Diagnoses[stelling: meer werkende moeders, meer diagnoses

En bedankt

krijgen de moeders weer de schuld.
(tbm met zoon met diagnose)

Tjee...

Verwacht je werkelijk serieuze reacties?

Ja, ik denk het wel musty

Omdat er meer mensen beschikbaar zijn voor de arbeidsmarkt, zijn er gewoon meer specialisaties mogelijk. Vroeger, toen alleen de mannen werkten, moesten zij alles doen: van mijnbouw tot artsen. Nu, ook door industrialisatie, kunnen er meer mensen een goede opleiding krijgen en dus een goede baan, er is daardoor ook meer wetenschappelijk onderzoek mogelijk. Ook heeft het kind in deze samenleving een eigen rol gekregen. Ze zijn er niet meer op hun 12e om samen met Pa de mijn in te duiken, of op het land te werken. Kinderen krijgen ook ontwikkelingskansen.
Dat samen: wetenschappelijk onderzoek, meer specialisaties (kinderpsychiaters/kinderartsen) en meer ontwikkelingskansen voor de kinderen, zorgen voor meer diagnoses.
Ik vind het daarom ook heel aardig om oude jeugdliteratuur te lezen, zeg tussen 1900 en 1950. Daarin is zo mooi te lezen wat de plaats is van het kind in de maatschappij en wat de toenmalige visie was op een kind. En haast nog aardiger is het om in die verhalen kinderen tegen te komen die nu heel zeker een diagnose hadden gekregen. Zoals een broertje dat op de keukentafel danste met messen in zijn handen, hij ging naar een inrichting toen hij uiteindelijk de gordijnen in brand stak. Gelukkig heeft het ventje niet lang geleefd, want bij die inrichting is hij 's nachts de vijver ingelopen. Maar voor moeder bleef het een groot stil verdriet.
Of het meisje dat als burgermeestersdochter wel naar het gymnasium moest. En ze had zo'n problemen met leren. Ze voelde zich een koe, zo dom. Altijd dwaalden haar gedachten af, altijd bedacht ze zotte streken, altijd kwam ze in de problemen door haar malle invallen. Gelukkig mocht ze na haar diploma trouwen, dat scheelde een hoop!
Of rooie Kees, waar geen ander kind bij in de buurt moest komen, want hij sloeg ze allemaal in elkaar.
Dat soort verhalen. De kinderen hebben altijd bestaan. En ik geloof niet dat ze eerder zulke kansen kregen als nu. Het is nog niet perfect, de zorg kan nog veel beter. Maar we zijn mooi op weg.

Amen k. heksenvet

!

Ja..... amen

!

Vroeger?

Hoe bedoel je dat tegenwoordig meer moeders werken dan 'vroeger'? Mijn oma had 8 kinderen, een bakkerij en een bakkerswinkel. Die zat echt niet de hele dag te navelstaren naar haar kinderen. De klassieke huisvrouw bestond zo'n 20 jaar tussen 1950 en 1970. Daarvoor waren werkende vrouwen de norm.
Daarbij zie ik geen enkele relatie tussen diagnoses en werkende moeders.

Verstuurd met de Ouders Online iPad app.

En in die jaren vijftig

waren er hele volksstammen midden en upperklas kinderen die op een kostschool gedropt werden..OOk in nederland.

MIJk

Werkende moeders

Juist omdat ik moest werken hadden we altijd een stricte routine die erg goed bleek te zijn voor mijn kinderen.
Ook de routine op de creche bij de universiteit was een zegen en daar hebben ze veel geleerd, veel meer dan ik ze zelf had kunnen leren als ik dat 24 uur per dag had moeten doen. Het werd pas moeilijker voor mijn kinderen in de chaos van de basisschool.
Ik heb hier nog nooit ochtendtaferelen gehad en doordat ik werk en geld verdien heb ik de juiste begeleiding voor die kinderen kunnen betalen en ze hulp kunnen bieden.
De samenleving is gewoon veel complexer geworden en daardoor vallen deze kinderen eerder op en moet je veel inventiever te werk gaan om ze iets te bieden er is minder maatwerk mogelijk.

