Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op

Dochter wilt uit huis weg


Ik denk dat vrijwel iedereen die (jeugd)zorg nodig heeft, last heeft van de tekorten. 

Goed dat er in elk geval een plan ligt! Mijn ervaring is dat je inderdaad veel geduld moet hebben en niet zomaar achterover kan leunen als er eenmaal hulp is. Zéker voor iemand die moeite heeft om met zijn/haar problemen aan de slag te gaan, moet de geboden hulp goed afgestemd zijn op de hulpvraag - en die laatste is vaak aan verandering onderhevig. Als er aan duidelijke doelen wordt gewerkt die vrij vlot wat opleveren, is de kans kleiner dat je puber afhaakt. Helaas kom je ook hulpverleners tegen die maar wat aanmodderen waardoor je als ouder de effectiviteit goed in de gaten moet houden. 

Veralotte schreef op 19-11-2022 om 01:32:


Soms denk ik wel eens ik stop er gewoon mee, de relatie bedoel ik. Het is gewoon zwaar om steeds zoveel rekening te moeten houden met elk gezinslid dat ik denk van nu is het genoeg. Ik doe dan vaak een dutje of even ander soort van ontspanning zoeken en dan herpak ik mezlf wel weer.

Zijn er meer ouders die last hebben van de tekorten in de jeugdzorg?

Ik denk net als Yette dat heel erg veel mensen heel erg veel last hebben van de slecht functionerende jeugdzorg. Bij ons heeft de gemeente tweeënhalf jaar lang tegengehouden dat er psychiatrische hulp en gespecialiseerde begeleiding kwam. Resultaat is dat kind nu niet meer naar school gaat en ik aan het eind van mijn Latijn ben door alle problemen de afgelopen jaren. 

Begrijp ik het goed als je zegt: er is een plan maar er zijn geen mensen om het uit te voeren? 

In die situatie zit er niet veel anders op dan keer op keer te bellen naar hulpverleners en naar de gemeente als er weer eens een drama of crisissituatie is en zeggen dat je het niet meer aankan. Geef dan ook vooral het signaal af dat je overweegt te vertrekken uit huis. Doe dat wel in overleg met je man want dat veroorzaakt natuurlijk onrust. Maar zolang je blijft incasseren, ontstaat er geen enkele noodzaak. Volgens mij werkt de jeugdzorg op het moment zo dat er eerst een hevige crisis moet ontstaan voordat hulp wordt opgeschaald. Crisis voorkomen, daar is geen ruimte voor. Jouw vertrek uit dit gezin is voor de vader en voor de dochter een grote ramp en het gaat de gemeente een heleboel geld kosten want wat jij nu allemaal onbetaald doet, moet dan betaald worden georganiseerd. Ik zou dus keer op keer aangeven dat je aan je grens aan het komen bent en wat er nodig is. En in de tussentijd alvast zichtbaar je vertrek voorbereiden, samen met je man. Als je dat doet, ontstaat er namelijk direct een crisis en zullen ze wel iets moeten. Ik neem tenminste aan dat je man niet voor dochter kan zorgen en zij niet voor hem. 

Je zou ook zelf kunnen gaan zoeken naar een plek waar wel plaats is. Ik denk dan bijvoorbeeld aan een behandelplek als Yes we can of Xperanza. Maar daar moet dochter wel aan willen meewerken natuurlijk. Misschien helpt het om het te verkopen als een noodzakelijke tussenstap voor begeleid zelfstandig wonen. Het zou ook zomaar zo kunnen werken natuurlijk: nu is er geen plaats voor iemand die gewoon nog thuis woont. Maar iemand die een behandelplek bezet houdt, daar is waarschijnlijk sneller een plek voor gevonden. Dit zijn hele dure plekken natuurlijk dus daar moet je dan ook echt de noodzaak van laten zien. Stoppen met volhouden dus en de boel laten ontsporen. Het is triest maar ik denk: je kan beter de boel enigszins gecontroleerd laten ontsporen nu je nog helder genoeg bent dan wachten tot je echt gillend gek bent geworden. En het systeem geeft voortdurend het signaal af: de situatie is niet erg genoeg, er is geen crisis en geen urgentie. Als je dus voelt: ik kom aan het eind van mijn mogelijkheden en mijn mentale krachten, zit er niks anders op dan die urgentie zichtbaar te maken. 




