Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op
hanna

hanna

07-10-2009 om 22:29

Ass en manipulatie

Het gaat momenteel niet zo lekker met 9-jarige zoon met diagnose ass. We zijn hard op zoek naar oplossingen en in de tussentijd probeer ik een weg te vinden om om te gaan met de probleempjes waar we zo tegenaan lopen met hem. Hij is niet bepaald te genieten momenteel thuis en iets dat momenteel ook de kop opsteekt is zijn manipulatieve gedrag, althans zo kijk ik er tegenaan. Soms twijfel ik of het wel echt manipuleren is, of misschien meer een enorme onmacht vanuit ass, diagnose is er nog niet lang en we zijn zoekende. Vandaar dat ik heel graag van anderen zou willen horen hoe zij tegen dit soort dingen aankijken en hoe ze ermee omgaan.
Ben begonnen te lezen in ´how to talk to children´en het spreekt me enorm aan. Sluit erg aan bij hoe ik eigenlijk tegen dingen aankijk en hoe ik om zou willen gaan met kinderen, (mensen) vergeet dit alleen regelmatig en dit boek verfrist weer. Maar is het ook geschikt om zo om te gaan met kinderen met ass, vinden jullie?
Om eea wat inzichtelijker te maken zal ik een situatie schets beschrijven, van vanavond. Er vond een klein drama plaats omdat zoon een kleurplaat wilde kleuren, wilde graag meedoen met wedstrijd en voelt zich dan al opgejaagd door de datum waarop het ingestuurd moet en wilde daarom perse vandaag beginnen. Dit toegestaan ondanks dat er weinig tijd meer was. Maar toen kon hij de goede stiften niet vinden, helaas vrij chaotisch soms bij ons. (natuurlijk al niet zo best bij ass) Er was maar één set goede stiften zo snel te vinden maar dat had zusje gekregen (meest van dat soort spullen is gezamenlijk) en ik vond dat hij dat eerst aan zusje moest vragen. En precies daar ging het mis. Ik weet niet precies waarom, de regel is hem welbekend en hij zou zelf furieus worden als zusje zomaar aan zijn spullen zou zitten. (zusje maakt het niet echt uit maar voor de zuiverheid wil ik dat hij dan vraagt) Hij was vergeten dat de stiften van zusje waren dus misschien is puur het omschakelen naar een ander denkbeeld het probleem dan. Momenteel botert het niet goed tussen hen (eenzijdig vanuit zijn kant) en hij weigerde zusje te vragen. Nouja, jammer dan, jouw keuze of haar vragen of wachten tot ik nieuwe stiften (had ik inmiddels beloofd) koop.
Maar goed, en toen. Enorme drama´s. Ik probeerde in de praktijk te brengen wat ik gelezen had in het boek. Normaal gesproken kap ik veel sneller af, alleen al door het tijdstip. Ik merkte dat door naar hem te luisteren etc dat er behoorlijk wat tijd in ging zitten. Hij heeft een enorm drama opgevoerd, en het bleef er steeds op uit komen dat hij eigenlijk van mij verwachtte dat ik zusje de stiften zou vragen, maw het voor hem op zou lossen. Leek het gesprek soms de goede kant uit te gaan, uiteindelijk kwam het er steeds op neer dat hij woedend op mij was omdat ik hem de stiften liet vragen. Nou ja gesprek, ik heb hem in de tussentijd ook wel alleen gelaten omdat het inmiddels allang bedtijd was, maar zodra ik weer bij hem kwam begon het helemaal opnieuw.
Ik twijfel nu. Enerzijds denk ik (maar misschien is dat alleen maar hoop) dat hij er toch wat van geleerd heeft. Ik heb geprobeerd het probleem zoveel mogelijk bij hem neer te leggen en toch te steunen. Anderzijds vraag ik me af of hij het niet veel meer nodig heeft dat ik afkap, dit werd oeverloos. Ik heb het uiteindelijk wel afgekapt door te zeggen dat ik er niet meer over wilde praten omdat het te laat was en dat ik morgen wel met hem zou praten. Maar ik heb dit veel minder autoritair en geduldiger gedaan dan normaal. (even voor de duidelijkheid, het ging, zeker de laatste tijd, ook helemaal niet goed, veel conflicten tussen ons , het is dus niet zo dat ik zomaar voor de afwisseling andere wegen zoek)
Waar ik kortom wat bang voor ben is hem te overvragen, misschien lukt het hem helemaal niet uit zo´n situatie te komen en heeft hij het hard nodig dat ik hem afkap.
Ik ben erg benieuwd hoe anderen hiertegen aan kijken en hoop op reacties!

