Ben ik even vergeten dat ze autistisch is? deel 2
Een tijdje geleden heb ik hier ook een berichtje gepost, ik maak me zorgen over mijn dochter, en ik kom er maar niet uit wat we nou straks met de middelbare school aan moeten.
Even in het kort; ze heeft pdd-nos, en zit nu op de basisschool (regulier, vrije school) in de 5e klas (groep 7) we hebben dus nog even de tijd... dacht ik, maar in het eerste oudergesprek dit jaar werd toch duidelijk gemaakt dat we ons op tijd moeten gaan orienteren, meiske word nl niet zomaar "overal" toegelaten.
Omdat ze nu op een klein veilig schooltje zit met veel structuur, waar iedereen elkaar kent, gaat het best goed met haar. Cognitief doet ze het prima; havo/vwo niveau, maar sociaal zal het nooit zo'n ster worden; ze heeft twee vriendinnetjes, wordt goed geaccepteerd in de klas, en niet gepest, maar ze is zo stil en teruggetrokken dat ze soms wel onzichtbaar lijkt. En daar komt dan al een probleem om de hoek kijken voor de toekomst... hoe kan ik er nou voor zorgen dat ze gezien wordt op een school waar 2500 leerlingen rondlopen? tja, kleinschalige schooltjes zijn hier in de buurt vakkundig wegbezuinigd.
Gisteren info avond gehad over het voortgezet onderwijs. De vrije school (middelbaar) klinkt geweldig, heeft een heel mooi verhaal, maar is echt ver weg (1,5 uur reizen, enkele reis!). De reguliere scholengemeenschappen in de buurt (ook nog altijd 35 tot 60 minuten fietsen, enkele reis...) zijn groot... en het "verkooppraatje" van deze scholen deed me echt helemaal niks, ik zat met een steeds grotere knoop in mijn maag te luisteren.
Ik wil graag vertrouwen hebben in mijn kind, en ik wil ook graag dat ze zelfstandiger wordt (iets wat de reguliere school ook wel erg hoog in het vaandel heeft), maar ik zie een meiske van 10, dat bij de intocht van Sinterklaas heel dicht tegen me aankruipt omdat het zo spannend is. Ik zie een meiske dat 3 straten verderop helemaal zelf naar de klarinetles gaat, maar dat is al een hele prestatie! hoe gaat die alleen 15 km fietsen dwars door de stad?
Ja, veel dingen zijn te oefenen de komende anderhalf jaar die we nog hebben, zoals dat fietsen. Maar de keuze voor de vrije school moeten we denk ik al laten varen, 15 km fietsen en dan 50 minuten in de trein en dan 5 minuten lopen... op die reis kan zoveel onverwachts onderweg gebeuren... en de trein is druk, je kunt niet altijd zitten, er gaan mensen tegen haar aan staan, er is veel geluid, er kan ook nog vertraging zijn. Ik wil haar heel graag het vertrouwen geven dat ze dat kan, maar ik wil haar niet overvragen, ik wil niet de verwachtingen zo hoog stellen dat ze het toch niet aankan en terug moet naar weer een andere school, die helaas ook niet perfect zal zijn 
Ja, er is ook wel speciaal onderwijs, dan moet ze wel cognitief een stapje lager, want hoger dan vmbo kan daar schijnbaar niet. Verder ben ik niet erg gecharmeerd van "alle probleemgevallen op een kluitje scholen" ik wil haar gewoon in de "echte" wereld hebben, waar ook mensen met problemen rondlopen, maar toch merendeels "normale" leerlingen. Eigenlijk wil ik haar dus gewoon niet in het speciaal onderwijs. Maar ik zie ons steeds meer in die richting drijven, omdat er geen alternatief schijnt te zijn.
De grootste dooddoener is dan nog van de reguliere school "we kijken niet alleen naar het cognitieve, maar ook hoe een kind sociaal is" nou, daar ga je al; sociaal is ze een kluns, dan kan ze meteen een niveau zakken.
Ik word er nu al zo moe van, en het ligt als een baksteen op mijn maag. Ik moet het maar weer even los gaan laten, voorlopig gebeurd er nog helemaal niks en zit ze nog lekker op de basisschool.
We "moeten" dus wel naar de open dagen... op die grote mega scholen, zodat het kind straks een keuze kan maken. Ik vraag me af waarom, ze zal geen van die scholen kunnen kiezen, het is gewoon geen haalbare kaart.
