Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op

depressies

Soms, als ik het even niet meer weet, neem ik een kijkje op dit forum en dan lees ik verhalen van anderen waar ik vaak herkenning in zie of waar ik dingetjes lees waar ik iets mee kan. Heel fijn! Nu heb ik zelf de volgende situatie:
In het kort, wij zijn een gezin met vader moeder 3 kinderen van 17 18 en 20. De laatste is een dochter. Zij heeft al sinds 5 jaar last van depressies en ze worden steeds erger. Ze gaat bijna niet naar school omdat ze het gewoon niet aan kan. Maar ze is heel koppig en eist van zichzelf dat ze het MOET halen. Dit is al de 4e opleiding die ze begint en steeds na ong 3 maanden is het op en kan ze niet meer. Qua intelligentie is het geen probleem. Ook dit jaar heb ik haar laten beginnen aan een opleiding terwijl ik al meteen (weer) dacht dat het geen goed plan is. Mijn mening is dat ze eerst hulp moet krijgen om het leven aan te kunnen (als zoiets al bestaat, want er zijn al wel verschillende hulpverleners in het verleden geweest, die tijdelijk even wat hielpen maar op de lange termijn niet. Nu is mij ter ore gekomen dat er iets bestaat waarbij je een tijdje uit huis gaat en dan krijg je echt de hulp die bij je past zeg maar. Ook is ze nu aangemeld bij GGZ voor hulp (3 tot 6 maanden wachttijd). Het probleem is dat ze op momenten dat het echt heel slecht gaat een heel klein beetje wil toegeven dat ze misschien wel wat hulp wil, maar ik moet er een enorme strijd voor leveren. Want eigenlijk vindt ze dat ze het zelf moet kunnen, en praten met een vreemde vindt ze lastig. Ze is immers 20 en overal waar ik informeer is het: ze moet het zelf willen. Dat snap ik wel.
Het is zo zwaar om haar te zien lijden, het liefste nam ik haar mee naar een plek waar ze niks hoeft, misschien is dat wat ze nodig heeft ipv allerlei "hulp"...ik weet t niet meer.
Ze doet ondertussen ook wel eens uitspraken dat ze bijv aan het denken is om op een pijnloze manier uit het leven te stappen. Ze heeft een eetstoornis en sinds kort ligt ze plots telkens krom van de pijn en gilt het uit en spant ze al haar spieren samen. Daarna is het weer even over.
Mijn man wil het niet echt zien en zegt steeds dat het komt door de opvoeding. Ik was veel te makkelijk voor haar en vond alles goed. Onze andere 2 hebben dit niet dus dat geloof ik sowieso niet. Ik geef mijn man deels de schuld want toen onze kinderen nog klein waren was hij soms zomaar ineens een eikel van een vent tegen ze. Hij had woede uitbarstingen om helemaal niks en heeft ze een aantal keren compleet verkeerd behandeld. Mij heeft hij 1 keer flink geslagen en ik heb destijds nooit het lef gehad hem te verlaten. Dat is mijn fout en ik had mijn gezin moeten beschermen tegen dit alles. Telkens werd ik achteraf boos en zei hem dat het niet meer mag gebeuren of ik zou hem verlaten. Het gekke is dat hij ook leuke en goede kanten heeft en had. en nu is hij sowieso nooit meer agressief. Hooguit af en toe verbaal.Hij heeft een agressiepreventie cursus gedaan.
In de loop der jaren is hij zich steeds meer gaan afzonderen. Zit op zijn zolder bezig te zijn en heeft zoiets van zoek het maar uit ik heb toch niks te vertellen. Omdat hij zo was, heb ik het denk ik willen compenseren door een (iets te) lieve moeder te zijn waardoor de verhoudingen helemaal scheef liepen.
En hij heeft verwachtingen zoals samen meer dingen doen, terwijl ze onderhand alle 3 volwassen leeftijd hebben. Met meer samen doen bedoelt hij vnm het huishouden.
Ik voel me schuldig naar mn dochter omdat ik niet bij mijn man ben weggegaan. Ik voel me schuldig naar mijn man toe omdat ik eigenlijk niet meer voor hem voel wat ik zou moeten voelen. Het klinkt raar maar toch hou ik van hem....denk ik....
Het aller belangrijkste is dat mijn dochter zich weer wat beter gaat voelen. Oh ja ze heeft ook geen steun aan haar broers, die vinden haar maar gek en ze verzorgt zich niet en ze stinkt en huilt veel dus tja. Ik probeer ze te zeggen dat ze haar n beetje begrip moeten geven en lief voor haar moeten zijn maar dat is moeilijk, want ze is ook heel vaak woedend thuis (ik weet wel dat ze boos is op zichzelf) en de sfeer word dagelijks verpest daardoor en ook snap ik wel dat het begrip dan ver te zoeken is voor haar broers. Iedereen lijdt er ontzettend onder.