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Ehm...

Allereerst, mijn zoon heeft geen ASS. Wel heeft hij, niet significant genoeg, trekjes van PDD-NOS gecombineerd met ADHD dus ik weet niet zeker of ik jouw vraag wel goed kan beantwoorden. Maar toch, het geschetste situatieschets komt mij wel bekend voor. Mijn zoon is heel verbaal en kan goed discusieren en drama's maken. De 'stiften-schets' had hier ook plaats kunnen vinden. Met behulp van de orthopedagoog ben ik wel tot het inzicht gekomen dat een zogenoemde 'discussie-drama' tot een vorm van beloning behoort bij mijn zoon. Ik ben zelf ook van het praten en uitleggen. Mijn zoon voelt dat goed aan. Doordat ik telkens een heel stuk met hem mee ging in de discussie vloeiden er hele mooie discussie-drama's voort uit soms hele simpele dingen. Dat resulteerde in lange gesprekken die vaak, maar zeker niet altijd, ook weer tot een goed einde gebracht werden. Nu weet ik inmiddels dat meegaan in die (duscussie-)vorm een beloning vormt voor mijn zoon omdat ie er instant een gigantische hoeveelheid aandacht van krijgt. Wat beter werkt is duidelijkheid en dat is waar uiteindelijk alle kinderen, en zeker ASS-ers, behoefte aan hebben. Dus mijn antwoord is, geen discussie maar duidelijkheid. In het stiften-schetsjes zou een oplossing dus ongeveer zo kunnen zijn: 'of jij vraagt het je zus of je gebruikt die stiften niet' en punt. En dan niet laten 'verleiden' tot een nieuwe opening van de discussie.
Qua overvragen: ik denk niet dat er in deze situaties veel risico is op overvragen, wel denk ik dat duidelijk zijn de minste risico's geeft.

Jessy69

Jessy69

08-10-2009 om 11:38

Hanna

Ik zit even te denken hoe mijn ass-er zou reageren. Ik herken wel heel wat.

Bij mijn zoon zou het grootste punt van stress zijn dat die kleurplaat af moet! Het is een wedstrijd, hij heeft in zijn hoofd dat het NU moet, dus moet het nu, hoe dan ook!
De vraag is of hij door die stress in zijn hoofd nog verder kon nadenken over de stiften en hoe te doen. Wat Zorra zegt klopt helemaal: in dit geval is duidelijkheid het beste. Duidelijke regels stellen.

Mocht ik er zelf achterkomen dat het klaarzijn van die kleurplaat echt uitermate belangrijk zou zijn (dus stress oplevert) dan had ik zelf ingesprongen, zoon geholpen en zelf even aan zus gevraagd of hij die stiften mocht gebruiken.

Dan had hij wel alles op een rijtje gehad, kon hij gaan kleuren en wellicht de tekening in zijn tijdsdruk af kunnen krijgen.

Maar goed, ik ben wellicht wel een makkelijke ouder die snel even wat overneemt als ik merk dat mijn ass-er overgeprikkeld raakt en de situatie niet meer op een rijtje heeft (niet meer snapt hoe hij moet oplossen, of het gewoon niet meer kan)

