Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op
Quin van der Veer

Quin van der Veer

05-10-2011 om 10:12

Belangstellende vraag over pdd-nos

Aangezien de psych heeft bevonden is dat onze zoon (9) naast ADHD ook PDD-NOS heeft, vraag ik me af hoe het met jullie PDD-NOSsers in de praktijk verloopt. Merk je er veel van? Doen ze gewoon met alles mee? Of redden jullie het met kleine aanpassingen? Verder vraag ik me af in hoeverre de aandoening hinderend is voor het latere beroepsleven.
Ik weet dat de term PDD-NOS (oneerbiedig) een soort vergaarbak is voor diagnoses die ze nergens anders kwijt kunnen, en dat er natuurlijk veel van karakter en intelligentie afhangt, maar ik ben toch wel even benieuwd.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
koentje

koentje

05-10-2011 om 15:25

Volgens mij

is het vooral de sociale onhandigheid waar men tegenoploopt. Mijn zoon heeft iets vergelijkbaars; we hebben lang getwijfeld of hij pdd heeft maar uiteindelijk bleek het NLD te zijn. Maar ook die sociale onhandigheid heeft hij. Het inlevingsvermogen ontbreekt bijna geheel en dat is echt een struikelblok. Zeker als het IQ ook wat laag is. Voor bepaalde beroepen is dat ook wel een probleem denk ik. Mijn zoon is nu 13 en werkt onder begeleiding op een kinderboerderij een paar uur per week. Daar leert hij wel van. Het omgaan, samenwerken. Want met het oefenen en trainen van bepaalde omgangsregels kun je nog een end komen denk ik. Niet als het om echt inlevingsvermogen gaat.

Quin van der Veer

Quin van der Veer

06-10-2011 om 07:51

Inlevingsvermogen

Punt is ook eigenlijk dat ik de kwestie van dat inlevingsvermogen niet helemaal doorzie. Wat is nou "echt" inlevingsvermogen? Psych zag wat gebrek aan wederkerigheid, is dat hetzelfde?
Ik zie namelijk wel een sociaal kritisch kind, maar geen gebrek aan inlevingsvermogen. Wel iemand die niet snel kan schakelen en mógelijk signalen trager oppikt.
En hoe kan iemand die op de kermis bij de kop-van-jut spontaan als prijs een kadootje voor zijn kleine broertje kiest (bijv) nou een gebrek aan inlevingsvermogen hebben?
Kan ik PDD-NOS niet gewoon wegschuiven als zijnde "informatieverwerkingsstoornis" met uitwerkingen in wisselende richtingen?
Meewerken op de kinderboerderij klinkt erg leuk trouwens, is hij gewoon vrijwilliger?

T&T

T&T

06-10-2011 om 09:09

Ja, informatieverwerkingsstoornis!

Dat vind ik nog steeds de best omschrijving. Mijn dochter heeft pdd-nos, zoon klassiek autisme, en dat is heel handig hetzelfde te behandelen/ benaderen, het is nl grotendeels hetzelfde probleem; er komt informatie binnen via de zintuigen, en die wordt anders verwerkt. Vaak een stuk langzamer (verwacht dus niet direct een antwoord op een vraag maar geef even bedenktijd) maar vaak ook "anders" hier nogal eens problemen met geluid, ik verklaar dat als "ze horen gewoon TE goed" En dan is het vaak ook nog een probleem om hoofd en bijzaken te kunnen scheiden, mensen zonder autisme (of pdd-nos) doen dit automatisch, maar bij mijn kinderen komen vaak alle prikkels even hard binnen, dus niet alleen wat de meester verteld, maar ook de auto die buiten voorbij rijdt, en de vlieg die door het lokaal zoeft, en de buurman die iets fluistert... het vraagt allemaal om evenveel aandacht!
Om pdd-nos een sociale stoornis te noemen vind ik dan ook altijd weer een blunder van formaat! Mijn dochter wil wel vriendjes... maar kinderen (alle mensen eigenlijk) zenden zoveel dubbelzinnige signalen uit, die ze niet altijd begrijpt, of simpelweg verkeerd opvat... zo komt ze al jaren op de manege, kent haar juf en de kinderen al jaren, maar de paarden kent ze beter! die zijn nl duidelijker! Die zeggen niet "oh, echt leuk" maar trekken er een raar gezicht bij zodat het dus eigenlijk betekend dat het niet leuk is...
Gebrek in wederkerigheid was bij haar diagnose stelling idd ook zo'n term. Psych zag destijds een gebrek aan wederkerigheid, maaaar omdat ze wel mijn jas meepakte toen we moesten gaan was er wel iets van wederkerigheid (ze denkt ook aan mama's jas) en daarom heette het kind ineens niet meer autistisch, maar pdd-nos.
Intussen heb ik grote vraagtekens gekregen bij die diagnoses ik weet dat mijn kinderen anders zijn, ik weet dat ze in het autisme spectrum passen, en dat is wel eens handig om te weten. Maar soms wordt ik er, net als jij, een beetje bang van. Want in hoeverre blijft dat stempel ze achtervolgen de rest van hun leven?
groetjes, Tess

