Autisme en sport/ clubjes enz.
Zoon van 7 zit sinds kort op turnen. Hij heeft een hele jaar lopen zeuren want hij wou zo graag en hij was zo gemotiveerd. Nu bijna 2 maanden verder dreigt het mis te lopen. Hij zit in een groepje van ongeveer 20 jongens van 6-12 jaar met 2-4 begeleiding (wisselt per week). Eigenlijk is de groep te groot en te weinig structuur. Maar sociaal heeft hij het ook erg moeilijk. Voor het eerst kan ik van dichtbij observeren hoe het gaat. Hij weet zich geen houding te vinden, dus gaat hij kopieeren. Met als gevolge dat hij een ongeleid projectiel wordt die continu de clown uithangt. Want hij pakt de extreme kanten van elk kind. De oudere jongens vinden hem dus erg grappig en weten hoe ze hem kunnen uitlokken, de jongere kinderen vinden hem vervelend en gaan pesten. Maar daarnaast is er geen ruimte meer over in zijn koppie om ook op te letten en te luisteren naar de aanwijzingen van de juf. Dus het lukt hem niet en raakt hij gefrustreerd.
Het breekt mijn hart om dit allemaal te zien gebeuren, want het zou zo anders kunnen gaan. Hij heeft zo'n lol in het turnen en met de juiste begeleiding zou hij het zo goed kunnen doen. Er is een juf daar die op een cluster 4 school werkt en zij doet wel een poging om hem duidelijkheid te geven,maar is lang niet genoeg.
Gisteren had hij het helemaal gehad en wil stoppen, want "de kinderen zijn maar gemeen en pesten mij". Ik kan hem niet duidelijk maken wat zijn aanbrengst daar in is, logisch want hij snapt het gewoon niet.
Ik weet nu niet zo goed hoe we verder moeten. Eigenlijk zou hij veel baat hebben bij 1 op 1 begeleiding binnen de les, maar ik durf het haast niet voor te stellen (onze PGBer zou het wel kunnen doen). En misschien wil ik te veel van hem. Hij was zo gemotiveerd om te turnen en heeft zichzelf al veel aangeleerd. Ik dacht eindelijk iets te hebben gevonden waar hij zich in uit kon leven en positieve ervaring kon op doen. Want ondanks veel bravour is hij erg faalangstig.
Ik krijg ook kritiek van mijn ouders dat ik hem te veel weg houd van het "normale" leven. Dat hij gewoon mee moet doen met sport en clubjes en daar zaal leren hoe het moet ?!?! Ik zit dus in tweestrijd, het willen beschermen maar niet overbeschermen.
gr. Mari
Clubje
Mijn dochter (MCDD) heeft ongeveer hetzelfde gehad. Zij wilde dolgraag op theaterles. Maar eenmaal daar was ze helemaal weg. Ze heeft (blijkt achteraf) steeds als een stok in de les gestaan. Aan het einde van het seizoen kreeg ik het advies om te stoppen. Pas toen hoorde ik dat.
Maar ze wilde wel graag. Na een potje janken (ha) heb ik toch een berichtje gestuurd naar de club. Een beetje met mijn ongenoegen, maar ook aangegeven wat eigenlijk de behoefte is van mijn dochtertje. En het mooie is gebeurd. Ze overwogen op dat moment om een lesje voor kinderen met bijzondere eigenschappen te gaan organiseren. Mijn berichtje deed hen de knoop doorhakken. Het is nu een lesje met zo'n 6 kinderen en het gaat super. Er zijn twee juffen. Een die de les doet en de ander die de kinderen meer begeleidt (dacht ik).
Je zegt dat je niet durft om het voor te stellen, die 1 op 1 begeleiding. Ik zou het gewoon doen. Soms lijken die ideeen wat vreemd, maar in mijn ogen doe je gewoon wat je kind nodig heeft. en wat heb je nu nog te verliezen. Een groep van 20 is gewoon erg veel voor hem. Het heeft niet meer met beschermen te maken. Meer arrangeren. Je zorgt juist dat hij verder kan en daar bij begeleid wordt. Zodat jij weer een stapje terug kan.
Sterkte bij wat je ook doet.
Pippie
Hier ook problemen met sportclub
Onze dochter volleybalt, en met name het 'in de grote zaal' komen (het is een hele grote sporthal met wel 10 volleybalvelden) en dan haar veldje opzoeken en vervolgens de aansluiting bij de andere kinderen, is voor haar een hele grote stressfactor. Zo groot dat ze al een half uur vóor vertrek in de paniek schoot.
Met de trainer, die heel goed ziet dat ze iets 'extra's' nodig heeft, hebben we nu afgesproken dat een van ons met haar mee gaat de zaal in, even gaat overgooien met haar en haar dan langzaam maar zeker 'overdraagt' aan de trainer. Dit gaat heel erg goed, ze heeft er weer veel plezier in. Is alleen voor ons wéer een extra belasting zodat wij nu op zoek zijn naar iemand die vanuit het PGB dit met haar gaat doen. In die zin zou ik als ik jou was, Mari, m'n PGB hier zéker voor inzetten. Zodat jij ontlast wordt.
