Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op
Maarlen

Maarlen

02-12-2011 om 12:24

Boos-boos-boos-boos

Beste mede-forummers,
ik lees al jaren mee bij verschillende rubrieken, soms ook Zorgenkinderen. Ik post zelden wat, maar ik begin een beetje wanhopig te worden vwb de relatie met mijn oudste zoon van 8. Het lijkt wel of hij steeds bozer wordt op alles en iedereen. Zelf lijk ik steeds minder van hem te kunnen hebben, ik ben heel snel getriggerd, merk ik (komt deels door vermoeidheid)en vind het erg lastig om mijzelf te beheersen. Het gebeurt de laatste weken regelmatig dat ik hem de vreselijkste verwijten naar het hoofd slinger, ik weet gewoon niet hoe ik met zijn boosheid en sfeerverziekende gedrag om kan gaan. Het lijkt wel of zijn boosheid besmettelijk is en als een luis op mij overspringt.
Even kort de situatie: 3 kids, oudste zoon van achtenhalf(slim kind, beste van de klas, ook goed gemanierd op school, weerbaar en kan zelf ruzies goed met woorden oplossen OP SCHOOL)(thuis dus niet). Middelste zoon van net 7 (makkelijk, soepel kind, grapjas en dromer, ook slim maar minder streberig dan broer). Jongste dochter van 4: pittige tante, momenteel over het algemeen vreselijk dwars en brutaal naar ons toe, laat zich niet kisten door haar broers en schreeuwt veel, is ook regelmatig pesterig, lijkt dit te kopieren van de oudste. Oudste zoon reageert naar zijn broer en (vooral) naar zusje toe zeer snel gepikeerd/geïrriteerd, 'hapt' overal op en is om het minste geringste boos. Gaat dan (over)schreeuwen, pijn doen(venijnig knijpen of ergens tegenaan duwen), schelden (jullie zijn eikels, ik sla je tot moes) of maakt hatelijke of imitimiderende gebaren (kop eraf-gebaar, vuistgebaar). Ik tolereer dit uiteraard niet en kan werkelijk heel erg boos hierom worden, het stuit me dan zo vreselijk tegen de borst! Ik zet hem dan ook wel eens op de gang maar dan vindt hij het vooral oneerlijk dat ik mij op hem richt, 'want zij hebben ook iets gedaan' (en dat kan dan bijvoorbeeld zijn dat broer of zus lachen om iets wat hij gezegds heeft en wat grappig overkomt, geheel niet kwaad bedoeld) maar oudste voelt zich dan direct aangevallen hierdoor. Zusje kan soms ook wel heel vervelend en pesterig naar hem doen, zonder aanleiding en als ik dat door heb, maak ik haar natuurlijk ook duidelijk dat ze daarmee op moet houden. Ik zeg ook vaak aan de oudste dat ze pas 4 is en dat hij niet overal op in moet gaan ('laat haar lekker kletsen en stop een banaan in je oor') maar dit lijkt niet aan te komen. Zelf let ie totaal niet op zijn uitingen naar broer of zus toe, zit ze ook soms zomaar te pesten of in zijn vuistje te gniffelen over hun. Maar kan zelf dus werkelijk waar niks van hen hebben momenteel.
Het gaat dus vaak mis in interactie met broer/zusje maar vaker met zusje. Met zijn broertje kan ie bij tijd en wijlen ook wel lekker spelen. Met zijn zusje nauwelijks leuke momenten, behalve bij stoeispelletjes. Hij lijkt er ook geen begrip voor te hebben dat haar soms vervelende gedrag ook met haar leeftijd te maken heeft (toegegeven, ze kan soms erg onredelijk en brutaal doen).
Op school is oudste een fijne leerling, heeft ook veel vriendjes en speelt thuis ook leuk met vriendjes. Soms wordt hij te wild maar dan stuur ik ze naar boven of buiten en dat doet hij dan wel. Het boze gedrag herkennen ze op school totaal niet!!
Wat verder nog meer moeizaam loopt: oudste stelt steeds gemaakte afspraken (over bijvoorbeeld DS-tijd, maar zeurt bijvoorbeeld ook over wat we gaan eten) ter discussie, probeert altijd afspraken op te rekken. Neemt bijna nooit iets klakkeloos van mij aan. Hij schreeuwt verder veel, gezicht vaak op onweer, praat vaak met geïrriteerde stem. Heeft laatste tijd ook 'last'(eigenlijk heb ik er last van, hij niet) van een aantal 'tics': hij vraagt de hele dag door wat we die dag en de rest van de week 's avonds gaan eten (dit kan ik denk ik wel oplossen door het ophangen van een weekmenu, is er nog niet van gekomen). Daarnaast heeft hij al langere tijd een 'tik'-tic, dwz hij roffelt overal met zijn vingers op, als hij maar even niks te doen heeft (op tafel, op zijn buik, op de bank, op een boekje). Ik word er helemaal kriegel van en spreek 'm er vaak op aan (kan ik misschien beter niet doen).
Waar ik verder ook tegenaan loop is het feit dat hij geen oogcontact kan/wil maken als ik met hem praat en vaak laat reageert als ik hem aanroep, omdat ie bijvoorbeeld verdiept is in een TV-programma, DS-spel of in een boek. Als ik wat tegen hem zeg of hem eem standje geef, gaat hij vervolgens door over iets heel anders (reageert dus niet op wat ik zeg, zegt hooguit geïrriteerd 'jahaa'). Hij maakt wel oogcontact maar dan alleen vanuit hemzelf, niet als ik tegen hem praat (en ik dus eigenlijk ook oogcontact van hem verwacht). Ik bereik hem bij tijd en wijlen zo moeilijk!!
Verder heeft onze oudste last van angsten (en plaatsvervangende angst, wordt helemaal panisch (en boos) als hij merkt dat zusje naar zijn idee te dicht langs de spoorlijn loopt als we met de metro reizen). Zelf is hij bang voor liften, panisch bang van honden (aangelijnd of niet, maakt niet uit, gaat ook niet spelen bij vriendjes die een hond hebben), en bang om alleen boven te zijn (heel vervelend, want omdat hij vaak zo overprikkeld reageert zou het zo fijn zijn voor hem (maar ook voor ons) als hij zich even terug kon trekken in zijn eigen kamer.)
Nou, een hele mondvol zeg. Nu lijkt het misschien alsof hij alleen maar moeilijk is, dat is natuurlijk niet zo, hij heeft ook absoluut periodes waarin het veel beter gaat, maar 'au fond' blijft het toch wel een lastig karaktertje. Ik vind het op het moment erg zwaar thuis, zit liever op mijn werk en vaak kijk ik uit naar het moment waarop hij slaapt en we even allemaal rust hebben en er niet continu zo'n negatieve sfeer in huis hangt. Manlief ziet dezelfde dingen als ik bij zoon maar hij betrekt het minder op zichzelf, kan het beter van zich af zetten waardoor hij er ook minder moeite mee heeft.
Wie heeft tips???

