer een beetje een middenweg te vinden in dat stimuleren van de sociale contacten. Ik denk vaak hetzelfde als Tess, mijn zoontje zit met 34 kinderen in de klas tot half vier. Ik zou ook graag even rust aan mijn kop willen dan! Heel herkenbaar, mijn zoontje kan dan ook lekker alleen met zijn lego zitten prutsen om Star Wars-schepen te bouwen. Die rust gun ik hem.

Ik wil wel proberen dat hij vaker tussen de middag iemand meeneemt. Vandaag heb ik dat bij het eten geopperd, en ook gezegd dat hij moest nadenken wie hij an wilde uitnodigen. Volgens mij vond hij het wel leuk.

Overigens ervaart hij zelf volgens mij absoluut geen problemen. Andere kinderen in zijn klas overigens ook niet. Ze pesten hem niet ofzo, en ze zijn volgens mij ook wel dol op hem. Ik denk dat wij, volwassenen, veel meer het idee hebben dat het belangrijk is om vrienden te hebben. En terecht natuurlijk, maar misschien moet dat toch meer op hun manier en op hun eigen tijd?

Herkenning (lang verhaal)

Herkenning ja. Een heel lang verhaal, misschien heb je er wat aan. Ik reageer eigenlijk vooral omdat ik in jouw benadering en gedachten mezelf nogal sterk herken.

Mijn zoon is inmiddels 12 en zit nu in de brugklas. Al vanaf de kleutergroep waren er twijfels. Ik was echter heel erg overtuigd dat het geen autisme was. Hij had namelijk zoveel gedrag dat dat tegensprak. Bijv. zijn zorg voor zijn zusje. Op zijn 7e ging hij brood smeren en vroeg aan mij wat zijn zusje van 4 lekker vond, dan maakte hij ook haar brood klaar.
Ik dacht dan weer: autisme, yeah right. Hij knuffelt graag, hij voelt zich schuldig als hij per ongeluk iemand pijn heeft gedaan. Hij biedt spontaan excuses aan als hij vindt dat hij iets fout gedaan heeft.
Hij is ook hoogbegaafd, getest toen hij 5 was. Veel van zijn gedrag leek voort te komen uit verveling. In het gezin hadden we ook geen echte problemen. Want daar was altijd rust en tijd om dingen uit te leggen en te bespreken. De buitenwereld was het probleem. Samenspelen, reacties van volwassenen, familiefeestjes, uitjes etc.

Pas vorig jaar, op zijn 11e, zijn we naar de psychiater gegaan, vanwege driftexplosies. Die trok heel snel de conclusie: Asperger. Ik heb toen gevraagd waarom ik dan zoveel voorbeelden zag die totaal afweken van autisme. Ze legde uit dat er voor hem 2 beschermende factoren waren. Enerzijds zijn intelligentie waardoor hij veel kan compenseren en camoufleren. Anderzijds onze gewoonte om hem altijd heel verbaal veel cognitief uitleggen over wat sociaal gedrag is. Opvallend bij mijn zoon is dat hij vermoedelijk dankzij zijn intelligentie, in staat is dat gewenste sociale gedrag te beredeneren en toepassen. Het gaat mis op het moment dat hij moe is, zich rot voelt, zich aangevallen voelt. Dan schiet hij door.
Ik heb regelmatig opmerkingen gekregen van mensen die vonden dat ik mijn kind te jong en te veel uitlegde over waarom mensen bepaalde dingen doen. Nu ben ik gelukkig tamelijk eigenwijs, dus ik ben er mee doorgegaan. Mijn zoon zegt nu nog wel eens dat ik net een psycholoog ben.

Onze zoon had het de eerste week op de reguliere middelbare school heel zwaar. Elke dag was er wel een explosie.
Ik hoorde van zijn begeleider dat hij na een week binnengewandeld was en gezegd had:
“Ze zeggen dat ik me rustig moet gedragen. Heeft u dat wel eens geprobeerd op een school waar 2000 mensen door elkaar heenlopen? Nou, ik ga eerst gewoon proberen te wennen en daarna ga ik wel socializeren”. Ik vond zijn reactie echt geweldig.

Jouw opmerking “Ik denk vaak hetzelfde als Tess, mijn zoontje zit met 34 kinderen in de klas tot half vier. Ik zou ook graag even rust aan mijn kop willen dan! Heel herkenbaar, mijn zoontje kan dan ook lekker alleen met zijn lego zitten prutsen om Star Wars-schepen te bouwen. Die rust gun ik hem.”

Heel goed. Ik kreeg te horen dat ik hem bijv. op scouting moest laten gaan. Goed voor zijn sociale vaardigheden. Persoonlijk word ik wel eens gallisch van dat gezanik over sociaal gedrag. Zijn begeleider op school nu merkte laatst op: “Alles moet maar met samenwerken. Ik vraag me vaak af voor welke prijs”. Het onderwijs is zwaar gefeminiseerd. Samenwerken is het hoogste goed geworden. Je hebt vast ook Simon Baron Cohen gelezen over het mannelijk en het vrouwelijk brein. En indien niet: zijn boek Het extreem mannelijke brein en de waarheid over autisme is een aanrader.

