Breken IADH-pubers vaker met hun ouders?
De laatste tijd hoor of lees ik vaak over IADH-pubers en jongeren die hard afstand nemen van hun ouders. Ze lijken als een blad aan een boom om te slaan. Opeens weigeren ze nog een woord met hun ouders te wisselen. Of ze verlaten bijna van het ene op het andere moment het gezin. Aan hun ouders en sommige andere familieleden deugd opeens niets meer.
Het lijkt dat vooral de moeder (of de vader als die het meest verantwoordelijk was voor de zorg) het zwaar te verduren krijgt.
Verder valt op dat de tieners/jongeren uit nogal normale gezinnen komen, en met liefde, zorg en begrip voor hun problemen waren omringd.
Mijn eigen dochter (adhd en misschien meer?) is een voorbeeld hiervan. De dochter van een vriendin idem dito en zo hoor ik er meer.
Herkent iemand dit? Is er onderzoek naar gedaan? Tips en adviezen om hiermee om te gaan?
wat iadh? Kan je toelichten en wat dit betekent voor het gezin?
BritgetJones007 schreef op 29-06-2023 om 20:47:
wat iadh? Kan je toelichten en wat dit betekent voor het gezin?
Iets aan de hand - pubers.
Geen ervaring mee, hoewel mijn familie en ik nog steeds geregeld botsen, maar niet zo erg dat we elkaar niet meer willen zien.
Zou het misschien kunnen dat ze zich graag los willen maken, maar juist omdat ze altijd extra zorg en aandacht en begeleiding nodig hadden, dat dat dan minder op een natuurlijke manier gaat en omdat ze ook niet zo goed weten hoe dat handig aan te pakken, dat het dan heel radicaal gaat? Niet omdat ze dat per se op die manier willen, maar uit een soort onvermogen?
Ik reageer, als persoon van middelbare leeftijd met autisme, nog regelmatig te heftig en/of te radicaal. Dat is niet vanuit een intrinsieke wens om het op die manier te doen, maar omdat het me min of meer overkomt en in the heat of the moment niet lukt om het anders te doen.
Tijd is een belangrijke factor.
Ik ben me ervan bewust dat bovenstaande enorm vanuit mezelf is geredeneerd, maar denken vanuit een ander is nu eenmaal niet mijn grootste talent.
MamaE schreef op 29-06-2023 om 21:27:
Geen ervaring mee, hoewel mijn familie en ik nog steeds geregeld botsen, maar niet zo erg dat we elkaar niet meer willen zien.
Zou het misschien kunnen dat ze zich graag los willen maken, maar juist omdat ze altijd extra zorg en aandacht en begeleiding nodig hadden, dat dat dan minder op een natuurlijke manier gaat en omdat ze ook niet zo goed weten hoe dat handig aan te pakken, dat het dan heel radicaal gaat? Niet omdat ze dat per se op die manier willen, maar uit een soort onvermogen?
Ik reageer, als persoon van middelbare leeftijd met autisme, nog regelmatig te heftig en/of te radicaal. Dat is niet vanuit een intrinsieke wens om het op die manier te doen, maar omdat het me min of meer overkomt en in the heat of the moment niet lukt om het anders te doen.
Tijd is een belangrijke factor.
Ik ben me ervan bewust dat bovenstaande enorm vanuit mezelf is geredeneerd, maar denken vanuit een ander is nu eenmaal niet mijn grootste talent.
Ik vind dit wel klinken als een logische verklaring. Dat radicale is zo kenmerkend. Je schrijft dat je zelf autisme hebt. In dat verband is het wel grappig trouwens, dat ik ook een volwassen zoon heb met autisme (Asperger) en met hem heb ik juist altijd een goede band gehouden. Geen radicale afwijzing door hem. Waarschijlijk speelt daarbij mee dat hij ook niet heel veel extra zorg nodig had en mijn adhd dochter juist wel.
Wilmamaa schreef op 29-06-2023 om 21:47:
[..]
Ik vind dit wel klinken als een logische verklaring. Dat radicale is zo kenmerkend. Je schrijft dat je zelf autisme hebt. In dat verband is het wel grappig trouwens, dat ik ook een volwassen zoon heb met autisme (Asperger) en met hem heb ik juist altijd een goede band gehouden. Geen radicale afwijzing door hem. Waarschijlijk speelt daarbij mee dat hij ook niet heel veel extra zorg nodig had en mijn adhd dochter juist wel.