T&T

T&T

06-10-2011 om 09:16

Oh ja, praktijk!

Sorry, je vraag: in de praktijk heb ik twee kinderen die op school nogal wat problemen hebben gehad, uiteindelijk zijn we op een vrije school terecht gekomen waar ze nu (met rugzakje) prima meedraaien in de klas. Er is hier veel structuur, dat doet goed.
Verder zitten ze allebei op muziekles, dochter kan dit ook in een klein groepje, zoon (nog) niet, die heeft prive les. Dochter rijdt paard in een klein groepje "normale" kinderen. Zoon is wat moeilijker aan het sporten te krijgen maar gaat soms met mij mee hardlopen. Teamsporten zijn zowiezo geen aanrader
Thuis hebben wij een vast dagritme, dat is erin geslopen omdat het werkt, en we moeten er gewoon niet teveel van afwijken, maar een beetje kan wel, half uurtje later eten bijvoorbeeld is niet zo'n probleem.
Ze zijn 9 en 10 en kunnen nu goed lezen, we werken thuis met een familiekalender en een weekplanner die in de keuken hangen.
Tot zover onze praktijk, als je meer vragen hebt; vraag maar raak
Tess

ishtar

ishtar

06-10-2011 om 09:20

Quin

dat cadeautje bij de kop van jut komt vanuit hemzelf. Dat wil hij op dat moment zelf doen.
Echt inlevingsvermogen is als je iets niet doet (of wel doet) omdat een ander het wil.
Dat gebrek aan wederkerigheid is wel een voorbeeld ervan, maar het is niet hetzelfde. Dat gebrek aan wederkerigheid kun je bijvoorbeeld zien in een gesprek waarin hij alleen (of grotendeels) zijn eigen lijn kan volgen.
Voorbeeld van mijn zoon: hij heeft therapie mbv paarden. Een van de dingen die ze doen is los werken met een paard. Je kunt een paard naar je toe laten komen door je houding, en weer weg laten lopen, snel laten lopen ed, alleen maar door wat jij doet. Zoon doet op een bepaald moment wat te druk, waardoor paard wegloopt. Hij ziet paard weglopen, weet (of krijgt te horen dat) dat dat door zijn drukte komt en vind het vervelend voor ZICHZELF dat paard wegloopt. Dat paard er last van heeft ziet hij niet, snapt hij ook niet. (al zit een verstandelijke beperking het snappen ook in de weg) Zoon kan bijvoorbeeld best een snoepje uitkiezen voor broertjes, en als hij een ballon bij een bouwmarkt krijgt kan hij er best bij nadenken dat zijn broertjes er ook een zouden willen, maar zijn broertje 'toestaan' dat broertje blauw 'is' bij het eigen spelletje van broertje (blauw is beider lievelingskleur) dat kan hij niet, daarin snapt hij niet dat broertje dat ook wil. En wil van zoon gaat voor wens van broertje.
Iedere PDD-nosser is anders, de een heeft meer last van het een, en de ander meer van het andere.

Nld?

Hoi,
Ik heb een zoon met NLD en dit komt me wel heel bekend voor !!
Heb je hier al eens op gegoogled?