hanna

hanna

08-10-2009 om 13:01

Zorra

Reageer even op jullie apart, omdat het me anders te chaotisch wordt, ben al bang dat ik het niet duidelijk genoeg krijg verwoord (zorra, wat kun je dat goed!) maar volgens mij snappen jullie me gelukkig wel.
Ook even eerst, als ik mijn zoon zelf moest diagnosticeren zou hij eerder in de hoek van jouw kind komen dan bij echt ass, maar goed ik ben geen psychiater en dat hele stuk loopt nog enigzins. Het is iig een ingewikkeld kind.
Discussieren is hier iid een grote valkuil, en voor mijn zoon ook geweldig, hij doet niets liever. Maar eigenlijk probeerde ik dat juist gister niet te doen, probeerde vooral actief te luisteren etc. En vervolgens had ik het gevoel dat hij vanalles uit de kast probeerde te halen om mij maar zover te krijgen dat ik het voor hem op zou lossen. Dat ´punt´ moet ik normaal afdwingen en dan zeg ik dat hij erover op moet houden en ga desnoods zelf weg. Nu heb ik dus geprobeerd het wat empatischer aan te pakken door nog verder naar zijn belevingen hierover te luisteren. Maar misschien is dat wat er niet aan klopt, ik vermoed dat het geen echte emoties waren maar puur manieren om mij zover te krijgen. Het lastige is dan weer dat er natuurlijk ook net zo goed wel emoties mee verweven zijn, zoals teleurstelling dat het niet liep zoals hij wilde, boos op mij vanwege een regel die hem niet paste etc.
Het blijft ingewikkeld, wel fijn om eens een situatie zo te ontleden, wel leerzaam.
Dank voor je reactie!

hanna

hanna

08-10-2009 om 13:19

Jessy

Nuja, wat jij zo beschrijft, daar denk ik dan ook weer aan. Misschien laat ik hem veel te veel zwemmen. (maar los het ook vaker voor hem op, of help hem, misschien te vaak??))
Mijn gedachtengang was; uit pure nijd vroeg hij zijn zus niet, zus is zijn grootste vriend maar ook zijn grootste vijand en op dit moment een beetje het laatste. (nuja ook onzin een beetje want vanmorgen weer heel lief gestoeid samen) dan moet hij daar maar de consequenties van dragen.
Ik probeer dit soort zaken voor te zijn vaak, door hem in een vroeg stadium tegemoet te komen. Vandaar ook dat ik aanbood vandaag nieuwe stiften voor hem te halen, toen hij nog niet boos was. (we waren toch wel toe aan nieuwe stiften en normaal gesproken koop ik ze die ook, en vandaag moest ik toch in de stad zijn) Maar dat was dus niet genoeg voor hem en misschien kijk ik nog niet genoeg door een autisme-bril naar hem en ben daarom te weinig inlevend voor zijn belevingen. Wat ik vooral (nog) zie is een verwend jongetje dat op dat moment zijn zin wil doordrijven. Iets vragen aan zus is nooit een probleem voor hem geweest en op dit moment voelde hij zich te goed om iets aan zus te vragen. (vond hij te min ofzo geloof ik) Ik twijfel dan weer of ik hem niet teveel help door ook alweer aan te bieden de stiften te kopen. (de kleurplaat zit op dit moment in zijn hoofd en vandaag is hij het misschien alweer vergeten, is het iig weer een heel stuk minder belangrijk, maar zeker weten doe je dat nooit bij deze jongen)
In ieder geval, ben dus best zoekende en nogmaals niet voor niets. Enerzijds zoekt hij heel erg het conflict op momenteel maar ik voel me soms ook enigzins gevangen in een web van spelletjes met hem. Ik ben dus erg blij met jullie reacties, het helpt me heel goed beter naar deze kleine situatie te kijken waardoor ik misschien wat meer grip krijg op grotere patronen.

Jessy69

Jessy69

08-10-2009 om 13:39

Hanna

dat gevoel van het verwende jongetje zijn dat herken ik wel heel erg. Maar meestal als ik zie dat mijn zoon een verwende houding laat zien dan zit er toch wel wat meer achter.

Regelmatig koop of doe ik dingen voor hem om hem de regel voor de volgnede keer duidelijk te maken omdat hij dat op dat moment niet aan kan.

Ik merk bij mijn zoon dat als iets nog geen regel is, hij dat ook niet opeens als een regel kan aanvaarden, maar wel voor de volgende keer.
Bv: zoon neemt een bal mee naar school, daar wordt in de speeltijd mee gespeelt en bal raakt zoek in de bosjes. Zoon komt dan totaal in de war thuis, want zijn bal is weg en nu moet hij een nieuwe. Mijn idee hierover is: dan had je hem maar niet mee naar school moeten nemen, dat is een risico. Maar dat ziet hij niet, dus koop ik een nieuwe bal voor hem, met daarbij de regel dat als het weer gebeurt (bal naar school, bal raakt kwijt) hij dan geen nieuwe krijgt, maar dat dan maar van zijn zakgeld moet doen. In die stappen kan hij de regel wel aan.