Ja. Ik kon als kind al heel radicaal boos zijn. Als ik tegen iemand zei dat ik 'nooit meer met diegene wilde spelen' dan meende ik dat en deed het ook niet meer. Ik kon ook tegen mijn ouders zeggen dat ik ze 'voor altijd haatte', ze 'nooit meer wilde zien' en ik kan nog steeds voorbeelden van 20+ jaar geleden voor hun voeten gooien. Niet trots op overigens.
Ik was als puber ook heel radicaal in mijn denken. Er was geen ruimte voor twijfel, voor 'niet weten' en ook niet zo gek veel voor andere perspectieven. Gelukkig heeft de tijd en de ontwikkeling van mijn brein hierin wel zijn werk gedaan en is dat met het volwassen worden vele malen beter geworden.
Die weliswaar goedbedoelde bezorgdheid kan op een gegeven moment heel beklemmend worden. Dat heb ik ook zo ervaren toen ik er aan toe was om het huis uit te gaan en mijn moeder juist nog meer vast ging houden omdat ze zich nuttig wilde voelen. Ik kon honderd keer zeggen dat ik zelfstandig wilde zijn en dingen zelf kon en zelf wilde doen, het kwam niet aan. Dat moest met momenten even radicaal.
Sorry deze reactie hoorde bij een ander draadje.
Of is er o.a. 'iets aan de hand' omdat (een van) de ouder(s) steken heeft/hebben laten vallen.
Ook dit komt regelmatig voor, met relatief vroeg uit huis gaan tot gevolg.
Maar ja: wat is ‘iets aan de hand’. Spreek je dan over ASS, ADHD etc?
SuzyQFive schreef op 29-06-2023 om 23:12:
Maar ja: wat is ‘iets aan de hand’. Spreek je dan over ASS, ADHD etc?
Ja bijvoorbeeld, kan ook iets anders zijn, angststoornis, faalangst etc. Maar de term wordt ook wel gebruikt als een kind geen diagnose heeft maar er vermoedens zijn , kind nog een traject in gaat etc.
Ik denk dat ouders vaak helemaal niet zo goed met hun 'iadh'-kind omgaan als ze zelf denken. Niet dat dat niet te begrijpen is: die ouders zijn ook maar gewoon mensen. Maar kinderen met een etiketje/gebruiksaanwijzing hebben een lastige jeugd. Hoe lief de ouders ook zijn, ze maken fouten. En als zo'n kind volwassen wordt zullen die fouten wel blijven hangen, en misschien meer invloed hebben dan de ouders zelf logisch vinden.
Mijn eigen ouders zijn echt heel lieve mensen en hebben altijd hun best gedaan. En toch is er bij mij veel blijven hangen. Van het onbegrip rond mijn diagnose, de langzame acceptatie tot het niet los durven laten toen ik toch beter met mezelf om leerde gaan. Nogmaals: niet onbegrijpelijk, wel pijnlijk. Vooral later de goedbedoelde 'hulp' bij alles. Weer achter mijn rug om school gebeld, zelfs een keer een werkgever. Dan moet er afstand komen. Overigens hebben wij nog een prima relatie, maar daar zijn wel flinke clashes geweest die zomaar hadden kunnen leiden tot tijdelijk geen contact.
ik vraag me af waarom je wil weten of het vaker gebeurt bij IADH kinderen? Wat levert dat je op?
het zal vast vaker voorkomen. En IADH kinderen zullen ook vaker IADH ouders hebben, al dan niet gediagnosticeerd. Kan me zo voorstellen dat dat ook een rol speelt.
Ik vind dit een gekke vraag. Als kinderen met hun ouders breken is er altijd iets aan de hand. Dit is hetzelfde als constateren dat het gras groen is en de lucht blauw.
Ik herken het ook niet dat kinderen die met hun ouders breken uit een zorgzaam gezin zouden komen. Ik denk dat dat echt een hele grote uitzondering is. Wat ik wel zie is dat ouders graag willen uitdragen naar hun omgeving dat ze zorgzaam zijn, zelfs als dit in werkelijkheid niet zo is. Dan lijkt het misschien voor de omgeving dat de breuk “uit het niets komt” maar vaak zit er veel leed achter.
Het is ook helemaal geen kleine stap om met je ouders te breken. Onderschat dat niet. Zelf heb ik ook met een ouder gebroken en naast het emotionele aspect is het ook op praktisch gebied erg lastig. De hele maatschappij is er op gebaseerd er van uitgaande dat ouders voor je zorgen. Kijk bijvoorbeeld naar het leenstelsel of het vinden van een woning waarbij de eis is dat ouders voor je garant staan. Zonder je ouders sta je op zoveel vlakken met tien punten achter. Als een kind dat er voor over heeft is dat zelden voor niets.
