Combi adhd man + kinderen

"Zijn er meer mensen die dit herkennen? en laten jullie het je man ook zelf oplossen, of niet? ik heb het gevoel dat ik steeds alles weer goed moet draaien en baal daar zo van."

Dat herken ik. En ik zit in het zelfde schuitje als jij. Als hij ze in bad doet en in bed stopt, moet ik er om de haverklap bij komen (en alles uit mn handen laten vallen) omdat er weer drama is of ruzie tussen 2 van de 3 (welke 2 dat ook zijn). De kinderen komen me soms ook halen met "je moet x helpen want het gaat niet goed zo". Ik probeer uitleg te geven, tips te geven etc aan kinderen en man. Aan de andere kant is het ook fijn als spontaniteit *kan* (dwz als je het je kan veroorloven). Daar zijn hier de vakanties voor geschikt. Het helpt wel nu ze wat ouder zijn. Veel sociaal inzicht helpt om er voor te zorgen dat niemand perse elk gedrag ziet als iets tegen hen.

Mijn man reageert soms zo radicaal. Soms is dat passend maar vaak helemaal niet.

Ik heb soms zelf ook zo;n behoefte aan rust aan mn oren zonder dat de tv aan moet!

Ook

Mijn man heeft hoogstwaarschijnlijk ook adhd. Het is best een gedoe om het allemaal in goede banen te leiden, maar we hebben er inmiddels wel een evenwicht in gevonden.
Ten eerste hebben we heel veel overleg. Als ik ga werken herinner ik hem altijd even aan de bijzondere zaken. (gymles, tandarts, tekenles en dergelijke) Meestal gaat het dan wel goed.
Ik heb ook geleerd, om als het niet goed gaat, me er zelf niet meer verantwoordelijk voor te voelen. 'Papa is het vergeten.' Tja, die dingen gebeuren.
Een ander probleem is het emotioneel reageren op de kinderen. Mijn man kan soms, vanwege zijn impulsiviteit bozig en kribbig reageren op de kinderen. Hij zegt dan dingen als: 'Nu ben ik het zat.' Tja, daar kunnen ze niets mee, die spruiten. Dus als ik het zie gebeuren, zeg ik er wel wat van. Het lukt ook wel goed om dit soort dingen later nog eens te bespreken.
En verder is het belangrijk dat we een bepaalde routine hanteren. Ikzelf hou daar eigenlijk helemaal niet van, maar we doen het toch maar. Dus elke ochtend de dingen in dezelfde volgorde. In het weekeinde en vakanties hebben we een 'weekeinde-en-vakantie-routine'.
Zo lukt het eigenlijk wel aardig. De sleutel vinden wij in het respectvol naar elkaar blijven, niet het werk van een ander over doen en elkaar nooit afvallen ten opzichte van de kinderen. Als man met de kinderen in een situatie is, waar hij niet meer uitkomt, laat ik het hem meestal toch lekker zelf uitzoeken. Tenzij hij om hulp vraagt natuurlijk, we helpen elkaar wel. Kijk, soms gaat het dan wel anders dan ik zou doen, dan worden de tanden een keer vergeten, of dan zijn de spullen niet zo opgeruimd, maar dat kan mij helemaal niet schelen. Ik ga dus niet mijn spullen uit mijn handen laten vallen om man bij te staan in de badkamer, zoals in het stukje hierboven.
Wij doen overigens nooooit meerdere kinderen tegelijk in de badkamer. Dat is een hele grote verbetering. Wat een rust geeft dat! Vroeger deden wij dat wel, en het geeft inderdaad altijd ruzie en gezeur.

Adhd man

Is dit specifiek aan een adhd man? Of gewoon aan sommige mannen in het algemeen?