Overigens zou mijn zoon ook flippen als hij NU een kleurplaat af wil en ik wil pas morgen nieuwe stiften kopen. Want NU is nou eenmaal NU in zijn hoofd en niet morgen. Das best heel lastig om mee om te gaan (en ook niet goed op te lossen op dat moment), maar dat zou hier ook behoorlijke stress opleveren.

Sterkte met je zoektocht Hanna!

Jessy69

Jessy69

08-10-2009 om 13:43

Owja hanna

in het berichtje aan Zorra schrijf je dat hij van alles uit de kast probeerde te hlen om jou zover te krijgen dat jij het voor hem zou oplossen.

Dat is het risico van discussieren idd, maar vanuit ASS gezien ook wel logisch. Hij heeft een plaatje in zijn hoofd zoals iets moet gaan en er is iets waardoor hij dat plaatje niet meer compleet kan krijgen. JIj moet dat voor hem oplossen want zijn plaatje moet compleet blijven! Als je het plaatje omgooit om er een ander plaatje van te maken dan heeft hij tijd nodig om dat nieuwe plaatje bij elkaar te puzzelen, maar het liefst houdt hij het bij hetgene wat hij zelf al in zijn hoofd had.

Betekend niet dat je hem altijd maar zijn zin moet geven, maar wel tijd moet geven om het in zijn hoofd de herstructureren.

Zie het maar als een puzzel. Zoon heeft een complete puzzel in zijn hoofd, maar er ontbreekt 1 stukje. Dat stukje moet jij hem geven. Dat kan jij alleen niet, je kan hem alleen een andere puzzel geven. Hij raakt dan in de war, kan wel de nieuwe puzzel puzzelen, maar daar heeft hij tijd voor nodig om om te schakelen.

Hopelijk snap je wat ik bedoel.

Jessy69

Jessy69

08-10-2009 om 20:14

Haha fladderbeestje

grappig idd, ik loop er zelf ook tegenaan dat ik bij 'normale kinderen' veel te veel uitleg en verduidelijk. (dan krijg je commentaar van: 'ja duh, dat snap ik heus wel hoor)

Jetta71

Jetta71

08-10-2009 om 20:15

Ja, geef me de 5!

Hanna,

Een lastige maar herkenbare situatie met een kind met autisme. Inderdaad zou ik je, net als Fladderbeestje, "Geef me de vijf" willen aanbevelen. Als je "How 2 talk....." leuk vindt, zie je hier ook vast wel wat in én je krijgt meteen meer inzicht in het auti-denken.
Succes!
Jetta (werkt met kinderen met autisme en hun ouders)

hanna

hanna

09-10-2009 om 08:50

Maar dan?