Maar musty

Wat is jouw mening en positie dan?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Eens met de stelling

Want als ik thuis was gaan zitten had mijn zoon natuurlijk geen diagnose (nodig) gehad, dan was hij vanzelf een modelkind zonder problemen geworden.
Jullie snappen natuurlijk dat ik dit cynisch bedoel.
Ik vraag me oprecht af Musty, hoe je bij zo'n stelling komt. En waarom. Wat wil je ermee bereiken? Wat is jouw mening?
Engeltje, moeder van intelligente ADD-er op zoek naar een geschikte VO-school, 3 dagen per week werkend.

Joyeux

'Die zat echt niet de hele dag te navelstaren naar haar kinderen. De klassieke huisvrouw bestond zo\'n 20 jaar tussen 1950 en 1970.'

Wil je daar mee zeggen dat de klassieke huisvrouw wel aan navelstaren doet? Ik kan je vertellen dat ik echt geen tijd heb om navel te staren, maar een hoop van mijn vriendinnen met een baan op kantoor wel

Haha, tbm-er

Ik kan je vertellen dat ik echt geen tijd heb om navel te staren, maar een hoop van mijn vriendinnen met een baan op kantoor wel
Amen!
Ach, jij bent toch thuis, dus je kunt wel even...
Er zijn dagen dat ik verlang naar gewoon 40 uur werken!

groetjes, Tess (oke, niet geheel tbm, maar met kleine part time baan, maar dat heeft vast die diagnoses veroorzaakt...whoehaha)

Even tussendoor

Even een vraagje tussendoor: is Musty een bekende op dit forum? Ik wantrouw de vraagstelling nogal. Misschien zit ik ernaast hoor, maar zitten we nu op de zoveelste discussie te wachten over werkende moeders?

Nee, musty

is niet een mij bekend in de oren klinkende poster, dus of we hebben hier met een zeemeeuw te maken, of met een troll. Kan ook allebei zijn, een overvliegende troll die wat mest neersmijt en snel doorvliegt....

Reaktie

Tjonge! Sorry hoor!!!heb denk ik de stelling niet goed geformuleerd.De reakties zijn een storm in een glas water. Ten eerste heb ik een kind met een diagnose.(ASS). Ten tweede heb ik zelf een diagnose. En ik heb geen werk, dat is beter voor mij zodat ik het reilen en zeilen thuis beter kan organiseren vanwege dat ik ADD heb en organiseren voor mij waanzinnig veel moeite kost. En dan heb ik ook nog een man die... (Lekker handig als je kind Asperger heeft...)Ik vroeg mij af hoe moeders dat vroeger deden, de gezinnen bestonden toen net zo goed uit kinderen met "iets". Maar ik dacht dat een moeder die thuis was vroeger, kon verhullen dat het uit de hand ging lopen met haar probleem kind. Mijn aanname was, dat als je buitenshuis werkt, heb je veel meer onregelmatige en onvoorspelbare factoren die dan met elkaar en het in het gezin afgestemd moeten worden. Je kind moet eerder zelf van alles kunnen zoals naar school fietsen en huiswerk maken, of naschoolse opvang en de kinderpostzegels etc etc... Waardoor eerder en heftiger naar voren komt dat je kind vastloopt. Dus loop je eerder naar de psychiater. Zo zou ik het willen verklaren. Eerlijk, ik heb er zelfs geen moment aan gedacht dat ik met mijn formulering de suggestie doe dat de oorzaak van kinderen met een stoornis ligt aan het feit dat moeders tegenwoordig vaker werken. Dat zou inderdaad volstrekt belachelijk zijn. Wel dat de ouders eerder vast lopen met een kind dan vroeger door de combinatie met buitenshuis werken en de flexibiliteit die dan nodig is. Maar zoals met alles is dat per gezin uiteraard verschillend. Hopelijk heb ik het voldoende duidelijk toegelicht...

Gr. Musty

Ja, maar het klopt niet

Mijn dochter liep pas vast op de basisschool.

Thuis en op het kdv was ze wel apart maar binnen de grenzen (wat die ook mogen zijn).

Het feit dat ik werk doet daar dus niets aan af.

Nou...

