De knoop doorgehakt: dochter ook?

Goed plan

Als jullie zelf al het gevoel hebben dat er iets niet klopt, gewoon doen, beter te vroeg dan te laat. Ik heb er spijt van dat zij pas met 13 de diagnose kreeg, omdat mijn ex mij toch lang tegen wist te houden en er geen toestemming voor wilde geven. Waren wij eerder geweest, hadden wij haar al veel eerder anders kunnen opvoeden en benaderen. Nu zit zij al in de pubertijd en is het dubbel moeilijk.
Ben benieuwd wat eruit komt.

Zoon ook pas in groep 7

ONze oudste zoon heeft pas sinds groep 7 een diagnose omdat wij er toen ook heel erg tegen aan gehangen hebben om stappen te ondernemen. Vind het nog steeds heel erg moeilijk om het voor onze dochter aan te pakken. Ik heb het gevoel alsof ik zelf mijn kind een stempel opleg zo van jij bent niet goed... jij voldoet niet aan mijn verwachtingen.. Daar word ik heel treurig van..

Goed van je

wat goed van je om dit besluit te nemen, een stap als deze is niet gemakkelijk nee maar als je meer weet over de achtergrond van het gedrag van je dochter krijg je ook antwoorden, dingen die je eigenlijk al wist maar die bevestigd worden.

ze is nu zeven en heeft straks veel aan goede begeleiding en ook jij of jullie als ouders, sterkte ermee en goede moed

groetjes

Herkenbaar

Wij liepen ook al meer dan een half jaar "te leuren" met onze jongste zoon (nu 3). Huisarts en cb arts zagen keer op keer niets bijzonders (hij maakt nl. wel oogcontact en in zijn spel is hij 'normaal', taalachterstand viel nog mee), maar toch.. Eindelijk een verwijzing bij het audiologisch centrum gehad en toch een diagnose: waarschijnlijk autisme. Hij gaat binnenkort naar een speciale school voor kinderen met een sociaal-emotionele achterstand. Ik voel me ergens opgelucht (blij dat hij eindelijk hulp krijgt), maar ook verdrietig, hoopte zo dat het zijn oren waren (die zijn trouwens ook niet goed, maar er is meer aan de hand). Niet leuk, zo'n stempel, maar we voorzagen dat hij straks gaat verzuipen op school. We hebben nog een lange weg te gaan..

Rafelkap!

Ik zat al af en toe te speuren of er nieuws was over je zoon.....ach meid, wat verdrietig dat het niet iets supersimpels is als zijn oortjes. Was het een grote schok, of toch meer een bevestiging van een bang vermoeden?
Toch ook: wat ontzettend goed dat jullie zo vroeg aan de bel hebben getrokken (en zijn blijven trekken), het maakt zoveel uit als je vroeg kunt beginnen met begeleiding! En je hebt hem ws. alvast veel moeilijkheden op een reguliere school bespaard.
Knuffel meid, en houd vertrouwen!
Liefs,
Anneque

Rafelkap

Ach Rafelkap, wat een vervelend bericht. Maar wel fijn dat hij nu op de goede plek geholpen gaat worden. Ik zie in mijn naaste omgeving ook enkele kinderen met een vorm van autisme en er is zóveel uit ze te halen!

Anneque en guinevere -beetje o.t.-

Ja het kwam toch wel als een schok, ook al wisten we het wel (maar hoopten tegen beter weten in van niet). Zo dubbel, blij dat er nu hulp is en bang voor de toekomst. Onze kleine man gaat over een poos (nog niet bekend wanneer er plek is) 4 dagen per week van 8.45 tot 15 uur naar een speciaal schooltje. Geen medisch kinderdagverblijf, daarvoor vonden ze hem te vroeg, maar naar st. marie. Maar oh, zoveel uren zonder hem (nu alleen psz een paar uurtjes) en misschien ook met een busje, omdat halen en brengen ws lastig wordt ivm andere zoon! We lezen ons in, zijn wel vol goede moed, maar er is ook verdriet.
Sorry Foske voor het vervuilen van je draadje. Wou alleen maar laten weten dat als je een diagnose hebt, het ook weer moeilijk is! Sterkte!

Rafekap nog een keer (ot)

"We lezen ons in, zijn wel vol goede moed, maar er is ook verdriet.". Natuurlijk is er ook verdriet, heel herkenbaar hoor. Wb dat busje: ik heb daar enorm tegenop gezien (mijn zoon gaat naar een speciale school 30 km verderop). Het viel en valt me ontzettend mee. Wat wel heel fijn was, was dat de chauffeur kennis kwam maken, ik weet niet of dat overal zo is, maar daar zou ik op staan als ik jou was. Nu is hij niet anders gewend en er blijkt niks zieligs aan. Evengoed heb ik een potje staan janken toen hij de eerste keer wegreed.
Nogmaals sterkte!