Judith

Dat is een interessante vraag. Ik kan het natuurlijk niet vergelijken, want ik heb maar 1 man .
Maar ik zie toch wel bepaalde zaken waarvan je zou verwachten dat een slimme vent als die van mij zelf zou kunnen onthouden. Bijvoorbeeld dat hij naar de tandarts moet.
Hier helpt het heel erg dat ik er nu niet meer geërgerd van wordt. Voor mijzelf gooi ik het dan op zijn eventuele/waarschijnlijke adhd. En dan kan ik zonder ergernis hem eraan herinneren en leven we gezellig verder.
Andersom heb ik ook dingen waar hij zich dan weer aan ergert hoor. Ben zelf verre van perfect. Het blijft wel tweerichtingsverkeer, onze relatie is gebaseerd op wederzijds respect. Als ik steeds degene zou moeten zijn die 'verstandig' is en stuurt, en hij zich alleen maar als een onverantwoordelijk kind zou opstellen, zou ik het heel snel zat zijn.

Fijn die reacties

Fijn om te lezen dat er mensen zijn die dit herkennen.
Of het iets is van de 'adhd-man' of meer iets van een heleboel mannen, weet ik niet. Indien man geen adhd had zou ik in elk geval meer van hem verwachten. Nu weet ik dat hij weinig kan doen aan zijn impulsiviteit en dat hij de meeste dingen goed bedoeld. Wel is het erg vermoeiend en hoop ik dat hij zich in de toekomst beter kan inleven in de kinderen en bewuster gaat handelen. Ik vind het zo jammer om te zien dat problemen en woedebuien voorkomen kunnen worden als hij duidelijker zou communiceren en vast zou houden aan de vaste rituelen.
Ook die geirriteerdheid herken ik wel. Man kan door eigen handelen problemen veroorzaken en vervolgens boos of geirriteerd reageren als de kinderen niet doen wat hij zegt of boos worden.
Ik denk dat ik inderdaad mijn man het meer moet laten oplossen. Ik heb de neiging om me zodra er iets gebeurd mee te bemoeien en het weer op te lossen.
Gelukkig ervaren de kinderen mijn man wel als een heel leuke vader en doet hij heel veel leuke dingen met ze.

Adhd man

Het is nooit eenvoudig,
Bij mij is een jaar geleden ADHD vastgesteld. Heb ik 50 jaar lang weten te compenseren met andere dingen. Medicijnen helpen maar het blijft een uitdaging om mee om te gaan.
Als je geen ADHD hebt kun je het eigenlijk alleen begrijpen door er veel over te lezen. Er zit iets in je dat heel vakk vraagt om een uitdaging of een soort opwinding. Op hetzelfde moment ben je met je gedachten bij een heleboel dingen tegelijk en is het gemakkelijk om dingen te vergeten.
Structuur en regelmaat is heel belangrijk. Zelfs medicijnen nemen dit niet weg.
Ik weet niet of het met ADHD te maken heeft, maar ik kan ook regelmatig emotioneel reageren. Soms probeer ik gevoelens over te brengen die niet door de kinderen begrepen worden.
Het is lastig om er goed mee om te gaan. Soms voel ik me schuldig dat ik niet "normaal" ben. Op dat soort momenten moet ik mezelf weer vertellen dat ik moet accepteren wat ik ben en dat dat goed is.

Er zijn ook voordelen aan ADHD, zoals de energie en de werklust om dingen te doen.

Begrijpen wat er sppelt is belangrijk. Ik moet mezelf ook vaak inhouden en ik probeer ook zoveel mogelijk regelmaat en structuur aan te brengen. Dat is niet eenvoudig. Er zit iets wat dat niet echt wil.
Ik ben nog steeds aan het leren om met de ADHD beter om te gaan. Praten en overleggen helpt.
Ja, soms leveren de herineringen aan dingen die mijn vrouw me zegt frustraties op aan beide kanten.
Hoe makkelijk kun je iets veranderen dat diep in je zit?
Je kunt ermee leren leven.

Egbert,

Mooie post, het helpt altijd om het nu eens van een volwassene te horen!