Of jouw zoon Asperger heeft, weet ik niet. Ik weet wel dat het effect heeft als je een kind heel veel uitlegt. Het probleem voor mensen met Asperger is o.a. dat ze niet vanzelf sociaal gedrag oppikken. Ze moeten het dus letterlijk uitgelegd krijgen. Natuurlijk is dit heel ingewikkeld, want sociaal gedrag is heel afhankelijk van situaties. Wij zijn met hem in diverse vormen van therapie bezig geweest. Onder andere zijn we toen hij 7/8 was bij een integratieve kinderpsycholoog geweest. Heel erg goed. Ze heeft hem en ons toen al veel handvatten gegeven over hoe we hem kunnen helpen. Hij ging er ook heel graag heen.
We hebben ook zelf oudercursussen gevolgd, want heel lang waren we er van overtuigd dat wij blijkbaar slechte ouders waren. We kregen namelijk kritiek genoeg op zijn gedrag. Immers: als wij hem nu maar goed zouden opvoeden, dan zou hij vast beter gedrag vertonen. Wat dat betreft was de diagnose eigenlijk wel een opluchting: blijkbaar waren wij toch minder slechte ouders.
Die oudercursussen kan ik iedereen aanbevelen. Of je kind nu autistisch is of niet. Eigenlijk zou elke verse ouder zo’n training moeten volgen.

We zijn een half jaar geleden aan de gang gegaan met een dramatherapeute. Hij oefent met haar situaties waar het ‘mis’gaat. Het resultaat is echt geweldig. Hij herkent lastige situaties eerder en hij weet zijn gedrag (meestal) zo om te buigen dat hij niet explodeert.

Jouw conclusie dat je eens naar een kinderpsycholoog wil gaan, lijkt me een heel goede. Het heeft ons steeds geholpen.

Sterkte
Nickelo

Nickelo

Oh ja, die dramatherapeute! Fijn te lezen dat het zo goed gaat. Is dat ook iets voor 7,5-jarigen met ADHD?
En hoe kom ik aan zo'n oudercursus en wat doen ze daar allemaal?

Groeten

Wij hebben onze zoon ook nooit gedwongen om met andere kinderen te spelen. Zeker in groep 1 en 2 had hij daar weinig behoefte aan, hij had toch al de hele dag gespeeld! Verder had hij veel 1-op-1 contact met zijn vaste vriendjes, lekker veilig! En ook super voor de sociale vaardigheden.
Hij groette toe hij 4 was ook nooit kinderen die hij kende. Op zijn 5e vond ik dat welletjes, toen ben ik er bewust aan gaan werken met hem. Ik heb 'm een tijdje min of meer gedwongen om terug te groeten als iemand hem groette. Dat hielp wel, hij zegt nu uit zichzelf gedag. Wel zachtjes maar dat mag ook! Natuurlijk ook uitgelegd dat het helemaal niet leuk is als je iemand groet en die zegt steeds niets terug, dan vinden ze je niet aardig!

Drama en zo

Ik heb geen idee of het ook iets is voor 7,5 jarige met ADHD. Het schijnt heel ongebruikelijk te zijn om het met kinderen met autisme te doen. Maar het werkt bij ons als een trein. Ik denk dat je naar je eigen kind moet kijken. Die van mij houdt van toneelspelen en houdt van verklaringen waarom dingen gebeuren zoals ze gebeuren. Experimenteren met ander gedrag en zich inleven in een ander (jaja, autistisch) vindt hij leuk. De dramatherapeute oefent met hem hoe gevoelens ontstaan. Als jouw kind de interesse heeft, dan is het de moeite waard om het eens te proberen.

Wat betreft die oudertraining: er worden door verschillende integratieve therapeuten trainingen gegeven. Kwestie van googlen voor iets bij jou in de buurt.

Bij de eerste serie trainingen hebben we uitleg gekregen over hoe de emoties van een kind werken. Hoe een kind over de rooie kan gaan en op welke manier je het dan weer terug kunt halen. De juiste aanpak bij woede-aanvallen. Maar ook hoe je met een kind dieper in gesprek kunt gaan over wat het voelt en waarom het dat voelt. Een van de tips die me nog bijstaat: als je het gevoel hebt dat je kind ergens over tobt en je hebt ook een vermoeden waar het mee te maken heeft, ga dan niet rechtstreeks vragen. Ga aardappels schillen en vertel spontaan over iets dat je zelf hebt meegemaakt en ervaren. Iets dat lijkt op waarvan je vermoedt dat je kind mee zit. Grote kans dat je kind dan wel durft te vertellen wat er aan de hand is.
Ik heb het uitgeprobeerd bij mijn zoon toen hij 8 was en warempel: het hele verhaal kwam eruit.

