Ben beetje boos [op een andere moeder]
Ik ben een beetje boos op moeders van kinderen waar mijn zoontje van 10 met pdd-nos mee speelt. Mijn dochter van 7 speelt ook met hen. Nu is het zo dat de kinderen hier in de straat best leuk spelen met elkaar. Maar er is ook wel eens mot. Dat is begrijpelijk. Mijn zoontje komt mij dan vaak halen. dat vind ik prima aangezien hij het zelf niet goed kan oplossen. Nu was er vanavond weer ruzie met twee andere jongetjes. Deze kinderen weten precies hoe ze mijn zoontje uit de tent kunnen lokken. Ik heb hen al eens gevraagd daar een beetje voorzichtig mee te zijn. en hen een beetje geprobeerd uit te leggen wat mijn zoontje heeft. Vaak gaat het spelen dus ook goed.
nu zou mijn zoontje een van hen aan zijn shirt hebben getrokken tijdens een wedstrijdje. Dit, zoals hij zelf uit legt, omdat hij niet altijd wil verliezen.
nu was deze moeder zich er mee gaan bemoeien. Zij weet wat mijn zoontje heeft maar zei tegen haar kind dat hij mijn zoontje hard mocht slaan en ook tegen mijn kind dat hij geen goede opvoeding krijgt. Er zou nog meer tegen hem gezegd zijn maar ik weet niet meer allemaal wat omdat het als een spraakwaterval uit zijn mond kwam.
mijn zoontje raakt dan dus helemaal van streek en ik vraag mij af waarom mensen zulke dingen zeggen. Ik heb mijn zoontje sorry laten zeggen tegen dit kind omdat hij aan zijn shirt heeft getrokken,. maar ik zou die moeder wel wat kunnen aan doen. zo boos ben ik op haar.
Eerder op de avond wilde ik daar naar toe gaan en vragen wat zeij gezegd heeft tegen mijn kind, maar ik heb me kunnen beheersen. wat moet je nou met dit soort mensen.. wat doen jullie bij ruzie met je kind. helpen? niet helpen?
Beeldvorming en vooroordelen
Boosje, ik heb vaker dergelijke verhalen gehoord mbt ASS- en ADHD-kinderen. Het is mogelijk dat deze moeder één van de mensen is die geen bal snapt van deze aandoeningen. Ze reageert dus deels zo uit onwetendheid. Als het waar is dat ze haar eigen kind zo heeft opgejut tegen jouw kind, is ze ook nog eens totaal onbeschaafd. Ik zou haar zeker vragen hoe dat zit.
Verder blijft het lastig, vertel je "vreemden" wel of niet wat er met je kind aan de hand is. Enerzijds krijg je wellicht wat meer begrip van bepaalde nadenkende mensen, maar bij anderen krijg je nog meer te maken met vooroordelen. Vooral bij diegenen die denken dat "zulke" kinderen gewoon onopgevoed en lastig zijn.
Gelukkig heeft mijn zoontje (6,ADHD) nog geen last van zulke zaken, helemaal niet zelfs. Gebeurt zoiets al van jongsaf aan of komt het vaker voor naarmate een kind ouder wordt, vraag ik me af?
Voor sommigen
is het geven van informatie over je kind net zoiets als parels voor de zwijnen. Ze weten er n iets van; erger nog, ze willen het niet snappen en je geeft ze zo alleen maar info over je kind die niet in goeie handen is.
Ik zou zo'n moeder, als het geven van uitleg en info over je kind niet helpt, eens even rustig vertellen dat ze niet moet oordelen over sitiuaties (jouw opvoedingssituatie) die ze niet kent.
Maar ja. Je kunt je afvragen of dat nou zoveel helpt.
Gisteren nog gesproken
gister viel er weer iets voor. Mijn zoontje kan zich niet goed staande houden in zo'n situatie en ik probeer hem idd te helpen door hem uit de situatie te halen en vervolgens met hem te praten,. Ik heb hem idd verteld dat het een beetje dom is om dit soort dingen te zeggen tegen kinderen. En ik vind dat hij het heel goed doet. ( als je zijn sociale vaardigheden vergelijkt met een aantal jaar geleden is hij enorm vooruit gegaan.)
Gister gepsroken met een moeder die vervolgens tegen mij zei dat ze het niet van haar kind kon verwachten dat hij rekening hield met mijn zoon en de manier waarop hij kan reageren.
Heel apart, dit soort mensen..
ik heb er voorheen dus wel voor gekozen om uit te leggen wat hij heeft. Veel kinderen weten het en kunnen vervolgens heel goed met hem spelen. Het is de ouders die zich met een ruzie bemoeien , waardoor er dus wrijving komt.
Onbegrepen begrip
Helaas maak je dat veel mee, als moeder van een kind die "iets heeft". Ik maak het bijna dagelijks mee met oudste (hb, met v/p-kloof, sociaal wat onhandig). "Fijn zo'n slim kind, heb je niks geen last van." Ook al leg je 100 keer uit wat het inhoudt, als je je kapot verveelt op school, dat je daardoor een soort van faalangst ontwikkelt, dat je lui wordt etc, dat is aan dovemans oren besteed. Dat ze zich thuis afreageert, omdat ze zich de hele tijd moet inhouden, ja, das lastig te begrijpen, want ze doet het zo goed op school.