Ik moest bij die energie wel denken aan mijn zoon, toen ik hem een keer bezorgd vroeg: "Ben je moe?" Hij keek me aan of ik iets heel stoms gezegd had en zei: "Mama, ik heb ADHD. Ik word nóóit moe!" Tja, het heeft ook zijn voordelen...

Ervaringsverhalen

Ik ben lid van het forum van adhd-xtra.nl. Dat forum levert mij een schat van ervaringsverhalen op, heel herkenbaar, maar ook heel leerzaam. Hierdoor begrijp ik beter hoe het werkt voor mijn zoon. Laatst was daar bijvoorbeeld een topic over dichtslaan als mensen emotioneel op iemand reageren. Dat doet mijn zoon ook veelvuldig en het was verhelderend om te lezen hoe volwassenen adhd-ers daar mee omgaan.
Misschien een ideetje Moek?

Hier

bij mij is onlangs ADD vastgesteld, oudste heeft ADHD en ik zie ook wel dingen bij mijn andere kinderen, behalve mijn jongste.
Mijn man heeft denk ik geen AD(H)D maar hij is wel degene die het raarst is met opvoeden, en er vaak aan zooitje van maakt. Ik vind zelf structuur heel moeilijk om aan te brengen, maar mijn man ziet niet eens dat hij zelfs een poging daartoe zwaar ondermijnt Bij hem duidelijk omdat het een man is, niet vanwege ADHD Ik vind het heel lastig om iets aan hem over te laten!

Fianna

Ik zie een herkenbaar patroon. Mijn man, met zijn adhd-kenmerken, kan zich af en toe kapot aan mij ergeren, omdat hij mij zo chaotisch vindt.
Ik heb als 'normalo' namelijk bijna geen structuur nodig. Ik kan zonder problemen alle dagen in een andere volgorde leven, dat deed ik ook, voordat duidelijk werd dat mijn kinderen wel behoefte hebben aan structuur. Alles in een ander ritme/andere volgorde, zonder dat ik dingen vergeet (alhoewel ik na mijn 40ste wel iets vergeetachtiger wordt). Mijn man snapt daar niets van. Als hij het doet zoals ik, vergeet hij bij wijze van spreken zijn tanden te poetsen 's morgens. Hij doet dus bijna altijd alles in een volgorde die hij zelf handig vindt. Hij heeft er ook veel behoefte aan om alles op dezelfde plek neer te leggen, anders kan hij niets meer vinden. Ik heb die behoefte niet, want ik vind het toch wel weer terug.
Het lijkt paradoxaal, dat degene in ons huwelijk met de adhd-kenmerken het meest georganiseerd is. Maar dat komt dus door zijn behoefte aan structuur. Ik hou eigenlijk helemaal niet van gewoontes en structuur (maar ik pas me met liefde aan hoor).
Kan het zijn dat het bij jullie ook zo ligt?

Karmijn

ik vind het heel interessant wat jij schrijft en had het nog niet zo bekeken. Er kan een hoop waarheid in zitten. Hier moet ik nog even over nadenken!

Logisch

Ik vind het zelf nogal logisch klinken.
Ik heb mezelf met mijn ADHD-achtige kenmerken suf georganiseerd. Tenminste voor dingen die écht moesten. Tot lijstjes aan toe. De rest was en is een eh... puinhoopje. Maar het is wél mijn puinhoop he, waaruit ik de juiste zaken weet te creeëren door er lukraak zaken uit de vissen. Verbazen ze zich op mijn werk ook over. Hoe kan iemand die zo chaotisch werkt toch zoveel zaken tot in de puntjes afronden???
Mijn motto is en blijft: een ADHD-er niet té veel structureren. Geef ruimte aan zijn of haar eigen manier, chaos hoeft helemaal niet verkeerd te zijn, zolang niemand er last van heeft.