Succes

Netel

Netel

06-10-2011 om 11:51

Luisteren

Waar ik persoonlijk als moeder van een PDD-NOS/ADHD kind veel aan heb gehad: luister naar je kind. Onze zoon (11 jaar) kan zelf heel goed aangeven wanneer zijn emmer vol is en hij zijn hoofd rust moet gunnen. Daar houden we dus rekening mee. Dan gaat hij naar zijn kamer waar hij uren met Lego bouwt. Dat geeft hem de rust die hij nodig heeft. Waar we ook rekening mee houden is de planning qua vakanties. Hij weet van te voren al wat er gaat gebeuren, want verrassingen daar houdt ie niet van. Grapjes dienen vaak uitgelegd te worden en we wijzen zoon vaak op gedrag wat voor hem gewoon is en waar andere mensen toch heel anders over denken. We houden hem vaak een spiegel voor, waardoor hij ziet wat zijn gedrag bij anderen kan doen.

Quin van der Veer

Quin van der Veer

06-10-2011 om 12:46

Geen nld

Ik heb gekeken bij NLD. Waar ik wel deels herkenning in vind, maar ook weer heel erg niet. Datzelfde heb ik trouwens als ik PDD-NOS-informatie lees, dan denk ik de hele tijd, "nee, nee, niet van toepassing".
Wat erg tégen NLD spreekt is dat zoon's motoriek prima is, ruimtelijk inzicht zeer goed en oorzaak-gevolg gaat ook goed. Zoon is ook "kloofloos". Wat ik erg herkenbaar vind is die trapsgewijze ontwikkeling (maar wie heeft dat niet?) en traagheid en moeite met aanleren van routines. Wat ik bij zoon helemaal niet terugzie is moeite met onverwachte zaken. Daar houdt hij wél van, tenminste privé. Als ik NLD en PDD-NOS vergelijk heb ik het idee dat het andere uitingen van hetzelfde onderliggende probleem zijn (?).
Ga later meer reageren, ik heb nu even lunchpauze namelijk.

Karmijn

Karmijn

06-10-2011 om 13:41

Inlevingsvermogen

Hoi Quin,
Ik vind dit moeilijke maar ook interessante vraagstukken. Ik heb wel wat gehad, aan de gedachte dat je inlevingsvermogen kunt verdelen in: snappen wat de ander dénkt en snappen wat de ander voelt. Die indeling hielp mij om het wat beter te begrijpen.
Wederkerigheid vind ik ook een lastig te snappen begrip. Volgens mij is wederkerigheid het resultaat van inlevingsvermogen. En dan is er nog de onderverdeling:
Het kind kan het niet, snapt het niet. Dan is elke vorm van wederkerigheid aangeleerd.
Het kind heeft er moeite mee. Hij kan het wel, als alles optimaal verloopt, maar het kost hem veel energie en als er stressoren zijn, lukt het niet meer.
Het kind wil het niet. Hij kan het, snapt het, maar hij heeft zoveel andere belangen dat hij er niet voor kiest om het te doen.(Dat was mijn zoon, toen hij zo depressief was).
Het kind denkt er gewoon niet aan. (Dat is mijn zoon, op het moment, als je hem erop wijst, is hij zo wederkerig als maar kan, maar hij vergeet het soms gewoon. Door de concerta lukt het hem wel om eraan te denken. )

Als je niet uitkijkt, zien al deze situaties er in de kamer van een behandelaar hetzelfde uit, volgens mij.

Maar goed, dit is maar wat Karmijn gefilosofeer. Ik weet nog steeds niet honderd procent zeker dat onze zoon geen ass heeft, het blijft een vraagteken. Het gaat nu erg goed met hem, de concerta helpt uitstekend, dus voorlopig laten we het maar zo.