En als je kind witheet en onbenaderbaar is en alles in je wil boos worden en straf geven, besef dan dat je kind vooral zo reageert vanuit ontzettend pijn van binnen. Als je pijn hebt, dan moet je getroost worden, niet gestraft. Dus als een kind tekeer gaat, zeg dan:'Ik snap dat je ontzettend veel pijn hebt. Dat doet natuurlijk heel erg zeer'. Bijvoorbeeld dus.
Ik kan op deze manier mijn zoon uit enorme woede-aanvallen krijgen. Zodra hij er uit is, dan kunnen we praten over wat ik van zijn gedrag en de gevolgen vindt. Maar dat lukt nooit zolang hij nog in zijn woede/pijn zit.

Ik wil je nog best meer vertellen, maar dan wordt het te persoonlijk voor het forum. Mail me dan maar via forumbeheer.

Nickelo

Ik ben eens aan het googlen geslagen over dramatherapieën. En wat stond er naast de dramatherapie: muziektherapie! Dat lijkt me ook reuze interessant. Het zou je concentratievermogen flink kunnen verbeteren en het helpt bij het uiten van emoties. En omdat zoon toch al de hele dag met zijn gitaartje en keyboard zingend in de weer is, lijkt het me helemaal ideaal voor 'm!
Die oudercursus door zo'n psycholoog moeten wij ook maar eens gaan doen. Al met al hebben we al heel veel bijgeleerd, ook met resultaten, maar ik denk dat het wel tijd wordt voor een flinke steun in de rug. Zaken tijdens het aardappels schillen ter sprake brengen doen wij trouwens ook, alleen dan zonder aardappels. Als we lange autoritten maken blijkt er opeens veel los te komen in zoons gedachtenwereld, dan heeft hij kennelijk wél de rust. Prachtige gesprekken kunnen we dan voeren, je zou er bijna voor de lol voor in de auto stappen.
Jouw zoon klinkt trouwens geweldig! Ik zit ook steeds aan zijn opmerking te denken die hij op school maakte over wennen en die 2000 mensen, schitterend.

Niet groeten is dat specifiek voor....

Nou ben ik even getriggerd. Mijn zoon van 7 heb ik ook moeten leren om terug te groeten, dat deed hij ook niet. Ik lees nu even in zorgenkinderen omdat de school hem wil gaan observeren en kwam dit draadje tegen. Ik denk ook wel eens aan Asperger omdat hij soms gekke dingen heeft met andere kinderen. Dat groeten is er dus 1 van, maar ook gisteren was er een vriendje spelen en er waren nog twee kleuters. Die kwamen verkleed naar beneden. Hij sprong op, uit zijn spel met zijn vriendje, rende naar boven en sloot zich op in de badkamer. Het vriendje verbouwereerd achterlatend. Hij ging zich dus ook verkleden maar niet "samen" in dit geval. Hij is sociaal in ieder geval niet handig. Tel daarbij concentratieproblemen op en moeite met luisteren, werk niet afmaken, moppen niet snappen, geen tijdsbesef (komt nu wat op gang), angsten, drift. We zijn al bij een kinderpsycholoog geweest maar die kwam na speltherapie niet verder dan, hij kijkt me niet aan. Hij heeft vertrouwen (veiligheid) nodig en moet sociale situaties leren. Dat wisten we al, sterker nog het kwam bijna letterlijk uit mijn intakegesprek. Nu twijfel ik aan het observeren door de school. Ik wil geen probleem aangepraat worden. Maar nu het niet groeten hier genoemd in relatie tot Asperger kids ben ik even benieuwd of dat specifiek iets is wat kinderen met een stoornis in het autisme spectrum doen of komt het ook bij "gewone" kinderen voor?

Louiseb

Hoi Louise, mijn zoon heeft geen Asperger maar ADHD voor zover ik weet. Dus het is in elk geval niet "exclusief" voor Aspergers. Bij onze zoon was het een combi tussen verlegenheid en overprikkeling, waardoor hij toch beslist niets ging zeggen.
En ja, verlegen ADHD-ers bestaan!
Verder weet ik te weinig over Asperger, maar ik durf wel te zeggen dat je psycholoog vermoedelijk niet de juiste specialisatie had?