Quin

bij mij werkt het anders. op zich houd ik wel van enige chaos, in elk geval van onverwachte spontane acties ed, maar ik kan niet tegen andere chaos en ongestructureerdheid. Ik word er erg onrustig van, vergeet de helft, verlies van alles, word kribbig en voel me erg onrustig en gejaagd. Maar het ligt er echt aan met wat. Ik kan heel chaotisch werken en dijken verzetten, maar dan alleen als ik mijn eigen tempo en gedoe kan bepalen. Thuis gaat het anders. Daar is duidelijkheid heel belangrijk merk ik.

Nog even

Ik kan echt heel gefrustreerd raken als ik weer naar mijn sleutels moet zoeken op het moment dat ik de kinderen naar school breng, weer vergeten ben dat het speelgoedmiddag voor zoon op school is, weer vergeten ben het briefje voor de 10-minutengespreken in te leveren (waar is dat briefje eigenlijk gebleven??). Al dat soort dingen worden dagelijks te veel voor me. Dat moet gestructureerd worden
Maar ook andere dingen, tafel moet meteen na het eten worden afgeruimd, anders word ik heel onrustig. Ik wil vaak weten wat er in het weekend de rest van de dag gaat gebeuren anders voel ik me opgejaagd of verloren (hoef ik pas op de dag zelf te weten, maar toch).

Innerlijke onrust

In de afgelopen jaren begin ik volgens mij langzamerhand steeds meer te begrijpen van adhd. Het is toch wel wat meer dan de dsm kenmerken.
En volgens mij is die innelijke onrust een cruciale factor. Voor mijn zoon in ieder geval wel. Laatst heeft hij een keer een dag zonder concerta gehad. Ik dacht dat het prima met hem ging. Tegen een uur of vijf dacht ik echt: 'zo, dat gaat goed, dat kunnen we wel vaker doen.' Maar zoon vertelde dat hij zich helemaal niet fijn voelde. 'Ik voel me onrustig mam, ik heb zoveel last van de geluiden om me heen.'
Voor ik aan zoon merk dat hij gaat stuiteren, gaat een heel grijs gebied van compenseren voorbij. En dat gebied, dat is hetgeen wat zoon zo prikkelbaar en ongelukkig maakt. Tenminste, dat is mijn huidige theorie .
Voor iemand die deze onrust niet kent (zoals ik) is dat moeilijk voor te stellen.

Fianna

Een sleutelrekje helpt heel goed tegen kwijtraken van sleutels, zélfs bij mij. Binnenkomen, hop, sleutel ophangen, klaar.
Enne... speelgoedmiddag? In mijn 5 jaar als ouder van een schoolkind heb ik daar al één keer aan gedacht. Briefjes die op school ingeleverd moeten worden? Euh, praat me er niet van. Meestal stuur ik de dag ná de deadline nog gauw een mailtje naar de school. Ouderwets systeem ook, met zo'n briefje, zoiets zit sowieso niet meer in mijn systeem. Ik maak me er niet druk om, heb nog niet één keer het 10 minutengesprek gemist trouwens. Dus lllllllllllosssss.... , leg je een beetje neer bij je "beperking", maar dat wil niet zeggen dat je geen systemen mag bedenken om je zelf te helpen.