Uitspraken van 'hij moet het toch leren', zou ik als ik jou was, snel proberen te vergeten. Er is zóveel onbegrip, mensen lijken altijd veel beter te weten dan jij en ik, als ouders, hoe we onze kinderen zouden moeten begeleiden. Of juist niet begeleiden. (Even voor de beeldvorming: ik heb 3 dochters, waarvan oudste van bijna 14 en jongste van 9 beiden pddnos hebben. Jongste heeft hierbij een verlaagd IQ.)
JIJ kent je kind het beste, probeer je niet al te veel aan te trekken van wat anderen zeggen. Ik hoop dat het gaat lukken voor je zoon, die extra begeleiding!
Club extra
Hoi Mari,
Ik denk dat Club Extra iets voor jouw zoon is. Daar wordt sport gegeven, maar de individuele mogelijkheden van het kind staan centraal. Er is veel begeleiding én veel begrip voor kinderen die iets andere behoeften hebben. Het is op veel plekken in het land. Je kunt googelen op club extra. Dan vind je het wel. Het is niet echt een turnclub, maar de basisvaardigheden kan hij daar leren. Er is juist aandacht voor dingen als het opbouwen van zelfvertrouwen. Hopelijk houdt hij dan het plezier in sport of krijgt hij het terug.
Moeilijk
Hoi Mari, ik vind de groep waarin jou zoon zit zowiezo wel erg groot! dat maakt het al snel onoverzichtelijk.
Ik ben ook lang aan het zoeken en dubben geweest naar een leuke vrijetijdsbesteding voor mijn dochter (7 pdd-nos). Het was duidelijk dat teamsporten niets voor haar zijn, en grote groepen of teveel drukte ook niet, ook een competitie is moeilijk... tja wat blijft er dan over? Ze heeft een bovengemiddeld IQ, maar is sociaal heel moeilijk, dus in een groep met kinderen met een ontwikkelingsachterstand zag ik haar ook niet echt.
Sinds een tijdje gaat ze nu paardrijden, en dat is een schot in de roos! Ze is gek met dieren, en het is een individuele sport. Ze is begonnen met prive lessen, en afgelopen week was ik supertrots... want ze mag nu "los" rijden in een groepje van 3 meiden. Als het goed gaat komen ze later in een groepje van 6. Mijn idee van een stukje integratie is hiermee ook een eind in de goede richting, want ze gaat mee met de "gewone" kinderen en dus niet in een speciale groep.
Voor haar zelfvertrouwen doet het veel! zo'n groot paard dat naar haar luistert is natuurlijk geweldig. En het contact met de paarden is ook prima... nu nog met andere kinderen... maar daar krijg ik echt vertrouwen in.
Trek je niets aan van hoe het "normale" leven in elkaar zou zitten... jou zoon moet iets vinden dat bij hem past. En als dat turnen is, dan zou ik toch op zoek gaan naar een club met kleinere groepjes of wat extra begeleiding. Gewoon meedoen en dan leert hij het vanzelf? dat werkt bij deze kinderen niet, het geeft alleen maar frustratie, geef ze dat extra beetje hulp dat ze nodig hebben, dan geeft een hobby weer zelfvertrouwen en plezier, en daar was het toch om begonnen denk ik.
groetjes Tess
Tsja
Om dezelfde reden lukte bij ons de judoles niet. Maar balletles gaat heel erg goed, die lessen zijn zo gestructureerd met zo weinig vrije speelruimte, echt ideaal voor mijn zoon. Daarbij is een groep meiden voor hem makkelijker dan zoveel jongens.
Lastig
Ik heb een sportclubje lang uitgesteld, maar zoon vind turnen zo leuk en heeft er echt aanleg voor. Ballet wou hij ook wel, maar juist niet met de meisjes! Ik heb het nog geprobeerd, maar hij was echt niet om te praten. Hetzelfde met turnen, hij moest en zou bij een jongens groep gaan. Maar de balletklassen die ik hier heb gezien zijn ook niet echt gestructureerd, een beetje rondhuppelen en meer niet.
Een paar weken terug werd de groep opgesplitst in 4en op leeftijd. Zoon zat in een groepje van 4 met een juf en werkte als groepje het circuit af. Dat werkte veel beter voor hem, minder wachten meer uitleg en meer controle. Maar er zijn niet altijd genoeg juffen om dit elke week te doen.
Wat nog een probleem is, is dat turnen begin van de avond is en de ritalin is uitgewerkt. En dat is duidelijk te merken! Volgende afspraak met de psychiater ga ik dit wel aankaarten want hij heeft veel last van rebound.
Ik ga het maandag weer bekijken hoe het gaat en dan toch maar met de leiding gaan spreken. Hoewel ik het idee heb dat zij mij overbezorgt vinden. Want zij zien niets aan zoon (zucht, hoe vaak heb ik dat al niet gehoord). Zij noemt het overenthousiast, ik noem het overprikkeld.
Nog even voor Elvo, dat club extra ken ik wel, dochter is er op geweest, maar is echt voor kinderen met motorische problemen en dat speelt helemaal niet bij zoon. Hij is juist motorisch vrij sterk. En hij wil echt turnen, niet een beetje gym.
gr. Mari