Ik snap je punt. Ik ben,toen de kinderen jonger waren, wel thuis geweest, en zeker mijn middelste zoon met ADD zou absoluut eerder vastgelopen zijn als hij ook naar de overblijf en naschoolse had gemoeten. Dat zouden voor hem gewoon te veel prikkels zijn geweest.In groep 1, met helaas 38 kinderen hield ik hem regelmatig een middagje thuis, teveel gedoe aan zijn hoofd. Dus ik snap je punt wel.

Hmm

Interessante redenering. Mijn zoon (Asperger) gedijde uitstekend op het KDV. Kreeg daar alle ruimte om zichzelf te zijn. Heel veel leuke uitdaging en heel veel vrijheid. Dat hij anders was, zagen ze wel, maar niemand deed er moeilijk over.
De ellende begon toen hij naar school moest. Opeens was er een keurslijf dat enorm botste met zijn persoonlijkheid. De BSO ging in eerste instantie goed (voortzetting van het KDV met dezelfde medewerkers). Tot ik om bepaalde redenen besloot van BSO te wisselen. De nieuwe BSO was kwalitatief best goed, maar het duurde een tijd voor ze daar hun aanpak aangepast hadden op de behoeften van zoon. Hij wilde na school eerst een half uur in zijn eentje met een Donald Duck zitten. Niet gezellig met zijn allen aan de ranja. Toen ze dit soort veranderingen door gingen voeren, ging het langzaam beter.

Ik heb hem ook eerder van de BSO gehaald omdat dit niet ging. Idem met de tussenschoolse. Daar was een geweldige begeleidster die hem vrijstelde van het verplichte buitenspelen, en hem gewoon lekker met zijn boek liet zitten. Toen zijn woede-aanvallen onhanteerbaar werden, zijn we daar mee gestopt. Gelukkig was dat pas in groep 7.

Ik heb in de rampjaren wel eens gedacht: we verhuizen naar een land zonder schoolplicht. Man en ik werken allebei fulltime, maar we hebben jarenlang vanwege de problemen rond zoon onze tijden aangepast en verschoven, zodat hij zo min mogelijk met opvang te maken had. School was onvermijdelijk, en daar ging het dus ook het hardste mis.

Ik denk overigens dat er een andere reden is waarom de diagnoses toenemen: leerkrachten zijn bijna allemaal vrouw. De feminisering van het onderwijs zorgt ervoor dat er veel minder acceptatie is van de drukke (ADHD), eenzelvige (autistische) kinderen. En dan is een diagnose heel snel gesteld.

En het antwoord is:

nee!
Want mijn zoon heeft van zijn leven geen kinderdagverblijf van binnen gezien, is altijd door zijn moeder of vader (ja, die doen ook nog wel eens wat, Musty) thuis opgevangen.
En toch heeft hij een vette diagnose.
Dus: het kan niet! (al is dit maar een voorbeeld☺)

Werken of navelstaren

Oke, ik begrijp de opvatting "navelstaren" nu beter binnen deze discussie. En ik zou natuurlijk niet zo worden als moeder; continu bovenop mijn kinderen, en maar tuttelen, en maar overal beren op de weg zien... ik werd zo'n hippe part-time werkende moeder.
Zoiets gaat altijd goed totdat het mis gaat. Mijn kinderen ontwikkelden zich toch een tikkie anders (beide met een ass, maar dat wisten we natuurlijk nog niet toen ze heel klein waren). En daarmee ging mijn leven zich ook anders ontwikkelen, en werd ik stilletjes aan "gedwongen" om steeds minder te werken, aangezien de combinatie werken en twee jonge kinderen in mijn situatie niet te doen was. En ik maar jaloers kijken naar al die hippe moederkes die dat wel konden, en ik mezelf maar de domme koe vinden omdat ik dat niet kon...
Mijn kinderen zijn nu 9 en 10, en hoeveel ik van hen geleerd heb, en hoe mijn kijk op de wereld verandert is, daar kan natuurlijk geen baan tegenop. En dan heb ik het echt niet over de roze wolk over hoe geweldig het allemaal is. Een uitdaging is het, en blijft het, om kinderen op te voeden in een maatschappij die ze zo tegenwerkt.
Maar ik ben niet de eerste generatie die dat doet Mijn moeder heeft hiermee geworsteld, en mijn oma heeft hiermee geworsteld, allemaal op hun eigen manier in hun eigen tijd, maar we hebben al pratende (mijn moeder en ik) in iedere generatie van de familie "echte autisten" ontdekt. Alleen heette dat toen nog niet zo, dat heette gewoon druk, vervelend, snel afgeleid, moeilijk lerend etc. Dat werd je dan als moeder op je bord gegooid "ja mevrouw, Pietje kan gewoon niet leren want hij zit steeds naar buiten te staren." en dan ging Pietje maar op zijn 15e de fabriek in, toen nog de wondere wereld van ritme en structuur
Tegenwoordig krijg je als moeder iets anders op je bord, en dat heet "ja mevrouw, Pietje kan gewoon niet leren want hij heeft klassiek autisme, eigenlijk vragen we ons sterk af of hij ooit wel een zelfstandig bestaan kan opbouwen in deze maatschappij" en dan denk ik "PARDON! DAT ZULLEN WE NOG WEL EENS ZIEN!"
En dus roei ik met mijn Pietjes in 2011 tegen alle stromen in net zoals mijn oma trouwens, 55 jaar geleden. Ik denk wel eens aan haar, en hoe dat toen moet zijn gegaan. Sterke vrouw, ook zeer eigenzinnig... vast autistisch
groetjes, Tess

