Dochter is niet meer naar school te krijgen

Hoi

Hoi Foske,

ik een soorteglijk probleem met zoon van nu 7,5
Als kleuter vond hij er al niks aan op school en speelde altijd alleen,elke ochtend huilend naar school..hartverscheurend was dat..en dat 2 jaar lang..de leerkracht vertelde keer op keer dat mijn zoon geen plezier in het leven had (auw dat deed zeer) dat hij geen plezier haalde uit elke activiteit op school.niks vond hij leuk..niks kon hem plezieren..in groep 3 ging het de eerste 2 maanden ook niet goed. Veel ruzie met klasgenootjes en moeilijk te handelen in de klas...ik vertrouwde het niet,..zag en voelde dat er iets mis was met mijn kind...vreemd genoeg scoorde hij op alle testen een A hoog...en dat terwijl iedereen het idee had dat alle info langs hem heen ging...inmiddels zitten we al wat testen bij stichting de praktijk achter de rug en mijn zoon heeft waarschijnlijk aperger of pdd nos...ik vind jou verhaal dus erg herkenbaar..ik weet hoe zwaar het is..hoe hulpeloos je bent naar je kind toe...hij is op school helemaal alleen in zijn eigen wereldje en dat doet je pijn...ik zou als ik jou was snel een verwijzing halen bij je huisarts om je dochter te laten testen.. het gevoel alleen al dat er iemand naar je luisterd is al een opluchting..heel veel succes ermee..groet van parasol

Foske

heftig hoor, als je haar zo moeilijk naar school krijgt. Helpt het als je van te voren meer aandacht besteedt aan wat er in welke volgorde gaat gebeuren? Misschien dat picto's haar helpen te accepteren dat ze naar school gaat. Zo'n picto bord waarop de planning van de dag staat kan een bepaalde rust uitstralen en een gevoel van vastigheid.
Hoe gaat het nu, krijg je haar daadwerkelijk niet naar school, of lukt het alleen met veel gedoe?

Een ander punt. Probeer van je af te zetten dat ze eenzaam is. Misschien is ze niet eenzaam maar alleen.
Niet ieder mens heeft behoefte aan sociale contacten. Het kan heel goed zijn dat jouw dochter na een dag school veel meer behoefte heeft aan rust, geen anderen om haar heen.

Mijn zoon (ADHD -PDD?) heeft ook hele periodes dat hij geen speelafspraakjes heeft maar hij gaat wel naar buiten waar hij heerlijk speelt: soms met anderen maar ook heel goed alleen. Heerlijk toch? Hij vertelt daar zelf over dat hij spelen met anderen erg leuk vindt maar dat hij er moe van wordt dat je dan rekening met elkaar moet houden. Hij is al wat ouder en kan het nu verwoorden, vroeger niet.
Misschien helpt het voor je dochter een beetje dat ze geen 'speelafspraakjesdwang'voelt; is het iets minder erg naar school te gaan?

Vriendjes

Wat ik opvallend vind is dat je schrijft dat ze op de kleuterschool WEL vriendinnetjes had, maar dat de contacten nu steeds minder worden. Het is in die zin een "voordeel" want bij een aangeboren afwijking als autisme /asperger zou het in de kleuterklas ook niet goed zijn gegaan.
Mijn zoontje (klassiek autistisch) heeft nooit contact gezocht met andere kinderen, de interesse was er gewoon niet. Hij was dus ook niet eenzaam, hij zat gewoon in z'n uppie met de lego te spelen. Hij had maar een wens: dat ze hem eens met rust zouden laten!!! Al die kinderen om hem heen in de kleuterklas, en ze zaten ook nog aan hem... en hij moest meedoen met gekke dansjes... diep ongelukkig manneke.
Hij zit nu op een andere school, die beter bij hem past (geen speciaal onderwijs). Vriendjes maken doet hij nog steeds niet, maar hij functioneert wel "naast" andere kinderen, hij valt op maar wordt niet gepest.
Wat is er met jou meiske gebeurd na de kleuterschool? als ze al 7 is, en goed taalvaardig, kan ze heel veel zelf vertellen. Hoe gaat het in de klas?, waarom willen die meisjes niet meer met haar spelen? heeft ze moeite met leren? wordt ze gepest? valt ze op om wat voor reden dan ook? Misschien past ze gewoon echt niet in die groep, dan kan een andere klas al wonderen doen. Ik kan me voorstellen dat je dit soort gesprekken echt al met haar hebt gehad hoor. Gaat ze nu nog naar school? of helemaal niet meer. Mischien kan een buitenstaander eens een gesprekje met haar aangaan wat er aan de hand kan zijn, hier krijgt oma altijd heel andere dingen boven water dan ik zelf
Als er toch sprake is van een stoornis wordt het probleem een stuk moeilijker! bij serieuze twijfel zou ik zeker de huisarts inschakelen, niet zozeer de school want die hebben heel andere belangen om een kind al dan niet te onderzoeken. Natuurlijk zorg je wel dat de school betrokken blijft in het onderzoek.
Succes ermee, groetjes, Tess