Niet groeten

Je moet wel kijken naar de reden van het niet-groeten. Het kan zijn dat een kind met autisme zijn klasgenoot niet (meteen) herkent op straat, dat is een andere situatie en daarin ´hoort` de klasgenoot niet.
Het lastige is dat volgens mij veel kinderen dat hebben, sowieso veel peuters. Maar dat geldt nog wel voor meer autistisch ´gedrag`. Kinderen worden dan in veel zaken steeds minder autistisch ofzo? Dus het gaat volgens mij niet alleen om gegevens maar ook over ontwikkeling.
Mijn dochter heeft trouwens ook wel een poos niet zoveel gegroet, om haar ontwikkeling heb ik me nooit zorgen gemaakt. Zoon heeft wel een ass diagnose (bij ons nog twijfels daarover) en groet soms niet. Maar ik zie wel meer kinderen niet groeten! Ach, als je op het schoolplein loopt zijn er zoveel verschillende ouders. Sommigen groeten heel uitbundig en anderen groeten bijna niemand, al ken je ze best goed.
Ik zou mijn kind nooit zomaar stimuleren afspraakjes te maken. Ik heb dat bij mijn kind met periodes wel een beetje gedaan, maar omdat hij zelf zo graag wilde, (en ook altijd enorm genoot van afspraakjes) maar het met periodes moeilijk vond een afspraakje te maken. Had hij er geen behoefte aan gehad zou ik dat nooit gedaan hebben.
Besef ook dat het hebben van een autistische stoornis een grote handicap betekent op sociaal gebied. Die gaat ook niet weg met maar veel oefenen. Een hele dag school is erg heftig voor een kind met autisme. Het kost hun veel zich staande te houden. Voor hen kan het een zegen zijn zich heerlijk terug te mogen trekken na school. Ik vraag me ook wel af welke meerwaarde een afspraakje is als het min of meer afgedwongen is.

Zelfde

Beste moeder, Hier een zelfde soort kind van 4. School denkt aan hoogbegaafd en/of asperger. Zelf denk ik dat dit mogelijk is, maar het kan ook best een normaal kind zijn. Ik ben net op dit moment bezig met het uitzoeken hiervan.Ik vind dit zelf juist heel belangrijk, omdat ik anders steeds blijf puzzelen. Dan zie ik weer dit, dan weer dat en ik vind dat geen prettige manier om met mijn kind om te gaan. Het geeft bij mij toch een soort spanning als hij weer eens niet wordt gevraagd om te spelen na school.
Ik heb het als volgt aangepakt, ik heb al mijn bevindingen op papier gezet en aan de juf gemaild, vervolgens haar bevindingen teruggekregen, gesprek met IB-er en via IB-er een psycholoog van de schoolbegeleidingdienst. Zij gaf aan meer aan hoogbegaafdheid te denken, omdat hij bij doortoetsen volgens cito ook 1,5 jaar bleek voor te lopen. Dat kan in jouw geval natuurlijk ook nog, dat hij gewoon geen gelijkgestemden vindt in de klas en dat dit misschien met groteren b.v. beter zou gaan. Uit verveling laten hoogbegaafden soms ook wat autistiform gedrag zien. Om e.e.a. uit te sluiten heeft zij mij een aantal checklisten in laten vullen en ook juf vult dit in. Op basis hiervan kan redelijk een beeld geschetst worden of er sprake zou kunnen zijn van asperger. Wil je dit nou niet, dan kun je ook nog op eigen houtje een orthopedagoog opzoeken, die hier ervaring mee heeft. Ik heb alles wel zelf aan moeten dragen, school heeft hier weinig ervaring mee, maar ik heb er wel vertrouwen in. Hopelijk kun je hier wat mee. Succes. Gr. Wolf

Tony attwood

"Besef ook dat het hebben van een autistische stoornis een grote handicap betekent op sociaal gebied. Die gaat ook niet weg met maar veel oefenen. Een hele dag school is erg heftig voor een kind met autisme. Het kost hun veel zich staande te houden. Voor hen kan het een zegen zijn zich heerlijk terug te mogen trekken na school. "

Inderdaad. Tony Attwood is een psycholoog die zich gespecialiseerd heeft in Asperger. In een van zijn boeken beschrijft hij dat voor kinderen met autisme de hele dag in een klas zware inspanning is. Sterker nog: dat het speelkwartier juist inspanning is en geen ontspanning. Hij pleit er ook voor om kinderen dan juist hun moment van ontspanning te geven door ze vooral niet vol te stoppen met clubjes.

De neiging die je vaak ziet is dat mensen bij loners sociaal contact gaan forceren. "Hij is slecht in sociaal contact, dus laten we dat maar eens extra gaan oefenen". Alsof je iemand die mank loopt verplicht de marathon laat lopen.

In het laatste jaar op de basisschool hebben we afgesproken dat hij alleen de ochtenden naar school ging. Hij had dan de middag rust. Tegen de tijd dan de buurtjongens dan aanbelden, was zijn sociale accu weer opgeladen en wilde hij best een uurtje voetballen. Graag zelfs, want hij wil wel degelijk vrienden. Binnen een paar weken nadat we dit doorvoerden, merkte zijn leerkracht dat hij in de ochtenden relaxter was. Het was alsof hij al zijn inspanning dan leverde, wetend dat hij de middag weer bij kon tanken.

Het evenwicht tussen oefenen in sociaal contact en ontspanning vind ik fragiel. Ik merk ook dat de buitenwereld daar een andere mening over heeft. Als onze zoon in het weekend zin heeft om een hele dag op zijn kamer door te brengen met een Legobouwwerk, dan mag dat van ons. Ik breng hem zelfs zijn brood op zijn kamer. Soms krijg ik wel eens te horen: "ja, maar hij moet ook buitenspelen, hoor. Zou je hem niet op scouting doen? Daar leert hij een hoop van".