Quin van der Veer

Quin van der Veer

06-10-2011 om 16:44

En mijn eigen praktijk

En natuurlijk mag ik jullie dan mijn eigen "praktijk" niet onthouden. Eigenlijk doet zoon met alle reguliere activiteiten mee. Maakt niet uit wat het is. Sport, muziekorkest, groepstekenles. Alleen op school kost het hem buitengewoon veel moeite mee te draaien op het juiste niveau (regulier groep 6). Buiten school is hij ook nog behoorlijk zelfstandig (gaat in zijn eentje op de fiets naar het dorp om met zijn bankpas inkopen voor zijn hobby te doen). Alleen als hij op tijd zijn schoenen aan moet hebben om naar school of sport te gaan is het een drama, dat lúkt gewoon niet. En mèn, wat is hij ongeduldig, eist direct aandacht als hij iets in zijn hoofd heeft. Een weekschema hebben we niet maar ik schrijf tegenwoordig op het whiteboard wat hij per dag nog moet doen (instrument oefenen, tafel dekken, spelling oefenen, sport), dat scheelt boze discussie. Dus natuurlijk is ie niet helemaal voorbeeldig. Voor de buitenwereld misschien bijna voorbeeldig.
Die wederkerigheid blijft een rare hoor, ik geloof niet dat ik het al helemaal snap. Ik stel me er vermoedelijk het equivalent van "asociaal" bij voor. Maar dat is ie niet. Ik krijg spontaan een tissue van hem als ik een druipend ijsje zit te eten bijvoorbeeld. Ik kan dus niet zeggen dat hij op dat vlak een gebrek aan inlevingsvermogen heeft. Hij WIL in elk geval heel graag, wellicht is dat de sleutel. En eigenlijk zouden wij ons op onze tenen moeten voortbewegen buitenshuis, anders kunnen we nog wel eens een zielig miertje plattrappen. Grapjes begrijpen kost wat moeite maar zijn eigen grappen bedenken doet hij graag.
Ik vraag me wel eens af wat er was gebeurd als we niet van jongs af aan op een bepaalde manier in zijn ontwikkeling hadden geïnvesteerd. Dingen benoemen, relativeren en uitleggen. Daarnaast toch wel eisen stellen aan zijn gedrag en zelfstandigheid. Want eigenlijk zijn we met hem al 9 jaar lang hard aan het werk, wat we met zijn kleine broer nauwelijks hoeven te doen. Die leert alles vanzelf.
En Ishtar, interessant wat jij zegt over die paardentherapie, en dat weglopende paard. Ik ga eens op zulke dingen letten (maar dan zonder paard).

