De vergeten auti...

Even een ei kwijt: Was ik even vergeten dat mijn dochter autisme heeft, ze doet het immers zo goed op de basisschool... nou ja, goed? voor haar doen gaat het super, maar dat is nog lang niet wat een "normaal" kind doet schijnbaar.
Wij zitten op een vrije school, en het is erg mooi dat daar vooral naar de mogelijkheden van je kind wordt gekeken, en niet naar de onmogelijkheden, en dus horen we al twee jaar dat ze goed kan leren, niet gepest wordt, en meedraait met bijna alle activiteiten in de klas. En daar is geen woord van gelogen! dat is ook zo. Wat we niet zo horen is dat ze moeite heeft met rekenen, dat ze bijna niet praat in de klas, en dat ze een ster is in zichzelf "onzichtbaar" maken.
En nu, nu zit ze in de 5e klas (groep 7) en zijn wij erop attent gemaakt dat we op zoek moeten naar vervolg onderwijs, ze wordt nl niet overal "zomaar" toegelaten; ze heeft een rugzakje, en iedere vo school ziet dat en vraagt om extra onderzoeken en rapporten. Dat is iets waar je tijd voor nodig hebt. En wil je dat nog engszins een keuze hebben naar welke school ze gaat, dan moet je dus op tijd zoeken en je verdiepen in wat er eigenlijk allemaal is.
De eerste stap was een info avond over de middelbare vrije school, en de reguliere scholengemeenschap in de buurt. Nou, daar werd ik niet vrolijk van; eigenlijk zie ik meiske naar geen van beiden gaan, ik was bepaald niet onder de indruk van het verkooppraatje van de gezellige grote campus waar ze zulke leuke skikampen doen en zoveel leuke extra's en schoolfeesten. Op de vraag "wat doen jullie voor rugzakkindjes?" werd letterlijk geantwoord dat ze die wel moesten aannemen en dat er dus ook een paar leraren waren die zich daarin verdiept hadden, maar als het niet lukt begeleiden wij natuurlijk naar een passende school (lees speciaal onderwijs).
De vrije school is prachtig maar helaas ver weg, ervaringsverhalen van kinderen die die reis elke dag maken halen mij nou niet echt over om dat onze zeer angstige en onzelfstandige dochter te laten doen.
Komen we dan toch weer in het speciaal onderwijs? dat is hier nogal een "alle problemen op een kluitje" en je toekomstperspectief gaat er bepaald niet op vooruit.
Nu vonden we een tussenweg, welja, het bestaat! een reguliere vmbo/havo/vwo school, met een zorgklas waar kinderen de eerste twee jaar extra begeleiding krijgen en in kleine klasjes "wegwijs" gemaakt worden in de "grote school" daarna stromen ze alsnog in in de reguliere vmbo of havo.... klinkt bijna te mooi om waar te zijn he? dat is het ook, er zijn veel te weinig plaatsen maar voor ons niet zo'n probleem, we zijn er heel vroeg bij, dochter maakt een goede kans op een plekje in die klas.
Pffff... gisteren zijn we gaan kijken, met meiske. Ze hing huilend aan mijn arm, maar moest met een vriendelijk brugpieper mee, die stonden te popelen om de nieuwe kinderen hun school te laten zien. Ouders kregen intussen een presentatie van de school. Met lichte dwang, en wat hulp van mama kreeg ik mijn meiske gekoppeld aan twee vriendelijk uitziende meisjes, en samen gingen ze toch zomaar op pad; tranen opgedroogd, maar hangende schoudertjes, wezenloze blik... een kwartier later zag ik ze weer eens voorbij komen; ja hoor, nog steeds samen, meiske zonder tranen, en rechtop! Terug kwam ze na een uur, met rechte schouders, in haar gebruikelijke ietwat huppelende pasje, met het andere nieuwe meisje, dat zelfs redelijk in de buurt bleek te wonen. Nieuw meiskes commentaar "praat ze altijd zo weinig?" ons eigen meiske kwam even niet verder dan een wezenloos voor zich uit starend "leuk..." en dat is al heel wat
En wat zie ik nu??? tja, eigenlijk was het van een kant een opluchting. Het presentatie praatje van de school was ook het eerste praatje dat mij enigszins wist te overtuigen dat ze ook mijn dochter een passende plek kunnen bieden.
Van de andere kant; ze past daar zo goed, te goed bijna, en de eisen liggen er nogal; en dan heb ik het niet over eisen als; ze moet een bepaalde cito score hebben, maar ze moet een "probleem" hebben zeg maar. Nou hebben wij een kind MET cluster4 indicatie, een diagnose in het autisme spectrum, en problemen die zich niet alleen op school voordoen etc. Ik denk dat ze direct wordt aangenomen, maar dan is ze dus weer echt speciaal. Sterker nog, in dat speciale klasje is ze nog speciaal, want ik stond er weer van te kijken hoe vrij de andere nieuwe kinderen zich daar gedroegen; echt, ik dacht, zijn dit nou de kinderen met problemen? ik zag niemand huilend aan zijn moeder hangen alleen die van mij (en nee, dit is geen uitzondering dat doet ze vaker ) ik zag kinderen direct meelopen met groepjes, ik zag ze praten met elkaar (PRATEN??)... En ik zag mijn bijzonder kind, dat zelfs hier nog een hele kluif aan krijgt, en alle hoop op een reguliere school lijkt weer even vervlogen. Toch gaan we nog kijken, het vergelijk wil ik wel hebben, en er is ook een aardige scholengemeenschap zonder zorgklas, maar met de nodige structuur. Die open dag is pas in februari dus we hebben weer even rust. Maar ik denk vooral ook even tijd, om aan het idee te wennen dat dit voor haar haalbaar is, maar dat we die extra hulp ook zullen moeten accepteren.
Tess