Ik hoop dat er mensen zijn die mijn verhaal lezen en er misschien wat tips komen.

Pennestreek

Pennestreek

13-12-2018 om 13:38

Veel dingen tegelijk

Ik denk dat je moet beginnen met stoppen met ergens de schuld neer te leggen. Dat lost niks op, en er is toch niks meer aan te doen aan wat er is gebeurd en waarom. het zorgt alleen maar voor focus op het verleden, terwijl je focus moet liggen op het heden, en op het inzetten van verandering.

Ja, je dochter is volwassen en dus moet ze zelf hulp willen. Maar ze vindt van zichzelf dat het ze het zelf moet kunnen. Dat herken ik. Van mezelf, maar ook van mijn zoon. Ook als ze volwassen zijn geldt nog steeds dat je ze dingen voor kunt leven. Ik stel daarom voor dat jij zelf begint met therapie. Liefst relatietherapie samen met je man, maar als hij daar (nog) niet voor open staat kun je zelf wel aan de slag. Je kunt namelijk een ander niet veranderen, maar wel de manier waarop jij zelf met dingen omgaat, hoe je reageert. En het grappige is dat dan de ander, je man en je dochter, vanzelf ook anders zullen reageren. Zo werkt dat in alle relaties namelijk. Dus als het geen relatietherapie wordt (ik zou dan trouwens EFT, Emotionally Focussed Therapie) aanraden, google er maar eens op) dan zou ik voor mezelf een goede coach zoeken.

Daarna zou ik met haar samen naar de huisarts gaan om een doorverwijzing voor haar te vragen. Als je echt denkt dat ze een eetstoornis heeft moet daar wat aan gebeuren. Dat gaat niet vanzelf over. Depressies trouwens ook niet. Dus op naar de huisarts.
Eventueel kan dat natuurlijk tegelijk met jou. Dat je tegelijk aan een therapie begint. Ligt eraan hoe je denkt dat je dochter zal reageren.

Tenslotte zou ik misschien iets minder lief worden tegen dochter. Persoonlijke hygiƫne moet. Altijd. En zeker als je met anderen in een huis woont. Sowieso is het belangrijk bij depressies om een vast dagritme aan te houden, en veel te bewegen en veel buiten te zijn. De bekende Rust Reinheid en Regelmaat gelden ook hier. Dus maak afspraken met haar. Iedere dag op een gewone tijd je bed uit (en er gewoon op tijd in) en douchen, iedere dag schone kleren. Verder kan ze mooi helpen met (vaste) taken in huis als ze niet naar school gaat. Iedere dag verplicht een uur buiten wandelen, weer of geen weer. En goed eten. Ook heel belangrijk. Zonder goed eten voel je je ook gewoon niet goed. Al is eten bij depressie een lastig iets, dat weet ik.

Verder denk ik dat het voor haar misschien goed kan zijn om het anders aan te pakken. En nu eerst te gaan werken, in plaats van weer een nieuwe opleiding te starten. Nieuwe paden bewandelen.

En heel belangrijk, hoewel vast erg moeilijk omdat het allemaal al zo lang gaande is: heb geduld. Tijd doet heel erg veel. Maar je wil natuurlijk graag met een toverstokje zwaaien zodat morgen alles weer goed is. Zo werkt het niet. Geef het allemaal tijd.
Succes met alles.

Wachttijd

Je kunt de wachttijd tot hulp bij de GGZ gebruiken om de relatie met je dochter te verbeteren en je in te zetten voor haar dagelijkse hygiene.
De druk te verminderen dat het NU opgelost moet worden maar het even laten voor wat het is en meer in het nu te gaan leven.
Probeer in kleine stapjes meer samen te doen en het haar niet alleen te laten doen. Samen even opruimen, even opruimen zonder haar te vragen maar in haar buurt.
Haar omgeving voor haar te ordenen. Haar te motiveren om te gaan douchen en er bij te blijven, haar spullen klaar te leggen.
Help haar ook met haar financien. Dat gaat ook heel vaak fout omdat iemand niet de energie heeft om er op te letten.
Inderdaad zou het goed zijn om zelf een gesprekspartner te zoeken waar je mee kunt overleggen.

https://www.proud2bme.nl/ouders/Handboek_ouders/Vrienden_en_familie
Probeer je in te lezen. En vooral, houd het wat luchtig, niet te dramatisch, maar bevestig wel haar gevoel over haar situatie. Ze kan zich zeer wanhopig voelen.

Is er iets wat ze wel leuk vind om te doen of mee te maken?