Familieverhalen

Hier ben ik de familieverhalen ook in een ander licht gaan zien na de diagnose van zoon. En dat is eigenlijk ook wel geruststellend. Elke tijd vraagt weer eigen aanpassingen. En inderdaad herken ik de sterke moeders van toen, ook mijn eigen moeder in haar gedoe met scholen voor mijn broers.

Izar

Het is niet mijn bedoeling om denigrerend te doen over "hippe moederkes" sterker nog, ik ben wat vaak jaloers geweest! want ik kon de combinatie werk/ gezin niet aan en ik had het zo graag gewild.
Mijn werk heeft me altijd voldoening gegeven, maar natuurlijk ook geld, en daarmee moesten we het opeens ook met minder doen! terwijl alle vaste lasten bepaald niet lager werden.
groetjes, Tess

Hier (ot)

Mijn kind had één klant: mij. Wel zo rustig en ik was meteen gerechtigd het plakkertje op te plakken, wat mij vrijwaarde van verdere aandacht van ambitieuze pre-pubers. Mijn kind zal toch al nooit een begenadigd verkoper worden.

Zit wel iets in

Toch zit er wel iets in. Hier een aspergerdochter en aspergerman. Mijn man is klassiek opgegroeid met moeder thuis in groot gezin. En in dat gezin was het leven overzichtelijk en gestructureerd. Dus man was wel anders, moeilijker (vooral voor zichzelf) maar liep niet echt vast. Dochterlief liep wel vast. Want haar leventje was niet overzichtelijk genoeg en te weinig structuur. Want twee werkende ouders geeft veel meer onrust. Met als gevolg vastlopen, naar Ggz en diagnose. Maar ik ben anders gaan werken, meer thuis (dank aan werkgever!) waardoor aspergerdochter bijna niet naar opvang meer hoeft (te veel prikkels want veel kinderen), om 6 uur er gegeten wordt etc. Dus meer structuur. Dus ligt het aan werkende moeders (ouders)? Dat gaat misschien te ver, maar het leven is ingewikkelder geworden, chaotischer. En kinderen die anders zijn hebben daar meer moeite mee en gaan meer opvallen doordat ze erop reageren. Zo denk ik erover. Het ia niemands schuld, het leven is anders geworden dan vroeger waardoor kinderen die anders zijn vaker vastlopen. En ja, dan krijgen ze een etiketje. Hoewel wij dat etiketje niet hebben laten plakken ( en dossier vernietigd) want we hebben de handvatten en dat is genoeg

Moeder blijft thuis

"En het blijft ook wel enigzins verbazend, dat ook bij de derde generatie (die jij schetst) het nog steeds de moeder is, die thuis blijft. En de vader ondanks kinderen met "iets" wel kan werken"

Kennelijk zitten we toch nog steeds in een soort patroon, inderdaad. Jammer is dat..