Tess
Tess
Met dochter in groep 8 móet ik mij wel bezighouden met een te kiezen school. Het enige wat ik eigenlijk wil is er vooral níet mee bezig zijn 
(.
In E heb je ook pleincollege Helder, dat is havo/vwo voor cluster 4 kinderen met rugzak. Dat is ook ver reizen maar misschien toch een optie.
T&t
tja, wat een moeilije keuzes he?Ik ben nog niet zover,zoon zit nu in groep 6 maar volgend jaar gaan wij ook maar vast zoeken. Nu in Speciaal onderwijs, maar regulier moet mogelijk zijn, cognitief en ook sociaal. Maar ook weer niet elke school is een optie.
ik zat wel te denken toen ik je verhaal las: ken je geen ervaringsouders met kinderen op een van de scholen? Jouw dochter zal niet de enige zijn die op een reguliere VO gaat of zit? Wellicht via de open dagen te benaderen? De sacholen zijn vaak erg groot, maar misschien zijn er ook al wel hele praktische oplossingen bedacht voor andere kinderen en die ook voor jouw dochter goed zouden kunnen zijn?
Jouw angst voor het SVO deel ik niet helemaal. Ik begrijp het wel, alleen wellicht blijf je ook teveel hangen in de ervaringen van het SBO. Het kan ook heel fijn zijn voor je dochter om daar heen te kunnen gaan, gezien de alternatieven. En onderschat ook niet het gedrag van pubers op reguliere VOscholen. Dat zijn wellicht "normale" leerlingen maar echt niet altijd fijn. Zou ik meenemen in de overweging. Oviergens: is er geen SVO op havo/vwo nivo bij jullie? Dat is wel jammer! En de middelbare VS, die is toch ook op VMBOnivo, althans het eerste jaar? Hier wel in ieder geval voor alle leerlingen.
Wat wil/vind je dochter eigenlijk zelf? Heeft ze al ideeen?
Ik snap je baksteen in de maag hoor, die heb ik ook voor mijn oudste, voor het VO en voor alles wat daarna gaat komen in het leven. Maar laat het niet te zwaar zijn, ze moet toch en je hebt nu nog 1,5 jaar om het goed te regelen voor haar en ook samen met haar!
Zorgcoordinator
Tess, als ik jouw was, zou ik heel snel afspraken gaan maken met de zorgcoordinatoren van de scholen die in de buurt zitten. Dan kun je met hen bespreken wat eventuele mogelijkheden zijn, en aan hun ervaringen en reacties kun je aflezen, of het misschien wel eens zou kunnen gaan lukken.
Onze zoon zit op een best grote school, 1400 leerlingen. En hij heeft het er fantastisch. Hij heeft een coach die een klankbord voor hem is en hem heel goed in de gaten houdt, hij heeft een begripvolle lieve mentor. Echt waar de begeleiding is honderd keer beter dan op de basisschool. Hij is een keertje vastgelopen, bij de verschrikkelijkste lerares van het stel (want die zijn er natuurlijk ook) en die heeft het toen later met de coach geevalueerd, om herhaling te voorkomen. Ik hoefde helemaal niets te doen.
Zo kan het ook zijn dus.
Groot kan ook klein zijn
Mijn kinderen zitten op een redelijk grote school, ca 1300 leerlingen. Dochter zit in de brugklas en heeft een jongen met asperger in de klas. Het is wel een vwo-brugklas. Er is veel moeite gedaan om de andere kinderen uit te leggen wat de jongen mankeert. Ze hebben oa in de mentorles de film de Zus van Einstein bekeken, maar buiten de mentor herinneren ook de andere leraren de kinderen er wel eens aan. Dat ze met deze jongen geen geintjes kunnen uithalen, omdat andere kinderen het als een geintje ervaren en hij dat als pesten. Hij gaat eigenlijk zijn eigen gang op school en zit met eten bij zijn oudere zus, die hetzelfde heeft. Soms leidt het wel tot ergernissen bij de wat vrijeren vakken, met gym zit hij vaak na een paar minuten huilend aan de kant en de andere kinderen zijn niet blij als ze met hem samen een opdracht moeten doen voor muziek bijvoorbeeld, dat werkt gewoon niet. Maar misschien is er voor dit soort vakken vrijstelling te krijgen? Toen het jochie laatst een 4 had voor een so en hij moest huilen probeerde de rest van de klas hem wel te troosten, want ze weten hoe belangrijk die cijfers voor hem zei, het ging alleen wat onhandig want de troostende opmerking van een klasgenoot: " oh maar ik heb een 1,3 hoor" werkte niet helemaal goed uit. Het jongetje mocht toen van de leraar de klas uit en bij de brugklascoordinator even op verhaal komen. Een vriendinnetje van dochter dat heel moeilijk met veranderingen om kan gaan, maar geen officiele diagnose heeft moest de eerste weken ook steeds huilen. Ze was gestopt met eten en viel zwaar af. Vanaf dag 1 dat het mis ging is er dagelijks contact geweest tussen school en ouders en het meisje mocht bij de brugklascoordinator op de kamer eten tussen de middag tot ze zelf besloot dat het in de kantine ging lukken. Verder is de school opgedeeld in vleugels, waardoor je steeds op 1 afdeling blijft en de school helemaal niet zo groot lijkt. Van die vleugels hoor je wel op de open dag, maar hoe de kinderen worden opgevangen door de brugklascoordinator weet ik alleen uit verhalen uit de eerst hand. Mijn advies is dus ga heel goed rondvragen bij ouders met kinderen op de diverse scholen.