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Quin van der Veer

Quin van der Veer

02-12-2011 om 12:31

Later tips

Ik heb wel tips denk ik, maar die komen later, nu eerst de laatste sint-inkopen!!!

Tineke

Tineke

02-12-2011 om 12:55

Alleen een vraag

Waarom plaats je dit bij zorgenkinderen? Is dat omdat je denkt/vermoedt/vreest/vindt dat het gedrag niet normaal is, dat het past bij een stoornis? En is dat tevens je vraag?

Karmijn

Karmijn

02-12-2011 om 13:37

Maarlen

Jouw post is zo herkenbaar, alsof ik terug kijk in de tijd. Bij onze zoon ging het net zo. Op school onopvallend en gehoorzaam. Vriendjes, alles goed en thuis was het een draak. Een echt explosief kind. Op vele dagen had ik voor schooltijd, tussen de middag, na schooltijd, met het avondeten en met het naar bed gaan, een groot conflict met hem. Die duurden soms wel kwartieren lang. Soms duurden ze uren. Ook naar zijn zussen was hij een ramp. Ongeveer zoals je beschrijft, kwetsend, negatief, agressief.
En ik maar duidelijk zijn en ik hem maar apart zetten.

Wat hier hielp: HULP ZOEKEN. Wij zijn heel goed geholpen door een kinderpycholoog. Je zult uit moeten vogelen wat er aan de hand is. Heeft je zoon een heel hoog IQ? Heeft hij een negatief zelfbeeld? Heeft je zoon misschien wel een of andere stoornis? Niet dat, als je dit weet, ineens alle problemen opgelost zijn, maar het kan je wel verder helpen met het zoeken naar ondersteuning.
Daarnaast kun je zelf heel veel doen.
Je beschrijft in feite dat je zoon in een negatieve spiraal zit, met de mensen waar hij het meest van houdt. (zijn gezinsleden). Het klinkt alsof hij ongelukkig is, bij vreemden lukt het nog om dat te compenseren, maar thuis breekt zijn zelfbeheersing.
Hij heeft hulp nodig, van jou bevoorbeeld. Er zijn verschillende dingen die je kunt doen om jullie relatie weer positiever te maken.
Wat wij deden:

Wij hebben onschatbaar veel gehad aan het boek 'Het explosieve kind' van Ross Greene. Hij beschrijft hierin waarom kinderen gedragsproblemen kunnen hebben en hoe je als ouder je kind kunt helpen om zelf weer grip op zijn eigen gedrag te krijgen. www.livesinthebalance.org.
Verder hielp het hier heel erg om elke dag een half uur met onze zoon te spelen. Een-op-een. Dan mocht onze zoon bepalen wat we deden (geen onhaalbare zaken) en dan volgden wij zijn aanwijzingen. Geen moeilijke gesprekken, geen vragen stellen. Alleen luisteren, volgen en 'er zijn'. Hierdoor lukte het onze zoon langzamerhand weer om ons te vertrouwen.
Een heel belangrijke tip is ook: als het kind boos/agressief is, dan is er maar een doel. Rustig worden. Dus je gaat als ouder geen gesprek aan, er komen geen verwijten, je zoon moet zijn adrenaline niveau weer laten zakken. Tot dan zal hij toch niet voor rede vatbaar zijn. Dus je zorgt dat zijn broertje en zusje veilig zijn, zorgt dat er geen dingen gebeuren waar hij later spijt van krijgt (dat zinnetje doet het hier altijd goed, dan wil hij iets kapot maken en dan zeg ik rustig: 'doe maar niet anders krijg je spijt')en je houdt je verder stil en rustig. Omdat je zoon niet alleen durft te zijn, zou ik wel bij hem blijven, maar bijvoorbeeld naast hem op de grond zitten. Onze zoon had vroeger een matras naast zijn bed liggen, met een slaapzak. Hij ging daar dan heen en trok de slaapzak over zijn hoofd. Ik heb daar vaak naast gezeten. Zwijgend. Dat is erg moeilijk.
En verder hielp het bij onze zoon ook goed, dat wij hem gingen overladen met complimenten. 'Heb je je brood op, goed zo.' 'Wat heb je leuk gespeeld.' Wat heb je hard gewerkt op school.' 'Ik vind het leuk om bij jou te zijn.' Dat soort dingen. Toen wij dit gingen doen, was het enorm ontroerend en verbijsterend om te merken hóe fijn hij dat vond. Hij was er echt van overtuigd dat hij niet goed deed. Dat alles wat hij deed aan kritiek onderhevig was.

Nou ja, ik kan er wel uren over doorgaan. Ik stop maar voor zover.

mari39

mari39

02-12-2011 om 13:56

Maarlen

Verdrietig dat het zo loopt bij jullie thuis, voor jou en gezin, maar vooral voor je zoon. Ook wij hebben zo'n periode gehad. Karmijn heeft al een paar goede tips gegeven, daar sluit ik me bij aan. Vooral hulp zoeken is goed, je zoon zit overduidelijk helemaal niet goed in zijn vel en dat uit hij zo. Dus zoek iets voor hem: speltherapie, kindertherapie, wat bij hem past. En vervolgens iets voor jou, hoe hiermee om te gaan. Want ik denk wel dat jouw boosheid niet helpt.
Even puntsgewijs een paar tips/opmerkingen.
* je zoon doet het op school goed, thuis explodeert hij. Ik denk dat het goed doen op school hem vreselijk veel energie kost en dat wreekt zich thuis. Dan heeft hij geen energie meer om het goed te doen. Kun je iets inplannen om hem een half uurtje/uurtje thuis op te laden? Hier werkt tv/pc wel goed, evt. boven op de ouderslaapkamer.
* je andere zoon en dochter triggeren ook: geef je oudste het gevoel dat je ook dat ziet en dat hij niet de enige is die altijd op zijn kop krijgt.
* je schrijft dat zoon maar niet lijkt te snappen dat hij niet zo moet reageren en ook niet dat hij niet begrijpt dat het gedrag van zusje bij haar leeftijd hoort. Ik denk dat je nu teveel vraagt van een 8jarige. Ook hij is nog maar een klein kind.
*hij reageert niet op aanspreken bij pc/DS of iets, ook dat is niets raars, dat hebben veel kinderen. Sterker nog, ik heb het met een goed boek. Tip: loop naar hem toe, raak hem even aan en zeg zijn naam. Pas dan stel je de vraag.
* als hij niet reageert op een standje, gewoon nog even vragen: heb je begrepen wat ik zei? En dan ook direct loslaten, niet te lang "preken".

En vooral: accepteer hem zoals hij is: hij maakt geluid, hij is angstig, hij is moeilijker in contact leggen etc. So be it Dat verander je niet, sterker nog, dat maakt jouw zoon tot het prachtige kind wat hij is!!

Alcedo atthis

Alcedo atthis

02-12-2011 om 14:28

Rustig blijven

Hier ook een explosieve zoon, en het aller-aller-allerbelangrijkste is: zelf NIET boos worden. En oh, wat is dat moeilijk. Maar echt, door zelf rustig te blijven hebben wij de helft al gewonnen. Zodra wij ook boos worden, wordt het alleen maar erger, het is echt olie op het vuur.
En verder sluit ik mij aan bij de tip van Karmijn: lees het boek 'Het explosieve kind'. Een echte eye-opener voor ons destijds. Direct bij de bieb halen of via Bol.com bestellen, dan heb je het morgen in huis. Echt doen hoor, je zult daar echt zinvolle handvatten vinden!