Ik vind het opvallend dat veel volwassenen zonder autisme nogal gebrekkig empathisch vermogen tonen naar kinderen met autisme

Het gaat ook nooit eens vanzelf...

Oh wat een hoop herkenning in dit draadje!
Het uitleggen wat Nickelo doet ben ik idd ook gaan doen. Mijn kinderen kunnen situaties zo totaal verkeerd inschatten, en dan echt schrikken en heel bang worden, of juist agressief... en de buitenwereld heeft heeeel weinig begrip, zelfs als ze weten wat er aan de hand is. Gelukkig worden ze op school wel goed geaccepteerd, maar een lange schooldag is vaak echt moeilijk voor ze! (en dan zijn de dagen hier nog relatief kort vanwege een continu rooster) ik denk wel eens; halve dagen school is eigenlijk genoeg voor ze.
Het niet groeten is hier ook welbekend oudste groet niet of heel zacht, maar is ook heel verlegen dus dat wordt nog wel enigszins geaccepteerd. Jongste groet nooit, draait zich gewoon om en loopt weg, en DAT wordt minder geaccepteerd nu hij groter wordt. Dus maken we er een soort toneelstukje van, en zeg ik (voor de vorm) "zeg je ook even dag tegen je vriendje?" hij doet dat vervolgens niet, en ik zeg uitgebreid "daaag vriendje!" Manneke snapt er geen biet van waarom dat zou moeten, hij snapt eigenlijk al niet waarom mensen eigenlijk praten als er niks te zeggen is??? een sociale babbel is dus niet aan hem besteed, praten is puur functioneel, zo van "geef eens even de appelmoes door" Soms wil hij toch ineens iets vertelen, wat op school is gebeurd of zo, en daar kan ik erg van genieten, want dat komt dus echt niet vaak voor. Zijn klasgenootjes vinden het vaak wel best, ook als hij geen antwoord geeft (wat heel vaak voorkomt, hij heeft gewoon niet door dat er een antwoord van hem verwacht wordt) en zeggen dan, schouderophalend, "ach ja, het is manneke, en die geeft niet altijd antwoord".
Ik vond Nickelo's zoon trouwens geweldig:
“Ze zeggen dat ik me rustig moet gedragen. Heeft u dat wel eens geprobeerd op een school waar 2000 mensen door elkaar heenlopen? Nou, ik ga eerst gewoon proberen te wennen en daarna ga ik wel socializeren”.
Ik kan het me zo voorstellen. Mijn kinderen zijn een stuk jonger, en kunnen het nog niet zo verwoorden, maar de paniek in die oogjes, als er teveel om hen heen gebeurd, gewoon zielig. Ze hebben gewon heel veel begrip nodig, en extra tijd om tot rust te komen op hun manier.
groetjes, Tess

Wolf en de rest

Wolf, ik herken wel dat gevoel dat je af wilt zijn van het gepuzzel. Maar bij mijn zoontje zie ik (nog) geen problemen. Kinderen vragen gelukkig nog steeds of hij wil spelen. Meisjes zijn verliefd op hem, en ik hoor zijn naam vaak over het schoolplein schallen.

Ik ben daar die kinderen bijna dankbaar voor, want mijn zoontje doet nou niet bepaald zijn best om aardig gevonden te worden. Idd vaak niks zeggen, of alleen over zijn eigen 'ding' praten. Maar ik ben wel steeds bang dat dat geduld van andere kinderen opraakt - waarom is hij uberhaupt populair? Misschien omdat hij rustig is? Of omdat kleuters dat nu eenmaal nog niet zo in de gaten hebben?

Maar vooralsnog heb ik dus besloten even geen actie onder te nemen. En als ik dat doe, denk ik dat ik het in eerste instantie buiten school om doe. Maar het klinkt wel goed, hoe de juffen er mee aan de slag zijn bij jou, met zo'n lijst. En eerlijk is eerlijk, de juffen hebben natuurlijk (als het goed is) wel zicht op de situatie.

Wat me na het lezen van de berichten ook opvalt is dat slecht tegen drukte kunnen, en rust willen. Dat had mijn zoontje al van kleins af aan. Van die indoor speeltuinen, waarin de meeste kinderen helemaal los gaan, zijn voor mijn zoon een straf. Hij komt ook altijd doodmoe uit school. Maar ja, daarbij denk ik weer: komt niet elke kleuter vermoeid uit school?

Het blijft gissen naar wat nou karakter is, wat nou de leeftijd en wat nou een eventuele afwijking. Zelfde geldt voor het groeten. Geen idee of dat iets met autisme of specifiek asperger te maken heeft, ik vond het zelf gewoon opvallend vreemd omdat het me zo natuurlijk lijkt om te reageren als iemand je direct begroet.

Anyway, ik lees dus met veel interesse de berichten hier!