billie

billie

07-10-2011 om 09:42

Ook hier

Wilde net als Karmijn reageren, ik worstel al heel lang met dit soort begrippen en snap het nog steeds niet helemaal. Wat is bijv (al dan niet gezond) egoisme en wat is echt niet weten wat in de ander omgaat. Zeker bij broers en zussen zie ik enorm veel kinderen voor hun eigen belang kiezen. (zoals bijv dat voorbeeld van Isthar)
Ik vind het wel een mooie Karmijn; onderscheid tussen snappen wat iemand denkt en snappen wat iemand voelt. Zoon hier snapt feilloos wat iemand denkt, kan dit ook uitstekend voorspellen en toetsen (merk ik bijv steeds weer als ik hem voorlees) misschien wel beter juist dan gemiddeld. (als ik hem bijv vergelijk met zeer sociaal vaardig nadh zusje) Toch blijft hij sociaal absoluut niet vaardig en misschien zit de sleutel wel meer daarin, dat snappen van gevoel, zal er nog meer op gaan letten.
Ook hier veel mede gevoel, het liefst op sokken lopen om insectjes ed te sparen is zeer herkenbaar. Misschien ontbreekt hem juist een soort van gezond egoisme, dat ik bij zusje veel meer zie. Op momenten dat hij voor zichzelf kiest lijkt hij moeilijk anders te kunnen. Het is dan niet zozeer gewoon een egoistische wens. Hij is ook slecht in bewust manipuleren (maar het is natuurlijk ook een jongen) maar weet feilloos wanneer zusje manipuleert, en waarom. Als je hem een directe vraag stelt over de beleving van iemand anders, komt er geen zinnig woord uit. Dan lijkt hij zich bevraagd te voelen oid, en is het lastig te peilen waar zijn (on)vermogen zit. Maar doe je het op een indirecte manier (zoals hij voorlezen of een spelletje) dan laat hij heel wat meer zien en blijkt eea heel adequaat. Maar hij is ook erg bang fouten te maken, doet of zegt graag pas iets als hij overtuigd is van zijn gelijk. Dat maakt het lastig. En bij de vraag wat iemand anders voelt bijv, is een antwoord; 'dat weet ik niet' in zekere zin natuurlijk ook correct. (hoe kun je dat nu precies weten?) Maar die drang naar overdreven correctheid kan natuurlijk ook weer iets autistisch zijn.
Zoon geeft mij bijv vaker een knuffel op precies het juiste moment voor mij. Hij weet precies wanneer ik die goed lijk te gebruiken. Hij vraagt er net zo goed om als hij daar zelf behoefte aan heeft. Maar bij zusje is het veel meer dat ze knuffelt als zíj het graag wil. Of ze knuffelt me om iets voor elkaar te krijgen. (hetgeen goed lukt!zwakke plek..) Terwijl het bij zoon volkomen onbaatzuchtig lijkt. Maar wellicht is dat ook een stukje onvermogen. Als hij zijn zin door wil drukken gaat hij bijv eindeloos discussieren, hetgeen me doorgaans alleen maar irriteert. Een knuffel, zoals bij zusje, zou effectiever zijn. Daaruit blijkt natuurlijk wel dat hij meer in de rationaliteit schiet dan in een emotionele benadering. Niet dat hij dat helemaal niet gebruikt, weet bijv goed zijn zusje op te vrolijken als ze verdrietig is, maar kiest wellicht eerder voor een wat afstandelijkere, rationele oplossing.
Hier Quin, verder, zeer weinig ass kenmerken te zien/doorgronden. Geen schakel of tempo problemen, misschien spelen die wel in een groepsgebeuren, daar krijg ik moeilijk de vinger achter. Want hij blijft zich wel behoorlijk autistisch gedragen, van tijd tot tijd, mn in groepen. (maar hij draait wel mee) Maar in individueel contact of in gezin geen tekenen van moeilijk onderscheid kunnen maken tussen hoofd en bijzaken, snapt ook ingewikkelde humor erg goed, houdt erg van verrassingen, doorziet situaties snel, geen motorische onhandigheid etc etc.

mirreke

mirreke

07-10-2011 om 16:05

Geef me de 5 en tissues bij druipende ijsjes

Dat vind ik een goede praktische methode om inzicht te krijgen in en om te kunnen gaan met het gedrag dat iemand die autisme heeft vertoont, of eigenlijk om het leven van iemand met autisme leuk leefbaar te maken.
Quin, druipende ijsjes en tissues: ik vermoed dat jouw zoon deze samenhang erg goed kent: als iemand een druipend ijsje eet, dan geef je die *dus* een tissue. Het is een regel geworden voor hem. Zo kun je dat met veel dingen duidelijk maken. Die regels zijn eigenlijk dingen die voor ons vanzelfsprekend zijn. Voor een autistisch kind geven die regels vastigheid, structuur, veiligheid.
Wat niet inhoudt dat kinderen met autisme niet sociaal zijn. Net wat iemand anders hierboven ook zegt: mijn kind heeft ook behoefte aan vriendjes en spelen. Alleen is hij er niet zo handig in.

mirreke

mirreke

07-10-2011 om 16:09

Klopt ook: autisme en manipuleren

Ik hoorde gisteren op een lezing: kinderen met autisme manipuleren niet om er zelf beter van te worden, ze manipuleren hooguit om hun eigen structuur in stand te houden. Kinderen zonder autisme manipuleren wel om er zelf beter van te worden, en zijn in die zin dan ook egoïstischer...

