Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op

De weg kwijt

Ik ben op het moment de weg kwijt en hoop op deze manier een aantal antwoorden te krijgen op hoe ik nu verder moet.

Ik heb een zoon van bijna 17 die vanaf juli dit jaar heeft besloten niet meer met me te spreken. Hij zwijgt dus als het graf. In het begin werd heb ik op een gegeven moment geprobeerd hem te dwingen naar me te kijken en naar me te luisteren waarop hij zeer agressief reageerde. Dit was niet de eerste keer en bij andere keren liet ik hem meestal een weekje met rust en draaide het allemaal wel weer bij. Het afgelopen jaar hebben we gesprekken gevoerd met een maatschappelijk werker op school waaruit bleek dat hij vond dat ik geen rekening met hem hield. Hierop heb ik me aan afspraken moeten gaan houden om meer rekening met zijn gevoelens te houden (niet de wc deur open laten, vragen of ik een sigaret mag roken als hij bij me in de buurt is, niet naakt van de badkamer afkomen, enz). Dus iedere keer na een agressieve uitbarsting kwam er een afspraak bij en ging het tijdje goed. Tot juli dit jaar. Met vakantie ging het radicaal mis en heeft mijn zoon besloten mij het leven zuur te maken en tot zijn 18de niet meer met me te praten of iets te zeggen. En ik ken hem, wat hij zegt doet ie.

Vorig jaar is er een incident geweest en hij is aangeklaagd. Hiervoor heeft hij op vrijwillige basis (tot aan de rechtzitting) een maatschappelijk werker van jeugdreclassering toegewezen gekregen. Tot nu is hij naar de gesprekken geweest maar ik houd dit negeren en zwijgen niet meer langer vol. Dus deze maatschappelijk werker heeft een gesprek aangevraagd waarbij we gezamenlijk zouden kijken hoe dit op kan houden. Nu gaat hij ook niet meer naar de maatschappelijk werker toe omdat hij het gevoel heeft dat deze achter mij staat en niet achter hem. Ook is er een psychiatrisch onderzoek aangevraagd en dat heeft hij inmiddels gehad. Vandaag kreeg ik te horen dat hij waarschijnlijk het syndroom van asperger heeft.

Eigenlijk ben ik nu alweer de weg kwijt en weet ik niet meer wat ik wil zeggen...ik hou zo ontzettend veel van hem maar ik kan het niet meer aan. Dit zwijgen, deze onmacht. Vorige week heb ik hem een ultimatum gesteld, ik vraag hem hoe laat hij thuis is voor het eten, zonder antwoord zal er niets zijn. Met het gevolg dat hij niets eet. Ook heb ik hem het vrije gebruik van de pc ontnomen. Hij mag me vragen wanneer hij deze nodig heeft.

Van derden weet ik dat hij zich aan het laden is met woede. Hij let op alles wat ik doe, hij weet precies waar ik heen ga, hoe laat ik thuis kom, met wie ik bel, wat ik eet en drink. Hij wil me niet in de buurt hebben. Als hij thuis is, en dat is niet vaak, wil hij met rust gelaten worden. Het enige waar ik voor moet zorgen is voldoende eten, 7 kant en klare maaltijden per week (hij wil mijn eten niet). Hij wil ook niet thuis weg, want hij wil zijn school afmaken (zit nu in zijn examenjaar).

Ik wil hem ook niet weg maar ik houd het niet vol...soms denk ik mijn koffers te pakken en te vertrekken. Wat moet ik met het syndroom van asperger als hij van niemand iets aanneemt. Wat moet ik als hij geen antwoord geeft? Ik heb hem een brief geschreven en gezegd dat ik graag wil dat het was zoals voorheen, samen lachen, samen eten, samen film kijken, samen de stad in, dat ik van hem hou en dit altijd heb gedaan en blijf doen. Dit maakt hem alleen maar boos omdat hij weer geen rekening houd met hem.