Guinevere

Die psycholoog kregen we op doorverwijzing van de huisarts als zijnde gespecialiseerd in kinderen. Ze houdt niet van etiketjes maar ze heeft zich er wel heel makkelijk vanaf gemaakt. Hij kijkt inderdaad vreemden niet aan, hij is namelijk ook stikverlegen. Dat is voor ons niet nieuw. Sterker nog, vroeger praatte hij zelfs niet terug als je wat vroeg, dat gaat steeds beter. Wat ik jammer vond is dat letterlijk wat ik in het intake gesprek heb verteld nu als het probleem wordt bestempeld. Bovendien was ze elke sessie niet voorbereid en kwam zeer chaotisch over. Ik had een slecht gevoel over deze psycholoog.
Hij is verder ook druk ja, dat heeft niets met verlegenheid te maken. Met vriendjes (en die heeft hij genoeg) voert hij vaak het hoogste woord. Moet wel zeggen, hoe drukker het vriendje hoe drukker......
Nog even over de psycholoog, wat is de juiste specialisatie? En hoe vind ik dat? Heb namelijk nog even wat weerzin tegen een traject op school. Ik zie namelijk stappen vooruit die zij niet zien. En vooralsnog heb ik geen probleemkind als ik er geen probleem mee heb is mijn idee. Hij maakt zijn werk niet af op school en is zeer snel afgeleid in de klas, dat is wel een probleem. Voor de school voornamelijk.

Goeie psycholoog

Dat is een heel goede vraag. Ik dacht naief dat psychologen ook wel zouden kunnen zien of er sprake was van autisme.
Wij hebben onze zoon toen hij 5 was laten testen. Door een neuropsycholoog en orthopedagoog. Ze waren zeker van dat er geen autisme speelde.
Toen hij 6 was ben ik bij een andere kinderpsycholoog geweest. Nee, zijn gedrag was veel sociaal om te denken aan autisme.
Toen hij 8 en 9 was, is hij onder behandeling geweest van de integratieve kinderpsycholoog. Heel goede behandeling overigens. Nee, beslist geen autisme, want hij leefde zich wel degelijk sterk in in mensen, keek je aan en speelde met ironie etc.
Toen hij 11 was kwamen we uiteindelijk bij de psychiater. Vanwege de woede-aanvallen, want die werden steeds heftiger. Die had amper een half uur nodig voor de diagnose. Maar ook de psycholoog in de praktijk van de psychiater had heel veel moeite om te geloven dat het echt Asperger was. Zoveel van zijn gedrag klopte niet bij het gebruikelijke beeld. Hij voelt wel ironie aan, maakt taalgrapjes, kijkt je relatief veel aan, is betrokken bij de mensen in zijn omgeving, helpt anderen spontaan. Daar staan dan zijn extreme woedereacties bij te veel drukte, bij onverwachte onaangename verrassingen. Zijn onvermogen om aan te voelen wanneer iets wél kan en wanneer niet. Rare gilgeluidjes maken als hij ergens in opgaat. Het doordrammen over zijn favoriete onderwerpen tot in details die geen mens meer interesseren. En hij heeft heel veel favoriete onderwerpen waar hij heel veel details van weet.
Ik heb de psychiater ook gevraagd hoe het kan dat we bij 3 psychologen zijn geweest, die alledrie zeiden dat het geen autisme was. Haar antwoord: door zijn intelligentie kan hij sociaal gedrag beredeneren, camoufleren en compenseren. Als je dat niet weet, dan laat je je misleiden.

Psychiaters en psychologen hebben veel kennis van autisme in het algemeen, maar ze kennen niet jouw kind zoals jij het kent. Zelf ken je je kind het beste, maar weet je niets van autisme. Het is een utopie om te denken dat een psycholoog jouw kind ooit zo goed zal kennen als jij het kent. Er is dus maar 1 oplossing: zorg dat je zelf gespecialiseerd wordt in autisme en Asperger, zodat je een behandelplan kunt bedenken dat op jouw kind op de beste manier helpt.

Ik heb dus een dramatherapeut gezocht omdat ik dát niet zelf wilde doen. Ik wilde namelijk niet dat hij zich onveilig zou gaan voelen bij mij als we met rollenspelen aan de gang gingen.

Ik heb de therapeut een hele serie voorbeelden gemaild van moeilijke situaties. Ik draag de onderwerpen en problemen aan en zij gaat er mee aan de gang.

Overigens: als ik met onze zoon 1 op 1 ben, dan is er gewoon geen probleem. Geen woede-aanvallen, geen doordrammen. Dan heb ik een volmaakt geweldige zoon met wie ik geweldige gesprekken kan voeren. Helaas is er nog een hele wereld om ons heen en moeten we hem er ook op voorbereiden dat hij die wereld ooit in zijn eentje aan zal moeten kunnen. Over 6 jaar is hij volwassen.....

Pff diagnoses..