Quin van der Veer

Quin van der Veer

02-12-2011 om 14:53

Ah, ga ik even shoppen, kom ik terug, zijn alle tips al zo ongeveer gegeven.
Wat ik me nog afvraag: is er een bepaald moment waarop dit is begonnen? Zijn bepaalde dingen er altijd al geweest (bv. die angsten)? Een oorzaak is lastig aan te wijzen van achter een beeldscherm, daarom zou ik inderdaad hulp inroepen en tot die tijd de tips die al gegeven zijn gebruiken. Ik zou zeker beginnen met hem te leren hoe hij zich kan ontspannen (letterlijk bedoeld) na een drukke veeleisende schooldag. En misschien loopt hij wel de hele dag op zijn tenen omdat hij ook heel graag het beste wil zijn?
Hier thuis trouwens ook situaties tussen de broers, ook een flink leeftijdsverschil. Ik probeer dit op te lossen door beide kinderen even vaak verantwoordelijk te stellen voor de onstane situatie. Meestal spelen ze er natuurlijk allebei een rol in, maar ik merkte aan mezelf dat ik toch wel wat de neiging had "lastige" oudste de schuld te geven, en niet schattige (maar donderstenerige) jongste. Alles overdenkend bleek mij dat oudste van mij de hele dag door op zijn kop kreeg. Ja, hij heeft natuurlijk wel wat, maar van de hele dag op je kop krijgen krijgt een mens nu eenmaal geen positief zelfbeeld. Nu ik daar meer op bedacht ben, betaalt zich dit ook uit in beter gedrag van oudste.

Meike

Meike

02-12-2011 om 18:33

Je beschrijft mijn zoon

Je beschrijft echt letterlijk mijn oudste zoon van 12. Slim, explosief, boos, echt agressief naar broertje soms, tics...alles. Maar je beschrijft hem wel op z'n allerslechtst. Zoals het hierboven staat, gedraagt hij zich als het niet goed met hem gaat. Ik merk dat ik veel tegen je wil zeggen maar volgens mij lopen er wat thema's door elkaar.
Ten eerste: klopt mijn indruk dat jij zelf geen oudste kind bent? Ik heb het gevoel dat je weinig inzicht hebt in de 'lasten' van het oudste kind-zijn. Ik ben zelf wel de oudste en snap de frustraties van mijn oudste wel. Wat niet wegneemt dat ik ook boos word hoor, als hij dreigt broertje iets aan te doen. Maar je vraagt wel veel begrip van hem. Ik maak me sterk dat als z'n zusje 8 is, en hij 12 dat je dan van haar niet hetzwlfde begrip zal vragen als je nu van hem doet. Bescherm de oudste een beetje. Wij hebben zijn kamer altijd verboden gebied voor z'n broertje gemaakt. Z'n broertje mag daar niet komen. Verder moet z'n broertje eerder naar bed, zodat wij tijd hebben met oudste. Kortom, er kleven nadelen aan die positie in het gezin, maar laat hem ook van de voordelen profiteren.
Het boek: het explosieve kind is al genoemd. Zeker aan te raden!
En verder, o ja: de ds. Onze zoon heeft echt een neiging tot game verslaving. De oplossing was bij ons: praten praten praten en begrenzen. Je zoon is slim, ga iets alleen met hem doen ( samen naar de pizzeria?) en praat over hoe hij zich voelt na eindeloos ds-en. Waarschijnlijk wordt hij daar stikchagrijnig van en realiseert hij zich dat best als je hem daarop wijst. Wij hebben echt heel streng een tijdsslot op de computer gezet. Dat gaf in het begin echt ellende maar het werkt heel goed. We hadden het er van de zomer afgehaald en vorige week vroeg hij er zelf weer om omdat hij doorhad dat het weer de verkeerde kant opging.
Ik ga nu eten, maar kom straks terug. Je bericht raakt me echt omdat het zo herkenbaar is!

Meike

Meike

02-12-2011 om 19:45

Vervolg

Lees net terug, en zie dat ik misschien wat teveel bij ds en tv neerleg. Misschien is dat bij jouw zoon niet de oorzaak van het boze gedrag en het niet aankijken. Bij mijn zoon is het dat in ieder geval wel. Beeldschermen zijn echt heel slecht voor hem. Wij hebben dat dus duidelijk begrensd.
Verder herken ik de angsten ook (alleen links in de auto willen zitten want rechts zoeven lantaarnpalen langs, en nog veel meer!). Ik heb daar nooit een goede oplossijg voor gevonden. Ik laat hem maar een beetje, in de hoop dat het vanzelf overgaat. Tics heeft hij ook, maar alleen als het niet goed gaat. Toen hij in groep 5 zat, heeft hij een wat ongestructureerde juf gehad en een zeer rommelig jaar en toen ging het echt slecht met hem. Veel tics inderdaad. Daarna kreeg hij een strengere juf en ging het beter en nu zit hij in de brugklas en zijn alle tics verdwenen. Hij is ook veel rustiger en begripvoller jegens z'n broertje. Wat ik me dus afvraag is of het wel zo goed gaat met je zoon. Zit hij op school wel lekker in z' n vel? En misschien moet je jezelf echt bijeen rapen en positief gaan doen. Probeer tijd alleen met hem door te brengen. Het klinkt echt als een jochie dat het zwaar heeft. En dat is eigenlijk best zielig voor hem. Niet dat ik je nu de put in wil praten, maar er moet wel iets veranderen toch?