Zou ik de weg kunnen vinden?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Roos

Roos

22-10-2008 om 21:11

Onhoudbaar

Jeetje moeder73, wat een vreselijke moeilijke tijd gaan jij en je zoon door nu. Ik heb geen ervaring hiermee, maar met mijn boerenverstand zeg ik toch dat dit niet meer houdbaar is zo. Hebben jullie andere hulp behalve die maatschappelijk werkster? Ben je al naar de huisarts geweest? Het lijkt me dat je hier niet alleen uit gaat komen. Je zoon heeft zo wel erg veel macht over jou, hij bepaalt dus alles in huis. Wel of geen Asperger, dit lijkt me zacht uitgedrukt niet de bedoeling.
Ik zou beginnen met naar de huisarts gaan en daar om een doorverwijzing vragen.
Heel veel sterkte!
Roos

Sancy

Sancy

23-10-2008 om 07:36

Inderdaad

Ik ben het helemaal met Fladderbeestje eens: dit is een zeer ernstig machtsspel. Ongeacht de dieper liggende oorzaken waarvoor je begrip kunt opbrengen en ongeacht de liefde die je voelt voor je kind, is hier volgens mij sprake van geestelijke mishandeling. Hier kom je niet zonder hulp uit. Ga alsjeblieft naar de huisarts en vertel daar alles, en zorg dat er onmiddellijk hulp komt. Voor hem, maar in ieder geval absoluut voor jou.

Zoek zelf hulp

Wat een afschuwelijk verhaal zeg. Hij krijgt al hulp of kan het in ieder geval krijgen als hij nog wilt, maar zoek ajb voor jezelf ook zo snel mogelijk hulp. En dan bedoel ik ook echt puur op jezelf gericht. Als je zoon zelf niet wilt op dit moment krijg je het toch niet voor elkaar. In de psychiatrie hebben ze met 17 jaar al heel wat te vertellen over zichzelf, misschien hij iets minder omdat hij begreep ik al met reclassering in aanraking is geweest. Maar zijn houding drijft jou tot wanhoop en maakt je gek. Je gaat je in allerlei bochten wringen om het meneer naar zijn zin te maken, dit is niet normaal. Asperger of geen asperger (of welke autisme verwante stoornis dan ook) dit is gewoon geen normale situatie meer. Heel erg veel sterkte gewenst.

Moeder73

Moeder73

23-10-2008 om 10:09 Topicstarter

Zelf verder

Ik ben inderdaad al eens bij de huisarts geweest, op een moment dat er een agressieve situatie was thuis. Hij heeft mij doorverwezen naar Jeugdburo en in geval van nood de crisisdienst. Deze laatste heb ik gelukkig niet nodig gehad. Maar dan is nog de vraag, omdat ik hem aan het kwaad maken ben, of ik dit wel wil. Ik wil hem niet in de crisisopvang. Ik heb het zelf in de hand of ik een confrontatie met hem aanga of niet. Flipt hij uit, ga ik een aantal uren weg.

Natuurlijk moet ik hulp voor mezelf maar er zijn op het moment al drie partijen met ons bezig, jeugdreclassering, jeugdburo en de Mondriaan Zorggroep. Allen kunnen geen kant op, mijn zoon wil niet. Wanneer ik ook nog voor mezelf hulp moet gaan zoeken, wordt het web alleen maar groter, want ieder heeft zijn eigen kijk erop.

Het probleem is ook nog dat hij alles zo goed doet. Hij gaat naar school, haalt goede cijfers, gaat werken en basketballen. Alleen thuis gaat het niet. Net heb ik weer met de reclassering gesproken en zij weten het niet. Advies is om te proberen mijn dingen te blijven doen, positieve energie te maken thuis. Maar het lukt me niet meer. Ik drijf hem ook tot wanhoop wanneer ik de muziek aanzet of een film ga kijken. Hem zijn visie is dan "ze doet alsof er niets aan de hand is".