Nodig haar op vaste momenten uit om even in de huiskamer te zijn, een verandering van omgeving. Misschien juist even niet aan tafel omdat eten zo beladen is.

Werken en een opleiding lijken me even niet aan de orde. Mogelijk wel iets als vrijwilligerswerk waar ze zelf zin in zou hebben?

Ik wil je ook heel veel sterkte wensen. Je bent niet de enige met een kind met psychische problemen tijdens het opgroeien. En bevestig haar ook dat ze niet de enige is en dat het ook geduld en kleine stapjes vraagt om je leven weer op de rails te krijgen, maar het kan wel.

Enquete wachtlijsten/tijden

https://www.jeugdhulpdoenwesamen.nl/clientenparticipatie/

Kan vandaag nog ingevuld worden.

Simone2222

Simone2222

14-12-2018 om 16:21

Prestratiedrang

Als je kwetsbaar bent voor depressies dan is de eerste stap acceptatie dat je draagkracht minder is dan "gezonde mensen". Je zult steeds voor jezelf uit testen wat kan ik aan en waar liggen mijn grenzen. En soms is dat 1 stap vooruit en weer 2 achteruit. Zie dat niet alsjeblieft niet als falen.

Belangrijk is om prestratiedrang los te laten. Gelukkig zijn met jezelf en niet naar anderen kijken. En als je dan weer in een grijze wolk leeft, weet dat je er altijd weer uit komt hoe moeilijk dat ook is.

Structuur is belangrijk. Dagbesteding via de GGZ of vrijwilligerswerk. Of anders een paar uurtjes betaald werk. Het maakt inderdaad niet uit of je nu een universitaire opleiding doet of onder je niveau een MBO2 als je kwetsbaar bent voor depressies dan uit dat zich ongeacht je intelligentie.

Het heeft bij mij heel.lang geduurd voordat ik begreep dat depressies niets met mijn persoonlijkheid te maken hebben soms overvalt het je en dan zie ik het meer als een kortsluiting in mijn hersenen.

Broers

Misschien is dit niet het belangrijkste maar ik zou toch ook begrip tonen voor je zonen. Niet alleen verlangen dat ze lief zijn voor hun zus, die blijkbaar woedeuitbarstingen heeft en zichzelf niet verzorgt, maar hen ook laten merken dat je begrijpt dat zij onder de situatie lijden. Empathie moet juist ook in de richting van zonen anders gaan ze later de kant op van je man en vertonen ze dezelfde agressie of minachting naar vrouwen.
Ik zou de focus dus toch wat verleggen, dochter misschien eens negeren in een woedende bui en positieve aandacht schenken aan de rest van het gezin.
Natuurlijk is hulp voor je dochter ook hard nodig maar die adviezen kreeg je al. Ik kijk even naar de rest van het gezin. Veel sterkte.

leonidas

leonidas

19-12-2018 om 22:46 Topicstarter

Dank

Dank tot zo ver. Heb jullie reacties gelezen en ga hier over nadenken. Ik heb dit bericht inmiddels geplaatst onder zorgenkinderen.

Noot forumbeheer: we accepteren maar 1 discussie tegelijk en deze discussie is dus naar zorgenkinderen verhuisd.

Gezondheid

https://www.umcg.nl/NL/UMCG/Agenda/Promoties/Paginas/Ontsteking-hersenen-depressie.aspx

Over gezondheid gesproken. Er is ook een relatie tussen chronische stress, infectieziekten en depressie. En daar wordt ook steeds meer over bekend.

Bij autisme krijg je chronische stress er haast vanzelf bij. Belangrijk is het om actief te zoeken naar manieren om te ontspannen.
Daarnaast is het belangrijk om te zorgen voor een gezond menu en het bestrijden van wat voor gezondheidsproblemen dan ook, ook problemen met het gebit, gehoor en zicht.
Je zorgt dat iemand lichamelijk in een zo goed mogelijke conditie is.

Je controleert of er allergie of intolerantie kan zijn en zoekt naar een dieet dat zo goed mogelijk aansluit bij de gezondheid van iemand.

https://www.ggznieuws.nl/home/10-tips-voor-een-antidepressie-dieet/

https://www.depressievereniging.nl/workshop-eten-depressie/

sommigen 'geloven' niet in orthomoleculaire voedingsleer, maar er zit vaak meer in en ook verstandige logica.

Een overzicht met tips anti-depressie eten
https://www.depressievereniging.nl/wp-content/uploads/2018/07/Eten-tegen-depressie-handout-Galit-Hahn-final.pdf

Wees ook niet bang voor medicatie en verander zonodig van medicatie. Hopelijk komt daar wel zicht op als je eenmaal met je dochter bij de GGZ bent.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.