boor

boor

02-12-2011 om 23:44

Maar ook

Je hebt heel zinnige tips gekregen. Maar wordt hij op school ook voldoende uitgedaagd? Past hij zich daar niet zo vreselijk aan dat hij thuis ontploft? Je hele verhaal is ontzettend herkenbaar, hier zoon ook zo op z'n slechts, maar hangt hier veel samen met uitdaging op school. Niet alleen maar, maar speelt een grote rol.

maarlen

maarlen

04-12-2011 om 21:12

Reactie

Wat fijn dat ik niet de enige ben die af en toe met mijn handen in het haar zit ... Allereerst moet ik even lichtelijk het beeld bijsturen: mijn posting is geschreven op een dieptepunt van zijn humeur en een hoogtepunt van mijn moeheid. Dit waren ik èn mijn zoon op hun slechtst dus Wat me in voorgaande postings tot tranen toe heeft geraakt (weet niet precies van wie de posting was), was iets van : "accepteer dat je zoon is, zoals hij is, met zijn angsten, zijn moeilijk contact etc, dit maakt hem tot het PRACHTIGE KIND dat hij is Terwijl ik dit tik, stromen de tranen weer over mijn wangen ... Ik hou zielsveel van hem, mijn oudste, eerstgeborene ... Maar ik vind het af en toe erg moeilijk om hem in al zijn facetten te accepteren, omdat ik het soms zo moeilijk kan begrijpen, me soms zelfs voor zijn gedrag schaam en omdat ik er zo weinig van mezelf in herken (wel van zijn vader .
Wat ik me terdege realiseer, is dat zelf rustig blijven echt the only way is, maar het kost me heel erg veel energie en in periodes van stress en drukte (zoals nu met Sinterklaas) hebben zowel de kinderen als ik langere tenen en dit is een explosieve combinatie, waarin ik toch de wijste moet proberen te zijn, ondanks dat het energie vreet. Ik volg momenteel de oudercursus bij het boek "How2talk2kids", hier haal ik echt heel veel waardevolle tips uit maar ik blijf het wel moeilijk vinden met al onze (moeilijke en minder moeilijke) karakters in 1 huis. Als de tips en tricks uit het boek niet goed lijken te werken, heb ik snel de neiging om weer in oude patronen te vervallen en dit geeft ook weer teleurstelling en machteloosheid (in mezelf vooral).
Voor wat betreft de oorzaak van de boosheid opperen sommigen dat hij misschien ongelukkig is op school. Echter, niets wijst daar echt op, de leerkracht geeft aan dat ie hartstikke goed meedoet, blij is en veel vriendjes heeft. Hij is wel een beetje teveel het liefste jongetje van de klas naar de juf toe, durft nooit eens stout of ondeugend te zijn. En of hij genoeg op zijn niveau aangeboden krijgt? Vind ik moeilijk in te schatten, hij krijgt zowel voor taal als voor rekenen extra werk maar thuis geeft ie wel eens aan dat ie zoveel moet leren op school, zoveel aan zijn hoofd heeft en zoveel moet doen. Heb zelf al bij de juf aangegeven dat ze hem wat ons betreft ook af en toe een boek of stripverhaal mag laten lezen ipv extra taal- of rekenwerk, zeker in periodes waarin hij thuis laat blijken dat het hem teveel wordt (heeft dan wel eens dagen dat hij niet naar school wil). Hoe kan ik weten of hij op school voldoende maar niet teveel uitgedaagd wordt? Ik heb eerlijk gezegd niet zoveel zin om hem te laten testen. Een kinderpsycholoog zie ik niet zo zitten, ten eerste omwille van logistieke problemen (maar 1 auto en geen goeie kinderpycho in de buurt) maar ook omdat ik het idee heb dat ik met zelf veel lezen, oudercursus, het forum etc ook al een eind kom.
Iemand had het erover dat de PC/DS een goeie uitlaatklep kan zijn voor hem om even lekker op te laden. Dat is deels ook wel zo maar hij heeft ook bepaalde schermjunkie-trekjes, vind het erg lastig om te stoppen als ik het zeg (eigenlijk is dat ALTIJD lastig, ondanks enkele keren van tevoren aankondigen dat ie uit moet). Ook de computer (die in de woonkamer staat)en de TV heeft een onwijze aantrekkingskracht en als wij maar even niet kijken zit ie toch weer stiekem zogenaamd 'even' aan de knoppen. Hij komt dan zo moeilijk tot ander spel, zeker als ie ook niet zo makkelijk naar buiten kan zoals nu. Doordeweeks hebben we in principe vaste regels waar we zo min mogelijk vanaf proberen te wijken: vanaf 17 uur tot ongeveer 18 uur (onder kooktijd en tot we gaan eten). OP woensdag krijgt ie een uur extra omdat ie het dan ook leuk vindt om even 'samen' met een vriendje te DS'en. Na het eten Klokhuis en Jeugdjournaal en tegenwoordig vaak ook nog Lingo en dan (eerst lezen in bed) en dan naar bed. In het weekend mag de TV of DS 's ochtends aan vanaf 6.30 uur (hij is al zijn hele leven tergend vroeg wakker), tot wij opstaan, meestal rond 8 uur of half negen. Voor DS'en wilden we in het weekend eigenlijk geen vaste regels maar dat lijkt ons nu toch een beetje op te breken (ook de middelste is een schermjunkie-in-wording). Betekent een tijdslot op de computer dat ie op een gegeven moment vanzelf uitgaat? Kan zoiets ook op de DS? Heeft iemand de ideale computer-DS-huisregels uitgevonden inmiddels? (ik hou me aanbevolen Zou het helpen om een multimedia-kamer (met deurslot) in te richten, zodat de computer uit de woonkamer weg kan en hem minder triggert doordat ie uit het zicht is?