T&T

T&T

08-10-2011 om 12:53

Manipuleren

Mijn kinderen snappen het gewoon niet: manipuleren, ze doen het zelf dus ook niet (althans nooit bewust) en ze zien het nog niet als het recht voor hun neus gebeurd.
Mijn dochter is nu 10 en heeft een paar vriendinnetjes, ze ligt ook best goed in de klas, en daar ben ik blij om. Maar soms ben ik toch wat bezorgd, want al dat "meidengekonkel" het ontgaat haar totaal! Nu heeft ze een juf die dat gelukkig wel goed in de smiezen heeft, kleine akkefietjes worden ook zo snel mogelijk uitgepraat, maar het blijft moeilijk.
Ik kreeg wel een keer de mooie opmerking van juf; "we zijn wel blij met meiske, want bij haar stopt het geklier vaak. ze snapt het niet, reageert er niet op en loopt gewoon weg en doet haar eigen ding, de plaaggeest staat dan in zijn hemd en is de lol kwijt, en iedereen gaat weer verder tot de orde van de dag." Dus in die zin hoeft het niet eens altijd een probleem te zijn
Tess

Weer

Weer

08-10-2011 om 22:53

Hm ik weet niet hoor

is het nou zo verstandig om zulke waardeoordelen aan het gedrag van kinderen te hangen? Autistisch of niet?

Quin van der Veer

Quin van der Veer

10-10-2011 om 09:37

Verlate reactie

Even een vertraagde reactie omdat ik 2 dagen K.O. in bed heb gelegen (griep oid).
"Geef me de vijf" hebben we gelezen en dat was typisch zo'n boek waar wij dus totaal geen herkenning in vonden. Dat boek ging absoluut niet over ons kind, in totaal waren er misschien 3 pagina's waarvan we zeiden: "ja, dit zien wij soms". M.i. gaat dit boek vooral over ASS-kinderen die óf behoorlijk duidelijk zijn in hun ASS-gedrag, óf er een verstandelijke beperking bij hebben en daardoor meer last hebben. Als iemand nog een boek kent waar ik mogelijk meer herkenning in vind, dan houd ik me aanbevolen.
En over die tissue: die kreeg ik omdat mijn ijsje droop, dit was de eerste keer dat ik een tissue kreeg behalve dan als ik knoei met de pizza. Ik zie hier thuis ook niet veel behoefte aan "regels". Op school wel maar nu is school natuurlijk ook een veel complexere omgeving waar mogelijk meer behoefte ontstaat aan houvast?
Wat Tess zegt over het stoppen van pestgedrag bij haar dochter: onze zoon is ook totaal niet vatbaar voor pesterijen. Dat zal dan wel hetzelfde verschijnsel zijn, bijzonder omdat je juist eerder hoort dat kinderen met ASS-verschijnselen eerder het mikpunt kunnen worden. Zoon weet wel prima te beschrijven waar die andere kinderen mee bezig zijn, dus het mechanisme heeft hij goed door, maar hij vind het maar vreemd en kinderachtig, dat gedrag.
Billie, dank voor je toelichting op "egoïsme". Zoals jij het beschrijft, zie ik het hier ook. Misschien ken jij een boek waar ik meer herkenning in vind?

Evanlyn

Evanlyn

10-10-2011 om 11:01

Helaas geen boek

Ik herken zoon ook niet in al die boeken. En ik heb er heel wat van achter de kiezen. Gelukkig kan hij me nu zelf erg goed uitleggen wat er in hem omgaat. Ik vind die diagnoses voor hem een beetje flauwekul, omdat hij in geen enkel hokje past. Maar ik kan me voorstellen dat een diagnose fijn is voor iemand die haar kind er wel in herkent. Verder houd ik me maar gewoon aan veel voorspelbaarheid en veel uitleggen.

billie

billie

10-10-2011 om 12:58

Quin

Nee, hier ook geen boek. Ik heb alles gelezen wat ik maar te pakken kon krijgen, maar nergens herkenning.
Zelfde verhaal wb pesten; toen hij heel klein was, is hij wel eens gepest/voelde hij zich weleens gepest. Doorgaans ging het dan over een pestkop die wel meer kleinere kinderen te grazen nam, dus niet persoonlijk bedoeld. Hij kwam dat altijd melden en loste het op met ons en/of leerkracht. Nu hoor ik al jaren niets van pesten meer. Weet niet goed of hij echt niet gepest wordt of dat hij het niet ziet, of dat hij het goed ontwijkt. Zal moeilijke situaties niet opzoeken iig. (zie z'n vriendje dat bijv wel doen, dus kan wat vergelijken) Hij is daar niet naief in, maar snapt ook moeilijk de lol ervan. (maar plagen kan hij heel goed, plaagt me ook graag)
Ik vind het eigenlijk maar een rotdiagnose; pdd nos. Het is eigenlijk net niks. Voor veel mensen staat het synoniem met autisme, terwijl er bij pdd nos feitelijk te weinig symptomatologie is voor een autisme diagnose. Volgens mij gaat pdd nos ook helemaal verdwijnen in de nieuwe classificering.