Oke, kan jullie best volgen, heb geef me de vijf ook wel gelezen en er dingen uit kunnen halen. (maar krijg dan ook vaker van hem màham, dat snap ik wel hoor)
Maar even terug naar het voorbeeld want ik weet echt niet hoe ik dat met een auti-benadering had kunnen oplossen.
In het algemeen snap ik het dus wel een beetje, pas ook dingen toe denk ik. Ik doe het ook vaker op die manier, dat ik soepeler ben als regels niet goed bekend zijn, en dan duidelijk zeggen dat het de volgende keer anders werkt. Maar dat doe ik bij zusje (geen ass, geen problematiek) ook.
Maar er zijn zo ontzettend veel situaties waarbij (nog) geen regels zijn. Nu zijn mijn kinderen allebei vrij druk en inventief en volgen de nieuwe situaties zeg maar hier zich in rap tempo op. Waardoor alles soms wat moeilijk te overzien en te volgen is.
De situatie had voorkomen kunnen worden als er gewoon goede stiften op de juiste plek hadden gelegen. Dan was er niets aan de hand geweest. Maar die perfecte situatie is niet altijd. En dan? Bovendien kan zoon dit pirma aan als hij in goede doen is. Nu zijn we op andere manieren bezig met te proberen hem beter in zijn vel te laten zitten, maar nu zit ik met de situatie dat hij niets kan hebben en moeten we daarop inspelen.
Wat ik lastig vind, is dat de regel vragen aan je zusje overbekend is. Die is zo´n beetje door hem gemaakt want hij is degene die erg zijn spullen bewaakt. Gaat het dan mis omdat hij doorgaans weet dat zusje minder moeilijk doet over zijn en dijn?
Ik had de stiften kunnen vragen aan zusje maar vind het moeilijk mee te gaan in zijn weerstand naar zusje momenteel. (als het hem uitkomt dan eigenlijk zijn ze nog steeds heel close) Wil hem niet de boodschap geven dat het ´normaal´is zo lastig met zusje om te gaan maar misschien ga ik dan teveel uit van het ´normale´?
Kan best hoor dat ik hem nog veel teveel de ´normale´hoek in wil pushen. Je wilt iets lenen van iemand en dan vraag je even netjes of dat mag. Punt.
Jessy, voorheen zou ik bijv in zo´n sitiuatie hem eerder afgekapt hebben, maar eigenlijk zeg je dat ik wel ´bij hem moet blijven` om die nieuwe puzzel helpen in elkaar te zetten. Ik denk dat ik dat ook juist geprobeerd heb enigzins. Maar nu werd het zo´n emotionele overstroming die eindeloos werd. Zijn leven was compleet ondragelijk want die kleurplaat zou hij nu nooit meer in zijn leven af kunnen krijgen. Maar ergens ging iets mis geloof ik. Ik probeerde met hem te praten, maar voor hem waren het manieren om mij aan het werk te zetten. Ik heb nog steeds niet het gevoel dat ik genoeg zicht op die situatie heb om het nu volgende keer anders te doen.
Heel erg bedankt voor jullie reacties!

Jessy69

Jessy69

09-10-2009 om 11:02

Hanna

maar puzzeltijd betekend niet altijd dat je dat samen moet doen hoor.

Denk dat eerder afkappen wellicht voor hem wel de juiste manier is: duidelijk grens stellen en duidelijk regels geven. Met puzzelen bedoel ik dat dat kan betekenen dat hij dan boos, dwars wordt, maar dat dat dan duurt totdat hij de volgende puzzel klaar heeft. Hoef jij niet bij te blijven, hooguit blijven herhalen wat die nieuwe puzzel is.

Voor mijn gevoel heb ik in dat soort situaties altijd 2 keuzes: 'Of ik help hem zijn puzzel op orde te maken (dus even de stiften van zus regelen) óf ik stel de regel duidelijk zodat hij weet hoe hij verder moet'. Dat laatste levert hier ontzettend veel strijd op, omdat hij dat op dat moment niet aankan. Hij wordt boos, soms heel boos. Maar na die boosheid heeft hij zijn nieuwe puzzel op een rijtje en kan hij verder.

en idd in goede doen kunnen ze veel meer aan dan dat er ergens iets niet lekker gaat.
Ik weet eigenlijk niet hoe anderen dat doen maar als ik merk dat zoon niet in goede doen is en er van alles speelt, dan ben ik een stuk flexibeler in helpen begeleiden en eis ik minder zelfstandigheid omdat dat op dat moment niet wil. Of dat de juiste manier is weet ik niet hoor.

Het blijft een zoektocht. Hopelijk kunnen we elkaar zo een beetje helpen

Jessy

Tineke

Tineke

09-10-2009 om 14:19

Dialoog en inzicht

Hanna, even ingaan op jouw situatie. Ik zou zoon gevraagd hebben waarom hij de stiften niet aan zusje wil vragen. En ik vraag altijd om drie goede redenen. Het mooie daarvan is dat het kind en ouder inzicht geeft.
Jij vult het nu voor hem in (moeilijke band met zusje, bang dat het niet mag, etc.), terwijl als hij zelf drie redenen had moeten verzinnen, wist je veel meer. Misschien had hij dan gezegd: "dan moet ik naar boven lopen en daar word ik zo moe van", of: "ik zit hier net zo lekker samen met jou". Soms zijn antwoorden heel verrassend.
Vervolgens kun jij je antwoord veel beter afstemmen op wat hij nodig heeft. "dat begrijp ik, dus ik zal het even voor je doen" of "zullen we het samen vragen".
Een volgende fase is "wat heb je nodig om het wel zelf te kunnen?". (maar dan moet je kind al vaardig genoeg zijn om de drie argumenten te kunnen benoemen)
Zo betrek ik mijn kind overal actief bij, ik kauw weinig voor en doe dus een fors beroep zijn verstand. Het prettige is dat kind hierdoor ook een flink zelfinzicht krijgt, en dat vind ik extra belangrijk voor een kind met ASS. En, ik hoef niet helemaal alleen alles te verzinnen, kind helpt zelf mee.
Het 'niet willen' neem ik altijd serieus, er zit vaak meer achter, en dat wil ik dus te weten komen. En je komt dan veel minder snel in strijd, omdat je je kind positief benadert. Dus schrap het woord manipulatie maar, dat klinkt zo negatief en je komt er niet verder mee.