Afgelopen weekend is het verder redelijk gegaan, ben zelf enkele keren op tijd naar bed gegaan en ben beter 'bij' met het huishouden waardoor ik zelf ook meer rust en ruimte in mijn hoofd had om geduldig te blijven en met alledrie even iets 1-op-1 te doen en dit werkt wel goed (behalve bij de jongste, die BLIJFT zuigen op het moment). Maar goed, we hebben het weekend overleefd en ook best wel lol gehad af en toe, so keep up the good spirit Morgenavond pakjesavond hier, misschien neemt de goedheiligman ook een deel van de stress en spanning weer mee op zijn terugreis naar Spanje. Bedankt voor alle tips tot dusver!!

Groet, Maarlen

Karmijn

Karmijn

04-12-2011 om 22:39

Brief aan mezelf

Oei, wat je schrijft is zo herkenbaar, dat ik er van schrik. Ik probeer te bedenken wat mij vroeger geholpen zou hebben, wat ellende en lijden bij mijn zoon voorkomen had.
Ten eerste, realiseer je, dat het een enorm alarmerend gegeven is. Jouw lieve zoon, die zich zo goed kan aanpassen, is thuis iedere keer overstuur. Maakt ruzie met de mensen waar hij het meest van houdt. Dat wil wat zeggen. Dat betekend dat hij bijvoorbeeld overprikkeld is, of dat hij op school veel en veel te veel moet compenseren. Dit is niet een moeilijk weekje door sinterklaas. Ik begrijp dat dit een structureel probleem is. Dus laat je niet in slaap sussen. Als ik een beetje gelijk heb, betekent het dat je zoon lijdt. Dat hij dus hulp nodig heeft.
Ten tweede, therapeuten hebben wachtlijsten. Wij moesten een jaar wachten. Het kan geen kwaad om alvast op een wachtlijst te gaan staan. Als een verzekering, voor als het echt misgaat.
En verder:je doet al zoveel. En toch lijdt je zoon. Hij is boos en overstuur. Is het wel realistisch om van jezelf te verwachten, dat je het gaat redden met een opvoedcursus? Wij hebben dat ook lange tijd gedacht, maar als je zelf al zo bewust bezig bent, en het wil toch niet lukken, dan is er misschien wel meer aan de hand.
Onze zoon deed het ook echt prima op school. Hiij is helaas daardoor zwaar beschadigd. Wij hebben hem veel en veel te lang daar laten zwemmen. Zijn zelfbeeld was nergens meer. Hij paste zich maar aan en aan. En ondertussen snapte hij niets meer van zichzelf. 'die andere kinderen zitten ook stil in de kring, dus ik doe het ook. Maar waarom zij zij niet zo boos en moe aan het einde van de dag?'
Het was een grote opluchting voor hem, om het antwoord op doe vraag te horen.
Nou ja, misschien is deze post nog wel te ver voor je. Misschien heeft het nog tijd nodig. Het is een proces, je kinderen leren kennen en te weten komen wat ieder specifiek kind precies nodig heeft. Die tijd mag je nemen. Het klinkt alsof je heel goed aan het zoeken bent. Sterkte ermee.