Foske

Sorry, ik wilde toch nog even op Rafelkap reageren. Maar natuurlijk wens ik jou ook veel sterkte bij het traject dat jullie ingaan! Ik hoop dat het je brengt wat je dochter nodig heeft.
Groetjes,
Anneque

Contact met school gehad

Ik heb de IB er op de hoogte gesteld van de situatie want ik krijg dochterlief de hele week al niet naar school. Het wordt hoog tijd dat ik aan de bel trek want zo gaat het niet langer. Gelukkig hebben we nu een IB er waarmee ik goed door een deur kan Dat was in de tijd van mijn zoon helaas anders.
Voor we naar Accare kunnen zijn we toch wel een aantal maanden verder terwijl het nu ook speelt.
Gelukkig reageerde ze positief en had alle begrip.
Ben ook wel weer opgelucht dat ik de knoop doorgehakt heb, bij mijn zoon heb ik een lange weg afgelegd naar de acceptatie, ik heb zo het idee dat het bij dochter sneller zal gaan..
Rafelkap, is dit jou eerste kindje met een diagnose?

Foske

Ik begrijp dat het je tweede kind is met een 'etiketje'. Bij ons gaat het om onze jongste zoon van 3, onze oudste is 5 en is 'normaal', nooit zorgen om gehad, doet het lekker op school. Ik ben al meer dan een half jaar bezig onze jongste via huisarts/cb arts bij een logopediste of audiologisch centrum te krijgen. Maar hij praatte elke keer net niet te slecht, maakt goed oogcontact, speelt normaal enz. Toch is er iets niet goed en bleef ik ongerust. Uiteindelijk voor mijn gemoedsrust doorverwezen en gaat het balletje rollen.

Rafelkap

Ja dit is mijn tweede met etiketje, heb nog een middelste maar die is 'normaal'
Meestal voel je als moeder intuitief wel dat je kind anders is al had ik dat bij mijn zoon (12) eigenlijk meteen vanaf de geboorte en met dochter dus niet. Bij haar uit het autisme zich ook totaal anders dan bij zoon.
TOch voel je op een gegeven moment wel dat er iets hapert, dan is het tijd om in te grijpen.

Foske

Onze T. is een schat van een jochie, ontzettend vrolijk en knuffelig en kijkt iedereen aan, zoekt ook wel contact, behalve met leeftijdgenootjes. Hij is klein voor z'n leeftijd dus het valt nu niet zo op dat hij anders is. Bij ons kwam de twijfel (pas) met 2 1/2 jaar, vooral door z'n taalontwikkeling.
We moeten hem wel een etiketje geven om hem verder te helpen. Gelukkig is hij wel normaal intelligent/slim dus we hopen dat hij een heel eind gaat komen. Hij wil ook ontzettend graag praten. Maar pfff, straks buigen een logopedist, orthopedagoog, psycholoog en weet ik hoeveel 'ogen' over onze T.
Zal jouw dochter naar een andere school moeten denk je? Ik denk dat het goed is om in te grijpen voor jouw dochter, voor ze erg ongelukkig wordt.

Stap verder

Ik moet zeggend at ik opgelucht was toen ik de diagnose kreeg, omdat ik jaren het vermoeden had, maar niemand gaf dat ook aan ook niet op school. Heb je de diagnose, kun je een stapje verder in de goede richting, en dan liever zo jong mogelijk.

Wij zitten nu omdat zij het pas met 13 hoorde midden in de pubertijd en zij zit op een reguliere school. Gaat helemaal mis, onbegrip zelfs nu met rugzakje. Speciale school zit vol, maar hoor volgende week of ze na zomer geplaatst kan worden, zo niet weet ik mij geen raad meer.
Onderwijsconsulent erbij gehald, die doet echt veel voor ons, alles in belang van het kind en ambulante begeleidster heeft samen mmet hem gisteren hun best gedaan uit te leggen hoe belangrijk het si dat zij op SO kan.Misschien ook iets voor jullie zo'n onderwijsconsulent?
Die van mij wil ook niet naar school en was deze week een avond helemaal van streek,huild nooit maar toen uren lang en kroop onder haar tafel wilde alleen zijn.
Ik hoop dat jullie het makkelijker zullen hebben en dat het scheeld dat jullie er nu vroeg bij zijn.

Beter vroeg er bij idd

Dat heb ik met onze zoon wel gemerkt. Hij was al 11 bij de diagnose, dus ook al richting pubertijd en nu helemaal aan het puberen, wil niks meer weten van hulpverleners e.d.
Wij hebben met hem veel te lang aangemodderd, maar ja dat weet ik nu achteraf.
Ik ben blij dat ik met dochter nu al de stap heb gezet.
De huisarts denkt ook dat ze een ass vorm heeft en die heeft het alleen nog maar in het kort uit mijn verhaal gehoord.
Waar ik wel tegenaan loop is datm veel mensen het onbegrijpelijk vinden dat je een kind van 7 niet eens naar school kunt krijgen..
Maar ik krijg haar niet eens in de kleren, ze rent het hele huis door, gaat slaan, schoppen, knijpen, krabben als ik haar vastpak om haar aan te kleden.
Ooit heb ik het eens voor mekaar gekregen om haar dan nog op de fiets te zetten, maar ze springt er net zo snel weer af hoor. Ik zou echt geweld moeten gaan gebruiken om haar naar school te krijgen..
Ik zie ook wel eens moeders die hun kind dan huilend naar school brengen maar meestal dammen die kinderen dan toch wel weer in op een gegeven moment, nou dat doet zij echt niet hoor. Zelfs onze directeur heeft daar geen begrip voor en heeft bij mijn zoon weleens gedreigd met de leerplichtambtenaar. Nou dan wordt je al moeder nog gestresster van.. Echt fijn dat onbegrip..