Hier
groep 8 dus heel dichtbij. Ik sluit me aan bij Karmijn, en wil je even zeggen dat zoon hier niet alleen naar clubjes dichtbij gaat. Hij zou het wel kunnen, maar heeft veel liever dat ik meega. Hij is sowieso vrij 'klein' nu. Toch probeer ik vertrouwen te hebben. (en mijn mega zorgen aan de kant te zetten)
Zoals je dochter functioneert op school, klinkt wel een beetje zoals mijn zoon. Ik zie 'sociaal' wel veel breder. Ik vind mijn zoon sociaal best wel sterk, al sluit ik mijn ogen niet voor zijn moeite in de groep. Thuis functioneert hij prima sociaal, ook naar vrienden toe. Is erg lief, groot rechtvaardigheidsgevoel, kan conflicten goed hanteren, enz (behalve met zusje haha) Misschien wil ik je wel zeggen; kijk niet te zwart wit, zie ook haar sterke kanten. En misschien worden er wel heel andere eisen aan haar sociale vermogens gesteld dan je nu denkt. Cognitief zou ik nooit voor een stap lager gaan, al helemaal niet bij dit soort kinderen. Daar is ze sterk in, dus laat haar ook sterk zijn.
De grootte vd scholengemeenschap zegt me niet zoveel. (al zou ik net zo goed tekenen voor een klein veilig schooltje, is hier ook niet) Er kunnen genoeg aspecten zijn die de boel verkleinen, of juist vergroten.
Als yura
Dat bedoel ik dus, scholen kunnen minder groot zijn dan je denkt. Overigens functioneert zoon hier absoluut niet zoals beschreven klasgenoot, en hij doet het juist goed bij vrijere vakken. Het enige probleem is dat hij zich enorm terug gaat trekken als hij zich niet veilig genoeg voelt,(onzeker) en zich dan erg ongelukkig voelt.
Wat vindt dochter zelf?
Hoi Tess,
tja, ik zit hier met dezelfde gevoelens. Als ik jouw verhaal zo lees, is onze dochter sociaal iets zelfredzamer, maar ik zie het ook totaal niet zitten om haar naar een middelbare school te laten gaan
Dit in tegenstelling tot dochter, die heeft het (nu al!) gehad op de basisschool en wil graag naar de middelbare. (ze is 12, zit in groep 7, heeft Asperger)
Tegenwoordig is ze fervent Spangaskijker, en dat helpt haar wel een beeld te vormen (niet geheel realistisch, maar het geeft een beetje houvast). Dus ik kijk met haar mee naar Spangas, en leg hier en daar wat uit.
Ik denk dat het wel een aardige voorbereiding is, net als het bezoeken van die open dagen.
Hoe zit het met jouw dochter? Leeft de middelbare school voor haar?
groetjes
Dihanne
Brugklasser
Hier een brugklasser zonder diagnose maar met wel wat 'eigenaardigheden'. Voor hem zou het 3 straten verderop naar muziekles ook al een enorme prestattie geweest zijn op die leeftijd. Ik denk eigenlijk niet dat het hem gelukt was. Hij is zo angstig voor alles. We hebben dus een zenuwslopende zomder achter de rug, want hij moest naar de brugklas! School van 1100 leerlingen, en we hadden er allemaal buikpijn van.
tot onze stomme verbazing en grote vreugde gaat het veel beter dan op de basisschool. het lijkt wel op er nu meer ruimte is voor kinderen die anders zijn. Ook hij heeft al een keer gehuild in de klas omdat hij een opdracht niet aandurfde maar iedereen was heel aardig. En hij heeft vriendjes. Geen massa's, maar hij heeft contacten en vertelt ook leuke verhalen. Hij ziet er veel beter uit, is vrolijker, werkt keihard aan z' n huiswerk en z'n tics zijn verdwenen.
natuurlijk hoeft dit niet bij iedereen zo te gaan. Maar er zijn dus ook positieve verhalen!