mari39

mari39

05-12-2011 om 10:24

Maarlen

Fijn dat het weekend redelijk ging, en dat er ook positieve momenten zijn.
Je schrijft dat zoon op school gelukkig is, dat het goed gaat. Ik heb zelf een sterk vermoeden dat het misschien wel goed gaat, maar ook wel heel veel vraagt van hem, teveel aanpassen, teveel prikkels. En dat hij daarom zo boos kan zijn. Heb je wel eens aan hem gevraagd hoe hij school ervaart? En waarom hij soms zo boos is? Gewoon, een keer lekker met hem in bed kruipen 's avonds en een gezellig en ook warm moment ervan maken. Wie weet wat je te horen krijgt.
Ik zou ook niet willen zeggen dat je zoon moet laten testen, en daarvoor naar een psych. moet. Jij doet zelf al veel om hem te begeleiden en dat is heel goed. Ik denk wel dat zoon met zichzelf in de knoop zit en dat hij wellicht wel gebaat is om daar hulp bij te krijgen, om daar mee om te gaan. De frustraties en faalmomenten lopen voor hem alleen maar verder op. Ik zou het serieus overwegen en kijken of er toch niet iets mogelijk is.
Dat schermverslaving dat ken ik wel. bij ons staat alles in de woonkamer, ik wil ook zicht er op hebben wat gekeken wordt. Die mediakamer met slot zou ik ook niet doen. Je kunt je afvragen of je je schema niet kan aanpassen, dus niet pas om 17uur, maar direct na school een half uurtje. Met kookwekker en duidelijke afspraken. Onze zoon kan ook ontzettend moeite hebben om de pc te sluiten of tv uit te zetten, maar wat vaak goed helpt, is een leuke activiteit hebben die direct er op volgt. Bij ons vaak helpen koken, knutselidee aanbieden of iets. En dan merk je dat het langzaam makkelijker wordt om dat scherm uit te zetten. En vooral, bij discussies: niet boos worden, niet ongeduldig, maar wijzen op de afspraak en de consequentie van niet er aan houden (en dat laatste is bij ons eigenlijk niet meer nodig). Ik heb ook uitgelegd waarom ik niet wil dat alleen maar schermen aanstaan, en daar is onze zoon het ook mee eens.
En soms werkt het ook wel eens om onbeperkt een dag te schermen.

Wat mij ook opviel is dat je vindt dat je niets van zoon in jezelf herkent. Ik vond dat erg herkenbaar, lange tijd heb ik dat ook zo gedacht. Tot ik mij opeens realiseerde dat ik in een ding heel erg op zoon lijk: namelijk snel overprikkeld zijn door veel geluid, gedoe als sinterklaas en drukte etc., gedoe en ruzie tussen de kinderen, piekeren, ook soms heel boos kunnen worden (ik was als kind een echte driftkop!). Als ik jouw eerste posting nog eens lees, vraag ik me af in hoeverre zoon toch ook niet een beetje op jou lijkt: je kunt ook erg boos worden op hem, schrijf je, je kuint het ook erg druk hebben met vanalles, ook in je hoofd waardoor je niet zo reageert als je zou willen. Toch een beetje zo moeder zo zoon?
Veel sterkte!!

Rosase

Rosase

05-12-2011 om 15:07

Mijn dochter

kan ook niet stoppen met computeren en wordt ook een beetje kriegel als ze te lang bezig is.

Wij hebben nu als huisregel: niet langer dan een half uur per keer op de computer en niet meer dan 2x per dag. En 's avonds na het eten niet meer computeren. Dit om te voorkomen dat we dan ellenlange discussies krijgen over stoppen.

En tot nu toe werkt dit goed. Ze moet het vragen en ik geef haar dan meteen een eindtijd mee. Als ze moet stoppen pikt ze er nu nog steeds 5 minuten bij, maar dat is te overzien.

Sanrica

Sanrica

08-12-2011 om 11:45

Hebben wij hetzelfde kind?

Zo wat is je verhaal herkenbaar. Maar mijn zoon heeft adhd en dus weet ik wel de reden. Ik probeer ook altijd rustig te blijven maar dat lukt nou eenmaal niet altijd. Zelf heb ik hulp gezocht en nu gaat mijn zoon na school naar een boddaertcentrum. Was ook niet wat ik in gedachte had maar voor hem en voor ons is het nu het beste. Hij leert daar omgaan met boos zijn en regels en wij hebben een klein beetje rust en dus wat meer tijd voor zijn zusje. Die ook ging kopieren dus ook daarom is dit even een goede oplossing. Hoe moeilijk ik het soms ook vind, zoon vindt het daar helemaal geweldig.

Groetjes Sandra

Maarlen en anderen

ook ik herken enorm veel in dit draadje. mijn zoon is nog iets jonger maar ik kan me voorstelen dat hij over 3 jaar ook zo zou zijn. wat je schrijft over accepteren van je kind in al zijn facetten.. daarmee heb ik het ook wel een smoeilijk. op slechte momente baal ik ervan dat mijn eerste kind 'so' is en dat veel dingen niet zomaar even zullen 'bijtrekken'. maar wat veel erger voelt, is als ik hem zie slapen, helemaal ontspannen maar ook zo kwetsbaar. hij is zo'n zacht jongetje en blijkbaar heeft hij zoveel op zijn bordje, en ik ben zijn moeder en kan hem vaak niet eens goed benaderen. Dat vind ik echt heel erg. en dat is wel de reden dat ik 'iets' wil doen - dat is nu lezen in dat ene boek van greene, op het forum meelezen enz. maar ook zoeken naar een manier om hulp te vinden bij zijn opvoeding.

anyway, ik lees mee en ik begrijp het gevoel van frustratie, moedeloosheid.. enz.