Jeetje Nickelo, uit jouw post blijkt maar weer eens hoe lastig het kan zijn, zo'n diagnose stellen. Ik denk dat het moeilijk blijft. En er is altijd ruimte voor de persoonlijke interpretatie van de behandelaar. Ik ken toch heel wat mensen die daardoor op een dwaalspoor zijn gezet.
Bij ons duurde het toch wel een jaar of twee voordat het plaatje echt klopte. De basisdiagnose, adhd, dat was snel duidelijk, maar er was nog meer, wat later pas naar boven kwam. En dan wordt het al snel complex. Onze behandelaar vertelde ons, dat een andere behandelaar misschien weer een andere diagnose zou stellen. Aan de hand van het gedrag van onze zoon op school, zou een ander misschien de diagnose asperger van toepassing vinden. Maar thuis (en bij hem) was het dat duidelijk niet.
De duidelijkste bevestiging voor mij dat het plaatje nu klopt, is dat de manier waarop wij zoon nu behandelen/begeleiden zeer veel vruchten afwerpt. En daar gaat het ons uiteindelijk om. Niet om het naampje, maar om de benadering/behandeling/handvatten.

Leuk

Beste moeder. Ik vind het leuk om te lezen, dat je zoon het bij de vrouwen goed doet. Ook hier weer herkenning en ik denk vooral dat het komt door de houding van "Wie kan mij iets maken". Als hij b.v. met zijn electrische gitaar om de nek naar school wil, of met een pietenmuts of met wat dan ook doet hij het gewoon en hierdoor ben je ook al snel een opvallende verschijning.
Helaas wil de mijne dan weer niet met de geinteresseerden spelen. (B.v. Ja maar mama, die vind ik gewoon niet leuk, of die hebben honden, of die duwt mij, of wat voor motivatie dan ook). Ik dring er ook nooit echt op aan, om te voorkomen dat ik een moeder wordt die zonodig afspraakjes wil regelen. Ik hoop vooral straks beter te weten, wat ik er mee aan moet. Als het zo is dat het gedrag wat te buigen is, kan ik eraan werken, als blijkt dat rust het belangrijkste is en hier vooral niet proberen invloed op uit te oefenen, weet ik dat ook.
In principe heeft (had) niet onderzoeken ook mijn voorkeur,omdat het nog zo alle kanten op kan, maar ik had er ineens genoeg van. Je kan het bijna niet met mensen bespreken en de persoon die dan de pineut was wilde het er na verloop van tijd ook niet meer met me over hebben (ik ben inderdaad wat zeurderig en kan er dan uren over praten)en zei: als je het wilt weten moet je het gewoon laten onderzoeken. Ik dacht vervolgens van ja, dat is ook zo. Ik wilde het eerst ook op eigen houtje doen, maar ik vond dit uiteindelijk toch fijner. Als het zo is, kan school het ook maar beter weten, in ons geval. Ligt denk ik ook aan de school. Maar in ieder geval: ik snap dat je het voorlopig zo wilt laten. Gr. Wolf

Nickelo

Wat jij zegt: "als ik met onze zoon 1 op 1 ben, dan is er gewoon geen probleem. Geen woede-aanvallen, geen doordrammen. Dan heb ik een volmaakt geweldige zoon met wie ik geweldige gesprekken kan voeren. Helaas is er nog een hele wereld om ons heen en moeten we hem er ook op voorbereiden dat hij die wereld ooit in zijn eentje aan zal moeten kunnen." dat is zo herkenbaar. We zijn nog bezig uit te zoeken wat er is met onze zoon en waarom het zo wringt tussen hem en de wereld om hem heen. En ik gun het ze zo, al deze afwijkers, dat ze de wereld wat beter begrijpen en dat de wereld hen wat beter begrijpt. Voorlopig lees ik hier alleen nog maar even mee. Maar deze opmerking trof me zo dat ik even moest reageren.

Op een onbewoond eiland....

Mijn kinderen hebben helemaal geen probleem! de rest van de wereld is raar!!! )
Ik wens me wel eens op een onbewoond eiland met mijn kids, waar niet het onmogelijke van ze gevraagd wordt, waar ze gewoon met rust worden gelaten, waar ze zich niet in alle bochten hoeven te wringen om zich elke dag weer aan te passen aan wat de maatschappij nou eenmaal wil....
Soms is ons huis even dat eiland, en komen we niet verder dan het huis, en het bos er achter... en heb ik twee volmaakt gelukkige kinderen... en dan is het maandag...en begint het gewone leven weer.
Ik heb de perfecte Robinsons, maar laat er dan asjeblieft geen andere mensen op dat eiland komen ))
groetjes, Tess

Diagnose autisme

Vroeger was autisme zeer zeldzaam. 1 op de 10.000. Zei men.
Momenteel is de voorzichtige schatting 1 op de 100.

