Baantje regelen?

waarom een supermarkt?

Daar is het toch wel echt: voor jou tien anderen. Ik ken ook pubers die bij de bibliotheek werken of op een kwekerij, dan maakt het wat minder uit hoe je overkomt bij het eerste gesprek.

oja

Zeker ook gezien de leefijt, 16 jarigen zijn veel goedkoper. Een 18 jarige nemen ze vaak alleen met ervaring bij een supermarkt. Klop ook eens aan bij een uitzendbureau. Dan kan ze uitleggen wat ze moeilijk vindt en kan het ub alvast een goed woordje doen.

Ook gezegd

Wat jij zegt, Triva, heb ik ook voorgesteld. Dat soort ideeën heeft alleen een lange aanloop nodig. Ze zit nu helemaal in de supermarktmodus. Volgens mij kan ze zo ergens aan de slag als orderpicker of zo, maar dan moet je wel voor 40 uur per week beschikbaar zijn en dat vindt ze een te grote stap.
Maar een uitzendbureau is wel een goede. Dan heb je alvast een pre-gesprekje. Ze zou ook heel goed administratief werk kunnen doen, maar daarvoor wordt vaak minimaal 6 weken beschikbaarheid zonder vakantie gevraagd. Maar ja, overal moet ze een beetje vlot overkomen op een sollicitatiegesprek.

Geoefend

Thuis hadden we ook nog supermarktsituaties geoefend, ik als zeurderige/boze/gehaaste klant. Dat deed ze prima, maar dat is toch anders dan in het echt (of bij een sollicitatie).

hier schoonmaakwerk

voor een ADD'er. Lijkt me ideaal. Ze kan lekker wegdromen zolang ze die zwabber maar laat zwabberen.

Hier ook

Zoon van 17 heeft sinds kort een diagnose ASS. Hij heeft op zich wel zin in een baantje, maar vindt het ook eng. En solliciteren gaat hem (nog) niet worden. Dus hoe pakken we dat dan aan? Ik denk dat we binnen ons eigen netwerk eerst eens gaan zoeken naar een baantje dat hij desnoods voor niets kan doen. Een positieve werkervaring opdoen is nu even belangrijker dan dat zelf regelen. We hebben een aantal suggesties gedaan, daar is hij nu over aan het nadenken, en vanavond laat hij ons weten wat hij wel en niet ziet zitten. En dan proberen om iets voor elkaar te krijgen, want dat is natuurlijk stap 2.
Ik ben heel benieuwd.

@pubermoeder, ik krijg het gevoel dat die begeleider dan toch iets heeft laten liggen, in het voorbereiden op een mogelijke afwijzing. Ik snap dat je bij begeleiding de nadruk legt op het oefenen van gesprekken, maar zeker bij een onzekere ASS-er is het volgens mij ook heel belangrijk om ze voor te bereiden op slecht nieuws. Zoon hier is ook bij zijn eerste poging afgewezen, maar wij hadden dat van tevoren uitgebreid besproken met hem (dit was overigens nog voor de diagnose ASS). Natuurlijk was hij erg teleurgesteld, maar hij was wel al erg blij dat hij op gesprek mocht komen.

Mee eens

Eens met Pennestreek;

Jouw dochter had een gevoel van succes moeten hebben:
- ze is uitgenodigd voor een gesprek
- ze heeft een gesprek gevoerd

Het resultaat, al dan niet aangenomen worden, zou daaraan (vooralsnog) ondergeschikt moeten zijn. Ik snap wel dat aangenomen worden het doel is, maar... in haar situatie had het doel véél lager moeten liggen: namelijk 'slechts' het gesprek voeren, ongeacht de uitkomst daaarvan.

Voorbereiding op een afwijzing was belangrijk geweest, er worden per sollicitatie vrijwel altijd (veel) meer mensen afgewezen dan aangenomen.

Ik hoop dat je haar hier achteraf nog bewust van kunt maken.

Zeker

We zijn er zeker niet van uitgegaan dat ze zou worden aangenomen, en hebben het er daar ook met haar over gehad, maar toch kan het hard aankomen. We hebben legio voorbeelden, inclusief moederlief, van mensen die tig sollicitaties moesten doen voor ze iemand vonden die hen wilde hebben. Plus het feit dat je in supermarktland al oud bent met 18 (hoewel dat ook wel weer voordelen heeft omdat ze 18-jarigen alles mogen laten doen, en toch goedkoper dan 23).
Inmiddels is de pijn weer wat gezakt. Ze heeft een afspraak staan met de vervanger van haar begeleider, dus weer met goede moed verder.

sowieso

Is het al een opsteker als je mag komen voor een gesprek bij een supermarkt. Ze krijgen daar echt heel veel sollicitanten. Mijn jongste (bijna 16) denkt dat hij 9 mnd geleden werd aangenomen omdat hij al een krantenbaantje had. Veel klasgenoten zonder eerder baantje mochten niet eens op gesprek komen.

Met 18 als meisje wordt je vrijwel zeker niet ingezet voor vakkenvullen. Je komt dan achter de kassa of bijv een afdeling.

Echt al twee keer uitgenodigd worden zonder een eerder baantje is hier al een unicum. Mijn oudste moest eens met een grote groep sollicitanten op vrijdag om 18 uur op komen draven. Meteen kreeg iedereen van een bepaalde leeftijd te horen dat ze konden gaan (waarom nodig je dan uit?) en daarna nog wat vragen en toen bleef maar 10% over. Echt idioot. Oudste moest toen een test doen en bij gods gratie mocht hij door om vervolgens gewoon op je werk zo slecht behandeld te worden dat je denkt hoe kan dit in 2016

Hij vond het ergerlijk en ging er ook tegenin en is er sterker uit gekomen en werkt nu als postbezorger op zaterdag. Mijn jongste werkt bij een andere supermarkt (waar oudste ook begonnen is) en kan het wat beter van zich af laten glijden (ja dat is ook een nadeel) dus houdt het beter vol. Ik vraag me af of een ASS'er met bijv een sterk gevoel voor recht en onrecht hier vrolijk van wordt.

Update baan zoon

Het heeft even minder prioriteit gehad, dat baantje, want hij heeft een krantenwijk gelopen (lokale blaadje, eens per week) en dat deed hij samen met zijn zus (onder protest , ze kreeg wel haar deel van het salaris en dat vond ze dan wel weer fijn) en met mij. Maar ondertussen zijn we blijven werken aan en zoeken naar een leuke bijbaan. Kostte zoon heel veel tijd, het schrijven van een brief en een CV, bedenken wat hij wil, nou ja, zijn ASS speelde hierbij heel erg op en hij zag vooral alleen maar problemen en mitsen, maren en beren.

Maar... intussen heeft hij bedacht wat hij graag wil, zijn er 2 brieven verstuurd en is hij bij beide bedrijven op gesprek gevraagd. Vandaag eerste gesprek gehad, en hij is gewoon al aangenomen! Nu heeft hij (kostte hem ook weer heel erg veel moeite) keurig gemeld dat hij morgen nog een gesprek heeft en dat graag wil doen, en dat hij uiterlijk vrijdag laat weten of hij deze baan accepteert!
Ik ben zo ongelooflijk trots op hem! Natuurlijk hebben we hem met het voortraject heel erg geholpen (en geduwd en getrokken en aangemoedigd) maar dat gesprek moest hij toch echt zelf doen! Oh ik ben zo blij voor hem. Wat een geweldige opsteker!