Meiske zelf
Wat wil het meiske zelf? geen onbelangrijke vraag natuurlijk, maar juist dat is zo moelijk; ze wil nl NIKS! als de school morgen afbrand staat ze erbij te juichen. En echt niet omdat ze het nu zo vreselijk heeft op school, ze doet het best goed, maar ze vindt het allemaal wel teveel van het goede; dat dat iedere dag moet, en dat ze altijd tussen al die kinderen in zit, en dat de dagen lang duren... zeur zeur, iedereen zal het wel een dagje kennen van zijn kinderen, maar bij mij zeuren ze 9 van de 10 dagen over school.
Toch leek er gisteren ineens een lichtpuntje aan de hemel; ik ging haar ophalen van het sporten, en daar liep een jongen met hetzelfde "probleem" hij is een jaartje ouder en gaat dus volgend jaar al naar de middelbare school. Er kwam een redelijk spontaan gesprekje waar hij wilde gaan kijken en waar meiske ook zou kunnen gaan kijken... ze leek zowaar enigszins geintereseert want ze kijkt wel een beetje tegen hem op. Dussu... stoer: haar sportvriend gaat "proefdraaien" op een school, laten we daar dan ook maar eens gaan kijken. hihi, ik vind het wel grappig.
Bedankt ook voor jullie, grotendeels toch opbeurende, berichtjes. Mari kent idd onze geschiedenis in het speciaal onderwijs, en daar is ze niet voor niks weggegaan. Ik zie ook tot op de dag van vandaag iedere dag dat dat een goede keuze voor haar is geweest, waarmee dus niet gezegd is dat ze het nu gemakkelijk heeft in het regulier, maar ze moet toch naar school, en dan heeft ze hier veel meer kansen, en ze voelt zich ook echt beter in de klas. Bij iets teveel gezeur herrinner ik haar ook wel eens (niet zo fijntjes) aan haar oude school... en dan weet ze het ineens weer; nee, dit is toch beter: uitdagendere leerstof, en leuke vriendinnetjes.
Voor de "ver weg school" daar zijn we denk ik wel uit, dat is gewoon drie stappen te ver voor haar, letterlijk en figuurlijk. Het kan toch niet zo zijn dat er in een straal van 20 km geen passende school te vinden is?
We hebben dus met haar afgesproken dat we dit jaar naar de open dagen gaan, lekker veilig alleen kijken met papa en mama, en volgend schooljaar gaat ze op de leukste school, of misschien wel meer scholen, een dagje proefdraaien. Dat zal wel heeeel spannend zijn, maar dan gaan er ook klasgenootjes mee, en krijgt ze zelf echt een goed beeld van de school.
Als moeder blijf ik het heel moeilijk vinden een keuze te maken, ze beloven nl allemaal het beste: goede begeleiding, huiswerkklassen, leuke uitstapjes, de folders zijn prachtig, grote probleem: ik geloof ze niet! Ik hou de tegenwoordige "brugpiepers" ook goed in de gaten; oudere broers of zussen die al van school zijn gegaan; hoe zijn hun ervaringen? en eigenlijk hoor ik het dan nog liever van het kind dan van de ouders. Ik vind het verrassend hoe eerlijk en onbevangen die beginnende pubers met je in gesprek gaan. "huiswerk maken in de tussenuren? nou...ja...uhm" -of is dat gewoon gezellig in de kantine met zijn allen? "haha, ja, eigenlijk wel, er is ook niemand die het echt controleert". Ook leuk om te horen over het reizen naar school. Dan zegt een moeder "oh, maar ze maken huiswerk in de trein hoor" en het kind zegt "ja, je kunt natuurlijk niet schrijven in de trein dus we hebben zo'n onderzoekje gedaan hoeveel je pen wiebelt terwijl de trein rijdt"
Heerlijk.
We puzzelen dus nog even voort. Maar goed, alle tips en ervaringen zijn nog welkom! zeker van normaal begaafde kinderen met autisme.
groetjes, Tess
Onze ervaring
Ik snap je angst en twijfels. Voor ons is het inmiddels 3 jaar geleden. Zoon was 11, groep 8 en kampte met veel onaangepast gedrag. Asperger en hoogbegaafd.