Veralotte

Veralotte

06-02-2023 om 20:37 Topicstarter

Even een update

We zijn nu een aantal maanden verder. Vorige week is mijn dochter voor het eerst naar de dagbesteding gegaan. Ze wordt opgehaald van huis en volgt daar nu van 830 tot 15 uur lessen en therapie. Ze maakt daar haar schoolwerk.
Ze vond het eerst leuk hier, maar ik heb ondertussen al een aantal berichten gekregen van de begeleiding hoe het nu gaat tussen haar en haar vader. 
Deze gaan uit dat ze allemaal dingen verteld over haar vader waarvan ik dan denk van waar komen die vandaan. 
Nu heb ik haar hier op aangesproken en ze geeft ook toe dat ze dingen verteld over hem zodat ze volgens haar sneller uit huis mag. Thuis daar in tegen doet ze afgelopen maand juist poeslief tegen haar vader. Dus wij gingen er van uit dat het beter ging tussen hen.
Het voelt heel naar en mijn man wantrouwt nu zijn dochter. 
Juist omdat wij het zo wie zo al heel zwaar vinden. Hulp voor hoe we met haar om moeten gaan is nog steeds niet opgestart. Ondertussen is mijn eigen zoon nu door alle spanningen zijn studiejaar aan het verliezen. Hij is zo vaak afwezig dat hij afdrijft op een negatief studieadvies. En ze hebben hem nu geadviseerd om zich uit te schrijven. 
Allemaal niet leuk natuurlijk. 

Ja overal zijn tekorten dus bijna gek als je dat niet zou merken.

Even los van alle problematiek en verstandhoudingen. De leeftijd is er ook naar dat ze straks zelf de zorg moet accepteren en jullie daar niets meer over te zeggen hebben. 
Kan ze niet begeleid wonen. Dan is er dus toezicht en hulp. Zelf ben ik met 16 vertrokken en toen ik op kamers wilde (ik verbleef bij anderen) is het gesprek gestart gekomen (met hulp) dat ik ook echt niet meer terug wilde. Toen is dat wel van de grond gekomen met ruim 17 jaar. Vanaf 18 kon ik het zelf doen en is de band er eerder van opgeknapt. Ik ging zelfs weer logeren bij ouders. Maar ik had geen last meer van de huiselijke bemoeienis en ouders moesten accepteren dat ik voor mezelf zorgde. 
Ik ging wel naar school had stufi en werkte ernaast maar als je begeleid woont krijg je hier vast hulp bij om alles te regelen zodat je niet in een zwart gat valt. 

Veralotte schreef op 06-02-2023 om 20:37:

Even een update

We zijn nu een aantal maanden verder. Vorige week is mijn dochter voor het eerst naar de dagbesteding gegaan. Ze wordt opgehaald van huis en volgt daar nu van 830 tot 15 uur lessen en therapie. Ze maakt daar haar schoolwerk.
Ze vond het eerst leuk hier, maar ik heb ondertussen al een aantal berichten gekregen van de begeleiding hoe het nu gaat tussen haar en haar vader.
Deze gaan uit dat ze allemaal dingen verteld over haar vader waarvan ik dan denk van waar komen die vandaan.
Nu heb ik haar hier op aangesproken en ze geeft ook toe dat ze dingen verteld over hem zodat ze volgens haar sneller uit huis mag. Thuis daar in tegen doet ze afgelopen maand juist poeslief tegen haar vader. Dus wij gingen er van uit dat het beter ging tussen hen.
Het voelt heel naar en mijn man wantrouwt nu zijn dochter.
Juist omdat wij het zo wie zo al heel zwaar vinden. Hulp voor hoe we met haar om moeten gaan is nog steeds niet opgestart. Ondertussen is mijn eigen zoon nu door alle spanningen zijn studiejaar aan het verliezen. Hij is zo vaak afwezig dat hij afdrijft op een negatief studieadvies. En ze hebben hem nu geadviseerd om zich uit te schrijven.
Allemaal niet leuk natuurlijk.

Nee leuk niet maar wel begrijpelijk. Je stiefdochter staat tegenover een systeem dat haar machteloos maakt en ze probeert daar haar weg in te vinden, desnoods door te liegen en te bedriegen. Dat betekent niet dat ze een slecht mens is maar dat ze geen andere weg ziet en voor zichzelf probeert op te komen. Kennelijk ervaart ze niet dat jullie haar kunnen helpen en is ze dat voor zichzelf aan het regelen.

Er kwamen hier al adviezen langs aan jou om de crisis wat aan te dikken,  niet raar dus dat zij dat ook op haar manier probeert. En deels zal ze het ook zo ervaren trouwens - dat je man het zwaar heeft maakt niet dat zij er geen last van ondervindt. En ze is 15, dus logisch dat ze aan zichzelf denkt en geen boodschap heeft aan wat er allemaal voor jullie speelt. Een vader met PTSS is geen veilige ouder.

In plaats van gekwetst en boos zijn, lijkt me dat jullie juist meer samen op moeten trekken. Of als dat niet werkt, ieder zijn eigen weg zoeken. Vader, kinderen en jij. 

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.