Mijn vermoeden, en niet dat van mij alleen, is dat dit veel te maken heeft met de manier waarop school en maatschappij tegenwoordig functioneert. Scholen zijn gefeminiseerd. In 30 jaar tijd is de mannelijke leerkracht verdwenen. Vrouwen hebben van nature een grotere voorkeur voor samenwerken, praten en empathie. Precies die eigenschappen die bij autisme minder goed ontwikkeld zijn. Het onderwijs is hier ook op ingericht. We zullen samenwerken. Volgens mij is het dan ook volstrekt logisch dat autisme dan eerder als een probleem ervaren wordt.
Het tweede is de samenleving. Ook hier wordt veel met samenwerken, netwerken etc gedaan. Repetitieve, gestructureerde werkzaamheden zijn zoveel mogelijk geautomatiseerd. Bij alles wat je doet moet je communiceren. Kommuniseren. Ook voor ingewikkeld technisch werk zoekt men mensen met een goede communicatievaardigheden. Want anders kunnen ze de uitkomsten niet overdragen aan de niet-techneuten. De hoogste baas onder de technici is namelijk niet langer zelf een techneut meer die die vertaalslag wel kan maken. Dat was 30 jaar geleden wel zo.
Nog een reden waarom de problemen die een autist heeft zichtbaarder worden. De vaardigheden die ze hebben worden niet gewaardeerd en de vaardigheden die ze missen uitgelicht.

Inmiddels zijn er overigens al uitzendbureaus die specifiek bemiddelen voor autisten. Want waar autisten goed in zijn is heel geconcentreerd, heel gericht, heel lang in een onderwerp duiken. Als beta-tester bij softwarebedrijven zijn ze onovertroffen. Hans Asperger zei al:'Deze mensen hebben zulke bijzondere talenten, dat het zonde is voor de maatschappij als we ze niet benutten'. Ik doe daarom ook mijn uiterste best om mijn zoon door die moeizame schoolwereld heen te helpen. Want ik weet dat hij uiteindelijk prima zal kunnen functioneren wanneer hij als volwassene niet meer urenlang, dagenlang geforceerd in groepen hoeft te werken.

Buiten de boot

Grofweg zijn er drie reacties te onderscheiden op de diagnose autisme: 1) kind afschrijven (gebeurt nogal eens in andere culturen), 2) kind moet zich aanpassen, want het moet toch later in de maatschappij..., 3) wij moeten ons aanpassen aan kind.
Optie 1 vind ik eeuwig zonde. Optie 2 leidt tot een overspannen kind, vaak met veel driftbuien en steeds heftiger reagerend op steeds kleinere dingen, of juist steeds meer teruggetrokken gedrag (geen contact, niet praten, etc.). Optie 3 vind ik het aantrekkelijkst. En wat daar ook het leuke is: als wij kind 100% tegemoet komen, kan kind vanuit die ontspannen situatie, ook een stukje nader tot ons komen. (en dus komt het met die maatschappij ook wel goed).
Maar optie 3 vergt moed. Je plaatst je kind bewust, willens en wetens, in de uitzonderingspositie (die hij eigenlijk toch allang heeft, maar waar je vaak tegen vecht). Het is een heel goed kijken naar je kind, maar nog liever /vanuit/ je kind. Wat heeft hij (zij) nodig om te ontspannen, om te kunnen ontwikkelen, om goed in zijn vel te zitten. En bekijk dat, zonder rekening te houden met wat 'moet', of normaal verwacht wordt. Er is meer mogelijk dan je denkt.
Toen mijn zoon 7 was, ging hij éen ochtend in de week naar de reguliere school en deed hij een project op de Academie voor Bouwkunst. Bizar misschien, maar hij had dit nodig. En het grappige: voor we dit drastische besluit genomen hadden, was hij echt een zorgenkind, niet alleen wij, maar ook omgeving maakte zich zorgen. Zijn ontwikkeling ging immers alleen maar achteruit. Zijn autisme was allesoverheersend. Maar sinds we hem buiten de boot 'gooiden', zág de omgeving niet eens meer dat hij ánders is, dat hij autistisch is. Hij oogt sindsdien als een volkomen normaal en gelukkig kind.
Maar, dat 'normaal' is natuurlijk schijn. Want waar we ook zijn, wat we ook doen, zijn denken en beleven is autistisch. Ook in de vakantie, ook op het onbewoonde eiland. Zijn omgeving moet in hoge mate aangepast blijven. Er moet voor hem veel ondertiteld worden. Alles moet voorspelbaar en overzichtelijk zijn, tot in de kleinste details. Het op hoog niveau cognetief uitdagen en het inbouwen van veel rust blijven heel belangrijk. Het lekker spelen met andere kinderen blijft heel veel energie vragen, en kan alleen als het heel beperkt blijft. Een speelafspraakje per kwartaal is echt maximaal. Maar, meer behoefte bestaat er ook niet. Clubjes en sporten, gewoon niet. Hoe meer individueel, hoe beter. Etcetera.
En nu zit hij in groep 8, met iets meer dagdelen naar school, en dus voor de overstap naar het VO. En daar zijn de gesprekken al gestart. We blijven heel eigenzinnig. Het is buiten de boot heerlijk zwemmen, dus ik wil hem niet opnieuw in die boot. Echt niet.

Mooi!

wat heb jij het mooi omschreven kaatje!!!