Quin

ja, een sleutelrekje, heb ik, lukt me niet. Ik weet niet wat het is.
Ik kan me niet altijd neerleggen bij mijn beperking, want jeetje wat lijdt mijn gezin en ik er onder.
Voorbeeld: moest nieuw paspoort voor mij (amerikaans) en 2 kinderen (iers) aanvrage. Zie op formulier dat ik voor mijn paspoort mijn social security number nodig heb. Uh, waar is die? Ooit wel eens 10 jaar geleden in mijn handen gehad. Ik heb het HELE huis overhoop gehaald. Heb een halve dag op de bergzolder doorgebracht, ben van alles tegen gekomen. Oude tramabonnementen, postzegels van 1 gulden, een verstandskies die ooit getrokken is, want dat leek me leuk oom te bewaren, oude bankpasjes en een hoop andere dingen die ik al heel lang kwijt was en ooit nodig heb gehad. Ik vond tijdens mijn zoektocht per toeval ook het geboortebewijs man (iers) en iers huwelijksakte (we zijn in ierland getrouwd) die ik nodig heb voor paspoort van mijn andere kinderen (handig, denk ik, die leg ik apart). Maar dat nummer nee. Ik ben maar gegaan en heb gebluft dat ik het nooit heb gehad, okee moet nieuwe aanvragen, maar paspoort wordt gelukkig wel aangevraagd. Ga verder met paspoorten kinderen. Waar heb ik mijn huwelijksakte nou gelaten en geboortebewijs man? ONVINDBAAR!!! dag er voor nog in mijn handen gehad. Okee, moet nieuwe komen uit Ierland. Gisteren zoek ik een postzegel in een laatje, wat ligt daar die 2 aktes, had ik dus daar neergelegd en ik wist het niet eens meer. Maar nou blijkt dat ik weer de pasfoto's van mijn jongste kwijt ben. Dit kost me veel te veel energie en die stress!! Om gek van te worden.
En dit soort dingen is dus bijna dagelijkse kost.

Karmijn

het is inderdaad die innerlijke onrust die ik het ergst vind. Ik sta continu op scherp, voel heel vaak een storm door mijn hoofd gaan en het lijkt of vaak alles op me af komt. Ik ben ook heel gevoelig voor geluiden, pik ze allemaal op en ze komen op me af en vaak allemaal even hard. Ik word dan erg ongeduldig en kan dan echt uitbarsten, heel vervelend, vooral voor mijn omgeving.

Oja

die innerlijke onrust zorgt er voor dat ik vaak met 100 dingen tegelijk bezig ben. Als ik me na het douchen aan het afdrogen ben en ik zie de wasmachine, denk ik, oja de was moet opgehangen / in de droger. Ipv dat ik me eerst afdroog en verder aan kleed, ga ik half nat en naakt de droger inladen en de was die opgehangen moet worden hang ik voor de helft op, heb dan geen zin meer en ga me aankleden.

Medicijnen?

Fianna, heb je zelf wel eens overwogen om medicijnen (ritalin oid) te gaan nemen? En zo nee, waarom niet?
(ik vraag dit omdat echtgenoot hier het niet wil)

Graag!

Ik wil heel graag medicijnen! Ik heb ook een afspraak met de psychiater voor bespreking medicatie (diagnose ADD is recent). Wachttijd voor nieuwe afspraak was echter 2 maanden, kan ergens in juni terecht.

Fianna

Je beschrijft mij.
Alleen heb ik geen bergzolder. Wat mij heeft geholpen (ja, ik weet het, lekker makkelijk) is mijn man dergelijke administratieve zaken te laten bewaren en bijhouden. Mijn eigen administratie en papierzooi is niks en zal nooit wat worden. Het scheelt een hoop stress dat ik dit soort dingen aan hem vraag. Niet dat ik niet meedenk over allerlei zaken en besluiten, maar de rompslomp doet hij. Ook een vorm van acceptatie.
Om je eigen prikkelgevoeligheid te verminderen zou je het in de natuurlijke hoek kunnen zoeken. Valeriaan oid., voor de heftigste momenten. Doe ik zelf soms ook als ik overprikkeld raak door mijn overprikkelde koter(s). Liever zelf een pilletje dan ongenietbaar worden en zo olie op het vuur gooien, waardoor we binnen no time allemaal tegen elkaar in lopen te bleren.

Quin

Weet je, je hebt een hele slimme, verstandige copingsstrategie toegepast. Jij bent slecht in administratie, maar jij bent zo slim en verstandig, om niet te doen waar je slecht in bent, maar dit uit te besteden aan iemand die het met liefde voor je doet. Dat moet je niet 'makkelijk' noemen, het is slim. )
Mensen (oei, ik ook) hebben zo snel de neiging om het dom te vinden van zichzelf dat ze niet alles kunnen. Maar je hoeft toch niet alles te kunnen?