Het is voor jou natuurlijk lastig dat het wel “uit het niets komt”, maar ik denk dat je dit een beetje aan het projecteren bent op andere gezinssituaties waar dit waarschijnlijk helemaal niet het geval is. Het is geen logische gedachte dat kinderen hun leven veel moeilijker zouden maken alleen omdat het kan.
Wandelvrouwtje schreef op 30-06-2023 om 10:13:
Ik denk dat ouders vaak helemaal niet zo goed met hun 'iadh'-kind omgaan als ze zelf denken. Niet dat dat niet te begrijpen is: die ouders zijn ook maar gewoon mensen. Maar kinderen met een etiketje/gebruiksaanwijzing hebben een lastige jeugd. Hoe lief de ouders ook zijn, ze maken fouten. En als zo'n kind volwassen wordt zullen die fouten wel blijven hangen, en misschien meer invloed hebben dan de ouders zelf logisch vinden.
Mijn eigen ouders zijn echt heel lieve mensen en hebben altijd hun best gedaan. En toch is er bij mij veel blijven hangen. Van het onbegrip rond mijn diagnose, de langzame acceptatie tot het niet los durven laten toen ik toch beter met mezelf om leerde gaan. Nogmaals: niet onbegrijpelijk, wel pijnlijk. Vooral later de goedbedoelde 'hulp' bij alles. Weer achter mijn rug om school gebeld, zelfs een keer een werkgever. Dan moet er afstand komen. Overigens hebben wij nog een prima relatie, maar daar zijn wel flinke clashes geweest die zomaar hadden kunnen leiden tot tijdelijk geen contact.
De meeste ouders doen naar eer en geweten met de kennis en de kunde die ze hebben en vanuit de beste bedoelingen wat zij denken dat goed is en wat voor hun haalbaar is. Ook mijn ouders. Het lukt me steeds beter om daar met meer mildheid, mededogen en genade naar te kijken, maar dat neemt niet weg dat ze dingen beter hadden kunnen doen en ook niet dat ze echt behoorlijke fouten hebben gemaakt die echt duidelijk een keuze van hun waren.
En ja, ik heb een veel te goed geheugen voor alle fouten van mensen en nare shit die ze geflikt hebben. Ben ik ook niet trots op.
Waar ik me bijvoorbeeld bij mijn moeder aan stoor is dat ze moeite heeft met loslaten en het concept verantwoordelijkheid niet snapt, ook al leg je dat driehonderd keer uit. Ze eindigt met 'maar zo ben ik nu eenmaal en dat krijg je er toch niet meer uit'. Daarmee sla je een gesprek dood, want blijkbaar moet de één maar accepteren dat de ander 'nu eenmaal zo is', ook al heeft die daar last van. In plaats daarvan kun je ook proberen te kijken naar wat een ander nodig heeft/vraagt en proberen daarin tegemoet te komen, ook al is dat lastig en lukt het vast niet altijd.
Ik ben zelf ook geen heilige (althans, nog niet). Ik ben best een gecompliceerd figuur met een 'bijzonder' kind met dito levenspad. Dat is zeker niet altijd makkelijk en ik worstel me soms echt door het ouderschap heen, met momenten waarop het me soms lukt om haar te bieden wat ze nodig heeft, maar we op sommige momenten ook ontzettend kunnen botsen en verzanden in boosheid, onbegrip en nare verwijten.
Ik herken het ook niet, eigenlijk integendeel. Veel jongeren met diagnose wonen juist lang(er?) thuis. Thuis is het veilig en vertrouwd, word je geaccepteerd en is de koelkast gevuld. De buitenwereld is vaak al lastig genoeg.
Bij kwetsbare gezinnen is dit anders, daar spelen meerdere problemen.
Als mijn zoon plotseling zou breken met ons, complete afstand nemen en als een blad aan de boom zou veranderen dan zou ik me vreselijk zorgen maken. Staat los van zijn "iadh" zijn. Bewust breken met je ouders op jonge leeftijd is een enorme stap, een harde weg naar zelfstandigheid waar je alleen uit nood voor kiest.
Herken het niet uit mijn omgeving. De IADH jongeren wonen juist hier vaker langer thuis.
De mensen die gebroken hebben met hun ouders in mijn omgeving. hebben eerder IADH ouders.