Misschien is het inderdaad wel goed om eens een weekje ergens anders heen te gaan en te bedenken hoe ik zelf verder moet...

Sancy

Sancy

23-10-2008 om 11:46

Waarom geen crisisopvang?

Ik vind de situatie ernstig genoeg voor crisisopvang. Hierbij moet ik ook zeggen dat ik geen hulpverlener ben en niet precies weet hoe groot of acuut een crisis moet zijn om hiervoor in aanmerking te komen. Maar jullie zitten in een vreselijke situatie die doorbroken moet worden. Natuurlijk kun je zelf een weekje weg gaan om alles op een rijtje te zetten, maar het is essentieel dat er een structurele oplossing komt voor jullie allebei.
Je zoon wil niet, schrijf je. En dus? Dat sluit toch niet uit dat jij niet voor jezelf mag opkomen, en voor jezelf een oplossing mag zoeken! Het is wat Fladder je al eerder schreef: "Hij heeft je weer volledig in de tang door je te dwingen op een ongezonde manier rekening met hem te houden."
"Maar dan is nog de vraag, omdat ik hem aan het kwaad maken ben, of ik dit wel wil." Ach Moeder73, dit is heel herkenbaar hoor, dat je dit denkt! Maar bedenk je alsjeblieft ook dat dít nu juist het mechanisme is waardoor de situatie in stand gehouden wordt. Het is normaal dat jij grenzen stelt aan het gedrag van je kind. Het is begrijpelijk dat je kind zich daar (soms / vaak / altijd) kwaad over maakt. Maar het is NIET normaal dat jij uit angst voor zijn reactie maar meegaat in zijn eisen en grillen. Dat is een glijdende schaal, en ik snap dat zoiets zich langzaam en onopvallend ontwikkelt waardoor het allemaal minder lijkt dan het is. Maar bedenk eens hoe de relatie pakweg 5 jaar geleden was (ik kies maar een aantal omdat ik niet weet hoelang deze ongezonde ontwikkeling gaande is). Als je toen vergelijkt met nu, als je 5 jaar geleden van de ene op de andere dag naar de situatie van nu was gegaan, had je dat dan normaal gevonden? Puur het feit dat je kind kwaad wordt, is géén reden om dan maar geen stappen te nemen.
En alsjeblieft, dank niet dat het feit dat "hij alles zo goed doet. Hij gaat naar school, haalt goede cijfers, gaat werken en basketballen. Alleen thuis gaat het niet.", dat het daarom aan jou ligt, of dat het niet ernstig genoeg zou zijn. Ik heb in mijn eerste posting getwijfeld of ik de term "geestelijke mishandeling" zou gebruiken omdat het zo'n zwaar beladen begrip is. Maar geloof me, de meeste slachtoffers van geestelijke mishandeling in huislijke kring worden mishandeld door daders die in het openbare leven en buiten de thuissituatie gewoon, normaal, goed functioneren. En de meeste slachtoffers van geestelijke mishandeling denken heel lang dat ze door zich in allerlei bochten te wringen, door over de eigen grenzen heen te gaan om de dader gunstig te stemmen, de situatie wel zal verbeteren of in ieder geval niet zal verslechteren.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