Ze lijkt

zich net zo te ontwikkelen als onze zoon (asperger), alleen bij hem wisten we dat eigenlijk in de peutertijd al wel dat er iets met hem was. Op de peuterspeelzaal speelde hij het liefst alleen maar op de kleuterschool had ook hij heel veel vriendjes. Dit is ook later bij hem helemaal verdwenen en hij heeft nu eigenlijk niemand meer maar wil wel graag!
Bij mijn dochter lijkt dat dezelfde kant op te gaan alleen uit het zich net even anders bij haar. Maar ze heeft wel duidelijke autistische trekjes; bv ze doet ook niets anders dan rondjes draaien en focust zich vreselijk op dingen en gaat daar dan helemaal in op.
Ik heb al een verwijzing van de huisarts voor Accare (dat is hier de zorg voor kinderpsychiatrie). De huisarts dacht zelf ook aan autisme.
Het is idd zo dat je heel erg afhankelijk bent van de goodwill van school en ze willen ook wel hoor maar volgens mij is de expertise er niet genoeg. Klassen zijn groot, dan schiet zo'n kind, waar ze totaal geen last van hebben, er al gauw bij in. Ze hebben al eerder beloftes gedaan maar die worden niet nagekomen voor zover ik kan zien want er verandert niks.
Mijn dochter heeft twee juffen waarvan de een heel welwillend maar van de ander heb ik de indruk dat ze er niet veel zin in heeft om moeite te doen. Laatst nog smeet ze nijdig een dictee schriftje op het tafeltje van mijn dochter omdat we te laat waren. Ik had eerst van juf al een boze blik gekregen en toen deed ze ook nog zo tegen mijn dochter... Tja daar krijg ik niet veel vertrouwen door.
Ze is momenteel thuis want ze is niet in de kleren te krijgen door mij alleen.
Ook dat begrijpen ze op school geloof ik niet zo goed hoor dat ik een kind van 7 niet de baas kan

Praten

Nog even, we praten natuurlijk ook veel met haar en idd wat Koffiekop zegt, over de toekomst enzo maar dat is nog ver van haar bed helaas. Ze wil nu maar een ding en dat is hondenredder worden Maar ook daar heb je diploma's voor nodig zeg ik dan tegen haar...

Nog een ding

Ik ben nog een ding vergeten te zeggen. Wat wij op een gegeven moment ook deden: Als zoon niet naar school ging/kon/wilde, dan haalde ik op school zijn werk voor dat dagdeel op en liet ik hem dat thuis doen.
Zo zorgden wij ervoor dat hij geen achterstand kreeg en, nog belangrijker, maakten wij hem duidelijk dat het werk toch gedaan moet worden.
Ik vond dat wel moeilijk want ik vind het schoolwerk helemaal niet zo belangrijk. Onze zoon is nogal slim en kan volgens mij zo een boekje overslaan. Maar wij deden net alsof het wel heel belangrijk is. Omdat anders de boodschap is: Je zit op school, doet van alles daar tegen je zin in, maar als je het niet doet, kom je er ook wel. En dat vonden wij een foute boodschap.
De leerkrachten vonden het overigens erg irritant, dat ik dan in de klas die boekjes op ging halen. Maar ik heb besloten mij daar niets van aan te trekken.

Koffiekop

Hoe heb je het voor elkaar gekregen dat je je zoon dagdelen thuis kon houden dan want ik hoef daar hier niet mee aan te komen. En het leerwerk ophalen denk ik ook niet dat ze daar mee instemmen.
Ze dreigen hier meteen met de leerplichtambtenaar.

Ziek=ziek

De leerplichtambtenaar is hier ook wel even ter sprake geweest. Onze zoon had een lichamelijke ziekte waarvoor hij onder behandeling was bij de kinderarts. Daar hielden wij school braaf van op de hoogte. Dus meldden wij hem ziek.
Maar ik ben van mening dat jij als ouder bepaalt wanneer je kind ziek is. Wettelijk gezien is dat ook het geval. En een psychische ziekte, is ook een ziekte. Onze zoon is dus nog steeds soms somber, depressief en dan dus te ziek om naar school te gaan. In eerste instantie vroegen ze op school dan waarom hij somber was. En dan zeiden wij: 'Dat komt door school.' Nu accepteren ze het en hoort het bij zijn handelingsplan.
Verder waren wij in elk gesprek op school heel duidelijk: 'Zoon moet zoveel mogelijk naar school!' Ik heb mijn man die zin denk ik al een keer of veertig uit horen spreken tegen hen. En dan: 'Dat lukt alleen maar als we zoveel mogelijk drempels voor hem wegwerken, dus vragen wij aan jullie......'