Met karmijn eens

Helemaal waar, Quin. Zo hou je het toch voor iedereen een stuk prettiger. Rust in huis. Dat ga je toch juist voor? Ik vind het helemaal niet dom maar juist erg slim.

Tnx

Tnx, ik voel me helemaal snugger dankzij jullie!
Overigens is de manier waarop Fianna uit de douche komt en dan de was ophangt zo ongeveer de aanpak die ik op mijn werk hanteer. Ik werk 10 minuten aan dit, dan weer 10 minuten aan dat, dan weer 10 minuten aan zus en daarna 10 minuten aan zo. Vervolgens ga ik me vervelen en ga socializen met collega's, en begin dan weer ergens iets te doen met zus of zo. Kennelijk werkt het voor mij, deze flitsaanpak, ik heb me erbij neergelegd dat ik niet de concentratie heb om urenlang aan het zelfde probleem te werken. Thuis heeft dat wel tot gevolg dat de was zélden netjes in de kast terecht komt (gelukkig hebben we een begripvolle werkster die daar nog wel eens bij helpt).

Was in de kast? netjes?

moet dat dan?????

Als ik dit zo lees dan ben ik geloof ik ook besmet hahahahaha, hebben de kinderen het toch niet van een vreemde....en hier helaas geen werkster meer, die was gestopt, en degene die er na kwam loopt niet helemaal lekker....

Lol anna

Ja, dat is de enige vraag op de AD(H)D-test voor volwassenen: hoe staat het ervoor met uw wasgoed??
En de kans dat de kinderen het van een vreemde hebben IS natuurlijk aanwezig, maar in deze Ouders Online-rubriek zie ik toch een grote erfelijkheidsfactor in ADHD en aanverwante zaken. Of zijn er hier ook nog ouders die écht, écht geen verschijnselen in zichzelf of hun partner herkennen? Overigens heeft het voor mij ook wel een tijdje geduurd voor ik het bij mezelf zag, struisvogelpolitiek. De "wasgoedtest" heeft echter veel verhelderd (jaja, smiley).
Zo, nu weer 10 minuten huishoudelijk proberen te zijn, of te doen alsof.

Quin

De admin aan man overlaten, tja kan. Alleen is hij erg slordig en raakt veel dingen kwijt en hij is ook heel weinig thuis dus veel dingen kan hij niet eens doen (zoals het regelen van paspoorten). Dus veel komt op mij neer, daar baal ik ook wel van hoor en ik ga toch bedenken hoe dat anders kan.
Wat ik ook ga doen is een heel systeem opzetten en alles in mappen, gelabelled wegbergen. Vrijdag overdag zijn alle kinderen de deur uit, dan heb ik de kans om dat te doen. Ik ben benieuwd hoe ver ik kom voordat ik weer wat anders ga doen

Oh, de was schei uit. Eens in de zoveel tijd vouw ik alles netjes op in de kasten en binnen 2 dagen is alles schots en scheef en weggepropt. ach, het is wel schoon

Valeriaan heeft nulkommanul effect bij mij. Echt jammer! Bij zoon heeft het ook geen effect.
Quin, zoals jij werkt, zo deed ik het ook. Anders dan dat kan ik het niet, behalve als de hyperfocus aan gaat bij iets heel interessants.

Fianna

Ik heb ook ADD met last van prikkels. Bij mij hielp Ritalin niet, daar werd ik alleen maar onrustiger van. Een lage dosis SSRI's helpt wel. Ik reageer nu minder sterk op prikkels, ik kan wat beter filteren. En daardoor kan ik mijn gedachten en reakties beter in goede banen leiden.
Ik had er voor ik kinderen had minder last van, maar het was toen natuurlijk gewoon makkelijker prikkels te vermijden. Alleen al het constante 'Mam, Maaaa-Haaaam!!!'