23-10-2008 om 14:59

Machtsspel

Dit is natuurlijk een heel ongezonde situatie, voor zowel jou als voor hem. En iets waar jullie mi niet kunnen uitkomen zonder drastische maatregelen. Iets waar nu adequaat op ingesprongen moet worden voordat de bom ontploft, met alle gevolgen van dien. Jouw zoon heeft nu de touwtjes in handen en manipuleert jou tot en met. Dat kan en mag niet; Asperger of niet. Wat je ook doet of niet doet, volgens hem is het niet goed. Toegeven aan zijn grillen is niet wenselijk, straffen door hem bepaalde dingen te ontzeggen ook niet. Punt is dat hij nog steeds jouw kind is en jij zijn moeder. Maar hij is oud genoeg om zich bewust te zijn van zijn gedrag en de consequenties daarvan. Hij heeft duidelijk hulp nodig en jij ook om deze nare vicieuze cirkel te doorbreken. Maar eerlijk gezegd vind ik dat jij nu het eerst aan jezelf moet denken. Dat betekent niet wegvluchten. Jij moet hem loslaten. Soms is dat de ultieme vorm van liefde. Wellicht ziet hij dat nu niet zo, maar het is wel zo. Zoek professionele hulp bij een jeugdpsychiatrische instantie; maatschappelijk werk voldoet niet in deze situatie. Zeg tegen je zoon dat je het voor hem doet maar ook voor jezelf. Omdat je van hem houdt. Als dit zou inhouden dat hij opgenomen moet worden, of ergens anders uit huis zou moeten gaan wonen, so be it. Jij bent het waard, en hij ook. Jij bent de baas. Jij stelt de grenzen omdat je van hem houdt en hem niet wilt zien ontsporen. Leg hem dat uit. Sterkte!

Elisa Gemani

Elisa Gemani

23-10-2008 om 15:11

Loslaten

Mijn moeder had overigens eenzelfde situatie met mijn zus toen zij zo oud was als jouw zoon. Mijn moeder koos voor zichzelf en liet mijn zus op begeleid-kamer wonen. Mijn zus ontspoorde behoorlijk; drugs, alcohol, criminele circuit, zwerven. Ze moest niks meer van mijn moeder hebben. Uiteindelijk is het toch goed gekomen en nu hebben ze een hele hechte band. Mijn zus vindt dat mijn moeder toen de juiste keuze had gemaakt ook al vond ze toen dat mijn moeder haar liet stikken en dus niet van haar hield. Voor mijn moeder was het vreselijk maar ze kon niet anders...

Moeder73

Moeder73

23-10-2008 om 21:35 Topicstarter

Mijzelf...

Allemaal bedankt voor jullie reacties. Vandaag weer genoeg tranen gelaten en inderdaad, ik moet overeind komen! Loslaten, dat is wat ik ga doen. Er staat een afspraak gepland voor over twee weken (helaas duurt het allemaal zo lang) met de jeugdpsycholoog. Het is een adviesgesprek over de uitslag van het onderzoek met de jeugdpsychiater. Maar ongeacht wat het advies is, ik heb mijn advies...hij moet geholpen worden en dit kan ik hem niet bieden. In ieder geval niet als hij niet wil. Hij zal dus zo snel mogelijk uit huis geplaatst moeten worden en ik ben niet van plan dit met een confrontatie te laten gebeuren. Ik ga me maar eens oriënteren op wat daarin mogelijk is op korte termijn.

Weg ga ik in ieder geval niet, de problemen zullen dan inderdaad waarschijnlijk verslechteren. Daarbij voel ik me nog sterk genoeg om te vechten voor hem. Wel heb ik voor mezelf een midweek ardennen geboekt om even op te laden.

In de tussentijd probeer ik mijn leven te leiden en hem met rust te laten. Ik moet alleen nog aan hem laten weten dat ik hij op deze manier zo snel mogelijk weg moet. De keuze ligt bij hem...maar op deze manier kan ik het niet aan.

Ik voel me wel sterker nu ik een duidelijk beeld heb waar ik heen wil. Dank je...

Sancy

Sancy

23-10-2008 om 22:14

Heel veel sterkte!

Ik vind het heel dapper van je, het lijkt me enorm zwaar en moeilijk om je kind, juist omdat hij je zo'n zorgen geeft, los te laten.
Als je wilt, houd je ons dan op de hoogte van de ontwikkelingen? Als je het moeilijk hebt, maar ook als je goed nieuws hebt of gewoon even je gedachten de vrije loop wilt laten, kun je het hier kwijt.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.