We hadden 3 opties
1. Aurum, VSO op Havo/VWO-niveau speciaal voor autisten, in een stad 3 kwartier verderop
2. Reguliere Daltonschool met 2000 leerlingen op 5 minuten fietsen
3. Reguliere school met strakke structuur, 700 leerlingen op 5 minuten fietsen
Wat was wijsheid? Hij had het 8 jaar volgehouden op een reguliere basisschool en pas in groep 8 een diagnose gekregen. Maar we waren al wel 8 jaar met hem van de ene psych naar de andere aan het hoppen. Op de basisschool waren ze uitermte coöperatief, dus we hadden speciale deals met de LPA om hem regelmatig thuis te houden.
Optie 1 betekende aan de ene kant veiligheid, maar aan de andere kant wel het verlies van opgebouwde sociale vaardigheden. Hij zou zich dan namelijk niet meer hoeven aan te passen, concludeerde hij zelf direct.
Optie 2 betekende een heel grote school met heel veel vrijheid en zelfwerkzaamheid. Het werd ons ernstig afgeraden door iedereen met 'verstand van autisme'. Optie 3 werd ons afgeraden door 6 VWO-leerlingen van die school die mijn zoon kenden. Ze waarschuwden dat de school bijzonder strak in de structuur zat en dat eigenzinnigheid flink afgestraft werd. En eigenzinnig en een betweter: ja, dat is hij wel.
Ik ben uiteindelijk met de IB-er van de basisschool gaan praten met de zorgbegeleider op de Daltonschool. Hij was bijzonder kritisch en waarschuwde ons voor het rampscenario: een kind dat in oktober al verwijderd zou moeten worden wegens driftaanvallen, zwaar gedemotiveerd en dan pas weer een plaatsingsmogelijkheid het jaar erop.
De IB-er die zelf 3 kinderen op deze school had én onze zoon heel goed kende, schatte in dat dit voor hem kon werken.
En het heeft gewerkt!
In het eerste jaar moest er wel dagelijks ingegrepen worden. Hij kreeg een fantastische onderwijsassistent die zijn toevluchtsoord was. Ik had ook een hotline met haar. Ik besteedde zelf elke avond minstens een vol uur aan het plannen en regelen van zijn schoolwerk. Hij had immers nooit geleerd iets te doen op de basisschool. Hij had op school een kamertje waar hij zich in de pauzes kon terugtrekken met een boek. Hij mocht ook weglopen uit de les als het niet meer ging. Als hij een woede-aanval voelde aankomen. In het eerste jaar mocht hij ook alle Daltonuren naar huis. Samen met de aansluitende pauze, was dat 1,5 uur thuis. Even rust van de wereld.
De 2000 leerlingen bleken ordentelijk verdeeld te zijn over 6 afdelingen met elk een eigen lerarenkorps en eigen lokalen. De mentoren bleken de leerlingen allemaal elke dag te zien, via les of mentorles, maar met goed inzicht in wat er speelde. De ambulant begeleider zorgde voor een goede voorlichting aan de docenten.
In het tweede jaar was er opeens iets veranderd. Zoon leek in 1 zomervakantie wel mega gegroeid. Hij is zich toen langzaam 'onder het gewone volk gaan mengen'(zoals hij zelf zei). De woede-aanvallen verdwenen.
En nu in de 3e vragen leraren zich af of hij wel Asperger heeft.
Het gaat zo ontzettend goed. Laatst zag ik dat er een uur uitgevallen was, dus ik stelde voor dat hij werk mee zou nemen om op school te maken. Zijn antwoord: "Nou, mam, er is dan geen leraar bij en dan gaan we lekker met de klas chillen, dus ik ga dan geen huiswerk maken". Ik was zo ontzettend blij. Drie jaar geleden was onvoorstelbaar geweest dat hij zou willen chillen met klasgenoten.
Je zei al dat je niets gelooft van de toezeggingen. Ik denk dat dat ook verstandig is. Ik ga er altijd vanuit dat ik het zelf moet doen. Dus dan kan ik alleen maar aangenaam verrast zijn als dat een keertje niet zo is.
Ik vind dichtbij een groot goed. Hij is in 5 minuten thuis. Ik werk op 5 minuten afstand van zowel school als huis, dus als de nood aan de man is (en dat was in het eerste jaar zo) dan zijn we allebei snel thuis.