hanna

hanna

10-10-2009 om 21:52

K. heksenvet

Bedankt voor je reactie.
Je benadering spreekt me aan, zou zo ook vaker met hem om willen gaan. Praten is vaak lastig omdat hij, in slechte doen dan, heel geïrriteerd kan reageren op vragen.
Maar juist dat ene voorval heb ik wel heel positief proberen te benaderen. Het hele ´gesprek` verliep ook best positief en er kwam ook wel wat uit. Alleen de uitkomst beviel hem dus niet. Al met al denk ik nu dat ik misschien zelf minder star had moeten reageren en de stiften misschien voor hem had moeten vragen. De strijd kwam uiteindelijk daar op neer denk ik, en omdat ik de bal bij hem had gelegd voelde ik me dus gemanipuleerd. Terwijl het een eenmalig iets is, weet ik ook wel met hem, de volgende keer vraagt hij het gewoon zelf uit eigen beweging. (want dit heeft nog nooit gespeeld, maar hij verzint steeds wel iets nieuws)
Hij heeft me wel een reden gegeven, zijn zusje beschouwt hij als zijn aartsvijand en aan een vijand vraag je niets. Het heeft iets te doen met trots, lastig concreet te maken dus. Maar zeker niet te trots om haar stiften te gebruiken uiteraard. Maar dat zijn sowieso issues die spelen bij hem. Er op zo´n moment op ingaan zou weer allerlei zijsporen betekenen en dan zijn we eindeloos bezig.
Het koste mij dan ook moeite op dat moment te zeggen: oke, dat snap ik, ik vraag het voor je.
Het punt is een beetje dat ik juist probeerde een fors beroep te doen op zijn eigen vermogens. Hij heeft die ook gewoon, maar soms lijkt hij ze niet te kunnen gebruiken omdat er zoveel emoties spelen.

Pippin

Pippin

10-10-2009 om 22:33

Hanna

Onze zoon heeft geen ass, maar adhd. Maar we proberen wel conflicten op te lossen door middel van soortgelijke gesprekken. Wij gebruiken het boek van Greene, Het explosieve kind.
Met de kennis uit dit boek, en met wat jij schrijft, zie ik misschien wel wat er mis is gegaan. Jij bent met zoon in gesprek gegaan, maar eigenlijk stond de uitkomst voor jou al vast. Hij moest zelf de stiften gaan vragen. Dan heb je dus geen open gesprek meer. Er is maar een uitkomst mogelijk, de uitkomst die jij van te voren al bedacht hebt.
Volgens de methode van Greene, ga je het gesprek in met een zorg, een probleem, en ga je samen na wat eventuele oplossingen kunnen zijn. Het is dan de uitdaging om ook oplossingen buiten de gebaande kaders te zoeken. (in dit geval had je ook stiften bij de buren kunnen lenen bijvoorbeeld) En dan pas ga je samen na welke oplossingen voor jullie allebei aanvaardbaar zijn.
De oplossingen die jullie bedachten waren niet voor jullie allebei aanvaardbaar. Je zoon kon het niet aan zijn zus vragen (gezichtsverlies), jij wilde het ook niet voor hem vragen (angst voor manipulatie).
Ik ben het verder heel erg met Kaatje eens. Noem het geen manipulatie, want dat geeft zo'n negatief gevoel. Het is onvermogen. Met dat onvermogen kunnen ze best wel mee schermen hoor (mijn zoon in ieder geval wel). Maar uiteindelijk is het voor je zoon nog altijd het vervelendste. Hij kon niet doen wat hij wilde, namelijk de kleurplaat maken.
O ja, ik hoop dat dit niet betweterig overkomt. Wij lopen ook regelmatig tegen dit soort problemen aan. En dan weet ik het niet meer. Maar het is soms juist zo leerzaam om er dan met frisse blik naar te laten kijken. En ik hoop dat ik dan voor jouw ook een frisse blik kan zijn.