Quin van der Veer

Quin van der Veer

10-10-2011 om 16:54

Jullie verhalen

Ik herken me meer in jullie verhalen. Hebben wij gelijksoortige PDD-NOSsers? "Net niks", ja, dat gevoel heb ik ook. Er is wel "iets" maar "ze" kunnen er niet veel mee. En het is wellicht niet "erg" genoeg.
Met excuus voor alle aanhalingstekens.

ishtar

ishtar

10-10-2011 om 18:17

Nouou

mijn PDD-nosser valt ruim buiten 'net niks' Het autisme is hem goed 'aan te zien' (of iig goed te merken) Het kan de combinatie met verstandelijke beperking zijn, dat hij niet de mogelijkheid heeft om te compenseren?

Quin van der Veer

Quin van der Veer

10-10-2011 om 18:57

Ishtar

Ja, ik denk dat dat zeker meespeelt. Die van mij is erg leerbaar, hoewel dat er op school niet altijd uitkomt. Dus ik denk dat ie sociale kwesties grotendeels cognitief aanpakt. Oorzaak-gevolgdingetjes. "Dit gebeurt er, dus dan doe ik dat". Wat mij betreft is dat trouwens net zo goed inlevingsvermogen, maar dan wellicht op cognitieve leest en minder op gevoelsleest. Het valt me wel op dat ik oudste véél meer uitleg geef dan NADH-jongste over dagelijkse zaken. Een soort compensatie voor zaken die anderen gevoelsmatig oppakken?
Wat opvalt is dat zoon zaken/menselijke kwesties goed weet uit te leggen, en absoluut niet wil meedoen aan het in een hoekje zetten van mensen die buiten de boot vallen (ook de minder aardige). Toch iets van een fors rechtvaardigheidsgevoel, of één keer geleerd dat zulke dingen niet kunnen, dan geldt dat ook voor alles en iedereen??? Nog een hoop vraagtekens in mijn bericht, zoals je ziet..

T&T

T&T

11-10-2011 om 09:16

Tsja...pdd-nos

Het is die stomme restcategorie, maar het valt wel degelijk onder de autisme-paraplu. Ik vind het dan ook erg jammer dat deze diagnose vaak zo gebagataliseerd wordt als een milde vorm van... of een "we weten het eigenlijk niet" want dat klopt gewoon niet.
Toen wij de diagnose pdd-nos kregen voor onze dochter werd er ook bij gezegd dat ze weliswaar niet aan alle kenmerken voldoet voor autisme, maar de kenmerken die er zijn zorgen voor zoveel "overlast" (vooral voor haarzelf) dat er zeker sprake is van een stoornis waar ook rekening mee gehouden dient te worden! Sterker nog, er lopen mensen rond met klassiek autisme die daar minder last van hebben dan mensen met pdd-nos, het ligt er maar net aan in welke mate zich de kenmerken voordoen, en in hoeverre iemand er zelf al mee kan omgaan. De mens, en dus ook het kind heeft nl zelf ook al een overlevingsstrategie ontwikkeld
Zo ontdekten wij later ook in de praktijk... toen onze wolk van een (2e) baby opgroeide tot schattige maar zeer eigengereide peuter, en uiteindelijk als kleuter klassiek autisme bleek te hebben. Hij had geen probleem, ik had geen probleem, hij is gewoon zoals hij is, en daar had niemand een probleem mee totdat hij naar school moest en de buitenwereld om de hoek kwam kijken... foei was dat effe lastig! ineens hadden we een "gehandicapt kind" nou, nee dus! hij was altijd al zo, en hij is nog steeds zo (nu 9 jaar) nog steeds zichzelf.
Misschien klinkt het allemaal wat warrig. Waar het op neer komt; tot een jaar of 4 hadden wij veel meer te stellen met onze "pdd-nosser" de autist hobbelde wel mee, ook profiterend van het voordeel dat hij de 2e was en ons gezin dus al duidelijk draaide met veel rust en structuur. De buitenwereld ging het voor hem pas moeilijk maken. En daar kwam het omslag punt: de pdd-nosser heeft toch wel weer iets van inlevingsvermogen en heeft het op school en clubjes weer iets gemakkelijker. Tenminste voor de buitenwereld functioneert ze beter. De autist functioneert ook, maar is duidelijk veel minder sociaal, en dat valt op! Of hij er zelf zo'n last van heeft weet ik niet, hij heeft er ook niet zo'n behoefte aan, is graag alleen, en kan zich uren amuseren in zijn eentje met de lego.
groetjes, Tess