Ik kreeg opeens een aantal ideen voor je. Je moet nog even voor je dochter getest is en een eventuele diagnose krijgt. Maar tot die tijd moet je wel verder.
Misschien heb je dan iets aan de schoolarts? Die heeft namelijk wel kennis over het niet meer naar school kunnen gaan van kinderen. Je kan de ggd zo bellen. Misschien in eerste instantie anoniem?
Verder zou je ook kunnen denken aan een Preventieve Ambulante Begeleiding, of het inschakelen van de schoolbegeleidingsdienst. Zij kunnen dan met de leerkrachten mee kijken en wat dwingender afspraken op papier laten zetten in de vorm van een handelingsplan. Daar is geen diagnose voor nodig. Als een juf tegen jouw kind gaat snauwen, zal dat niet zoveel helpen met haar zin om naar school te gaan. (is ze nu gek geworden!)
Als ik terug denk aan het draadje wat je laatst in Ouders en School opende, over de bejegening van kinderen op de school van je dochter, vraag ik me overigens ook nog af of je haar wel op deze school zou moeten laten. Het is duidelijk dat zij niet met jou en je kind meedenken.

Oh ja

En over dat werk mee naar huis nemen, dat werd door de leerplichtambtenaar juist toegejuicht! Die was er zo enthousiast over dat de school net deed of zij het hadden bedacht. De slijmballen! Maar goed, gelijk heb je, dat hoef je niet te halen.

De schoolarts

is hier laatst eens geweest voor mijn zoon die heel erg gepest werd op het VO (is dezelfde arts) en die heb ik duidelijk gemaakt dat ik verder niet van haar diensten gebruik wilde maken Dat mens kwam hier binnen, onverwacht en zou alles wel eens even regelen, haar houding t.o.v. mij en mijn zoon was er een van erg veel onbegrip dus die schakel ik noooooit weer in.
Op school heb ik helaas door al mijn 'gezeur' rondom onze zoon, niet zo'n hele beste naam meer, ik word amper serieus genomen. Van school veranderen is ook geen optie want de scholen in ons dorp hebben nauwe contacten met elkaar en nemen niet zonder meer kinderen over. Heb ik al eens geprobeerd maar mijn mail werd meteen doorgestuurd naar onze school!
Ik vind ook dat psychisch ziek ook ziek is maar daar denkt onze directie heel anders over. De IB er is de enige die nog begrip heeft en haar best doet.
Met die ene juf heb ik ook geen goed contact maar dat ligt op het persoonlijke vlak en zij kan daar niet mee omgaan blijkbaar. De andere juf is wel aardig en doet af en toe wel een poging t.o.v. onze dochter.
Morgen wil ze weer niet naar school en ben ik 's ochtends weer alleen dus krijg ik haar niet naar school.
Ik herken mezelf er wel heel erg in hoor, ik was vroeger ook zo'n meisje, ben zelf autistisch en ik herinner me maar al te goed mijn gevoel op school. Ik voelde me altijd raar en snapte andere kinderen niet zo goed maar kon het ook niet plaatsen en werd daar ook heel ongelukkig van zodat ik niet meer naar school wilde. Ik weet zeker dat dat met mijn dochter ook zo gaat. Het verschil met mij was dat ik op de kleuterschool al problemen had en zij had dat niet..
Ik wil graag de dingen oplossen zodat zij niet zo'n leven hoeft te hebben als ik heb gehad maar dan moet school wel mee werken.