Met zoon (adhd) hebben we dat nog 100 keer meer. Uitgelegd dat adhd meer is dan alle dagen heel druk. Iedereen knikt begripvol, maar ondertussen wordt hij niet (meer) opgesteld bij de voetbal, want hij is zo druk, concentreert zich niet etc. Ook al leg je nog een keer uit, dat hij in het begin opgesteld dient te worden, dat, als hij aan de kant staat, hij zijn concentratie nog harder kwijt raakt, er wordt begripvol geknikt, maar het gebeurt niet. Gevolg: zoon verpest invalbeurt en wordt nog minder opgesteld. Onbegrepen begrip, dus.
Ook bij moeders van vriendjes: een moeder uitgelegd dat zoon handelt vanuit impulsiviteit, moeder knikt begripvol, maar als zoon iets (onschuldigs) doet vanuit impulsiviteit, dan is het land te klein.
Nee, veel begrip is er niet vanuit de buitenwereld, ook al doet men alsof men volledig begrip heeft.
Mama, en mijn fijne "buitenwereld"
Bah mama, wat een naar verhaal over dat voetballen en niet opgesteld worden. Volgens mij de hoogste tijd voor een andere sport of activiteit? Atletiek bevalt hier heel goed, veel samen trainen en spelen, en iedereen komt aan bod.
Als ik jullie verhalen lees ben ik zo blij met mijn "buitenwereld"! Ze lopen "weg" met mijn zoontje, zeggen wel soms dat hij wel druk kan zijn, maar OK, dat klopt wel. En anderen vinden hem juist weer rustig, ongelooflijk! De enige last die wij soms ervaren, is dat mensen juist níet geloven dat hij ADHD heeft. Moeten wij ze gaan overtuigen dat er wel degelijk iets met hem aan de hand is. Overigens doen we dat alleen bij goede bekenden natuurlijk, in de straat is niemand op de hoogte.
Ik hoop dat deze situatie zo blijft dus, zoon is pas 6.
Guinevere
Mijn zoon is 9, eigenlijk manifesteert zijn adhd zich pas duidelijk het laatste jaar. Voor die tijd twijfelde ik (en velen met mij) aan de diagnose, nu niet meer.
Wat begrip van de buitenwereld betreft, ik heb er ook wel weer begrip voor dat men het niet volledig begrijpt, hoor. Maar af en toe word je er wel verdrietig van. Zoon ligt overig ook goed bij velen, het is een vrolijke, meestal sociale jongen met een aanstekelijke humor.
Zoon zit ook op een individuele sport, dat gaat prima, trainers zijn streng doch rechtvaardig, maar hij vindt voetbal erg leuk om te doen, daarom zit hij er nog steeds op. Als het aan mij gelegen had, dan was hij er al lang afgeweest.
Zoon weet zelf nog steeds niet dat hij adhd heeft en behalve voetbal, school, ouders van enkele vriendjes en familie hebben wij het niemand verteld. Zoon weet wel dat we binnenkort naar de dokter (lees: kinderpsychiater) gaan om pilletjes te krijgen waardoor hij rustiger in zijn hoofd wordt, daar had hij zelf om gevraagd.
Idd verdrietig
dat is het. Ik ben er verdrietig om. en als er iets is voor gevallen ben ik er ook boos over. Alhoewel ik wel weet dat dit helemaal geen zin heeft.
Het is ook een heel vrolijk ventje. Maar zijn emoties heeft hij gewoon niet altijd in de hand en kan enorm boos zijn, enorm verdrietig enz. Daarbij schreeuwt hij ook nog eens. En dat is niet zo leuk voor de andere kinderen. Ook al zijn ze dan van goede wil, ook ik kan dan niet meer tot hem door dringen . Ik vind het in iig altijd fijn om heir ervaringen te lezen van andere ouders. dank je.
Tja
In de speeltuin hier om de hoek speelt een jongetje waar iets mee is. Hij heeft een gedragsstoornis, gaat daarom ook naar een speciale school. Dit is wat de moeder me heeft verteld.
Mijn dochter van 6 kwam al een paar keer thuis met tranen omdat jongetje haar kneep, sloeg en van het klimtoestel probeerde te duwen. Ik ben bij de ouders geweest, maar die zeggen dat ze het vervelend vinden en er verder weinig aan kunnen doen. Wat vast ook zo is. Maar dat moet voor mijn dochter toch geen reden zijn om zich maar te laten pesten.
Dus heb ik dochter verteld dat jongetje er misschien niets aan kan doen en dat ze maar moet proberen hem een beetje te ontlopen. Maar als jongetje haar weer eens pijn doet, dan mag ze dat van mij terug doen. En dat is dan vast niet opvoedkundig verantwoord, maar zij hoeft niet alles te accepteren. Als jongetje haar dus slaat, dan mept ze terug.
Eigenijk vind ik dat de moeder van dit jongetje gewoon moet zorgen dat ze in de speeltuin is als haar zoon daar wil spelen. Want het is duidelijk dat hij hier nog bij begeleid moet worden. Maar ik beprijp dat dat niet erg praktisch is.
Dendy