Controle en rust

Bij mijn zoon hielp het om na school verplicht een uur zonder contact in zijn kamer te blijven om bij te komen. Ook geen gezeur van jezelf oid.
En zoon heeft hier onbeperkt pc-tijd gehad, dat was zijn manier om controle te krijgen over zijn leven.
Hij had het nodig om zich terug te trekken, af te leiden en om met mij te communiceren. Ik stuurde hem vanuit de keuken mailtjes. We konden samen huiswerk oefenen. Gewoon omdat zoon dan in zijn eigen tempo kon lezen, begrijpen en reageren. Ik hield het voor hem concreet, 1 onderwerp per gesprek (mail of live) en wachtte tot hij met zaken kwam.
Ook hield ik de kinderen uit elkaar, niet tegelijk tanden poetsen oid. Je eigen plek op de bank. Om die explosies te voorkomen die een gevolg zijn van overprikkeling.
En ik moet ze weleens waarschuwen dat we gaan eten of zo, maar het ontstijgt toch niet het niveau van de moeite die mijn eigen moeder vroeger moest doen om ons aan tafel te krijgen als we aan het lezen waren of andere dingen zelf deden.
Dus ik begrijp de theorie wel om schermtijd te beperken maar het zoveel energie kosten zowel van jezelf als van je zoon dat het alleen maar toevoegt aan de stress.

Nanny

gisteren een aflevering van de Nanny die juist hierover ging maar dan weer extreem. Twee jongetje die zich constant agressief gedragen naar elkaar en naar de volwassenen. Het gedrag werd omgekeerd met positief aansturen in plaats van de hele tijd negatief commentaar geven en waarschuwen. En om met je volle aandacht in het moment met je kind te spelen of te werken en daarbij concreet aan te geven wat je gaat doen en wat je verwacht.
Je komt in een negatieve spiraal terecht. Omdat je zo moe bent en opgesloten in je eigen emotionele draaikolk kun je die aandacht met focus aan je kinderen niet meer geven. Het omdraaien, eerst kiezen voor een positieve oplossing voor lastig situaties, een kind kan niet wachten, de rest moet dan maar even wachten, kan de zaak omdraaien.

Vanmiddag

Hebben ze heel lang filmpjes gekeken. Ergens voel ik me daar bezwaard over, maar wat een zaligheid om niet achter de feiten aan te hoeven rennen, brandjes te blissen, zelf ook vol adrenaline te zitten. Nog even naar de sneeuw gereden en nu tevreden thuis.
Enige probleem is dat mijn man zulke 'schermtijd' afkeurt. Maar laat hij nou degene zijn die fulltime werkt
app-sent

Karmijn

Karmijn

09-12-2011 om 19:06

Helpende gedachten

In een therapie, heeft onze zoon geleerd, om helpende gedachten toe te passen. Dat was voor mij een eye-opener en ik probeer ze sindsdien ook toe te passen.
Dus geen schuldgevoelens als je de makkelijkere oplossing zoekt. Want makkelijk is goed. Het is goed voor jou en dus ook goed voor je kind.
Niet denken dat jij faalt als moeder, als je een steek laat vallen, want het is een hele opgave om een 'moeilijk' kind groot te brengen. Dat kun je onmogelijk perfect doen, dat kan niemand perfect doen. Goed genoeg is goed genoeg.
Niet in de valkuil van 'als het nu al zo moeilijk gaat, hoe moet dat dan later?' trappen. Nu ben je bezig te overleven. Je bent actief op zoek naar manieren om de problemen van nu op te lossen. Later los je de problemen van later op. Dat is dan makkelijker, want dan ken je je kind beter, begrijp je hem beter, en heb je meer ervaring.
Als het nu soms moeilijk is, om de leuke dingen van je kind nog te zien, realiseer je dan, dat dit geen doodzonde is. Het is nu een moeilijke tijd, dus je kind heeft het zwaar. Hij kán zijn leuke dingen niet láten zien, dus geen wonder dat jij ze niet ziet. Praat met mensen over hem, en dan komen die leuke dingen vanzelf weer. Het is net als ademhalen. Als je aan het uitademen bent, kan er geen lucht in. Pas als je rust neemt na de uitademing, zuigen je longen zich vanzelf weer vol.
Wees lief voor jezelf, niet streng. Je moet een heel moeilijk ding doen. Je moet een kind opvoeden wat jouw hulp zo nodig heeft, maar wat dat op een zeer vervelende manier laat merken. Dat kost zoveel energie. Zorg dat je op kunt laden.
Sterkte ermee! Wij zijn alweer zoveel jaren verder en het gaat nu alweer zoveel makkelijker. Onze zoon is nu puber, met angst en beven heb ik naar deze tijd uitgezien. En het gaat super. Dat kan ook.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.