hanna

hanna

11-10-2009 om 00:39

Pippin

Nee joh, tuurlijk niet betweterig, ben dus harstikke blij juist met dit soort reacties. Juist door het uitspitten van dit voorval leer ik veel over zoon, mezelf en onze communicatie en dat is de bedoeling.
Had me ook al voorgenomen dat boek te gaan bekijken, ga ik deze week achteraan. Zoon kan zo enorm boos zijn. Hoop dat ik het vast kan houden want opeens zitten we weer in een rustige fase en is hij de makkelijkheid zelve, altijd verbijsterend om mee te maken. Altijd een valkuil om eindelijk weer eens te ontspannen en daar dan weer in door te schieten. Maar ideaal om juist eens rustig te bekijken wat er precies juist mis gaat steeds.
Interessant wat je zegt, en het zet me aan het denken. Mijn uitkomst stond iid al vast. Maar meer in die zin dat ik hem eigenlijk vooral zelf wilde laten worstelen, en hem alleen maar steunen. Dat liep mis denk ik want hij verwachtte van mij iets. Was eigenlijk vooral boos over feit dat ik hem zei dat hij de stiften moest vragen aan zus. Beschouwde me dus als dwarsligger en verlangde van mij dat ik zijn situatie zou oplossen, zei dit ook letterlijk.
Dat het voor zoon vervelend was dat hij niet aan zijn kleurplaat kon beginnen, daar moet ik eens over na gaan denken. Want misschien is mijn inlevingsvermogen wel te gering, eerlijk gezegd vond ik het misschien in mijn hart echt gezeur, wat maakt die ene dag nu uit. (en normaal zou het hem ook helemaal niets uitmaken, speelt misschien ook wel mee, ik denk dat ik het vooral zag als doordrammen terwijl het niet echt belangrijk voor hem was)
Ik kan er wel wat mee, zo erop terugkijkend snap ik wel dat ik niet echt met hem mee wilde leven, (tijd speelt dan ook mee, ik wil hem dan over niet al te lange tijd in bed hebben!) en dat van een echt gesprek dan moeilijk sprake kan zijn. Strijd ligt dan op de loer. Meer samen proberen te staan, daar ligt wel een sleutel denk ik, is ook een grote behoefte van hem dus misschien gaat een hele hoop ook wel daarover.

Jun

Jun

11-10-2009 om 09:06

Auti benadering

Ik las in je tekst Hanna dat het begon met het gevoel van tijdsdruk omdat de tekening af moest voor een datum. Ik denk dat de autibenadering begint bij het opvangen van dat soort signalen. Dan voorkom je de discussie om de stiften. Ik zou samen met mijn zoon een planning hebben gemaakt op papier met daarin wanneer de tekening af moet zijn en dan meerdere momenten inplannen waar we aan de tekening gaan werken. Dat geeft rust en als er dan wat tegenzit (stiften ontvindbaar) weet hij dat er nog meer momenten komen dat we er mee bezig gaan.
Wat betreft een discussie, ik zie de onmacht erachter en help met oplossingen zoeken. Maar ik ga niet in discussie, want het is geen discussie. Bij een discussie luisteren beide partijen naar elkaar om een mening te vormen. Van zijn kant is het een voortdurend opnoemen van feiten. Dus word het een machtsstrijd, wie geeft het eerst op.
Groetjes van Jun