Quin van der Veer

Quin van der Veer

11-10-2011 om 10:57

Tess

Tess, mocht ik de suggestie hebben gewekt PDD-NOS te willen bagatelliseren: dat is niet het geval. Ik ben me er terdege van bewust dat het forse problemen kan opleveren, bij de een groter dan bij de ander. Wel is het anyway een restcategorie waarbij de een andere kruisjes krijgt op het diagnoselijstje dan de ander, dus de verschijningsvormen zijn natuurlijk ook zeer divers. En je scoort nu eenmaal minder kruisjes met PDD-NOS dan met klassiek autisme, en weer deels andere kruisjes dan bij Asperger.
Ik kan me goed voorstellen dat er mensen zijn die totaal geen problemen hebben met hun diagnose, als er maar niet verwacht werd je te conformeren aan de eisen van de buitenwereld! Onze zoon is er wél eentje die overduidelijk (veel) behoefte heeft aan een sociale omgeving en vrienden. Gelukkig gaat hem dat redelijk goed af, al schijnt hij wel wat op te vallen. Soms in positieve zin, aangezien hij zo ongeveer de enige is die vrijwel nooit een streek uithaalt. Deed ie dat maar eens!!!

billie

billie

11-10-2011 om 11:54

Misverstand

Ik bedoel helemaal niet te zeggen dat kinderen met zo'n diagnose geen problemen hebben/kunnen hebben. Ik vind het alleen een rotdiagnose, waarvan ik merk dat 'niemand' er iets mee kan. Het wordt iid benaderd als zijnde autisme, toch 'past' dat hier bij zoon erg slecht. (maar dat is misschien ook meer ons verhaal, zoon is ook hb en die combi is gewoon ingewikkeld)
Toch heeft zoon wel degelijk problemen, en spelen die zich vooral af op het sociale vlak. (en stemming/motivatie) Terwijl het een heel sociaal kind is, en veel behoefte heeft aan contact etc.
Een diagnose autisme past hier slecht, doodeenvoudig omdat het mij geen handvaten biedt. (en anderen)
Maar ik vraag me toch af hoe 'onze kinderen'gediagnosticeerd zouden zijn geworden binnen de nieuwe dsm. Wat gebeurt er met pdd nos als het niet meer bestaat?
Streken uithalen Quin, ja die mis ik ook! Zoon is eens toen hij vrij klein was nog op een kinderfeestje geweest met weinig toezicht en de groep jongens ging belletje trekken buiten op straat. Gedoe! Want zoon wilde uiteraard niet meedoen en verpeste alles, hij snapte ab-so-luut de lol niet ervan.

Evanlyn

Evanlyn

12-10-2011 om 00:15

Hier ook geen streken

Hij is haast te lief. Hij heeft gevoel voor humor, maar zou nooit iemand uitlachen of zo, want hij kan niet tegen zielig. Dat laatste gaat heel ver.

In de nieuwe DSM denk ik dat onze kinderen wreed van elkaar gescheiden worden: sommigen zullen autistisch genoemd worden, anderen zijn opeens helemaal niks meer. Tja, wat je daar nou weer mee moet...

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.