Psychisch ziek

In Ouders en school is laatst een draadje geweest over ziek zijn en de leerplichtambtenaar. Het was een draadje van Zonnetje. In archief teller op 99 zetten, zoeken naar 'zonnetje' en dan staat het op het tweede draadje van boven. (het lukt mij niet om een link voor je te maken) Misschien staat daar bruikbaren informatie voor je in? Vooral Miriam Lavell vertelt het een en ander over de positie van ouders in dit geheel.
Hoe is het met jullie huisarts? Kan hij/zij misschien een bemiddelende rol spelen voor jullie?
Het lijkt me lastig als de communicatie met school al zo lang, zo slecht verloopt. Bij ons hielp het toen echt het beste om een bemiddelaar mee te nemen.
Bij ons was dat de behandelaar, maar ja, die heeft je dochter nog niet. Maar wat ik in ieder geval zou doen is je dochter elke keer dat ze niet naar school gaat, ziek melden. Niet verontschuldigen, niet uitleggen, niet zeggen: 'Ze wil niet naar school'.
Als ze dan meer willen weten, kunnen ze zelf contact met jullie opnemen. Dan leg je vriendelijk uit dat jij ook heel graag zou willen dat ze naar school zou kunnen, maar helaas, ze is op dit moment zo angstig/depressief/overstuur/onaanspreekbaar dat JIJ het als OUDER niet verantwoord vindt voor haar gezondheid om haar te dwingen te gaan. Het is niet veilig. Je vertelt ook opnieuw dat ze op de wachtlijst staat voor een behandeling/onderzoek. Jullie staan met je rug tegen de muur en het is heel zwaar voor jullie. Jullie doen er alles aan, maar als zij in paniek/depressie/woedeaanval raakt, kun je het risico niet nemen. Want JIJ als ouder bent verantwoordelijk voor het welzijn van je kind.
Wij hebben afgeleerd om op een basis van gelijkwaardigheid met leerkracht en school te spreken. Ik was veel te open over onze twijfels en moeilijkheden. Wij stellen ons nu boven hen op, vertellen zo min mogelijk en nu gaat het veel beter.

De auti - familie

Mijn man en ik herkennen allebei ook best veel in onze (autistische) kinderen. Als jij zelf autistisch bent en dat terug ziet in je dochter begrijp ik je zorgen ineens een stuk beter, autisme is erfelijk. Sinds wij een diagnose hebben voor onze oudste, en later ook onze jongste... zijn we wel op een andere manier tegen onze familie en vooral ook onszelf aan gaan kijken. Het lijkt op den duur wel of niemand meer "normaal" is... vroeger (zeg tot zo'n 20 jaar geleden) werden alleen de echt klassiek autistische mensen eruit gepikt, en dan ws nog alleen als ze "problemen" opleverden, of ook nog verstandelijk beperkt waren. Mijn man verdenk ik ) sterk van asperger, maar met een buitengewoon goed stel hersens! Hij heeft het altijd gered, maar bepaald niet zonder moeite. Je wilt je kinderen dat besparen, die ellendige gang naar school, je wilt niet dat ze tegen diezelfde muur aanlopen!
Verder heb ik meer familie leden, zonder diagnose, die ik ineens een stuk beter begrijp sinds ik meer weet over autisme.
En die school... het is voor mijn kinderen zoooo moeilijk, maar ze moeten. Wij hebben er een hele zoektocht van gemaakt om ze op de goede school te krijgen, en rijden nu zelf iedere dag een heel eind om ze naar een vrije school te brengen. Waarmee ik niet zeg dat dat DE oplossing is, maar voor ons werkt het!
Ik herken het verhaal helemaal van scholen/ juffen die je niet serieus nemen, en daar kan ik maar een ding over zeggen: heel snel wegwezen! Maar goed, dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan dat weet ik.
groetjes, Tess

Koffiekop/tess

Door te lezen hoe jij er mee omgaat Koffiekop, besef ik dat ik dat ook op die manier moet doen. Ik moet het probleem bij school neerleggen en niet meer bij mezelf. Zij zijn verplicht om met een goede oplossing te komen.
Ik heb wel besloten om toch maar eerlijk te blijven omdat ik denk/hoop daarmee meer te kunnen bereiken. Wel ziekmelden maar niet doen alsof ze een griepje heeft en wel vertellen dat ze psychisch ziek wordt van school.
Ik vind dat een hele goeie opmerking van jullie om te zeggen dat het door school komt dat ze ziek is. Ik hou het altijd bij onszelf, maar school is hier de oplossende factor. Tja en als juffen zo idioot gaan doen wordt er niets opgelost want dochter voelt die sfeer (net als ik) haarfijn aan...
Mijn zoon (op het VO) zit trouwens ook al weer ziek thuis, ook psychisch en ook deze school heeft het volgens mij opgegeven want ik hoor niet meer van ze. Ben er laatst nog geweest voor een babbeltje met zijn mentor maar het eerste wat ik hoor is dat de klas toch echt best leuk is hoor... Ja dat zal ook wel maar niet voor mijn autistische kind!!
Ook hier ga ik het probleem bij hen neerleggen, zij komen maar met een goeie oplossing zodat mijn kinderen weer fijn naar school kunnen.
Ik denk dat er heel veel mensen wel auti trekjes hebben hoor, ik zie in mijn famiie ook heel wat, maar de meeste mensen kunnen er redelijk mee leven denk ik. Maar als je echt een stoornis hebt is het vechten tegen de bierkaai, bij scholen, in de buurt, bij vrienden en familie, overal..