hanna

hanna

12-10-2009 om 11:09

Jun

Bedankt voor je reactie. Leuk om mee te nemen, maar ik geloof niet dat het hier werkt. Zoon hecht erg aan zijn vrijheid (dat maakt het lastig dingen in te plannen en zorgt voor situaties zoals deze waarin dingen voor hem opeens wel MOETEN) Het is meer dat het op dat moment moet, waarbij ik niet eens zeker weet of het om de kleurplaat gaat, of om iets anders. Blijft soms lastig inschatten bij zoon. (en soms lijkt hij conflicten hoe dan ook op te zoeken omdat er een stuk spanning zit bij hem, maar misschien klopt mijn beleving niet en lopen we dan steeds tegen auti-stukjes aan)
Hoe dan ook, zoon zou het vreselijk vinden als ik eea in een schema probeerde te zetten, hij houdt daar sowieso al niet van.
De kleurplaat is, zoals ik al dacht, ook alweer helemaal afgezwakt. Heeft er nog wel aan gewerkt maar zou me niets verbazen als hij niet eens afkomt. De emotionele lading is er iig helemaal af.
Heb dat trouwens ook wel enigzins geprobeerd toen herinner ik me nu, het gesprek aangaan dan over hoeveel tijd hij wel niet had daar nog voor. Maar dat was helemaal niet bespreekbaar, werd woendend, want de dag erna had hij hélémáál geen tijd want hij moest ook nog twee boekjes lezen enz enz. En ergens geloof ik gewoon niet dat het een kwestie van gebrek aan overzicht was, maar meer gewoon zijn woede over het feit dat het nu niet ging en alerlei uitvluchten verzinnen over waarom het nu moest. Hij wéét dat hij tijd genoeg heeft. Maar soms twijfel ik wel dat ik het mis heb, goed om hier dus toch eens over na te denken.
Bij zoon moeten dingen sowieso vaak nu, kan lastig uitstellen. Liefst waren ze al gebeurd, wat hem betreft.

koentje

koentje

13-10-2009 om 11:42

Je stipt het zelf aan

maar ik vind wel dat je als ouders ASS of niet, verantwoordelijk bent voor het aanbrengen van een stukje structuur. Dus feit dat stiften zoek zijn, zoals veel spullen, is gewoon iets wat je ter voorkoming van dit soort situaties zou moeten kunnen voorkomen. Het is natuurlijk wel heel frustrerend als en kind niet eens een pak stiften of kleurmateriaal bij de hand heeft mocht dit nodig zijn.
Maar het is wel zo dat je van dit soort kleine zaken je al erg gemanipuleerd kunt voelen bij een kind met ASS. Dat snap ik wel en dat is ook zo. Maar je kunt in deze wel allerlei omgangstechnieken gaan bespreken maar dat vind ik toch een beetje mijl op 7 als je het op kan lossen met een beetje structuur.

hanna

hanna

15-10-2009 om 00:49

Gaat het niet om

Koentje, het gaat hier niet om. Ja, ben zelf vrij chaotisch en daar kan heel wat in veranderd, maar het gaat er gewoon om hoe ga je ermee om als dingen niet gaan zoals je dat graag ziet. Ik zelf vind het aardig verwend (maar oke, zo voeden we nu met z´n allen onze kinderen op) om ervan uit te gaan dat het iid zielig is voor een kind als er geen goede set stiften klaar ligt. Er lagen dus wel stiften maar die waren niet zo goed. Kan ik best in meekomen, ben er ook in meegegaan door de dag erop nieuwe te kopen. (wat eigenlijk misschien al te gek is) Maar je omgeving is niet altijd perfect, op het moment dat je het wilt tegenkomen. In die zin voel ik me dan ook absoluut niet tekort schieten tov zoon, ik ben niet van plan een of ander schijn-perfecte wereld voor hem te fabriceren hier thuis. Ik schat zoon nl hoog in, wil dat hij mee kan draaien in een zeer inperfecte wereld straks, en als niet-acuut -stiften-als je wil kleuren het enige is dat hij gaat meemaken dan krijgt hij een zeer makkelijk leventje. Bovendien heb ik er echt de tijd niet voor alles perfect in orde te hebben thuis. Daarbij vind ik dat hij oud genoeg is om zelf ook een stuk verantwoordelijkheid te nemen voor de knutselkast, het is nl niet voor niets zo´n zooi bij ons thuis. Als ik alles voor hem oplos komt hij nooit zelf op het idee eens iets op te ruimen.
Ik wil wél alles doen voor hem wat in mijn vermogen ligt om hem te leren omgaan met de wereld, die dus niet altijd perfect is.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.